Levensverhalen (pagina 1328)

ik heb nu een overdosis genomen van 3 verschillende sterke pijnstillers, zal wel niet helpen. heb het al zo vaak geprobeerd, ben borderliner.

Ik ben leeg ben hard.De zachtheid is voorbij.Ik geloof niet in mijzelf en geloof niet meer in mensen.Ik zie mensen als egoisten,als ze iets nodig hebben zijn ze aardig.Ik heb geen behoefte aan mensen om mij heen,kan er niet goed tegen.Ja vroeger,vroeger was ik anders wilden ik graag mensen ontmoeten en leren kennen.Vaak kreeg ik geen respons terug in de zin van vriendschap en bleef ik toch diegene achterna lopen in e zin van betrokkenheid.Ik drong mijzelf niet op,want dat is niet de manier.Soms hield ik er wat vrienden aan over,maar uiteindelijk ging dat ook voorbij.Ook leerde ik iemand kennen in 1988 via telefoon.We waren goeie maatjes.Hij had veel problemen in relatie''s in de zin van te goed van vertrouwen.Hij heeft mij ook wel met dingen bijgestaan.Het was zelfs zover gekomen dat hij als het ware een broer was,meer dan een broer.We keken elkaar aan en wisten gelijk wat we bedoelden.Met humour was dat ook zo.Hij was voor mijn moeder en vader een 2e zoon.Ik heb hem bijgestaan toen hij een relatie kreeg met ene John.Ik vertelde wel tegen hem,hou je oogen open etc etc.Ik heb hem zovaak geholpen,niet om op mijn borst te kloppen.In 1998 is de vriendschap over gegaan,hij kreeg een vriend en die gebruikte wel eens het een en ander.Die vriend van mij had geen geld meer,om zijn Hypotheek te betalen.Het gebeurde zo,dat met oud en nieuw hadden we afgesproken om uit te gaan in januari,Is niets van gekomen,omdat hij geen geld had om de Hypotheek te betalen.Die avond ging ik langs in Januari bij die goeie vriend en hij vroeg of ik naar de binnenweg wilde gaan om wiet en Coke te gaan halen .Ik wilde dat niet doen voor hem.Ik zei:'' Ik begrijp dat je niet uit kan en zei.een dak boven je hoofd is ook belangrijk.Maar ik dacht toen,ik laat mij niet voor het karretje spannenIk kon van die knul waar hij al inmiddels mee samen woonde kanker krijgen,hij wenste mij dat oprecht hoorde ik later.Ik heb het ook gekregen hoor,kanker.Het is jammer dat ik het niet opdat moment hoorde dat hij het zei.Want hij had een fles bier naar zijn kop gekregen.We hebben elkaar een anderhalf jaar niet meer gezien.Ik ben verhuisd naar een andere gemeente en dacht,dit is een afscheid van dit leven en de mensen die hier op bezoek zijn geweest in dat huis waar ik woonde.We kregen contact op ene of andere manier omdat iemand mijn mobil Nr had door geven aan die vriend waar ik mee omging .Hij had ook gehoord van mijn broer dat ik in het ziekenhuis had gelegen en was geschrokken er van.Ik ben die avond langs gegaan in Augustus 200 in die week van zonsverduistering.Het was anders toen ik terug kwam in het huis van die vriend.Die knul die bij hem woont zei:'je bent veranderd en zit hier als een vreemde.Ik zei toen,wat ik nooit zou gezegd hebben om iemand niet te kwetsen,Ja logisch toch,wat verwacht je.Die knul die bij mijn vriend woont is heel driftig en neemt geen blad voor zijn mond.ik inmiddels ook niet meer en dat merkte hij ook wel aan mij.We zijn van 2000 tot en met 26 Februari 2003 met elkaar om blijven gaan.Ik kwam die avond langs bij hun omdat hun tegen over de doktor post woont.Toen ik langs kwam zei die knul die samen woont bij die vriend waar ik`10 jaar mee omgegaan was,kom je nu weel langs met je kanker hoest en ons besmetten.Toen was ik het zat en zei, tegen die vriend van mij,ik ga naar huis.Die vriend van mij zei,We moeten zo weg namelijk.Ik kwam niet gelegen,dat kan natuurlijk.Het is nu Augustus 2007 en heb ze 4 en half jaar niet meer gesproken.Ze wonen nu in het zelfde gebied waar ik nu woont 8 km bij mij vandaan.Ironisch,dat wel Ik ging naar de dokterspost die tegen over hun huis staat en ik zag ze buiten staan voor hun huis die oude vrienden van vroeger,ik kookte van woede maar heb ze genegeerd en ik voelde hun blik van,O jee,hij gaat naar de dokterspost,zou er wat ergs aan de hand zijn.Die knul die bij mij vriend woont heeft verschrikkelijke dingen gezegd over mijn ouders.Zo verschrikkelijk.daar zijn geen woorden voor.Nu ben ik in een periode,dat ik geen behoefte aan mensen heb.Ik doe wel aardig als ik op de sportschool ben en lachen,maar van binnen wil ik ze niet horen en zien.Ik slijt mijn leven in huis en gaat het liefst niet meer naar buiten.Ik hoor van sommigen mensen die ons familie kent van vroeger.Jullie zijn hele sociale familie en fijne ouders je broer je zus.En dan hoor ik via via van iemand die mijn zus kende dat ik zo'n lieve aardige socilale jongen was en nooit kwaad was en nooit lelijke dingen zei.Ik zei tegen haar,wat een goeie vriendin was van mijn zus.Wees blij dat je mij niet meer ken zoals ik vroeger was.Ik ben nu hard en ga over lijken intresseert mij niet meer.Ik ben ook agressief,dat mensen schrikken van mij.I was altijd diegene die rekening hield met anderen,ook als ik in de hoek werd getrapt op school of waar dan ook.Zelfs door een lerares die mij toen ik klein was zomaar een mes op mij keel zette letterlijk.Jaren zijn voorbij gegaan,nu ben ik niet aardig een leuk meer,want ik ben Cynisch en als iemand aardig doet of wil mij versieren omdat ik dan zo lekker ding ben zeggen ze,word ik woest en denk en zeg soms,pleurop en laat mij met rust.Weet je,ik ga steeds meer op mijzelf zijn en zonder mij af.Ga ook niet meer naar mijn ouders toe,want ik wil niet laten zien dat ik het niet meer zie zitten met alles.Ik heb geen zin in mensen om mij heen en soms komt er wel visite,maar die probeer ik te ontlopen.Ik word een kluizenaar.Eergisteren na het sporten ging een vrouw mee even wat drinken in mijn huis,maar ik dacht,ik heb er geen zin in.Maar ik had nog een trui van haar vriend thuis.Maar ze bleef zitten en ik dacht,ga weg,ik ben moe,ik wil rust.Ik wil ook rust,echte rust.Ik wil naar huis.Echt naar huis toe gaan.Ik ben down moe,geestelijk al een tijd moe.

Hallo allemaal,

Kzal maar beginnen met mijn verhaal. Kheb echt heel veel meegemaakt in mijn leven en dat al op 18-jarige leeftijd. Het begon allemaal op me 16de jaartal, Ik had stage bij een garagebedrijf. maar ik klapte altijd dicht als die man tegne me begon te schreeuwen dat ik een nietsnut was, ik kan heel slecht voor mezelf opkomen. mijn broer heeft ook 3 x geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik werd hierzelf ook deppresief van en begon langzaam deppresiever te raken. kben nooit 1 van de knapste geweest altijd wat overgewicht 2 x een vriendin gehad toen ik 14 jaar oud was ofzow. Ik ben al zo`n 2 jaar deppresief door me ouders en iedereen om me heen. ik zal en MOET werk hebben van me ouders en dag en nacht naar school en weet ik veel wat. dit komt me echt de keel uit. ik kan het gewoon niet meer aan, ik voel me zoooo verschrikkelijk ik huil elke avond tot diep in de nacht. ik heb niets aan me ouders verteld. maarja die houden toch niet van me, niemand houd van me. Dus ik ga binnekort zelfmoord plegen met heel veel slaappillen en als dat niet lukt ga ik voor een trein staan. in me jonge jaren heb ik ook veel problemen gehad met school, het lukte nooit echt, ben zelf een keer blijven zitten. Ik voel me gewoon zo hopeloos en nutteloos, waarom ben ik in godsnaam op deze aarde gezet ? God verlos me uit me lijden anders doe ik het zelf wel.

Mijn opa en ik hebben een heel erg sterken band maar hij is ziek en 20% van zijn hart werkt nog maar ik kan en wil niet meer zonder hem veder of leven alas hij dood gaat wil ik er achteraan ik hou te veel van hem en het doet pijn hem te verliezen wat moet ik doen??

ik zit de hele dag eenzaam op men kamer te game.. heb geen vriende of vriendinnen.. kwil graag doggyy maar lukt nooit.. kvoel me zo alleen.. ik kan alleen maar denken aan haat en dood

ik weet het allemaal echt niet meer.. dit is toch geen leven, het blijft hetzelfde leven is gewoon 1 droom waar wij allemaal in gevangen zitten, we leven allemaal in 1 nachtmerrie.
mischien gaat het leven helemaal niet om iedereen, mischien ben jij de enigste in de wereld die echt leeft en de rest van de mensen of dat alles gewoon nep is.. mischien draait alles gewoon om jezelf..

maar deze leven kan ik echt niet meer aan,, al die haat, en al die pijn...alles is opgeslagen

ik ben nu een vrouw van 37 jaar 2 huwelijke achter de rug!!
Ik ben erg beschermd op gevoed door mijn ouders .
kinder jaren waren geweldig en ook mijn jeugd.
Maar met 18 jaar kreeg ik voor de eerst keer een relatie met mijn eerst man.
opzicht was het een geweldige tijd.
we deden wat we leuk vonden. dus geen problemen.
Vier jaren verder ging al onze vrienden samen wonen! Hee wat leuk dacht ik dat zou ik ook graag willen.
Het ging toch goed met ons tweetjes!!
Maar goed we gingen samen wonen, leuk alles inrichten van een flatje wat we hadden.
Doen we samen woonde merkt ik dat we al snel onze problemen kregen.
De schoonmaak, geld zaken enz;
dat was allemaal nieuw
Maar goed , dat hoor bij het samen wonen he!!
Maar terug ff na mijn geboorte.
Ik ben met een licht hersenbeschading geboren, waar door ik langsaam ben als andere mensen.
Dus ook met leren op school , het ging allemaal langzamer als ander kinderen.
Dat heeft ook geleden aan mijn eerst huwelijk.
Ik werkt 40 uur per week en dan over de rest zou er ook schoongemaakt moeten worden.
Ik haalde het niet, ik kwam nooit echt goed.het was erg zwaar voor mij.
Dus dacht ik ga scheiden, dan heeft hij geen last meer van mij had.
Na de scheiding ben ik 4 jaar alleen gewoont, toen kwam ik mijn 2de probleem tegen de eenzaamheid.
Dit vind ik nog het moeilijkse om er mee om te gaan. Ik zei altijd een mens is niet om alleen te zijn.
Door mijn eenzaamheid ben ik snel gaan samen wonen met mijn tweede man.
Daar ging weer razen snel, binnen 3 maanden wonen we al samen.
Ook daar kreeg ik weer problemen met mij temp. Niks wat ik deed was goed , alles deed ik fout.
We hadden ook 2 kinderen gekregen, ik hoopte dat het daar wel alles beter ging!!
Bij de eerst ging het goed, de familie,s hielpt mij wel eens mee.
Maar bij mijn moeder kreeg in eens een herssenbloeding en kon er na ook niks meer.
Maar ik had gehoopt dat mijn schoonmoeder mij bleef helpen.
Toen we de 2 de kind kregen werd heel ander.
Hij was ook vaak ziek in het eerst jaar en kreeg van niemand steun.
We moesten het zelf oplossen.
Op het laast deed ik alleen nog het huishouden, werken en kinderen verzorgen.
geen tijd meer voor onspannening, bij niks mee.
Nu lig ik in een echtscheiding, wat echt ook niet makkelijke op maakt waardoor ik vaak denkt.
Deze 2 grote probleme het langsaam en eenzaamheid , daar kom ik maar niet uit en val iedekeer weer in een diep ga.
waar ik ook vaak de moet laat zakken om het leven weer op te kunnen pakken.
Had word er steets moeilijk op voor mij.
Zeker als het weer om een nieuw relatie gaat!!
Bang dat ik die dingen weer tegen kom,
onzekerheid, het verleden weer helaat!!
Dat maakt met zoo moeilijk, dat ik weer eens een man moet afwijzen om mijn problemen. (want dat heb ik 2 keer )
Daarom denk ik vaak aan een neef van mij, die een zelfmoord heeft gedaan.
Hij kwam er toen ook niet mee uit!
Wat heeft het nog voor zin om met het leven door te gaan!!
Het eenig wat me nog op de been helpt zijn mij kinderen.
Maar denk ik ook vaak neagtief over voor me zelf, ben ik wel een goede moeder of vrouw voor een man!!


vriendelijk groet Inge

In 1995 zijn mn ouders gescheiden(wat tegenwoordig bijna normaal is) Er werd een omgangsregeling getroffen. Dat betekende dus 1 weekend thuis bij mijn moeder andere weekend bij mijn vader. Die klootzak van een vader had dus geen sexleven meer en besloot mij daar voor te gebruiken..Een klein 4jarig meisje. Toen dit uitkwam zijn er zoveel problemen gekomen..Dit sexsuele misbruik heb ik nooit goed kunnen verwerken.. Ik heb wel jaren bij het RIAGG gelopen maar die konden weing voor me doen..
In 2005 begon er een oom van mij steeds meer aandacht van mij te vragen.. Daar bleef het neit bij en ben toen ruim een jaar sexsueel misbruikt door hemm OOK AL ZO"N VIEZE VUILE KLOOTZAK. Op eeen gegeven moment kwam alles bij elkaar het van vroeger het van deze tijd allespanningen overal.. dat bij mij een bom barste en ik geen zin meer in mn had..Ik greep naar de pillen en een mes.. Deze poging is mislukt want mn moeder greep in op het moment..Ben toen opgenomen op een gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek.. Ik had daar niks bij de hand dus kan ook weinig. maar toch lukt het zelfbeschadigen nog. Daarna een open afdeling waar ik kon doen wat ik wilde.. ben zo vaak weggelopen en heb zovaak gesprekken gehad omdat ik weer aan zelfmoord dacht. ben nu weer thuis en mn zelfmoordneigingen worden steeds meer ik weet gewoon dat ik kan doen wat ik wil. Heb al een keer pillen genomen alleen het was niet genoeg om er dood van te gaan.. Vandaag weer nieuwe medicatie gekregen.. Ze willen er maar 15 voorschrijven omdat ik er anders te veel zou kunnen nemen..Jemig moet dus andere middelen zoeken.. Ondertussen zit mn hele lichaam onder de krassen en sneden en littekens.

Op een gegeven moment vind ik wat!!

Ik wil gwoon dood.. Zo moeilijk kan da toch niet zijN?

Ik kan niet meer leven..
Mijn hele leven is 1 grote mislukking. Tuurlijk zijn er lichtpuntjes (geweest), maar dat is niet genoeg! Toen ik klein was, schijn ik een leuk kind te zijn geweest. In groep 3 van de basisschool werd dat al minder: het pesten begon. Dit is doorgegaan tot Havo 4. In de tweede klas heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Helaas mislukt. Toch, na het pesten, ging alles wat beter. Nieuwe school en nieuwe mensen deden me goed..En dat is ook een jaar goed gegaan. Ik moest stage lopen bij een klein hotel. Met de eigenaresse kon ik absoluut niet overweg! Dit ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk ben ik overspannen weggegaan..Na 2 maanden ging het wel weer goed en opzoek gegaan naar werk. 6 mei 2006. Ik weet het nog goed. Mijn eerste hyperventilatie-aanval. Bij de huisartsenpost beland midden in de nacht. Ik kreeg te horen dat het hyperventilatie was. Stelde niet veel voor. Hoefde niet meer terug te komen, kon wel. Bij mij gebeurde dat laatste. Eerst 1 a 2x per week. Toen vaker op een dag. Dit trok ik absoluut niet. Ik werd er depressief bij, kreeg paniek en angstaanvallen. Ik was nog minder dan een schim van wat ik was..Van de huisarts kreeg ik te horen dat het chronische hyperventilatie was. Ik werd doorverwezen naar een fysiotherapeut voor ademhalings en ontspanningstherapie. Dit hielp helemaal niet. Weer terug naar de huisarts. Daar werd ik nu doorverwezen naar een psycholoog..Hielp ook niets.
Het is helemaal waardeloos met mij. Ik zie geen toekomst meer. Ik haat mijn werk, maar iets anders kan ik niet krijgen want ik schijt al in mn broek als ik naar het cwi of uitzendbureau moet. Ik heb geen vriendinnen, want jongens gaan blijkbaar voor. Ik zie gewoon geen toekomst meer! Met mijn onzekerheid en negatief denken kom ik nergens, maar ik kom er ook niet vanaf..Ik ben zo moe van dit leven, ik wil niet meer..