Levensverhalen (pagina 1339)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Tip...

Lees voordat je aan zelfmoord denkt het bericht van 05-03-2007 van mij (ineke) dat heet tips... lees dit alsjeblieft...
Haal er kracht en moed uit... Het leven kan niet alleen maar mooi zijn en ook niet alleen maar slecht, je moet er het beste van zien te maken... Lees hoe dat kan...
Datum:
27-07-2007
Naam:
ineke
Leeftijd:
30
Provincie:
Overijssel

nog niets verder na alles

ongeveer 10 jaar gelede toen ik dus in groep 5 van de basis school zat had ik een leeraar die me altijd in de zeik zette.
toen der tijd was ik een van de grotere van de klas en kon ik me naar eigen zeggen nog wel verweren tegen zijn opmerkingen en acties.
het had echter meer impact dat ik me toen voor kon stellen.
een aantal jaar later toen ik naar het vmbo ging veranderde alles op eens.
ik werd heel onzeker en was overal bang voor.
Dit werd voor mijn mede studenten al snel opgepikt omdat ik nooit wat terug deed als ze me plaagde of sloegen.
dat plagen en slaan veranderde daarom al snel in pesten geestelijke mishandeling.
mensen in mijn omgeving die me al kende van klein's af aan zagen me veranderen.
na 2 jaar vmbo viel het zo erg op dat ik weigerde naar school te gaan en me thuis op sloot of gewoon de hele dag rond liep te lopen al gravend in mijn gedachte.
na enige tijd werd besloten me naar een psycholoog te sturen.
het probleem was echter dat deze psycholoog meer dan 80km bij mijn huis vandaan zat.
daardoor moest ik er met de trein heen.
de treinreis aleen bezorgde me al zo veel stress en angst dat ik al helemaal dicht geslagen was voor ik aan kwam.
na 2,5 jaar in therapy gezeten te hebben voelde ik me wel wat beter.
dit was net voor de zomer vakantie van 2005.
ik ben toen met een paar jongens die ik kende op een sport weekend geweest in belgie.
al daar kwam ik een meisje tegen waar ik op dat moment voor viel.
erg opmerkelijk vond ik zelf op dat moment.
echter na een tijd kwam ik er achter dat ze me bedroog.
daardoor kwam ik opnieuw in een neerwaardse spiraal terecht.
in het jaar dat volgde heb ik verschillende zelfmoord pogingen gedaan.
niemand had het op dat moment nog door of wist ervan.
naderhand hoorde ik echter wel dat het mensen op begon te vallen dat ik mijn oude gedrag van isolatie weer begon te vertonen.
het werd pas duidelijk voor mijn omgeving hoe erg het was nadat de grootste klap voor me kwam.
een vriendin van me die ik al heel mijn leven kende kreeg een vriend en ze begon langzamer hand haar andere vrienden in de steek te laten.
ze was voor mij altijd iemand waar ik 100% van op aan kon dus in het begin voelde het gewoon raar.
maar na een tijd begon het echt zeer te doen.
ook liet ze bijna al haar andere vrienden vallen aleen voor haar vriendje zo hoorde ik later.

na deze hele situatie was het als of mijn emoties waren gewist.
en dat was voor mijn ouders het punt waarop ze besloten me naar een levens energie behandelaar te sturen.
deze behandelwijze zou niet mijn herinneringen wissen maar enkel de slechte gevoelens die ik bij bepaalde herinneringen had.

in eerste instantie werkte dit enorm goed maar later bleek voor de zoveelste keer dat ik weer terug aan het vallen ben in het gat waar ik niet uit schijn te kunnen komen.

ik ben nu 18 dus 10 jaar verder en ik voel me niet veel beter dan de afgelopen jaren.
het lijkt wel of ik niemand kan vinden waar het mee klikt om echt als vriend te hebben.
ook meisjes zien me niet eens staan.
mijn gevoelens kan ik nog moeilijk tonen en worden vaak geblokeerd door pure angst en woede.
het enige wat ik momenteel nog voel is als mensen me pijn doen of m'n vertrouwen schade.

het voelt zoals de titel zegt.
als of ik na alles wat ik tot nu toe heb mee gemaakt nog niets verder ben.

het bovenstaande verhaal is zoals de meesten van jullie wel zullen weten maar een fractie van wat het allemaal geweest is voor de persoon die het schrijft.
al denk ik dat dat voor iedereen geld die zijn verhaal hier doet.
Datum:
26-07-2007
Naam:
b
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

anti-zelfmoord

Zelf heb ik ook al een heel leventje meegemaakt. Ik ben anders dan anderen (door mijn beperkingen) en voel me dus weinig begrepen. Zelf kan ik dit niet altijd goed accepteren en wil alles wat anderen ook kunnen. Te hoge eissen met te hoge teleurstelling (in mezelf) Verder heb ik veel ellende meegemaakt en heb ook een aantal mensen verloren aan zelfmoord en soms lijkt het wel alsof dat je meezuigt in hun gevoel wat zij hadden.
Soms voel ik me zo alleen en het lijkt wel alsof niemand je begrijpt. Van de buitenkant is alles zo vrolijk en zo mooi. Maar mensen weten niet hoe je je nou werkelijk voelt. Ik durf het ook niet te vertellen. Schaam mij vaak voor mijn gevoel. Ik heb ook niet geleerd om emoties te uiten...
Steeds weer doe ik me voor als het zo vrolijke, sociale en zelfverzekerde meisje. Niemand die daar doorheen kan prikken. Vaak voel ik me ellendig, een-sta-in-de-weg-geval. Alle negatieve opmerkingen doen je steeds maar verder de put in vallen. Dan reageer ik dat steeds op mezelf af. Hoe zal ik maar niet vertellen. Soms heb ik er later spijt van en dan wordt ik boos op mezelf dat ik me weer niet in kon houden dus bestraf ik me weer en zo ga je maar door. Constant een gevecht met je zelf zonder resultaat. Mensen die het niet zien, terwijl ik geloof ik zo de behoefte heb dat ze me begrijpen! Pas heb ik een meisje leren kennen, ze is blind en werd erg gepest. Ze was aan de rand van zelfmoord ontsnapt en we hebben veel gepraat samen. Zij zag het leven ineens weer heel positief in en dat kleine stukje herkenning wat zij had doorgemaakt gaf me hoop! Ze was en is een voorbeeld voor mij. Zij is heel erg met geloof bezig, en daar kan ik ook veel troost in vinden. Zelfmoord plegen is het ergste wat je jezelf aan kunt doen. Dit is echt niet wat ik wil ben ik achter gekomen! God is iemand die van je houdt, dat weet ik zeker! Je hoeft zelf niet te sterven. Hij heeft zijn eigen zoon al voor jou laten sterven. Bij God kan je al je angsten kwijt. Het maakt niet uit wat voor een kluns je ook bent (vaak vind je dit zelf alleen maar ben ik achtergekomen) God houdt van jou zoals je bent! Hij is er altijd voor je.
In de kerk vind ik erg veel troost. (dit is verschillend per kerk) Maar ik heb er mijn plekje gevonden.
Als ik mij ellendig voel met wat voor`n gedachten dan ook, dan luister ik naar christelijke muziek of ga ik lekker iets doen wat ik leuk vind. Ook al heb je daar lang niet altijd zin in... Vaak moet je dan even doorzetten en echt proberen heb positieve in te zien! Praten over gebeurtenissen en gevoelens kan ik nog steeds niet echt. Maar dit moet ik wel leren van mezelf, het helpt je echt! Er is altijd wel iemand die naar je wilt luisteren, ook al moet je lang zoeken, geef niet op!
Soms val ik nog wel eens terug in dat zo bekende ritme. Dan moet ik me er uit worstelen. Dit lukt steeds beter. Maar ik weet dat het met hulp van anderen nog beter kan. Zelf moet ik leren aan te geven waar ik behoefte aan heb. Nu ben ik veel bezig om mijn kindzijn op te roepen, hoe vaag het ook klinkt. Maar sommige dingen moet je als kindzijnde bekijken. Lekker gek doen of vlindertjes vangen.
Met mij gaat het gelukkig steeds beter! Ik zie steeds meer mijn sterke kanten, die ik eerst niet zag. en door alles wat ik mee heb gemaakt ben ik een bepaald pad gaan bewandelen. Het heeft me onbewust gestuurd en nu wil ik graag mensen helpen die in de knel zitten en studeer daar nu ook voor.
Maak wat van je leven. Ook al is het iets kleins. God ziet alles! Weet je zelf niet wat je 'goed'; kan, vraag het dan aan anderen en probeer het gewoon eens, ook al geloof je niet in jezelf en in wat de ander zegt.
Sterkte allemaal en weet dat er altijd wel iemand is die van je houdt.
Datum:
26-07-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

leven met ziekte

hoii
ik ben sinds kort opgenomen in kliniek (persoonlijkheisstoornis)
en kan hier niet meer tegen
altijd maar je best doen voor .. niks
ik wou dat het leven minder moelijk is
wou dat ik dood was
Datum:
26-07-2007
Naam:
???
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

Adviezen

ik wil even iets zeggen tegen de mensen die het moeilijk thuis hebben of het leven niet meer zien zitten.Ik heb het ook een tijdje gehad tot ik goede hulp heb gehad. ik heb thuis ook een moeilijke situatie mee gemaakt. me ouders gingen scheiden me vader keek niet meer naar me om geen goed contact met me moeder elke keer ruzie's tot ik uit huis ben gegaan ik heb toen een jaar in een crisisopvang gewoond ik heb veel dingen mee gemaakt wat een meisje van 15 niet eens hoort mee te maken. ik heb ook veel aan zelfmoord gedacht tot ik bij Groot Batelaar goede hulp kreeg ik kon me verhaal daar goed kwijt bedachten goede oplossingen voor me problemen.Ik heb ook maar 1 vriendin met haar doe ik alles zei is een deel van me leven zonder haar zou ik niet kunnen,zei heeft me ook in alle tijden gesteund. ik Wil jullie allemaal 1 goede tip geven, zoek goede hulp en zorg dat je je verhaal bij iemand kwijd kan,je doet andere veel verdriet ermee als je er niet meer bent,ook al doen je ouder heel erg tegen je of slaan ze je je doet ze altijd verdriet,
Datum:
26-07-2007
Naam:
Gurly
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

VERLANGEN NAAR RUST

Tegenslag op tegenslag stapelen, en dat dan 45 jaar lang. Het word allemaal
te veel. Ik lijd van kinds af aan al aan depressies, en dat heeft mijn kinderjaren daardoor negatief beinvloed.
Ik ben moe van alles.en de stap om er een eind aan te maken is nu zoveel
eenvoudiger dan doorleven.
Mijn depressies hebben me belemmerd om verder te komen in mijn leven,zodat ik me een topklasse loser vind,endat ben ik ook.
In leven blijven om geliefden geen verdriet te doen is dat een optie?

Nee, door in leven te blijven doe ik mijn omgeving ook verdriet,en dat dan mijn leven lang. Ik ben er niet op uit om mijn omgeving verrdriet te doen, maar door mijn depressieve gedrag gebeurt dat ook.
Daarom vind ik het beter om mijn omgeving een keer,deallerlaatste keer verdriet te doen. Zodat ze daarna, als het verdriet is verdwenen, weer een normaal leven op te bouwen, gevrijwaard van het verdriet en de spanning die ik ze bezorg.
Ik wil me ook niet tegen laten houden door een pscychiater, in een GGZ inrichting waar de deskundigheid ontbreekt en je dus niet op begrip hoeft te rekenen.
Ik ben niet in detaill ingegaan op de reden waarom ik naar het eind velang,
maar geloof me,dat ik dan 7 boeken op
Harry Potter formaat kan volschrijven.
Maar dat woorden dan boeken die nog meer mensen depressies zullen bezorgen.
Ik heb geen aandelen in Prozac, dus daar zie ik maar vanaf.
Wie weet lukt het nu wel eens een keer,
dan heb ik eindelijk eens goeds gedaan in
mijn leven. En de begrafenisondernemer zal blij zijn met de extra inkomsten, want
een doodskist van 2,15 verkoop je ook niet iedere dag.

Groeten van Di Prezz
Datum:
26-07-2007
Naam:
ED
Leeftijd:
45
Provincie:
Zuid-holland

ben het vechten moe

Nou, hier dan mijn verhaal. Mijn moeder heeft me altijd mishandeld en gaf geen donder om me. Ze gaf alleen om haar katten en liet ons (6 kinderen) eigenlijk maar doen. Op school werd ik altijd gepest. Ik ben seksueel misbruikt door een ex van mijn zus toen ik 10 was. Op mijn 15e ben ik het huis uit gevlucht naar mijn vriend van 30. Hij mishandelde me ook als hij dronken was, maar het was beter dan bij mijn ouders wonen. Een achterbuurjongen van me heeft een keer drugs in mijn cola gedaan en me toen verkracht waardoor ik zwanger ben geraakt. Toen was ik 16. Mijn zoon is geboren toen ik 17 was, maar ik was toen nog steeds bij die vriend van (inmiddels 32). Afgelopen september ben ik eindelijk bij hem weggegaan uit angst dat mijn zoontje zou worden weggehaald door jeugdzorg. Ik ben toen in de crisisopvang gekomen en vanuit daar kreeg ik eindelijk een huis toegewezen. Ik woon nu sinds maart op mezelf, ben nu 19 en mijn zoon is 2. Begin april ben ik weer zwanger geraakt, van een jongen waar ik superverliefd op was. Het raakte uit, en ik moest mijn kind weg laten halen van hem... ik heb hier lang over nagedacht en besloot dat dit misschien inderdaad wel het beste was. Nu, drie weken na de moord op de baby in mijn buik, ben ik het vechten moe. Ik heb niemand meer, ik heb alleen mijn zoontje nog, maar die huilt en schreeuwt de hele dag. Ik geloof oprecht dat hij beter af is bij mijn vriendin dan bij mij... ik snij mezelf al een paar weken... ik kan het gewoon niet meer aan, er is teveel gebeurd in mijn leven. ook denk ik dat ik borderline heb, ik heb in ieder geval alle symptomen. ook daarin sta ik alleen, want niemand ziet het, of neemt me hierin serieus. Ik ben het vechten zo moe... ik stop er mee... neem een overdosis slaaptabletten en word niet meer wakker... welterusten.
xxx esmeralda
Datum:
26-07-2007
Naam:
esmeralda
Leeftijd:
19
Provincie:
Zeeland

dood willen maar niet kunnen.

ik zie het niet meer zitten,ik heb zoveel schulden opgebouwd in het verleden en door ziekte en niet kunne werken zit ik nu in een bijstandsuitkering.er komt amper wat binnen.ben zo paniekerig en het gevoel van rust en er niet meer willen zijn dringt goed binnen.ik denk dat dit nooit overgaat.doordat ik erg depresief ben kom ik nergens aan toe,heb totaal geen disipline en doorzettingsvermogen en ben recentelijk aan het krassen gegaan op armen en benen.ik raak zo snel in paniek en die angst groeit alleen maar.voel me alleen en zie geen uitweg meer.doordat ik vroeger verkeerd heb geleefd zit ik er nu zo bij.ik vind het lastig om dingen om te draaien in positiviteit wel ik dat wel voor anderen kan bedenken maar niet voor mezelf.ik wil denk ik graag leven maar de NEE in mij wordt steeds groter....

een enorme paniekeraar..
Datum:
26-07-2007
Naam:
linda
Leeftijd:
30
Provincie:
Utrecht

mijn grote kut leven op het moment.

Hallo allemaal,

Nou mensen het is echt heel erg geworden nu, me vriendin heeft me verlaten na 9maanden relatie ik ben er helemaal kapot van, ik kan alleen nog maar huilen... Ik huil zo enorm hard terwijl ik dit verhaal zelfs schrijf.

Het begon allemaal:

toen ik van school ging
-1000euro in casino verloren en zelfde dag ontslagen
-1100euro online poker vergokt
-4000 schade gemaakt aan auto door ongeluk (geen rijbewijs en de auto van de broer van en vriend van me) dus die 4000 moet ik ook nog betalen.
-2 jaar voorwaardelijk.
-geen werk
-dus gokprobleem en ook nog een blowprobleem (blow extreem veel)
-depressie
-me vriendin heeft me vanavond verlaten (niet door het gokken en alle problemen zegt ze), ze zei dat ze nog ontzettend veel van me hield en me nog steeds heel veel wil zien, ze gaf me ook nog kusjes en knuffels enso en ze huilde telkens omdat ze het zo * vond voor mij maar ze gewoon niet meer zo verliefd op me was ik ben er echt helemaal kapot van, dit is het complete ramp scenario voor mij! dit alles op slechts 18jaar, ik zie me leven instorten en kan nu niet meer stoppen met huilen... de pillen in de kas zijn zo verleidelijk op dit moment, ik ben de weg kwijt.. ik heb mijn vriendin nodig ik voel me zo verloren kan zoveel janken nou SNIK SNIK ik voel me zo slecht... ik wil mijn relatie terug.. ik wil niet meer

bedankt voor het lezen
Datum:
26-07-2007
Naam:
B
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders

subtiel monster

is het voor mij zo beldoeld?

een intelligente jongen, voor veel dingen talent, technisch, sociaal en spiritueel.

een echte waterman....

alle mooie excuses om steeds weer nieuwe uitdagingen te zoeken. ik weet niet wat ik zoek, of wanneer ik er ben. niets voldoet. misschien wel heel verwend, wie weet...

nu na een aantal biertjes verder erg verward... Heeft mijn leven zin? heb ik zin? waar ga ik voor? wat is mijn basis voor het bestaan?

geen idee.

ik ga zo slapen, hopelijk is het mogen beter. ik heb vakantie nata bene!


godverdomme
Datum:
25-07-2007
Naam:
grrrzzzbbbnnnzzzd
Leeftijd:
25
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.