Levensverhalen (pagina 1341)

Iedereen vind me stom,lelijk.Ik wordt altijd gepest op school.En nog zoveel meer,ik kan het niet allemaal schrijven.Ik weet gewoon geen manier om zelfmoord te plegen.En ik heb de moed er niet voor.Ik mag er niet aan denken wat mijn leven nog zal worden....

ik ben een meisje van 13
het is nu zomervakantie en zit op een camping ik heb vorig jaar een jongen leren kennen die der dit jaar weeris!!
hij is der nu ongeveer een anderhalve week en 5 dagen geleden hebben we iets gekregen met elkaar hijheet melvin een andere jongen die kevin heet is zijn vriend en die vind mij ook leuk en melvin wou toen nog neij laten merken aan hem dat die me ook leuk vond want ik had hem dat al eerder vertelt..,, dat ik hem leuk vond.
en toen hebben we dus iets gekregen met elkaar,,
maar nu is het uit ik hebhet uitgemaakt omdat die zo raar tegen me deed want hij wist neij meer wat die wou en drom had ikhet uitgemaakt ik voel me zo klote nu dat dit is gebeurt ik heb eerder met nigel en mark gehad wij waren altijd bij elkaar maaar melvin zoekt het niej zo om elke dag op elkaar zijn lippen te zitten dus deed die zo raar tegen me..,,
ik heb nu net met hem gepraat alleen toen kwam zijn vriend dus konden wij niej verder praten..,,
ik zou me zo graagvoor zijn ogen kapot willeen maken en laten zien dat ik zo veel van hem hou..,,
ik heb der nu echt geen zin meer in zelfmoord is misscgien de beste manier!!

hallo meisjes, ik zal me eerst voorstellen. Ik ben tammara en ik woon in Groningen. Ik ben 2 jaar, en ik heb geen zefvertrouwen en er ook vaak aan gedacht om zelfmoord te plegen. Redens om het niet te doen. er ligt nog zoveel voor je.2 kijk wie je allemaal achterlaat en vreselijk veel verdriet doet, er zijn altijd mensen die van je houden, weet je al één op te noemen? Das genoeg. Ik ben altijd toen ik jonger was geplaagd en inelkaar geschopt. Op de middelbare school heb ik ook veel meegemaakt wat je niet zou moeten mee maken op die leeftijd. En later ben ik het tegenovergestelde worden van het pispaal. Ik ben er nooit een geweest, maar ik liet me ook nooi maar dan nooi slaan. Ik was altijd erg agressief en als we aan het stoeien waren, deelde ik harde verkeerde klappen uit. Ik heb nu geen zelfvertrouwen, maar vertrouwen in mezelf genoeg dat ik geen zelfmoord verdien. Een paar jaar gelden dacht ik het ook en kijk mij nu, Heb een grote huis gekocht samen met me vriend op me 20e. Ik heb een baan en een rijbewijs. Ik wil zelfs tussen nu en 2 jaar kinderen. Er ligt nog zoveel toekomst daar voor jullie. Jullie meisjes komen net om het hoekje kijken van het leven, ook al hebben jullie al zoveel meegemaakt. Denk aan je toekomst, wat vind je leuk om te doen. Wat is je hobby? Wil je later kinderen of geen kinderen. Ga voor je zelf schrijfen, dat lucht erg op. En praat er met iemand over. Ik weet hoe het is om met niemand te praten, op den duur wordt je helemaal gek, en wordt een ander de lul. je kropt het alleen verder op, DOE HET NIET~!!!. je bent wel knap, want er is van iedereen maar 1. Niemand is perfect. Je moet zuinig op jezelf zijn en roeien met de peddels die je hebt.

Ik heb altijd al gehad dat ik slecht tegen afwijzingen en problemen kon, maar nu gaat het niet meer goed. Mijn vriend heeft het pas met me uitgemaakt, en alles is nu gewoon kut. Ik wordt iedere ochtend huilend wakker, heb nergens zin meer in, val steeds meer af, en heb het gevoel dat niemand me steunt. Als mijn vrienden problemen hebben ben ik er altijd, maar nu ik was heb lijkt het of niemand me wilt helpen. Ik voel me alleen. Ik wil me vriend zo graag terug, maar helaas gaat dat niet. Ik heb er vaak aan gedacht een eind te maken aan me leven, omdat ik deze pijn niet meer wil voelen. Ik heb hulp gezocht bij het riag, maar dat lijkt ook niet te helpen. Die medicijnen maken je alleen nog maar gekker. Ik weet echt niet meer hoe ik me gelukkig kan voelen, dat gaat niet meer

ik wil gewoon dood omdat ik gewoon niet zie waarvoor ik leef. ik kan niks, ik heb geen talenten. ik heb wel vrienden, die veel voor me doen, maar ik kan gewoon niks voor ze terug doen. ik denk alleen maar aan mezelf, drank en drugs. ik wil gewoon iets wat me gelukkig maakt. maar al denk ik dat ik iets heb gevonden eindigt het altijd fout. het beste is om mezelf gewoon op te sluiten op mijn kamer, maar dat lukt mij ook niet. ik heb een sociaalheidsstoornis ofzo want ik ben altijd heel stil (als ik nuchter ben) en ik ben nooit tevreden omdat ik het nooit naar me zin heb, omdat ik het zelf ook niet naar me zin maak. en ik wil het wel heel graag proberen steeds. maar het is me gewoon nog nooit gelukt. en als ik er zo over na denk. zou iedereen beter zonder mij zijn. ik breng alleen maar overlast. ik zeur alleen maar en het enige wat ik wil is gewoon dat ik een keer de gene ben die iemand nodig heeft.
niemand zou ooit van mij kunnen houden. want ik heb gewoon niks. ik haat mezelf en ik voel me leeg. ik snap t niet. ik snap gewoon niet waarom ik zo raar ben. ik wou dat ik gewoon met mensen kon praten en lachen zonder verdovende middelen. en ik wou dat ik een keer trots op mezelf kon zijn. dat ik iets goed deed. dat mensen mij een keertje zagen staan. dat ik niet zo onzichtbaar ben. misschien ben ik gewoon ondankbaar. ik snap er echt niks van gewoon.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik woon al zo een twee jaar samen met mijn vriend en het ging reuze goed. Soms hadden we ruzie, maar ja wie heeft nou geen ruzie? Het komt bij een ieder wel voor. Maar die bij mij kwamen elke keer weer terug. En dan om de meest stomste dingen. Ik word altijd verweten van de foute dingen. Ik heb er gewoon genoeg van. Ik kan gewoon niet meer. Soms wil ik slapen en nooit meer wakker worden. Hoe doe ik dat? Ik wil niet steeds de schuld krijgen van alles.

weet echt niet wat ik ga doen ben het echt moe ,heb zo veel problemen dat ik het echt niet meer aan kan ,denk dat dit nog het gemakkekijkste is

Mijn verhaal kan ik in grote lijnen ook wel vertellen. We vormden een koppel, meer dan 2 jaar geleden, sinds 24 mei. Het liep eerst een tijdje stroef maar uiteindelijk werden we heel gelukkig. Alles ging goed en toen begon de ruzie te komen. Over het minste was er ruzie, ook wel doordat zij zo overdreven jaloers was. Ik begon te denken dat ik eigenlijk gewoon nog even jong wilde zijn en mezelf amuseren ipv in die relatie te zitten. Ik maakte het zelfs meer dan 1 keer uit maar kon telkens niet zonder haar. Ik probeerde haar los te laten maar elke keer kwam het weer goed. Toen begon ik terug te gebruiken. Ik begon te liegen tegen haar en was niet meer wie ik vanbinnen ben. Ik liet haar constant in de steek en voelde me er zelf ook wel rot over maar ik kon ook niet constant bij haar zijn... Zo begon ik meer en meer te gebruiken en te drinken. Ik lachte het zoveel mogelijk weg en probeerde iedereen te laten zien dat ik gewoon genoot van mijn leven. Tegelijkertijd liet ik haar wel in de steek, wat haar zeer hard kwetste. Uiteindelijk was ik te ver gegaan, ze kon de pijn niet meer aan en liet me vallen. Ik heb toen voor haar al mijn moed bijeen geraapt en ben alles beginnen doen om aan mezelf te werken en terug te worden zoals vroeger, ik was immers niet meer wie ik voordien was... Ik vond mezelf een schande en probeerde haar terug te krijgen. Het leek me na een aantal weken te lukken, ook al probeerde ze me te vergeten door veel tijd door te brengen met iemand anders, ik dacht dat het aan het lukken was. Mijn "vrienden" waren hier ook vanop de hoogte en wilden die jongen ook al iets aandoen. Ik dacht dat het me nog wel zou lukken, ze wilde me terug, ook al probeerde ze zichzelf te beschermen door nee te zeggen. Er kwam een keer dat ze dronken was en wel zei dat ze me zo graag terugwilde maar dat het nog niet ging. Ze wilde dat ik verder bleef doen zoals ik bezig was, zodat het terug in orde zou komen. De avond daarna spraken we af en praatten we erover. Ze zei dat ze het niet meer kon. Ik wist dat ze het wilde dus bleef hopen. Zij ging naar de discotheek waar wij normaal altijd zitten bij ons in het dorp en waar mijn "vrienden" ook allemaal zitten en ik ging met mijn beste makker uit naar verschillende discotheken. Tot de laatste discotheek, toen belde ze me vanwaar mijn grote liefde zat. "Wat moeten wij doen want die is hier die kerel helemaal aan het opvrijen." Zei hij. Ik werd woest, maar zei wel dat ze het moesten laten. Ik ging naar binnen in de discotheek waar ik toen juist voorstond. Ik gebruikte weer terug en niets interesseerde me nog... Ik had zoveel moeite gedaan en alles was voor niets geweest?! Niets interesseerde me nog... Ik deed een paar uur later iets dat ik niet had mogen doen, iemand beroven. De dag erna dacht ik bij mezelf:"Wat heb je gedaan?! Je hebt alles weggegooid waar je zo hard je best voor hebt gedaan!" Ik nam de draad weer op en deed verder zoals ik bezig was voor die avond. Ik vertelde mijn ex niet dat ik wist wat er die nacht was gebeurd. Een paar dagen later hadden we terug afgesproken en was er weer een moment geweest tussen ons. Enkele dagen later waren we terug samen, mijn doel was bereikt. Kon haar wel niet vertellen wat ik had gedaan, ik kon niet zeggen dat ik terug had gebruikt en dat ik iemand had beroofd. Ik schaamde me te hard en wilde haar niet nog eens kwijt. Ook al wilde ik niet liegen maar ik wist voor mezelf dat het de laatste leugen ooit nog tegen haar zou zijn. Het ging terug goed met ons, tot de politie aan de deur stond. Die namen me mee naar het bureau en ondervroegen me over de beroving. Ik ontkende alles en deed dat ook tegen mijn vriendin achteraf. Ik loog weeral, ook al wilde ik het zeggen en niet meer liegen, ik kon niet anders. Ik voelde mezelf zo verschrikkelijk. De persoon die ik had beroofd had anderhalve week in coma gelegen. Ik schaamde me en kon het nergens kwijt... De politie kwam er uiteindelijk toch achter en ik moest voor de jeugdrechter verschijnen. Die stuurde me naar de gesloten instelling in Everberg. In het begin bleef ze mij steunen en wilde ze bij me zijn, maar daar kwam een einde aan. Toen ik juist 1 maand daar was maakte ze het uit. Daarna heb ik er nog een maand gezeten en ben nu 10 dagen terug thuis. Wat er ook gebeurd, ik kan precies niet stoppen te proberen haar terug te krijgen... Het liefst zou ik terug vastzitten, daar had ik nog hoop en was er onwetendheid. Nu spookt er nog maar 1 ding rond in mijn hoof: "Ofwel haar terug ofwel ga ik niet meer verder!" Ik ben vandaag naar de dokter gegaan en die heeft me anti-depressiva gegeven. Misschien zijn die wel niet nodig, veel zullen ze toch niet helpen... Ik wil er gewoon aan en heb een paar dagen geleden ook al klaargestaan op een stoel met een koord rond m'n nek. Ik wil gewoon niet verder zonder haar, ze betekent zoveel voor me, ik kan gewoon niet meer!!! Waarom kon ik nu zo dom zijn!!! Ik wil haar zo graag bij me, en als dat niet gaat, wil ik niet meer verder... Nu is het probleem dat ik dat mijn moeder niet kan aandoen, haar vader pleegde zelfmoord toen zij 12 jaar was... Ik kan het niet voor mijn moeder maar moet het voor mezelf! Dan zal m'n ex ook zien wat ze voor mij betekent, maar wat heb ik er dan nog aan, daarmee heb ik ze misschien niet terug want dan ben ik er niet meer, maar ik ben tenminste verlost van mijn lijden... Ik kan gewoon niet meer!!!

God mag mijn leven zo geven aan iemand die het wil hebben. Waarom gaan er mensen dood die het leven koesteren en waarom blijven mensen leven die liever vandaag dan morgen in hun graf willen liggen?

Het is maar goed dat je hier niet zomaar een wapen kan kopen.

Nu zou ik het liefst de trekker over halen.

Ik wil niet per se dood - ik wil een einde aan de pijn.

Het begon allemaal in het eerste middelbaar. Op een 'klasfuif' voelde ik mij al verraden door mijn beste vriendin, ze liet me gewoon links staan voor iemand anders. Ze had geen tijd meer voor mij. Daarna begon ze achter mijn rug te roddelen over mij terwijl ik niet veel verder stond. Vanaf toen denk ik minstens één keer per maand aan zelfmoord.
Daarbij komt nog dat mijn ouders gescheiden zijn en mijn moeder een erfelijke ziekte heeft waardoor ze aan depressies lijdt.
Soms heb ik het gevoel dat niemand van mij houdt of om mij geeft.
Als mijn allerbeste vriendin alleen is met mij, is ze een heel fijne vriendin. Maar als we met een paar mensen op stap gaan, laat ze me altijd links liggen. Zoals wel meer mensen met mij doen.
Ook maak ik geregeld ruzie met mijn vader, waardoor ik me nog onzekerder voel. Ik weet soms gewoon geen raad meer dat ik automatisch aan zelfmoord ga denken. Ik heb het tot nu nog niet gedaan, maar als ik zo blijf verder denken, gaat het niet lang meer duren.
Ik wil gewoon iemand die er altijd voor mij is en me niet in de steek laat, zoals iedereen doet!
Ik dank diegene die moeite doet om mijn verhaal te lezen.