Levensverhalen (pagina 1357)

Leven

Het is zo’n klein woordje
Maar met zoveel betekenissen
Het kan mooi zijn
Maar ook lelijk
Wat is het doel van bestaan
Er zijn weinig dingen zeker in je leven
In mijn leven staat er niks vast
Alles is wankel, niks is goed
Waar eindigt al mijn verdriet
Is de dood de oplossing?
Of moet je je problemen voor ogen zien
Wie geeft mij het antwoord?


Mijn weg naar geluk eindig gauw, al zijn mijn problemen voor mij zo groot voor de ander zo klein, dit is een leven dat ik niet wil leiden.

Van afkomst ben ik weliswaar nederlandse van vaders kant,hij kwam uit Groningen,maar ik ben belgische door huwelijk. Ik weet dus niet of mijn verhaal straks wel geplaatst zou worden. Ik ben de derde van negen kinderen geboren in de schoot van een schippersgezin. Rotjeugd,veel klappen, veel drankmisbruik van de ouders,kostscholen enz...
En het grootste probleem zou dan nog de kop komen opsteken. Ik leerde goed,was volgens de leerkrachten zeer verstandig, en ik moest zeker verder gaan met mijn studies.Dit was voor mij volledig de aanloop tot een nog rottiger jeugd.Vader en moeder begonnen mij nog meer te slaan en te haten.Ik behoorde zeker en vast niet tot hun gezin. Op 13 jarige leeftijd dan maar weg van huis (dat kon toen nog) leerde ik bij een oud echtpaar dat mij als hulp in het huis had opgenomen,mijn man kennen. Een lieve man,en wij kregen een dochter. Ondertussen ging ik terug naar school en werkte mezelf keihard op. Ondertussen behaalde ik verschillende diploma's en spreek vier talen.
Onze dochter echter,is de reden van mijn verhaal. Niets mocht haar ontbreken en de leukste kleding of wat dan ook,was ons teveel. Mijn grote verdriet was echter zijzelf reeds vanaf de geboorte. Ik was slechts 17j en kreeg een wondermooie dochter die echter nooit geknuffeld of aangehaald wilde worden.Ze huilde dag en nacht en wij waren radeloos. Het verbeterde niet met ouder worden.Ze keek nooit vriendelijk en staarde nors voor zich heen als iemand haar benaderde. Toen met ouder worden begon het uitdagen. Elk geschenkje,pop of ander maakte zij onnmiddelijk stuk,of keek er gewoon niet naar om.Als zeer jonge mama had ik het daar best moeilijk mee.Toen ik vier jaar later hoorde dat er nog een baby kwam,overwoog ik van de brug te springen.Gelukkig was er daar mijn verantwoordelijkheidsgevoel. We krijgen een schat van een zoontje.Een echt knuffeldiertje.Hij is nu 30 en woont nog thuis. Met onze dochter lag dat zeer moeilijk. Ik probeerde haar te leren vriendelijk te zijn.Vooral omdat ik zo graag zou willen dat anderen ook van haar zouden kunnen houden. En dat heb ik haar veel herhaald.
Maar goed,ze leerde iemand uit nederland kennen.Wij vernamen toen van de nederlandse recherche dat hij één van de meest gezochte oplichters was, maar toen was het kwaad reeds geschied. Ik nam ons kind terug in huis,tegen de zin van mijn man. En toen kwamen de schulden die zij mee ondertekende,en toen kwam de ellende voor ons gezin. Wij hadden nog een achterkomertje en geen van die twee jongens had voor jaren nog een normaal leven.Geen brommers,geen uitjes,geen feestjes voor hen. Wij stuurden haar terug naar school,wij gaven haar terug de moed om zich onder de jongeren te begeven,en zo schreef zij zich in bij de reddingsbrigade in nederland.Daar leerde zij haar heudige man kennen. Na haar studies kon ze niet wachten met te vertrekken en weg was ze naar nederland. Een tijdje later kwamen ze op visite en daar vertelde ze mij dat ze naar Antwerpen ging komen met haar toekomstige schoonmoeder om haar bruidsjurk uit te kiezen.
Heel diep in mij is er toen iets definitief gebroken. Wij hebben zoveel ellende meegemaakt,doorgemaakt en jaren later overwonnen en dan dit ongelooflijk verhaal.
Ze hebben ondertusen een kind dat wij nooit zagen en voor haar is het verhaal Belgie verleden tijd.Ik heb het er zo moeilijk mee dat er zoveel akelige gevoelens tegenover mijn eigen dochter zijn. Ik kan niet meer van haar houden. En is dit wel normaal?Wij hebben een akelige egoiste de wereld ingestuurd. Een meisje dat altijd alles had,maar zelf nooit iets gaf. Na zeven harde jaren hebben wij onszelf er terug bovenop gewerkt.Wij bezitten duizenden vierkante meters bouwgrond en willen niet bouwen. Wij willen in de toekomst niets meer bezitten en gaan dan ook de bouwgronden van de hand doen zodra één van ons ziek wordt. Wij zouden het niet willen meemaken dat ook dan weer onze twee zonen moeten delen met haar die hen zo in de steek liet toen het voor haar opgelost was. De wet zegt namelijk in Belgie dat je je kinderen niet volledig kunt onterven.
Ik weet met zekerheid sinds deze morgen hoe ik mijn verder leven zie.Zolang mijn man leeft en de zonen nog thuis zijn zal ik er zijn. Zodra mijn man iets overkomt en de jongste is afgestudeerd,dan stap ik eruit. Ik heb er genoeg van. Ik kan niet vatten,zelfs na zoveel jaren,hoe een bloedeigen kind,waarvoor de ouders door een hel zijn moeten gaan,geloof mij vrij,het was een echte hel, zo die ouders heeft kunnen veraden.Ik kan het gewoon niet begrijpen.En ik kan het niet vatten dat ik nu z'on hekel heb gekregen aan mijn eigen kind ! Ik wil die gevoelens niet,maar ik kan ze gewoon niet wegkrijgen.
Gewoon eventjes" Bedankt lieve ouders",
dat zou alles hebben opgelost. Was dat nu echt teveel gevraagt?
Ikzelf bad vaak tot God toen ik jong was"Bedankt lieve Heer dat ik vandaag geen slaag heb gekregen"
Ik moest steeds verbergen dat ik frans kon spreken,doen alsof ik nergens iets van begreep,vragen aan de school niets te vertellen over mijn goede resultaten. Alle dagen angstig zijn dat vader je weer begon uit te schelden omdat je als dubbeltje geboren geen kwartje mocht lopen uithangen. Ik was er altijd als zij mij nodig hadden. De dokter voor hen betaald, moeder opgevangen als jonggehuwde als ze weer eens slaande ruzie hadden.Bijna al mijn broers en zusters opgevangen als jong koppel. Ze opgehaald van de antwerpse straten als ze hun kinderen gewoon vergeten waren na café bezoek. Iedereen die hier langskomt komt nooit iets tekort.
Waarom dan is mijn eerstgeboren kind zo?
Ik heb er genoeg van

ik kan er niet tegen om uoder te woorden en ik wil liever klein blijfen wand ik hep zulke liefen uoders en later sta je er aleen voor en dan krijg je een vriend en dat wil ik alemaal helemaal niet en als me vader zeght je kunt nu wel even aleen naar de kaper dan voel ik me rot ik zit ook op een speesjaal onderwijs voor zeer moelijk lirende kinderen en daar ziten ook verstandelijk gehemdiekepte kinderen en zoms denk ik was ik dat ook maar dan kreeg je ale aan daght mesghien een raar veraal maar zoo voel ik me

ik had een leuke gezellig leven met me ouders.. zonder problemen of ik zag die problemen niet omdat ik nog jong was...heo ouder ik werd hoe meer de problmen werden.. op een dag werd ik wakker en ik zag iets ja licht te werd naar me toe geschenen ik dacht wat is dat en hoorde mensen praten ik deed me gordijn open en ik zag poltie ik dacht wat nou ik hoorde me meoder al naar beneden gaan ik mam niet deon was al te laat en ik hoorde dat er mannen naar boven kwamen ik wou me bed uit maar ze waren al me kamer binnen deden de licht aan en zeiden op staan ik stond op en vroeg wat er was en er waren wel 35 politie in ons huis ik voelde me raar jaa ik wist niet ceht wat er aan de hand was.. ik deed me kleren aan in ik zag dat ze over kapot maakte ze zochten wat maar ik wist niet wat me broertje mocht niet eens naar school poltie wou brnegen me meoder vond het niet goed wat zouden mensen daar zeggen na dat ze mijn boertje hadden onderzocht of hij iets mee nam mocht ie weg.. ik vroeg steeds wat geberud er maar geen antw toen kwam mijn om mij op halen want is meost pas 12 uur beginnen ik meot met hem mee naar zijn huis ik was totaal in schok ik wsit niet wat er geberude na andr half uur mocht ik weg moest wel me telefoon inleveren ik ging mee me oom bracht me thuis en zei ga maar slapen kon ik niet want de vraagtekens in me hoofd maakten me gek ik kwam na school weer naar huis neimand was thuis alleen paar poltie en rechter weet ik wat ze waren ik vroeg om me moeder de poltie zei lachend hoop maar dat ze terug komt het was net een nachtmerie ik had toen me vriend ik kon het bij hem kwijt na dat ze weer kwamen deze keer om 6 uur in de ochtend weer dezelfde maar deze keer werd mij vadr mee genomen me vader wou eerst weten waarom ze sluerde me vader mee hijmocht nog niet eens plassen nisk kleren aan en mee.. kon niet want papa gebruikt medicijen om te slapen dus wakker worden en snappen wat er aan de ahnd is kost meer tijd voor hem ik zat op trap kijken wat er gebeurden hulend hoe mij vader werd geslagen door drie agenten dat stuk dat ie zei van niet zo doen naast me kinderen ik heb daar nog steeds nachtmerries over echtwaar we gingen naar buiten k zag daar autos honden mannen die straat hebben afgesloten ik wsit het niet wat ik kon doen echt waar ik werd bang waarom nemen ze me vader mee ik heb dagen gehuild want ik wist niet waar papa was 2 maanden lang heb ik mij vader niet gezien niet gesproken ik hoorde van me moeder dat ie tegen muren prate van die gekke dingen tot op eeen dag het was zaterdag ik was s morgens vroeg wakker op eens ik was boos kon ik een dag uitrusten was ik wakker k gign naar beneden ging maar tv kijken telfeoon ging af met 3 nullen ik dacht laat zitten maar hij bleef af gaan ik nam op ik zo ja met wie en toen zei iemand ik ben jou vader iedreen lag te slapen me zus slaapt in de zolder als ik haar roep moet ik echt kei hard schreeuwen maar k weet niet hoe ik het deed zei papa en iedreen kwam naar ebnden papa hulen mama hulen me zus en broertjeee iedreen huilen ik vader wou me broertje spreken ik gaf de tel me broertje kon gewoon niet praten hij heeft twee dagen niks kunnen praten iedreen was geschroken....... ik was op schoool ik was in de les engels tel ging af en meneer zei je moet naar beneden er tel voor jou ik ging nar benden mama zei we mogen je vadr zien kom je nu op halen toen ik dat hoorde ik was blij en was ook verdrietig ik kan me vader na zo veel maanden ik weet niet maaar de dag kwam en me vader kreeg vrij spraak is al middles 4 jaar gelden maar nu zeggen ze dat mij vader 27 maanden moet zitten het geveol van 4 jaar terug komt weer maar waarom ik zo veel keer zelf moord wou plegen is had een vriend waar ik alles om geef had 3 jaar lang een relatie we hebben veel samen mee gemaakt maar wat hij de laaste maanden deed is gewooon heel erg hij beschulidge me altijd voor alles door hem krgeen ik de gevoel dat ik niks goed kon want ben al van me klein af heel druk heb adhd moet medicijen gebruiken heb last van mingrene heb har uitval heb last van me maag nisk gaat goed in me lven ik kan nooit eens zeggen leuke dag vandaag nooit altijd is er wel wat daarrom ik voel me leeg eenzaam doelloss ik weet niet levn komt zo dom gek ja raar over heb me pols zo vaak op gesneden kei vaak echt heel vaak heb nou allemaal lit tekens hebben medicijen in geslikt vroeger ben ik ondr testen geweest ze dachtten dat ik tumor had toen was ik bang nee ik wil leven maar elek dag hoe meer ik leef hoe erg het is voor mij ik weet zker op een dag vinden ze ergens dood ik wil gewooon niet meer lven het is te zwaar ik hou nog steeds van me vreind ik weet niet wat ik wil ik hou heel veel van hem maar ik weet niet weet je eigelijk si de besten om te slapen nooit meer wakker worden ik haat het leven problem alles gewoon alleeees ik wil leuke dingen mee maken en nite erge dingen nisk gaat goed niks ik kan niks goeds ik ben dom lelijk alless gewoon alles wat slecht is daarom heb ik hier niks te zoeken als ik tog nisk geods kan waarom ben ik er dan

Ik zit in een echtscheiding. Ik heb mijn zoontje van zeven nog bij me, maar over een maand wordt hij afgepakt. Mijn Venezolaanse vrouw krijgt het huis. Ik blijf berooid achter terwijl ik alles gedaan heb voor haar wat in mijn vermogen lag. Ik heb geen toekomst meer.

Waarom doet alles zo’n pijn.
In het binnenste van mij.
Zie je het niet.
Ik heb zoveel verdriet.
Het Nieuwe Jaar is begonnen.
Gooi alles achter jou.
Maar de pijn die blijft bij jou.
Je wou dat alles anders was.
Dat je je leven zelf kon kiezen.
Maar ik begrijp nu pas dat je me toch
Wel ooit zal verliezen.
Het leven duur maar even.
Geniet daarom van het leven.
Denk daarom elke seconde van de dag.
Dat je er zijn mag.
Treur niet, het leven gaat door.
Want de sleutel van de deur opent nu zijn poort.
Weet dat ik daar altijd gelukkig zal zijn.
En dan voel ik ook nooit meer de pijn

kom op mensen.. ik weet hoe het is.. om gepest te worden.. en om het voelt dat ze je in de steek laten.. Maar kijk het eens van de andere kant.. en laat jou gevoelens er even buiten...
Je hebt je ouders/vrienden/familie.. Hun zullen jou zoo vreselijk missen.. ik had iemand in de familie die ook zelfmoord had gepleegd.. de hele familie was er kapot van... hoe depresief je ook bent.. Praat ermee... tegen je ouders.. Mijn broer had het geprobeert.. maar hij durfde het niet te zeggen.. dus op diezelfde dag nog.. heeft hij mij nog een zoen gegeven met een envelop en met een brief en ketting erin.. en hij zei.. : morgen pas open doen.
Ik had hem gevonden.. in de douche.. in de badkuip mijn zijn polsen open.. vertrouw me.. je weet niet hoeveel pijn dat doet..
Je bent dan wel jouw eigen verdriet en al kwijt.. maar je geeft het een ander..

Denk er goed over na..
Groetjes.. Eva

Ik wil gewoon niet meer leven het is te veel. Ik raak vriend na vriend kwijt overreden, hersentumor, kanker ouders gescheiden vorig jaar en en nu ben ik mijn meisje ook kwijt 7 mooie maanden waren het maar nu is het over klap na klap en deze was fataal ik voel me zo leeg van binnen alsof mijn hart en ziel weg zijn zij was alles wat ik nog had...

Ik ben blijven zitten in de 1e klas. ik wordt ermee gepest en ik ga naar een andere school. daar kan ik ook niet naar de 2e klas en dit vindt ik zo erg dat ik zelfmoord wil plegen.

Ik zie het echt niet meer zitten,er wordt me nu al 3 weken alle contact met mijn zoontje van 4 maand verboden.Ik mis hem en ik kan niet meer