Levensverhalen (pagina 1268)

Ik ben nogal een stil meisje en vertel niet zo snel mijn geheimen aan mijn twee beste vriendinnen. Omdat ik hen niet vertrouw. Ik heb hen graag en zij mij, maar ik weet dat ik ze mijn echte, grote geheimen niet kan vertellen. Want vroeg of laat zal één van de twee het er toch uitflappen. Samen praten we wel over jongens, mode, de klas, over gewone meisjeszaken eigelijk. Maar echte echte problemen of zo (bijvoorbeeld depressie), daar spreken we nooit serieus over. Als ik zou zeggen dat ik depressief ben, dan zou ze mij regelrecht uitlachen. Omdat ze waarschijnlijk zelf nog nooit depressief geweest zijn. Ze zouden zeggen dat een meisje als ik toch niet depressief kan zijn.
Ook in de liefde heb ik geen geluk. Ik heb nog nooit een lief gehad. Als iemand zegt aan een andere jongen: ‘Wilt ge me dedie?’ dan zegt die jongen waarschijnlijk: ‘Me dedie? Nee jong, azo een lelijke!’. Nog nooit heeft iemand tegen mij gezegd dat ze mij tof of mooi of aangenaam vinden. Alleen maar ‘das een stomme’, ‘azo een stille’ en ‘azo een lelijke’ of ‘azo een saaie’. Mijn vriendinnen worden daar ook met gepest (pesten is misschien te hard uitgedrukt), maar over mij zeggen ze niet zoveel slechte dingen als over mijn vriendinnen. Ze zeggen eigenlijk niet zoveel slecht over mij, maar ook niets goeds. Wij zijn de seuten van de klas en we zijn helemaal niet populair. Vroeger noemden ze ons zelf de ‘seutenbond’.
Van dit alles word ik dus depri. Ook al gaat alles goed op school (dan bedoel ik mijn punten), thuis (ik kom wel niet goed overeen met mijn vader, maar daar word ik dan weer niet depri van), in de familie,… Toch had ik drie maanden geleden zelfmoordplannen. Ik zat de hele tijd met dezelfde vragen in mijn hoofd: ‘Waarom bestaan wij?’, ‘Welke klootzak laat ons hier dit leven leven, terwijl we toch alleen maar problemen hebben?’, ‘Waarom zijn andere mensen populair en ik niet?’, ‘Waarom kan ik mij nu zo slecht voelen door zo’n stomme argumenten?’, ‘Hoe komt het dat ik hier op het kleinste plaatske zit met zoveel miserie, terwijl er oneindig veel plaats is in het heelal?’, ‘Ziet er eigelijk iemand mij wel graag?’, ‘Waarom bestaan er toch van die complexe dingen in de wereld?’, ‘Waarom is liefde het belangrijkste ‘ding’ op aarde?’, ‘Is het leven alleen maar liefde en zijn de rest allemaal dingen om je gewoon wat bezig te houden, de tijd te doden?’. En ook van die simpele, stomme vraagskes: ‘Waarom kan ik nu die bic in mijn handen houden?’, ‘Waarom kan ik alles zien?’, ‘Waarom kan ik niet alles weten wat er op de wereld en daarbuiten bestaat?’, ‘Waarom kan ik nadenken?’, ‘Waarom zijn we verschillend?’.
Er zijn nog een paar andere redenen waarom ik depri was/ben, maar die wil ik liever niet vertellen.
Ik zocht dan op internet manieren om zelfmoord te plegen. Maar als ik er langer over nadacht, wist ik dat ik veel pijn ging hebben en dat ik mijn mama heel ongelukkig zou maken. Ik had eerst nog het gedacht om mezelf te vergiftigen. Maar met wat? En wat als ik het dan toch zou overleven? Dan zou ik alles moeten vertellen aan mijn ouders of zou gans de school weten dat ik mezelf wou vergiftigen. Dat wilde ik niet, dus was ik superlijm beginnen te snuiven om mijn problemen te vergeten. Maar het werd nog slechter: ik werd ongelukkiger en blijer tegelijk.
Daarna is het toch wat beter gegaan, maar i.p.v. snuiven, eet ik dan weer meer dan anders. Ik begon meer en meer te wegen (toch is mijn BMI perfect, maar ik heb ongeloofelijk veel vet rond mijn buik), dus wou ik wat minder gaan eten. Ik keek naar programma’s over mensen die anorexia nervosa hadden en ik at twee dagen achter elkaar alleen maar een hele kleine portie gekookt. Dat hield ik niet lang vol, maar ik probeerde. Het lukt mij nog altijd niet en ik krijg alsmaar meer vreetbuien. Ik denk: ‘Nu ga ge ni de kast ga plundern, é!’, maar toch doe ik het altijd. Ik heb geprobeerd om dat alles wat ik teveel eet, te vervangen door te sjieken. Nu ben ik daar ook al aan verslaafd. Wanneer ik kan, ben ik aan het sjieken. MAAR HET HELPT NIET! Ik wil echt niet zo’n vet mens worden, een mens die door iedereen nog meer gaat gepest worden. Dus denk ik dan weer aan boulimie, maar dat durf ik ook niet. Ik wil echt niet dat mijn vriendinnen denken dat ik psychisch gestoord ben of zoiets. Bij ons in de klas zit er al een meisje die psychisch gestoord is en daar moeten ze ook niet van hebben.
Dus denk ik dat ik weer heel depri ga worden en weer lijm ga beginnen snuiven. Ik weet dat het slecht is voor de hersenen en zo, maar… ik weet niets beter. Misschien moet ik toch een manier vinden om zelfmoord te plegen.
Ik begin de dood meer en meer te respecteren. Ik probeer er mij met te verzoenen, want vroeg of laat sterven we toch. Ik luister de laatste tijd veel naar emo en heb helemaal geen problemen met emo's. Wel al mijn vriendinnen verafschuwen emo’s. Dus dat durf ik ook al niet te zeggen. Ik zou mij ook wel als emo willen kleden, maar zo ben ik niet. Ik ben niet het type dat van de ene dag op de ander van stijl verandert. Mijn vriendinnen zouden mij als een gestoord mens beschouwen en dan heb ik helemaal geen vrienden meer.
Ik weet wat mijn problemen zijn: Ik ben té stil, ik kan niet goed contacten maken, ik durf niet veel geheimen aan mensen te zeggen omdat ik denk dat ze ze toch gaan doorvertellen, ik heb heel weinig zelfvertrouwen, ik ben pessimistisch, ik ben niet tevreden met mijn lichaam, tegen iedereen doe ik mij voor alsof er geen vuiltje aan de lucht is, terwijl mijn binnenste ‘ne rottn appel’ is. Niemand weet dit, alleen ik (en nu gij ook). Ik denk gewoon altijd: tzal wel over gaan, tis toch normaal, want ge zit in uwen puberteit é, dan ebde wel meer last van die dinges, als ge depri zijt, zijde e mietjn,… Maar dat zal het allemaal wel niet waar zijn. Ik weet het gewoon niet meer.
Het vertellen aan iemand doe ik niet, maar ik ben toch een beetje opgelucht dat ik het hier allemaal eens kan neerschrijven. Waarschijnlijk denkt ge: ‘Amaai, as die daar al depri va wordt!’. Ik weet het. Azo iet stoems. Ik weet het zelf niet meer wat ik moet denken.

p.s. Sorry voor het ‘Schoon Vlaams’.

Ben weer depressief sinds een tijdje, drink nu ook weer tijdens school tijd. Niemand merkt het.
Over een paar maanden zal het wel weer weg zijn, hoop ik. Nu ik weet dat het ook weer weg kan gaan zal ik gelukkig geen zelfmoord plegen, maar drank is ook niet de beste oplossing.

De mensen om mij heen verwachten het niet van me. Das wel klote, daardoor krijg ik geen hulp. Heb 1 keertje met een psycholoog gepraat, helpt wel maar dat is alweer een tijdje geleden. Toen ging het relatief goed.

Achja.. het kan altijd slechter!

Ik weet het allemaal ff nie meer hoor..
ik heb overal gezeik.. mt school mt me ouders, ik merk zelf ook dat het steeds slechter gaat met mij enzo. ik kan echt me vader niet meer lije. en mezelf ook eigelijk nie meer.. ik weet gewoon nie meer.. aan ene kant denk ik, ik geef alles op, ik pleeg zelfmoord maar andere kant vind ik dat ook weer zo moeilijk.. ik zou het zelf ook verschrikkelijk vinden als me moeder bv. dood zou gaan.. mah ik heb toch alleen maa ruzie, me pa kan me echt geen reet meer schelen.. heb toch alleen maar ruzie met hem. ik kan hem nie uitstaan.. en ik kan me mezelf nie uitstaan.. ik zit nu in examenjaar van de MAVO, mah ik haal alleen maa slechte cijfers. ik slaag toch nie, ik heb veel lieve en leuke vrienden. ik vind het daarom ook zo moeilijk om gewoon te doen. ik sta der alleen voor. tenminste zo voel ik dat.. majaa. ik weet gwoon nie meer wat ik moet doen ezo. ik wou dat iemand mij kon helpen ofzoo

Er was ooit is en wijs iemand die zei van pas op zie dat je niet teveel van iemand houd. Ik kon hem maar niet begrijpen en dacht dat ik dat ook nooit ging doen hoe kan je nu van iemand teveel houden?! Vorige maand ben ik er achter gekomen wat hij bedoelde. Het begon 5 maand geleden toen we een koppel werden midden in de les 16 april 2007 een dag om noot te vergeten. Een dag dat ik nooit zal vergeten. Veel liefde veel plezier NIETS kon ons toen raken. Ik wou dat het ook zo bleef. 5 maand later heeft ze het uitgemaakt via msn zonde reden terwijl ze de vorige dag nog lief in de ogen keek en zei dat ze me graag zag. Ze heeft 5 maand 5 zalige maandjes opgegeven voor 1 weekje dat het minder ging en nu.
Nu weet ik echt niet meer wat te doen. Ik weet altijd wat ik moet doen op alle soorten momenten. Nu heb ik niets anders dan twijfels en overdenk ik alles. Wat het nog veel erger maakt is dat ze diep in haar ook nog van mij houd maar ht niet wil toegeven. 2 weken geleden was ik ziek.
3 dagen lag ik ziek in bed en woensdag (eerste dag dat ik ziek was) belde ze mij voor een uur. Ze wou zien hoe ik was ze maakt zich zorgen. De volgende dag belde ze weer een uur juist het zelfde liedje. De 3de en laatste dag ik ze naar mijn huis gereden met de fiets en heeft ze 2 uur bij mij gezeten we hebben in de zetel gezeten en ze heeft heel de tijd mijn had vast genomen enz. Ze heeft mij zelf is vastgenomen en dan zat ze naar ons beide te zien in de spiegel die in de woonkamer hangt. Vandaar oa. die twijfels waarom doet ze mij zo pijn en geeft ze toch nog zo veel om mij ? Elke morgen gaan we met de fiets heen en terug van school. Waar ons pad zicht splits en we normaal elk onze eigen weg gaan. Had ik haar nog 1 maal vast genomen wat zo 1 week geleden is. Het wasblijkbaar onverwacht want ze stribbelde niet tegen maar ze liet mij wel direct los. Niet 1 van mijn beste ideeën maar toch... Volgende dag aan we weer met de iets naar school zoals gewoonlijk en terug waar ons pad splits stapte ze van haar fiets en nam mij stevig vast. Ook tijdens sommige lessen is ze poedel lief en zit ze op mijn been te wrijven xD of neemt ze mijn hand vast de echte vraag is waarom ik mijn eigen dit aandoe want hier komt het minder leuke gedeelte na de lessen en tijdens de pauzes zit ze altijd te stoeien met mijn beste vriend. Iemand die mij altijd begreep en er altijd voor mij was en omgekeerd.
Ze lopen veel samen en ik voel mij teveel. Gewoon een aanhangsel. We hebben zoveel goeie momenten gehad zoals die dag dat we een school uitstap naar Oostende hadden gepland maar die is niet doorgegaan om dat het sneeuwde dus waren we met heel de klas naar het park geweest. het zalige park dat bedekt was met een mooi sneeuwwit tapijt waar we letterlijk in de sneeuw hebben gerollebold het was gewoonweg zalig. Na onze koude en natte uitstap gingen we terug naar school waar we naar een film gekeken hebben omdat niemand zijn boeken bij zich had.We zaten dicht bijéén in onze turn kledij want alles was gewoon doorweekt om toch een beetje warm te worden. Of dat ik voor haar verjaardag haar mee naar boven had genomen voor een verassing. Ik had haar op mijn bed gezet en terug naar beneden geslopen om haar een taartje te gaan halen dat ik speciaal voor haar ben gaan halen ‘s morgens en daar 14 kaarsjes in gestoken en die dan aan gestoken toen ze mij zag binnen komen smeltte ik gewoonweg ik zou alles doen om die blik teug te zien. Ik had haar voor haar verjaardag een teddybeer gekocht dat bijna even groot was als haar :p Ze hield gewoon van beertjes. Ze zei zelf dat het bijna even mooi en lief was als ik. Diezelfde beer waarvan ze vandaag nog tegen mij heeft gezegd dat ze graag ziet en dat ze hem niet gewoonweg op de grond kan zien liggen 's nachts moest hij omvallen, komt ze uit haar bedje en gaat ze hem mooi recht zetten. Ik hou nog van haar ik hou nog zo veel van haar maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik weet gewoon niet meer hoe ik de dingen moet aanpakken. Moet ik haar met rust laten ? of probeer ik het nog 1 kans te geven? Geef ik alles op? of niet? als ik alles opgeef doe ik dan niets juist het zelfde als haar maar ik kan mij niet meer 100% op de zelfde manier gedragen als anders als ik in haar buurt ben. Ik kan gewoon niets vergeten... Ze heeft mijn hart gebroken uit mij gerukt en vertapt. Normaal dat ik niets vergeet maar toch hou ik nog van haar. Het is raar, raar dat een mens zoveel zou doen voor de persoon van wie hij houd.
ahja...

ik word door me ouders geslagen uitgescholden en ik krijg alleen maar de schuld ik wil zelfmoord plegen.

Ik heb een super leuke baan. Ook heb ik hele leive collega's. Nou heeft 1 ervan, vertelt dat hij van de trap is gevallen.
maar hier krijg je toch geen rode striem van in je nek. Wel had hij 2 enorme buelen op zijn hoofd. En hij vertelde dat hij 10 minuten bewusteloos was geweest.

Ik hoop zo dat hij echt gevallen is. Ik zou hem echt niet kwijt willen. Ik hou niet van hem, Maar hij heeft me met zoveel dingen geholpen. Waarom kan ik hem hier niet mee helpen.

Iedereen die zelfmoord wil plegen. Kom op er zijn zoveel mensen die om je geven.
Je familie, Vriend of vriendin, Een collega of zelfs kalsgenoten.
Doe dit deze lieve mensen niet aan. Praat met iemand die je heel erg graag mag of die je vertrouwd. Vertle je problemen. Mijn collega doet dit nu ook bij mij. Ik eis van hem dat hij me elke dag belt om te vertellen hoe hij zich voelt en wat hij denkt.

Probeer iemand te zoeken die je lief of leuk vindt en begin gewoon te praten. Er zijn zoveel mensen die naar je luisteren.


Succes iedereen. En kopje op!!!!!!!!!!!!

ik zit nu al 1.5 jaar in de gevangenis
ik ben het zat hier ik ben weg.

Ik ben danny en zit met mezelf in de knoop. Na jarenlange pesterijen op school is mijn zelfwaarde 0,0. Ik vind niks meer leuk en ook op mijn werk is iedereen is heel vervelend tegen mij. Krassen met een scheermes in mijn armen is het enige wat mijn pijn doet vergeten. Ik zie geen uitweg meer, HELP ME!

ik weet niet zo goed wat ik heb.. ik ben dit jaar van school af gegaan omdat ik er allemaal geen zin meer in had.. ik had dat jaar veel gespijbeld en zou zeker blijven zitten. ik ben dat jaar daarna niet eens gegaan, terwijl ik nog wel moet.. ik vond het dan ook zeer klote dat die regel van tot je 18e naar school opeens kwam. nu krijg ik allemaal jeugdzorg gezeik naar me kop waar ik al helemaaaaaaal geen zin in heb. ik heb gewoon nergens zin in. ik wil niks. ik wil gewoon thuis zitten.. ik ga wel naar buiten maar alleen als het moet.. soms voel ik me goed en soms voel ik me slecht.. als ik buiten loop heb ik soms het gevoel dat ik raar loop, en dan krijg ik ook pijn aan me voeten. ik heb echt geen idee waarom ik hier geen zin in heb maar ik wil ook niet geholpen worden.. ik weet het gewoon niet meer.

ik zit in een vicieuze cirkel van verdriet, pijn, angst, geweld, liefde. VERDRIET om hetgeen ik de mensen rond mij aandoe. PIJN die ik voel iedere keer ik iemand iets aandoe of ik hen gelijk maak met de grond. ANGST vanwege de grote straffen die op gewelddaden staan. GEWELD is hetgeen ik de mensen rond mij aandoe, ik doe ze pijn ookal wil ik het niet het is alsof er een beest in mij zit en het moet eruit het neemt als het ware de controle van mn hele lichaam over zelfs mijn denken. Ik zie haar graag, mn Snoeckie maar waarom doe ik haar dan pijn waarom vertrouw ik niemand. IK ben verliefd op haar zonder enie twijfel maar de gedachte dat ik ooit zonder haar zou verder moeten komt stilaan uit. Hetgeen ik altijd voor gevreesd heb: alleen en eenzaam zijn. Zouden de mensen rond mij niet beter af zijn zonder me, geen pijn meer gewoon hun leven leiden. Iik wil dood want ik weet dat ik niet goed ben voor deze wereld. Ik kan niet meer verder ook ik twijfel iedere dag maar 's avonds hoop ik keer op keer dat ik nooit meer wakker word, en sanderendaags komt de teleurstelling ik zie het liecht worden. Waarom kunnen mensen niet gewoon sterven? Eén leven opofferen om er tientallen gelukkiger op te maken. Het lot ligt zelf in onze handen. ben je laf omdat je zelfmoord pleegt of ben je juist begaan met je dierbaren omdat je hen ook rust geeft die ze verdienen. Een even grote discussie als de vraag van de kip of het ei. Bedankt voor te luisteren en hou jullie sterk. Gr sebken