Levensverhalen (pagina 1278)

nou weetje wat het is, ik weet dat als ik mij verhaal hier kwijt ben dat ik er toch niks mee bereik, maar aangezien ik niks te doen heb, eigenlijk wel leren voor mijn examens, maar dat krijg ik toch niet in me hoofd daarom wil ik het vertellen
- als kind tot mijn 10e jaar dacht ik dat ik het gelukkigste meisje op de aarde was. ik had de volste vertrouwen in me ouders en had altijd het idee dat iedereen gelukkig is en van pijn wist ik niks af...
mijn ouders hadden altijd ruzie maar ik trekte me er niet zoveel van aan want ik dacht altijd het komt goed het komt goed en ik was een sterke meid met veel zelfvertrouwen( fuck deze idiote gedachte) toen ik 10 jaar werd was er iets verschrikkelijks gebeurd. ik ging skeeleren en viel keihard achterover en lag daar 10 minuten zonder te bewegen. later lukte het wel om op te staan maar ik had veel pijn en ik dacht dat mijn kraakbeentje gebroken was en kon niet meer goed zitten dus ik zat altijd op het puntje van de stoel en mijn rug deed altijd pijn het ging door naar mijn nek. ik ben naar veel plaatsen geweest met de gedachte dat ik beter zou worden, maar met de dag werd het erger ik had darmklachten en alles liep altijd vast in me lichaam. ik ben sindsdien elke week in het ziekenhuis voor nieuwe onderzoekjes, maar telkens zeggen "ze" dat er niks met me aan de hand is en dat ik veel moet sporten om mijn darmen weer op gang te laten komen, ik heb daarna p fitness gezeten ik heb het sporten 2 maanden volgehouden maar later merkte ik dat ik er gewoon kapot aan ging ik was er niet meer sterk voor. en ik lag elke dag na schooltijd te slapen omdat ik niet aan mijn pijn wilde denken. dag in dag uit maand in maand uit jaar in jaar uit heb ik met de gedachte geleefd het komt goed ik blijf er in geloven ik ging altijd op zoek naar een lichtpuntje en daar hield ik nog van me leven.maar nee het is alleen maar erger geworden, nu doet gewoon me hele fkng lichaam pijn van mijn tenen tot aan mijn hoofd ik ben zo erg gevoelig geworden en ik heb me zo erg van de wereld afgesloten dat ik alleen nog maar met drank even niet hoefde na te denken. en lekker van de wereld af was. ik heb bijna iedreen kwijt geraakt door mijn karakter en smoesjes dat ik moest leren terwijl ik gewoon het niet meer aan kon na schooltijd en sliep. tot de dag van vandaag heb ik nog steeds pijn, op school kan ik niet meer helder na denken en niemand begrijpt me toch als ikvertel dat ikpijn heb. iedereen kraakt mij af mijn ouders zijn radeloos en zijn het een beetje zat van mij omdat ik elke dag stilletjes in me bed zit te huilen.
nu heb ik alles verloren, de strijd met deze kutziekte ik weet niet wat dit is hoofdpijn rugpijn benen knieen enkels polsen weet ik veel wat nog meer ik ben alles kwijt en ik wl niks meer doen in me leven zelfs als ik hoest of nies ik krijg zoveel kramp in me buik, dan vertel ik dit aan die dokters, krijg ik weer een onderzoek blijkt dat het niks is mijn leven gaat maar zo door. ik moet nu om de 2 minuten mijn rug knakken anders ga ik dood. ik heb telkens een kotssmaak in mijn keel. wat er nooit uitkomt. ik wil mijn ouders niet pijn doen en wil gewoon normaal zijn en werken als dat kon maar mijn lichaam kan dat niet verdragen ik weet het niet meer. en ik ben heel onzelfverzekerd over alles over mij zelf en en alles wat me verteld word dringt toch niet meer door in me hersens.. ik kan niet meer zo goed praten en uit mijn woorden komen want dan raak ik in paniek en krijg ik stress. dit probleem komt nooit meer goed en mijn rug gaat er kapot aan terwijl ik 16 ben. ik wil gewoon dood, iedereen is zo egoistisch altijd ik heb heel vaak zelfmoord willen plegen en ben vaak boven op flatgebouwen gaan staat maar dan was ik toch bang dat ik niet dood zou gaan. of ik heb wel eens een hele doosje ibuprofen ingenomen met heel veel asperine en alcohol nou het voelde niet alsof ik doodging ik kreeg het alleen heel erg benouwd en mijn hart klopte als de gek, ik wil dood, ik kan niks en ik voer niks uit. ik weet aleen niet hoe

ik ben een meisje van 15 en ik ben al een jaar lang me leven helemaal zat, ik kom uit belgië daar heb ik 12 jaar gewoon bij me bio moeder maar die heeft een alcohol en drugs probleem dus ik ben weggehaalt door de kinderbescherming ze heeft toen ik vroeger klein was misbruik van me gemaakt op alle mogelijke manieren seksueel psygisch ze heeft me laten blowen toen ik 6 was me broertje en zusje zijn nog bij hara ik msi ze ontzettend, ik word op mijn school ook heel erg gpest omdat ik met belgisch accent praat,, ik heb paar een paar weken terug gehoort dat me vader me echte vader niet is, hij heeft ook een alcohol probleem, ik ben altijd alleen thuis me vader zit elke dag in de kroeg zich te bezatte ik kan dit allemala niet meer aan al die alleenheid ik kan aan niemand mijn verhaal kwijt. ik weet echtgeen uitweg meer ik was laatst alleen thuis en toen heb ik me pols proberen door te snijden maar ik kon niet doorsnijden omdat ik bang was voor de pijn, ik voel me zo ontzetten alleen ik heb het gevoel dat ik niemand meer heb dat ik er helemaal alleen voor sta,, op school zeggen de docente dat ze me begrijpen maar ze snappen er niks van wat er allemaal in me omgaat. me vader wil me in een tehuis stoppen zodat hij geen last van me heeft, vorige week is me vader opgepakt vanwegen dronken achter het stuur zitten, ik mis belgie zo ontzetten me vrienden en me oma en me zusje en broertje ma ik kan niet terug vawegen mijn moeder. ik wil ook een normaal leven lijden zoals de anders mensen op mijn school,

Momenteel kan niets me meer schelen, of mijn ouders mij nu slaan of niet. Zelfs 80% op school blijkt voor hun niet genoeg, terwijl ik het normaal nooit zou kunnen halen in de aso richting heb ik me nu toch al meer dan genoeg bewezen. Ook vind iedereen het raar dat ik nog nooit een lief heb gehad, ik ben zeer populair, maar wijs alle jongens af. Niet omdat ik voor de meisjes ben, dat zeker niet, maar ik ben er gewoon niet klaar voor. Nu willen mijn ouders me daarvoor naar een psycholoog sturen. Ook het gekibbel tussen mijn ouders ben ik meer dan beu. 's ochtends worden we wakker door het geroep en het slaan met deuren en 's avonds gaan we daar ook mee slapen. Niemand weet daar iets van af, en mijn ouders gedragen zich ook voorbeeldig bij anderen, alsof er niets aan de hand is. Niets kan mij nog schelen, ik heb geen honger meer, geen zin meer om af te spreken met vrienden, echt niets. Ik ben ook niet bang van de dood...

Niets kan me nog schelen...

Hallo iedereen, ik ben Bas.

al van jongs af aan heb ik het gevoel dat ik anders ben, ondanks dat ik er normaal uitzie voor mijn leeftijd voelt het niet zo.
ik voel me anders dan alle andere en vind het hele leven nutteloos.

ik zie de vreugde van de alledaagse dingen niet in en ben af en toe erg pesimistisch.
ik vertrouw bijna niemand en lig nachten wakker door de chaos in mijn hoofd.

als ik aan de toekomst denk raak ik in mezelf al in paniek, ik wil niet verder.
niet hier in ieder geval.

het begon allemaal toen ik nog op de basis school zat.
ik was in mijn jongere jaren altijd al aangetrokken tot het duistere, ik was vrij agressief, en ook erg emotioneel.
ik was een ware godfather in de lagere klassen en iedereen had "respect" voor mij en mijn manier van aanpakken.

en toen dat allemaal zo perfect leek te gaan storte alles in.
na 2 maanden rond te hebben gelopen met enorme krampen in mijn darmen en ontlasting die puur uit bloed bestond ging het niet meer.
ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en moest daar allerlei nare onderzoeken trotseren die me mentaal kapot maakte.
na 2,5 weken werd er vastgesteld dat ik de ziekte van Crohn heb, en dat ik er zoals ieder ander voor de rest van mijn leven mee rond zou moeten lopen.

eenmaal uit het ziekenhuis dacht ik dat ik na voldoende uitgerust te hebben wel weer verder te kunnen gaan met waar ik gebleven was, maar het tegendeel was waar.

door mijn destijdse medicatie kwam ik in korte tijd erg veel aan, emotioneel was ik nog steeds brak, dus ik zag het allemaal niet al te best in.
de mensen die ik eerst altijd peste keerde zich nu tegen me, ik verloor mijn vrienden en mijn hoop.
ik ben alleen.

maar er was nog hoop.
wat nou als ik opnieuw kon beginnen?
weg van alles wat me kan kwetsen.

gelukkig zagen mijn ouders ook dat ik in razendsnel tempo achteruit ging en er werden snel maatregelen genomen.

ik zat op een nieuwe school, ik kreeg nieuwe vrienden, en alles leek langzaam aan beter te gaan.
maar ook hier is het tegendeel waar.

ondanks dat ik alles heb waar ik voor zou kunnen wensen, vrienden, geld, ruimte noem maar op.
het was op een of andere manier niet goed.
zo voelde het tenminste.

maar toen kwam de dag dat ik Gijs leerde kennen (ik was toen 15).
hij is zo anders, zo positief, zo eerlijk ik had geen flauw id dat er mensen zoals hij bestonden.
ik besloot het een kans te geven, en ik was zo blij dat ik dat had gedaan want ik had de beste 3 jaar van m'n leven.

En nu ben ik 18, mijn vrienden groep begint naar mijn mening te groot te worden en ik twijfel aan iedereen die erbij betrokken is.

ik lig nu hele nachten wakker, met de hoop dat het nooit ochtend word.
ik wil hier niet zijn, niet op deze plek waar alles uiteindelijk nutteloos is.

en met die gedachte loop ik op dit moment nog steeds rond, ik heb alleen iets nodig dat me in laat zien dat het hele leven waardeloos is, dat kleine laatste duwtje en ik ben hier weg.
en terug van weggeweest.

Bas.

ik geraak nooit aan een lief ben veel te lelyk en heb altyd ruzie met myn ouders

mijn zoon is vorig jaar op 19 jaar gestorven aan kanker. daarvoor was ik zijn mama ok al dikwijls down

weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen, dit is allemaal nieuw voor me. heb het altijd voor me gehouden, maar weet niet meer wat ik moet doen. Toen ik al in de buik van me ma zat begonnen de problemen al, me bio pa liep weg. eenmaal geboren werd ik heen en weer geslingerd door de fam. heb samen met ma ma 5 jaar bij opa en oma in huis gewoond, daarna ontmoeten ze een man en zijn ze gaan samenwonen. op me 8e zijn ze getrouwd. toen ik 6 was was ik veel aan t spelen met mn neef, leuke spelletjes in het begin, maar het ging verder en werd het niet meer leuk. kan me niet alles meer herinneren maar een aantal dingen nog wel, zo weet ik nog dat ik op me 9e zei en dat was een van de laatste keren. ga weg, ik wil dit niet hou op, en ik begon te schreeuwen. niemand die dat natuurlijk hoorde was alleen met hem. van me 6e t/m me 9e ben ik seksueel misbruikt door me neef. op me 10e was ik een keer bij mn nicht thuis, zij was ff weg en was alleen met haar man. hij ging ook aan me zitten, ik d8 dat dat normaal was. hij nam me mee naar boven en klede me uit. het is een paar keer gebeurt. toen ik 11 was overleden me opa en me oma. dat was een zware klap die ik te verwerken kreeg hun waren me alles. ik hield van hun zoals ik van niemand anders hield. werd ook op me 11e uit huis geplaats. niet door jeugdzorg. me ouders hadden zelf wat geregeld. bij me oom en tante en dus ook bij die neef. ben 3 maanden daar geweest. hij heeft niks gedaan. werd ook een aantal keren van school afgehaald. toen ik op me 15e mn eerste vriendje leerde kennen. hij was 2 jaar ouder en heel stoer toen. ja hij was het voor mij. 8 maanden ben ik bij hem geweest. 8 helse maanden. want hij was niet zo lief en aardig. de eerste keer had ik uit vrije wil sex met hem, de keren die daarop volgde niet. ik kon nergens heen zonder dat hij het wist, moest altijd thuis zij, want hij kon langs komen. en als ik toch keertje sniekie weg ging en hij kwam toevallig langs nou hij kwam me persoonlijk ophalen, elke keer als ik dreigde bij hem weg te gaan sprak hij over zelfmoord, ik bleef daardoor bij hem. maar na 8 maanden dat te moeten hebben geslikt, en dat vreemdgaan van hem, notabene waar ik bijstond, heb ik het alsnog uitgemaakt. zelfmoord heeft hij niet gepleegd. toen ik 17 was leerde ik me 2e vriendje kennen, mn grote liefde, we hebben een paar fijne maanden gehad totdat n vriendin van me begon te stoken in de relatie, daarna hebben we alleen bijna nog maar ruzie gehad desondanks hebben we het lang volgehouden. totdat hij zei dat hij niet meer kon en verbrak de relatie, later hoorde ik ook dat hij n meisje had gekust.,ik weet dat er geen excuus voor bestaat maar kon er enigzins wel inkomen, door die vriendin en continu ruzie. in die tijd dat ik met hem had (zat nog op de middelbare school) gebeurde er weer iets, de congierge werd handtastelijk vieze woorden enzo. hij heeft me bij mn borsten en kruis gegrepen. was er kapot van een vriendin van school deelde alles, zij was er immers bij. samen gingen we naar de rector, zij vertelde het hele verhaal, later trok ze het in en zei dat het niet waar was, een aantal leerlingen hadden haar omgepraat. ik ging van school. vanaf dat moment heb ik alleen maar gewerkt. toen het met mn vriend over was was ik de realiteit kwijt. ben heel veel gaan drinken, met blowen en harddrugs gebruiken was ik inmiddels gestopt, heb 3 jaar aan die zooi gezeten. maar goed ik leerde iemand kenne die mij heel erg steunde, maar aangezien ik toch veel dronk boeide me dat niet zo. heb toen na 3 maanden gezegd dat ik hem niet meer wou zien. ben ook heel erg lullig tegen hem geweest, maar jah boeide me niet zo toen. later heb ik veel spijt gekregen maar dan zijn we weer een aantal jaren verder. heb dus al die jaren ook verdrongen wat er is gebeurd, blowen, drinken, harddrugs, noem het en ik deed het. toen ik 19 was veranderde me leven. stopte ook met drinken, nou ja niet helemaal, maar niet meer zoveel als ik gedaan had. ik kreeg steeds meer herinneringen terug, ben toen 2 maanden uit de rolatie geweest, was volledig de weg kwijt. alles begon naar boven te komen en wist niet meer wat te doen. langzaam ging het weer beter. kreeg ook weer een beetje contact me die jongen die er toen voor me was. maar net zo spontaan als het begon, ging het ook weer voorbij. zo heb ik wat aangeklooid met jongens geen serieuze relatie, maar had ook geen sex. toen ik 21 was kwam die jongen weer terug, hoe raar kan het lopen. hij is nu een van me beste vrienden. maar wat wel moeilijk is dat ik dus sinds ik 21 was verliefd ben op hem. we hebben altijd wel een beetje aangeklooid maar het is nooit wat geworden, wel jammer, want ik hou van hem met heel mn hart, kan hem niet uit mn hoofd zetten, ook al heb ik nu een relatie van 20 maanden, een hele lieve jongen maar ook met nukken, is ook niet altijd even eerlijk en hem vertrouwen is heel moeilijk voor me aangezien wat er is gebeurd. hij is ook wel een beetje agressief, weet niet goed wat ik daar mee moet doen, hij kan ook niet echt luisteren, dus kan me bij hem ook niet echt uiten wel jammer, maar heb goede vrienden. toch blijf ik bij die ene jongen terug komen, bij hem kan ik zijn zoals ik ben, ik kan met hem praten huilen lachen. hij is mijn zonnetje, waarom ziet hij niet dat ik zoveel van hem houd. zou graag een 2e kans krijgen. bij me ouders kan ik niet echt terecht met mijn verhaal, ik heb ze toen verteld van die congierge,,, ze geloofde me niet en dat heb ik ze altijd kwalijk genomen, en bovendien hebben hun ook wel andere zorgen, ik heb bijv nog 2 broertjes waarvan 1 met een ziekte cf oftewel taaislijmziekte. is ook heel moeilijk want je ziet het als hij achteruit gaat, maar gelukkig gaat het op dit moment goed met hem. waarom ik niet meer wil leven?? ik heb het gevoel dat niemand van me houd, me ouders niet, me vriend niet, zelfs me bio pa niet, hij laat nooit van zich horen, ik voel dat ik alleen sta in het leven, er is niets waarvan ik nu denk ja daarvoor blijf ik hier. ik wil dat het een keer goed gaat alles heeft me tot nu toe tegen gezeten, mag bijv. ook niet meer fulltime werken door een auto ongeluk. daardoor kan ik nog niet echt op mezelf, alles is zo duur. zit dus noodgedwongen bij me ouders, bij me vriend wil ik niet , bij degene bij wie ik wel wil zijn, wil niet met mij zijn. wat heeft het leven nu voor zin zo?????

Al heel mijn leven zit ik op de achtergrond.
Ik word altijd en overal maar genegeerd, daarom ook dat ik de laatste tijd nogal grof kan zijn tegen die anderen.
In de lagere school werd ik altijd beschouwd als een buitenstaander, een "niemand". Ik was toen nogal mollig en praatte toen niet veel, al gauw geraakte ik bevriend met nog iemand die niet zo mager was, het klikte direct, maar ondertussen bleven die anderen maar dingen zeggen en mij te negeren..
Toen ik naar het eerste middelbaar ging begon die vriend van mij te veranderen met zijn karakter, en begon ik hard te groeien zodat ik niet meer dik was maar eerder normaal. Ik liet mijn haar groeien, begon meer te praten en TOCH bleven ze mij negeren, in het tweede middelbaar geraakte ik dan bevriend met het "krapuul" van het school, wat mijn punten ook deden dalen.. Ik kreeg een A-attest maar zakte toch af naar Mechanica, waar ik oude bekenden tegenkwam van de lagere school, die mij toen negeerden en uitscheldden, ze praatten wat met mij, toen reed ik er mee naar het school en begon die miserie opnieuw, ik werd terug door dezelfde uitgescholden en achteruitgezet... Ik kropte al die woede op zodat ik zelf harder werd, toen ik in het vierde zat begon mijn fietscompagnon vriendelijker te doen en stopte met zijn directe scheldwoorden, ik kreeg toen ook meer goede vrienden, die uiteindelijk mij toch ook maar negeerden... ondertussen zit ik in het vijfde en blijft iedereen mij maar negeren!! Ik heb al veel nagedacht over zelfmoord en heb een vriend kunnen overtuigen het zelf niet te doen. Maar toch voel ik zo nu en dan de drang om mijn ketting vast te pakken en mezelf gewoon te wurgen...

Dat is de omschrijving...
Voor de meeste mensen als ik mijn leven volledig zou beschrijven, zouden ze denken, Die heeft geen echte problemen.
Zijn leven is eigenlijk nog vrij leuk.
Kan zo zijn.. Zo voelt het in elk geval niet..
Die gedachten blijven in mijn hoofd cirkelen. wachtend tot ik mij terug depressief voel.. het begon pas erg op gang te komen toen mijn vriendin het uitmaakte, daarna heb ik gewoon erg veel pech gehad, ik ben bijvoorbeeld te weten gekomen dat ik hersenschade heb. Het is nog niet zeker of het een ziekte is of een aangeboren afwijking, mijn pc total loss, zwaar gefaald in het school, mijn psychiater dat niet tot mij door kon dringen en het uiteindelijk heeft opgegeven... Een van mijn beste vrienden die naar een ander land verhuisd is.. Ik ben altijd al een gesloten persoon geweest... maar hoe moeilijk is het om te zien voor de mensen rondom mij dat ik gewoon wil dat ze wat affectie tonen.. Ik voel mij echt gewoon rot en leeg vanbinnen, niet alsof er echt nogiets was om voor te leven. Ik had alleen mijn vriendin, die gaf om mij, totdat ze het feit dat we al zo lang samenwaren niet meer aankon. Ze wilde vrij zijn.. Net wanneer ik haar het meeste nodig had..Dat ze stikt in haar vrijheid.. Ik heb er teveel van, en niemand meer om het mee te delen... Dat zijn al de dingen die je nooit zou weten als ik gewoon mijn wekelijkse routine zou vertellen... het enige wat ik nu wil weten is hoe ik die leegte kan opvullen met andere dingen dan drugs en drank.. Niemand zal me dat ooit kunnen zeggen.. Hopelijk heb ik het sneller door dan mijn slechte gedachten mij hebben..

Ik weet eigelijk niet zo goed waar het is begonnen ..
ik had een vriend & ik was helemaal verliefd op hem ..
hij was alles voor mij ..
& ik dacht ik voor hem ..
hij was mijn 1e ECHTE vriend ..
het begon een jaar geleden ..
Toen hij met een ander meisje had gezoent..
& we uit elkaar gingen voor 3 dagen toen hat ik zo veel stress en alles ik kon niet zonder hem dus ik vergaf hem en we gingen verder..
sins die tijd werd ik ziekelijk jaloers & Vertrouwde ik hem niet meer..
Ik Controleerde hem ..
Ik wist diep van binnen dat het nog eens zou gebeuren ..
maar je hoopt tog stiekem van niet ..
20 april dit jaar trouwde mijn ouders..
dat was echt leuk ..
hij was er ook ..
ik ging op huwelijks reis me naar Antille..
me Familie van me vader ze kant woont daar ..
we gingen 2 weken ..
ik had het er zwaar mee ,
ik zou me vriend 2 weken niet zien ..
Ik kan niet goed om gaan met stress dus koste dan ook werkelijk de longen uit me lijf de dag voor ik weg ging ..
we hadden afgesproken te bellen ..
Maar ik belde steeds & hij was er steeds niet ..
ik vond het al raar dat ik niets hoorde ..
toen ik een paar dagen later online kwam had ik een mail ontvangen van een meisje ..
daar stond in dat ze het naar haar zin had met MIJN vriend enzoo ..
toen was het voor mij over ..
Ik wouw niet meer in de maaling genomen worden ..
Maar ik hielt tog heel veel van die jongen ..
hij zou me van schiphol komen halen ,
maar daar was hij ook niet komen opdagen ..
Toen ik thuis kwam ging de telefoon ..
& hij was het ..
We kregen een beetje ruzie ..
En ik hing op ..
sávonds belde hij & zei hij dat hij met me moest praten ..
(ik ook met hem) Maar het deed tog pijn dat ik wist dat het over zou zijn ..
de volgende de dag hadden we gesproken en was het klaar tussen ons ..
We besloten vrienden teblijven ,
Maar dat ging niet er zijn dingen gebeurt toen die nooit hadden mogen gebeuren op dat mommend sta je daar niet bij stil ..
Toen ging hij een tijdje raar doen ..
We hebben toen een ruzie op school gehat ..
waar door ik vervolgens helemaal van uit me dak ging en spugte En sloeg hem in ze gezicht ..
hij maakte me uit voor hoer & hij zou nooit iets voor me gevoelt hebben ..
op dat moment begon alle ellende ..
ik kon niet slapen huilde veel & at niet meer..
ik was alles kwijt ..
ik was gestopt met sporten voor hem ..
heb me vrienden voor hem aan de kand gezet ..
de band met me moeder was helemaal weg door verschillende discussies die we hadden door & over hem ..
die band is nog steeds niet het zelfde ..
Naar een paar maanden bracht ik al zijn spullen terugg ..
& hij was er ook ..
We hebben er toen over gesproken en alles was weer "goed"..
Het was niet goed maar het was beter zo dacht ik ..
ik dacht dat ik het dan een plaatsje kon geven maar dat kon ik niet ..
hij ging vertellen dat hij naar een meisje toe ging enzoo & dat deed me heel veel pijn ..
Later kwam er nog meer uit hij zou ook andere dingen met andere meisjes hebben gedaan..
Ik wouw en kon niet zonder hem leven..
alles ging zo kut ..
Ik sprak er alleen over met me vrienden ..
een van me vriendinnen raden me aan om er met hem over tepraten..
hij zei dat ik zielig deed en aandacht wouw ..
Ik voelde me zoo kloten ..
Ik herkende hem niet meer terug ..
ik wouw me ouden vriend terug ..
ik kwam er maar niet over heen ..
in tussen is het een half jaar geleden en ben ik er nog steeds niet over heen ..
onder tussen is er al heel wat gebeurt ..
ik ben gestalkt en nog meer tot aan treiteren aantoe ...
en het erge is ik mis hem nog elke dag ..
mis de tijden die we zamen hadden ..
intussen heeft hij een vriendin ..
ik vraag me zelf elke dag af waarom hij wel en ik niet ..
Ik kan er niet meer tegen ..
ik denk dat het tijd wordt er een eind aan temaken ..
een eind aan al deze pijn en verdriet !!
iedereen zegt dat ik nog een hele toekomst voor me heb liggen maar ik kan niet meer..
& heb gewoon geen zin meer in dit alles voor mij is het over!!
Ik heb zo veel vragen waar ik nooit een antwoord op sal krijgen..
Als ik geen liefde kan krijgen hoe kan ik het dan ooit liefde geven ?..
Als dat alles voor bestemt is waarom voor mij ?..
als het voor mij voor bestemt is waarom leef ik dan ?..
Als er een god bestaat waarom doet hij dan niets tegen dit alles ? ..
Als mijn overleden dierbaren gebeden horen waarom kunnen ze dan niets voor me doen ?..
Waarom wordt ik gestraft & heb ik altijd ongeluk? ..
Waarom , Waarom dat is de vraag die blijft spooke ..
Er is gewoon bijnaa geen andere uit weg!!
Er is niemand die mij kan helpen zelfs mijn ouders niet !!