Levensverhalen (pagina 1334)

een paar jaar geleden was ik bijna net zo als veel andere alleen nog maar een slechte toekomst in jezelf zien. Me broer was soms opeens heel agressief hij heeft op het dak gestaan om zelfmoord te plegen, gooit alles door het huis heen en maakt me moeder en zelfs me vader zus en mij bang door ons te bedreige met een mes. Altijd naar je hoofd krijgen dat je een kankerhoer bent dat je niets waard bent en alles fout doet dat het jou schuld is dat je broer zo agressief doet. En toch moet hij naar de psyghiater?? T ligt dus niet altijd aan jezelf trek dr niet veel van aan denk aan je toekomst wat je wil kan je bereiken. Lijkt het je niet mooi de wereld te zien waar jij misschien wel in past? Zoek het op...

Alleen zijn is niet erg het is misschien het beste je kan alleen jezelf vertrouwe.. 3 jaar geleden k heb ook slechte dingen gedaan een vriendin werd opeens onwijs gepest doorook mijn vrienden de politie is dr zelfs bij gehaald omdat het te erg uit de hand liep. Daar hield ik me buiten..Maar nu zie ik ook dat die vriendinne van mij nix zijn hoezo zou je iemand pesten iemand pijn doen? degene die dat doen zijn juist triest

Ik voel geen drive om te leven en eigenlijk ken ik dit gevoel al heel lang. Al toen ik klein was vroeg ik me af wat ik op deze aardbol doe en was ik vaak boos op een god of iets dergelijks. Ik dacht, ik heb niet voor dit leven gekozen, wat doe ik hier? IK was denk ik een dromertje die de realiteit van het leven niet aankan. Vanaf mijn 5e levensjaar begon ik dik te worden. Toen was ik ook al heel vaak verdrietig. Volgens mij was er geen echte aanleiding. Ik weet ook dat ik dacht, dat en dat wil ik nog meemaken (een vakantie of zo) en dan wil ik dood. Dit zijn kindsgedachten die ik nog altijd voel, alleen wil ik nu diets meer meemaken...

Ik ben later wel hulp gaan vragen. En de hulpverlener vraagt, wil je wel leven? Allen dan kun je ervoor gaan. En op die vraag loop ik vast. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan.

Ik voel me moe en uitgeput. Ik voel me lusteloos en overbodig en ik voel me in de weg staan. De tijd van dromen is voorbij. Ik weet wel hoe ik me moet gedragen zodat mensen denken het gaat goed met haar, maar ik blijf me rot voelen en het is een toneelspel.

Zelf heb ik niet een poging tot de dood genomen maar ik wens het wel. Als er een pilletje was had ik die allang genomen...

Mijn verhaal,
Het is nu ongeveer 3 jaar geleden dat ik aan automultilatie begon, zat op school in apeldoorn en werd daar elke dag gepest..
Het lach aan mij zei iedereen, zelfs me moeder zei het later.
Ik zit nu in de eerste van me study, ben blijven zitten omdat me ouders uit elkaar gingen in november, had meteen al door dat me vader een ander had, en had gelijk ook nog.. Ik had in december ontiegelijke ruzie met me moeder en doordat ben ik weggelopen en 2 weken bij me pa geweest en daarna moest ik in een crisisopvang.. Daar wil je nooit wezen, als je je kind aan de drugs wilt hebben is een crisisopvang het beste, nou daar heb ik dus wat geexpirimeerd in drugs.. echt zo'n leuke tijd was me 16 jaar niet en 17e wat nog komt weet ik niet. Vriendjes, ja ook leuk onderwerp, me eerste vriendje ooit gehad ging dr met me zusje vandoor... ik heb toen geprobeert mezelf op te hangen en nog meer..
Loop nu bij GGNET nou jippie, je doet daar niets meer dan praten en die kerel die maakt maar grapjes,. hmm nu woon ik bij me moeder in de schuur, dat gaat opzich wel alleen soms denk ik ook, moet dit nou kan net zo goed voor trein springen..
En alles wat je doet kan niet he, je word zelf bedrijgd als een gek.. dan ben je zo bang trek je zelf een mes en meteen heb e een strafzaak,.. mja.
Dit was zo'n beetje het. verder zie ik het nogwel verwacht toch niet dat het leuk is
X Debbie

Ik weet gewoon even helemaal niet meer waar ik thuis hoor? wat ik moet voelen? Ik ben erg jong mn vader verloren,hij was alcoholist pas toen hij met mijn moeder ging scheiden kreeg ik pas een band omdat ik hem toen ook pas eindelijk zag door een omgangsregeling.. Mn vader had geen verantwoordelijkheids gevoel bleef drinken maar ik heb hem nooit verraden.. hij mocht maar 37 jaar worden overleed na een ongeval met kerst.. ik was 9 toen... Op mn 14e verloor ik mn kindje... zoveel geweld en vernedering bij mn toenmalige vriend....
Slechte band met mn moeder en haar nieuwe vriend zat meer in de crisisopvang dan wat anders....... heeeeeeeel veel baantjes om mn school te kunnen betalen!
diploma gehaald zo snel als ik kon gaan samen wonen,getrouwd op mn 21e.. toen werd ik ziek en mijn exman verliefd op een andere vrouw,scheiding op mn 28e en hoorde vandaag dat ie opnieuw getrouwd is......... dan mn moeder die pas is overleden net 54 jaar geworden net nu ik eindelijk een band met haar kreeg.................en dan mijn relatie die zoo stroef gaat............ voel me alleen en zoek en vind niks terug... Chronisch alleen voelen zegt mn pshyg die me behandeld al ettelijke jaren voor mn Borderline persoonlijkheids stoornis........... Wanneer gaat de zon schijnen voor mij? na alle ellende en pijn? mag ik nu eindelijk gelukkig worden? zo wil ik niet verder echt niet!

ik ben een jongen van 15 jaar
sinds mijn geboorte heb ik al problemen
het lijkt net alsof god neit wilt dat ik besta
bijna gestorven bij mij geboorte clinisch dood geweest astma zonder dat de doktoren het wisten mn familie gaf geen ene fuck om me leven
een broer die alleen problemen ver oorzaakt en nooit wat heeft gedaan ma toch is hij het altijd
en altijd krijg ik de schuld van hem wordt zovaak geslage door hem en geschopt
vriende heb ik genoeg ma niet waarop ik kan vertrouwe mn vriendin is een harstikke lieve meid ma maakt van elk klein probleempje juist een heel groot probleem dus als ik problemen heb met mn broer en ik praat erover met haar wordt zij ook nog boos en heb ik ook ruzie met haar en dat vindt ik al helemaal niet leuk boksen is mijn verslaving want dat is de enige manier om mijn energie op af te late lope want als et mijn broer is wat ik begin te slaan dan komt hij niet goed er vanaf want ik ben zo opgefockt door al die shit problemen en dan komt jeugd zorg kijke bij mij of ik niet te aggresief ben en als ik dat wel ben wordt ik dus ook uit huis geplaatst en dan denk ik aan zelfmoord maja daar kom je eigenlijk neit verder mee maar eigenlijk toch wel want dan heb ik last van niemand ma toch zou ik het niet moeten doen ma toch wil je dat en steeds heb ik telefoon rekeninge van bedragen boven de 150 euro omdat smse mijn andere uitlaat punt is maja das ook duur naderhand maja ik weet nniet of dit wel helpt dus adieeh wah

Ik ben doodmoe en ik vind er allemaal niets meer aan. Ik heb geen idee waarvoor ik leef. Wat doe ik hier? Mensen zijn vaak hard en onvriendelijk en ik trek mij dat erg aan. Ik zal wel te gevoelig zijn. Waar het mis is gegaan weet ik niet. Ik zit nu in mijn tweede depressie en slik medicijnen. Ze helpen wel, die pillen, maar toch krijg ik de laatste paar dagen weer gedachten aan zelfmoord. Ik moet er een eind aan maken. Eindelijk verlost van dit leven met zijn voortdurende problemen en teleurstellingen. Gelukkig kan ik er nog wel een beetje over praten, of beter sms en. Dat maakt me soms weer een beetje blij. Het liefst ben ik alleen dan komen er weinig nare indrukken bij me binnen waar ik echt gek van word.

Help ik schreeuw het uit en niemand hoort me, iedereen die met zelfmoord kampt, denkt waarschijnlijk hetzelfde.
Mijn verhaal,

Het begon waarschijnlijk veel eerder dan dat ik me kan herinneren. Mijn leven is altijd al een zooitje geweest. Ik was nog geen amper 13 jaar of ik liep al bij Jeugdzorg omdat ik loog en stal uit winkels en mijn ouders niet tot mij door konden dringen, met wat er toch met mij aan de hand zou zijn.
Nou lieve Pa en Ma ik wilde populair zijn bij en erbij horen, daarom loog ik, ik was bang voor jullie reactie daarom loog ik, niet zo gek toch?? Ik had reden om bang te zijn van Pa, hij had en heeft nog zoveel invloed op hoe ik me gedraag.
Aandacht dat is wat ik zocht, iemand die mij leuk vond om hoe ik was. Als ik met sigaretten op school kwam dan had ik vriendinnen en konden we lachen, want plezier had ik wel met die meiden. Ik moest mij alleen schamen voor mezelf, ik kreeg nog net geen pak rammel, dat hield Ma wel tegen. Ondertussen werd ik onuitstaanbaar, want ik wilde en moest elke dag mijn klasgenoten weer onder ogen komen. Wat een vernederingen heb ik gehad tegenover hen. Ik mocht namelijk niet met hun omgaan, want ze kwamen in de Hortus, Niets mis mee, als Jeugdige wil je met je leeftijdsgenoten doen, wat je leven in de toekomst alleen maar zal verrijken, dingen ondervinden, je eerste vriendje krijgen enz. Dat was allemaal TABOE dat mocht niet. Ik was al gauw een slet in de ogen van mijn vader, terwijl ik nog nooit een vriendje had gehad en als ik er een kreeg was ik nog te verlegen om een kus te geven.
Maar ja ik werd binnen gehouden uit angst, en daardoor ging ik dingen uitvreten die mij populair maakte bij wat oudere mensen, want ja mijn klasgenoten deden dat soort dingen niet, want dat hoefde ze ook niet, hun ouders lieten hun gecontroleerd dingen van het leven ontdekken en konden dat ook met hen delen, ik daar in tegen kwam steeds verder van mijn ouders af te staan.
Mijn ouders zijn de oorzaak van hoe ik nu ben geworden, en ik probeer zoveel om de liefde die ik gemist heb alsnog te krijgen, maar ik kom er niet meer tussen, ik hoor er niet meer bij.
Ik ben totaal een vreemde voor hen, ik heb hele andere gedachten over het leven dan dat zij hebben.
Ik ben bij hun in de buurt gaan wonen, maar zelfs dat helpt niet, ik zit niet bij hen in het systeem, zoals mijn moeder dat zo mooi kan zeggen.
Ik ben in hun ogen een blower die veel meer van haar leven had kunnen maken. Maar ik heb geen energie meer over, ik heb constant gevochten en gevochten.
Ik heb wel 30 verschillende woonadressen gehad, dus veel verhuisd ja, al heel vroeg in onze jeugd zijn we al 5 keer verhuisd en na mijn uithuisplaatsing heb ik op ontelbare plaatsen gewoond. Voor mij bestaat er dus ook geen vaste vriendschap met iemand, want afscheid nemen is normaal en vrienden gaan net zo snel als dat ze komen. Ach wat een lulverhaal, het komt er dus gewoon op neer dat ik niets heb om voor te leven behalve mijn honden. Ik heb inderdaad alles verknald wat er op mijn pad langs kwam.
Ik wil gewoonweg niet meer verder leven, en elke dag is er momenteel een teveel. Verdomme, had ik maar geen honden genomen. Iemand had dat me aangeraden om me niet zo eenzaam meer te voelen. Hierop hadden mijn ouders uiteraard ook weer wat op tegen, en mij angst tegenover hen was er ook, Ik, woonde namelijk in Utrecht en heb mijn eerste hond uit het asiel in Harderwijk opgehaald, terwijl mijn ouders om de hoek woonde en ik ze dolgraag wilde laten zien wat een drol van een hond ik had ben ik terug naar Utrecht gereden. Bang voor de verwachtende kritiek, wat ik ook natuurlijk weer volop kreeg. Ik heb het in hun ogen nog nooit goed gedaan in mijn leven. Ik blow al jaren dag in dag uit. Ik ben hoer geweest. Ik heb een kind verloren na 8 maanden zwangerschap door teveel stress. Ik ben opgegroeid met criminelen in een kindertehuis. Ik ben niets meer waard, uitgeleefd, gaten in mijn gezicht van de pukkels, tanden die spontaan afbreken, Ik ben vet geworden, heb een hernia en ik tel niet mee bij mijn familie. Wanneer er een etentje of barbecue of weet ik veel wat is word ik niet mee gevraagd. Ik ben ook alleen nog maar depressief geen leuk gezelschap, dus ja, We zijn net met zijn allen op vakantie geweest, van te voren was het eigenlijk al een probleem, maar ik dacht ik moet erbij zijn. STOM, STOM, STOM. Het was uiteraard geen succes. Gezeik over mijn honden kon niet uitblijven, niemand die mij daar ook maar een handje mee heeft geholpen om een keer een rondje te lopen, nee de achterdeur ging open dan scheet de hond in de tuin en kon ik het wanneer ik wakker werd opruimen en alsnog een rondje lopen, want dat zijn ze gewend. Irritaties speelden op en ik was de boe-vrouw, ik verpeste de sfeer echt volgens in ieder geval Debbie haar mening. Niet dat Debbie ook maar enigszins alle aandacht moest hebben de hele vakantie, nee hoor. Ach ze zwaaiden mij niet uit zoals de rest wel deed op verzoek van Pa en kreeg te horen dat ze blij was als ik weg was met mijn negatieve houding. Kut alweer een dag voorbij of eigenlijk gelukkig ik wacht op de dood van mijn honden, dan kan ik zelf ook gaan, ik weet zeker dat er niemand van mijn familie voor mijn honden zou willen zorgen, ze hebben namelijk een hekel aan mijn honden. Alleen die van hun zijn leuk.
Als ik weer eens een negatieve bui heb, word er gelijk gesuggereerd dat ik mijn medicijnen niet op tijd inneem. Dan maak ik me al gelijk zo boos dat ik nooit de ware reden zal vertellen. En dat is dat ik liefde van ze wil een knuffel en zeggen dat het wel goed komt en dat ik leuk ben en gezellig.
Maar ja als ze dat niet van je vinden kunnen ze je dat ook niet zeggen.
Ik wil dood, ik kijk tegen elke dag op die ik nog moet doorbrengen, ik wil echt niet meer. Moe ben ik, maar in de tussen tijd kan ik de beste manier verzinnen die voor mij het beste is om afscheid te nemen van dit leven. Ik wil best alleen en eenzaam sterven maar dan wel zo snel mogelijk, niet wanneer ik straks met longkanker alleen lig te zijn of bejaard word zonder kinderen.

Ik ben mijn leven zo kotsebeu!Ouders die zich overal in bemoeien ..
Ik heb wel leuke vrienden en heb al een paar keer jongens gehad die me zagen zitten.Ikzelf vind me namelijk keilelijk!
Kheb allemaal van die vervelende moedervlekken op mijn ene arm kwil vermageren en kheb nog zo van die vervelende dingen.Ik zou graag zijn zoals mijn vriendinnen : mooi , gelukkig en niets om zorgen over te maken!volgende dinsdag moet ik geopereerd worden voor de 12e keer aan mijn stomme oor.Maarja tis zijn altijd de zelfde die ongeluk hebben é.Pff!Kheb beslist voor mezelf nooit te trouwen en nooit iets met gelijk wie te beginnen.altijd op mezelf.dat is de enige manier om mij staande te houden.mezelf voorhouden dat ik het wel op mijn eentje zal doen.Maar toch het is niet leuk om een tiener te zijn en niet te kunnen zijn als anderen.misschien ben ik het wel die mezelf complexen aanpraat zoals mijn ouders mij iedere dag voorschotelen.wel ze zijn hartelijk bedankt voor zo'n monster ter wereld te brengen.Mijn leven is niets waard en tzou me niet geven alsk in die stomme operatie blijf wat waarschijnlijk toch niet gebeurt .kheb al veel willen zelfmoord plegen maar nooit een manier gevonden.Het is niet dat ik vroeger iets heel ergs aangedaan ben geweest ofzo zoals sommige mensen.ik ben zelfs opgegroeid in een beschermd milieu en heb niets te kort.Toch zou ik veel gelukkiger zijn moest ik gewoon magerder zijn en 2 normale armen hebben en zo.live is hell!

Familie, wat betekend dat?
Ik heb nooit familie gekend. Mijn broer wil me het liefst dood, waar hij mij dus ook altijd mee bedreigt. Hij vecht met mijn ouders, en waarom? Omdat hij een hond wil! Ik heb zelfs een paar keer de politie moeten bellen, omdat hij weer eens aggressief werd vanwege champignons in zijn eten die hij niet lust.

Mijn ouders...tss die zijn alleen maar voor mijn broer, komen nooit een keer voor mij op..nooit. Ook al slaat ie me, ook al bedreigt hij mij en mijn huisdieren.

Hij helpt ze nooit. Zelfs met verhuizingen moeten wij zijn spullen opruimen, meneertje is gewoon weg. Hij vind anderen belangrijker dan zijn eigen familie. Hij zegt ook altijd tegen mijn moeder: val dood, krijg de k*nker!
Maar nee hoor, nog hebben ze alles maar ook echt alles voor hem over. Ze kopen zelfs een nieuw luxe bed voor hem, terwijl ze krap bij kas zaten, alleen maar omdat hij geen genoegen neemt met een simpel bedje!

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Op mijn 18e ben ik nu al gewoon de kluts kwijt. Ik durf er met niemand over te praten, en hou dit verhaal dus al meer dan 12 jaar voor mezelf.

Ik weet het gewoon niet meer.....

Dit maakt niets uit. Er schijnen meer instanties zich bezig te houden met die arme nabestaanden om deze de nodige troost of steun te geven, als met de slachtoffers zelf, die al jaren lang de nodige signalen afgeven. Misschien moet hier meer aandacht aan gegeven worden aan deze vooral jonge mensen die de weg kwijt zijn. Wat ik hier op deze site gelezen betrefd het vooral kinderen en jonge volwassene waarbij het leven al bij vroegs af aan al verpest is. Zelf kan ik hier aardig een woordje over meepraten. Maar als kinderen van elf al zo een rot leven hebben dat er gedacht gaat worden om er dan maar liever een eind aan te gaan maken, of weg te lopen. Sorry, maar waar blijft dit land dan minister Rouvoet? En waar blijft ons VOC gevoel Balkenende? Eenzaam zijn en daarbij ook nog geestelijk lijden is met geen pen te beschrijven. Je leefd in een kleurloze wereld, waar bij angst en wanhoop de overhand krijgt. Je hebt jezelf niet meer in de hand en zou het liefst in het kleinste gaatje weg willen kruipen, je bent over jezelf en je emoties niet langer meer de baas. Een ander die het goed met je voor zou je kunnen helpen en ondersteunen om uit deze exogene depressie uit te komen. Bedankt volwassenen wat je deze kinderen en jonge mensen hebt aangedaan. Ik wens al deze mensen verschrikkelijk veel steun en hoop dat de mensen die hen dit kunnen bieden dit ook lezen. Want dit is des hemel schreiend dat zo iets in dit rijke land nog moet bestaan. Gooi ons geld niet langer over de balk maar doe er iets goeds mee, voor deze mensen die het echt verdienen.