hoi, ik ben een jonge vrouw van 28 jaar en ben al sinds ik ongeveer 12 jaar was in behandeling van psychiaters en psychologen. Het leven voor mij is heel heftig geweest, ik probeerde te overleven door te denken er zijn vast wel mensen die veel ergere dingen hebben meegemaakt. Dat lukte vaak wel maar je voelt je eigen ellende toch het zwaarst. Wat er allemaal gebeurd is vind ik niet nodig om dat hier te vermelden maar dat het zwaar was en is kan ik je wel vertellen. Bovendien werd bij mij borderline geconstateerd een psychische ziekte die bij veel mensen overkomt als iemand die graag aandacht wil en dus een heel negatieve lading heeft. Ik heb in de periode dat ik opgenomen heb gezeten veel groepsgenoten verloren aan zelfmoord en heb een van heel dichtbij meegemaakt en dat vergeet je je hele leven echt niet meer. Daarnaast heb ik verschillende pogingen gedaan om er een eind aan te maken waardoor de hulpverlening steeds verder ging in het beschermen van mij. Zelfs zo ver dat ik vorig jaar bijna 3 weken vastgebonden op bed lag aan beide handen, middel en enkels dat is echt afschuwelijk en ik gun dat niemand. Ik mocht toen alleen s ochtends van bed af om me te douchen en verder 3 keer per dag om naar de wc te gaan. Ik moet wel zeggen dat de verpleging mij met veel respect heeft verzorgt en het was ook wel aan hen te merken dat ze het heel erg vonden om mij zo te zien liggen in diepe wanhoop. Het is nu een jaar geleden dat dit zo was en ik woon sinds februari weer op mijzelf en probeer de dingen te doen die ik moet doen. Het is niet makkelijk maar het idee dat je mensen in diepe ellende en verdriet achter laat als je de keuze maakt om niet meer verder te gaan is nog veel moeilijker. Ook al hoeft het voor mijzelf niet ik probeer er dan wel te zijn voor de ander. Veel mensen in mijn omgeving weten niet dat ik een afschuwelijke hekel aan mijzelf heb en dat het mij niets doet als er wat met mijzelf gebeurd of zou gebeuren ik laat dat ook niet blijken. Maar ik vind het echt belangrijk dat ik de mensen die wel van mij houden en om mij geven toch een gelukkig leven te behouden. Ik heb van nabij meegemaakt dat de familie die achter blijft enorm verscheurd word door verdriet en dat is heel moeilijk om dat te zien en dat is een van de dingen waardoor ik me probeer staande te houden. Wat mij helpt is door toch de dingen te blijven doen waar ik vroeger wel plezier in had en toch bezig te blijven al is het maar even op de koffie bij de buurvrouw of zo. Ik wil mensen die met zelfmoord gedachtes rondlopen toch met klem benadrukken van ook al heb je die gedachtes en al denk je dat niemand om je geeft er zijn echt mensen die om je geven maar niet iedereen kan daar even goed mee om gaan en dat even goed aan je laten merken. Besef wat je achter laat ik denk dat de naaste mensen die je eventueel achter laat nooit echt meer gelukkig kunnen zijn. Probeer toch wat van je leven te maken hoe cliche dat ook klinkt maar als ik buiten loop en kijk naar een vlinder die rondvladdert heb ik zoiets van wat is dat toch mooi ook al kan ik dat niet voelen. Voor mij is het leven ook echt niet makkelijk geweest maar als ik het verdriet in de ogen van mijn ouders en mijn vriend zag ben ik gaan nadenken betekent zelfmoord wel echt rust met de gedachte dood gaan als je weet dat de nabestaanden echt nooit meer gelukkig kunnen zijn? Voor mij is dit een belangrijke stap in mijn leven geweest. Ik zoek nu hulp en praat erover en wat mij op dit moment gewoon helpt is toch de dingen te blijven doen waar ik vroeger enorm plezier aan beleefde. Het is natuurlijk niet zo dat ik nooit die gedachtes niet meer heb maar als ik die gedachtes heb dan zoek ik afleiding door bijvoorbeeld de stofzuiger te pakken en te gaan stofzuigen. Ik hoop dat mensen wat aan mijn verhaal hebben en zich daarmee kunnen op beuren.
groetjes van tijgertje
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.