Levensverhalen (pagina 1325)

ga niet mee in wat anderen zeggen!
denk niet dat wat een ander denkt of zegt hetzelfde is als jouw verhaal. iedereen heeft slechte periodes en donkere momenten. Maar er zijn altijd mensen die willen helpen of willen luisteren, je moet er alleen voor open staan en je niet laten laten door de negatieve gedachten.
Zoek hulp en vraag aandacht op een positieve manier, je zult zien dat het leven toch echt heel fijn kan zijn. Ook voor jou!!!!

het verleden denk je te hebben achtergelaten je denkt dat je eroverheen bent, maar je houdt jezelf voor de gek het is niet achter je je bent het niet vergeten het zijn de middelen die je neemt, die het je doen vergeten. je raakt met de dag vervaagder angstiger banger verdietig. alle emoties behalve ''lachen'' komen mij in het dagelijkse leven voor ben het zat probeer alle medicijnen alle therapeuten, en niemand is in staat mij te helpen en van mijn vervreemde gedachtes uit mij te halen ooit dacht ik zover komt het met mij niet nu zit ik er midden in en ga snel bergafwaarts wil mezelf terugkrabbelen maar de drugs heeft zijn macht over mij en er is geen stoppen meer aan, het hoeft ook allemaal niet meer als dit het leven is ''lekker beroerd dan''

ik ben mickey en ja ik weet het niet meer het liefste wat ik wil is gwoon dood zijn ik zie geen andere oplossing meer om door te gaan weet iemand een oplosing om dood te gaan ik zou niet weten hoe ben helemaal in de steek gelaten

ik kwam toevallig langs deze site en begon te lezen. Eerste verhaal dacht ik goh wat zielig, maar naarmate ik verder ging lezen werd ik boos. Ik snap heel goed waar jullie het over hebben, zelf ben ik op die donkere plek geweest!! Jaren heb ik rondgelopen en gedacht dat ik het leven niet waard was. Niemand hield van mij, niemand zou mij missen..
De dingen die de depressie veroorzaakten zijn nog hetzelfde wat er anders is, is mijn gedachten gang!
Want probeer toch als je blieft de dingen te zien die je WEL hebt!!!!
Je weet nooit wat er in de toekomst komt en als je de hoop opgeeft dan komt er niets..
Een deel van het ongeluk zit ook bij jezelf! en het klinkt heel hard, maar het is wel waar. Ik heb het zelf ondervonden.
Geen jezelf een rotschop, stel een 'piekerkwartier' in iedere avond, ga de deur uit en doe dingen waar je van geniet! En ookal doe je die alleen, je kunt er net zoveel van genieten als met iemand anders.. neem momenten voor jezelf en neem beslissingen in je leven die jouw gelukkig maken! en ga niet zeggen dat er niets is dat je gelukkig maakt!!! dat is een verkeerde denkwijze, want geloof me een kleine verandering, kan grote gevolgen hebben!
Wees eens een beetje egoistisch op een goede manier, door voor jezelf te zorgen. ipv een slechte manier, door er mee op te houden!

Heel veel sterkte

ik weet dat de meesten van jullie misschien denk van rot op maar wil jullie zeggen dat er ook leuke dingen zijn en anders misschien ooit zullen komen klinkt voor jullie misschien stom nu maar probeer een dag planning te maken bijv maandag dagje walibi dinsdag winkelen en als je moeilijk vrienden maakt zoek iets wat je leuk vind een hobby of karten ga met die vereniging een keertje een weekend naar texel ik ben zelf ook depressief geweest en heb ook een poging gedaan vroeger en mn leven is ook klote geweest heb mn eigen ouders niet meer ben geslagen door mn ex moest 2 keer abortus plegen en ben terecht gekomen als prostitue' en nu is alles weer beter toch nog goed gekomen ik begrijp hoe jullie je voelen en dus ook hoe jullie nu denken maar dood gaan tja waarom zou je als je deprie word van je omgeving ga weg uit die omgeving denk aan over een paar jaar zou je niet een gezinnetje willen of zou je niet leuke lieve kindertjes willen die naar hun mamma of pappa vragen en dat jij aan jou kindjes kan laten zien dat je het beter kan dan het misschien bij jou is gegaan?
dat ze thuis komen met tekeningen en vragen of een kusje enz enz.
dus niet opgeven zomaar er komt een tijd dat het wel weer leuk word kon ik ook niet geloven en t is niet elke dag feest maar doe je best en een tip...probeer eens een weekendje weg even tot rust komen aan het strand s avonds naar de zee kijken.
ik wens iedereen hier sterkte toe.

Het heeft geen zin meer om verder te gaan. Niemand ziet me staan. niemand ziet hoe het gaat met me, niemad kan het wat schelen. Niemand zal me missen, ik kan beter gaan dan blijven.

ik ben mezelf zo zat, ik kan zowat nergens meer echt van genieten, weinig vrienden.. ik kan mezelf zeer moeilijk motiveren ook maar iets te gaan doen..
het lijkt er ook niet maar enigszins op dat het beter gaat worden, het is gewoon kansloos
en vroeger vonden mensen dat ik zoveel potentie had enzo.. nou er is niks van terechtgekomen en das me eigen schuld, nu moet ik met mezelf leven elke dag en ik ben er gewoon klaar mee..
alles is zinloos, liefde is een illusie, lijkt wel alleen bestemd voor bepaalde mensen, maar dat is meer lust dan liefde
wat een onzin is het leven toch

ik snap alle gedachten over zelfmoord plegen wel maar neem van mij aan dat dat geen goeie oplossing is!! er zijn vast wel mensen die jullie niet kunnen missen en hoe zouden die zich voelen als jullie er niet meer zijn? ik heb zelf voor een paar weken terug nog bij het spoor gestaan, ik ben inmiddels al bijna een jaar verloofd met mijn vriend waar ik heel gelukkig mee ben, met mijn vader heb ik een hele goeie band... toen ik bij het spoor aan kwam stond mijn vriend daar ook... ik heb hem mijn verlovingsring gegeven en mijn ketting waar een half hartje aanhangt daar staat de naam van mijn vader op hij heeft de andere helft met mijn naam erop.. ik heb mijn vriend toen gevraagd om die aan mijn vader te geven en hem te zeggen dat ik heel veel van hem hou!! en heb hem zelf ook gezegd dat ik heel erg veel van hem hou,, de spoorbomen gingen net op dat moment dicht... ik wou op de rails gaan staan maar hij heeft mij tegen gehouden... ik zag het niet meer zitten ik had niemand wat gezegd en toch hij stond er ene heeft me tegen gehouden.. ik heb geschreeuwd gejankt en ik weet niet wat allemaal maar het is hem gelukt!! daar ben ik nog alle dagen blij om! we zijn samen terug gegaan naar huis ik heb mijn ketting weer om gedaan mijn ring weer omgedaan.. toen we thuis kwamen zat mn pa te janken op de bank omdat mijn vriend hem had gesmst... hij had hem verteld wat ik van plan was maar had hem ook gevraagd om thuis te blijven hij wou neit dat mn pa het zou zien als hij mij niet tegen kon houden... we kwamen binnen hij is me om de nek gevlogen en heeft zo hard gehuild... en op dat moment besefte ik me waar ik voor leefde... voor mn pa die mij nodig heeft en voor mijn vriend die mij nodig heeft!!! en ik ben er heilig van overtuigd dat iedereen op deze site wel iemand heeft die jouw nodig heeft!! op het moment dat je wat wil ondernemen, denk aan die mensen die je nodig hebben!!! realiseer je op dat moment hoe die gene zich zou voelen als je er niet meer bent... kun je dat die gene aan doen die je nodig heeft??? denk daar allemaal is over na alsjeblieft?? dat is geen verplichting of wat dan ook dat is gewoon een vraag omdat ik zelf bijna de fout ben begaan en ik zou er niet over na willen denken hoe het met mijn pa en vriend zou zijn afgelopen als ik had door gezet... ik weet dat het met allebei niet lang goed zou gaan!!! realiseer je dat op dat moment alsjeblieft!! er zullen altijd mensen zijn die je missen!!! en buiten dat jij betn de gene die je leven in handen hebt, je kunt het jezelf moeilijk maken en je kunt het jezelf makkelijk maken... bedenk je op dat moment wat je het beste kunt doen en ik weet zeker nu uit eigen ervaring dat zelfmoord niet de beste keuze is!! denk er alsjeblieft is overna, allemaal....

ik weet dat dit niet de bedoeling was van dit forum maar ik vond het nodig om dit te zeggen, omdat ik zie dat er best wel veel mensen zijn die er over denken... en nogmaals zelfmoord is niet altijd de enige oplossing, misschien de makkelijkste maar niet de beste!!! hou dat alsjeblieft allemaal in je achterhoofd....

ik hoop dat er mensen zijn die wat aan mijn advies hebben... en mocht je een keer ergens over willen praten en je weet niet met wie je dat moet doen,, ik sta voor alles open, heb ook veel vrienden die met neigingen hebben rondgelopen en zo ook mijn vriend... en als het kan zal ik er alles aan doen om de gene die bij mij aankloppen om die te helpen!!!

liefs pino

als klein meisje klopte mijn uiterlijk al niet bij wie ik in mijn kleine geest was! ik had kleine blonde krulletjes, een poppengezichtje zoals
de mensen zeiden, en altijd lieve jurkjes aan met lakschoentjes daaronder! mensen staarden mij aan. niet dat ik dat ooit maar gemerkt zou hebben.
maar deze uiterlijke verschijning had al vroegtijdig een destructieve geest wat ik later pas heb opgemerkt. ik was altijd in staat mijzelf iets aan te doen! natuurlijk begon dit onschuldig met dwangmatige gedachten en kleine fobien! en dingen uit proberen waar een ander kind nog geen benul van had!
als klein meisje had ik al een ander meisje gezoend! ik telde alle tegels van de grond op mijn weg naar school en had de neiging om dingen voornamelijk eten in te slikken! zo had ik dan ook op een dag een wijnbal in mijn keel vastzitten! hier bleef het niet bij. die dwangmatige gedachten waren hier nog maar enkel en klein aanwezig. het waren vooral dingen die ik mijzelf oplegde om maar te moeten doen! mijn gevoel moest dan worden uitgeschakeld! desondanks kon ik hier wel goed omleven. want ik stond er niet zo bij stil. naar mater ik ouder werd kon ik mijzelf analyseren. en stond ik ook vaak in de spiegel om mijzelf aan te kijken. ik kon het niet begrijpen dat mijn geest zo mooi was. zoals je via de spiegel op jezelf neer mocht kijken. ik had een obsessie gekregen. ik ging alles associeren met perfectie, de blonde haren rode lippen, blauwe ogen, lichaamsgewicht en ga zo maar door. niets was mij meer te gek. ik kon de wereld aan.
na mijn dwangmatige gedachten, obsessies en fobien, bleek ik vooral te genieten van het leven. ik deed waar ik zin in had, was apart in mijn gedachten en mocht graag dingen uitproberen, totdat ik mijn aandacht moest inleveren vanwege mijn broer, hij sneed zichzelf wat begon met krassen in zijn onderarmen! verwar dit niet met zelfmoordneigingen. hij moest en zou mij op de achtergrond zetten. nu was dit niet zon probleem, ik was voor mijn leeftijd te verstandig, deed alles alleen en had besloten om later een model te worden.
ik wist wat ik wilde, ik zou er achter komen wie ik was, ik kon met mijzelf om gaan en
kon mijzelf goed vermaken desondanks dat ik mijzelf zware dingen oplegde!
op school was ik voor op de rest, met mijn babbel met mijn cijfers en moest testen afleggen voor hoogbegaafde leerlingen.
dit heb ik gedaan op aanmoedigen van andere mensen. nu weet ik wel : luister altijd naar je zelf ook al weet je het niet !
je komt er hoe dan ook wel. maar goed ik was nog te jong om maar een weerwoord te geven, dus ik deed wat er gezegd werd en werd beschouwd als hoogbegaafd meisje. niet dat ik hiervoor gekozen zou hebben ik ben namelijk liever gelukkig met minder hersenen dan met een hoog iq en mij niet gelukkig voelen.
deze gedachten waren namelijk van jongs af aan al destructief laat staan hoe goed ik ook was op school.
ik was altijd in andere dingen geinteresseerd dan anderen keek altijd verder maar al deze verschijnselen zouden nooit met mijn uiterlijk geklopt kunnen hebben. mensen die mij kenden kenden mij als knap intelligent meisje, de buitenwereld kon alleen maar neerkijken op een meisje waarvan ze dachten die is mooi zo zou ik ook wel willen zijn. mbt mijn leeftijdgenootjes.
nu had ik niet zon probleem met de buitenwereld maar naarmate ik ouder werd begon ik de druk van de mensen te voelen want mijn gedachten konden zich snel ontwikkelen. ik had namelijk snelle ontwikkelings drang, mijn klasgenootjes waren jaloers en al snel zag ik ze als mijn vijanden. stortte mij op muziek kunst sex drugs en alles wat je daar maar mee kunt accossieren. ik was sterk want kon altijd al veel aan en dingen tegelijk doen en tegelijk werd ik zwakker, ik kreeg grote waanzin en illusies en begon in mijn eigen wereld te leven, alles wat anderen deden ( dit is wel de meerderheid waar je naar moet leven op je eigen maniertje ) dat was anders met wat ik deed, ik trok het ook niet meer en sneed mijzelf in mijn pols toen ik 15 was. ik was nuchter die tijd en had net een stuk chocolade achter de kiezen had me muziek pleures hard staan en zag de streep in mijn pols die ik sneed met mij andere had, waarna bloed volgde.
ik schrok, maar aan de andere kant kon ik mijn zelf destructiviteit ten einde brengen.
geheel nuchter voelde ik de pijn, en pijnscheuten gaven een kick. nu eenmaal.
net zoals mijn broer, plassen met bloed heb ik op de grond gezien, veel tranen waar je een oceaan mee kan vullen. ik zag
niet meer dat ik een doel had om te leven.
alles draaide nu nog om mijn broer, ik had niet geleerd om liefde te geven want ik kreeg dat niet, ik gaf dit mijzelf door mij ijzerstreng te behandelen, 100 procent egoist te zijn en niet meer te geven om anderen. destijds was ik in mijzelf gekeerd en teruggetrokken van de buitenwereld en leefde naar de instelling people = shit and who the fuck am i ? certainly no human being en wilde er dan ook een einde aan maken. overal zag ik beren op de weg en was geshokeerd van alles om mijn heen.
een overdosis pillen was een vlucht totdat iets in mij zei: hey M. kijk wat je nu hebt gedaan bij jezelf, loop naar beneden en laat je kop verdomme zien en ga spreken.
praten kon ik niet meer, ik liet mijn lege stripje zien waar de tabletten in hadden gezeten. hoe ik er aan kwam? ik had ze gekregen van een psychiater en had ze allemaal opgespaard, de meeste mensen sparen postzegels en parfumflesjes? ik moest dit doen alleen zo had dit effect!
helaas, in de veronderstelling dat ik nu voorgoed zou sterven ( ik kon niet bang zijn want ik had niets te verliezen ) werd mijn maag leeggepompt met een zwart goedje! walgelijk vies, ik kon mij dan ook druk maken om dingen die klein waren en lang niet zo pijnlijk als de grote dingen waar ik mij geen zorgen om kon maken.
ik was eigenaardig in mijn soort! ik geloofde in mijn eigen geest en daar putte ik de kracht van uit zolang ik maar kon!
mijn broer was destijds op de drank overgegaan, wat de reden hiervan was weet ik nog steeds niet maar het moest wel verband hebben met de reden waarom hij zichzelf pijnigde, automutilatie.
alle aandacht ging naar hem, en toen begon mijn goedaardige geest ( ik was zo destructief met mijzelf bezig dat ik anderen geen kwaad zou kunnen doen )
zijn krachten te verliezen. ik werd gedemotiveerd na een tal van teleurstellingen waaronder ons gezin, mijn opleidingen die ik niet meer kon voldoen omdat ze niet bij mijn indentiteit pasten ik was zoekende naar wie ik was, in alles en nog wat probeerde ik mijzelf te vinden...... terwijl ik al wist wie ik was want alles wat ik niet wilde, deed ik en alles wat bij mij zou horen ging ik uit de weg. mijn destructiviteit was groter dan ooit en ook
nu zou ik mijzelf weer iets aan gaan doen.
ik had een lieve ik, die goed was voor mij zelf en voor anderen. die ruig kon zijn anders kon zijn dan anderen en ik had een ik die mij anders tegen de wereld deed aan kijken en alle negativiteit aan mij liet zien.
ik zou naar theorie gek moeten zijn, maar kon mij mond houden en dacht alleen dat wat ik voelde en zag, ik was mijzelf verloren en kon dit niet uitleggen aan anderen.
ik zat in een glazen bol vol sneeuwvlokjes rammend tegen het glas! maar kon niet meer vrij zijn, zoals ik vroeger wel kon zijn
ik had van die dagen dat ik zweefde joints rookte als een stoomboot en vervolgens de dag daarna pianomuziek ging luisteren en ging filosoferen over van alles en nog wat meestal volgde er een dag vol depressie met een goedlachse ik. toneel spelen kon ik goed totdat ik er geen zin meer in had! totdat ik het wel bekeken had.
ik had over alle pogingen van zelfmoord al nagedacht tot in de diepste puntjes, een briefje ja of nee? welke kleding zou ik aantrekken en met welke bedoeling? moest ik nog iets bepaalds zeggen? verdrinkingsdood? ( op mijn derde ben ik in de vijver gevallen maar ik werd op tijd gered na onderkoelings verschijnselen ) een fohn in het water laten vallen? ophangen vond ik altijd zo cliche en was altijd al onder de indruk dat ik zo niet wilde eindigen. pillen? voor de trein? met de hoofd in de oven? enkele flessen whiskey? i did not give a fuck but if the fuck takes my life away then life could be fair. ik was in de veronderstelling dat ik zou reincarneren. en daar geloof ik nu nog steeds in. dat je lichaam een keer ophoudt is een feit maar de geest die kan niet sterven en wat niet sterft gaat eeuwig door.
toch koos ik voor over-hydratatie niets meer eten alleen maar zo veel water drinken dat ik onopmerkelijk zou sterven zonder iemand het gevoel te hebben gegeven dat ik het niet meer aankon en wilde sterven. ik was puik genoeg om mensen te laten weten dat ik al gegeten had. ik synchroniseerde kruimels en verfrommelde zakjes op het aanrecht en gaf de mensen altijd een gemanipuleerde indruk. ik was continue actief met mijn hersenen, zelfs waneer ik sliep kon ik bewust meemaken dat ik lag te slapen.
opmerkelijk was dat ik niet kon opstaan of iets dergelijks!
daarna dronk ik veel whiskey ( die op tafel stond, altijd vaste prik, bij een herzegovinsche jongen die ik ontmoette via anderen) hij was punker en eigenlijk was het wel een jongen die puik leefde.
desondanks dat hij pizza liet slingeren op de grond en dat hij rare objecten aan de muren had hangen en alles opnam op film
ik zette het mega-hard op het zuipen en had de fles zo goed vast dat zij doorkrgen dat ik mijzelf iets aan ging doen. het enige wat door mij heen ging was: hoe kan ik nu nog mooier sterven in de ogen van een eigenaardige punker? die aardig was? in geweldige muziek? in de schoonheid van ons allen? de warmte? de stomme pola fucking roid camera. het was tenminste niet kil en a-materialistische woonkamer.
het kon mij geen fuck meer schelen. ook nu ( dit ging om mijn derde poging ) ik was laveloos met enkele tabletten op en werd in leven gehouden door deze punker. hij heb mij uit de dood gehaald. hier had ik geen invloed meer op.
zo af en toe had ik hoop maar gaf deze op toen ik voor mijn gevoel mijn belangrijke dingen verloren was zoals mijn opleiding en mijn eigenaardigheden en mijn rust die ik sowieso nodig had om te knallen in alle uitersten, want zo naar gemeend was ik een meiske van extremen. ik at niks en toen at ik weer chocolade want hier werd ik mega-blij van en toen at ik weer niets.
totdat ik stortte op een ander fenomeen.
jezelf iets laten proeven, en zo veel water drinken, je vinger in je keel en huppa alles uitkotsen. alles draait om de kick that keeps you going!
niet veel daarna later kreeg ik B.E.D waardoor ik de controle over enkele delen van mijzelf verloor. mijn gedachten waren sterker dan ooit te voren. hierdoor verloor ik de zin en al mijn belangrijke dingen die mij structuur in mijn leven gaven, mijn ik was verdwenen en was iemand anders geworden. de mensen keken mij aan alsof ze mij konden vertellen dat ik aan iets leed
nooit zouden zij mijn geheim te weten kunnen komen maar ze voelde het wel !
dit gaf mij zoveel angst dat ik mijzelf opsloot in een hokje en daar gedurende vier jaar en enkele maanden niet meer uit kwam. ik ben sociaal in een isolement geraakt en voel tot op de dag van vandaag mijn achterstand op de rest van mijn leeftijdsgenootjes.
alsof ik stil heb gestaan voor uren, dit kan ik zo moeilijk verwerken dat ik op dit moment in een positie bevind dat ik verder moet met iemand die ik niet meer ben, en dat demotiveert mij dusdanig dat mijn zelf destructieve gedachten mijn leven bepalen
op dit moment vraag ik mij af? genees ik in mijn geest? kan ik verder met mijn leven?
en zoniet val ik weer terug en pleeg ik toch wel zelfmoord? ik leef met iets waar ik niet meer van kan omschrijven wat het is.
ook ben ik met het idee opgegroeid dat uiterlijk altijd meer telde met diegene die je van binnen was, mijn opleiding fashion management wakkerde dit aan waarvoor ik in een circuit zat met lsd-gebruikers. nu weet ik wel dat je geest in zekere zin bepaald wie je van buiten bent, binnen in komt de kracht om je stappen te verzetten
de kracht om te gaan staan waar je wilt en met een mooi uiterlijk is dat altijd mooi meegenomen, maar nogmaals wat is mooi
en wat ben je nog zonder een krachtige geest, daarom is mij de moed gaan zakken
die ben ik verloren, en daar was mijn hele leven op gebaseerd.
goede contacten, veel liefdevolle momenten, veel wilskracht en uithoudingsvermogen, ontdekken wie je bent, en niet de massa gaan kopieren.
nu pas weet ik wie ik ben, op het moment dat het te laat zal zijn?
dat ik nooit ben doorgedraaid komt door het feit dat ik daar nooit in geloofde! nu
wil ik graag overgaan en verder met een nieuw leven.


i wished to live incognito, to go back to who i was but times does not heal the wounds and my watch does not have the compassion and love to give in that i exist

to every-one who deals which such a struggle and feels fucked about, and does not take a laugh about such a serious thing that called survive to live

M.

Mijn man is 3 maanden geleden overleden en ik kan niet aan de eenzaamheid wennen.Het wordt steeds erger en ik wil naar hem toe.Ik kan niet stoppen met huilen en vindt het leven niets meer waard!!!