Ogenschijnlijk heb ik een topleven. Goede baan, schitterend huis.
Maar ik van binnen ben op. Ik heb het gevoel dat op heel veel terreinen dingen stuk zijn. Mijn huwelijk was slecht, ik wilde in 2005 scheiden. Er was geen verbinding. Mijn kinderen zijn minder dan de helft van de tijd bij me. Dus nu moet ik ook nog de natuurlijke verbinding met hen missen, de vanzelfsprekende aanwezigheid.
Mijn ex bevestigt nog regelmatig de juistheid van mijn beslissing. Toch vraag ik me soms af of ik het niet nog beter had moeten proberen, ondanks zijn grote egoïsme. Ik geloof dat ik wel een goede moeder ben, maar het is nog steeds pijnlijk dat mijn kinderen niet meer bij me wonen. Ik word gek van die onregelmaat. En ik voel me schuldig naar hun toe dat ik het niet heb gered mijn huwelijk goed te krijgen.
Mijn werk is zwaar. Er is veel onduidelijkheid. Ik ben de rust zelve en hoor dat ik transparant ben en dat mijn 100 medewerkers blij zijn met mijn acties en daadkracht. Maar als ik niet uitkijk, loop ik leeg en ik ben niet gemotiveerd genoeg. Ik wil een hele poos helemaal niets meer.
Mijn familie is knots, ik heb helemaal geen contact meer. Mijn moeder is manisch-depressief. Ik ben vanaf mijn twaalfde haar moeder. Ze heeft haar leven aardig op de rails nu, maar ze helpt mijn zusje en als ik niet uitkijk, leunt ze op mij op een nare manier. Ze kan heel vilein zijn en kwetst me dan. Nooit ben ik háár kind.
Mijn relatie van zeven maanden met een fijne man is sinds een maand of vier stuk gelopen en daar heb ik nog elke dag last van. Hij ging niet voor me, hij zei dat zijn kinderen mij leuk vonden en aardig en toch mocht ik niet deelnemen aan de normale dingen in de momenten dat het kon. Hij noemde mij zijn 'prijspakker' en zo ging hij ook met me om: op momenten dat het hem uit kwam, konden we afspreken en kwamen zijn zorgen. Kwam ik hem te na, voelde hij zich benauwd, geclaimd. Van twee walletjes eten. Van mij genieten op zijn momenten, maar ik kon geen wensen aangeven.
Ik kom soms uit mijn verantwoordelijke baan thuis en het eerste wat ik dan doe, is in tranen uitbarsten in mijn mooie huis. Ik huil zo vaak, ik ben het moe moe moe om altijd alles zelf te moeten regelen. Alles, van een kapotgedraaide fitting, tot zware boodschappen, tot jezelf vermaken.
Geniet van jezelf, je bent bijzonder en goed (woorden van ex-vriend), ga een jaar op jezelf staan (vriendinnen die een fijn huwelijk hebben en veel familie). Er is niets aan, niets, niets, niets. De zon schijnt en daar zit ik dan in mijn fijne tuin en ik kan doen wat ik wil. En ik mis de aanraking, de lieve streling, de stevige arm, de passievolle seks. Er is niemand aanwezig. En het duurt al zo lang. Mijn huwelijk was eenzaam, de relatie is stuk en ik geloof niet dat ik ooit het geluk zal proeven, met iemand oud te worden, net of ik het niet waard ben.
En nu begint het serieuze vormen in mijn hoofd aan te nemen: ik wil er echt mee stoppen. Ik laat het toe, want zó wil ik het echt niet. Mijn leven is niet bedoeld om alléén te leven. IK WIL DIT NIET. Ik wil samen zijn, ik wil een spiegel van mijn ziel, ik wil vastgehouden worden, ik wil mijn liefde kunnen geven. Ik huil nu van binnen en de zon schijnt en ik ga zo mijn dorp in, schoenen bij de schoenmaker ophalen en een sleutel laten bijmaken. En als ik dan een leuk jurkje aan heb, zie ik mannen kijken: zo, lekker ding, mooie vrouw! En ik lees de afgunst in de ogen van hun vrouwen. En denk: je moest eens weten. Godverdomme, wat een shitboel.
Ik voel me alleen. Ik word
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.