Levensverhalen (pagina 1241)

Ik heb nooit echt aandacht besteed aan mij uiterlijk, in groep 8 nam iedereen me zoasl ik was. Ik had gewoon een paardestaart, en kleding, die niet eens zó foeilelijk was. IK heb altyd al depressieve gedachten gehad, al zolang ik me kan herinneren (zeg maar vanaf 7 jaar ofzo). Ik heb al eerder aan zm gedacht, maar durfde het niet. De grote dip in mijn leven was in de 1e: ik kwam in een klas met allemaal 'populaire'kinderen, je snapt het wel: met elkaar afspreken, cool doen. 2 van dat groepje hebben me gepest, niet echt direct, maar lachen achter je rug om, of gemene grapjes maken, dat kan écht hard aankomen. In het begin had je V. ze was aardig, dus ging ik met haar om. Ze werd op de basisschool erg gepest. Eerst ging het goed tussen ons, maar met mij ging het slechter en slechter. ik huilde omdat ik geen vrienden had, en dat was zo, ik ging legerkleding dragen om me stoer te voelen, ik was ook nog eens verliefd op een jongen uit mijn klas die me helemaal niet zag staan. Ik vond het heelpijnlijk als je moest invullen wie je beste vriendin was (ik doe graag tests op het internet) want dat bleef mijn vakje leeg. Het ging later ook slechter tussen V. en mij, ongeveer op de helft van het schooljaar. haar slechte eigenschappen egeerde ik eerst, maar nu werd het te veel. Ze wilde altijd gelijk hebben, en maakte overal een wedstrijd van, ik haalde hogere cijfers dan haar, dus als ik iets niet wist zij ze altijd op zo'n onderdanige toon: wéét je dat niet dan?! Ik wilde me van haar afzetten, en zijn zoals de popi kinderen uit mijn klas; want ze leken zo gelukkig! Ik ging vooruit en nam een nieuw kapsel en mooie nieuwe kleren. V daarintegen ging achteruit; toen mijn oma doodging was ik stiller dan anders, toen zei ze: ga ergens anders zielig zitten zijn, en ze schold me ook uit op een internetspel dat we beiden speelden.Ik kreeg écht ruzie met haar, en de hele klas wist het, wat in het voordeel was van mij, want nu kon ik gaan zitten naast wie ik wilde (soort van, je begrijpt het wel!) zonderdat ze vroegen wat ik kwam doen. Het einde van het jaar naderde, en het ging beter. Vorral de laatste 2 weken waren leuk, ik had goed contact met sommige kinderen uit de klas, het was niet buiten school, maar ze spraken me gewoon aan in de klas. na de vakantie kon mijn geluk niet op. de kals waar ik nu in zit is geweldig. Ze zijn heel tolerant en daar ben ík een van de popi meiden (voorzover die er in deze klas zijn) er zit een meisje in de klas, L. waar ik meer op de basisschool heb gezeten, maar niet in de 1e, ze heeft hazenlip en is niet de knapste, ze draagt kinderachtige kleding, om dat ze een hele strenge moeder heeft, ze leert veel te hard omdat dat steeds van haar moeder moet, dat is best zielig... in mijn vorige klas zou ze genadeloos afgemaakt zijn, maar nu pest niemand haar. Zoals ik al zei is deze klas heel tolereant maar sinds kort begint het weer. Mijn tweeliongbroer slaat me, je zult wel denken; zeur niet, dat doen alle broers en zussen! voorb: in groep 8 duwde hij me op weg naar school op de grond, ik bloedde maar hij rende weg. ik hinkte naar school waar hij alles ontkende, ik vertelde het mijn ouder, ze deden niets. hij kwetst me ook heel erg, hij noemt me langhoofd omdat ik zon lang gezicht heb, daar wordt ik ook al mijn hele leven mee gepest behalve in de klas waar ik nu in zit. ik vind meaelf trouwens ook heel lelijk, ik heb een lelijk lang hoofd, en heb nog nooit een vriendje gehad! maargoed, mn broer slaat me en ze doen helemaal niets! IK weet dat ik neit moet zeuren; mn moeder heeft een pacemaker die vervangen moet worden, al een paar jaar een open wond die niet wil genezen, en ze is steeds moe, mn vader werkt heellang, hij vertrekt om 6 uur, en komt thuis rond 5 uur. Ik zeg dan vaak ook nix en lig stilletje sin mijn kamer te huilen. Ik heb ook een hele domme gewoonte: ikkijk op hun profiel op een profielensite die ik neit zal noemen, kijk naar hun vrienden, en ga dan helemaal depri worden. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar dan voel ik me een soort onderdeel van hun leven. Ik weet dat het heel dom is, maar ik doe het toch nog. terug over mijn broer: hij wordt ook voorgetrokken, hij kan heel brutaal zijn en er zonder kleurscheuren vanaf komen, en ik moet dít nmiet proberen of ik ben de klos. Ik mag ook nooit naar disco's, mn moeder leest veel van die tijdschriften waar ze schrijven over dat de jongeren steeds vroeger gaan drinken en dat er pijpwedstrijden worden gehouden in disco's. Ze zegt van niet, maar waarom zou ze me anders niet laten gaan naar een disco in een discptheek, die afgehuurd is door de school en waar allemaal leraren zijn? Ik zit nu trouwens in 2VWO maar het gaat heel slecht met mijn cijfers. Ik weet niet waarom, maar ik keek net naar mijn adresbalk en ik schrok niet dat er zelfmoord stond, het gaf iets vertrouwds, k denk niet dat dat goed is, maarja. Ik heb het al 2 keer eerder geprobeers, 1 X uit het raam springen maar ik durfde niet, en de 2e keer met een sjaaltje, heel strak om mijn nek trekken, maar de stof was te rekbaar. Ik denk eig dat ik gewoon zit te zeuren, vooral als ik naar dei verhalen hier kijk. /ik moet dnek ik gewoon ophouden met zeuren want er zijn zoveel mensen die in de puberteit zitten het het moeilijk hebben. Toch dnek ik dan: waarom zie ik haar altyd lachend door de gang lopen? waarom heeft zij altyd 100 vriendinnen omhaar heen? waarom mogen zíjnaar een disco in Rotterdam en ik niet eens naar een schooldisco? ze zeggen dat de mensen die het zelfverzekerds lijken juist het onzekerst zijn. Die mensen lullen maar wat, ze weten niet wat ze zegen want het is geschreven door volwassenen en die waren puber in een hele andere tijd dan nu.

Hier zit ik dan helemaal alleen. Een verleden van heel wat ellende en nu dit. Mijn 4 kinderen zitten momenteel bij hun papa omdat wij co ouderschap hebben. Ik ben het daar niet echt mee eens maar de kinderen vinden het wel leuk dus leg ik me erbij neer. Het begon allemaal toen mijn verleden me weer eens parten speelde. Mijn man kon dat niet meer verdragen en begon me verder en verder weg te duwen. Ik ben een incest slachtoffer of met mijn vaders uitleg \"het ging om een uit de hand gelopen sexuele voorlichting\". Ik was daar vroeger al voor in therapie geweest maar nu kwam het weer keihard terug. Mijn man vond dat al die zever maar eens gedaan moest zijn. De daad was toch niet gebeurd dus kon het allemaal zo erg niet zijn. Uiteindelijk heb ik besloten bij hem weg te gaan. Ik kon niet meer ik was op. Terwijl ik zijn steun nodig had ging hij gezellig met mijn vader zitten kletsen op de bank. Ik had toen een goede kameraad waar ik na een tijdje onder invloed van alle reacties een relatie mee begonnen ben. Wat hij als vriend voor me was was hij zeker niet voor me als mijn partner. Dus een paar weken later heb ik heb weer gedumpt. Weg vriend dag kameraad. Kort daarna leer ik een man kennen, een schat echt waar. We wonen ondertussen samen en het leven had heel mooi kunnen zijn ware het niet dat mijn ex er alles aan zal doen om mij de duvel aan te doen. Vandaar ook dat co ouderschap. Hij had er eerst mee gedreigd om het hoederecht aan te vragen en me de kinderen gewoon af te nemen. Uiteindelijk is deze regeling getroffen. Maar van enige afspraak is zeker geen sprake. Hij doet maar en ik moet overal mee in stemmen. Tot een maand of 2 geleden was mijn vriend altijd voor me daar. Het was allemaal soms heel moeilijk omdat hij geen kinderen gewend is en de mijne toen nog constant bij ons waren maar dat ging redelijk goed allemaal. Nu is het zo dat hij ook zijn pak problemen heeft en me geen aandacht meer kan schenken. Daardoor ga ik meer en meer weer aan mezelf twijfelen. Ben ik een goede moeder? NEE je kan zelfs je kinderen niet bij je houden. Ben ik een goede huisvrouw? NEE want je huis lijkt wel een stort. Ben ik een goede vrouw? NEE je partners laten je na een tijd toch in de steek dus zal je het niet waard zijn om een goede partner te vinden.Werk ik hard genoeg? NEE want je werkt maar 36 uren en vroeger deed je er minimum 50 per week. En trouwens momenteel zit je in de ziektewet dus helemaal waardeloos. Ben ik een goede vriendin? NEE want je vriend heeft je nodig en je bent er niet voor hem. Wat met je familie? Daar ben ik al helemaal niet goed genoeg voor want ze hebben je toch maar mooi in de shit laten zitten. Is er eigenlijk nog wel iets goed aan me? Is mijn leven nog waard om verder te gaan? Ik snak naar een knuffel en een schouder om op uit te huilen maar er is niemand. Waardeloos!!!!!!

Lieve iedereen

Ik heb het zwaar gehad vorig jaar, zo zwaar dat ik er wel eens over dacht om een eind aan mijn leven te maken. Ik ben nu een jaar verder en zoveel sterker. Mensen hebben me ontzettend gesteund waar ik dat wel (en soms ook niet) nodig had. Als ik nu terug kijk ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Dus mijn advies aan iedereen is om het tijd te geven,. Wat vandaag een drama is,, is morgen mischien iets om over te lachen. Mischien denken mensen nu: 'wat lief,, een meisje van 14 met 'serieuze' problemen' Maar mischien moet je wat ik zeg maar gewoon lezen en dan bedenken wat je er van vind. Ik wens jullie allemaal alle sterkte en geluk van de wereld. Maar uiteindelijk moet je het zelf doen. En dat gaat jullie lukken.

Ik ben een meisje van 13. Ik heb met veel mense ruzie, en kheb weinig vrienden. voeger ben ik veel gepest, nu is het wat minder geworden op de middelbare school, maar toch heb ik het gevoel alsof iedereen me negeert want er praat nooit iemand tegen me. Ik heb ook heel vaak ruzie met mn ouders en volgens mij kan t ze helemaal nix schele of ik zm pleeg ofniee.. ik wil nie meer leve!! ik wil gwn dood!!!

al van mijn 9jaar zit ik in de psychiatrie en andere instellingen vanaf een jonge leeftijd ben ik al bezig met zelfmoord ik geraak er maar niet uit wat ik nog met mijn leven kan doen onlangs heb ik weer een poging ondernomen toen mijn dokter me vertelde dat ik niet mocht gaan wonen in beschut wonen ik was er al een paar weken aan het werken om er naat toe te gaan en het was een hele klap dat dat mij nu ook werd ontnomen mijn wereld storte terug in en het had voor mij geen zin meer nu ben ik ok terug bezig met de gedachte om me iets aan te doen om dat de datum van de dood van mijn vader dichter bij komt en elk jaar heb ik het er heel moeilijk mee ook heb ik het gevoel dat ik niemand kan vertrouwen en dat allles tegen me gebruikt word wat ik zeg of doe op mijn familie kan ik niet rekenen ze laten me in de steek omdat ik vorig jaar criminele feiten heb gepleegt ook daardoor zie ik het alemaal niet meer zitten omdat ik nog altijd niet weet of er een proces komt of niet mijn toekomst is heel onzeker en ik weet niet of het nog zin heeft om door te gaan met mijn leven omdat ik niets zeker in mijn leven heb waar ik me kan aan optrekken ik weet totaal niet meer wat ik noet doen om nog iets moois te maken van mijn leven alles steekt een beetje tegen
ik heb geen fut meer om nog dingen te doen en lig de hele dag in mijn bed te slapen of na te denken

Hey, ik ben een meisje van 15 jaar. Ik wordt al vanaf groep 5 van de basisschool gepest. Ik zit nu in 3 havo, ik ben blijven zitten doordat ik depressief was/ben en veel gepest werd/wordt. het gevolg hiervan was een slecht rapport en werd een doubleur.

Op de basischool werd ik veel gepest en iedere dag wel in elkaar geslagen. Ik was blij dat ik in groep 8 zat, waar het alleen nog maar erger was. Ik dacht: Hou vol, nog een jaartje dan ben je er allemaal vanaf. Het jaar was voorbij en ik ging naar de brugklas. In eerste instantie ging het goed. Mijn enige probleem was dat ik niemand kende en geen vriendinnen had. Ik was alleen, ik was stil en sprak niet veel in de klas.. In de pauzes ging ik maar een beetje bij de klas staan, maar niemand had mij in de gaten. In de loop van het jaar maakte ik wat vriendinnen en leerde ik steeds meer mensen kennen. Ik dacht: Eindelijk, dit gaat de goede kant op, geen pesterijen meer. Maar ik had het mis. Het begon met wat schelden. Het werd steeds meer, ik was lelijk, een kutwijf, arrogant, verwend, had een snor. Dit ging in de tweede verder. Ik zat nog steeds bij dezelfde mensen in de klas. Het werd als maar erger. Uiteindelijk ging ik nadenken over de dood. De vragen speelde in mijn hoofd. Wat als ik er niet meer ben? Zal iemand mij missen? Ik weet het niet. In de derde werd ik nog steeds uitgescholden en was ik nog steeds lelijk. Ik kreeg een slechh zelfbeeld, ik vond mezelf lelijk! Ik ben lelijk! Ze zeggen het toch? Ik sneed mezelf. Ik wilde het kwijt, ik wilde alles vertellen.. Ik ben uiteindelijk bij de counsellor terecht gekomen op school. Ze heeft mij goed geholpen, totdat ik het aan mn ouders moest vertellen. Ik had in de tussentijd erg veel ruzie met mn ouders over cijfers! Uiteindelijk zijn ze erachter gekomen, ze lazen het in een van mn schriften die ik met mn stomme kop op de tafel had laten liggen! Mn moeder was helemaal hysterisch! Ze belde gelijk de dokter voor een verwijskaart naar de psycholoog. Daar heb ik dan ook zon half jaar rondgehuppeld. Al ging ik er met veel tegenzin naartoe. Ik vertelde haar nix, ik vertrouwde haar gewoon niet. Ik ben nog steeds niets wijzer. Al die tijd en moeite bij haar was voor nix geweest. Zoals ik al zei ben ik blijven zitten, ik dacht dat het niet erg was omdat ik allemaal nieuwe kinderen in de klas zou hebben die allemaal een jaar jonger zijn dan mij. Ik had het mis. Het is nog steeds niet voorbij. En sinds een paar weken geleden heb ik besloten dat ik zelfmoord ga plegen. Ik heb heel mn plan al uitgedacht. Ik weet alles tot in de details, behalve de datum.. Pas geleden is er een leerling van school doodgegaan door zelfmoord. Heel de school is er van ondersteboven. Ze zijn machteloos, schrijven ze dan. Mijn moeder zegt: \\\"Zelfmoord, is de weg van de minste weerstand.\\\" Ik denk daar echter heel anders over: Als je je hele leven nu al weerstand hebt geboden en je wil het gewoon niet meer? Wat is dan de oplossing?

ik heb twee vriendinnen en die hadden een heel naai plan bedacht. ze vonden dat ik altijd mee praate met mensen en daar waren ze boos om. ze waren gister naar de mac geweest en toen hadden ze een plan bedacht om mij te naaien. dus de volgende dag fiesten wij naar school en zegt 1 vriendin dat ze de andere niet moet dus ik allemaal meepraten en toen kwamen we op school. toen vroeg dus die ene of die ander mee naar het kluisje ging en dat deed ze dus ik bleef alleen achter en toen hebben ze alles wat ik heb verteld tegen haar gezegd. Toen we kleine pauze hadden vertelde de ene: ik heb je vanochtend genaaid. toen kwam de ander er bij staan en zei dat alles mijn schuld was ook dat hun altijd vorig jaar ruzie hadden en toen was ik heel boos en toen wou ik eigenlijk best wel dood.

Aantal jaren geleden de vrouw van mijn dromen ontmoet en getrouwd. Ze is Amerikaans en een lieverd. Ik besloot daarom in haar land te gaan wonen en ons leven op te bouwen. Na 3,5 jaar werd ik door de immigratiedienst door een vormfout het land uitgezet. We waren kapot en verloren alles waar we zo hard voor hadden gewerkt. Het duurde ruim 2,5 jaar om mijn immigratiestatus in orde te krijgen. In de tussentijd heeft mijn vrouw mij 6 keer in Nederland kunnen bezoeken om onze liefde in stand te houden. We hebben ons er voor kapot gewerkt. Maar uiteindelijk mocht ik weer terug en waren we weer bij elkaar. De verstreken tijd had echter de tol geeist en we waren van elkaar vervreemd. De vreugde sloeg om in een scheiding en wederom moest ik terug naar Nederland om in hetzelfde kamertje waar ik al 2,5 jaar had zitten wachten er maar het beste van moest maken. Alles is nu veranderd in een herrinering. Het enige waar ik aan denk zijn onze mooie momenten, zelfs toen we nog aan het vechten waren voor elkaar tijdens de immigratieprocedure. Alles wat er nu rest is de leegte. Ik pieker mezelf suf, zelfs zo erg dat ik me teveel voel in m'n eigen lichaam. Het is voorbij en wil er tussenuit. Kon ik maar wat slapen om me niet zo gespannen te voelen. Maar ik lig al 7 weken wakker, constant te piekeren. Ik probeer te werken en mee te draaien maar na een uurtje ben ik zo bang en gespannen dat ik weg wil van de mensen en mezelf weer verstoppen in m'n kamertje waar het hele piekerproces weer opnieuw begint. Om te kalmeren drink ik alcohol, steeds meer en meer om maar wat slaap te krijgen. Dit kan gewoon niet meer; ik moet verder maar durf niet. Een stap buiten de deur en ik krijg het Spaans benauwd. Dus maar weer aan de alcohol en het idee om uit het leven te stappen wordt almaar sterker. Ik mis mijn lieve vrouw maar ze wil niet meer. Ze is zo ver weg dat ik eraan kapot ga als ik aan onze 7 mooie jaren denk. Mijn leven is weg en ik wil eigenlijk ook weg. Ik wou dat ik een vriend had om mee te praten, een persoon die mij begrijpt zoals mijn vrouw dat deed. Nu is er slechts de alcoholist die in zijn roes een manier zoekt om er een punt achter te zetten. Ik wil uit dit lichaam, het liefst zo snel mogelijk.

Sins mijn tienerjaren heb ik aardig wat meegemaakt. Als kind was ik altijd stil. Dan zat ik in een hoekje, met een walkman op. Ik was altijd gesloten. Totdat mijn zus (mijn heldin) werd meegzogen in de underworld van alles wat slecht is. Ik moest voor der liegen, ze was aan de drugs, ik zei tegen mijn moeder, ze is bij een vriendin. Tot op een dag, weg was ze. Ik was mijn heldin kwijt. Alles veranderde thuis. Alles ging uit naar mijn zus. Ondertussen kwam ik in de puberteit. Naar anderhalf jaar was mijn zus terug, Ze leefde in een lekke camper op een camping somewhere. Na een maand was ze weg. Te verslaafd om stil te kunnen staan. Mijn schuld. De tijd was er dat ik ook aandacht wou. Veel aandacht. Thuis was ruzie, dus ik vluchtte naar buiten, de nacht in. Jongens, feesjes, drugs, geld, van alles. Het werd erger en erger. Tot ik niet meer staan kon. Schoolarrest volgde..Ach je kent het wel. Later 3 jaar mishandeld door mijn vriend die zelf verslaafd was aan drugs. Sinds een half jaar ben ik daar vanaf. Aan het einde van mijn leven en pas 21!! Ik kom er niet meer overheen, heb te weinig moois gezien en herinneren kan ik het me ook niet. Het leven is zwaar voor sommigen. En ook heb je geen energie meer om te ademen..we slepen ons verder tot onze tijd komt om te rusten.. M.

Hallo ,
ik ben Laura en ik woon in denhaag ...
Vorige jaar werd ik op school aan gesproken door een klas genoot van mij en die zei ( Laura Ga even zitten )
me hart zat in me keel .. ik werd duizelig
Ze zei Gino is dood ,hij is voor de trein gesprongen
ik : welke Gino ?
Zei Gino van mario ..
ik : ik moest lachen ik zei maak er geen geintje over ,
maar toen zag ik die blik in haar ogen
het was waar,
ik als een speer naar me zusje dr klas gelopen en verteld wat er was ... ze was er stil van.. later ging ik naar me eigen klas , tegen over die van me zusje .
ik voelde me rot en klote en er kwam een klas genootje naar me toe en zei
Je zusje staat op de gang te huilen..
ik schrok en kreeg een black out ... ik liep naar haar toe en barste zelf in tranen uit
toen werden me we mee genomen door mijn mentor naar een leeg klas lokaal en ik mocht me moeder en vader ...
een paar dagen later was zijn begravenis..
het was zo mooi dat is met geen pen te beschrijven.. na de begravenis was ik me zelf niet meer ik zat alleen maar met vragen in me hooft ...( hoe en waarom )
iedere week ga ik naar gino zijn graf en kom effe tot rust ... nu in middels een jaar zit in nog steeds na te denken wat heet ZELFMOORD nou voor zin ... je laat zo veel mensen achter en zo veel pijn en verdriet ... je weet niet hoe je verder moet ... nu ik dit zo typ krijg ik een goed gevoel ik heb het afgesloten ...
Nu ken gino ook zijn rust vinden ....

Voor de mensen die het niet meer zien zitten ....
praat met mensen , schrijf alles op, gooi alles er uit
maar vergooi niet je leven en je toekomst door zelf moord te plegen want daar los je niks mee op !!!

dit was mijn verhaal over de ervaring over zelfmoord


Groetjess van Laura