Levensverhalen (pagina 1242)

iedereen haat mij niemand gefet om mij elkedag zit ik weer te huile ik wil niet meer leven ik wil niet meer gepest worden ik haat hett ik ben eenzaam op de wereld ik wil doodddd

Ik kan het echt even niet meer aan.
Ik zat gisteravond op mijn kamer. Ik was heel erg depressief. Me vriendje had het uitgemaakt, ik had ruzie met mijn ouders en ik mocht niet naar mijn vrienden toe.
Ik heb best veel meegemaakt en op dat moment viel alles tegelijk over me heen.
Ik raakte in paniek en begon met allemaal spullen te smijten en te krijsen.
Ik ben huilend in slaap gevallen.

Ik ben kapot, ik ga kapot van binnen.
Ik weet echt niet hoe lang ik het hier nog volhoud..

ik zit huilend achter de computer ik heb het lef niet heb mijn geloof,
maar hoeveel kan een mens aan tot hoever kunnen mensen je kapot maken,
seksueel misbruik van mijn 6 tot elf jaar,
emotioneel verwaarloosd door mijn moeder.
op mijn 16de kwam ik in de pschyatrie terecht en veel in de isoleercel veel platgespoten worden en dan lachen de verpleging je gewoon uit.naakt in je eigen uitwerpselen.5 jaar geleden ben ik in de prostitutie terecht gekomen en door mijn pooier verkracht.op mijn 23ste ben ik dagenlang vastgehouden en kreeg van alles toegedient vastgebonden worden en meerdere malen verkracht worden en geestelijk mishandeld worden,sinds 3 jaar hewb ik weer opnames in de psychiatrie veel in de isoleer veel weglopen veel in politiecel veel op spoor wandelen baldadig gedrag vertoon ik .maar helemaal niemand begrijpt mij ik snap mensen niet ik hou het gedrag van andere mensen niet vol niemand snapt dat ik gewoon naar wat liefde intresse begrip snak ik heb echt het gevoel zet mij maar bij de vuilnis terecht ze doen maar met mij wat ze willen m ik heb geen plek om te wonen ja in de pshyiatrie daar hoor ik bij de meubilair ze zeggen dat ik uitbehandeld ben oke dat is goed maar ik wil niet het leven is te zwaar om je altijd maar moeten verdedigen als ik opkom voor mijzelf word er toch niet geluisterd dan ben ik vervelend snap jij de wereld en de mensen ik niet geef mij maar rust

O mijn God, het breekt me hard om dat allemaal te lezen. Ik heb al meerdere traantjes moeten wegpinken. Ik begrijp jullie wel aan een kant, al die problemen thuis, buiten. En het is altijd zo dat als je een probleem hebt dan wordt het altijd erger, maar ik heb zoiets van geef de moed niet op hoe zwaar het ook is. Ik ken jullie niet eens en het doet me echt zoveel pijn om dit te lezen. Laatstaan je ouders die gaan er helemaal kapot van. Echt waar, doe het alsjeblieft niet! Je doet je naasten er alleen mee pijn! Schrijf je ergens in waar je weet dat ze je kunnen helpen. Zoek steun waar je weet dat je het kan krijgen. Alsjeblieft! Zoek iemand op met het zelfde probleem als jij, met wie je kan praten en weet dat die gene weet wat je voelt en ook zelfmoord wou plegen en het niet heeft gedaan en nu weer op het rechte pad zit zonder problemen(nou die zullen er eigelijk altijd zijn) en jou kan motiveren om door te blijven gaan! Want Niemand is beter dan jou! Geloof in jezelf! Denk positief; Als zij het kan, kan ik het ook! Dus als zij door al die zware tijden overeind is gebleven kan ik het ook. En als je denk dat je het niet kan probeer het en je zult zien dat het goed uitpakt! Echt waar. Oef, ik heb gezegt wat ik wou zeggen! Dus doe het niet! Pleeg ALSJEBLIEFT geen zelfmoord! Echt waar! Echt dankjewel dat jullie dit hebben gelezen, ik hoop dat het help en doe hier alsjeblieft iets mee. Niet denken ; oh ze is 14 die weet niet wat ze praat ofzo. Dit hele verhaal komt echt uit me hart ik ken jullie niet en ik vind het alsnog zo erg. Ik zeg dit echt met al mijn hart ; Geloof in jezelf en geef de moed nooit op!

Love You People! xx Macy!(L)

Weetje mensen, het is eigelijk helemaal geen optie om zelfmoord te plegen. Ik weet dat jullie denken dat ik geen recht heb omdat te zeggen. Maar dat heb ik wel misschien zijn mij gebeurtenissen niet zo erg als die van jullie maar ik had het er ook niet zo makkelijk mee. Wat mij punt is, is dat zelfmoord geen nut heeft. Je doet je naasten er alleen mee pijn. Jij bereikt er niks mee. Echt waar geloof me. Want dan laat je alles achter, je laat je Familie achter je laat je vrienden achter. En je problemen zijn er helemaal niet mee opgelost. Hoe wil jij in vrede rusten als je weet dat je familie pijn om je lijd. Als je weet dat je moeder niet kan slapen omdat jij die dag zo boos was, en dacht dat je alles niet meer aan kon en daarvoor zelfmoord pleegte. Weetje wat je moet doen, nou je moet niks maar als je gelovig bent Pak een Bijbel, De Koran of de Tenach. En lees een stuk voor je zelf. Kijk in de spiegel en zeg tegen jezelf; Dat je mooi bent en dat je alles aankan. Geloof in je zelf!. Niet denken dat andere beter dan jou zijn. Geef de moed Nooit op. En je zult zien later wanneer er betere tijden komen, dan ga je je realiseren hoe blij je bent dat je de dag van vandaag nog leeft!

Zoals ik zei ,,Geloof in jezelf, niemand is beter dan jou en geef de moed nooit op!\\\"

-publiceerde een aantal maanden geleden ook-

Ik wil wel, maar ik kan het niet.
Waarom ik hier toch mijn verhaal achterlaat, is omdat ik het wil, erover denk. Ik zal hier niet veel steun vinden, maar dat maakt niet uit.
Om mijn eerste zin uit te leggen, als ik zelfmoord zou plegen, zou ik minstens een persoon mee de dood in nemen. Mijn vriend. Mijn vriend die ik haast nooit zie, maar waar ik van houd, de eerste keer dat ik van iemand houd, kies ik iemand in Schotland. GREAT. Maar het maakt niet uit. Twee vriendinnen hebben gezegd het ook te doen als ik het doe, maar hen geloof ik niet. Zij hebben nog zoveel om voor te leven, waarom zouden ze?
Nu mijn reden... vandaag kwam er namelijk nog een bij. Ik realiseer me dat mijn ouders, mijn zus, NIKS om me geven. Mijn moeder doet nog alsof, maar mijn vader laat nooit niks zien, en mijn zus, die laat zelfs duidelijk zien dat ze zich niet voor me interesseert. Ze heeft PDD-NOS, een vorm van Autisme, en ze kan er vast niks aan doen. Maar toch. Ik heb haar vaak geholpen als er wat mis was met haar, en wat krijg ik ervoor terug? Een kwaaie kop en een grote mond. Mijn vader is alleen maar praktisch. Laat nooit en te nimmer zien dat hij om me geeft. Ik zou net zo goed zijn buurmeisje kunnen zijn. Mijn moeder laat nog het meeste zien, door me nu en dan een knuffel te geven, en me op de wang te kussen als ik naar school ga. Maar daar heb ik haar om moeten vragen. VRAGEN. Dat zou ze toch zelf hebben moeten bedenken. Maar goed. Wat zeur ik. Er zijn zoveel mensen die het veel slechter hebben dan ik. Al word ik, als ik zo'n 'revelation' heb heel down, en wil ik mezelf pijn doen, huil ik, hyperventileer ik, krijg ik bijna geen adem meer, wat maakt het uit? Er zijn er toch niet veel die er wat om geven. Ik ook niet.

Ooit op een dag komt het allemaal vast wel weer goed...


Mijn taak op deze wereld is andere mensen het voorbeeld geven van hoe je niet moet zijn, denk ik. Het enige dat ik doe, is de wereld vervuilen met mijn aanwezigheid.

Wanneer mag ik nu eindelijk eens dood gaan?

Ik heb nooit echt aandacht besteed aan mij uiterlijk, in groep 8 nam iedereen me zoasl ik was. Ik had gewoon een paardestaart, en kleding, die niet eens zó foeilelijk was. IK heb altyd al depressieve gedachten gehad, al zolang ik me kan herinneren (zeg maar vanaf 7 jaar ofzo). Ik heb al eerder aan zm gedacht, maar durfde het niet. De grote dip in mijn leven was in de 1e: ik kwam in een klas met allemaal 'populaire'kinderen, je snapt het wel: met elkaar afspreken, cool doen. 2 van dat groepje hebben me gepest, niet echt direct, maar lachen achter je rug om, of gemene grapjes maken, dat kan écht hard aankomen. In het begin had je V. ze was aardig, dus ging ik met haar om. Ze werd op de basisschool erg gepest. Eerst ging het goed tussen ons, maar met mij ging het slechter en slechter. ik huilde omdat ik geen vrienden had, en dat was zo, ik ging legerkleding dragen om me stoer te voelen, ik was ook nog eens verliefd op een jongen uit mijn klas die me helemaal niet zag staan. Ik vond het heelpijnlijk als je moest invullen wie je beste vriendin was (ik doe graag tests op het internet) want dat bleef mijn vakje leeg. Het ging later ook slechter tussen V. en mij, ongeveer op de helft van het schooljaar. haar slechte eigenschappen egeerde ik eerst, maar nu werd het te veel. Ze wilde altijd gelijk hebben, en maakte overal een wedstrijd van, ik haalde hogere cijfers dan haar, dus als ik iets niet wist zij ze altijd op zo'n onderdanige toon: wéét je dat niet dan?! Ik wilde me van haar afzetten, en zijn zoals de popi kinderen uit mijn klas; want ze leken zo gelukkig! Ik ging vooruit en nam een nieuw kapsel en mooie nieuwe kleren. V daarintegen ging achteruit; toen mijn oma doodging was ik stiller dan anders, toen zei ze: ga ergens anders zielig zitten zijn, en ze schold me ook uit op een internetspel dat we beiden speelden.Ik kreeg écht ruzie met haar, en de hele klas wist het, wat in het voordeel was van mij, want nu kon ik gaan zitten naast wie ik wilde (soort van, je begrijpt het wel!) zonderdat ze vroegen wat ik kwam doen. Het einde van het jaar naderde, en het ging beter. Vorral de laatste 2 weken waren leuk, ik had goed contact met sommige kinderen uit de klas, het was niet buiten school, maar ze spraken me gewoon aan in de klas. na de vakantie kon mijn geluk niet op. de kals waar ik nu in zit is geweldig. Ze zijn heel tolerant en daar ben ík een van de popi meiden (voorzover die er in deze klas zijn) er zit een meisje in de klas, L. waar ik meer op de basisschool heb gezeten, maar niet in de 1e, ze heeft hazenlip en is niet de knapste, ze draagt kinderachtige kleding, om dat ze een hele strenge moeder heeft, ze leert veel te hard omdat dat steeds van haar moeder moet, dat is best zielig... in mijn vorige klas zou ze genadeloos afgemaakt zijn, maar nu pest niemand haar. Zoals ik al zei is deze klas heel tolereant maar sinds kort begint het weer. Mijn tweeliongbroer slaat me, je zult wel denken; zeur niet, dat doen alle broers en zussen! voorb: in groep 8 duwde hij me op weg naar school op de grond, ik bloedde maar hij rende weg. ik hinkte naar school waar hij alles ontkende, ik vertelde het mijn ouder, ze deden niets. hij kwetst me ook heel erg, hij noemt me langhoofd omdat ik zon lang gezicht heb, daar wordt ik ook al mijn hele leven mee gepest behalve in de klas waar ik nu in zit. ik vind meaelf trouwens ook heel lelijk, ik heb een lelijk lang hoofd, en heb nog nooit een vriendje gehad! maargoed, mn broer slaat me en ze doen helemaal niets! IK weet dat ik neit moet zeuren; mn moeder heeft een pacemaker die vervangen moet worden, al een paar jaar een open wond die niet wil genezen, en ze is steeds moe, mn vader werkt heellang, hij vertrekt om 6 uur, en komt thuis rond 5 uur. Ik zeg dan vaak ook nix en lig stilletje sin mijn kamer te huilen. Ik heb ook een hele domme gewoonte: ikkijk op hun profiel op een profielensite die ik neit zal noemen, kijk naar hun vrienden, en ga dan helemaal depri worden. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar dan voel ik me een soort onderdeel van hun leven. Ik weet dat het heel dom is, maar ik doe het toch nog. terug over mijn broer: hij wordt ook voorgetrokken, hij kan heel brutaal zijn en er zonder kleurscheuren vanaf komen, en ik moet dít nmiet proberen of ik ben de klos. Ik mag ook nooit naar disco's, mn moeder leest veel van die tijdschriften waar ze schrijven over dat de jongeren steeds vroeger gaan drinken en dat er pijpwedstrijden worden gehouden in disco's. Ze zegt van niet, maar waarom zou ze me anders niet laten gaan naar een disco in een discptheek, die afgehuurd is door de school en waar allemaal leraren zijn? Ik zit nu trouwens in 2VWO maar het gaat heel slecht met mijn cijfers. Ik weet niet waarom, maar ik keek net naar mijn adresbalk en ik schrok niet dat er zelfmoord stond, het gaf iets vertrouwds, k denk niet dat dat goed is, maarja. Ik heb het al 2 keer eerder geprobeers, 1 X uit het raam springen maar ik durfde niet, en de 2e keer met een sjaaltje, heel strak om mijn nek trekken, maar de stof was te rekbaar. Ik denk eig dat ik gewoon zit te zeuren, vooral als ik naar dei verhalen hier kijk. /ik moet dnek ik gewoon ophouden met zeuren want er zijn zoveel mensen die in de puberteit zitten het het moeilijk hebben. Toch dnek ik dan: waarom zie ik haar altyd lachend door de gang lopen? waarom heeft zij altyd 100 vriendinnen omhaar heen? waarom mogen zíjnaar een disco in Rotterdam en ik niet eens naar een schooldisco? ze zeggen dat de mensen die het zelfverzekerds lijken juist het onzekerst zijn. Die mensen lullen maar wat, ze weten niet wat ze zegen want het is geschreven door volwassenen en die waren puber in een hele andere tijd dan nu.

Hier zit ik dan helemaal alleen. Een verleden van heel wat ellende en nu dit. Mijn 4 kinderen zitten momenteel bij hun papa omdat wij co ouderschap hebben. Ik ben het daar niet echt mee eens maar de kinderen vinden het wel leuk dus leg ik me erbij neer. Het begon allemaal toen mijn verleden me weer eens parten speelde. Mijn man kon dat niet meer verdragen en begon me verder en verder weg te duwen. Ik ben een incest slachtoffer of met mijn vaders uitleg \"het ging om een uit de hand gelopen sexuele voorlichting\". Ik was daar vroeger al voor in therapie geweest maar nu kwam het weer keihard terug. Mijn man vond dat al die zever maar eens gedaan moest zijn. De daad was toch niet gebeurd dus kon het allemaal zo erg niet zijn. Uiteindelijk heb ik besloten bij hem weg te gaan. Ik kon niet meer ik was op. Terwijl ik zijn steun nodig had ging hij gezellig met mijn vader zitten kletsen op de bank. Ik had toen een goede kameraad waar ik na een tijdje onder invloed van alle reacties een relatie mee begonnen ben. Wat hij als vriend voor me was was hij zeker niet voor me als mijn partner. Dus een paar weken later heb ik heb weer gedumpt. Weg vriend dag kameraad. Kort daarna leer ik een man kennen, een schat echt waar. We wonen ondertussen samen en het leven had heel mooi kunnen zijn ware het niet dat mijn ex er alles aan zal doen om mij de duvel aan te doen. Vandaar ook dat co ouderschap. Hij had er eerst mee gedreigd om het hoederecht aan te vragen en me de kinderen gewoon af te nemen. Uiteindelijk is deze regeling getroffen. Maar van enige afspraak is zeker geen sprake. Hij doet maar en ik moet overal mee in stemmen. Tot een maand of 2 geleden was mijn vriend altijd voor me daar. Het was allemaal soms heel moeilijk omdat hij geen kinderen gewend is en de mijne toen nog constant bij ons waren maar dat ging redelijk goed allemaal. Nu is het zo dat hij ook zijn pak problemen heeft en me geen aandacht meer kan schenken. Daardoor ga ik meer en meer weer aan mezelf twijfelen. Ben ik een goede moeder? NEE je kan zelfs je kinderen niet bij je houden. Ben ik een goede huisvrouw? NEE want je huis lijkt wel een stort. Ben ik een goede vrouw? NEE je partners laten je na een tijd toch in de steek dus zal je het niet waard zijn om een goede partner te vinden.Werk ik hard genoeg? NEE want je werkt maar 36 uren en vroeger deed je er minimum 50 per week. En trouwens momenteel zit je in de ziektewet dus helemaal waardeloos. Ben ik een goede vriendin? NEE want je vriend heeft je nodig en je bent er niet voor hem. Wat met je familie? Daar ben ik al helemaal niet goed genoeg voor want ze hebben je toch maar mooi in de shit laten zitten. Is er eigenlijk nog wel iets goed aan me? Is mijn leven nog waard om verder te gaan? Ik snak naar een knuffel en een schouder om op uit te huilen maar er is niemand. Waardeloos!!!!!!

Lieve iedereen

Ik heb het zwaar gehad vorig jaar, zo zwaar dat ik er wel eens over dacht om een eind aan mijn leven te maken. Ik ben nu een jaar verder en zoveel sterker. Mensen hebben me ontzettend gesteund waar ik dat wel (en soms ook niet) nodig had. Als ik nu terug kijk ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Dus mijn advies aan iedereen is om het tijd te geven,. Wat vandaag een drama is,, is morgen mischien iets om over te lachen. Mischien denken mensen nu: 'wat lief,, een meisje van 14 met 'serieuze' problemen' Maar mischien moet je wat ik zeg maar gewoon lezen en dan bedenken wat je er van vind. Ik wens jullie allemaal alle sterkte en geluk van de wereld. Maar uiteindelijk moet je het zelf doen. En dat gaat jullie lukken.