Levensverhalen (pagina 1326)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn broer..

Mijn broer probeert al een maanden een punt achter zijn leven te maken. Hij heeft al een paar keer geprobeert om van een brug af te springen. Maar gelukkig is het elke keer niet gebeurt want de politie kwam er gelukkig bij. Ik zie dat me broer niet gelukkig is. En dat doet me heel erg pijn. Hij probeerde het afgelopen weekend weer maar gelukkig kwam de politie. Gelukkig belde hij mij en kwam gelijk naar hem toe. Ik was heel bang. Maar ik ben altijd blij dat hij mij beld. Morgen gaan we met de hele familie praten, hij heeft hulp nodig voor dat het te laat is. Ik weet zeker dat hij er boven op komt, alleen heeft het even zijn tijd nodig. Ik loop zelf ook bij de psycholoog en het helpt echt, maar dat wil hij niet geloven, maar hij moet er heen van ons alleen hij moet het zelf willen.
Datum:
12-08-2007
Naam:
Jeniffer
Leeftijd:
22
Provincie:
Groningen

liefdesverdriet

ik leerde een jongen kennen die 4 jaar ouder is dan mij.in het begin voelde ik er nog niets voor we smsten gewoon veel naar elkaar en zagen elkaar op fuiven.maar opeens haf hij mij een kus op de mond. het betekende niets en dat wist ik maar ik begon al vlinders te krijgen.. het verergerde als maar... ik was 15 toen hij mij ontmaagde. voor hem was het een pleziertje,voor mij was het verliefdheid.ik dacht constant aan hem ik kon hem niet uit mijn gedachten zetten. ik zou alles gedaan hebben voor hem ook al zit ek met het gedacht dat ik hem nooit kon krijgen3. ik zag hem elk weekend en we hadden veel seks. ik kon gewoon niet weerstaan. de gevoelens werden veel te erg dat ik mij gewoon niet meer amuseerde op fuiven zonder hem. alles draaide rond hem. maar hij was de player. ik begon meer en meer te beseffen dat hij mij gebreukte maar kon toch geen nee zeggen als hij seks wou. ik was altijd depressief door hem.in de week zag ik hem nooit en dacht ek alleen aan hem ik kon niet meer..verschrikkelijk was het ik zag die jongen doodgraag en ben het leven beu ik kan niet leven zonder hem wat moet ik nu doen ?? ik kan hem niet vergeten hij blijft in mijn gedachten rondzweven ben hopeloos!!
Datum:
12-08-2007
Naam:
maii
Leeftijd:
16
Provincie:
België

surviver....of toch niet.

ik heb een leven achter de rug van eigenlijk alleen maar pijn. het zou moeten zijn dat je , op mijn leeftijd , een fijn leven leidde en af en toe iets van tegenslag. bij mij is het net andersom. ik heb alleen tegenslagen en af en toe iets positiefs. maar ook dat is ver te zoeken en relatief. op m,n 23 ste kreeg ik te horen dat ik kwaadaardig kanker had en maar 20% kans had om te overleven. ik had daar , toen al , vrede mee. maar ik overleefde het. uiteraard. [dit was sarcastisch] ik had het idee dat ik dan verlost was van mijn leventje. waar ik tenslotte niet om gevraagd had. dat idee is mij tot en met nu niet kunnen ontschieten. ik zit zw. overspannen en zw. depressief thuis sinds +- 4.5 jaar en loop nog steeds met de gedachte om er een eind aan te maken. ik ben ook niet bang voor de dood. in tegendeel. mijn familie is uit elkaar gevallen en de enigste waar ik nog goed contact mee heb is m,n zusje. misschien dat ik er daarom ook wel geen eind aan heb gemaakt , want ik weet dat zei mij echt heel erg zal missen. maar moet ik het daarom niet doen ? ik denk ook wel dat het gebeurt , het is alleen de vraag wanneer. voor mij is er niks meer dat positief is en waarde heeft om te blijven leven. en als je eigen moeder niet eens begrip voor de situatie heeft omdat ze het te druk heeft met zichzelf , zakt de moed er al helemaal bij in. de een heeft een slechte dag of een slechte week. ik heb een slecht leven. ik heb teveel meegemaakt en teveel moeten vechten voor een goed bestaan en er eigenlijk niks aan overgehouden.
ik zou echt een heel verhaal kunnen schrijven , wat zeg ik een boek. het zou niet saai zijn , maar wel lang.
ik wens iedereen veel geluk en liefde en gezondheid toe.
het ga jullie goed.
mister nobody.
Datum:
12-08-2007
Naam:
annoniem.
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

geen leven meer

ik kan het niet meer... ik kan niet meer zitten wachten totdat het geluk mij gevonden heeft... ik heb ernaar gezocht maar niet gevonden ik heb erop gewacht maar er kwam niks... en ik neem iedereen mee in mijn ongeluk... mijn moeder krijgt kanker mijn vader gaat scheiden... mijn zus krijgt een soa... en dat gebeurt allemaal sinds ik mezelf ongelukkig voel...
en ik heb het geprobeert om te wachten op goede uitslagen van mijn moeder en dat mijn vader stopte met huilen maar het is nooit gebeurt... het is nu al 2 jaar zo en ik kan er niet meer tegen om te wachten op iets dat toch niet komt... dit is mijn verhaal en ik wilde het vertellen voordat ik dood ga van de pijn verdriet en ongeluk... ik denk dat ik er voor die tijd er zelf al een einde aan het gemaakt...
Datum:
12-08-2007
Naam:
meara
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

geluk is een keuze!

Waarom gaan, waarom er niet wat moois, wat echts van maken? Hetbgaat om echt contact, echte gevoelens, doen wat je gevoel je ingeeft en niety omdat de trein maar doordendert! Kom op. Ik heb échte diepe dalen gekend...geluk is een KEUZE gvd!
Datum:
11-08-2007
Naam:
Cies
Leeftijd:
29
Provincie:
Gelderland

Wrm?

Waarom verder vechten voor t leven als er na twee jaar nog steeds niets veranderd is?
Datum:
11-08-2007
Naam:
Me...
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Ik wil gewoon niet meer!

Het begon allemaal toen mijn moeder een nieuwe vriend kreeg, ze hadden nog geen jaar verkering of ze gingen al trouwen en dat betekende verhuizen.. ik had net een paar vrienden gekregen (wat voor mij al moeilijk was) want iedereen vond mij altijd maar een raar meisje en had liever niks met mij te maken, we gingen dus verhuizen en haar vriend (inmiddels dus haar man) begon heel veel te drinken en was nooit thuis, mijn moeder huilde altijd en ik kon er niks tegen doen. Totdat haar man mij begon te slaan en sexueel begon te misbruiken.. mijn moeder deed er niks tegen want anders zou hij haar ook wat aandoen! Sinds toen begon ik mezelf te snijden om te pijn te verzachten, maar dat duurde altijd maar even en dan begon alles weer opnieuw. Maar ik moest dus naar een nieuwe school, en iedereen hate me daar niemand wilde met me praten totdat ik Ruud ontmoete, hij was echt mijn steun en toeverlaat, totdat hij met een meisje verkering kreeg die mij niet mocht en onze vriendschap over was. Ik voel me zo alleen, en ik mis gewoon heel veel liefde. Ik wil het niet meer, ik kan er niet meer tegen. Ik heb niemand om erover te praten, zelfs niet met mijn eigen moeder.. die gaat er ook helemaal aan onderdoor. Ik maak er binnenkort een eind aan, het liefst met zo min mogelijk pijn.
Datum:
11-08-2007
Naam:
Karen
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Ik kan niet meer

Ik zie het niet meer zitten. Ik kan niet meer. Ik ben op! Moe van het vechten om gelukkig te zijn. Niemand zal me missen.
Datum:
11-08-2007
Naam:
Summer
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

zie het allemaal niet meer zitten

vraag mij eigelijk af waarom ik nog op die stomme wereld leef, al heel mijn leven miserie, sinds ik geboren ben, mijn ouders altijd ruzie omdat mijn pa alle weekends zat thuis kwam, men moeder kon er ook nie meer tegen dus ja laten we scheiden, wie was er de dupe? ik en men zus natuurlijk, alle dagen was er ruzie want ja men zus en ik lokten alles uit. och ja wat voor zin heeft het nog dat ik het hier allemaal typ want niemand helpt me toch, neen ze steken me alleen dieper in de put, dacht dat ik wat steun ging hebben van men vriend maar blijkbaar is die het ook beu dat ik zoveel verdrietig ben en hij is toch veel liever op zijn werk dan bij mij spijtig genoeg
maar goed dat zal we lallemaal aan mij liggen zoals gewoonlijk,
heb gewoon geen zin meer om hier rond te lopen en het liefst zou ik zo snel mogelijk dood willen zijn dat ik eindelijk van mijn problemen af ben

Datum:
11-08-2007
Naam:
eenzaammeisje
Leeftijd:
19
Provincie:
België

niet meer alleen

Ogenschijnlijk heb ik een topleven. Goede baan, schitterend huis.
Maar ik van binnen ben op. Ik heb het gevoel dat op heel veel terreinen dingen stuk zijn. Mijn huwelijk was slecht, ik wilde in 2005 scheiden. Er was geen verbinding. Mijn kinderen zijn minder dan de helft van de tijd bij me. Dus nu moet ik ook nog de natuurlijke verbinding met hen missen, de vanzelfsprekende aanwezigheid.
Mijn ex bevestigt nog regelmatig de juistheid van mijn beslissing. Toch vraag ik me soms af of ik het niet nog beter had moeten proberen, ondanks zijn grote egoïsme. Ik geloof dat ik wel een goede moeder ben, maar het is nog steeds pijnlijk dat mijn kinderen niet meer bij me wonen. Ik word gek van die onregelmaat. En ik voel me schuldig naar hun toe dat ik het niet heb gered mijn huwelijk goed te krijgen.
Mijn werk is zwaar. Er is veel onduidelijkheid. Ik ben de rust zelve en hoor dat ik transparant ben en dat mijn 100 medewerkers blij zijn met mijn acties en daadkracht. Maar als ik niet uitkijk, loop ik leeg en ik ben niet gemotiveerd genoeg. Ik wil een hele poos helemaal niets meer.
Mijn familie is knots, ik heb helemaal geen contact meer. Mijn moeder is manisch-depressief. Ik ben vanaf mijn twaalfde haar moeder. Ze heeft haar leven aardig op de rails nu, maar ze helpt mijn zusje en als ik niet uitkijk, leunt ze op mij op een nare manier. Ze kan heel vilein zijn en kwetst me dan. Nooit ben ik háár kind.
Mijn relatie van zeven maanden met een fijne man is sinds een maand of vier stuk gelopen en daar heb ik nog elke dag last van. Hij ging niet voor me, hij zei dat zijn kinderen mij leuk vonden en aardig en toch mocht ik niet deelnemen aan de normale dingen in de momenten dat het kon. Hij noemde mij zijn 'prijspakker' en zo ging hij ook met me om: op momenten dat het hem uit kwam, konden we afspreken en kwamen zijn zorgen. Kwam ik hem te na, voelde hij zich benauwd, geclaimd. Van twee walletjes eten. Van mij genieten op zijn momenten, maar ik kon geen wensen aangeven.
Ik kom soms uit mijn verantwoordelijke baan thuis en het eerste wat ik dan doe, is in tranen uitbarsten in mijn mooie huis. Ik huil zo vaak, ik ben het moe moe moe om altijd alles zelf te moeten regelen. Alles, van een kapotgedraaide fitting, tot zware boodschappen, tot jezelf vermaken.
Geniet van jezelf, je bent bijzonder en goed (woorden van ex-vriend), ga een jaar op jezelf staan (vriendinnen die een fijn huwelijk hebben en veel familie). Er is niets aan, niets, niets, niets. De zon schijnt en daar zit ik dan in mijn fijne tuin en ik kan doen wat ik wil. En ik mis de aanraking, de lieve streling, de stevige arm, de passievolle seks. Er is niemand aanwezig. En het duurt al zo lang. Mijn huwelijk was eenzaam, de relatie is stuk en ik geloof niet dat ik ooit het geluk zal proeven, met iemand oud te worden, net of ik het niet waard ben.
En nu begint het serieuze vormen in mijn hoofd aan te nemen: ik wil er echt mee stoppen. Ik laat het toe, want zó wil ik het echt niet. Mijn leven is niet bedoeld om alléén te leven. IK WIL DIT NIET. Ik wil samen zijn, ik wil een spiegel van mijn ziel, ik wil vastgehouden worden, ik wil mijn liefde kunnen geven. Ik huil nu van binnen en de zon schijnt en ik ga zo mijn dorp in, schoenen bij de schoenmaker ophalen en een sleutel laten bijmaken. En als ik dan een leuk jurkje aan heb, zie ik mannen kijken: zo, lekker ding, mooie vrouw! En ik lees de afgunst in de ogen van hun vrouwen. En denk: je moest eens weten. Godverdomme, wat een shitboel.
Ik voel me alleen. Ik word
Datum:
11-08-2007
Naam:
Desi
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.