Levensverhalen (pagina 1354)

Ik haat mijn leven! waarom? waarom niet!
jarenlang sexueel misbruik en fysieke mishandeling. Oke alles verwerkt dacht ik, maar nu nog vecht ik elke dag voor MIJN leven. Ik heb géén leven zit nu al 18jr in en dan weer uit de psychiatrie.
Krijg namen op me geplakt maar daar ben ik vet mee. Echt waar ik heb geen leven meer alleen nog lucht, wil die lucht niet meer! wil er echt uit!!!!!!

hallo,
Ik wil niet meer leven..!
Omdat ik een moelijk verleden heb.
Heb erg veel nare dingen mee gemaakt.
En iendereen haat mij ik veroorzaak alleen maar ruzie.
Heb ruzie met heel veel populaire mensen op mijn school zeg maar.
Terwijl ik niet eens weet waarom.
Ik ben niet populair op mijn school.
En ik heb het gevoel dat hun mijn leven bepalen. Door mijn verleden durf ik me zelf ook niet te verdedigen.
En durf ook niks terug te zeggen.
En pas geleden kwamen ze met een heel groepje om mij heen staan en me helemaal zwart maken.
Ik zie ook erg op tegen volgend jaar dan worden de klassen opnieuw in gedeelt en ik ben bang dat ik dan misschien bij hun in de klas kom. En heb ook bijna geen vriendinnen op mijn school.
Ik wil dood..! Ik haat mijn leven!
Ik heb al een x geprobeert zelf moord te plegen maar is niet gelukt. En nu wil ik voor de 2e x alweer niet meer!
Nu weet ik zeker dat ik zonder doel op deze aarde ben.

het is al rond mijn 11de begonnen dat ik er aan dacht want ik werdt vroeger altijd gepest en geslagen op school en ze hebben me al een keer glas willen laten eten maar ook thuis ging het niet goed mijn vader schol gewoon op mij als ik niks gedaan had en met mijn moeder heb ik ook vaak ruzie en afgelopen week werdt ik zelfs bedreigdt op het werk door een collega terwijl ik niks verkeerdts had gedaan maar die collega zit ook bij mij op school en daar doet ze dat ook maar ik durf niks te zeggen maar sinds deze week heb ik pas tegen mijn moeder pas durven te zeggen dat ik me heel erg rot voel en dat ik deze rare gedachtes heb maar nu moet ik vandaag naar de dokter om met hem te spreken maar ik durf niet

mijn vader wordt te erg !! hij heeft overlaatst mijn hoofd tegen de muur geslaan en mij door een ruit gesmeten. hij zegt dat ik crapuul ben en nu begin ik het meer en meer geloven ik krijg het gevoel dat ik niet goed genoeg ben voor de wereld ik heb niemand behalve mijn moeder die niet kan rechtstaan van haar pijn in haar rug :'( natuurlijk geef ik mijn egte leeftijd niet op want als ik zeventien zou zijn zou ik hier niet zijn dan zou ik het al lang gedaan hebben

Vorige bericht van mij:
Meisje van 15 jaar die op haar 12e al volwassen levens ervaring heb meegemaakt.
Ouders zitten in de schulden, ik krijg overal de schuld van, ouders gaan scheiden, beste vriendin lag op sterven, verkracht, beste maat verloren, school ligt niet lekker, familie zie ik nooit, krijg weinig liefde & aandacht.
dus sindskort slik ik pillen(geen idee wat)
rook ik sigaretten.
snij ik mezelf


ben van plan om voor de trein te springen of overdosis pillen in te nemen maar wanneer is de vraag.
-------------------------------------
Mijn ouders zijn ondertussen gescheiden maar ze woonde nog wel bij elkaar tot dat mijn vader 2 weken geleden in een dronken toestand mijn moeder had bedreigd. Ik ben toen samen met haar naar een Blijf van mij lijf huis gegaan, maar dat hield ik niet lang vol en was weggelope. Die dag daarna kreeg ik te horen dat mijn 2-ling tante was overleden( zelfde datum als mij jairg). Die avond hield ik het niet meer, zou bij een vriendin slapen maar we gingen eerst naar school toe omdat er diploma uitreiking plaats vond, ik ging te ver, begon alcohol te drinken. Wou voor de trein springen en zo.
Nu moet ik naar een Cricis opvang, oftewel huis uitgezet. Ben van plan om deze nacht een einde te maken het enige wat mij tegen houd zijn mij vrienden, ze hebben zo hun best gedaan om mij te helpen. Ik ben hun dankbaar en ze hebben echt hun best gedaan
maar ik wil dood
echt dood
dus vaarwel

Tsja wat moet ik vertellen, alleen dat ik zo moe ben.........zo intens moe. Moe van het leven........moe van het vechten.
Maar ik heb nog zoveel om voor te leven........maar waarom heb ik dat gevoel dan niet.
9 Jaar geleden gescheiden van een man die me bedroog met mijn beste vriendin. Nieuwe man leren kennen, dacht de hemel op aarde te hebben getroffen. Opnieuw getrouwd............en nu jaren verder heb ik het gevoel dat er nog niemand is die echt van me houdt zoals ik werkelijk ben. Mijn huidige man........ach.........de eerste verliefdheid is er natuurlijk vanaf. Dat kan ik accepteren.................maar lijkt wel dat ik niet meer interessant genoeg ben voor hem..................het nieuwe is ervan af.
Mijn kids ach die leven hun eigen leven.....wat natuurlijk heel goed is. Sinds vorig jaar een kleindochter...........een schatje.........waar ik echt verliefd op ben.
Maar toch ik mis iets in het leven...............ik ben mezelf kwijt. Ik wring me in allerlei bochten om het iedereen naar de zin te maken. Ik weet fout, fout, en nog eens fout.

Soms...........laatste tijd weer vaker denk ik wat is eigenlijk de zin van het leven.....waarin schuilt mijn zin van het leven.
Heb eigenlijk alles al beleeft, een dominate vader..............incest.......scheiding..........misschien een beetje overdreven wat ik hier allemaal schrijf.

Maar ik heb het gewoon een beetje gehad..........ik wil niet meer..........maar de vrees om anderen........na mijn dood...........met mijn problemen te laten opzadelen vind ik ook weer moeilijk. Er met iemand over praten........ach die zeggen toch..............er is nog zoveel om voor te leven. Maar wat is als de rek eruit is...........als je het gevoel heb ik word maar ouder en ouder...........en wat dan..........kijkt er dan nog iemand naar je om

Ik zit gewoon ffe in een diep gat.........wat ik ga doen staat nog geschreven in de sterren...........pfffffffffft ik rook en drink teveel.......ik weet het gewoon niet meer...........

Het begon allemaal by dat me mmoeder niet voor my kon zorgen.k moest eerst 1jr. in een internaat. dt ging een tydje goed ik mocht trug naar huis.toen kreeg k een stiefvader die de vader is vn my broertje.( my vader heeft zich zelf ook beroofd van leven ) maar hy verliet my me moeder en me broertje zonder iets te segge.k heb daar veel verdriet van.toen ging het heel slecht met my.En met school.k begon aan blowen en ewerdt er door veel geschorst.het ging allemaal slecht en me moeder en k hadde geen band dus dt ging al verkeerd.later kwam er een nieuwe man in my moeders leven.maar k accepteerde geen man in my leven meer die vertrouwen was weg.hy d8 dat ie alles kon maken ,, hy is alchollist en snuift.k werd later in het jr. ook nog aangeramfd met my vriendin door 3 jongens.k heb me self toen dagen opgesloten.en sy niks meer.k moest tog uit huis. en my opa & oma besloten my in huis te nemen.daar ben ik nu dus ook het ging kei goed en school PERFECKT.tot dt ,, k een jongen leerde kende k was helemaal verlieft op hem ,, en had alles voor hem over !maar hy bedroog my en weer waren my gevoelens gekwets ik had geen vertrouwen voor niemand meer!toen leerde k 2 jongens kenne se syn 25 26 ik weet heel erg oud voor my leeftyd ( my ex was 22 23 so ) ma se waren ouderlyker met praten k kon lachen met s e k vertrouw se en sy my ook ! k ga nu nog steeds met se om.Alleen se syn marokaans en my oam vind het allemaal niet normaal. Maar se syn egt geen loverboys.egt niet ,, k doe nisk met se bahalve lachen ensow.en se blyft nu dus steeds segge dt se my mee nemen ( want ik ga vaak weg en dn lieg ik waar k slaap en dn slaap ik met hun in een hotel )maar se syn gewoon lief !! alleen nu is het dus so ver gedreven op dit m omment dat k het gewoon allemaal niet aan kan.me moeder me oma me opa ensow!! wnt k ga met hun mee en se slepen my niet mee !! en k voel me nu fuckt up !! ik sinds gewoon steeds te denken om pille te slikke enso so dat k dood ga ! k ben ook verlsaafd aan coke omdat k het nu heel veel gebruik , dt komt omdat een joint geen werking by my heeft !! k weet het niet meer ,, k wil gewoon egt weg naar een geslote internaat lieft -gevangenis o dood. maar hier niet meer !! help me ,, wou dt iemand advies had. En sorry kan je vergeten !! Gr. Renee !!

Toen ik 2 jaar was waren mijn ouders al gescheiden en mijn vader was een alcoholist. Hij heeft ons vreselijke dingen aangedaan zoals opsluiten in de kast, slaan, schelden en mij alleen achterwillen laten op een stillte camping ver van huis. Mijn zus en mijn vader hebben me gepest als varken en bolle etc. Ook had ik al vanaf jongsaf aan slaapstoornissen waarom ik altijd dood en dood moe was. Toen begon het pesten op de lagere school, ik werd geslagen en uitgescholden en ik was de laatste week niet naar school gegaan. Ik ging naar de middelbare en kon opnieuwbeginnen. Maarnee, hier begon het pesten ook al heel snel. Ondertussen was ik begonnen met snijden, het begon onschuldig maar later zaten mijn benen en armen onder de littekens. Ergens in de 40 of 50. Ik verteld het mijn moeder na een half jaar en ik word nu continu in de gaten gehouden. Ook heb ik ook nog toen ik 12 jaar was een eetstoornis gehad omdat veel mensen me dik noemden enz. Op zo een moment zie ik het allemaal gewoon niet meer zitten en wil ik er een einde aan maken. Ik zit nu al een jaar in therapie en ik krijg eindelijk medicijnen tegen mij depressie! die beginnen nu hun werk te doen maar ik voel me nog niet helemaal goed. Stoppen met snijden is zo moelijk.. ik probeer het al het mogelijke mezelf pijn te doen.

Ik ben opgegroeid als tweede in een gezin van totaal 10 kinderen. Al vroeg leerde ik de handen uit de mouwen te steken. Ik was in tegenstelling tot mijn oudste zus en een zus net onder mij niet mondig genoeg om van mij af te bijten. Ik deed wat mij gezegd werd. Warmte en genegenheid of een knuffel waren er vroeger voor mij niet. Dat begrijp ik ook wel omdat er een aantal kinderen waren die die aandacht harder nodig hadden. Ik was 8 jaar toen ik al wist dat ik niet bij mijn ouders terecht kon. Ook niet bij andere familie of zo want iedereen wist alles van iedereen en er werd heel wat afgeklets. Niet iedereen hoefde te weten wat ik voelde. Ik was voor iedereen ook een beetje een raar kind. Alle kinderen speelden in groepen buiten. Ik deed wel eens mee, maar ik zocht ook vaak de ruimte om alleen te zijn. Daarnaast las ik boeken en alles wat maar leesbaar was. Dat was toen, in onze familie niet normaal. Je moest naar buiten om te spelen. Ik had ook al heel vroeg in mijn leven het gevoel dat ik anders was. Niet meer of minder dan anderen, maar anders. Ik voelde me hier op de wereld ook niet thuis. Nu al helemaal niet meer. Tijdens mijn jeugd was ik ook niet het type dat echt vrienden had. Ik werd ook niet gepest of zo. Ik ging niet uit. Daar hield ik niet zo van. Ik had wel eens een vriendje maar dat was meestal een paar keer en dan kapte ik het af omdat ik op dat moment nog niet van die losse handen gediend was. Sex was normaal, maar voor mij niet als je elkaar maar net kende. Ik deed de opleiding ziekenverzorging en vond het werk fantastisch. Echter in 1980 ging ik voor het eerst door mijn rug. Volgens de neuroloog kon ik daarna gewoon mijn beroep weer oppakken. Dit resulteerde in weer door mijn rug gaan in 1982. Nu was de schade definitief. In jan. 1983 kwam ik in de WAO voor 15-25%. Op mijn twintigste leerde ik mijn ex man kennen. We trouwden in 1979. We wilden graag kinderen, maar dit ging niet gemakkelijk. Na 3 en een half jaar behandelen kwam ik in Nijmegen terecht. In die tijd ging mijn ex man zich raar gedragen. Agressief, onverschillig, geld over de balk smijten en ga zo maar door. Heel onverwacht en schokkend. Achteraf ben ik door zijn oma al gewaarschuwd, maar toen was er nog niets aan de hand en ik begreep haar toen ook niet. Later begreep ik die waarschuwing wel. In juni1983 vertrok hij met achterlating van een briefje. Daar stond ik. Enkele weken later was het zeker. Ik was 2 maanden zwanger. Ondanks al de pijn en het verdriet was ik er toch heel blij mee. Mijn zoon werd geboren in mrt. 1984. Alles was gelukkig goed. Zijn vader hoefde geen allimentatie te betalen. Ook heeft hij nimmer naar zijn zoon gevraagd. Wel begon de telefoon terreur een half jaar na de geboorte van mijn zoon. En nog veel erger. Mijn ex moest van de rechter enkele zaken uit ons huwelijk op zich nemen en regelen. Dit vond hij niet leuk en deed het dan ook niet. Gevolg een flinke schuld waar ik ook voor op moest draaien. Jarenlang krom gelegen, want dit viel niet mee met een gedeeltelijke WAO en aanvullend bijstand tot hoogte bijstand 1 oudergezin. Mijn zoon bleek bijzonder intelligent en probeerde vanaf zijn 10de jaar de boel hier in huis over te nemen. hulp in geroepen van de RIAG en dit heeft ons beiden goed gedaan. In 1988 ben ik, uit mezelf en ook voornamelijk op eigen kosten, omscholing begonnen. De overheid en uitkeringsinstanties deden hier toen nog bijna niets aan. Dit heeft veel van me gekost. Ik ben in die tijd ook heel vaak ziek geweest. Je staat overal alleen voor. Je huishouden, je kind en alles wat daar bij komt kijken, de financiele en materiele zorgen en dan nog die ellendige administraties. Toch volgehouden en in 1991 was ik klaar voor de arbeidsmarkt. Ik heb me verrot gesolliciteerd. Het enigste wat ik hoorde was: 1 oudergezin - als het kind ziek ik komen ze niet meer, 35 jaar - te oud, gedeeltelijk WAO - te groot risico. Gelukkig kon ik vanaf 1992 ergens administratief vrijwilligerswerk doen. Ik had het daar vreselijk naar mijn zin en werkte gemiddeld 9 a 12 uur in de week. Dat kon ik redelijk volhouden. Er waren ook toen al dagen dat ik door de pijn niet kon. In 1993 kreeg ik dermate problemen met mijn li. hand dat ik in behandeling kwam bij de fysiotherapeut. Dit duurde 3 en een half jaar. Toen was de pijn zo erg en ondertussen ook in de li. kant van mijn gezicht dat ik pijnbestrijding kreeg van de anesthesist. Dit hielp helaas niet. Wel kreeg ik toen een TENS. Een apparaat voor pijnbestrijding. Wat een zegen. Ik bleef nog steeds doorwerken. In 1998 wist ik dat mijn gezondheid achteruit ging maar ik wilde niet ophouden. Uiteindelijk kwam ik in febr. 1999 op de hartbewaking terecht. Een sterk vergroot hart en heel veel vocht vast houden. Ik was kapot. Ik dacht toen nog wel terug te kunnen komen. In 2000 werd ik volledig afgekeurd en kwam voor 80 - 100% in de WAO. Door de rugklachten en de vele pijn hiervan werd ik steeds meer afhankelijk van familie. Dit werd zo erg dat zij mij in voorjaar 2001 al adviseerden om thuishulp aan te vragen. Dit wilde ik toen niet. Echter na een keer buiten en twee keer in de badkamer te zijn gevallen heb ik toch aangevraagd in sept. 2001. In oktober kreeg ik direct hulp. Ik kon (en kan) maar heel moeilijk de boel uit handen geven. In 2002 kwam ik weer op de hartbewaking. Het bleek hartfalen te zijn. Ik moest het rustig aan gaan doen, anders zou het snel weer misgaan. Ik heb hier jaren moeite voor moeten doen, en ben hier nog mee bezig, om rustig aan te leren doen. Ondertussen ging mijn gezondheid nog harder achteruit. Ik was heel vaak benauwd. Uiteindelijk bij de longarts terecht gekomen. Een flinke astma, COPD. Ik gebruik heel veel medicijnen. In 2006 kreeg ik een oproep voor de herkeuring. Uitslag. U mankeert niets. Ga alles nog maar eens opnieuw doen. Reintegratie, her-, bij-, of omscholing. Toen knapte er iets in mijn hoofd. Ik heb al eerder aan zelfmoord gedacht maar kon me hier altijd over heen zetten. Ook mijn zoon hield me hier vast. Voor hem wilde en moest ik er zijn. Ik ben bij de crisisdienst terecht gekomen. Zij zouden mij helpen. Nu 7 maanden later met steeds de belofte om me te helpen, een herkeuring op komst, trekken ze zich ineens terug en zeggen: allemaal aanstellerij. Nu is het voor mij gedaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze site opzocht in de hoop een fatsoenlijke manier te vinden om er uit te stappen. Er zit een pijn van binnen die er al heel lang zit, maar die sinds 7 maanden geleden alleen maar groeit. Ik wil me er ook nu niet meer tegen verzetten. Ik ben zeer teleurgesteld in de UWV maar ook in GGNET, voorheen RIAG. Ik loop al een half jaar om hulp te schreeuwen, maar ik zit nog steeds bij de crisisdienst en hulp bleef en blijft achterwege. Ik voel dit als een trap na terwijl ik al op de grond lig. En als ik al had kunnen werken dan was ik nooit gestopt met het vrijwilligerswerk. Dit deed ik heel graag en ik had het er vreselijk naar mijn zin. Ik wil er nu alleen nog maar definitief uit.

ik ben 25 jaar, en ik woon nog altijd bij mijn ouders. ik heb een goeie vriebd die me altijd steunt als ik het ergens moeilijk mee heb, maar biuten hem, heb ik bijna niemand meer; ik heb geen vriendinnen, en heb ook al geen contact meer met mijn familie. ik zou graag willen gaan samenwonen, maar hij wil niet. het is al een paar keren voorfgekomen dat het uit is geraakt tussen os daarvoor. we zijn nu al vier jaar samen en ben het wachten beu. ik wil vooral het huis uit zijn voor mijn vader die ik niet kan uitstaan. hij heeft me in het verleden fysiek mishandeld, ik wil zo rap mogelijk het huis uit zijn, maar mij vriend is er nog niet klaarvoor. ik ben ten einde raad, en ik loop de laatste tijd met zelfmoordgedachten rond. zo wil ik niet langer blijven leven.