dit jaar heb ik 40 jaar suïcidale gedachtes. 7 jaar was ik toen ik voor het eerst dood wilde. 25 toen ik drie pogingen deed. Verder gaan leven voor mijn familie. Mijn ouders verdommen het om dood te gaan geloof ik, die hebben het wel naar hun zin. En eigenlijk wacht ik daarop, sinds mn 25e, zodat ik dan kan gaan. Maar zij zijn gelukkig en ik lijd.
ernstig chronisch ziek, waardoor ik geen kant op kan eigenlijk en mijn leven blijft maar verstoken van ellende. narcistische partners, psychotische partners, mishandelingen, vernederingen, zorgkinderen en nu mn jongste in de pubertijd en ook in psychose. In haar psychose keert ze zich tegen mij. We hadden altijd een goede band en nu ben ik een monster in haar ogen. Als ze ziet dat mijn gedrag niet klopt met haar beeld zegt ze 'je acteert, dit is mijn moeder niet.' Mijn hart verscheurt. maar de psychiatrie ziet het nog niet. Jarenlang kan zoiets duren zeggen diverse hulpverleners me, die gelukkig wel zien wat er speelt. Iets met lijstjes die afgestreept moeten worden en als je daar net buiten valt heb je pech. Onzorgvuldig omgaan met gevoelige informatie in dossiers. Alsof het allemaal niks is, moet je elke keer de wanen van je dochter lezen als zijnde het waarheid is. Ze gelooft het, mensen om haar heen geloven het, ze vertelt het aan wie het maar horen wil en ik weet zeker, als ze bij haar volle verstand was, zou ze het vreselijk vinden. Want ze was altijd stapelgek op me. Ze heeft me zoveel liefde en mooie dingen gegeven. En ik ben haar kwijt nu. En er wordt niks aan gedaan. Je komt in het verrotte systeem terecht, waar mensen machines lijken, die meedogenloos doordraaien, die de protocollen volgen, die zwaar pijnlijke gedetailleerde gevoelige informatie zwart op wit zetten, vereeuwigen, zonder het te controleren, en daarna weer naar huis gaan om hun gelukkige perfecte leventjes te leven. Je bent veroordeeld op papier. Zij voelen het niet. Zij hebben geen bloedend moederhart.
40 jaar suïcidale gedachtes, kun je een klucht noemen zei ik onlangs tegen een vriend van mij. 40 jaar lang, suïcidale gedachtes en nog leven, dat is toch een klucht.
R*t toch op met je in leven willen houden van mensen, koste wat het kost, we leven hier met bijna 10 miljard op een aardkl**t die eronder bezwijkt. Dieren en milieu die eraan kapotgaan. Kinderen die erfelijk belast raken. Alleen maar zodat jij je zo goed kunt voelen dat je mensen helpt en in leven houdt. Het is puur egoïsme waar ik op leef, het is jullie egoïsme die ik elke dag in en uit adem, waar ik me elke dag mee voed, geen wonder dat de ellende in mijn leven niet stopt. Word je er blij van? Krijg je er een goed gevoel van? Ja jij wel... ik niet..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.