Levensverhalen (pagina 1367)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn vader plegde zelfmoord

hallo allemaal .
17 augustus 2005 plegde mijn vaders zelfmoord.
toen ik het hoorde had een hel groot schuldgevoel .
ik begon me zelf tesnijden om mij zelf te straffen .
ik weet dat het niet de oplossing was .
maar je zoekt een uitweg om je zelf dingen te gaan verwijten .
ik wilde graag weten WAAROM die het heeft gedaan .
en weet nog steeds niet WAAROM.
heb is nu bijna 2 jaar geleden .
dagelijk wordt ik er mee geconfronteerd .
ds liefe mensen zelfmoord is geen oplossing om uit het leven te stappen .
heb is belangrijk om er over te praten met mensen die naar je luisteren .

veel liefs denise
Datum:
26-06-2007
Naam:
denise
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

Ik wil niet meer!

Ik ben nu al bijn 2 jaar depressief.
Mijn moeder weet het sinds kort ook en ik ga in therapie, maar het hoeft van mij niet meer. ik wil gewoon een eind aan mijn leven maken. Mijn moeder heeft niet eens door dat het echt heeeeeel erg slecht gaat met mij. en mijn vader weet nergens van, die woont in Afrika :s. Ik haat mezelf en mijn hele leven, ik ben zo moe en verdrietig. ik kan gewoon niet meer. ik wil er niet meer zijn. ik wil gewoon rust, gewoon dood. dan kan ik ook eens mijn tranen uitvegen. Het enige probleem is dat ik het niet durf. ik vind het eng om mijn polsen door te snijden of voor de trein te springen. het liefst verlaat ik deze wereld gewoon pijnloos, maar ik weet nog niet hoe. Ik kan alleen nog maar non-stop huilen en als ik geen tranen laat dan schreeuw ik van binnen. en ik denk dat veel van jullie die dit lezen zich erin kunnen vinden. Zelfs therapeuten snappen niet helemaal hoe wij ons voelen en dat ze ons niet kunnen helpen. ;-)
enniewee mijn ziel is 2 jaar geleden gestorven, alleen mijn lichaam leeft voort. maar dat zal niet lang meer duren.

dus bij deze neem ik afscheid van degene die zich nu net als mij voelen, en ik wens jullie van harte toch nog sterkte toe ;-)

en voor degene die het fijn vinden heb ik hier nog een mooi gedicht:

Engelenkind

Elk zuchtje wind
Dat mijn gezicht streelt
Is een knuffel van mijn engelenkind
Dat nu tussen de wolken speelt

Datum:
26-06-2007
Naam:
Sher
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

3 maal is geen scheepsrecht

Door de jaren heen heb ik veel ruzie's gehad met mijn moeder en stiefvader. Mijn moeder is buitenlands hierdoor is onze gesprekken erg moeilijk te verstaan. Mijn echte vader heb ik helaas nooit gekent. Ik kan me haast geen een dag herrineren dat wij is een keer geen ruzie hadden. Door al die ruzie probeerde ik zo veel mogelijk weg te blijven van huis, hierdoor ging ik steeds meer hangen op straat. Ik belandde in een leven met drugs en geweld. Ik blow elke dag, ik heb al tientallen malen geprobeert te stoppen maar tervergeefs. De ruzie's bleven door lopen. Ik heb met allerlei jeugdorganisatie te maken gehad om mijn leven te verbeteren. Maar mijn ouders geloofde dat ik hen de schuld gaf. Ik probeerde het uit te leggen maar het is nooit gelukt. Het leek net over een ontzichtbare muur tussen ons zat, waar ik maar niet door heen kwam. Ik heb zelf een tijdje naar een oplossing gezocht. Het verrandere iets. Met school ging het nog steeds kut. Ik ben 2 keer in de zelfde klas blijven zitten. En dit jaar moest ik slagen anders werd ik het huis uigestuurd. Door een cijfer ben ik niet geslaagd. Mijn ouders weten het nog niet, ze krijgen het waarschijnlijk vandaag te horen. Ik ben bang dat het vlammetje vandaag zal gaan doven.
Datum:
26-06-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

schuldgevoel

31 Oktober 2006 heb ik een zelfmoordpoging gedaan, ik zag het totaal niet meer zitten en wist eigenlijk niet meer wat ik deed, ik ben daarna een tijdje opgenomen geweest in de psychiatrie omdat ik na die poging nog veel zelfmoordgedachten had. Nu een aantal maanden verder probeer ik weer mijn leven op te bouwen ik moet verder voor mijn zoon, ik heb nog twee zonen maar door mijn poging is het kontakt verstoord, er is heel veel onbegrip en dat kan ik ook wel begrijpen, maar het is ontzettend moeilijk om weer verder te leven, weer te genieten van dingen om weer te lachen. Er is teveel gebeurd en ik vraag me af gaat de pijn ooit weg zal het slijten, kan je verder leven zonder schuldgevoel. Het schuldgevoel is gewoon ontzettend groot en de pijn heel erg, soms denk ik nog wel eens, waarom waarom ben ik toen blijven leven.

Zal er ooit een tijd komen dat je denkt bij jezelf, ik ben blij met het leven.
Datum:
26-06-2007
Naam:
Els Jakobs
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

feitelijk niets

Ik heb 12 jaar mega veel anti depressiva pillen geslikt. Nu ben ik (obv een psychiater) sinds januari aan het afbouwen, tot en met nihil sinds vorige week vrijdag. Het was 60 mg paroxetine per dag, en steeds een paar mg er af, tot vorige week vrijdag: ik zit nu kaal op de bodem. Het ergste (het effect hier weer van) moet nog komen. Ik zit nu in het effect van een paar weken (en 12 jaar) geleden.
Ik denk tegenwoordig steeds vaker: ik ga in een bad liggen, drink een fles sterke drank leeg, ik slik al die pillen (die ik sinds januari niet meer nam in één keer, heel veel) en snij zoveel mogelijk aderen open.
Dat moet toch te doen zijn zonder al te veel pijn en akeligheid? Je vloeit als het ware weg in diepe vergetelheid.

Mijn gedachten zijn onbestuurbaar: ik voel een diepe wanhoop, dan weer val ik in een diepe leegte. Ik raak met mijn gedachten en belevingswereld steeds in een verkeerde koers, (waar ik overigens juist die pillen tegen nam.) Dat afkicken is heel zwaar. Door het werken en het samenwonen met mijn man blijf ik nog met mijn voeten op de grond. Maar ik moet niet te veel gaan denken aan wat ik eigenlijk wel wil: escapen. Frappant is dat nu een aantal hulpverleners mij aanraadt om te bedenken wat ik wil.

Mijn man kijkt ondertussen liever voetbal, en daar geef ik hem nog gelijk in ook, maar wat wel ´ontluisterend´ is. Hij kan zich geen voorstelling maken met wat met me aan de hand is. En al zou het, hij kan me toch niet helpen.

Sinds januari 2007 zit ik in een emotionele achtbaan. Met het verminderen van die doses val ik, lijkt het wel, steeds dieper, ik word zo wanhopig en akelig, het is een nachtmerrie. Ik heb ook letterlijk zo´n suis en steeds zo´n diepteval in mijn kop. Mijn lichaam gaat ook steeds trillen en zweten, en ik krijg van die hartkloppingen (alsof het huis is afgebrand met de katten er nog in, het kind wordt doodgereden, alsof ik van de flat afval, alsof de boom naar me toe komt, terwijl ik in de auto zit, alsof er teveel gevaar is. Omdat mijn lichaam in paniek raakt, raak ik met mijn gedachten in paniek. (en raken bijvoorbeeld daadwerkelijk ook die bestanden weg, waar ik verantwoordelijk voor ben).
Steeds moet ik ´krachtig´ bijsturen en tegen mezelf zeggen: wat kan er nu gebeuren, wat is er nu zo erg (alles kwijtraken, bedrogen uitkomen). Doe normaal, gedraag je normaal. Steeds moet ik dat zeggen, maar mijn lichaam blijft maar bonken en zweten en kloppen, mijn kop blijft maar suizen, steeds vallen mijn gedachten en verbindingen weg.

Deze innerlijke gedachtenwereld is niet meer van mij. Ik zal niet meer herrijzen als een phoenix uit mijn as. Nu zal ik het eindelijk onder ogen moeten zien en moeten ervaren: ik ben definitief kapot, gekneusd en waardeloos. De rest is slechts tijd en schijn.
Datum:
25-06-2007
Naam:
hanje
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Wat nu?

Hallo ik ben tim..
Mijn ouders zijn gescheiden.
Na dat moest ik bij me moeder wonen en die trouwde dus weer...mijn stiefvader dus..
Die stiefvader heeft me mishandeld en ik ben door niemand meer gerespecteerd....
Wat moet ik doen? ik ben inmiddels weer bij mijn stiefvader weg...woon nu weer bij mijn vader...
Maar ik doe blijkbaar alles fout!
Wat moet ik doen nu?
Ik voel me gewoon verscheurd..
Datum:
25-06-2007
Naam:
tim
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

don't give up !!

ik weet dat je soms het gevoel hebt dat alles tegenzit en dat je voor niemand iets goed kan doen!!! iedereen heeft wel eens last van deze gedachten,ik ook! maar zelfmoord is echt geen oplossing denk aan al die mensen die jou zullen missen !!! er is altijd iemand die jou graag ziet !!!
IF YOU WANT TO MAKE YOUR DREAMS COME TRUE , YOU HAVE TO WAKE UP !!!
ik hoop dat dit een beetje geholpen heeft and always remember YOU'VE GOT A FRIEND !!!
zelfs een vreemde kan jou vriend worden !

please don't give up

het leven is te mooi om er zomaar een eind aan te maken !!
(deze zinnetjes hebben mij ook geholpen toen ik het moeilijk had ,ik hoop dat ze voor jullie ook helpen)

groetjes Sharon
Datum:
25-06-2007
Naam:
sharon
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

geen zin meer in dit leven

ik kan niet meer
ik ben helemaal op
ik voel me heel erg ongeluking
nergens heb ik meer fut vor
niemand bergrijpt mij ik bem zo moe ik kan wel voor 24 uur slappen
ik wil rust voor altijd
ik weet zeker dat er na de dood een beter leven is waar alen mensen geluking zijn em waar geen pijn en verdriet is
ik kan echt niet
alsm ik er niet meer ben dan zal mij ook niemand mij missen
de mensen in mij omgeving zijn beter af zonder mij
ik heb zoveel elende achter de rug en ik ben er nog niet van af alles wordt steeds erger
voor mij hooft het niet meer
deze wereld is erg zwaar bedorfen en elende
waar je ook kijkt is aleen maar elende
echt voor mij hooft het echt niet meer
ik wil rust voor altijd
ik haat mijzelf
ik ben ook niet waard om op deze werled te leven
Datum:
25-06-2007
Naam:
luc
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

wel of niet

ik werk hard voor me geld toch zit ik die in de shit terwijl ik alles eerlijk doe en overal hard voor werk maar hoe ik het ook doe het wil niet lukken mijn eigen leven te leiden elke avond als ik op bed lig begind het te maalen ik wil nie meer en dan ga ik na denken hoe ik het zal doen maar weet toch dat ik het nie doe want ik durf nie
sommige mensen zeggen wel eens geld maakt niet gelukkig maar als je met weinig moet doen dan denk je wel anders
ik weet niet hoe het leven er uit zal zien voor mij maar zo gaat het niet meer en zo wil ik niet leven ik probeer hulp te zoeken maar zo makkelijk is het niet
Datum:
24-06-2007
Naam:
arnold
Leeftijd:
24
Provincie:
Groningen

ik ben mijn zusje kwijt aan zelfmoord

ongeveer 10 maanden terug heeft mijn zus(27)zichzelf van het leven beroofd,doormiddel van een overdosis.ik heb haar bij mn vader thuis gevonden.waar we toen nog woonden,ik woon nu samen met mn vriendin.we hadden toen al een huisje gekocht en waren volop aan het verbouwen.mijn zus wilde daarop wachten,maar heeft het niet gekunt.in haar leven ging het niet best,geen werk,vriend die een slechte invloed had op haar (agressief,dominant,jaloers) en dan de het grootste probleem drugs,dat en haar vriend die haar daarin stimuleerde zijn haar fataal geworden.vanaf dat moment dat ik mijn zusje aantrof is mijn leven en dat van mn vader en moeder voorgoed verandert.er gaat geen moment voorbij of ik denk eraan en als ik er even niet aan heb gedacht voel ik me schuldig.ik gun me vrijwel geen rust,ik heb gelukkig nog een hoop te doen aan het huis(tuin) dus daar ben ik dan ook veel mee bezig,zou ik dat niet hebben dan ,dan weet ik het eigenlijk niet.ik had een hele goede band met mn zus,ik was altijd haar grote broer,ze was zo trots op mij,ik en mn ouders hebben ook alles proberen te doen wat we konden bedenken om te helpen,maar ze wilde niet meer.ik en mn vader wisten het niet dat ze dit wilde doen maar ze sprak er met mn moeder over,dat ze haar los moest laten en haar dit moest laten doen maar dat kon toch niet,je kan er toch niet mee instemmen dat iemand zich van het leven gaat beroven?maar nu zitten we ermee,hopelijk heeft ze rust nu.alleen is het voor ons nu niets meer,leven in een waas van onbegrip en machteloosheid en gemis,intens verdriet hebben we.dus alsjeblieft iedereen die aan zelfdoding denkt,denk aub aan de nabestaande want jullie rust is voor hun een leven van verdriet wat eeuwig duurt.er is altijd wel iemand die van je houdt!!!en iemand die je wilt helpen,probeer hulp te zoeken.
Datum:
24-06-2007
Naam:
zomaar iemand
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.