Levensverhalen (pagina 1263)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

problemen

ik heb overal problemen...
op school ook al zit ik onder contract noemen ze mij een pester wat ik totaal niet ben. nu ben ik al heel veel vrienden kwijt geraakt en ik voel mij alleen ik kan mijzelf nog tegenhouden door dat mijn mama er nog is zij is de enige wat moet ik doen ik heb geen raad meer....

groetjes en bedankt
Datum:
23-10-2007
Naam:
barthel
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Ik kan niet meer..

Nu ik dit schrijf ben ik alweer aan het huilen.. Vanaf mijn 12e heb ik ze, de depri buien.. Het enige wat ik dan wil is dood zijn maar heb er het lef niet voor om zelfmoord te plegen ook al wil ik het zo graag.. Weet ook niet hoe ik het moet doen en meestal voel ik me de volgende dag weer normaal.. Ik heb een keer op een flat gestaan, op het spoor gezeten, zo vaak mn polsen proberen door te snijden maar doorzetten kan ik niet.. Misschien is het ook alleen maar een schreeuw om aandacht en wil ik helemaal niet dood maar hoe vaker ik de buien heb hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik niet meer verder kan en wil met mijn leven.. Mijn moeder weet van deze buien maar ze zegt dat het door de hormonen komt en dat er genoeg mensen zijn die van me houden en blablabla.. Nu had ik had al een maand geen bui meer gehad en vorige week had ik eindelijk het gevoel dat alles me mee zat maar gister gebeurde er weer iets en kreeg ik een bui.. Dit was echt de ergste tot nu toe, ik werd gek en kon niet meer helder nadenken alleen nog maar dat ik dood wilde.. Heb in mn pols gesneden, 3x op de rand van het balkon gezeten en uiteindelijk heb ik 20 aspirines geslikt.. Ben toen op bed gaan liggen en in slaap gevallen.. Vanochtend werd ik kotsmisselijk en duizelig wakker.. Dit heeft dus ook geen zin, voel me nu de hele dag al beroerd en doordat ik nu al de hele dag alleen thuis ben voel ik me nog meer depri.. Mensen denken nu dat ik gewoon buikgriep heb maar ze moeten eens weten.. Ik kan het ze gewoon niet vertellen, doe ze er alleen maar verdriet mee.. Nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen, ik wil dood maar ook weer niet.. Elke keer na zo'n bui probeer ik weer positief te denken maar het houdt een keer op..
Datum:
23-10-2007
Naam:
Ik..
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

just wanna be home

Mijn moeder haatte mij. Ik wete niet waarom. En ik kan me ook niet anders herinneren dan dat ze me haatte. Ze sloeg me om elk klein dingetje. Om alles en om niks, ik dee dhet nooit goed. Ik was 11 toen ze me in gebroken glas liet zitten en smeken om vergeving dat ik nog bij haar in huis mocht wonen.
Mijn vader sloeg me niet. Hij kwam ook niet voor me op. Hij maakte altijd opmerkingen als: je had beter niet geboren kunnen zijn. je moeder schrikt van je, je bent lelijk je bent dom. hij sloeg mij met de stofzuiger, niet met zijn eigen handen, die zou hij niet vuil maken aan mij. ik moest al het huishoudelijke werk doen, en ik dee dhet nooit goed. ik durfte mniet naar huis te gaan, ik was bang voor wat er dara gebeurde. Dus was ik altijd bij mijn vriendin. het was mijn tweede thuis, haar ouders zeiden vaak dta ik hun adoptie kindje was. ik kwam daar sliep dara vaak ook als mijn vriendin er niet was, het was mijn tweede thuis. Maar haar vader misbruikte mij. "dat doen echte vaders""dat hete liefde""dat deed je vader niet, omdat hij je haat maar je verdient het wel, elke echte vader doet dat."ik geloofde hem. maar het deed pijn, ik was er bag voor en ik mocht noooit iets zeggen het was ene geheim, ik wilde dat geheim niet en ik wilde dan maar geen vader als vaders dat deden. het wende niet, zoals hij zei. toen werd hij boos, als ik me verzette, ik mocht niet huilen niet praten niet gillen.
hij zette ene pistool naast mijn hoofd, hij zou me vermoorden al ik iets zei. iedereen haatte mij dus wat was ik waard. Hij verhuurde mij aan "vrienden" voor geld. dara wa sik voor, ik was zijn hoer en ook voor anderen. 7 jaar lang.
ik ging aan de drugs, ik vluchtte weg maar hij vond me overal. YUIteindelijk heb ik een zelfmoordpogig gedaan, die mislukte. ik kwam in het zieken huis en ik wilde niet meer terug nara huis. ik kwam in tehuizen. heel veel. in een jaar 13 verschilende plekken. En nooit had ik een thuis. ik heb een post traumatische stress stoornis waarvanm ikm flashbacks krijg. ik zit nu were zwaar aan de drugs en woon zo overal en nerges. ik heb geen idee hoe verder, en of ik dat nog wil. MIjn gedachten zeggen ga verlaat deze kutwereld, mara mijn hart laat me niet gaan. Ik wil niet verliezen ik gun mijn ouders niet het plezier, dat ik dood ben, dat is wat zij willen. Maar ik heb zo het gevoel dat ik het nergen voor doe. Leven. Niet voor mezelf, want ik wil niet meer, niet voor anderen want die willen mij niet. ik heb geen thuis...nooit hgehad geen familie meer, geen contact...niks. ik weet het niet meer. ik wi, gene lozer zijn en zelfmoord pllegen omdat het leven te hard was. ik wil., hard zijn en doorgaan, maar het lukt me niet.
Datum:
23-10-2007
Naam:
nevermind
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

bijna dood

Ik ben een meisje van 14 jaar en kamp er al mee… Het begon allemaal zo onschuldig. Ik zat in het eerste leerjaar. ‘k was en ben nog steeds vrij klein, stil en bang. Ik had maar 2 of 3 vrienden maar af en toe moesten ze niets meer van me hebben of hadden we ruzie. Vaak was ik het slachtoffer van een paar pestkoppen. Nu het middelbaar. Toffe klas, paar leuke vrienden en jamer genoeg pestkoppen en die lieten me niet doen. Ik werd gek. Heel gewoon een keer je hoofd tegen de muur kloppen. Een keer prikken met een naald in je hand. Geen zelfvertrouwen. Vaak ups en downs en dan als je je goed voelt val je nog al eens diep. Leuke leerkrachten. Free podium. Een opvoering mey kerstmis waaraan je mocht meedoen. Ik wou laten horen dat ik kon zingen maar het werd een flop. Ik hoorde mezelf nog niet eens omdat ik met een Cd meezong en de Cd stond te luid. Voetbal. Ze vonden me een heel goeie keeper. Halve finale, verpeste ik alles. Ik liet 4 van de 6 goalen binnen. Weer huilde ik in het aanzicht van heel de school. De ploeg voor de voetbal was wel anders. Nu derde middelbaar. Opnieuw voetbaltoernooi maar mij vragen ze niet hoor. 2007 begin. Ik neem de schaar in een slechte bui en snijd. Iets te hard, litteken, zal me altijd bij blijven. Sinds dien snijd ik zachter maar toch hard genoeg. M’n moeder merkte het over laatst en vertelde een leugen. Die zal me waarschijnlijk nog dieper in de problemen brengen. Ik schreef ook een verhaal in het Engels over mezelf die wegloopt van huis en verandert in een vampier enz… Nu ben ik het aan het vertalen in het nederlands. .... Ik denk aan zelfmoord heel dikwijls. Mijn punten zijn normaal maar af en toe slecht en dan denk ik snel dat alles slecht gaat. Het enige dat me tegenhoud is mijn zus. Ik zou haar niet kunnen achterlaten. En mijn 2 goede vrienden.
Datum:
23-10-2007
Naam:
Natalie
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Zelfmoord

Mijn ouders geven niet om me. Mijn broertje haat me en ik hem. Mijn vriendinnen doen alsof ze me aardig vinden maar vervolgens hoor ik van anderen dat ze over me roddelen en onzin over me vertellen aan andere vriendinnen. Ik heb mijn leven al verprutst door te beginnen met afvallen op een ongezonde manier. Het hielp ik voelde me blijer en mijn vriendinnen waren aardiger leek het. Maar uiteindelijk verlinkte een vriendin me. Toen waren mijn ouders heel boos en moest ik wel weer normaal eten. Toen ik weer aankwam enzo lieten mijn vriendinnen me zitten. Toen was ik opnieuw begonnen en zelf weer gestopt omdat ik bang was wat er zou gebeuren als ik door ging. Ik was 10kg afgevallen en nou is er weer 12kg aan ookal is dat niet te zien aan mij. Ik haat mezelf! Hoe kan ik zo stom zijnn en denken dat alles dan goed komt. Juist nu is de ellende begonnen iedere dag schreeuwen mijn ouder naar me. Mijn broertje schopt en slaat me en zodra ik dat zeg tegen mijn ouders krijg ik straf. Als er ook maar 1 stofje in mijn kamer ligt schreeuwt mijn moeder weer naar me en meot ik mijn kamer opruimen en schoonmaken. Daarbij dreigt ze ook nog dat ze mijn computer, tv en boeken uit mijn kamer weghaalt zodat alles waar ik me in verschuil als ik me kut voel weg is. Vervolgens zijn er ook altijd jongens die zeggen dat ik dik ben en lelijk.. Ik weet eigenlijk wel dat ik niet dik ben want je ziet me ribben en je voelt ze ook enzo maar omdat ik zo'n slecht zelfbeeld heb denk ik dan dat het echt zo is en voel ik me kut en wil weer gaan afvallen. Dat doe ik dan niet maar nu wil ik dood! ik weet niks anders om het op te lossen. Mij hebben ze al zovaak pijn gedaan!
Datum:
23-10-2007
Naam:
...
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

kan het niet

mijn leven is nooit leuk geweest, niet verschrikkelijk, maar nooit leuk. ik kan me niets meer herinneren vanaf mijn zevende, omdat ik sinds die tijd al depressief ben. ik ben het vertrouwen in het leven verloren, alles heeft me teleurgesteld en geluk blijft nooit langer dan een dag. ik was 10 toen ik voor het eerst in mijn polsen ging snijden, ik gebruikte toen nog schaartjes..het is steeds erger geworden en uiteindelijk sneed ik minstens 2 keer per dag in mijn polsen, enkels en nek, oftewel, overal waar een grote ader zit. op mijn 13e heb ik mijn ouders verteld wat ik deed. eerst mijn vader, die zou sterk zijn, mijn moeder kon ik niet onder ogen komen. in Maart 2006 ben ik in therapie gegaan, ik wou mijn problemen oplossen, o.a. omdat ik nu op een nieuwe school zat, het pesten op de lagere school heeft me depressief gemaakt. daar was ik nu eindelijk van af.. de therapie was niet intens, en hielp wel een beetje. toch bleef ik me ongelukkig voelen en wilde ik Prozac gaan gebruiken.daarvoor ben ik naar een psychiater doorgewezen en die schrijft me sinds november 2006 Prozac voor..het werkt niet, maar ik wil het niet vertellen. ik ben bang dat ik weer depressief wordt, ik weet uberhaupt niet of ik ooit niet depressief ben geweest... vanmiddag heb ik weer een afspraak met de psychiater, ironisch eigenlijk omdat ik hier een duidelijke bekentenis geef dat ik nóg steeds dood wil. het enige probleem is dat het niet lijkt te lukken..mijn ouders weten alleen dat ik in mijn polsen 'sneed', dus daar snijd ik niet meer, dat valt teveel op. in mijn enkels heeft niemand door gelukkig. ook slik ik regelmatig teveel pillen Prozac, maar daar wordt ik alleen misselijk van.. aan zelfmoord denk ik elke dag, elk uur en elke minuut. zelfs als ik me fijn voel voel ik dat het overgaat en dat ik dan weer depressief wordt. de enige reden voor mij dat ik nog leef is mijn beste vriendin ellen, mijn ouders en mijn zus iris. zij hebben me nooit in de steek gelaten, me nooit uitgelachen en ze steunden me..nu zijn ze nog steeds alles en heb ik ook veel aan mijn vrienden die ik nu heb.. toch weten geen van ze dat ik me zo rot en depressief voel.. ik huil altijd, niet per se van buiten, maar altijd van binnen.. ik wil dood maar kan het niet, nooit gekund
Datum:
23-10-2007
Naam:
Maartje
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

liefde van me leven..

ik had 12 weken met een meisje die ik echt heel leuk vond, 3 jaar geleden vond ik haar ook leuk maar toen er niks mee gedaan, na een gesprek hebben we afgesproken en is het 1 en ander gebeurd, ik wist het meteen, ik voelde me nog steeds zo als ik me 3 jaar geleden voelde. na 12weken ( gisteren dus ) begeurde waar ik zo bang voor was. ik verloor haar.. ik mis haar zo erg, en zou alles eraan willen doen om haar terug te krijgen.. maja ik heb geen enegerie meer om te vechten.. ik ben zo moe van alles wat er is gebeurd, eindelijk weer gelukkig en dan gebeurd dit.. zoveel pijn.. zoveel verdriet gaat er door me heen.. gewoon geen reden meer voor iets..

ik mis haar zo erg, dat ik bij haar zal zijn op een andere plek
Datum:
23-10-2007
Naam:
eenzaam
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

toch maar niet!

Hallo,

Ik ben pas 13 jaar en dat vinden veel van jullie vast jong. Maar ik heb zelfmoord willen plegen op mijn 10de. Ik kon het allemaal niet meer aan. Ik was heel alleen en niemand gaf me aandacht. Ik ben in elkaar geslagen. Iemand waar ik hopeloos verliefd op was liet me in de steek en ging met een ander en ik had nog nooit van mijn leven een vriendin gehad om mee te praten of te spelen. En mijn geestelijk gehandicapt broertje trok alle aandacht. Als hij driftbuien had sloeg hij me. Ik had ook overgewicht en op school ging het heel slecht. Ik kon er allemaal niet meer tegen. Toen ik van het dak wou springen flitste alles voorbij, mijn familie: wat hebben die eraan als ik spring? niets toch? dan ben ik slap! loop ik voor mijn problemen weg. En je houd toch altijd je eigen gedachten bij? Daar kan je niet voor weglopen. En al die andere mensen om je heen krijgen er allemaal een probleem bij. Ik heb het toen niet gedaan. De dag daarna werd ik meteen beloond. Ik kreeg mijn eerste vriendin, zij werd ook mijn beste. Mijn ouders stuurden mijn broertje naar een speciale school en zijn driftbuien verdwenen. Mijn ouders gingen meer met me om en motiveerden me voor school. Op school had ik ook meer zelfvertrouwen om tegen anderen in te gaan en niet over me heen te laten lopen. Nu zit ik op de middelbare school op het vwo, heb ik mijn eerste vriendje versleten, ben ik best populair en heel blij met mijn leven! Dus geef het niet op. Loop niet weg van je problemen! Je neemt ze toch altijd mee. Hoe dan ook. Probeer ze te overwinnen en er nooit meer voor weg te lopen. En zelfmoord is ook geen optie! Het leven is hard en je moet er van maken wat je kunt. Wie weet kom je wel een goede vriend of vriendin tegen en leven jullie nog lang en gelukkig (klinkt als een sprookje ik weet het maar als je zelfmoord pleegt zal je nooit weten wat er gebeurd) en sterf je in een warm bed. Omringd door je kleinkinderen. Sterf je in je slaap zonder pijn. Geweten dat je een geweldig leven hebt gehad. Geloof mij nou maar! Misschien heb je net zoveel geluk als ik.
Datum:
23-10-2007
Naam:
Vero
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Ik zie het niet meer zitten

Iederren zegt jik bent mooi, leuk, tof maar ik weet dat ze liegen als ik mezelf haat wat moeten ze wel van mij denken?
Ik heb al zelfmoordpogingen gedaan maar er kwam altijd iets tussen. Jammer. Ik wil hier weg.
Datum:
23-10-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Ik kan et niet meer!

Dagen maanden jaren gaan al voorbij met deze pijn!De pijn die mensen mij aan hebben gedaan en nog steeds doen!
Hoe moet ik ermee leven?Ik zie maar 1 uitweg!Hoe acepteer ik nou deze pijn :S
Datum:
22-10-2007
Naam:
Hurt
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.