Na letterlijk 21 jaar heb ik er schoon genoeg van. Vanaf mn 10e denk ik al aan zelfmoord. Vanaf mn 13e ben ik er echt achter gaan staan, telkens weer dacht ik:
We zien het morgen wel weer, je kan er altijd nog een einde aan maken als je het morgen niet ziet zitten. En dan gebeurd er weer iets... En dan gaat het weer een paar dagen goed. Die schommelingen zijn echt vreselijk. De eerste psycholoog waar ik mijn problemen neerlegde, zag er eigenlijk ook geen heil in... Hij kon alleen maar luisteren. De psycholoog die ik nu heb, luistert nauwelijks, vergeet driekwart en komt alleen maar met de zogenaamde standaard adviezen. Sinds een jaar of wat geleden denk ik dagelijks aan de dood. Ik ben gerust gesteld, de dood lijkt me alles behalve beangstigend. Het doorleven tot en met mn 80ste lijkt me een hel. Things have to change... I have to change. Tis moeilijk om je eigen leven te leiden met zoveel baggage. Mensen die je terughouden omdat ze bang zijn.
Op een dag zal ik vrij zijn, mijn geest heeft zich al afgezonderd. Ik ben eigenlijk al weg, alleen mn lichaam is hier nog.
Sommige mensen zeggen: als je over zelfmoord praat is het gewoon een vraag om aandacht... Dat ben ik allang voorbij.
Vroeger schreeuwde ik nog wel eens dat ik dood wou, nu word het ijzig stil.
Men denkt dat het goed met me gaat.
Ik kan 2 dingen doen; doorleven en wachtend op iets of iemand die mijn leven weer zin geeft (iets waarvan ik denk van: pffff weer zon loser die je leven verknalt en je kwetst) óf ik kan nu gewoon simpelweg met 1 been over het balkon stappen en voor eeuwig kiezen voor de rust en vrijheid.
Als ik geen familie, huisdieren of vrienden achter zou laten; was ik wss al veel eerder dood geweest. Ik neem nu tijdens het leven al afscheid van ze, zonder dat ze het weten... Misschien dat ik ze allemaal afzonderlijk nog een brief ga schrijven... Ik wil ze geen pijn doen, maar dit leven verscheurt me van binnen. Dagenlang huil ik en ziet niemand het. Nachtenlang lig ik wakker, hopend dat mn hart stopt zodat ik de zonsopgang niet meer hoef te zien. Er is niemand voor me...
Nobody will know me as much as i know myself. Ik wil dit leven niet meer!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.