Levensverhalen (pagina 1290)

ik weet niet wat ik met mijn leven aan moet. al heel mij leven lang heb ik dierbare mensen moeten verliezen en dat trek ik me erg aan. op mijn vierde mijn tante. daarna kort na elkaar een opa en een oma. vier jaar geleden heb ik mijn eigen moeder voor mij ogen zien sterven en afgelopen voorjaar heeft mijn neef zich zelf opgehangen. bovendien weet ik nie wat ik met mijn leven wil. ik heb genoeg hersens om te studeren, maar sinds de dood van mijn moeder lijkt het allemaal toch gen zin meer te hebben. mijn vader is een prima kerel maar hij is een alcoholist en er valt niet met hem te praten. ik weet et niet meer

IK WIL GWOON DOOD,OMDAT IK HET LEVEN ALS MENS EN ONDER MENSEN HEEL RAAR EN ONREAL VIND.IK HAAT DAT IK MENS BEN. EN DIT LICHAAM VOL BEGEERTJES EN VERLANGEN WIL VOORGOED VERLATEN.ACH WIE ZAL ME VERLOSSEN UIT DIT LICHAAM DES DOOD?

ik ben een 19 jarige meisje, die al sinds 2004 een vriend heeft,, pasgeleden heeft me vriendje me hand gevraagd, en me ouders weigeren.. ik heb alles gedaan.. geprobeert me ouders over te halen, ik kan echt niet zonder me vriendje.. ik hou zoveel van hem.. en als ik niet van me ouders mag trouwen met hem, pleeg ik zelfmoord.. want ik heb nu slapeloze nachten,, pijn in me hart, huilbuien, help me!!!!

Alles doet zoveel pijn.. Iedere stap, iedere adem, ieder minuut.. Ik wil niet meer moe zijn, niet meer verdrietig zijn, geen pijn meer hebben.. Laat het alsjeblieft snel over zijn..

Mijn oma haat mij en mijn moeder en mijn vader en zelfs mijn zusje. Ze hebben het gezegt tegen mij. Dat ik een lelijk stuk vreten ben. Een hypocriet iemand. Op school gaat het slecht. Ik haal alleen maar 2en en 1en. Ik heb geen vriendinnen en ik ben altijd alleen. Ze lachen me uit. Ik word gepest. Mijn schooltas word onderbesmeerd met modder. Ik heb alleen mijn knuffelbeer nog.

Ik zal beginnen bij het begin. Op mijn 3e jaar ben ik meerdere keren sekueel misbruikt door mijn vader. Toen ik 4 of 5 was is hij voorgoed bij ons weggegaan. Mijn moeder wist het niet en ik heb het ook nooit tegen haar verteld. Met haar heb ik geen goede band. Op emotioneel gebied is ze er nooit voor me geweest. Nooit eens een lief gebaar, een knuffel, vragen hoe het gaat. Nooit. Slaan en schoppen kon ze wel goed en me uitschelden als iets haar niet zinde. Ze heeft me nooit het gevoel gegeven dat ze van me houdt. En niemand van mijn familie, ze kunnen allemaal geen affectie tonen.
Ik was een stil en verlegen kind, zocht geen contact met anderen uit mezelf. Dat durfde ik niet. Ik werd hierom gepest, op de verschillende basisscholen waarop ik heb gezeten. Op mijn 7e kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en al snel trouwden ze. In het begin ging het goed tussen ons, maar later ontpopte hij zich tot een dominante man die niet vies was van geweld. De sfeer in huis verslechterde. Ze kregen samen een kind, waardoor ik nu 2 broertjes had.
Vele ruzies volgden, met mij in de hoofdrol.
Na 3 jaar zijn ze gescheiden maar hij bleef een rol spelen in onze levens.
Ik werd steeds somberder en was vaak boos en chagrijnig. Ook met mijn moeder en broertjes had ik elke dag knallende ruzie. Op de middelbare school begon ik goed, kon met iedereen opschieten en haalde goede cijfers. De tweede klas ging dit achteruit. Ik haalde onvoldoendes en mijn klasgenoten lieten me links liggen. Ik werd stiller en nog somberder en was op den duur altijd alleen. Iedereen negeerde me en tijdens pauzes sloot ik me huilend op in het toilet. Wat haatte ik mezelf, ik voelde me lelijk en minderwaardig en wilde niet meer leven. Ik stelde me voor hoe ik zelfmoord zou kunnen plegen. Ik sneed in mezelf met scherpe voorwerpen.
Nam een doosje paraceamol in. Maar dood ging ik niet. Ondertussen had mijn moeder geregeld dat ik bij de riagg terecht kon voor gesprekken, alleen ik vond het vreselijk en liet weinig los. De situatie thuis escaleerde zodanig dat mijn moeder me naar opa en oma stuurde. Eerst voor een week, maar ik wilde niet meer terug naar mijn moeder. Met opa en oma kreeg ik ook ruzies en na 8 maanden werd ik tegen mijn zin in een internaat geplaatst. Hier heb ik 3 jaar gezeten, van 13 tot 16 jaar. Na een jaar in het tehuis werd het zo erg met me, dat ik met spoed bij een psychiater terecht kon die me antidepressiva voorschreef. Toen was ik 14. Ik bleef me met ups en downs depressief voelen en had doodswensen.
Wat school betrof: ik ben begonnen op het atheneum en geslaagd met een mavo diploma. Hierna moest ik een vervolgopleiding kiezen, en ik wist niet wat. Zo kon ik niet verder, ik bleef me rot voelen en voelde dat ik geen toekomst had. Ik besloot me aan te melden in een kliniek voor jeugdpsychotherapie. Ik kon er vrij snel terecht maar vond het er vreselijk. Alles gebeurde in groepsverband, altijd mensen om me heen. Ik voelde me er gevangen en heb niet goed mijn best kunnen doen om er iets van te maken. Ik deed maar alsof het uiteindelijk goed ging zodat ik weg kon. De huilbuien bleven, evenals de wens om dood te gaan. Wat vond ik mezelf toch lelijk, ik walgde van mezelf. Ondertussen was ik bijna 18 en deed de opleiding tot verpleegkundige. Uiteindelijk heb ik dat niet gered op het laatste nippertje en ben nu verzorgende geworden, werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis. Frappant, ik zou er eigenlijk zelf thuishoren in plaats van er werken. Al die jaren had ik perioden dat het beter ging, maar het negatieve zelfbeeld en mijn doodswens bleven altijd op de achtergrond aanwezig.
Ik maak moeilijk vrienden, omdat ik bang ben gekwetst te worden. Ben bang op straat, in winkels en alle andere plekken waar mensen komen. Bang voor mensen en dat ze dichtbij komen. Bang voor mannen. Vooral mannen. Heb nooit een vriendje gehad. Ik ben zo bang voor intimiteit, vanwege die incest en het feit dat ik nooit met een positieve bedoeling ben aangeraakt. Bang voor seks, ik walg van het idee. En wat maakt dat me eenzaam. Ik verlang zo naar liefde, warmte, geborgenheid. Wil zo graag een relatie maar mijn angst is groter dan mijn verlangen. Ik ben wel vaak verliefd geweest, maar altijd op onbereikbare jongens. Die al bezet waren, of mij helemaal niet zagen staan. Beroemdheden ook. Momenteel ben ik verliefd op een bekende nederlander die allang een vriendin heeft en mij nooooit zou willen. Ik ben te lelijk voor hem. Ik haat die verliefdheden van mij, ik ben telkens op zoek naar de liefde en veiligheid die ik als kind niet gekend heb.
De depressie is er nog steeds, op mijn werk gaat het slecht omdat ik onlangs aangerand ben op straat. Ik zal het wel over me afroepen die ellende. EIgen schuld ik heb het verdiend omdat ik niet deug. Ik had er gewoon niet moeten zijn, nooit. Mijn leven is een grote vergissing en ik ben een grote mislukkeling.
Ik heb geen enkele hoop meer dat het nog goedkomt met mij, ik ben niet te helpen. Ik haat mezelf en wil niet meer leven. Twee jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan, met al mijn antidepressiva tabletten. Meer dan 20 stuks. Helaas werd ik een aantal uren later weer wakker. Op de vloer in mijn kamer, met een stukgebeten tong en een moe gevoel. Ik durf het niet nog eens te doen, dan word ik vast weer wakker.
Ik weet wel dat dit zo niet verder kan en ik echt geen reden meer heb om door te gaan.

Ik ben pas 1 en heb het nu al gehad met me leven.
K WIL DOOD!
Pasgelden zijn allebei me oma's overleden,
Het is wel of me ouders me totaal niet mogen, en het leuk vinden om mij te kwetsen, boos te maken, en me te laten janken.
Me broer vind het leuk om me heel veel pijn te doen, En als hij dat heeft gedaan, Krijg ik altijd de schuld en zeg hij op msn alemaal sorry enzo, terwijl hij kei hard zit te lachen.
Het doet me heel veel verdriet en ik zie het leven nu al niet meer ztten,
Als ik een mes op me kamer had liggen, Dan leefde ik nu niet meer, dan ahd ik me pols heel langzaam doorsnijden of me keel,
Zodat ik lekker veel pijn leid, want ja dat vinden me ouders en broer zooo leuk he,
IK WIL DOOD!!! :'(

Ik heb veel problemen met mijn ex vriend heb 2 jaar met hem gelopen in die 2 jaar ben ik geslagen en gebruikt door zijn vriendin waar die bij stond,ik heb dus besloten om niet meer verder te gaan nu wil di emij niet met rust laten en heeft mij gedwongen om hem een mes in zijn buik te steken, hij heeft mij pijn gedaan letterlijk en vigeurlijk ik weet niet wat ik moet ik durf hier ook niet met mijn oudes over te hebben het liefst wil ik rust. Rust van ALLES ! Ik heb al geprobeert aan zelfmoord maar toch houd mij iets tegen. maar liever wil ik niet verder !

Ik ben een lelijk dik meisje van 1 jaar, heb een klas overgeslagen en blijf waarschijnlijk gewoon weer zitten...
niemand vind mij belangrijk, ik he bbijna geen vrienden en wil er een eind aan maken.

ik heb er genoeg van na weer een mislukt relatie, met .allerlei beloofts, die ik weer geloofde. ik weet echt niet wat ik fout doe, werk mn hele leven al keihard en heb alleen gezorgt van mn drie kid. Dat echt dat mijn tijd er nu eends kwam,.................misssssss hoe kan ik dast geloven. WWWWWWWWWWIIIIIIIIILLLLLLLLLLLLLL niet meer. 1mail waarin gezegd wordt wij zijn te verschillend,............. en dag er voor hield hij van allles van me zei hij.............wil ECHT niet meer,. ...ben moe gestreden