Levensverhalen (pagina 1328)

Ik ben heel erg verliefd op 1 jongen en de beste vriend van die jongen, zie ik als mijn broer. Ik deel echt alles met hem, ook met de jongen waar ik op ben. Lang geleden was er een hele mooie reis voor ons gepland, door mijn vader. (met nog een vriendin) Maar door een klein ruzieetje, had de vader van jongen waarop ik ben, het geannuleerd. Dus mijn vader dacht, die gaan niet mee. En dus de beste vriend van de jongen waar ik op ben, wou dan ook niet mee. Logisch. Dus de plaatsen waren geannuleerd voor de twee jongens. Ik dacht dat mijn wereld ging instorten, want ik hield zoveel van ze. De reden dat mijn wereld ging instorten, is dat ik volgend jaar naar een andere school ga en ik ze nooit meer zal zien. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Een paar dagen geleden, had ik het uitgepraat met de jongen waar ik op ben, en later die dag had de vader een mail gestuurd waarop bevestigd werd dat hij meegaat (en dus ook de beste vriend.) Goed, ik was dolgelukkig en alles ging weer z'n normale gangetje. Tot op vandaag, mijn vader had niks ontvangen van de vader van de jongen waar ik op ben, en hij zei dat het hun eigen schuld was, want bij die annulatie had mijn vader veel geld verloren. Vandaag, was ik op bezoek bij de 2 jongens. Het was heerlijk. We hadden veel gepraat en ons doodgelachen. Op dat moment knapte er iets in mij, ''dit zal nooit meer gebeuren.'' Al die prachtige momenten die ik met mijn beste vriendin heb beleefd, zouden voor eeuwig verdwijnen. Die reis, zou een prachtige afscheidsfeest kunnen zijn. En dan zou ik me niet zo rot voelen.
Maar goed, vandaag ik was op bezoek bij de 2 jongens. En we praatten en praatten en praatten maar, op een gegeven moment zei ik, ''nu moet ik toch wel gaan hoor!'' En die 2 zeiden meteen, ''nee joh, blijf zitten! wil je iets drinken? blijf maar!'' Ook toen de ouders terugkwamen (waarvan ik heel veel schrik heb) wou ik weg, maar ze zeiden, ''ze mag toch blijven he!''
Dit ga ik zo missen, vandaag was de fijnste dag uit mijn leven.
En de jongen waar ik op ben, deed heel lief tegen mij, hij duwde me altijd speels met zn voet tegen m'n been, terwijl hij op de bank lag, we hadden gevoetbald en tikkertje gespeeld voor de lol en dan naar wat muziek geluisterd en dan naar buiten gegaan. De jongen waar ik op ben, bracht telkens zijn gezicht heel dicht bij het mijne, maar ik wist niks of het iets betekende dus ik draaide me gewoon om.
Maar goed, dat zijn details, domme details.
Maar ik voel, dat ik niet verder zal kunnen gaan. Er is teveel gebeurd op een korte tijd (echt veel te veel op het hier allemaal op te schrijven) maar een van de belangrijkste hoogtepunten zijn :
- van klas veranderd in november (door slechte punten), daardoor veel goeie vrienden verloren.
- aanranding door een persoon
-moeder woont in een ander land en zekt bijna geen contact met mij
- verlies van 2 beste vriendin, waarvan 1 ik op ben.

Het is teveel, en ik voel dat ik niet meer kan. Ik snijdt al in mijn polsen, en wil mijn adres doorbreken, maar het lukt niet : teveel pijn. Maar ik wil echt weg, weg van deze ellende die me dwarszit, weg. En eens eindelijk voor het eerst in mn leven
RUSTEN.

Ik weet niet of ik hier op mijn dom verhaal advies kan krijgen, eigenlijk verwacht ik het niet, want het is te dom en mijn besluit staat toch vast.
Maar toch, alles is welkom.
En zoals vele denken, dit is geen grap.
Maar goed, ik heb al genoeg gezegd.
Alvast bedankt om dit idiote verhaal te lezen.

nou me vriendtje geeft mij elke keer de schuld van alles ook van onse relatie me vader doe raar me moede ris verdrietig
het doet me super veel pijn da tik altijd de
schuld krijg van onse relatie ik doe alles verkeerd ik weeet niet eens wat ik doe mar als ik het goed wilt maken maak ik het erger help wat meot ik doen heb julli echt dringedn nodig

ik ben geadopteerd op me 2e jaar;heb dus nooit men familie gekend,mijn ma adoptief is onlangs gestorven,heb twee scheidingen achter de rug,heb een zoontje van zes jaar die ongelukkig is,leef dus zonder familie en zonder liefde,een leven zonder liefde is ondraaglijk heb zwarte gedachten tis sterker dan mezelf ben bang van zichzelf ik heb de controle verloren

ik denk dag na dag aan zelfmoord. waarom? omdat ik al meer van mijn leven depresief ben (in ernstige vorm).. ik ben al heel erg vaak aan medicijnen geweest maar heeft niet geholpen... ik wil het niet meer. er zijn gewoon mensen die alleen alle verplichtingen naar je toe schuiven en op je schelden.... ik kan dit niet langer meer aan....
mijn leven is gewoon een wrak geworden.. het is gewoon niet leuk meer... je doet er al alles aan maar gaat gewoon niet verder meer.
ik wil zelfmoord plegen.. het blijft in mijn hoofd zweven.. ik hoor stemmen van: je moet jezelf ophangen of voor de trein gooien of van een huis afsringen... ik heb al dingen geprobeerd en heb al 4 keer in het ziekenhuis gelegen.. en toen ik bij kwam steeds weer dacht ik van waarom ben ik niet dood?

dit was ongeveer in het kort mijn verhaal

ej mensen,,

Mss hebben jullie t zelfde alsmij.. :

K heb ruzie met mijn ouders.. ik ben laats weg gelopen nadat ik mijn moedr een klap in dr gesigt heb gegeven.. ik was verdrietig,, op straat je maakt allemaal verkeerde vrienden.. ik heb darom ook geblowd en ben aan de xtc en de spuiten gegaan om van mn leven af te komen (dus proberen zelfmoord te plegen).. inmiddels heb ik daar spijt van!!
Met t blowen voel je je n paar uutjes vrij//licht in je hooft.. maar de rest van de d8 ben je suf en doe je niks meer..
Dat was allemaal de 1e week.. de 2e week ging ik als hoertj spelen.. dus bedelen om geld.. sinds die tijd ben ik ook beetj verslaafd geraakt aan de sex..:$ maja.. er was 1 gabber... egt ontzettend knap.. die had het zelfte probleem alsmij.. dus we gingen samen oppad.. en sn8s hadden we goede/lekkere sex,,
Over d8 als de winkels los waren gingen we dingen gappen enzo.. totdat ik de 3e week opgepakt werdt.. mijn ouders waren blij me te zien,, maar ik nit blij om hun te zien,, mn ma was boos omdat ik weg gelopen waz.. maja,, nu is alles weer n beetje goed,, ik geef 1 tip,, Mensen die zelfmoord willen plegen.. niet doen!! het gaat niet alleen om je eigen leven..!! JE DOET OOK ANDREN ER PIJN AAN T HARD MEE!!

Ben vrouw en constant aan het denken over zelfmoord. Toch zou ik graag in contact willen komen met man die dit ook wil. Doel misschien kunnen we nog samenleven en beide eenzaamheid oplossen. Nationaliteit niet van belang.

ik heb nu een overdosis genomen van 3 verschillende sterke pijnstillers, zal wel niet helpen. heb het al zo vaak geprobeerd, ben borderliner.

Ik ben leeg ben hard.De zachtheid is voorbij.Ik geloof niet in mijzelf en geloof niet meer in mensen.Ik zie mensen als egoisten,als ze iets nodig hebben zijn ze aardig.Ik heb geen behoefte aan mensen om mij heen,kan er niet goed tegen.Ja vroeger,vroeger was ik anders wilden ik graag mensen ontmoeten en leren kennen.Vaak kreeg ik geen respons terug in de zin van vriendschap en bleef ik toch diegene achterna lopen in e zin van betrokkenheid.Ik drong mijzelf niet op,want dat is niet de manier.Soms hield ik er wat vrienden aan over,maar uiteindelijk ging dat ook voorbij.Ook leerde ik iemand kennen in 1988 via telefoon.We waren goeie maatjes.Hij had veel problemen in relatie''s in de zin van te goed van vertrouwen.Hij heeft mij ook wel met dingen bijgestaan.Het was zelfs zover gekomen dat hij als het ware een broer was,meer dan een broer.We keken elkaar aan en wisten gelijk wat we bedoelden.Met humour was dat ook zo.Hij was voor mijn moeder en vader een 2e zoon.Ik heb hem bijgestaan toen hij een relatie kreeg met ene John.Ik vertelde wel tegen hem,hou je oogen open etc etc.Ik heb hem zovaak geholpen,niet om op mijn borst te kloppen.In 1998 is de vriendschap over gegaan,hij kreeg een vriend en die gebruikte wel eens het een en ander.Die vriend van mij had geen geld meer,om zijn Hypotheek te betalen.Het gebeurde zo,dat met oud en nieuw hadden we afgesproken om uit te gaan in januari,Is niets van gekomen,omdat hij geen geld had om de Hypotheek te betalen.Die avond ging ik langs in Januari bij die goeie vriend en hij vroeg of ik naar de binnenweg wilde gaan om wiet en Coke te gaan halen .Ik wilde dat niet doen voor hem.Ik zei:'' Ik begrijp dat je niet uit kan en zei.een dak boven je hoofd is ook belangrijk.Maar ik dacht toen,ik laat mij niet voor het karretje spannenIk kon van die knul waar hij al inmiddels mee samen woonde kanker krijgen,hij wenste mij dat oprecht hoorde ik later.Ik heb het ook gekregen hoor,kanker.Het is jammer dat ik het niet opdat moment hoorde dat hij het zei.Want hij had een fles bier naar zijn kop gekregen.We hebben elkaar een anderhalf jaar niet meer gezien.Ik ben verhuisd naar een andere gemeente en dacht,dit is een afscheid van dit leven en de mensen die hier op bezoek zijn geweest in dat huis waar ik woonde.We kregen contact op ene of andere manier omdat iemand mijn mobil Nr had door geven aan die vriend waar ik mee omging .Hij had ook gehoord van mijn broer dat ik in het ziekenhuis had gelegen en was geschrokken er van.Ik ben die avond langs gegaan in Augustus 200 in die week van zonsverduistering.Het was anders toen ik terug kwam in het huis van die vriend.Die knul die bij hem woont zei:'je bent veranderd en zit hier als een vreemde.Ik zei toen,wat ik nooit zou gezegd hebben om iemand niet te kwetsen,Ja logisch toch,wat verwacht je.Die knul die bij mijn vriend woont is heel driftig en neemt geen blad voor zijn mond.ik inmiddels ook niet meer en dat merkte hij ook wel aan mij.We zijn van 2000 tot en met 26 Februari 2003 met elkaar om blijven gaan.Ik kwam die avond langs bij hun omdat hun tegen over de doktor post woont.Toen ik langs kwam zei die knul die samen woont bij die vriend waar ik`10 jaar mee omgegaan was,kom je nu weel langs met je kanker hoest en ons besmetten.Toen was ik het zat en zei, tegen die vriend van mij,ik ga naar huis.Die vriend van mij zei,We moeten zo weg namelijk.Ik kwam niet gelegen,dat kan natuurlijk.Het is nu Augustus 2007 en heb ze 4 en half jaar niet meer gesproken.Ze wonen nu in het zelfde gebied waar ik nu woont 8 km bij mij vandaan.Ironisch,dat wel Ik ging naar de dokterspost die tegen over hun huis staat en ik zag ze buiten staan voor hun huis die oude vrienden van vroeger,ik kookte van woede maar heb ze genegeerd en ik voelde hun blik van,O jee,hij gaat naar de dokterspost,zou er wat ergs aan de hand zijn.Die knul die bij mij vriend woont heeft verschrikkelijke dingen gezegd over mijn ouders.Zo verschrikkelijk.daar zijn geen woorden voor.Nu ben ik in een periode,dat ik geen behoefte aan mensen heb.Ik doe wel aardig als ik op de sportschool ben en lachen,maar van binnen wil ik ze niet horen en zien.Ik slijt mijn leven in huis en gaat het liefst niet meer naar buiten.Ik hoor van sommigen mensen die ons familie kent van vroeger.Jullie zijn hele sociale familie en fijne ouders je broer je zus.En dan hoor ik via via van iemand die mijn zus kende dat ik zo'n lieve aardige socilale jongen was en nooit kwaad was en nooit lelijke dingen zei.Ik zei tegen haar,wat een goeie vriendin was van mijn zus.Wees blij dat je mij niet meer ken zoals ik vroeger was.Ik ben nu hard en ga over lijken intresseert mij niet meer.Ik ben ook agressief,dat mensen schrikken van mij.I was altijd diegene die rekening hield met anderen,ook als ik in de hoek werd getrapt op school of waar dan ook.Zelfs door een lerares die mij toen ik klein was zomaar een mes op mij keel zette letterlijk.Jaren zijn voorbij gegaan,nu ben ik niet aardig een leuk meer,want ik ben Cynisch en als iemand aardig doet of wil mij versieren omdat ik dan zo lekker ding ben zeggen ze,word ik woest en denk en zeg soms,pleurop en laat mij met rust.Weet je,ik ga steeds meer op mijzelf zijn en zonder mij af.Ga ook niet meer naar mijn ouders toe,want ik wil niet laten zien dat ik het niet meer zie zitten met alles.Ik heb geen zin in mensen om mij heen en soms komt er wel visite,maar die probeer ik te ontlopen.Ik word een kluizenaar.Eergisteren na het sporten ging een vrouw mee even wat drinken in mijn huis,maar ik dacht,ik heb er geen zin in.Maar ik had nog een trui van haar vriend thuis.Maar ze bleef zitten en ik dacht,ga weg,ik ben moe,ik wil rust.Ik wil ook rust,echte rust.Ik wil naar huis.Echt naar huis toe gaan.Ik ben down moe,geestelijk al een tijd moe.

Hallo allemaal,

Kzal maar beginnen met mijn verhaal. Kheb echt heel veel meegemaakt in mijn leven en dat al op 18-jarige leeftijd. Het begon allemaal op me 16de jaartal, Ik had stage bij een garagebedrijf. maar ik klapte altijd dicht als die man tegne me begon te schreeuwen dat ik een nietsnut was, ik kan heel slecht voor mezelf opkomen. mijn broer heeft ook 3 x geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik werd hierzelf ook deppresief van en begon langzaam deppresiever te raken. kben nooit 1 van de knapste geweest altijd wat overgewicht 2 x een vriendin gehad toen ik 14 jaar oud was ofzow. Ik ben al zo`n 2 jaar deppresief door me ouders en iedereen om me heen. ik zal en MOET werk hebben van me ouders en dag en nacht naar school en weet ik veel wat. dit komt me echt de keel uit. ik kan het gewoon niet meer aan, ik voel me zoooo verschrikkelijk ik huil elke avond tot diep in de nacht. ik heb niets aan me ouders verteld. maarja die houden toch niet van me, niemand houd van me. Dus ik ga binnekort zelfmoord plegen met heel veel slaappillen en als dat niet lukt ga ik voor een trein staan. in me jonge jaren heb ik ook veel problemen gehad met school, het lukte nooit echt, ben zelf een keer blijven zitten. Ik voel me gewoon zo hopeloos en nutteloos, waarom ben ik in godsnaam op deze aarde gezet ? God verlos me uit me lijden anders doe ik het zelf wel.

Mijn opa en ik hebben een heel erg sterken band maar hij is ziek en 20% van zijn hart werkt nog maar ik kan en wil niet meer zonder hem veder of leven alas hij dood gaat wil ik er achteraan ik hou te veel van hem en het doet pijn hem te verliezen wat moet ik doen??