Ook ik leid al jaren aan depressies.
Toen ik 19 was overleed mijn moeder. Met mijn vader heb ik sporadisch contact. Sinds het overlijden van mijn moeder( waar ik een hele goede band mee had) woon ik op mijzelf in een flatje.
Ook heb ik veel problemen met mijn uiterlijk. Door een ziekte aan mijn huid zie ik er vaak slecht uit en heb ik geen symetrisch gezicht. Ik krijg hier vaak opmerkingen over van o.a collega's. Vrienden heb ik nauwelijks op 1 vriendin na, die er, als ze tijd heeft , voor me is. Verder heb ik 1 zusje die erg druk is met haar eigen leventje en vriendje. Een relatie heb ik nog nooit gehad. Ik heb zo'n moeite met mijzelf en met mijn uiterlijk dat ik niemand dichtbij durf te laten komen. Het idee alleen al..onmogelijk! Het erge is ook nog dat de buitenwereld van niets weet. Ik doe meestal zo mn best om mezelf te verfraaien en zet letterlijk en figuurlijk een masker op, dat mensen soms denken dat ik een oppervlakkige barbie ben die teveel met haar uiterlijk bezig is. Dat doe ik dus om snerende opmerkingen uit de weg te gaan. Als ik elke dag 'mezelf'zou zijn zou ik geen leven hebben, als je snapt wat ik bedoel. Mis m'n moeder ook vaak en familie/vrienden om dingen mee te delen en leuke dingen mee te doen. Ik leef nu al 6 jaar als een kluizenaar thuis. Voel me het fijnst als ik thuis opgesloten zit. Niemand die me kan zien, de eniste momenten dat ik wel mezelf kan zijn. Als ik weer in een depri bui ben, zoals vandaag, heb ik gewoon niemand om mee te kletsen/bellen etc. Dat vind ik gewoon zo moeilijk, nergens een schouder om op uit te huilen. Iemand die met je meedenkt en meeleeft. Iemand die je troost en een arm om je heen slaat. Ik rook dan maar weer eens het zoveelste sigaretje, slaap wat, huil wat, kruip weer achter m'n computer en zo herhaald alles zich weer.
Ik heb me deze week ook ziekgemeld van mijn werk, ik kan het soms gewoon niet meer opbrengen. Ik verlang zo naar rust en liefde. Maar de verplichtingen roepen. Ik moet werken om mijn rekeningen te kunnen betalen. Ik moet elke dag die deur weer uit. Elke ochtend vroeg weer, met tranen in mijn ogen naar het werk. Elke dag weer een nieuw gevecht....Ik ben op, ik kan gewoon niet meer. Ik ben zo leeg, zo eenzaam. Bang voor de toekomst. Bang dat ik nooit een vriend zal vinden, een maatje, iemand die van me houd. Ik troost mezelf altjd maar met het idee dat het leven niet oneidigend is. Het houd godzijdank een keer op. Ik weet dat het misschien respectloos is naar mensen die bv ziek zijn en graag willen leven, maar psychische pijn en eenzaamheid kan soms net zo erg zijn. Mijn moeder is overleden aan kanker, na een ziekbed van 6 jaar. Mijn moeder is 1 keer in haar leven getroffen door een zware depressie. Ik weet nog dat ze een keer vertelde: die depressie vond ik erger dan die kanker. Om maar even een voorbeeld te geven dus..Heb al vaak hulp gehad en verschillende therapieen. Met alle respect..maar het helpt helemaal niets. Denk vaak aan zelfmoord maar ben op een bepaalde manier gelovig. Ben bang dat ik hierboven ervoor 'gestraft'zal worden. Heb wel een seen boek van Josef rulof
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.