Levensverhalen (pagina 1339)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

overleven

nu denk ik héél vaak en véél om een eind aan mijn leven temaken. Ik leef met een groot trauma voor mij dan.
Toen ik zes jaar was had die spook ( broer) met mij vieze spelletjes gedaan waar ik met niemand over mocht praten het hield op mijn zestiende. Ik was getrouwd geweest maar dat hield niet in stand omdat ik dingen deed wat niet door de beugel kon. ben vaak hier voor in behandeling geweest. ben vaak depressief maar met professonele hulp was ik er weer maar de problemen waren er nog sterk aanwezig. Ik heb drie kinderen ( die nu in 20 zijn) maar die willen niks met me temaken hebben die heb ik ook al jaren niet meer gezien ik weet ook helemaal niet hoe ze zijn of hoe ze eruit zien. vrienden heb ik haast niet en die paar die ik heb die begrijpen me niet waarom ik zo denk of doe. We gaan ook heel oppervlakkig met elkaar om. Mijn familie zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en nemen me dus ook niet serieus. Nu zit ik al enkele maanden in een depressie en ik weet het niet meer. Heb heel veel angsten en herbelevingen. Ben er in behandeling geweest maar die angsten en dreigementen van die spook zijn erg sterk aanwezig en durf mijn mond niet open tedoen. Ik voel me erg schuldig en wil het ook niet aan nemen als ze zeggen dat ik een incestslachtoffer ben en dat het niet mijn schuld is, ik kan het niet geloven dat het daar aan ligt. ze zeggen toen ik mijn behandeling dat ik een bordelinestoornis heb en persoonlijkheidstoornis heb ik wil dat niet hebben ik wil niet meer vechten ik wil niet langer overleven wat ik al die jaren al doe. Als ik naar mijn lichaam kijk ik afschuw het zit vol met littekens die ik me zelf heb aangericht. Elke keer maar in de psychatrie belanden omdat ik het niet meer aan kan. Ja ik heb al verschillende pogingen gedaan maar elke keer misslukt het me op een of andere manier. Ik wil een rustige dood waar anderen niet betrokken zijn. Rustig in slapen met héél veel pillen maar ik heb nog niet voldoende denk ik dan moet nog even doorsparen. Het moet gewoon lukken slapen en nóóit meer wakker worden moe erg moe om nog te strijden. Die spook heeft voor mij gewonnen. Hij heeft meer macht.
Ik heb al heel lang geen hoop en toekomst. Al heel lang moest ik het zien te overleven mee lopen met de massa doen of er niks aan de hand is. Vaak die beelden of dingen wat ik niet kan plaatsen wat me erg onrustig en angstig maakt. Ik ben een mens ja maar een mens die geleefd word door een ander.
oke er zijn wel fragmenten geweest in mijn leven maar daar kan ik niet op leven, dat zijn dan maar een fractie van een seconde. Ach misschien moest ik dit helemaal niet schrijven maar misschien is het ook wel dat ik het kwijt wilde en dat ik aan de dood denk en hoe ik het wil hebben ( dat heb ik al op papier mijn nabestaanden hebben geen kopzorgen erover). Nu alleen nog hoe en wanneer.
gr.
Datum:
28-07-2007
Naam:
renpaardje
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

IK WIL NIET MEER ZO VERDER!!!

Als ik denk een goede vriendin te hebben gevonden die altijd vor me klaar staat gaat het miss komt er weer iemand tussen..!!!Ik ben depri kan uitvliegen en ik zit hier in een soort gevangenis ik mag niks!!!En als ik 1 keer wat mag zorgen me ouders der vor dat ik altijd wel een grtoe mond geef en dat ik dan door het lintje gaat en dat ik dan niet meer weg mag!!!Heb altijd ruzie.... met iedereen .Ik heb zoveel mee gemaakt gewoon te veel om op te noemen mijn ouders hebben zelfs gedreigt met psychiater maar dat wil ik niet ook al ben ik depri. En weglope helpt ook niet ze vinden je altijd terug.IK WIL NIET MEER ZO VERDER. Ik kan der wel een eind aan maken maar dan doe ik de andere heel veel pijn mijn ouders enzo.Maar om zo verder te leven doe ik mezelf het meest pijn.en ben ik van alle prolemen af.... zo dacht ik eerst....niet duss heb ik gehoord maar dat is mijn enigste uitgang van mijn leve DE DOOD. het lijk niet zo erg mijn verhaal maar der zit nog meer agter
Datum:
28-07-2007
Naam:
Iemand
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Een vriend...

In het razen van de wind,
In de zwartheid van de nacht,
geheel geveld en zonder kracht,
voek ik of ik iemand vind...

In de hitte van het vuur,
In de kille stilte om me heen,
ik kijk, ik schreeuw, maar 'k ben alleen,
alleen, alleen... het leven is guur...

In mijn hoofd en mijn hart,
wordt dat laatste vuur gedoofd.
niemand is er die me gelooft,
dit leven is voor mij... TE hard...

Nee men ziet de diepten niet
de diepste diepten, aarde zwart
zijn de spiegels van mij hart
maar van buiten mij, nee daar zie jet niet....

Er is een God op wie ik hoop, een licht, een kracht,
maar ach waar is Hij nu 'k lijd?
Is dat beproeving, louteringstijd?
Is er een God die op mij wacht?

Soms dan denk ik: ik wil weg
rust, genade, stilte, vrij van zorg
daar in de hemel bij mijn borg
maar niet via de bedoelde weg...

Die weg kan ik niet aan,
want al mijn kracht is uitgeput,
wat moet ik nu, leeg, onbeschut,
er rest mij maar één ding:
huiswaarts gaan...

Maar ach hoe graag ik het ook wil,
in mijn hoofd spreekt nog een stem,
is die van mij, is die van Hem? (ze zegt:)
Ik moet zolang leven als dat Hij het wil...

Maar nee, hoe graag ik ook zou willen,
mijn God ik heb U lief, gedenkt daaraan,
wanneer ik eens voor U zal staan,
mezelf de rust verleend, zoudt U dan mijn honger (naar rust) stillen?

Of doet U mij weg van de rust?
Voor eeuwig dan nog meer te torsen pijn
terwijl ik Heer, bij U wil zijn,
in 't mooie land der rust...

Ik MOET nu gaan,
lieve mens, lieve God,
ik ken een elk gebod,
maar 'k kan het even niet meer aan...

Neemt GIJ mij dan in genade aan...


Lieve iedereen,

Ik weet echt wat ieder van jullie doormaakt... zelf kan ik me er ALLES bij voorstellen. Het bovenstaande gedicht, door mijzelf geschreven, geeft mijn stijd een beetje weer. Nog steeds lokt het idee me om mezelf de rust te verschaffen.... maar ik moet, na alles wat ik door anderen heb meegemaakt, nu ook nog eens een strijd tegen mezelf voeren... Soms word je daar enorm moe van. Ik heb een partner, ik heb 'vrienden' en familie... maar als alles aan de oppervlakte blijft... dan voel je je nog steeds dood en doodeenzaam. En ik kan niet alleen zijn... Hoe verlang ik naar de rust en die zou ik me zo graag gunnen... maar ik denk ook aan hierna, ik geloof dat daar Iemand is waar 'k heel graag bij wil zijn: God...en kan dat samen gaan dan: jezelf de dood gunnen en toch bij Hem eindigen? Ach... weet je wat, soms zet ik ook die denk-modus uit, en ik hoop dat ooit één van die momenten me dat geven waar ik intens naar verlang...

Willen jullie praten? Mail me dan, of zet op deze site een berichtje neer voor me... tot gauw? Om 't laatste stuk samen te gaan, kort, lang, misschien een dag, misschien we 50 jaar... Ik verheug me erop...

Datum:
27-07-2007
Naam:
Vriend
Leeftijd:
26
Provincie:
Anders

het leven heeft geen zin meer

we gaan morgen op vakantie en mijn ouders hebben al van gisteren ruzie het is iedere dag hetzelfde en ik kan het niet meer aan .soms gaat het goed maar nu niet. ik heb ze vandaag nog tegen gehouden meer ik kan het niet meer wie kan mij darbij helpen en wat moet ik nu doen. ik zou er graag een eind aan maken dan ben ik van al die zever af. ik ben het echt moe
Datum:
27-07-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
25
Provincie:
België

denken aan zelfmoord

Hallo,
ik ben een meisje van 16jaar en zit met zelfmoordgedachte in men hoofd.
Dit komt door vanalles die gebeurt is in men leven en weet niet echt waar te beginnen.
Ik heb nog 2 andere zussen, 20 jaar en 8jaar, ik zit dus in het midden. Mijn mama heeft onlangs een winkeltje overgenomen en zit met veel stress, doordat ze zoveel hoge rekeningen moet betalen en alles ineens moet leren( hoe met de kassa te werken enzo..). Mijn papa werkt in de carrosserie (of hoe zeg je dat) en gaat redelijk veel op café. Men jongste zusje is van een andere vader. Nu, mijn oudste zus en ik gingen sinds vroeger al, als we bij onze papa waren, op café zitten als we bij hem waren. Ik vond dit vroeger niet erg, maar ik begon het niet meer leuk te vinden sinds dat ik begon op te merken dat die oude venten heel de tijd naar men oudste zus zaten te kijken enzo. Als ik met men oudste zus op stap ben, dan zie ik ook altijd jongens kijken naar haar.
Hierdoor wist ik dat ik er niet goed uitzie.

Ik heb al zo'n lessen gevolgd die rond zelfvertrouwen draaiden. Maar het hielp helemaal niet.
Nu zijn we voor een paar weken verhuist omdat men mama haar winkeltje in een andere stad was dan waar we woonden. Ik moet nu ook naar een nieuwe school en die gedachte vind ik niet tof.

In mijn basisschooljaren ging alles perfect, ik had heel veel zelfvertrouwen en vrienden. In het 1ste middelbaar was dit ook nog zo, ik zat in een nieuwe school maar met nog een paar vriendinnen van vroeger.
In het 2e middelbaar moest ik van veranderen van school van men moeder. Ik had helemaal niemand en ben veel veranderd. Ik had ineens geen zelfvertrouwen meer, ik maak heel moeilijk vriendinnen, daarmee.
Nu, ik moet in september weer naar een nieuwe school, en ik denk dat ik dat niet ga overleven.

Ik woon nu een halfuur ver van twee goeie vriendinnen van me (eigenlijk men enigste vriendinnen die ik heb) en ik heb het gevoel dat ik denk moest ik weg zijn, er niemand echt last van zou hebben. Ik loop eigenlijk meer in de weg dan wat anders. Mijn ma zou me zeker niet missen. Soms, als ze kwaad is op me, zegt ze dat ik wel het moeilijkste kind van de 3 was en zo van die dingen.
Mijn familie zal me ook niet missen, ze hebben allemaal liever iemand die durft zijn mening te zeggen( wat ik dus niet durf), en die niet beschaamd is om eens naar de winkel te gaan, of die een vakantiejob langer kan uithouden dan ik deed.

Daarom denk ik tegenwoordig veel aan hoe ik het best zelfmoord zou plegen. Ik denk er aan om slaappillen te kopen en er heel veel te nemen achter elkaar. Ik zoek ook op internet voor mogelijkheden.

Mijn vriendinnen zullen waarschijnlijk wel vlug over me heen zijn, er zijn andere en betere vriendinnen die ze hebben dan ik.
Ik denk dat ik het meeste gezegd heb die ik wou vertellen.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Datum:
27-07-2007
Naam:
michèle
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zelfmoord

Hallo allemaal,
Ik ben Rachel Ringeling en ik ben 12 jaar.
Ik wou graag even mijn verhaal kwijt!:

Het was eind februari en ik had nogal veel ruzie's thuis en ook met vriendinnen. En m'n vader sloeg me. Ik haalde ook slechte cijfers. En voor mij had het leven gewoon geen zin meer. Ik had er ook helemaal geen zin meer in. Ik dacht: Nou als ik toch alleen maar problemen kan maken waarom dan geen zelfmoord?! niemand zal mij toch missen! want ik maak toch alleen maar problemen!
dus ik was alleen thuis en ik dacht: nou nu
ga ik zelfmoord plegen want dan ben ik er maar vanaf! dus ik pakte een mes en ging met dat mes aan m'n keel staan. Maar ik kón het gewoon niet! Ik wilde het wel maar ik kon het niet. Dus toen ben ik in huilen uitgebarstte en heb ik mijn vriendin en mijn vriendje opgebeld. Nou die schrokken zich helemaal rot en gingen allemaal dingen tegen mij aanpraten. Maar het heeft allemaal denk ik niet geholpen. Want soms dan denk ik weer: Ik ga zelfmoord plegen! Maar dan weet ik dat ik het gewoon niet kán! Maar er zitten toch nog stemmetjes in mijn hoofd die dat telkens weer zeggen.. Nou dit was mijn verhaal en ik hoop dat iemand mij er nog wat meer over kan vertellen..
Groetjes Rachel
Datum:
27-07-2007
Naam:
Rachel
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Tip...

Lees voordat je aan zelfmoord denkt het bericht van 05-03-2007 van mij (ineke) dat heet tips... lees dit alsjeblieft...
Haal er kracht en moed uit... Het leven kan niet alleen maar mooi zijn en ook niet alleen maar slecht, je moet er het beste van zien te maken... Lees hoe dat kan...
Datum:
27-07-2007
Naam:
ineke
Leeftijd:
30
Provincie:
Overijssel

nog niets verder na alles

ongeveer 10 jaar gelede toen ik dus in groep 5 van de basis school zat had ik een leeraar die me altijd in de zeik zette.
toen der tijd was ik een van de grotere van de klas en kon ik me naar eigen zeggen nog wel verweren tegen zijn opmerkingen en acties.
het had echter meer impact dat ik me toen voor kon stellen.
een aantal jaar later toen ik naar het vmbo ging veranderde alles op eens.
ik werd heel onzeker en was overal bang voor.
Dit werd voor mijn mede studenten al snel opgepikt omdat ik nooit wat terug deed als ze me plaagde of sloegen.
dat plagen en slaan veranderde daarom al snel in pesten geestelijke mishandeling.
mensen in mijn omgeving die me al kende van klein's af aan zagen me veranderen.
na 2 jaar vmbo viel het zo erg op dat ik weigerde naar school te gaan en me thuis op sloot of gewoon de hele dag rond liep te lopen al gravend in mijn gedachte.
na enige tijd werd besloten me naar een psycholoog te sturen.
het probleem was echter dat deze psycholoog meer dan 80km bij mijn huis vandaan zat.
daardoor moest ik er met de trein heen.
de treinreis aleen bezorgde me al zo veel stress en angst dat ik al helemaal dicht geslagen was voor ik aan kwam.
na 2,5 jaar in therapy gezeten te hebben voelde ik me wel wat beter.
dit was net voor de zomer vakantie van 2005.
ik ben toen met een paar jongens die ik kende op een sport weekend geweest in belgie.
al daar kwam ik een meisje tegen waar ik op dat moment voor viel.
erg opmerkelijk vond ik zelf op dat moment.
echter na een tijd kwam ik er achter dat ze me bedroog.
daardoor kwam ik opnieuw in een neerwaardse spiraal terecht.
in het jaar dat volgde heb ik verschillende zelfmoord pogingen gedaan.
niemand had het op dat moment nog door of wist ervan.
naderhand hoorde ik echter wel dat het mensen op begon te vallen dat ik mijn oude gedrag van isolatie weer begon te vertonen.
het werd pas duidelijk voor mijn omgeving hoe erg het was nadat de grootste klap voor me kwam.
een vriendin van me die ik al heel mijn leven kende kreeg een vriend en ze begon langzamer hand haar andere vrienden in de steek te laten.
ze was voor mij altijd iemand waar ik 100% van op aan kon dus in het begin voelde het gewoon raar.
maar na een tijd begon het echt zeer te doen.
ook liet ze bijna al haar andere vrienden vallen aleen voor haar vriendje zo hoorde ik later.

na deze hele situatie was het als of mijn emoties waren gewist.
en dat was voor mijn ouders het punt waarop ze besloten me naar een levens energie behandelaar te sturen.
deze behandelwijze zou niet mijn herinneringen wissen maar enkel de slechte gevoelens die ik bij bepaalde herinneringen had.

in eerste instantie werkte dit enorm goed maar later bleek voor de zoveelste keer dat ik weer terug aan het vallen ben in het gat waar ik niet uit schijn te kunnen komen.

ik ben nu 18 dus 10 jaar verder en ik voel me niet veel beter dan de afgelopen jaren.
het lijkt wel of ik niemand kan vinden waar het mee klikt om echt als vriend te hebben.
ook meisjes zien me niet eens staan.
mijn gevoelens kan ik nog moeilijk tonen en worden vaak geblokeerd door pure angst en woede.
het enige wat ik momenteel nog voel is als mensen me pijn doen of m'n vertrouwen schade.

het voelt zoals de titel zegt.
als of ik na alles wat ik tot nu toe heb mee gemaakt nog niets verder ben.

het bovenstaande verhaal is zoals de meesten van jullie wel zullen weten maar een fractie van wat het allemaal geweest is voor de persoon die het schrijft.
al denk ik dat dat voor iedereen geld die zijn verhaal hier doet.
Datum:
26-07-2007
Naam:
b
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

anti-zelfmoord

Zelf heb ik ook al een heel leventje meegemaakt. Ik ben anders dan anderen (door mijn beperkingen) en voel me dus weinig begrepen. Zelf kan ik dit niet altijd goed accepteren en wil alles wat anderen ook kunnen. Te hoge eissen met te hoge teleurstelling (in mezelf) Verder heb ik veel ellende meegemaakt en heb ook een aantal mensen verloren aan zelfmoord en soms lijkt het wel alsof dat je meezuigt in hun gevoel wat zij hadden.
Soms voel ik me zo alleen en het lijkt wel alsof niemand je begrijpt. Van de buitenkant is alles zo vrolijk en zo mooi. Maar mensen weten niet hoe je je nou werkelijk voelt. Ik durf het ook niet te vertellen. Schaam mij vaak voor mijn gevoel. Ik heb ook niet geleerd om emoties te uiten...
Steeds weer doe ik me voor als het zo vrolijke, sociale en zelfverzekerde meisje. Niemand die daar doorheen kan prikken. Vaak voel ik me ellendig, een-sta-in-de-weg-geval. Alle negatieve opmerkingen doen je steeds maar verder de put in vallen. Dan reageer ik dat steeds op mezelf af. Hoe zal ik maar niet vertellen. Soms heb ik er later spijt van en dan wordt ik boos op mezelf dat ik me weer niet in kon houden dus bestraf ik me weer en zo ga je maar door. Constant een gevecht met je zelf zonder resultaat. Mensen die het niet zien, terwijl ik geloof ik zo de behoefte heb dat ze me begrijpen! Pas heb ik een meisje leren kennen, ze is blind en werd erg gepest. Ze was aan de rand van zelfmoord ontsnapt en we hebben veel gepraat samen. Zij zag het leven ineens weer heel positief in en dat kleine stukje herkenning wat zij had doorgemaakt gaf me hoop! Ze was en is een voorbeeld voor mij. Zij is heel erg met geloof bezig, en daar kan ik ook veel troost in vinden. Zelfmoord plegen is het ergste wat je jezelf aan kunt doen. Dit is echt niet wat ik wil ben ik achter gekomen! God is iemand die van je houdt, dat weet ik zeker! Je hoeft zelf niet te sterven. Hij heeft zijn eigen zoon al voor jou laten sterven. Bij God kan je al je angsten kwijt. Het maakt niet uit wat voor een kluns je ook bent (vaak vind je dit zelf alleen maar ben ik achtergekomen) God houdt van jou zoals je bent! Hij is er altijd voor je.
In de kerk vind ik erg veel troost. (dit is verschillend per kerk) Maar ik heb er mijn plekje gevonden.
Als ik mij ellendig voel met wat voor`n gedachten dan ook, dan luister ik naar christelijke muziek of ga ik lekker iets doen wat ik leuk vind. Ook al heb je daar lang niet altijd zin in... Vaak moet je dan even doorzetten en echt proberen heb positieve in te zien! Praten over gebeurtenissen en gevoelens kan ik nog steeds niet echt. Maar dit moet ik wel leren van mezelf, het helpt je echt! Er is altijd wel iemand die naar je wilt luisteren, ook al moet je lang zoeken, geef niet op!
Soms val ik nog wel eens terug in dat zo bekende ritme. Dan moet ik me er uit worstelen. Dit lukt steeds beter. Maar ik weet dat het met hulp van anderen nog beter kan. Zelf moet ik leren aan te geven waar ik behoefte aan heb. Nu ben ik veel bezig om mijn kindzijn op te roepen, hoe vaag het ook klinkt. Maar sommige dingen moet je als kindzijnde bekijken. Lekker gek doen of vlindertjes vangen.
Met mij gaat het gelukkig steeds beter! Ik zie steeds meer mijn sterke kanten, die ik eerst niet zag. en door alles wat ik mee heb gemaakt ben ik een bepaald pad gaan bewandelen. Het heeft me onbewust gestuurd en nu wil ik graag mensen helpen die in de knel zitten en studeer daar nu ook voor.
Maak wat van je leven. Ook al is het iets kleins. God ziet alles! Weet je zelf niet wat je 'goed'; kan, vraag het dan aan anderen en probeer het gewoon eens, ook al geloof je niet in jezelf en in wat de ander zegt.
Sterkte allemaal en weet dat er altijd wel iemand is die van je houdt.
Datum:
26-07-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

leven met ziekte

hoii
ik ben sinds kort opgenomen in kliniek (persoonlijkheisstoornis)
en kan hier niet meer tegen
altijd maar je best doen voor .. niks
ik wou dat het leven minder moelijk is
wou dat ik dood was
Datum:
26-07-2007
Naam:
???
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.