Levensverhalen (pagina 1291)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Teveel..

Mijn leven was vanaf het begin een mislukking. Moeder wilde me niet en sloeg me van jongs af aan. Vader te schijterig om iets te zeggen. Toen ik zes was verhuisde ik en kwam ik naast een jongen te wonen die me mishandelde vanaf m'n zevende denk ik tot m'n twaalfde. Ik kreeg astma omdat m'n moeder me 's avonds laat buiten liet lopen met heel weinig aan. Op de basisschool ben ik altijd gepest. Toen ik elf/twaalf was kreeg ik anorexia, ja ik was dr vroeg bij want ik wrd gepest omdat ik dik was en m'n moeder zei dat ook altijd en ze noemde me vet enz. toen ik veertien was werd dat ontdekt eindelijk en toen gingk in therapie bij de schooldokter. dat mens liet me later zitten.. heb nu wel wat vrienden maa rdie zitten niet op me te wachten, het verleden zit me elke dag achterna en heb nachtmerries van m'n buurjongen. Laatst heeft m'n vriend me gedumpt en sindsdien ben ik helemaal van slag. anorexia kruipt er weer in en alles is voor niets geweest. ik kan me niet meer concentreren en denk de hele dag aan eten en aan alles dat ik heb meegemaakt. kan niks doen behalve huilen en ik wil dit gewoon niet meer! ik haat mezelf, m'n leven en alles wat daarbij hoort, ik wil een nieuw leven.
xxSara
Datum:
13-09-2007
Naam:
Sara
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

verdriet

ik heb een zu en die heeft weer en vriend en die woont bij ons in en van het begin afaan al mog ik hem al niet dus
ik heb adhd en daar scheld hij mij over uit waar mien ouders bij zijn en dannz egt hij als ik met mien zus en marvin alleen ben ga je je maar weer lekker krassen kutkindt je bent modervet en ik heb al problemen met mien gewicht en hoe ik er uit zie dus en laatst hoorde ik mien ma zeggen ik voel marvin vriend van mien zus als een zoon voor mij
en toen werdt ik hellemaal gek en mien ouders weten dat ik ermee zit met mien lichaam gewicht enzo maar toch zeggen ze ik schaam me dood hoe jij er bij loopt dat soort dingen en ze kleineren mij enorm veel en zeggen dat ik een dik lui varken ben dat soort dingen wat moiet ik doen ik wil iet meer
Datum:
13-09-2007
Naam:
joyce
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

Het is weer terug

2 jaar geleden wilde ik niet liever dan dood, ik ben er vanaf gekomen maar nu is het weer terug sinds een week. Minder erg, maar ik merk het gewoon aan mezelf. Ik ben nu bezig mezelf op te vrolijken, maar niets wil. Het humeur komt terug, de onzekerheid en ik wil weer gaan snijden. Al drie dagen moet ik mezelf elke avond ( toen deed ik het altijd) in bedwang houden het niet te doen. Ik kom er over heen.....hoop ik.
Datum:
13-09-2007
Naam:
Naomi
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

stom maar toch

ik wil wel dood..
eigenlijk zocht ik naar een site waar een top 10 meest zelfmoord pogingen ofzoo waren...maar toen kwam ik hier...

snijd mezelf maar op verkeerde plekken...
en aan de ene kant wil k een mes in mn hart ofzo steken..maar dat doet z'n pijn...maarjaa dat doet wel weer 2 min pijn en dan ben je dood...dood..voel je niks meer doe je niks meer...

alle mensen die ik ken merken niks aan mij
zelfs niet mijn ouders ofzoo
ik zeg ook niks..zeg wel dat ik lelijk ben enzo..maar jaa is mijn mening...

eerst d8 ik van nouja maar school wel af..dan word het allemaal leuk
maar ik denk dat eigenlijk niet meer want mannen valleen niet op lelijke meisjes...
dusjaa...

noujaa niet boejend verhaal maarja...
Xx lelijkerd!!
Datum:
13-09-2007
Naam:
iemand
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

fuck up life

ik voel me al jaren ellendig..en dat terwijl ik pas 17 ben. Wat er gebeurd is kan ik niemand vertellen, want als mensen het als taboe zien dan, dan weet ik het echt echt niet meer. Ik krop alles op, word agressief en verlies daardoor steeds meer contacten. Hulp zoeken kan ik niet, omdat ik niet kan praten. De enige uitweg die ik ken is de dood, dat is voor mij de enige manier om verlost te zijn van me gevoelens. En boven al die ellende die ik al heb,, ben ik net diegene die gelooft dat je terugkeert op aarde als je dit leven zelf beëindigt als straf. Deze angst om nog eens te moete leven, weerhoudt mij ervan zelfmoord te plegen. Liever nu ellendig, dan opneiuw een heel fuck up live on earth!
mentale pijn vervang ik door me te snijden, te slaan, te knijpen, te bijten of door een ijskoude douche te nemen.
ik heb het idee dat ik het kan oplossen wanneer ik iemand vertel wat er gebeurd is. Ik probeer op zoveel plaatsen te zoeken naar een verhaal dat aansluit op de mijne, zodat ik weet dat ik niet de enige ben, dat ik me niet aanstel. Maar het lijkt wel of niemand dit heeft meegemaakt, je leest enkel over schdeidingen, verkrachtingen en die dingen. Het ergste van alles is mss nog wel dat ik vroeger heel veel om andere gaf enzow en dat ik nu niet eens meer om mensen kan geven. Een goede vreidnin zou ik nooit meer kunnen worden, ojah in mijn gedachte schiet ik te kort. De toekomst zie ik zinloos, dus ik hoop maar dat God gepland heeft me snel lostelaten en me bevrijden van dit aardse bestaan. Ik draag toch niets bij aan deze aarde, dus kan hij me best laten gaan.
I'm just swollowed in my own mind!
Datum:
13-09-2007
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

keep it coming.....

Ik wil ten eerste zeggen dat ik het goed vind dat deze site er is, vaak als ik verdriet had klikte ik meteen naar deze site en zag ik dat ik niet de enige was. Het gaf mij een fijn gevoel om te weten dat er meer mensen zijn die zich rot voelen, ik las vaak de verhalen en ervoer dat het erg knap was hoe deze mensen met zoveel pijn en verdriet hun verhalen konden verwoorden. Zelf heb ik hier paar jaar geleden ook wat getypt, het ging toen slecht met mij, ik was gepest, jongen die niet te vertrouwen waren, gekwetst en toen dacht ik vaak aan zelfmoord. Maar hoe gek het ook is, elke keer als ik het bijna wilde toen, leek het wel of iemand in mij of iemand die over mij waakte mij tegenhield, ik kon het gewoon niet. Misschien was het wel God, of misschien wel mijn beschermengel? Ik weet niet wat het is maar nu, paar jaar later ben ik gelukkiger als ooit. Ik heb een vriendje die echt van mij houd, een jongen waar ik mijn liefde goed mee kan delen, een jongen die echt om mij geeft. Ook zit ik nu op een andere school en doe een andere opleiding daar heb ik het zo naar mijn zin en er zitten aardige mensen in mijn klas. Soms denk ik nog weleens terug aan die vervelende tijd en het blijft soms toch in je spoken, als je bijvoorbeeld iets verkeerd doet of iemand zegt iets ergens van wat je niet goed hebt gedaan dan denk ik soms dat ik alles fout doe en krijgt ik die gekwetste gevoelens die ik vroeger had weer terug. Maar ik wil tegen iedereen hier zeggen: er is hoop, hoop voor iedereen, geef het niet meteen op, vecht ervoor, ik weet dat zachte mensen mensen met pijn en verdriet slim zijn, ze hebben al enige dingen meegemaakt en hebben dus gezien wat goed is of fout. Ik dacht paar jaar geleden ook, hoe moet ik dit nou overleven, die pijn, verdriet, eenzaamheid. Maar toch is alles met mij goed gekomen en ik gun dit iedereen ook toe. Ik heb er wel voor moeten vechten om overal boven op te komen, maar het is de moeite waard, als ik zie hoeveel liefde ik nu heb en hoe gelukkig ik in het leven sta, jah dan ben ik eigenlijk wel een beetje trots op mijzelf. Het is jammer dat ik niet iedereen op deze site kan helpen, het enige wat ik wil zeggen is denk goed na mensen, je hebt maar 1 leven. xxxxxxxx
Datum:
13-09-2007
Naam:
Dark Chest Of Wonders
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

mijn verhaal

pff, hoe beginnen.

Vroeger wilde ik op school altijd snel oud worden. Ben 2 keer blijven hangen in het middelbaar dus kwam al terecht bij mensen die jonger waren. Daar heb ik mijn 1ste lief door ontmoet. Zaten in dezelfde klas maar scheelden 2 jaar. Perfect. Ze was niet de braafste en ging al eens vreemd, maar ja , je ziet iemand graag, maar na 2 maanden maakte mijn 1ste lief het af en ik ben er jaren slecht van geweest. Ze is verhuist naar Canada en misschien maar goed, dan kon ik ze niet meer tegen het lijf lopen.
Na mijn studies was ik schoolmoe en dus ben ik gaan werken als heftrucker tot op een dag ik een telefoon kreeg dat mijn beste vriend overreden was en daar ben ik nu nog niet goed van, maar dit heb ik overlaatst verwerkt door naar zijn graf te gaan.
Ik ben toen na 1 jaar ontslagen en had ondertussen mijn vrachtwagenrijbewijs gaan halen, iedereen kan dat hé, en ik hopla, steeds lange dagen, geen tijd om iets te doen, moe, en dat heeft verschilllende jaren geduurd. In die periode ging ik niet weg, had geen vrienden, geen vriendin, geen sociale contacten, ik was verdrietig, wist niet wat doen met men leven tot ik in ene keer een maat vroeg van allé kom uit u kot. Ik trug mee weg, mijn maagband begon te werken, kreeg terug vertrouwen in men eigen en leerde nieuwe mensen kennen en ik ging naar fuiven en festivals, ik werd verliefd en het werd niets natuurlijk want wou dit zelf ook niet, dat gevoel, toen direct erop terug van dat en ik wou het weer niet en zij ook niet natuurlijk, wat wil je nu als je mij bekijkt. Ik ben toen naar Pukkelpop geweest en daar een bangelijke madam leren kennen, maar veel te jong, maar ik ben jong in mijn hoofd en tja, na een maand was het af met haar vriendje en stilletjes aan werd ik verliefd op haar maar ik wou dit niet, roddels staken de kop op en om die te onderdrukken schreef ik mijn gevoelens op en met rede dat ik het niet wou maar ik wou haar niet kwijt. Ze negeerde men vraag om het uit te praten, en tja, dan krop je alles op. Je komt ze tegen en dan denkt ze van, goh, tzal al wel over zijn. niet dus. Dat spelleke is al een half jaar aan de gang. Ik wil zer uit mijn hoofd, ze heeft voor mij veel gedaan, allé praten via msn enzo, en ik veel echt voor haar gedaan, maar telkens gebeurd er iets dat onze koppen tegen elkaar slaat en er spanningen komen.
Ik ben nu ook uit mijn jeugdbeweging geschopt waar ik al 11 jaar leider van was en dat doet pijn.
Ik weet niet wat ik moet doen, je geeft en je geeft, maar je krijgt NOOIT iets terug en zo'n werld ben ik moe.
Datum:
13-09-2007
Naam:
nick
Leeftijd:
27
Provincie:
België

pijn

hoe is t zover gekomen?
altijd al n moeilijk kind geweest,veel heel veel gepest op de lagere school..
Nergens was t veilig..
veel meegemaakt in onze buurt waar ik ben opgegroeid,
politie,drugs ..mensen die hun huis kort en klein sloegen ect,tja dat hakt er misschien in bij n klein kind,alleen hadden ze t niet door.
al vroeg naar instantie s vanwege mijn gedrag..
niemand die me serieus nam laat staan hielp..
liefde? nooit gekend..dus op zoek naar dat gene wat ik zo zocht..
maja dan ontmoet je opnieuw de verkeerde mensen ..
sex.misbruik en echt..t maakt je kapot.
nu jaren later nog steeds die pijn...
t is nog zo dichtbij..
die pijn wil ik niet meer voelen.........
ik ben zooooo moeee
ik wil rust
Datum:
12-09-2007
Naam:
mo
Leeftijd:
29
Provincie:
Drenthe

ik sterf iedere dag een beetje meer

mijn jeugd was al helemaal niets(veel slaag )en heb het amper overleeft .
met 16 jaar ben ik getrouwd en ik dacht nu komt alles goed.
met met 18 en 19 kwamen er kindjes eerst was ik erg blij maar allees van vroeger kwam weer naar boven.
ik werd erg ziek en kon geen eten meer binnen houden en werdt naar een rusthuis gestuurd en daar heb ik veel aan gehad,
Maar nu heeft mijn man alzheimer gekregen en of dat niet genoeg is zit hij nu ook nog thuis.
onze kinderen zijn getrouwd en hebben nu zelf kids en daar is ook het probleem we doen op onze kleindochter passen en tot onze grote verbazing hebben we nu de grootste ruzie met ze om niets en overal krijg ik de schuld van wat ik doe ik doe het verkeerd. en anders mogen we de kleinkinderen niet meer zien.
mijn ouders hebben nooit van ons gehouden en zoals onze vader altijd zei had ik jullie maar verzopen nu ik wou dat hij het had gedaan.
want op dit moment kan ik de pijn niet meer aan en als ik weet hoe ik het t beste kan aanpakken dan is het gedaan met mijn leven ook al kan mijn man mijn hulp nu goed gebruiken ik ben op .
ik heb niets meer over mijn lichaam wil niet meer en mijn geest zegt stap eruit en je bent overal vanaf ik wou dat het niet zo was maar ik ben zo moe zo moe......
Datum:
12-09-2007
Naam:
maria
Leeftijd:
49
Provincie:
Limburg

echtscheiding is hell !!!!Zo wat zouden jullie doen...?Zelfmoord

Hallo,
Ik ben erik en ik leefde met mijn vrouw en 2 kinderen een goed maar moeilijk leven in België.
We hadden veel schulden en omdat we snel achter mekaar 2 kinderen kregen waren we steeds bezig met opvoeden en werken.toen bleek dat ze weer zwanger was en door de stress die daar uit voor kwam kreeg ik een burnout en werd opgenomen in een inrichting
waar ik tegen mijn wil werd vastgehouden.De rechter besliste dat ik voor 4 maanden zou worden ge opserveerd.Daaruit bleek dat ik Manisch depressief was (zeiden ze)en kreeg ik dus veel pillen om dat te controleren.Heb er in mijn hele leven nog nooit last van gehad.Mijn vrouw was 1 keer op bezoek geweest daarna heb ik haar niet meer gezien.Mijn kinderen mochten niet van haar komen.Toen ik voor het weekend naar huis mocht bleek het huis voor een groot deel leeg gehaald te zijn.Mijn vrouw was met de kinderen vertrokken naar haar ouders en wilde ineens scheiden.Ze lieten dus mij gewoon in de steek.Toen ik vrij kwam na 4,5 maand kon ik niet meer naar huis en was dus verplicht om bij mijn ouders te gaan wonen in Nederland.Nu woon ik er 2 maanden en de scheiden is er bijna door.Ik kreeg 2 dagen geleden nog een mailtje van mijn vrouw dat ik niet meer gewenst was omdat ze gelukkig was en de kinderen gelukkig waren en dat ze ver weg was gaan wonen zodat ik haar nooit kon vinden.Ik moest alleen allimentatie betalen en hun met rust laten.Nou dan stort je wereld wel in.En ik kan er niks tegen doen.Daarom ben ik erg depressief geworden (ondanks de vele pillen die ik pak) en zie het niet meer zitten.Het is ook niet niks bij je ouders op een zolderkamertje te zitten en opnieuw te beginnen.Daarom heb ik geen zin meer in het leven of nog een relatie te beginnen.En dus na het mailtje zijn er ook zelmoord gedachten boven gekomen.En omdat het me allemaal niks meer kan schelen worden die gedachten steeds sterker.Kan niet meer slapen,eten enz..
Ben dus ook al gaan onderzoeken hoe je het beste zelfmoord kan plegen.Dus lang gaat het niet meer duren.Ja wat zouden jullie zelf doen als je nooit meer je kinderen mag zien.En dat je overall (noem maar op) op de tv,buiten enz....word geconfronteerd met kinderen en dan moet ik weer aan mijn eigen kinderen denken en dan word ik weer depressief zo kan ik toch niet meer leven...Alleen mijn ouders weerhouden mij om geen einde aan mijn leven te maken maar denk niet dat ze dat nog lang kunnen volhouden want ik houd het ook niet meer vol en dan gaat dit toch binnenkort gebeuren.
En de rest van jullie wens ik het beste......
Datum:
12-09-2007
Naam:
erik
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.