Levensverhalen (pagina 1364)

heey michelle ik heb ju verhaall gelezen en ik wil ff zeggen dat ik ju heel goed begrijp. mijn ouders zijn ook gescheiden 7 jaar geleden al. ik was toen 7! maar ik wil zeggen dat ju er egt wel aan gewnt raakt hoor ik heb er mee leren leven en ik heb het los gelaten en nu is het weer goed(op dit gebied teminste)

ik heb egt het idee dat iedereen mu haat wat moet ik nu ik wil van un gebouw afspringen maar iets houd me tegen

ik kan niet mezelf zij n ik wil punk zijn maar niemand vindt dat leuk als ik nu al gwn aardig gevonden werd kon ik gwn zeggen ik ben het ik ben niet verandert hoor mr niemand vindt mij aardig ben ik bang.

Ik was net 21 toen ik met mijn broer samen ging wonen vlakbij ons ouderlijk huis, we waren heel blij met ons huis want eindelijk konden we zelf ons verleden verwerken, ik speelde gitaar/zang in een punk band en vanaf ons eerste optreden waren we totaal overrompeld van ons plaatselijke succes dus ik zag de westerse wereld voor mij open staan om eindelijk muzikant te kunnen worden tevens was ik verliefd op mijn jeugd vriendin die mijn gitaarspel stoer vond als ik op het podium stond, ook bezat ik van elke gitarist de mooiste elec. gitaar en na elk optreden werden we steeds opgewonden van de reacties en feedback van ons publiek, in heel mijn leven was ik nog nooit zo gelukkig geweest als op het podium en ik wist heel goed dat andere jongens jaloers begonnen te raken op ons succes, tijdens de vakantie van mijn drummer en bassist was ik samen met mijn broer bij zgn vrienden op visite, een jaloerse gitarist die het niet kon hebben dat ik ook nog eens het mooiste meisje aan mijn zijde had staan, legde terwijl ik rustig in zijn huiskamer op de bank zat op de 6e etage te genieten van het uitzicht ,legde hij verboden vuurwerk op de rugleuning v/d bank direct achter mijn hoofd waardoor ik in juni '92 een post-traumatische gehoorbeschadiging opliep, wat o.a. teweeg bracht dat ik niet meer sliep snachts en erger zelfs met oordopjes hield ik het nog 1 jaar vol met mijn muziekale carriere maar ik stopte op ons hoogtepunt omdat ik bij mijn afscheidsconcert loeihard gitaar speelde want dat wilde ik zo graag nog 1 maal ervaren om zonder oordopjes loeihard te spelen als afsluiter van een locaal festival waarvan ik heel mijn jeugd al van droomde om eens als hoofd-act op dit festival te mogen spelen, deze nacht was ook de allerlaatste maal dat ik samen met mijn jeugdvriendin in een bed heb geslapen, de volgende ochtend besefte ik pas wat voor een dreun mijn gehoor op had gelopen, tegen mijn jeugdvriendin waarvan onze relatie al door mijn problemen over en uit was wist ik niets meer positiefs te vertellen, wel was het aardig dat ik met mijn punk bandje dezelfde week de voorkant van een dagblad had gehaald waar we met naam en faam werden omschreven als o.a. de harste band aller tijden uit onze streek. ik zat dus op zondagochtend samen met mijn ex-vriendin in mijn huis en ik geloofde dat ik het einde van de wereld had bereikt zodoende sprak ik met God af dat ik hem 7 dagen de tijd zou geven voor een oplossing (i.v.m. lawaaidoofheid/oorpijn) indien God niet met een oplossing zou komen na 7 dagen zou ik serieus een poging ondernemen tot zelfmooord dus ik bedacht een manier hoe ik mezelf zou kunnen doden na 7 dagen, ook wist ik dat ik door al die herrie in mijn hoofd en gehoor dat ik schizofreen was geworden, door teveel oorpijnen en (liefdes)verdriet en omdat mijn muzikale toekomst afgedaan was liep ik seriues met zelfmoordgevoelens rond maar ik gooide mijn laatste hoop op mijn afspraak met God dus ik bad veel en telde de met God afgesproken 7 dagen af, op de vierde dag werd ik opgehaald door een gitarist die wist van mijn pijn, hij nam me mee naar een fransman die in staat zou zijn om met zijn handen lichamelijke kwaaltjes te genezen d.m.v. hogere machten/krachten. we spraken over mijn situatie zonder dat ik er voor hoefde te betalen zou hij mij genezen d.m.v. 'magnetiseren' ook was hij helderziend althans dat beweerde hij. warempel maar waar terwijl hij met zijn handen over mijn hoofd en oren zweefde viel ik al in slaap voordat ik het wist, toen ik wakker werd zaten ze om mij te lachen maar op deze 4e afgetelde dag v/d 7 was ik genezen(?) van ernistge hoofpijn en van ernstige oorzuisen! Ik bedankte deze fransman en bad tot God dat hij gehoor had gegeven aan onze afspraak! Toch haalde ik mijn versterker etc. weg uit onze oefenruimte en met pijn in mijn hart leverde ik hiervan de sleutels in aan mijn ex-drummer en ex-kameraad. Ik raakte bevriend met die Fransman die mij uit mijn depressie trachtte te halen o.a. omdat de oorsuizen en steken in mijn hoofd langzaam maar zeker maar minder sterk als voorheen terug waren gekomen, dus hij bleef elke week met zijn handen mijn oren 100% proberen te genezen terwijl hij positief over mijn toekomst bleef praten, ik hield mezelf ook aan mijn afspraak tussen mij en 'God' door geen zelfmoord te plegen , het ging beter en ik kreeg zelfs tijdelijk weer een relatie met mijn ex-vriendin maar ze zag geen toekomst meer met mij dus ging ze naar een 10 jaar oudere meneer die haar leerde om tatooages te maken, maar toch zag ik zelf wel degenlijk weer een toekomst tot aan april '94 nadat ik snachts een droom kreeg waarin ik duidelijk zag hoe Kurt Cobain(gitarist/zanger)van nirvana zichzelf door zijn hoofd schoot waarna ik wakker schrok.Pas de volgende avond werd voor het eerst op M.T.V. melding in europa gemaakt van de zelfmoord van Kurt Cobain op exact dezelfde dag dat ik zijn zelfmoord duidelijk als een visioen in mijn droom had waargenomen! Omdat Kurt Cobain een soort held voor mij was raakte ik zwaar depressief en psychisch in de war, nog in dezelfde maand April werd ik om onduidelijke redenen voor de eerste maal opgenomen in een locaal psychiatrisch ziekenhuis omdat ik geloofde dat ik met artsen over mijn angsten etc. zou kunnen spreken en ik geloofde serieus dat er voor mij in dit gesticht de juiste therapieen zouden zijn, ik maakte echter 1 grote fout tijdens het korte intake gesprek met de hoofdarts, i.p.v. dat ik hen vertelde dat ik en mijn ex-vriendin op jonge leeftijd hadden besloten om in God te geloven i.p.v. in Satan, vertelde ik deze arts over mijn verleden t.o.v. de kerk van satan te amsterdam in de jaren '80 maar veel vertelde ik niet ik wilde mezelf alleen maar verdedigen tegen dit krankzinnigegesticht omdat ik wist dat ik echt niet geestelijk gestoord was, de arts vroeg wat ik van dit tehuis vond en ik antwoorde positief omdat ik wist dat er mensen zijn die wel gestoord waren, maar nadat ik per ongeluk het zinnetje 'kerk van satan' uit had gesproken werden er geen vragen meer gesteld behalve door een verpleegster aan de hoofd-arts die wilde weten wat dat precies is!(de kerk van satan) na dit gesprek had ik terug naar mijn broer moeten gaan, maar omdat ik teveel problemen had o.a. angstig en paranoide omdat zowel een kickboxer alswel de oudere vriend van mijn ex- mij hadden bedreigd vertrouwde ik dit gesticht mijn problemen toe en verwachtte met behulp van rationeel nadenken geholpen te worden bovendien werd afgesproken dat deze opname uiterlijk 3 weken zou duren, dus ik geloofde 3 weken even echt tot rust te kunnen komen, er werd wel geeist dat ik medicatie zou slikken op mijn weigering hierop zei men dat ik hier dan niet welkom meer zou zijn omdat medicatie verplicht was maar ook hier zou ik na 3 weken in 1 maal mee kunnen stoppen! omdat een bloedmooie verpleegster mij overhaalde om de voorgeschreven 15 mg Haldol te slikken, bleef ik positief totdat ik letterlijk doodziek werd door deze medicatie en er achterkwam dat er helemaal geen rationele therapieen werden gegeven waardoor ik ruzie kreeg met een arts waarna ik na 1 week mijn spullen pakte en naar huis ging, maar ik was verslaafd? geraakt binnen 1 week aan deze veels te hoge dosis en ik moest in 1 x afkicken maar eenmaal thuis leek het net of ik in de hel aan het brandden was! dus ik weer terug naar dat gesticht omdat ik begeleiding nodig achtte om van die zware medicijnen af te komen, maar nee hoor ik kreeg weer precies dezelfde te hoge dosis, ik werd steeds zieker en kreeg alleen maar meer ruzie met deze arts, zo kreeg ik b.v. een heel bol gezicht en ik liep als een zombie, ook vertelde hij zonder uitleg dat ik paranoide schizofreen was! ik haalde mijn vader en broer bij deze arts die aan mijn vader had verteld dat ze nog niet wisten wat ik evt. mankeerde, mijn broer zei dat hij mij binnen 3 weken niet meer terugherkende mijn arts en vader zeiden beide niets, ik protesteerde en weigerde een verdere behandeling ik kreeg in elk geval medicijnen mee naar huis om af te kicken want in 1 x maal stoppen is erg gevaarlijk later ontdekte ik dat Marc Dutroux dezelfde medicatie aan zijn ontvoerde meisjes gaf zodat ze makkelijker te verkrachtten waren en niet zouden tegenstribbelen zelf ben ik bang dat deze meisjes juist door dit medicijn zijn gestorven nadat ze opeens beide geen medicijnen meer kregen!.Eenmaal thuis lag in ziek in bed, doodziek zelfs en het was ook zo heet aan het worden waar sindsdien ik niet meer tegen kan wekenlang lag ik 24 uur in bed 7 dagen per week! ik hield het niet meer vol en liep snachts naar een flat en ging op de 6e verdieping staan met het idee om mezelf van kant te maken, ik hoorde iemand in de verte schaterlachen en geloofde dat dit de duivel persoonlijk moest zijn en dat alles een straf was van Satan omdat ik eens met mijn verliefde hoofd voor God had gekozen i.p.v. voor Satan.Ik had 2 keuzes nml. de makkelijkste door zelfmoord te plegen of de moeilijkste door terug naar huis te gaan om af te kicken en te overleven, godzijdank koos ik niet voor zelfmoord en het lukte me langzaam om geestelijk en lichamelijk na een paar maanden afkicken weer enigsinds mezelf terug te vinden en ging uiteindelijk in therapie bij een anti-drugs centrum waar ze ook een psychiater erbij haalden die mij helemaal geen schizofreen vond en ook geen medicatie toedwong ofzo.Vlakvoor kerstmis stopte ik met therapie omdat ik o.a. geen zin meer in had in al die ellendige groepsgesprekken.Hoe dan ook, ik was bijna jarig en ik leefde gelukkig nog steeds! Een vriend kwam op mijn verjaardag en het werd 1 january '95 we blowden er weer stevig op los en lazen samen occulte boeken in het nieuwe jaar totdat hij in maart van de aardbodem was verdwenen waardoor de politie etc. een zoektocht hield ook werd zijn foto op t.v. vertoond, 6 weken later in april werd hij dood uit een kanaal gevist, ik wist zeker dat hij zelfmoord had gepleegd maar ik was de afwezige 'schitterende ster' tijdens zijn begravenis.mijn broer woonde niet meer bij mij en een vriend trok in mijn huis, maar door hem raakte ik verslaafd aan cocaine en we betaalden b.v. geen huur meer toen werd ik door de woningbouw gedwongen om alsnog overdag in dag-behandeling te gaan in het gesticht maar ik werkte een arts tegen door constant tegen hem te liegen over alles en hij zei :'met jouw schiet het niet op, ga jij het zelf maar uitzoeken', dus weer verweg uit de buurt van het gesticht, mijn huismaat vertelde mij dat ik voor Satan moest kiezen en niet naar die jehova's getuigen moest luisteren, mijn broer had die jehova's ook al eens weggestuurd!Maar ik voelde mij eindelijk weer eens sexueel tot een vrouw aangetrokken en zij was noueenmaal jehova's getuige bovendien had deze vrouw het beter met mij voor dan dat gesticht! We werden gepakt met inbraak en diefstal en in de politie-cel waarin ik verbleef was op de deur heel groot de bekende satans ster met dubbele cirkel getekend waardoor ik letterlijk op mijn knieen ging om tot Satan te bidden en om mijn zwarte-meester om genade te smeken! en die genade kreeg ik godzijdank want ik werd weer naar huis gestuurd, waarna het bijna kerst werd en 1 jan.'96 in feb. kreeg ik zowaar een betaalde baan en betaalde ik mijn schuld af voordat ik dat had gedaan werd ik op mijn werk gearresteerd door de politie en ze vertelden mijn chef dat ik voorlopiog niet zou terugkeren, op het bureaux werd ik met het Riagg opgesloten aangezien mijn vader mij verraden had aan het Riagg want we hadden ruzie gekregen waarbij ik erg kwaad werd op het Riagg omdat zei aan mijn vader vertelden dat ik een cocaine verslaafde zou zijn en dat was echt niet waar! Het Riagg zei tegen mij'jij bent geestelijk gestoord en levensgevaarlijk!' (ofwel paranoide schizofreen) en met een ambulance werd ik naar een gesloten inrichting gebracht waardoor ik bizar kwaad was, twee artsen zaten mij uit te horen, het enigste waar ze naar vroegen was naar de kerk van satan dus ik antwoorde gewoon maar met wat onzin, mijn advocaat kwam en liet mij de aanklacht lezen nml.'homicide' ik antwoorde haar'maar ik heb toch helemaal geen wapens in huis?' bij de rechter durfde deze rechter mij niet aan te kijken en het enigste wat ze vroeg was over hoe het nou precies zat met de kark van satan, ik zei trots'in de bijbel staat zoekt en gij zult vinden, en dat heb ik dus gedaan!' ik mocht naar huis en kreeg een brief v/d rechtbank waarin stond dat na een uitgebreid onderzoek een geestelijke
ziekte of afwijking niet aantoonbaar was. volgens mijn advocaat moest ik heel erg blij zijn als ex-schizofreen met zo'n brief. Toch werd ik na een x-aantal maanden door mijn achterdochtige chef ontslagen zonder enige gegronde reden, dus weer thuis maar zonder huurschuld! toen begon ik me weer met satanisme bezig te houden op div. manieren, nadat ik zwart magie gebruikte om de samenleveing te beinvloeden/veranderen kwam ik in een soort'trance' van 4 maanden, werd weer gearresteerd en kwam weer in dat gesloten gesticht terecht! Ik werd weer paranoide schizofreen verklaard en ik zag geen uitweg meer, weer allemaal gezeur aan mijn hoofd over de satanskerk! ik werd naar het locale open gesticht verzonden waar ik gelijk weer ruzie had, gelukkig ontsnapte ik door in een tehuis in een grote stad te wonen, maar ik had zo bizar veel medicatie en het werd weer warmer dus ik nam een overdosis en eindigde in een ziekenhuis terug naar het locale gesticht waar ik nu langdurig verbleef maar ik schreef me stiekem in voor een huis en op 5 mei '98 kreeg ik de sleutels van mijn huidige huis, de artsen waren het er niet mee eens maar ze konden me ook niet meer tegen houden, in het gesticht ging het zo slecht dat ik nog eens voor 1000 gulden een Uzi-geweer kocht met 1 kogel om mezelf door mijn hoofd te schieten maar die Uzi-pistool was godzijdank stuk, een schizofrene
vriend pleegde zelfmoord op het moment dat ik weer een huis had en dat terwijl we samen drugs gebruikers waren! Ik werkte op de begraafplaats als onderhouder, maar helaas na 6 maanden werd de begraafplaats geprivatiseerd en ik kon naar huis terug-gaan.nog een schizofrene vriend pleegde zelfmoord, en nog een, en nog een.1 op de 10 schizofrenen pleegt een geslaagde suicide.Ik begon drugs te spuiten om zelf doktortje te spelen en werd lid van the church of satan usa, nadat ik op kerst jesus christ superstar zag vreesde ik net als jesus op mijn 33e zou sterven met een spuit in mijn aderen, dus ik ben voorgoed van de drugs afgekomen en nu ben ik bezig om van medicijnen af te komen want ik geloof nog steeds niet dat ik een paranoide schizofreen ben! Ik ben gewoon een zwarte heks en dat gesticht dient mij met rust te laten anders ben ik zeker de volgende die een (zelf)moord pleegt! Bij deze vraag ik wederom aan 'God' om in vrede met mezelf te leven zonder deze goddeloze medicatie!

Het gezeur begon al toen ik 4 jaar was. Ik had een zusje van 2. Mijn ouders gingen scheiden. Ik weet er niet veel meer van maar wel een paar dingen. (gek eigenlijk is al zo lang geleden) Ik weet alleen nog maar slechte dingen van die leeftijd. Me ouders gingen scheiden omdat me biologische pa een ander had. Toen me ouders gescheiden waren gebeurde er allemaal dingen. S ’nachts werden de ruiten doorgegooid door hem. Hij heeft een keer een soort van ingebroken en alle fotolijstjes kapot gemaakt en overal allemaal rot dingen opgezet bedoeld voor me moeder. Me zusje en ik gingen nog wel eens na hem toe. Maar op een gegeven moment wou die ons voor altijd hebben. En dat lukte natuurlijk niet. We waren veel liever bij mama als bij hem. Hij heeft (toen wij weer een keertje bij hem waren) Ons meegenomen en wou nooit meer terug komen met ons. We zouden die avond 7 uur thuis komen bij mama. Om 7 uur waren we der nog niet en me ma belde meteen de politie. Op de grens van Duitsland heeft de politie ons uit de auto gehaald en zijn we weer veilig na huis gebracht.

Op een gegeven moment werd alles zo erg en gek dat we na een blijf van me lijf huis zijn gegaan. Daar weet ik niet veel meer van. Wel dat me zusje en ik de 1e nacht daar heel onrustig waren en continu naar beneden liepen en troost bij mama zochten. Toen ik 5 was en me zusje 3 hebben we gezegd tegen ma dat we niet meer na me biologische pa wilde. Hij hoorde dat en is bij ons voor de deur gestaan (met ze nieuwe vrouw) en heeft me moeder bedreigt. Hij dacht namelijk dat me moeder ons had opgestookt en dat we daarom niet meer na hem toe wouden. Ik moest van me moeder op dat moment in de huiskamer gaan zitten samen met me zusje en het rolgordijn naar beneden doen. We mochten ook een snoepje pakken. Stiekem keek ik onder het rolgordijn door en ik zag dat nieuwe mens van me biologische pa heel schijnheilig naar ons lachen met de bedoeling van kom maar er is niks aan de hand. De overbuurvrouw heeft de politie op dat moment gebeld omdat ze het niet vertrouwde. De politie kwam en ze kregen een straatverbod. Slecht geslapen die avond natuurlijk. Maar mama stond altijd voor mij en me zusje klaar.

Een paar weken later kwam me biologische pa weer aan de deur. Ik deed open samen met me zusje. Mama kwam er natuurlijk meteen aan. Ik zei dat ik niet met hem mee wou en me zusje zei hetzelfde. Hij zei: "Je mag een heel groot cadeau uitzoeken in de speelgoedwinkel en het maakt niet uit hoe duur het is". Ik was een kind dus dat leek me fantastisch en ging dat weekend samen met me zusje mee. Het is de laatste keer geweest dat we hem egt zagen want we wouden gewoon niet meer na hem toe.

Toen ik 6 was ontmoete me moeder een nieuwe man. Heel leuk en gezellig en hij kwam bij ons wonen na een tijd. Hij heeft ons huisje opgeknapt en we vormden al samen een soort van nieuw gezin. Me zusje en ik gingen hem ook papa noemen na een tijdje (bij mij duurde dat wat langer als bij me zusje) wat we nu nog steeds tegen hem zeggen. Alles leek leuk en aardig. Toen moesten we verhuizen omdat me pa een baan had een eind uit de buurt. We gingen verhuizen na een kleiner huis maar dat maakte niet uit. Weer kreeg ik en me zusje een mooie kamer. Helemaal blij. In dat jaar dat we verhuisd waren zijn me ouders getrouwd. Ik vond het wel leuk maar aan de andere kant vond ik het niks. Ik wou niet met me pa op een foto en had het gevoel dat hij me moeder van me zusje en mij afnam. Me moeder werd ook zwanger van hem en toen zijn we weer verhuisd omdat het huis te klein was.

Me broertje werd geboren. Heel trots was ik op me kleine broertje. We schelen 9 jaar met elkaar maar dat maakt niet uit. We woonde in een leuke buurt en ik dacht dat het nooit meer kapot kon gaan. Sinds me broertje was geboren kreeg ik steeds meer ruzie met me vader. Op een gegeven moment moest ik na het ziekenhuis omdat ik een acute blindedarmontsteking had. Toen ik net weer uit het ziekenhuis kwam was er iets gebeurt, me vader werd boos en gaf me een duw in me buik. Omdat ik natuurlijk net geopereerd was deed het ontzettend veel pijn. Me moeder is er tussen gesprongen elke keer. Er kwam steeds vaker ruzie tussen mij en me vader en tussen me vader en me moeder. Op het moment dat er geen ruzies waren was het gewoon leuk thuis. De ruzie konden klein zijn maar ook heel groot. Me vader had last van erge agressie.

Met me broertje ging ook niet alles goed. Hij kon niet tegen moedermelk. Hij kon niet poepen, toen die ging lopen liep die op mijn tenen, en toen die zijn gebit kreeg waren al zijn tanden niet goed. Daar is heel veel gedoe mee geweest en elke keer ziekenhuis in ziekenhuis uit en weer na de volgende toe. Uit eindelijk is alles met hem goed gekomen behalve het poepen en soms loop die nog op zijn tenen.

Me moeder ging drinken. Ik kwam thuis en me moeder deed heel raar en apart. Elke keer weer. Me moeder dronk niet aan 1 stuk door maar elke keer een periode. Ik zorgde voor me broertje en zusje(ik was 13 toen). Dat ging elke keer zo door en de situaties werden steeds gekker. Elke keer politie in de straat. De band tussen me vader en mij ging telkens iets beter.

We gingen weer verhuizen omdat me vader een andere baan had en me moeder na de plek wou waar al haar familie woonde. Dat is dus ook gebeurt. (ik was toen 15 me zusje 13 en broertje 6). Het was een hele moeilijke tijd voor mij. Ik kon me plek niet vinden en kwam halverwege het 3e jaar van de middelbare school ergens op een vreemde school terecht. Al die meisje waren allemaal een soort van jaloers op mij. Omdat hun allemaal dik vet en lelijk waren en ik gewoon slank. Na 2 maanden ben ik van die school afgegaan en na een andere gegaan. Dat was wel hartstikke leuk en heb daar me diploma ook gehaald.

Me moeder bleef drinken en het werd egt elke keer erger en gekker. Me moeder zorgde niet meer voor ons en raakte der baan kwijt tot 3 keer toe. Ze zat de hele da thuis en bracht me broertje niet naar school toe als ze gedronken had en me vader was werken. Daarom bleef ik vaak thuis van school om op het gezin te letten en te zorgen dat me broertje en zusje eten kregen en op tijd naar bed gingen. Dat heb ik in totaal 3 jaar lang gedaan. Elke keer politie aan de deur die me moeder terug kwamen brengen omdat ze mensen lastig viel en in de bosjes lag. Elke keer als ze nuchter was der excuus aanbieden en beloven nooit meer te drinken. Elke keer ruzie tussen me moeder en me vader en tussen me zusje en me vader. Elke keer opnieuw het gezeur.

Het werd op een gegeven moment zo erg dat me vader me moeder bijna dood had geslagen. En ik kon het horen. Wat erg zeg! Hellemaal overstuur en me vader was opgepakt en me moeder ook. Zat ik daar met me broertje en zusje thuis terwijl ik eigenlijk naar school moest. Ik heb die dag me broertje en zusje ziek gemeld van school en we zijn iets leuks gaan doen om het een beetje te vergeten.

Me broertje was hartstikke bang me zusje en ik ook. Door al dat gezeur kwamen we in aanraking met jeugdzorg en alles. We kregen een voogd en ze vertelde mij dat het niet goed was dat je op deze leeftijd voor je broertje en zusje moest zorgen. Maja ik vond het normaal want ik ga me kleine broertje en inmiddels oudere zusje niet aan hun lot overlaten. Me broertje kon niet eens bij de keuken kastjes en niet zelfstandig naar school fietsen omdat we op een hele drukke weg woonden.

We hadden dus een voogd en hadden gesprekken. De voogd zal na een jaar weggaan als alles goed ging. Maja in dat jaar had me moeder al weer een aantal keer gedronken en de situaties werden telkens erger en raarder. De voogd zei dat ze ons (broertje zusje en ik) uit huis zouden halen. Aan de ene kant waren we alle 3 hartstikke blij maar aan de andere kant voelde we ons schuldig, omdat we dan onze ouders in de steek zouden laten.

Uiteindelijk na veel gezeur en gezeik zijn we uit huis geplaatst. (nu nog steeds ik ben nu 17 me zusje 15 en me broertje 9) Ik heb me rust een heel groot stuk gevonden. Me zusje woont bij me maar me broertje niet. In het weekend zijn we thuis. Me zusje en ik elk weekend en me broertje om het weekend zaterdags overdag. Zaterdags werk ik dus zie ik hem 1 uurtje. Heel erg want in had ondertussen dat het thuis zo k*t was een hele sterke band met me zusje en broertje. Ik mis hem ontzettend elke dag weer.

Ondertussen is me moeder opgenomen en wonen de kinderen niet meer thuis. Me moeder heb vanaf we niet meer thuis wonen niet gedronken en het gaat telkens vooruit. Ze is weer vrolijker en voor meer in staat.

Ik heb ondertussen nog veel dingen mee gemaakt maar het al zo’n lang verhaal.

Ik heb ook wel eens gedacht dat ik gewoon dood wou. Maar later komt alles goed hoop ik. Ik heb nooit een poging gedaan. Ik heb voor alles goed me best gedaan en alvast proberen te zorgen dat mijn leven niet zo word als bij me ouders. Ik zal me kinderen later de beste opvoeding geven die een kind zal verwachten. En mijn kinderen zouden de gelukkigste van de wereld worden. En niet eens omdat ze vol gestopt worden met dure dingen maar op de liefde die ik ze ga geven en de tijd en aandacht.

Groetjes van mij.

ik zie het niet meer zitten me vader denkt alleen maar aan zig zelf. ik kan niks goed doen, wat het ook is!!! en niemand die het snapt. en het ergste is dat me vader er niet wil aan geloven dat hij mijn leven heel ongelukkig maakt!! het is beter als ik er niet meer ben!!!

hey allemaal ik wil jullie alleen zeggen dat jullie best egoistisch zijn dat jullie zo over jullie leven denken terwijl iemand die in de oorlog leeft er een moord voor zou doen hoe jullie nu leven iedereen heeft problemen niks komt er op een zilveren dienblad aan je moet er wat voor willen doen en positief willen zijn dus kom op allemaal grtz allemaal en FEESTEN DUDES :P

Ik wil niet meer leven en ik ben gewoon liever dood, dan ben ik van alles af. Hoef ik niet meer te vechten. Mijn leven heeft geen zin meer.

De titel verraad het al,
ik ben in een fase beland van mn leven
dat ik door enkele ernstige gebeurtenissen
een balans opmaak van mijn leven,
en konstateer dat ik niks bereikt heb,
alleen nog maar afbouw, afbraak, aftakeling, als een komeet de berg afraas.... en ik geen geduld of zin meer heb om door te rolllen naar het einde,
ik wil nu acuut stoppen met die naar benedende gaande spiraal ,
en zie maar een manier om die te stoppen
en dat is de stekker eruit trekken,
dood, dan is die spiraal ook stilgezet,
en dat heb ik dan wel zelf bereikt. en
mezelf bewezen dat ik wel wat kan,,,,,
mezelf doodmaken, daar heb je lef voor nodig, en ik wil moedig zijn, en geen
laffe nikskennende lamlul....

zefmoord heeft geen nut je kan beter je uitwerken op de mensen en de dingen die je in de weg liggen bv als je gepest word ga geen zelfmoord doen maar pak de pester ook eens serieus aan en desnoods eens goed doorslaan ;)