Levensverhalen (pagina 1277)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik heb geen trg weg

ik heb een hele moeilijke tijd agter de rug en ik kan er niet meer tegen dat ik zoveel pijn moet voelen dus heb geprobeerd te plegen.
maar dat is mislukt en toen ben ik in therapie gegaan maar dat hielp niet.
maar ik ben nu wat ouder en nu snap ik het meer.
ik heb spijt van wat er is gebeurd en dus ik raad het je af om zelfmoord te plegen
Datum:
04-10-2007
Naam:
..
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

geen uitweg meer!

ik weet niet of ik verdrietige dingen heb meegemaakt.. als ik nu naar me leven kijk als een buitenstaander dan ziet het er waarschijnlijk semi goed uit.. ik ben alleen echt ongelukkig. ik haat mezelf! ik wil zeflmoord plegen alleen ik durf het nie:( ik heb meerdere keren in een dagboek geschreven dat k het nie meer wil en ik denk dat me moeder het heeft gevonden maar ze zegt niets.. dat betekend dat ze het niet erg zou vinden kan iemand een dood bedenken dat ik miss wel zou durven? ps: ik ben christen tot en met me 12e altijd naar de kerk gegaan en altijd alles gedaan voor de kerk soms is god gewoon niet de oplossing...
Datum:
04-10-2007
Naam:
noomy
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

waarom denk ik zo?

altijd die rotgedachten zal ik het doen ja of nee. ik heb alleen ellende in mijn leven gehad alleen maar verdriet. ik wil soms niet meer en mijn geest is op toch wil ik mijn man en kinderen niet in de steek laten en mijn familie daarom nog die nee. ik kan mezelf soms nog net tegenhouden maar hoe lang nog? gr mij
Datum:
04-10-2007
Naam:
onbekend
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

ROSALIE-Zuid-Holland

Dag Rosalie
Ik heb jou verhaal gelezen en ik moet zeggen dat ik bijna hetzelfde heb en voel als jij
Ik denk ook na over zelfmoord maar ook ik weet dat ik dat nooit zou doen.
Maar die gedachte voelt echt aan als een bevrijding en dat is het mooiste gevoel dat ik de laatste tijd gehad heb.
Ik slaap ook slecht en mijn eetlust is ook lastig.
Ik heb de laatste tijd wel veel maar ook mooie dromen maar word je wakker dan is elke dag een verrassing hoe je je gaat voelen
Vandaag gaat het dan wel weer maar gisteren had ik die sombere innerlijke pijn die de hele dag door je heen gaat.
En dan krijg je het gevoel van dat ik op deze wereld(die toch wel mooi is )niet meer thuis hoor.
Ben ik alleen en aan het dagdromen dan lopen de situaties vanzelf en dan voelt het ook goed maar ben ik in die situaties dan is er die spanning en dan valt dat toch weer tegen.Je hoofd raakt leeg.
En zo gaan de dagen voorbij zonder dat een bepaalde voldoening geven.
De negatieve sleur des levens!!!
Ik heb last van sociale angst maar ik heb een manier gevonden om dit te kunnen verbloemen
Dat is als je je hele leven al het gevoel hebt dat de liefde voor jou niet is weggelegd vanwege die belemmering.
Ik heb 11jaar met een vrouw samengewoond waar ik niet van kon houden.
Maar dat alleen zijn dat benauwde veel erger als dat ik bij haar bleef.
Tja,en nu is zij weggegaan (15 maanden geleden) en dan valt het alleen zijn toch zwaar tegen
Ik ben nu aan het wachten op de terapie ,die je leren om alleen te zijn en vrede met jezelf te hebben
Ik geloof er niet zo in maar ik denk ik heb toch niks te verliezen.
Ik heb zoveel gepraat over mijn gedachte`s en gevoelens met familie en vrienden maar die kunnen mij niet helpen.
En daar heb ik ook geen zin meer in want dat brengt toch niks.
Of het ooit rustig in mijn hoofd word zodat ik van iemand kan houden dat weet ik niet
Wat of waarom mensen die gedachte`s hebben dat weet ik niet maar dat het leven voor ons lastig is of blijft,dat is zwaar klote.
ik hoop dat je hier iets aan hebt en graag zou ik van jou weten of dit verhaal in de buurt komt bij jouw verhaal
Groetjes Robijntje









Datum:
04-10-2007
Naam:
Rolf
Leeftijd:
37
Provincie:
Limburg

.zoveel tranen, zovaak om hulp gevraagd en toch niet gekregen wa

nou weetje wat het is, ik weet dat als ik mij verhaal hier kwijt ben dat ik er toch niks mee bereik, maar aangezien ik niks te doen heb, eigenlijk wel leren voor mijn examens, maar dat krijg ik toch niet in me hoofd daarom wil ik het vertellen
- als kind tot mijn 10e jaar dacht ik dat ik het gelukkigste meisje op de aarde was. ik had de volste vertrouwen in me ouders en had altijd het idee dat iedereen gelukkig is en van pijn wist ik niks af...
mijn ouders hadden altijd ruzie maar ik trekte me er niet zoveel van aan want ik dacht altijd het komt goed het komt goed en ik was een sterke meid met veel zelfvertrouwen( fuck deze idiote gedachte) toen ik 10 jaar werd was er iets verschrikkelijks gebeurd. ik ging skeeleren en viel keihard achterover en lag daar 10 minuten zonder te bewegen. later lukte het wel om op te staan maar ik had veel pijn en ik dacht dat mijn kraakbeentje gebroken was en kon niet meer goed zitten dus ik zat altijd op het puntje van de stoel en mijn rug deed altijd pijn het ging door naar mijn nek. ik ben naar veel plaatsen geweest met de gedachte dat ik beter zou worden, maar met de dag werd het erger ik had darmklachten en alles liep altijd vast in me lichaam. ik ben sindsdien elke week in het ziekenhuis voor nieuwe onderzoekjes, maar telkens zeggen "ze" dat er niks met me aan de hand is en dat ik veel moet sporten om mijn darmen weer op gang te laten komen, ik heb daarna p fitness gezeten ik heb het sporten 2 maanden volgehouden maar later merkte ik dat ik er gewoon kapot aan ging ik was er niet meer sterk voor. en ik lag elke dag na schooltijd te slapen omdat ik niet aan mijn pijn wilde denken. dag in dag uit maand in maand uit jaar in jaar uit heb ik met de gedachte geleefd het komt goed ik blijf er in geloven ik ging altijd op zoek naar een lichtpuntje en daar hield ik nog van me leven.maar nee het is alleen maar erger geworden, nu doet gewoon me hele fkng lichaam pijn van mijn tenen tot aan mijn hoofd ik ben zo erg gevoelig geworden en ik heb me zo erg van de wereld afgesloten dat ik alleen nog maar met drank even niet hoefde na te denken. en lekker van de wereld af was. ik heb bijna iedreen kwijt geraakt door mijn karakter en smoesjes dat ik moest leren terwijl ik gewoon het niet meer aan kon na schooltijd en sliep. tot de dag van vandaag heb ik nog steeds pijn, op school kan ik niet meer helder na denken en niemand begrijpt me toch als ikvertel dat ikpijn heb. iedereen kraakt mij af mijn ouders zijn radeloos en zijn het een beetje zat van mij omdat ik elke dag stilletjes in me bed zit te huilen.
nu heb ik alles verloren, de strijd met deze kutziekte ik weet niet wat dit is hoofdpijn rugpijn benen knieen enkels polsen weet ik veel wat nog meer ik ben alles kwijt en ik wl niks meer doen in me leven zelfs als ik hoest of nies ik krijg zoveel kramp in me buik, dan vertel ik dit aan die dokters, krijg ik weer een onderzoek blijkt dat het niks is mijn leven gaat maar zo door. ik moet nu om de 2 minuten mijn rug knakken anders ga ik dood. ik heb telkens een kotssmaak in mijn keel. wat er nooit uitkomt. ik wil mijn ouders niet pijn doen en wil gewoon normaal zijn en werken als dat kon maar mijn lichaam kan dat niet verdragen ik weet het niet meer. en ik ben heel onzelfverzekerd over alles over mij zelf en en alles wat me verteld word dringt toch niet meer door in me hersens.. ik kan niet meer zo goed praten en uit mijn woorden komen want dan raak ik in paniek en krijg ik stress. dit probleem komt nooit meer goed en mijn rug gaat er kapot aan terwijl ik 16 ben. ik wil gewoon dood, iedereen is zo egoistisch altijd ik heb heel vaak zelfmoord willen plegen en ben vaak boven op flatgebouwen gaan staat maar dan was ik toch bang dat ik niet dood zou gaan. of ik heb wel eens een hele doosje ibuprofen ingenomen met heel veel asperine en alcohol nou het voelde niet alsof ik doodging ik kreeg het alleen heel erg benouwd en mijn hart klopte als de gek, ik wil dood, ik kan niks en ik voer niks uit. ik weet aleen niet hoe
Datum:
03-10-2007
Naam:
--An0niem
Leeftijd:
16
Provincie:
Flevoland

kan het allemaal niet meer

ik ben een meisje van 15 en ik ben al een jaar lang me leven helemaal zat, ik kom uit belgië daar heb ik 12 jaar gewoon bij me bio moeder maar die heeft een alcohol en drugs probleem dus ik ben weggehaalt door de kinderbescherming ze heeft toen ik vroeger klein was misbruik van me gemaakt op alle mogelijke manieren seksueel psygisch ze heeft me laten blowen toen ik 6 was me broertje en zusje zijn nog bij hara ik msi ze ontzettend, ik word op mijn school ook heel erg gpest omdat ik met belgisch accent praat,, ik heb paar een paar weken terug gehoort dat me vader me echte vader niet is, hij heeft ook een alcohol probleem, ik ben altijd alleen thuis me vader zit elke dag in de kroeg zich te bezatte ik kan dit allemala niet meer aan al die alleenheid ik kan aan niemand mijn verhaal kwijt. ik weet echtgeen uitweg meer ik was laatst alleen thuis en toen heb ik me pols proberen door te snijden maar ik kon niet doorsnijden omdat ik bang was voor de pijn, ik voel me zo ontzetten alleen ik heb het gevoel dat ik niemand meer heb dat ik er helemaal alleen voor sta,, op school zeggen de docente dat ze me begrijpen maar ze snappen er niks van wat er allemaal in me omgaat. me vader wil me in een tehuis stoppen zodat hij geen last van me heeft, vorige week is me vader opgepakt vanwegen dronken achter het stuur zitten, ik mis belgie zo ontzetten me vrienden en me oma en me zusje en broertje ma ik kan niet terug vawegen mijn moeder. ik wil ook een normaal leven lijden zoals de anders mensen op mijn school,
Datum:
03-10-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zeeland

pfff

Momenteel kan niets me meer schelen, of mijn ouders mij nu slaan of niet. Zelfs 80% op school blijkt voor hun niet genoeg, terwijl ik het normaal nooit zou kunnen halen in de aso richting heb ik me nu toch al meer dan genoeg bewezen. Ook vind iedereen het raar dat ik nog nooit een lief heb gehad, ik ben zeer populair, maar wijs alle jongens af. Niet omdat ik voor de meisjes ben, dat zeker niet, maar ik ben er gewoon niet klaar voor. Nu willen mijn ouders me daarvoor naar een psycholoog sturen. Ook het gekibbel tussen mijn ouders ben ik meer dan beu. 's ochtends worden we wakker door het geroep en het slaan met deuren en 's avonds gaan we daar ook mee slapen. Niemand weet daar iets van af, en mijn ouders gedragen zich ook voorbeeldig bij anderen, alsof er niets aan de hand is. Niets kan mij nog schelen, ik heb geen honger meer, geen zin meer om af te spreken met vrienden, echt niets. Ik ben ook niet bang van de dood...

Niets kan me nog schelen...
Datum:
03-10-2007
Naam:
Steph
Leeftijd:
17
Provincie:
België

De duisternis waarnaar ik terug keer.

Hallo iedereen, ik ben Bas.

al van jongs af aan heb ik het gevoel dat ik anders ben, ondanks dat ik er normaal uitzie voor mijn leeftijd voelt het niet zo.
ik voel me anders dan alle andere en vind het hele leven nutteloos.

ik zie de vreugde van de alledaagse dingen niet in en ben af en toe erg pesimistisch.
ik vertrouw bijna niemand en lig nachten wakker door de chaos in mijn hoofd.

als ik aan de toekomst denk raak ik in mezelf al in paniek, ik wil niet verder.
niet hier in ieder geval.

het begon allemaal toen ik nog op de basis school zat.
ik was in mijn jongere jaren altijd al aangetrokken tot het duistere, ik was vrij agressief, en ook erg emotioneel.
ik was een ware godfather in de lagere klassen en iedereen had "respect" voor mij en mijn manier van aanpakken.

en toen dat allemaal zo perfect leek te gaan storte alles in.
na 2 maanden rond te hebben gelopen met enorme krampen in mijn darmen en ontlasting die puur uit bloed bestond ging het niet meer.
ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en moest daar allerlei nare onderzoeken trotseren die me mentaal kapot maakte.
na 2,5 weken werd er vastgesteld dat ik de ziekte van Crohn heb, en dat ik er zoals ieder ander voor de rest van mijn leven mee rond zou moeten lopen.

eenmaal uit het ziekenhuis dacht ik dat ik na voldoende uitgerust te hebben wel weer verder te kunnen gaan met waar ik gebleven was, maar het tegendeel was waar.

door mijn destijdse medicatie kwam ik in korte tijd erg veel aan, emotioneel was ik nog steeds brak, dus ik zag het allemaal niet al te best in.
de mensen die ik eerst altijd peste keerde zich nu tegen me, ik verloor mijn vrienden en mijn hoop.
ik ben alleen.

maar er was nog hoop.
wat nou als ik opnieuw kon beginnen?
weg van alles wat me kan kwetsen.

gelukkig zagen mijn ouders ook dat ik in razendsnel tempo achteruit ging en er werden snel maatregelen genomen.

ik zat op een nieuwe school, ik kreeg nieuwe vrienden, en alles leek langzaam aan beter te gaan.
maar ook hier is het tegendeel waar.

ondanks dat ik alles heb waar ik voor zou kunnen wensen, vrienden, geld, ruimte noem maar op.
het was op een of andere manier niet goed.
zo voelde het tenminste.

maar toen kwam de dag dat ik Gijs leerde kennen (ik was toen 15).
hij is zo anders, zo positief, zo eerlijk ik had geen flauw id dat er mensen zoals hij bestonden.
ik besloot het een kans te geven, en ik was zo blij dat ik dat had gedaan want ik had de beste 3 jaar van m'n leven.

En nu ben ik 18, mijn vrienden groep begint naar mijn mening te groot te worden en ik twijfel aan iedereen die erbij betrokken is.

ik lig nu hele nachten wakker, met de hoop dat het nooit ochtend word.
ik wil hier niet zijn, niet op deze plek waar alles uiteindelijk nutteloos is.

en met die gedachte loop ik op dit moment nog steeds rond, ik heb alleen iets nodig dat me in laat zien dat het hele leven waardeloos is, dat kleine laatste duwtje en ik ben hier weg.
en terug van weggeweest.

Bas.
Datum:
03-10-2007
Naam:
Bas
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

haat myn eige

ik geraak nooit aan een lief ben veel te lelyk en heb altyd ruzie met myn ouders
Datum:
03-10-2007
Naam:
asmae
Leeftijd:
13
Provincie:
België

pieter

mijn zoon is vorig jaar op 19 jaar gestorven aan kanker. daarvoor was ik zijn mama ok al dikwijls down
Datum:
03-10-2007
Naam:
mmdw
Leeftijd:
52
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.