Levensverhalen (pagina 1342)

ik wil gewoon dood omdat ik gewoon niet zie waarvoor ik leef. ik kan niks, ik heb geen talenten. ik heb wel vrienden, die veel voor me doen, maar ik kan gewoon niks voor ze terug doen. ik denk alleen maar aan mezelf, drank en drugs. ik wil gewoon iets wat me gelukkig maakt. maar al denk ik dat ik iets heb gevonden eindigt het altijd fout. het beste is om mezelf gewoon op te sluiten op mijn kamer, maar dat lukt mij ook niet. ik heb een sociaalheidsstoornis ofzo want ik ben altijd heel stil (als ik nuchter ben) en ik ben nooit tevreden omdat ik het nooit naar me zin heb, omdat ik het zelf ook niet naar me zin maak. en ik wil het wel heel graag proberen steeds. maar het is me gewoon nog nooit gelukt. en als ik er zo over na denk. zou iedereen beter zonder mij zijn. ik breng alleen maar overlast. ik zeur alleen maar en het enige wat ik wil is gewoon dat ik een keer de gene ben die iemand nodig heeft.
niemand zou ooit van mij kunnen houden. want ik heb gewoon niks. ik haat mezelf en ik voel me leeg. ik snap t niet. ik snap gewoon niet waarom ik zo raar ben. ik wou dat ik gewoon met mensen kon praten en lachen zonder verdovende middelen. en ik wou dat ik een keer trots op mezelf kon zijn. dat ik iets goed deed. dat mensen mij een keertje zagen staan. dat ik niet zo onzichtbaar ben. misschien ben ik gewoon ondankbaar. ik snap er echt niks van gewoon.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik woon al zo een twee jaar samen met mijn vriend en het ging reuze goed. Soms hadden we ruzie, maar ja wie heeft nou geen ruzie? Het komt bij een ieder wel voor. Maar die bij mij kwamen elke keer weer terug. En dan om de meest stomste dingen. Ik word altijd verweten van de foute dingen. Ik heb er gewoon genoeg van. Ik kan gewoon niet meer. Soms wil ik slapen en nooit meer wakker worden. Hoe doe ik dat? Ik wil niet steeds de schuld krijgen van alles.

weet echt niet wat ik ga doen ben het echt moe ,heb zo veel problemen dat ik het echt niet meer aan kan ,denk dat dit nog het gemakkekijkste is

Mijn verhaal kan ik in grote lijnen ook wel vertellen. We vormden een koppel, meer dan 2 jaar geleden, sinds 24 mei. Het liep eerst een tijdje stroef maar uiteindelijk werden we heel gelukkig. Alles ging goed en toen begon de ruzie te komen. Over het minste was er ruzie, ook wel doordat zij zo overdreven jaloers was. Ik begon te denken dat ik eigenlijk gewoon nog even jong wilde zijn en mezelf amuseren ipv in die relatie te zitten. Ik maakte het zelfs meer dan 1 keer uit maar kon telkens niet zonder haar. Ik probeerde haar los te laten maar elke keer kwam het weer goed. Toen begon ik terug te gebruiken. Ik begon te liegen tegen haar en was niet meer wie ik vanbinnen ben. Ik liet haar constant in de steek en voelde me er zelf ook wel rot over maar ik kon ook niet constant bij haar zijn... Zo begon ik meer en meer te gebruiken en te drinken. Ik lachte het zoveel mogelijk weg en probeerde iedereen te laten zien dat ik gewoon genoot van mijn leven. Tegelijkertijd liet ik haar wel in de steek, wat haar zeer hard kwetste. Uiteindelijk was ik te ver gegaan, ze kon de pijn niet meer aan en liet me vallen. Ik heb toen voor haar al mijn moed bijeen geraapt en ben alles beginnen doen om aan mezelf te werken en terug te worden zoals vroeger, ik was immers niet meer wie ik voordien was... Ik vond mezelf een schande en probeerde haar terug te krijgen. Het leek me na een aantal weken te lukken, ook al probeerde ze me te vergeten door veel tijd door te brengen met iemand anders, ik dacht dat het aan het lukken was. Mijn "vrienden" waren hier ook vanop de hoogte en wilden die jongen ook al iets aandoen. Ik dacht dat het me nog wel zou lukken, ze wilde me terug, ook al probeerde ze zichzelf te beschermen door nee te zeggen. Er kwam een keer dat ze dronken was en wel zei dat ze me zo graag terugwilde maar dat het nog niet ging. Ze wilde dat ik verder bleef doen zoals ik bezig was, zodat het terug in orde zou komen. De avond daarna spraken we af en praatten we erover. Ze zei dat ze het niet meer kon. Ik wist dat ze het wilde dus bleef hopen. Zij ging naar de discotheek waar wij normaal altijd zitten bij ons in het dorp en waar mijn "vrienden" ook allemaal zitten en ik ging met mijn beste makker uit naar verschillende discotheken. Tot de laatste discotheek, toen belde ze me vanwaar mijn grote liefde zat. "Wat moeten wij doen want die is hier die kerel helemaal aan het opvrijen." Zei hij. Ik werd woest, maar zei wel dat ze het moesten laten. Ik ging naar binnen in de discotheek waar ik toen juist voorstond. Ik gebruikte weer terug en niets interesseerde me nog... Ik had zoveel moeite gedaan en alles was voor niets geweest?! Niets interesseerde me nog... Ik deed een paar uur later iets dat ik niet had mogen doen, iemand beroven. De dag erna dacht ik bij mezelf:"Wat heb je gedaan?! Je hebt alles weggegooid waar je zo hard je best voor hebt gedaan!" Ik nam de draad weer op en deed verder zoals ik bezig was voor die avond. Ik vertelde mijn ex niet dat ik wist wat er die nacht was gebeurd. Een paar dagen later hadden we terug afgesproken en was er weer een moment geweest tussen ons. Enkele dagen later waren we terug samen, mijn doel was bereikt. Kon haar wel niet vertellen wat ik had gedaan, ik kon niet zeggen dat ik terug had gebruikt en dat ik iemand had beroofd. Ik schaamde me te hard en wilde haar niet nog eens kwijt. Ook al wilde ik niet liegen maar ik wist voor mezelf dat het de laatste leugen ooit nog tegen haar zou zijn. Het ging terug goed met ons, tot de politie aan de deur stond. Die namen me mee naar het bureau en ondervroegen me over de beroving. Ik ontkende alles en deed dat ook tegen mijn vriendin achteraf. Ik loog weeral, ook al wilde ik het zeggen en niet meer liegen, ik kon niet anders. Ik voelde mezelf zo verschrikkelijk. De persoon die ik had beroofd had anderhalve week in coma gelegen. Ik schaamde me en kon het nergens kwijt... De politie kwam er uiteindelijk toch achter en ik moest voor de jeugdrechter verschijnen. Die stuurde me naar de gesloten instelling in Everberg. In het begin bleef ze mij steunen en wilde ze bij me zijn, maar daar kwam een einde aan. Toen ik juist 1 maand daar was maakte ze het uit. Daarna heb ik er nog een maand gezeten en ben nu 10 dagen terug thuis. Wat er ook gebeurd, ik kan precies niet stoppen te proberen haar terug te krijgen... Het liefst zou ik terug vastzitten, daar had ik nog hoop en was er onwetendheid. Nu spookt er nog maar 1 ding rond in mijn hoof: "Ofwel haar terug ofwel ga ik niet meer verder!" Ik ben vandaag naar de dokter gegaan en die heeft me anti-depressiva gegeven. Misschien zijn die wel niet nodig, veel zullen ze toch niet helpen... Ik wil er gewoon aan en heb een paar dagen geleden ook al klaargestaan op een stoel met een koord rond m'n nek. Ik wil gewoon niet verder zonder haar, ze betekent zoveel voor me, ik kan gewoon niet meer!!! Waarom kon ik nu zo dom zijn!!! Ik wil haar zo graag bij me, en als dat niet gaat, wil ik niet meer verder... Nu is het probleem dat ik dat mijn moeder niet kan aandoen, haar vader pleegde zelfmoord toen zij 12 jaar was... Ik kan het niet voor mijn moeder maar moet het voor mezelf! Dan zal m'n ex ook zien wat ze voor mij betekent, maar wat heb ik er dan nog aan, daarmee heb ik ze misschien niet terug want dan ben ik er niet meer, maar ik ben tenminste verlost van mijn lijden... Ik kan gewoon niet meer!!!

God mag mijn leven zo geven aan iemand die het wil hebben. Waarom gaan er mensen dood die het leven koesteren en waarom blijven mensen leven die liever vandaag dan morgen in hun graf willen liggen?

Het is maar goed dat je hier niet zomaar een wapen kan kopen.

Nu zou ik het liefst de trekker over halen.

Ik wil niet per se dood - ik wil een einde aan de pijn.

Het begon allemaal in het eerste middelbaar. Op een 'klasfuif' voelde ik mij al verraden door mijn beste vriendin, ze liet me gewoon links staan voor iemand anders. Ze had geen tijd meer voor mij. Daarna begon ze achter mijn rug te roddelen over mij terwijl ik niet veel verder stond. Vanaf toen denk ik minstens één keer per maand aan zelfmoord.
Daarbij komt nog dat mijn ouders gescheiden zijn en mijn moeder een erfelijke ziekte heeft waardoor ze aan depressies lijdt.
Soms heb ik het gevoel dat niemand van mij houdt of om mij geeft.
Als mijn allerbeste vriendin alleen is met mij, is ze een heel fijne vriendin. Maar als we met een paar mensen op stap gaan, laat ze me altijd links liggen. Zoals wel meer mensen met mij doen.
Ook maak ik geregeld ruzie met mijn vader, waardoor ik me nog onzekerder voel. Ik weet soms gewoon geen raad meer dat ik automatisch aan zelfmoord ga denken. Ik heb het tot nu nog niet gedaan, maar als ik zo blijf verder denken, gaat het niet lang meer duren.
Ik wil gewoon iemand die er altijd voor mij is en me niet in de steek laat, zoals iedereen doet!
Ik dank diegene die moeite doet om mijn verhaal te lezen.

ik heb een leven achter de rug van konstante ruzies in de familie en niet alleen dat in 1984 pleegde mijn zus zelfmoord mede door deze
ruzies.een aantal jaren daarvoor kwam haar zoontje(5 jaar) om bij een verkeersongeval.
in 2001 stierf mijn zwager,waar ik gek op was aan een hartaanval/stilstand en 2 jaar
later stierf mijn moeder waar ik stapelgek op
was.een jaar daarna pleegde mijn neefje zelfmoord(zoon van mijn aan zelfmoord gestorven zus)een jaar daarna werd ik ontslagen bij een bedrijf waar ik 20 jaar gewerkt heb en 1,5 jaar daarna werd ik weer
ontslagen bij een ander bedrijf.mijn leven is een dagelijkse hel!elke dag wordt ik helaas
weer wakker!ik ben het zat ik ben moe en
ik wil dood!verlost zijn van mijn ellende!

Ik lees jullie berichtjes hier allemaal, en ik wordt er vreselijk triest van. Ik heb zelf erg veel last van faalangst, dat heb ik 2 jaar geleden ontdekt. Ik haalde nooit superslechte cijfers, maar toch vond ik het nooit goed genoeg. Ik heb zelfs een paar keer aan zelfmoord gedacht, en dat nooit tegen iemand gezegt.

Na een tijdje stuurde mijn mentrix me naar een vertrouwenspersoon van school. Daarmee kon en kan ik nog steeds heel goed praten.

Nu voel ik me een stuk beter, dus ik wil tegen iedereen zeggen: zoek hulp! alleen kan je er meestal niet uitkomen, maar er is altijd iemand die naar je wil luisteren!

Vanaf mijn 15 heb ik al zelfmoord gedachten maar ik doe er vrij weinig mee, anders gezegd ik kan er niets mee doen omdat het bij gedachten blijf helaas !!! Ik weet dat er een dag komt dat ik het wel kan en er voor ga maar wanneer is mij een raadsel voorlopig ben ik al 12 jaar aan het wachtten en schiet alleen niet zoveel op. Hulp zoek ik nog steeds maar ik verwacht er eigenlijk niet zoveel van omdat psychologen de afgelopen 10 jaar er niet over willen praten vanwege hun verantwoording, of ze willen je vol stoppen met pillen en je opnemen, terwijl ik in mijn ogen niet gek ben. "het komt wel goed" is mijn levensmotto of dat ook echt zo is vraag ik me steeds meer en meer af. Maar als die bewuste dag daar is dan kan ik eindelijk verlost zijn en hopelijk verder leven in een ander universum want dit houd ik haast niet meer vol.

ik ben een vrouw van 41 en denk al aan zelfmoord sinds ik 11 jr was,heb veel mee gemaakt in mijn leven en het gevolg is dat ik er bindingsproblemen van heb gekregen en de mensen pijn doe waar ik het meest van houd en andersom,toen ik 14 was ben ik verkracht door een bekende ,was op dat moment een beetje rebels,mijn vader was overleden na een kort ziekbed en kon het moeilijk verwerken,na de verkrachting raakte ik een beetje verdwaald en kwam met drugs in aanraking,ben verslaafd geweest en op mijn 17e raakte ik zwanger van een man waar ik 18 jr bij was,wat de drugs betreft had ik geluk,ben onmiddelijk gestopt want ik had weer iets om voor te leven,een kindje van de man waar ik van hield,maar het liep een beetje anders dan gepland,tijdelijk waren we uit elkaar en de kleine was toen 2,had oppas in huis om een avond te gaan stappen met een vriendin.Bij thuiskomst kreeg ik een woordenwisseling met de oppas(oude vriend-mannelijk)en hij verkrachte me om me daarna te wurgen en voor dood achter te laten,heb 3 weken in coma gelegen om daarna te horen dat mijn kind in een pleeggezin zat ,mijn huis was opgezegd en ben bij een vriendin in gegaan,mijn kind mocht ik eens per 2weken zien onder toezicht,was helemaal kapot en dat was de 1e keer dat ik mijn polsen door sneed,helaas ben ik op tijd gevonden,een jr later ben ik weer gaan samen wonen met de vader van mijn kind tot 2000 in die jaren dat we samen waren heb ik in het leven gezeten(zijn schuld ?) nou nee was er immers zelf bij het kon me niks schelen wat er met mijn lichaam gebeurde ik wilde iets voelen maar het is me nooit gelukt,ik wist dat ik van mijn vriend hield en het leven niet mocht opgeven..Toen ik in het leven zat ben ik opnieuw verkracht,maar deze keer met schroevendraaiers en ben dus ook behoorlijk verminkt daar beneden,heb het mijn vriend nooit verteld uit angst dat hij diegene iets zou doen,ben een paar maanden weggegaan om te herstellen maar heb het nooit kunnen vergeten,nooit een plekje kunnen geven en nog altijd wordt ik badend in het zweet wakker om vervolgens hard te huilen.ook dat mijn vriend is weggegaan is mijn eigen schuld,ben steeds depresiever geworden door de jaren heen omdat ik niet kon praten,een goede vriend van ons is overleden in 1997 en vanaf die tijd is het snel bergaf met onze relatie gegaan,heb hem gewoon net zo lang gepest tot ie het niet meer vol hield want ik verdiende hem niet.Viel in een diep gat toen hij weg was en 2 jr later wou ik opnieuw zelfmoord plegen en weer werd ik op tijd gevonden,ik was erg boos,het herstel duurde lang en was nog steeds in therapie,maar kon nog steeds niet praten,niets hielp totdat ik verliefd werd op iemand anders dan de vader van mijn kind,alleen al dat gegeven deed me verstijven,wie gaf mij het recht om lief te hebben nadat ik mijn ex had weg getreiterd,maar ik was zo verliefd dat ik de gok heb genomen,zag het allemaal weer zonnig in,hij had 2 kids en ook die 2 hebben mijn hart gestolen,ik houd zoveel van ze,het ging allemaal perfect en we gingen samen wonen,totdat ik stopte met anti-depressiva(omdat ik dacht zonder te kunnen)en terug viel in dat diepe gatik wilde ze er niet mee belasten en ben na 4jr van de een op de andere dag weggegaan,ook hem en de kids verslagen en verdrietig achterlatend,nu 1 jr later kan ik bijna niet meer leven met het schuld gevoel,ik houd nog altijd van hem,als ik toen had geweten hoeveel had ik nog harder gevochten en nog meer hulp gezocht,maar ben ze kwijt en hoewel hij ook nog altijd van mij houd durft ie het niet meer aan(mede ook om de kids)en hij heeft gelijk,ik kan de nachtmerries niet meer verdragen en wil rust,maar hoe ????????????? help me