Levensverhalen (pagina 1337)

Me vader dreigde toen ik 12 was om zelfmoord, nu als ik verdrietig ben en depri ben wil ik zelfmoord plegen, ik wil gewoon dood, ik word ook gepest op school, dus dat maakt het moeilijker om vol te houden, me moeder laat het me ook al zien, hoe ik zelfmoord moet plegen, en dan denk ik houd ze niet van me. Wie kan me een paar tips geven?

hooi,
ik ben een meiske van 15
en bn net diep gekwets door een jongen van 16...jongens zijn allemaal het zelfde tis het enigste wa ze kunnen doen mense kwetse...maar ik zie hem echt heel graag maar mss is het beter uit zijn leven te verdwijnen en niet alleen uit dat van hem iedereen zou gelukkiger zijn moest ik weg zijn dus ga ik maar...tis tlaatste dak jullie te zeggen heb...bye .X

iik snap niet waarom er nog leven is !!

mmijn ouders vooral me moeder word gwoon heel vaak boos op mij te vaak !! tis altijd al zo alle problemen heb ik volgends haar gedaan !! En dan gaat ze schelden en dan zegt ze Kutwijf en trut en je bent zwak enzo maar daar kan ik niet tegen en heb ik zelfmoordneigingen. Eerst denk ik nja laat maar gaan maar nu. als iemand dat zo vaak 8terelkaar doet je zo vaak uitscheld voor ddit of dat dan ben ik het op gegevenmoment wel zat egt waar!! Jezus soms heb ik egt het idee dat ze denkt : kind ga dood . Nou als ze zo denkt heb ik er geen problemen mee. iik heb de laatse tijd vaak zelfmoord ged8tes en als het zo lang door blijft gaan zullen ze lekker spijt krijgen en weten wat ze verkeerd deden. !! Want dan is het leven voor mij afgelopen en benn iik er niet meer !!

( het is niet zo'n heel erg probleem maar IK zit er wel heel erg mee ik was altijd close met me ouders maar nu gaat alles alleen maar slechter en hoe dat komt ik heb geen idee maar soms wou ik egt dat ik NOOIT bestond ) !!!

Hallo, ik ben een 19 jarige jongen uit overijssel, ben werkzaam in een winkel en ga normaal nu het geen vakantie is nog naar school..
Ik ben op zoek gegaan naar mensen die net als mij geen zin meer hebben in het leven en geen uitweg meer vinden om er een einde aan te maken..

Zoals weer vandaag zijn mijn ouders gaan werken en zit ik te vaak thuis te piekeren over het leven..

School vind ik geen k**** meer aan en weet ook niet welke kant ik op moet gaan, iedereen behandeld je als grof vuil en er zitten mensen in de klas die je wel in de lucht wil schieten..

Omdat mijn ouders nogal een goeie baan hebben en ik nu enigskind ben, ga ik zelf ook part time na schooltijd werken en werk vaak de weekenden ook extra door..
Zoals ook het normale leven ben ik afgelopen weekend 48 uur gaan werken, zaterdag van 08.00 - 18.00 in de winkel, van 18.00 - 02.00 in het restaurant en van 02.00 - 12.00 achter de receptie in het hotel en van 12.00 - 20.00 op me oude stage waar ik dan nu ook werkzaam ben als begeleider..

Mijn leven zag er altijd zonnig en kleurrijk uit maar sinds kort zie ik alles negatief en zwart..
Vooral in de tijd van het jaar 2004 toen ik net van de middelbare school afwas begon ik aan de drank en de drugs ik wist niet meer wat ik moest doen en naar welke school ik moest gaan.. Alles leek gewoon een groot gat waar geen eind aan bleek te komen..

Volgende keer het vervolg..

ik wil niet meer leven

mijn moeder heeft de pik op mij
en mijn vader is ziek in zijn hoofd

elke dag is er hier ruzie ik kan het hiet echt niet meer aan klooteouders
vanavond nog spring ik onder de trein

vreemd, ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen, dat ik ben waar ik ben... ik heb alles wat je maar kan wensen: ik heb de liefste moeder die je zou kunnen inbeelden, zij is mijn alles, twee geweldige zusjes waar ik alles voor zou doen.. ik heb de beste studie, een eigen huis en een vriend, leuke vriendinnen, werk.. wat niet? maar ik ben in hel.. als mijn moeder zou weten dat ik dit nu doe, zou het haar breken... als ze zou weten dat haar dochter alleen maar blijft leven. omdat anders haar moeder ook zelfmoord zou plegen en haar andere kleine dochtertjes alleen zouden blijven zonder iemand. de reden dat ik nog leef is mijn moeder. ik heb een vriend al ruim 4 jaar maar hij neemt mij niet serieus. ik zie het vaak voor me dat hij van werk thsui komt en ziet dat ik dood ben en me dan gelooft. hij denkt dat ik zo zielig wil doen... mama, ook al zul je dit nooit lezen...jij bent mijn reden van bestaan, jij bent mijn adem, jij bent mijn engel, als jij er niet was, zou ik zo gaan.. ik hou van jou, je weet niet hoe ik mij voel, want het zou mijn hart breken om het je te vertellen omdat het jou kappot zou maken. maman, shoma hameje manien

ik ben echt zo verdrietig me vriendin heeft een auto ongeluk gehad en ze vreen voor haar leven ben er echt kapot van en ga dr echt aan onderdoor

ik wil dood gaan omdat ik de leven zat ben ik haat me zelf en de mensen die mij pijn deden dus darom ik doe het gewoon

ik ben nu al een tijd aan het deken aan de dood, eigenlijk is dat ht enige wat tlt voor mij! kheb al veel pogingen gedan, maar ze vonden me en at wilde ik nie,
kwil gewoon weg van hier ik zie echt gen andere oplosing, ik heb al zoveel meegemaakt, en ik kan d nie meer an


femke

Allereerst ben ik blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan zonder dat ik mij daarover schuldig hoef te voelen.
Ik ben 26 jaar. Ben opgegroeid in een gezin; vader, moeder en broertje. Mijn ouders hadden vaak ruzie en mijn broer had vaak driftbuien. Ik zat er altijd tussen, omdat ik bang was dat er iets mis ging. Dat is ook gebeurt: mn broer heeft mijn vader in elkaar getrapt, mijn vader mijn moeder weer etc. Mijn moeder is geen prater, zij doet alles voor iedereen, maar kan vanwege haar eigen jeugd geen echte liefde geven aan haar kinderen. Mijn vader is manisch depressief en daar was dus geen peil op te trekkken. Ze hadden niet veel sociale contacten. Daar zijn zij niet goed in. Ik heb altijd op eieren gelopen en mezelf weggecijferd omwille van de lieve vrede. Ik was 10 en zwaar ongelukkig. Ik ging wel om met andere kinderen, maar echt contact kende ik niet. Terwijl ik zo graag wilde. Al snel werd ik een buitenbeentje en gepest. Zowel bij de sportclub als op school als thuis door mijn broer. Op mijn 12e deed mijn vader een zelfmoordpoging die mislukte. Ik wilde daarvoor al dood. Ik had geen energie meer en zag het leven als een donkere wolk boven mij. Alles wat ik nodig had was liefde en aandacht. Doordat ik mij thuis enorm inhield en niet kon puberen, was ik erg druk op school en kreeg veel straf. Dit was alleen vanwege het praten. Hier werd ik dan verdrietig om (al liet ik dit niemand zien) omdat ik juist het praten met anderen zo koesterde, dan mocht ik er even zijn. En als er om mijn grappen gelachen werd, ging de zon even schijnen. Op de middelbare school ben ik geterroriseerd door een groep leerlingen. Overal waar ik kwam, in het dorp, op schol, het maakt niet uit, werd ik uitgescholden: lelijkerd, manwijf etc. Meerdere keren ben ik bespuugd, in de stront geduwd, getrapt en al wat niet meer. Steeds depressiever werd ik. Op mijn 16e ben ik weggelopen van huis omdat ik het gewoon niet meer aankon. Ik heb op straat en bij kennissen gewoond en ging naar school en mijn bijbaan. Ondanks alle klotezooi ben ik gelukkig nooit mijn verstand verloren en ben ik blijven knokken. Op een gegeven moment ging het niet meer en heb ik gezorgd dat ik terecht kwam in een crisisopvang. Ik was 18 en nieuwe clienten dacht dat ik van de begeleiding was omdat ik zo goed kon luisteren en iedereen hielp. Maar waar bleef ik zelf? Ik vluchtte in het helpen van anderen. 3 maanden later in een begeleid kamerwonen, maar ik had er niets aan, was anderen aan het helpen, want ik kon mijzelf prima redden had nooit anders gedaan.
Paar jaar gewerkt, maar ik kreeg maar geen vrienden. Nog geen liefde en aandacht. Ja, ik heb mij laten gebruiken door mensen om niet alleen te zijn. Maar vrienden....
Op mijn 20e koos ik ervoor mezelf op te laten nemen. heb een jaar in een kliniek gezeten. Ik was de jongste en mensen deden aardig en lief tegen mij. Ik kon er knuffelen en praten over wat me bezig hield. Na een jaar moest ik weg en toen was ik weer alleen. Ik ben gaan studeren, een HBO opleiding. In het begin feesten en allemaal gezelligheid. Het voelde alsof ik erbij hoorde. Zo fijn! Ja, ik was erg onzeker, maar het ging steeds beter met me. Ik voelde mij sterker worden, zeker toen het met mijn opleiding ook nog eens op rolletjes liep. Ik heb vrienden gemaakt en verloren. Verloren, allemaal weer. Omdat ik te hard mijn best doe en niet met anderen kan omgaan zoals zij dat zo makkelijk lijken te doen. Ik ben gevlucht in blowen, seks (ook met mannen ondanks dat ik lesbisch ben) en overmatig alcohol gebruik. Puur om te voelen dat ik leef en om me even geen zorgen te hoeven maken. Vanaf mijn 16e ben ik aan het knokken om financieel rond te komen. Ik vind het mezelf waard om mijn studie af te maken zodat ik ook eens fatsoenlijk geld heb. Maar het is zo moeilijk. Ik moet er veel bij werken en heb totaal geen ondersteuning van een omgeving. eigenlijk ben ik een loner. Maar wel een hele lieve en slim, grappig etc, haha. Daarnaast voel ik mij gewoon een man en geen vrouw. Lange tijd liep ik erbij als een jongetje, maar nu niet meer. Ik kleed mij vrouwelijker en draag make-up. Dit voelt wel goed, omdat ik mezelf mooier vind, t mij meer zelfvertrouwen geeft, maar ook is het contact makkelijker. Al kom ik zo zo steeds verder van mijzelf af te staan. Als ik het geld had, was ik allang een man. De gedachte.. echt fijn. Ondertussen heb ik psychoterapie, sociotherapie en coaching gehad. Ik weet hoe het moet, maar het lukt verdomme niet. Ik ben moe en verdrietig. Al zou ik gewoon even tegen iemand aan kunnen kruipen of een hand op mijn schouder voelen. Ik durf het niet te vragen. Om mij heen maken mensen lol en ik lijk gewoon een toeschouwer. De laatste tijd ging het goed. Ik was vrolijk, voelde mij sterk, had mensen om mij heen en een vriendin. Maar iedereen is mij zo snel zat zo lijkt het. Steeds maar weer proberen en mijn hoofd omhoog houden. Ik ben nu aan het huilen... omdat ik het niet meer weet. Machteloos, boos, verdrietig en moe zo moe.. Een tijd heb ik antidepressiva gehad, maar deze drukt ook mijn positieve gevoelens, waardoor ik helemaal afvlakte. Bovendien was het een surrogaatgevoel dat het goed ging. Dat wil ik niet meer. Sowieso ben ik wel iemand die altijd zegt dat het goed gaat. Wat ik klote vind is dat de mensen die daar wel doorheen kunnen prikken geen contact met mij hebben. Ik durf zelf geen contact te zoeken naar hun. Vreemd dat je word losgelaten door de hulpverlening als het even goed lijkt te gaan. Dat zou niet mogen! Het ligt niet aan die mensen, begrijp mij goed, maar aan de drukte, het systeem en de verkeerde uitgaven die gedaan worden in deze sector. De gedachte om een afscheidsbrief te schrijven waarin staat dat ik weet dat het een egoistische actie is en het een keuze is die niets met anderen te maken hebben (dat vooral niemand zich schuldig hoeft te voelen) en vervolgens mezelf van het leven te beroven voelt zo bevrijdend. Dit heb ik vaak gehad en steeds zag ik wel ergens een uitweg, een andere stap die ik kon zetten. Maar nu niet meer. Alles heb ik geprobeerd in mijn optiek. Met resultaat, ik ben super trots op mezelf dat ik al zo ver gekomen ben. Ik weet het, het is een lang verhaal dat ik heb ingekort en waarschijnlijk zit niemand hierop te wachten. Toch schrijf ik het, zodat ik nu IETS kan doen om mezelf proberen te helpen. En ik moet je zggen, het lucht wel een beetje op. Bedankt voor deze ruimte!