Levensverhalen (pagina 1327)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geluk is een keuze!

Waarom gaan, waarom er niet wat moois, wat echts van maken? Hetbgaat om echt contact, echte gevoelens, doen wat je gevoel je ingeeft en niety omdat de trein maar doordendert! Kom op. Ik heb échte diepe dalen gekend...geluk is een KEUZE gvd!
Datum:
11-08-2007
Naam:
Cies
Leeftijd:
29
Provincie:
Gelderland

Wrm?

Waarom verder vechten voor t leven als er na twee jaar nog steeds niets veranderd is?
Datum:
11-08-2007
Naam:
Me...
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Ik wil gewoon niet meer!

Het begon allemaal toen mijn moeder een nieuwe vriend kreeg, ze hadden nog geen jaar verkering of ze gingen al trouwen en dat betekende verhuizen.. ik had net een paar vrienden gekregen (wat voor mij al moeilijk was) want iedereen vond mij altijd maar een raar meisje en had liever niks met mij te maken, we gingen dus verhuizen en haar vriend (inmiddels dus haar man) begon heel veel te drinken en was nooit thuis, mijn moeder huilde altijd en ik kon er niks tegen doen. Totdat haar man mij begon te slaan en sexueel begon te misbruiken.. mijn moeder deed er niks tegen want anders zou hij haar ook wat aandoen! Sinds toen begon ik mezelf te snijden om te pijn te verzachten, maar dat duurde altijd maar even en dan begon alles weer opnieuw. Maar ik moest dus naar een nieuwe school, en iedereen hate me daar niemand wilde met me praten totdat ik Ruud ontmoete, hij was echt mijn steun en toeverlaat, totdat hij met een meisje verkering kreeg die mij niet mocht en onze vriendschap over was. Ik voel me zo alleen, en ik mis gewoon heel veel liefde. Ik wil het niet meer, ik kan er niet meer tegen. Ik heb niemand om erover te praten, zelfs niet met mijn eigen moeder.. die gaat er ook helemaal aan onderdoor. Ik maak er binnenkort een eind aan, het liefst met zo min mogelijk pijn.
Datum:
11-08-2007
Naam:
Karen
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Ik kan niet meer

Ik zie het niet meer zitten. Ik kan niet meer. Ik ben op! Moe van het vechten om gelukkig te zijn. Niemand zal me missen.
Datum:
11-08-2007
Naam:
Summer
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

zie het allemaal niet meer zitten

vraag mij eigelijk af waarom ik nog op die stomme wereld leef, al heel mijn leven miserie, sinds ik geboren ben, mijn ouders altijd ruzie omdat mijn pa alle weekends zat thuis kwam, men moeder kon er ook nie meer tegen dus ja laten we scheiden, wie was er de dupe? ik en men zus natuurlijk, alle dagen was er ruzie want ja men zus en ik lokten alles uit. och ja wat voor zin heeft het nog dat ik het hier allemaal typ want niemand helpt me toch, neen ze steken me alleen dieper in de put, dacht dat ik wat steun ging hebben van men vriend maar blijkbaar is die het ook beu dat ik zoveel verdrietig ben en hij is toch veel liever op zijn werk dan bij mij spijtig genoeg
maar goed dat zal we lallemaal aan mij liggen zoals gewoonlijk,
heb gewoon geen zin meer om hier rond te lopen en het liefst zou ik zo snel mogelijk dood willen zijn dat ik eindelijk van mijn problemen af ben

Datum:
11-08-2007
Naam:
eenzaammeisje
Leeftijd:
19
Provincie:
België

niet meer alleen

Ogenschijnlijk heb ik een topleven. Goede baan, schitterend huis.
Maar ik van binnen ben op. Ik heb het gevoel dat op heel veel terreinen dingen stuk zijn. Mijn huwelijk was slecht, ik wilde in 2005 scheiden. Er was geen verbinding. Mijn kinderen zijn minder dan de helft van de tijd bij me. Dus nu moet ik ook nog de natuurlijke verbinding met hen missen, de vanzelfsprekende aanwezigheid.
Mijn ex bevestigt nog regelmatig de juistheid van mijn beslissing. Toch vraag ik me soms af of ik het niet nog beter had moeten proberen, ondanks zijn grote egoïsme. Ik geloof dat ik wel een goede moeder ben, maar het is nog steeds pijnlijk dat mijn kinderen niet meer bij me wonen. Ik word gek van die onregelmaat. En ik voel me schuldig naar hun toe dat ik het niet heb gered mijn huwelijk goed te krijgen.
Mijn werk is zwaar. Er is veel onduidelijkheid. Ik ben de rust zelve en hoor dat ik transparant ben en dat mijn 100 medewerkers blij zijn met mijn acties en daadkracht. Maar als ik niet uitkijk, loop ik leeg en ik ben niet gemotiveerd genoeg. Ik wil een hele poos helemaal niets meer.
Mijn familie is knots, ik heb helemaal geen contact meer. Mijn moeder is manisch-depressief. Ik ben vanaf mijn twaalfde haar moeder. Ze heeft haar leven aardig op de rails nu, maar ze helpt mijn zusje en als ik niet uitkijk, leunt ze op mij op een nare manier. Ze kan heel vilein zijn en kwetst me dan. Nooit ben ik háár kind.
Mijn relatie van zeven maanden met een fijne man is sinds een maand of vier stuk gelopen en daar heb ik nog elke dag last van. Hij ging niet voor me, hij zei dat zijn kinderen mij leuk vonden en aardig en toch mocht ik niet deelnemen aan de normale dingen in de momenten dat het kon. Hij noemde mij zijn 'prijspakker' en zo ging hij ook met me om: op momenten dat het hem uit kwam, konden we afspreken en kwamen zijn zorgen. Kwam ik hem te na, voelde hij zich benauwd, geclaimd. Van twee walletjes eten. Van mij genieten op zijn momenten, maar ik kon geen wensen aangeven.
Ik kom soms uit mijn verantwoordelijke baan thuis en het eerste wat ik dan doe, is in tranen uitbarsten in mijn mooie huis. Ik huil zo vaak, ik ben het moe moe moe om altijd alles zelf te moeten regelen. Alles, van een kapotgedraaide fitting, tot zware boodschappen, tot jezelf vermaken.
Geniet van jezelf, je bent bijzonder en goed (woorden van ex-vriend), ga een jaar op jezelf staan (vriendinnen die een fijn huwelijk hebben en veel familie). Er is niets aan, niets, niets, niets. De zon schijnt en daar zit ik dan in mijn fijne tuin en ik kan doen wat ik wil. En ik mis de aanraking, de lieve streling, de stevige arm, de passievolle seks. Er is niemand aanwezig. En het duurt al zo lang. Mijn huwelijk was eenzaam, de relatie is stuk en ik geloof niet dat ik ooit het geluk zal proeven, met iemand oud te worden, net of ik het niet waard ben.
En nu begint het serieuze vormen in mijn hoofd aan te nemen: ik wil er echt mee stoppen. Ik laat het toe, want zó wil ik het echt niet. Mijn leven is niet bedoeld om alléén te leven. IK WIL DIT NIET. Ik wil samen zijn, ik wil een spiegel van mijn ziel, ik wil vastgehouden worden, ik wil mijn liefde kunnen geven. Ik huil nu van binnen en de zon schijnt en ik ga zo mijn dorp in, schoenen bij de schoenmaker ophalen en een sleutel laten bijmaken. En als ik dan een leuk jurkje aan heb, zie ik mannen kijken: zo, lekker ding, mooie vrouw! En ik lees de afgunst in de ogen van hun vrouwen. En denk: je moest eens weten. Godverdomme, wat een shitboel.
Ik voel me alleen. Ik word
Datum:
11-08-2007
Naam:
Desi
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

té veel..

ik ben weer hervallen in Anorexia Nervosa..de eerste keer was ik 6..
Ik heb geen reden meer om te leven..
mijn vrienden zeggen zelfs dat ze met me meegaan in de dood..
en mijn enige grote liefde, is ver weg..
en het wordt elke keer moeilijker..
ik zit al een week te huilen op mijn kamer, en als ik buiten mn kamer ga.. krijg ik nog commentaar van mijn ouders!
ze snappen het niet.. niemand snapt het!
soms gaat het beter.. maar elke keer komt de depressiviteit terug.. elke keer wordt het me terug teveel!
Deze keer ga ik er écht aan onderdoor..
ik kan het niet meer aan..
Datum:
11-08-2007
Naam:
R.I.P.
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Schrijfsel

Zucht, ik zie het allemaal niet zo meer zitten, een van mijn beste vriendinnen heeft een relatie met een goeie vriend en hoewel ik het enigzins zag aankomen hebben ze meer dan 3 maand hypocriet gelogen en verwegen dat ze een relatie hadden. Als ik dan polste wimpelden ze me beiden gewoon af, alsof ik een paranoia psycho met zieke gedachten was. Zelf had ik ook gevoelens voor het meisje in kwestie, die verdwenen wel naarmate ik doorhad hoe doortrapt ze met haar 'vrienden' hun voeten speelde. Ik ben het beu constant belogen te worden door mensen die ik denk dat vrienden zijn... Ik kan s'nachts niet slapen en ik ril er helemaal van, voor de rest gaat mijn leven nog redelijk goed, mijn studies vlotten en ik heb nog een paar vrienden bij wie ik enigzins mezelf kan zijn. Ik vraag me gewoon af wat het beste is, alle contact met deze twee verbreken, negeren. Zucht volgend jaar ga ik die mensen dagelijks zien en ik denk niet dat ik dat aankan, ik word er gek van, had er een pistool in huis geweest was ik er waarschijnlijk al niet meer. Ik krijg de gedachte gewoon niet weg uit mijn hoofd, hun manipulatieve scherpe stemmen klinken elke seconde door mijn hoofd.. Bedrogen en belogen worden door je beste vrienden, ik kan er alvast niet mee leven...
Datum:
11-08-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Drenthe

ben het beu !!!

ben het leven kotsbeu,denk al een paar weken aan zelfmoord ,zodat ik dan eindelijk de nodige rust zal hebben in men hoofd,kan aan niets anders meer denken ,eerst men man die mij bedroog ,heb reeds aantal jaren een vriend en die heeft me veel pijn gedaan ,allemaal door die stomme chatrooms ,kan het hem niet vergeven !!zelfs de gedachte aan men kleinkinderen maken me niet meer blij ,daarom denk ik dat het beter is voor mij om eruit te stappen ,eindelijk rust !!!!
Datum:
11-08-2007
Naam:
fabbie
Leeftijd:
45
Provincie:
België

zelfmoord

ik heb 9 jaar lang bij men stiefmoeder gewoond en had wel bijna elke dag ruzzie met haar en ik heb heel vaak neigningen gehad op zelfmoord te plegen heb me al heel vaak pijn gedaan heb me zelf gesneden met een scheermesje
maar had ook een keer een mes op men pols want kont het leven niet meer aan
groetjes van een anoniem
Datum:
11-08-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.