De pijn diep van binne, weet niet waar ik moet beginne,
kan niemand vertrouwen, geen vrienden om op te bouwen, als ik dood ben zal denk ik niemand om mij rouwen, zelf stel ik mezelf de vraag, zal ik ooit trouwen?
liefde en vriendschap zijn het probleem, waar ga je ermee heen? niemand luistert of geeft erom, het leven is belachelijk en krom, geen zelfvertrouwen, ben niet knap, en weet dat ik binne kort met mijn leven kap.
maar dan? is alles eindelijk voorbij? is daar het licht, of donker, of de echte liefde aan mijn zij, ik weet het niet meer, ben deperesief en down steeds maar weer, wil ermee kappen elke keer.
ben ik te laf? denk ik te maf? ben ik gek? of houd ik te vaak mijn bek, ben stil, rustig en heb geen wil, geen doel om op uit te gaan, en als ik wat voor mezelf doe zal mijn vader me slaan.
thuis heb ik geen eigen wil, zo wel, dan slaat mijn vader me stil, hij weet alles beter, een echte betweter.
ik haat hem, ik wou dat ik hem nooit meer ken, maar dan toch, er is vergevenis in mijn leven, teminste zoals ik ben.
mijn vrienden lachen me uit, luisteren nietmeer naar mij, voel me onder druk gezet, voel me nietmeer vrij.
ik denk telkens met een goede indruk te presteren, maar na een tijdje, begin ik het weer te leren.
nooit liefde gehad, in het donker geleeft als een rat, wil voor mezelf uitkomen, verdienen en op mijzelf wonen.
nieuwe kansen ver van huis, nieuwe mensen om naar te luisteren, inplaats van al dat geruzie, geschreeuw wat resulteert in geruis, in mijn oren, omdat mijn ouders me niet willen horen.
van binne wil ik ook wraak, niet slaan, maar overtuigen met een betere baan, betere vriendin, en dat is slechts het begin.
maar de moed is er niet, mischien moet ik meer relaxen, nog meer wiet? owneej, want drugs helpt bij mij niet.
nog 1 keer proberen met alles wat ik heb, en uiteindelijk val ik weer op mijn bek.
na lang denken begin ik er weer aan, terwijl ik een jaar in mijn ben vergaan, in gedachten, want diep van binne, weet ik dat die liefde buiten staat te wachten. het nog een keer proberen, en dan weer die mensen die me slachten. maar ik blijf doorgaan, totdat ik nietmeer kan denken, doen en opstaan, wanneer ik gevallen ben, want alleen ik, ben de persoon die mezelf kent !!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.