hallo lieve mensen,
ik ben een jongen van 19 jaar, als je me tegen zou komen zou je het waarschijnelijk niet aan me merken; ik onderhoud me lichaam en verzorg me mezelf goed. ik heb al veel meiden met m'n mooie gladde praatjes zo gek kunnen krijgen om wat te zien in mij. ik was zo zelfverzerkerd als een leeuw in de jungle, ik heb hele goede vrienden waar ik nog steeds veel mee kan lachen, een mooie auto onder de kont en een goede baan. ik weet dat me ouders van me houden, hoewel ik daar steeds meer aan begin te twijfelen. maar om 1 of andere reden ben ik gaan denken dat ik stink, waardoor ik me niet op me gemak voel bij andere mensen om me heen, soms zelfs bij m'n beste vrienden. bij meiden nog het ergst. ik heb het wel is aan m'n ouders gevraagd, zelfs een enkele keer aan m'n vrienden; maar kreeg altijd te horen dat het niet zo was, ik heb er dus nog geen bevestiging van gekregen en weet ook niet waar ik nu aan toe ben, elke x als ik weer een beetje zelfvertrouwen krijg ga ik weer op me bek. blijkbaar straal ik nog teveel onzekerheid uit of misschien stink ik wel echt. dat is nog het ergste van allemaal, het niet weten van mijn probleem, ik heb enkel alleen maar vermoedens. zijn deze mensen eerlijk tegen mij of proberen ze me te beschermen? ik denk dat ze heel veel om mij geven, maar ik heb meer het idee dat ik ze tot last ben. mijn ouders zijn hele lieve mensen; maar ze zitten zelf ook niet lekker in hun vel en reageren dit op mij af; dit is nu al meer dan 2 jaar aan de gang, me vader voldoet aan een "alcohollist" en drinkt zijn problemen weg, mijn moeder zou niet weten wat ze er mee aan moet en heeft ook al zichzelf proberen te vergiftigen; mijn voorbeeld van het leven in deze maatschappij, als hun het niet aankunnen, wie dan wel? ik heb mijn ouders nu zo ver dat ze me het huis uit willen. en dan? een flatje? een paar muren om me heen, teveel tijd om te na te denken of ik nu wel of niet stink? en waar hoor je voor te vechten in het leven, wat maakt het allemaal de moeite waard? in mijn ogen is dat een vriendin en je kinderen; wie garandeert mij dat ik dat krijg, is dat wel het leven dat voor mij is weggelegd? moet ik al deze vervelende dingen meemaken om vervolgens nog alleen over te blijven? ik heb al wel eens eerder geprobeerd om zelfmoord te plegen; ik had mijn pols door gesneden, ben na een aantal minuten buiten westen gevallen. toen werd ik wakker en zag dat het gestopt was met bloeden, de meesten zouden denken dat ik het niet gedaan heb of iets in die richting, ik zag het als een 2e kans. er is sinds die tijd veel gebeurd, zowel leuke als vervelende dingen, maar altijd als ik naar m'n pols kijk zal ik er aan herinnerd worden. nu ik erop terug kijk vraag ik me af, is het een 2e kans of is het wetenschappelijk te verklaren. ik denk dat we het nooit zullen weten, we kunnen er van leren en bedenken hoe mooi de wereld kan zijn, en dat dat is waar we voor moeten vechten. dit heb ik lang gedacht, maar we zijn niet allemaal even sterk daarvoor, en de één word het nou eenmaal gemakkelijker gemaakt dan de ander. ik ben het zat, waarschijnelijk zal ik weer een poging doen. alleen ben ik wel bang dat ik een heel mooi leven weggooi. maar soms krijg je nou eenmaal niet wat je wenst. ik wens jullie allemaal sterkte en een fijn leven toe, hopelijk gaat het jullie beter af als mij:)
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.