Levensverhalen (pagina 1278)

weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen, dit is allemaal nieuw voor me. heb het altijd voor me gehouden, maar weet niet meer wat ik moet doen. Toen ik al in de buik van me ma zat begonnen de problemen al, me bio pa liep weg. eenmaal geboren werd ik heen en weer geslingerd door de fam. heb samen met ma ma 5 jaar bij opa en oma in huis gewoond, daarna ontmoeten ze een man en zijn ze gaan samenwonen. op me 8e zijn ze getrouwd. toen ik 6 was was ik veel aan t spelen met mn neef, leuke spelletjes in het begin, maar het ging verder en werd het niet meer leuk. kan me niet alles meer herinneren maar een aantal dingen nog wel, zo weet ik nog dat ik op me 9e zei en dat was een van de laatste keren. ga weg, ik wil dit niet hou op, en ik begon te schreeuwen. niemand die dat natuurlijk hoorde was alleen met hem. van me 6e t/m me 9e ben ik seksueel misbruikt door me neef. op me 10e was ik een keer bij mn nicht thuis, zij was ff weg en was alleen met haar man. hij ging ook aan me zitten, ik d8 dat dat normaal was. hij nam me mee naar boven en klede me uit. het is een paar keer gebeurt. toen ik 11 was overleden me opa en me oma. dat was een zware klap die ik te verwerken kreeg hun waren me alles. ik hield van hun zoals ik van niemand anders hield. werd ook op me 11e uit huis geplaats. niet door jeugdzorg. me ouders hadden zelf wat geregeld. bij me oom en tante en dus ook bij die neef. ben 3 maanden daar geweest. hij heeft niks gedaan. werd ook een aantal keren van school afgehaald. toen ik op me 15e mn eerste vriendje leerde kennen. hij was 2 jaar ouder en heel stoer toen. ja hij was het voor mij. 8 maanden ben ik bij hem geweest. 8 helse maanden. want hij was niet zo lief en aardig. de eerste keer had ik uit vrije wil sex met hem, de keren die daarop volgde niet. ik kon nergens heen zonder dat hij het wist, moest altijd thuis zij, want hij kon langs komen. en als ik toch keertje sniekie weg ging en hij kwam toevallig langs nou hij kwam me persoonlijk ophalen, elke keer als ik dreigde bij hem weg te gaan sprak hij over zelfmoord, ik bleef daardoor bij hem. maar na 8 maanden dat te moeten hebben geslikt, en dat vreemdgaan van hem, notabene waar ik bijstond, heb ik het alsnog uitgemaakt. zelfmoord heeft hij niet gepleegd. toen ik 17 was leerde ik me 2e vriendje kennen, mn grote liefde, we hebben een paar fijne maanden gehad totdat n vriendin van me begon te stoken in de relatie, daarna hebben we alleen bijna nog maar ruzie gehad desondanks hebben we het lang volgehouden. totdat hij zei dat hij niet meer kon en verbrak de relatie, later hoorde ik ook dat hij n meisje had gekust.,ik weet dat er geen excuus voor bestaat maar kon er enigzins wel inkomen, door die vriendin en continu ruzie. in die tijd dat ik met hem had (zat nog op de middelbare school) gebeurde er weer iets, de congierge werd handtastelijk vieze woorden enzo. hij heeft me bij mn borsten en kruis gegrepen. was er kapot van een vriendin van school deelde alles, zij was er immers bij. samen gingen we naar de rector, zij vertelde het hele verhaal, later trok ze het in en zei dat het niet waar was, een aantal leerlingen hadden haar omgepraat. ik ging van school. vanaf dat moment heb ik alleen maar gewerkt. toen het met mn vriend over was was ik de realiteit kwijt. ben heel veel gaan drinken, met blowen en harddrugs gebruiken was ik inmiddels gestopt, heb 3 jaar aan die zooi gezeten. maar goed ik leerde iemand kenne die mij heel erg steunde, maar aangezien ik toch veel dronk boeide me dat niet zo. heb toen na 3 maanden gezegd dat ik hem niet meer wou zien. ben ook heel erg lullig tegen hem geweest, maar jah boeide me niet zo toen. later heb ik veel spijt gekregen maar dan zijn we weer een aantal jaren verder. heb dus al die jaren ook verdrongen wat er is gebeurd, blowen, drinken, harddrugs, noem het en ik deed het. toen ik 19 was veranderde me leven. stopte ook met drinken, nou ja niet helemaal, maar niet meer zoveel als ik gedaan had. ik kreeg steeds meer herinneringen terug, ben toen 2 maanden uit de rolatie geweest, was volledig de weg kwijt. alles begon naar boven te komen en wist niet meer wat te doen. langzaam ging het weer beter. kreeg ook weer een beetje contact me die jongen die er toen voor me was. maar net zo spontaan als het begon, ging het ook weer voorbij. zo heb ik wat aangeklooid met jongens geen serieuze relatie, maar had ook geen sex. toen ik 21 was kwam die jongen weer terug, hoe raar kan het lopen. hij is nu een van me beste vrienden. maar wat wel moeilijk is dat ik dus sinds ik 21 was verliefd ben op hem. we hebben altijd wel een beetje aangeklooid maar het is nooit wat geworden, wel jammer, want ik hou van hem met heel mn hart, kan hem niet uit mn hoofd zetten, ook al heb ik nu een relatie van 20 maanden, een hele lieve jongen maar ook met nukken, is ook niet altijd even eerlijk en hem vertrouwen is heel moeilijk voor me aangezien wat er is gebeurd. hij is ook wel een beetje agressief, weet niet goed wat ik daar mee moet doen, hij kan ook niet echt luisteren, dus kan me bij hem ook niet echt uiten wel jammer, maar heb goede vrienden. toch blijf ik bij die ene jongen terug komen, bij hem kan ik zijn zoals ik ben, ik kan met hem praten huilen lachen. hij is mijn zonnetje, waarom ziet hij niet dat ik zoveel van hem houd. zou graag een 2e kans krijgen. bij me ouders kan ik niet echt terecht met mijn verhaal, ik heb ze toen verteld van die congierge,,, ze geloofde me niet en dat heb ik ze altijd kwalijk genomen, en bovendien hebben hun ook wel andere zorgen, ik heb bijv nog 2 broertjes waarvan 1 met een ziekte cf oftewel taaislijmziekte. is ook heel moeilijk want je ziet het als hij achteruit gaat, maar gelukkig gaat het op dit moment goed met hem. waarom ik niet meer wil leven?? ik heb het gevoel dat niemand van me houd, me ouders niet, me vriend niet, zelfs me bio pa niet, hij laat nooit van zich horen, ik voel dat ik alleen sta in het leven, er is niets waarvan ik nu denk ja daarvoor blijf ik hier. ik wil dat het een keer goed gaat alles heeft me tot nu toe tegen gezeten, mag bijv. ook niet meer fulltime werken door een auto ongeluk. daardoor kan ik nog niet echt op mezelf, alles is zo duur. zit dus noodgedwongen bij me ouders, bij me vriend wil ik niet , bij degene bij wie ik wel wil zijn, wil niet met mij zijn. wat heeft het leven nu voor zin zo?????

Al heel mijn leven zit ik op de achtergrond.
Ik word altijd en overal maar genegeerd, daarom ook dat ik de laatste tijd nogal grof kan zijn tegen die anderen.
In de lagere school werd ik altijd beschouwd als een buitenstaander, een "niemand". Ik was toen nogal mollig en praatte toen niet veel, al gauw geraakte ik bevriend met nog iemand die niet zo mager was, het klikte direct, maar ondertussen bleven die anderen maar dingen zeggen en mij te negeren..
Toen ik naar het eerste middelbaar ging begon die vriend van mij te veranderen met zijn karakter, en begon ik hard te groeien zodat ik niet meer dik was maar eerder normaal. Ik liet mijn haar groeien, begon meer te praten en TOCH bleven ze mij negeren, in het tweede middelbaar geraakte ik dan bevriend met het "krapuul" van het school, wat mijn punten ook deden dalen.. Ik kreeg een A-attest maar zakte toch af naar Mechanica, waar ik oude bekenden tegenkwam van de lagere school, die mij toen negeerden en uitscheldden, ze praatten wat met mij, toen reed ik er mee naar het school en begon die miserie opnieuw, ik werd terug door dezelfde uitgescholden en achteruitgezet... Ik kropte al die woede op zodat ik zelf harder werd, toen ik in het vierde zat begon mijn fietscompagnon vriendelijker te doen en stopte met zijn directe scheldwoorden, ik kreeg toen ook meer goede vrienden, die uiteindelijk mij toch ook maar negeerden... ondertussen zit ik in het vijfde en blijft iedereen mij maar negeren!! Ik heb al veel nagedacht over zelfmoord en heb een vriend kunnen overtuigen het zelf niet te doen. Maar toch voel ik zo nu en dan de drang om mijn ketting vast te pakken en mezelf gewoon te wurgen...

Dat is de omschrijving...
Voor de meeste mensen als ik mijn leven volledig zou beschrijven, zouden ze denken, Die heeft geen echte problemen.
Zijn leven is eigenlijk nog vrij leuk.
Kan zo zijn.. Zo voelt het in elk geval niet..
Die gedachten blijven in mijn hoofd cirkelen. wachtend tot ik mij terug depressief voel.. het begon pas erg op gang te komen toen mijn vriendin het uitmaakte, daarna heb ik gewoon erg veel pech gehad, ik ben bijvoorbeeld te weten gekomen dat ik hersenschade heb. Het is nog niet zeker of het een ziekte is of een aangeboren afwijking, mijn pc total loss, zwaar gefaald in het school, mijn psychiater dat niet tot mij door kon dringen en het uiteindelijk heeft opgegeven... Een van mijn beste vrienden die naar een ander land verhuisd is.. Ik ben altijd al een gesloten persoon geweest... maar hoe moeilijk is het om te zien voor de mensen rondom mij dat ik gewoon wil dat ze wat affectie tonen.. Ik voel mij echt gewoon rot en leeg vanbinnen, niet alsof er echt nogiets was om voor te leven. Ik had alleen mijn vriendin, die gaf om mij, totdat ze het feit dat we al zo lang samenwaren niet meer aankon. Ze wilde vrij zijn.. Net wanneer ik haar het meeste nodig had..Dat ze stikt in haar vrijheid.. Ik heb er teveel van, en niemand meer om het mee te delen... Dat zijn al de dingen die je nooit zou weten als ik gewoon mijn wekelijkse routine zou vertellen... het enige wat ik nu wil weten is hoe ik die leegte kan opvullen met andere dingen dan drugs en drank.. Niemand zal me dat ooit kunnen zeggen.. Hopelijk heb ik het sneller door dan mijn slechte gedachten mij hebben..

Ik weet eigelijk niet zo goed waar het is begonnen ..
ik had een vriend & ik was helemaal verliefd op hem ..
hij was alles voor mij ..
& ik dacht ik voor hem ..
hij was mijn 1e ECHTE vriend ..
het begon een jaar geleden ..
Toen hij met een ander meisje had gezoent..
& we uit elkaar gingen voor 3 dagen toen hat ik zo veel stress en alles ik kon niet zonder hem dus ik vergaf hem en we gingen verder..
sins die tijd werd ik ziekelijk jaloers & Vertrouwde ik hem niet meer..
Ik Controleerde hem ..
Ik wist diep van binnen dat het nog eens zou gebeuren ..
maar je hoopt tog stiekem van niet ..
20 april dit jaar trouwde mijn ouders..
dat was echt leuk ..
hij was er ook ..
ik ging op huwelijks reis me naar Antille..
me Familie van me vader ze kant woont daar ..
we gingen 2 weken ..
ik had het er zwaar mee ,
ik zou me vriend 2 weken niet zien ..
Ik kan niet goed om gaan met stress dus koste dan ook werkelijk de longen uit me lijf de dag voor ik weg ging ..
we hadden afgesproken te bellen ..
Maar ik belde steeds & hij was er steeds niet ..
ik vond het al raar dat ik niets hoorde ..
toen ik een paar dagen later online kwam had ik een mail ontvangen van een meisje ..
daar stond in dat ze het naar haar zin had met MIJN vriend enzoo ..
toen was het voor mij over ..
Ik wouw niet meer in de maaling genomen worden ..
Maar ik hielt tog heel veel van die jongen ..
hij zou me van schiphol komen halen ,
maar daar was hij ook niet komen opdagen ..
Toen ik thuis kwam ging de telefoon ..
& hij was het ..
We kregen een beetje ruzie ..
En ik hing op ..
sávonds belde hij & zei hij dat hij met me moest praten ..
(ik ook met hem) Maar het deed tog pijn dat ik wist dat het over zou zijn ..
de volgende de dag hadden we gesproken en was het klaar tussen ons ..
We besloten vrienden teblijven ,
Maar dat ging niet er zijn dingen gebeurt toen die nooit hadden mogen gebeuren op dat mommend sta je daar niet bij stil ..
Toen ging hij een tijdje raar doen ..
We hebben toen een ruzie op school gehat ..
waar door ik vervolgens helemaal van uit me dak ging en spugte En sloeg hem in ze gezicht ..
hij maakte me uit voor hoer & hij zou nooit iets voor me gevoelt hebben ..
op dat moment begon alle ellende ..
ik kon niet slapen huilde veel & at niet meer..
ik was alles kwijt ..
ik was gestopt met sporten voor hem ..
heb me vrienden voor hem aan de kand gezet ..
de band met me moeder was helemaal weg door verschillende discussies die we hadden door & over hem ..
die band is nog steeds niet het zelfde ..
Naar een paar maanden bracht ik al zijn spullen terugg ..
& hij was er ook ..
We hebben er toen over gesproken en alles was weer "goed"..
Het was niet goed maar het was beter zo dacht ik ..
ik dacht dat ik het dan een plaatsje kon geven maar dat kon ik niet ..
hij ging vertellen dat hij naar een meisje toe ging enzoo & dat deed me heel veel pijn ..
Later kwam er nog meer uit hij zou ook andere dingen met andere meisjes hebben gedaan..
Ik wouw en kon niet zonder hem leven..
alles ging zo kut ..
Ik sprak er alleen over met me vrienden ..
een van me vriendinnen raden me aan om er met hem over tepraten..
hij zei dat ik zielig deed en aandacht wouw ..
Ik voelde me zoo kloten ..
Ik herkende hem niet meer terug ..
ik wouw me ouden vriend terug ..
ik kwam er maar niet over heen ..
in tussen is het een half jaar geleden en ben ik er nog steeds niet over heen ..
onder tussen is er al heel wat gebeurt ..
ik ben gestalkt en nog meer tot aan treiteren aantoe ...
en het erge is ik mis hem nog elke dag ..
mis de tijden die we zamen hadden ..
intussen heeft hij een vriendin ..
ik vraag me zelf elke dag af waarom hij wel en ik niet ..
Ik kan er niet meer tegen ..
ik denk dat het tijd wordt er een eind aan temaken ..
een eind aan al deze pijn en verdriet !!
iedereen zegt dat ik nog een hele toekomst voor me heb liggen maar ik kan niet meer..
& heb gewoon geen zin meer in dit alles voor mij is het over!!
Ik heb zo veel vragen waar ik nooit een antwoord op sal krijgen..
Als ik geen liefde kan krijgen hoe kan ik het dan ooit liefde geven ?..
Als dat alles voor bestemt is waarom voor mij ?..
als het voor mij voor bestemt is waarom leef ik dan ?..
Als er een god bestaat waarom doet hij dan niets tegen dit alles ? ..
Als mijn overleden dierbaren gebeden horen waarom kunnen ze dan niets voor me doen ?..
Waarom wordt ik gestraft & heb ik altijd ongeluk? ..
Waarom , Waarom dat is de vraag die blijft spooke ..
Er is gewoon bijnaa geen andere uit weg!!
Er is niemand die mij kan helpen zelfs mijn ouders niet !!

hallo, ik wil zelfmoord plegen mijn broers pesten mij altijd en als ik mijn moeder roep krijg ik de schult wat kan ik doen om dit probleem te verhelpen plz help mij anders kan ik gou zelfmoord plegen.....

hallo, ik ben 23 jaar oud aan lijd aan een accute hartaandoenig waardoor ik een levensverwachting heb v ongeveer 50 jaar.Er is al zoveel misgegaan in mn leven dat ik niet weet waar te beginnen.sinds ik weet v mn aandoening(na mn eerste hartaanval op mn 20e)is alles berg af gegaan,de relatie met mn vriendin waarvan ik dacht dat ze de liefde v mn leven was was plots gedaan.ze zag et nietmeer zitn zei ze.op dat moment verloor ik ook mn werk.ik heb dan besloten om er toch het beste van te maken,achteraf beken de stomste beslissing dat ik ooit gemaakt heb.ik heb dan een porsche gekocht en er al mn geld in gestoken,de ene job na de andere gedaan.dagen wakker blijven om te werken totdat idd je nog een hartaanval krijgt.was toen 22.sindsdien heb ik schulden bij familie,bijna geen vrienden meer,geen werk ma uitzicht op ander in een of andere winkel via een vriendin.ja ik heb het idd verkloot.ik heb voor de moment niks v geld meer.mn familie die overigens niet weet v mn aandoening wil niet meer helpen, mn vriendenkring is door de jaren nogal schaars geworden,welgeteld 4 die dit weten en me trachten te steunen.ik weet het allemaal niet meer.mss is dit iets wat ik als laatste doe,om toch mn verhaal te vertellen,al zitten er veel gaten in omdat ik alles zou vertellen veel te lang zou worden.

heb iemand nod ideeen zonder dat ik voor een trein of van een flat of brug af moet springen ik ben klaar met mijn leven ik wordt beschuldigd voor dingen ik kan er niet mee leven jaren geleden heb ik het ook geprobeerd en toen heb ik 2 weken in coma gelegen ik weet nu niet meer wat ik kan doen misschien hebben jullie ideeen om te stoppen

groetjes willem

wrm? ja gwn ....et ga gwn nie meer! alles zit me teegn
heb nie anders dan problemen doe aan zelfverminking word me allemaal te veel! te moeilijk vo mij om ier ng te moetn zijn...ik krijg het allemaal niet uit mijn hoofd! ik wil gwn weg van hier weg van alles weg van mijn problemen!

ik heb al heel lang aangedacht
ik heb heel veel dingen geprobeerd om mezelf vrolijk te maken
het is gelukt
maar voor eventjes
ik heb zelf andere plekken geprobeerd
maar nixxx, telkens gebeurd dezelfde met me
telkens dezelfde verhalen
ik heb er al eerder aangedacht maar nu zit ik er echt mee
ik ben heel erg depressief
nu ben ik allemaal dingen aan het zoeken om zelfmoord te plegen
nu ben ik mijn leven zat
mijn ouders weten van nix en i ben het zat om te praten
k wil het wel doen maar niets dat pijnlijk is
ik weet het nog niet zeker
van binnen wil ik he doen
mijn beste vriendinnen houden me tegen

Wat als je de liefde van je leven moet opgeven als anderen dat van je willen. Als mensen die belangrijk voor je zijn je laten kiezen tussen hen of je liefde. Er alles aan doen om jou en je liefde uit elkaar te drijven omdat de liefde niet op een nette en standaard manier is ontstaan. Het verdient geen pluim, maar de liefde en het houden van wat er nu is lijkt niet te tellen.
We zijn gestopt voor die klote wereld die dat liever ziet (er zijn ook lieve mensen die wel blij zijn). Gestopt voor hen en nu allebei zelf diep ongelukkig en vol spijt.
Maar wat moet ik nog, ik kan niet kiezen tussen mijn liefde en dierbaren, waarom vragen ze me dat? De controle over mijn eigen geluk en leven zijn weg.
Ik heb nooit zo sterk met nare gedachten over zelfmoord gelopen, nu zijn ze al een paar keer in enkele dagen voorbij geflitst.