Levensverhalen (pagina 1243)

Ik ben een meisje van 13. Ik heb met veel mense ruzie, en kheb weinig vrienden. voeger ben ik veel gepest, nu is het wat minder geworden op de middelbare school, maar toch heb ik het gevoel alsof iedereen me negeert want er praat nooit iemand tegen me. Ik heb ook heel vaak ruzie met mn ouders en volgens mij kan t ze helemaal nix schele of ik zm pleeg ofniee.. ik wil nie meer leve!! ik wil gwn dood!!!

al van mijn 9jaar zit ik in de psychiatrie en andere instellingen vanaf een jonge leeftijd ben ik al bezig met zelfmoord ik geraak er maar niet uit wat ik nog met mijn leven kan doen onlangs heb ik weer een poging ondernomen toen mijn dokter me vertelde dat ik niet mocht gaan wonen in beschut wonen ik was er al een paar weken aan het werken om er naat toe te gaan en het was een hele klap dat dat mij nu ook werd ontnomen mijn wereld storte terug in en het had voor mij geen zin meer nu ben ik ok terug bezig met de gedachte om me iets aan te doen om dat de datum van de dood van mijn vader dichter bij komt en elk jaar heb ik het er heel moeilijk mee ook heb ik het gevoel dat ik niemand kan vertrouwen en dat allles tegen me gebruikt word wat ik zeg of doe op mijn familie kan ik niet rekenen ze laten me in de steek omdat ik vorig jaar criminele feiten heb gepleegt ook daardoor zie ik het alemaal niet meer zitten omdat ik nog altijd niet weet of er een proces komt of niet mijn toekomst is heel onzeker en ik weet niet of het nog zin heeft om door te gaan met mijn leven omdat ik niets zeker in mijn leven heb waar ik me kan aan optrekken ik weet totaal niet meer wat ik noet doen om nog iets moois te maken van mijn leven alles steekt een beetje tegen
ik heb geen fut meer om nog dingen te doen en lig de hele dag in mijn bed te slapen of na te denken

Hey, ik ben een meisje van 15 jaar. Ik wordt al vanaf groep 5 van de basisschool gepest. Ik zit nu in 3 havo, ik ben blijven zitten doordat ik depressief was/ben en veel gepest werd/wordt. het gevolg hiervan was een slecht rapport en werd een doubleur.

Op de basischool werd ik veel gepest en iedere dag wel in elkaar geslagen. Ik was blij dat ik in groep 8 zat, waar het alleen nog maar erger was. Ik dacht: Hou vol, nog een jaartje dan ben je er allemaal vanaf. Het jaar was voorbij en ik ging naar de brugklas. In eerste instantie ging het goed. Mijn enige probleem was dat ik niemand kende en geen vriendinnen had. Ik was alleen, ik was stil en sprak niet veel in de klas.. In de pauzes ging ik maar een beetje bij de klas staan, maar niemand had mij in de gaten. In de loop van het jaar maakte ik wat vriendinnen en leerde ik steeds meer mensen kennen. Ik dacht: Eindelijk, dit gaat de goede kant op, geen pesterijen meer. Maar ik had het mis. Het begon met wat schelden. Het werd steeds meer, ik was lelijk, een kutwijf, arrogant, verwend, had een snor. Dit ging in de tweede verder. Ik zat nog steeds bij dezelfde mensen in de klas. Het werd als maar erger. Uiteindelijk ging ik nadenken over de dood. De vragen speelde in mijn hoofd. Wat als ik er niet meer ben? Zal iemand mij missen? Ik weet het niet. In de derde werd ik nog steeds uitgescholden en was ik nog steeds lelijk. Ik kreeg een slechh zelfbeeld, ik vond mezelf lelijk! Ik ben lelijk! Ze zeggen het toch? Ik sneed mezelf. Ik wilde het kwijt, ik wilde alles vertellen.. Ik ben uiteindelijk bij de counsellor terecht gekomen op school. Ze heeft mij goed geholpen, totdat ik het aan mn ouders moest vertellen. Ik had in de tussentijd erg veel ruzie met mn ouders over cijfers! Uiteindelijk zijn ze erachter gekomen, ze lazen het in een van mn schriften die ik met mn stomme kop op de tafel had laten liggen! Mn moeder was helemaal hysterisch! Ze belde gelijk de dokter voor een verwijskaart naar de psycholoog. Daar heb ik dan ook zon half jaar rondgehuppeld. Al ging ik er met veel tegenzin naartoe. Ik vertelde haar nix, ik vertrouwde haar gewoon niet. Ik ben nog steeds niets wijzer. Al die tijd en moeite bij haar was voor nix geweest. Zoals ik al zei ben ik blijven zitten, ik dacht dat het niet erg was omdat ik allemaal nieuwe kinderen in de klas zou hebben die allemaal een jaar jonger zijn dan mij. Ik had het mis. Het is nog steeds niet voorbij. En sinds een paar weken geleden heb ik besloten dat ik zelfmoord ga plegen. Ik heb heel mn plan al uitgedacht. Ik weet alles tot in de details, behalve de datum.. Pas geleden is er een leerling van school doodgegaan door zelfmoord. Heel de school is er van ondersteboven. Ze zijn machteloos, schrijven ze dan. Mijn moeder zegt: \\\"Zelfmoord, is de weg van de minste weerstand.\\\" Ik denk daar echter heel anders over: Als je je hele leven nu al weerstand hebt geboden en je wil het gewoon niet meer? Wat is dan de oplossing?

ik heb twee vriendinnen en die hadden een heel naai plan bedacht. ze vonden dat ik altijd mee praate met mensen en daar waren ze boos om. ze waren gister naar de mac geweest en toen hadden ze een plan bedacht om mij te naaien. dus de volgende dag fiesten wij naar school en zegt 1 vriendin dat ze de andere niet moet dus ik allemaal meepraten en toen kwamen we op school. toen vroeg dus die ene of die ander mee naar het kluisje ging en dat deed ze dus ik bleef alleen achter en toen hebben ze alles wat ik heb verteld tegen haar gezegd. Toen we kleine pauze hadden vertelde de ene: ik heb je vanochtend genaaid. toen kwam de ander er bij staan en zei dat alles mijn schuld was ook dat hun altijd vorig jaar ruzie hadden en toen was ik heel boos en toen wou ik eigenlijk best wel dood.

Aantal jaren geleden de vrouw van mijn dromen ontmoet en getrouwd. Ze is Amerikaans en een lieverd. Ik besloot daarom in haar land te gaan wonen en ons leven op te bouwen. Na 3,5 jaar werd ik door de immigratiedienst door een vormfout het land uitgezet. We waren kapot en verloren alles waar we zo hard voor hadden gewerkt. Het duurde ruim 2,5 jaar om mijn immigratiestatus in orde te krijgen. In de tussentijd heeft mijn vrouw mij 6 keer in Nederland kunnen bezoeken om onze liefde in stand te houden. We hebben ons er voor kapot gewerkt. Maar uiteindelijk mocht ik weer terug en waren we weer bij elkaar. De verstreken tijd had echter de tol geeist en we waren van elkaar vervreemd. De vreugde sloeg om in een scheiding en wederom moest ik terug naar Nederland om in hetzelfde kamertje waar ik al 2,5 jaar had zitten wachten er maar het beste van moest maken. Alles is nu veranderd in een herrinering. Het enige waar ik aan denk zijn onze mooie momenten, zelfs toen we nog aan het vechten waren voor elkaar tijdens de immigratieprocedure. Alles wat er nu rest is de leegte. Ik pieker mezelf suf, zelfs zo erg dat ik me teveel voel in m'n eigen lichaam. Het is voorbij en wil er tussenuit. Kon ik maar wat slapen om me niet zo gespannen te voelen. Maar ik lig al 7 weken wakker, constant te piekeren. Ik probeer te werken en mee te draaien maar na een uurtje ben ik zo bang en gespannen dat ik weg wil van de mensen en mezelf weer verstoppen in m'n kamertje waar het hele piekerproces weer opnieuw begint. Om te kalmeren drink ik alcohol, steeds meer en meer om maar wat slaap te krijgen. Dit kan gewoon niet meer; ik moet verder maar durf niet. Een stap buiten de deur en ik krijg het Spaans benauwd. Dus maar weer aan de alcohol en het idee om uit het leven te stappen wordt almaar sterker. Ik mis mijn lieve vrouw maar ze wil niet meer. Ze is zo ver weg dat ik eraan kapot ga als ik aan onze 7 mooie jaren denk. Mijn leven is weg en ik wil eigenlijk ook weg. Ik wou dat ik een vriend had om mee te praten, een persoon die mij begrijpt zoals mijn vrouw dat deed. Nu is er slechts de alcoholist die in zijn roes een manier zoekt om er een punt achter te zetten. Ik wil uit dit lichaam, het liefst zo snel mogelijk.

Sins mijn tienerjaren heb ik aardig wat meegemaakt. Als kind was ik altijd stil. Dan zat ik in een hoekje, met een walkman op. Ik was altijd gesloten. Totdat mijn zus (mijn heldin) werd meegzogen in de underworld van alles wat slecht is. Ik moest voor der liegen, ze was aan de drugs, ik zei tegen mijn moeder, ze is bij een vriendin. Tot op een dag, weg was ze. Ik was mijn heldin kwijt. Alles veranderde thuis. Alles ging uit naar mijn zus. Ondertussen kwam ik in de puberteit. Naar anderhalf jaar was mijn zus terug, Ze leefde in een lekke camper op een camping somewhere. Na een maand was ze weg. Te verslaafd om stil te kunnen staan. Mijn schuld. De tijd was er dat ik ook aandacht wou. Veel aandacht. Thuis was ruzie, dus ik vluchtte naar buiten, de nacht in. Jongens, feesjes, drugs, geld, van alles. Het werd erger en erger. Tot ik niet meer staan kon. Schoolarrest volgde..Ach je kent het wel. Later 3 jaar mishandeld door mijn vriend die zelf verslaafd was aan drugs. Sinds een half jaar ben ik daar vanaf. Aan het einde van mijn leven en pas 21!! Ik kom er niet meer overheen, heb te weinig moois gezien en herinneren kan ik het me ook niet. Het leven is zwaar voor sommigen. En ook heb je geen energie meer om te ademen..we slepen ons verder tot onze tijd komt om te rusten.. M.

Hallo ,
ik ben Laura en ik woon in denhaag ...
Vorige jaar werd ik op school aan gesproken door een klas genoot van mij en die zei ( Laura Ga even zitten )
me hart zat in me keel .. ik werd duizelig
Ze zei Gino is dood ,hij is voor de trein gesprongen
ik : welke Gino ?
Zei Gino van mario ..
ik : ik moest lachen ik zei maak er geen geintje over ,
maar toen zag ik die blik in haar ogen
het was waar,
ik als een speer naar me zusje dr klas gelopen en verteld wat er was ... ze was er stil van.. later ging ik naar me eigen klas , tegen over die van me zusje .
ik voelde me rot en klote en er kwam een klas genootje naar me toe en zei
Je zusje staat op de gang te huilen..
ik schrok en kreeg een black out ... ik liep naar haar toe en barste zelf in tranen uit
toen werden me we mee genomen door mijn mentor naar een leeg klas lokaal en ik mocht me moeder en vader ...
een paar dagen later was zijn begravenis..
het was zo mooi dat is met geen pen te beschrijven.. na de begravenis was ik me zelf niet meer ik zat alleen maar met vragen in me hooft ...( hoe en waarom )
iedere week ga ik naar gino zijn graf en kom effe tot rust ... nu in middels een jaar zit in nog steeds na te denken wat heet ZELFMOORD nou voor zin ... je laat zo veel mensen achter en zo veel pijn en verdriet ... je weet niet hoe je verder moet ... nu ik dit zo typ krijg ik een goed gevoel ik heb het afgesloten ...
Nu ken gino ook zijn rust vinden ....

Voor de mensen die het niet meer zien zitten ....
praat met mensen , schrijf alles op, gooi alles er uit
maar vergooi niet je leven en je toekomst door zelf moord te plegen want daar los je niks mee op !!!

dit was mijn verhaal over de ervaring over zelfmoord


Groetjess van Laura

Wat mij opvalt is dat degene die hier een bericht achter laten, overwegen jonge kinderen zijn van 12, 13.. Ook ik ben gepest op school toen ik 12, 13 was. Hoe somber ik ook was, ik moest door. Een zieke moeder, eenziek zusje.. ik moest hen helpen. Ik heb adhd en tourette. Vaak, heel vaak word ik uit gelachen omdat ik met mijn kop schud, vloek of tier. Toch moest ik door... Nu ben ik 28. ik woon samen, ben zwanger , heb een baan en ben 'gelukkig'.. veel vrienden heb ik niet maar ik leef omdat ik van het leven hou en voor mijn vriend en familie. Het si je gegeven, probeer er van te genieten. Vorige week kregen we het bericht dat een vriend van ons zich heeft opgehangen. Ik vertelde het mijn moeder. Ze kende de jongen niet maar moest huilen. Het deed haar zeer te horen hoe een zoon zijn ouders zoiets vreselijks aan kan doen. Bedenk wat het met iedereen doet. Jullie kunnen niet gemist worden!!!!!!!!!!!!! zoek hulp, zoek iemand die naar je luisterd!

eey,
weet niet hoe te beginnen maar hoop dat het me helpt...
ik ben een meisje van 17 jaar en alto, ik heb best wel vrienden enz.daar ligt het niet aan...
maar ik voel me vaak enzaam en emotioneel ik snij mezelf ook...zelfs daar heb ik geen andere oplossing voor, ik voel me vaak kut en moet vaak huilen en dan grijp ik weer naar dat ene scherpe voorwerp,ik weet dat de pijn vanbinnen het mes niet kan raken, maar wel mijn ziel.
ik wil vrij zijn,gelukkig en in harmonie leven met de natuur en de mensen om me heen, maar dat lukt niet zo.
ik had zo'n 3 weken geleden een paar brieven achter gelaten en was het van plan tot dat de politie kwam...(mislukt...)
ik ga het gewoon doen,
ik zie door de bomen het bos niet meer
sorry....

Heey, ik ben een meisje van 16 jaar en eigenlijk nog nooit iets losgelaten over mijn leven tegenover anderen, omdat ik niet wil dat mensen mij zielig vinden. Daarom doe ik me altijd voor als een gelukkig meisje, maar mensen die me echt goed kennen weten wel hoe het echt met me gaat. Ik zal het proberen uit te leggen, misschien dat het me helpt omdat ik af en toe geen uitweg meer weet. Okee, toen ik in de 2e klas van havo zat, kwamen m'n ouders met het bericht dat ze gingen scheiden, (dit had ik grotendeels wel verwacht omdat het echt niet goed ging tussen hun) maar goed m'n moeder verhuisde naar een andere plaats zo'n 12km verderop. Omdat ik nog net geen 14 was mocht ik nog niet helemaal zelf beslissen waar ik nou wou wonen. Ik wou thuis bij mijn vader en m'n broer blijven omdat ik hier in dit dorp gewoon alles had. Dat was goed, maar ieder weekend moest ik naar m'n moeder, en geloof me iedere keer als ik daar h een gebracht werd moest ik huilen. Dit kwam omdat ik m'n eigen moeder niet meer herkende, ze was zo anders, ze gedroeg zich anders, kleedde zich anders, ging met andere mensen om enz. Ik voelde me totaal niet op m'n gemak en m'n moeder zat geestelijk vol omdat ze de kinderen zo miste. Bovendien wist ik dat ze contact had met een jonge jongen van rond de 20, terwijl m'n moeder zelf al 45 was. Dit speelde al toen mijn moeder nog bij mijn vader was maar ik heb me er altijd stil over gehouden. Nou goed, m'n moeder maakte stilletjes plannetjes om me in huis te nemen, dit liet ze me op bepaalde manieren merken, dan zei ze dat ze mijn kamer wel wou inrichten, en dat ze een bed voor mij klaar had, ze huilde ontzettend veel, en eigenlijk was ik boos op haar, om alles wat ze ons aangedaan had, hoe had ze het in haar hoofd kunnen halen om met een jongen van rond de 20 iets te beginnen terwijl ze nog een relatie had met mijn vader ?! Zoiets doe je toch niet, maar het bleef m'n moeder, en ik kon er niet tegen als ze huilde, ik voelde me verantwoordelijk voor haar, maar wilde niet toegeven aan haar verdriet en haar haar zin geven. En dus zaten we iedere zondagavond als m'n moeder me weer thuis bracht zwijgend in de auto, en telkens als we dan bijna thuis waren huilde ze en vroeg ze waarom ik toch niet bij haar kwam wonen? In die tijd moet ze wel heel erg in de knoop met haarzelf gezeten hebben.. M'n broer kwam nooit bij haar, hij zag haar alleen als mn moeder me afzette bij m'n vader. M'n broer kon het haar niet vergeven en wilde verder geen contact meer. Dit alles is ongeveer 8/9 maanden zo doorgegaan, toen ze op een avond, het was al na twaalven bij ons voor de deur stond. In tranen, totaal overstuur. M'n broer en ik lagen al op bed en m'n vader heeft toen m'n moeder binnen gehaald. Ik heb stiekum aan de overloop van de trap het hele verhaal afgeluisterd. M'n moeder had spijt van alles en wilde terug bij ons wonen, m'n vader geloofde haar en vergaf haar omdat m'n moeder zo de weg kwijt was had hij ook geen andere keus. En zo kwam het dat m'n moeder toen weer bij ons woonde, maar al gauw werd duidelijk dat ze niet voor m'n vader terug kwam maar voor ons. Één nacht heeft ze bij m'n vader in bed gelegen daarna is ze naar de logeerkamer vertrokken. De logeerkamer zit naast mijn kamer, en heel vaak heb ik haar 's nachts horen huilen en ben ik naar haar toe gegaan omdat er verder niemand was die haar troosten kon. Het was niet meer moeder-dochter maar dochter-moeder, weer voelde ik me verantwoordelijk voor m'n eigen moeder, ik zorgde voor haar in plaats van zij voor mij. Ik kon er niet tegen en had het er ontzettend moeilijk mee, om m'n moeder zo te zien lijden onder haar verdriet. Ik deed mezelf pijn als ik haar hoorde, ik probeerde van alles en meestal sneed ik dan met scheermesjes in mn polsen. Nooit met verdere bedoelingen maar het hielp me gewoon. Dan had ik even meer pijn als dat m'n moeder op zo'n moment had dacht ik. Toen op een keer vond ik onder haar kussen een brief, het was door m'n moeder geschreven, er stond in dat ze wilde dat m'n broer en ik gelukkig verder konden leefden en dat zij daarbij niet kon helpen en ons het alleen maar moeilijker maakte. Daarom wilde ze er een einde aan maken, ze had zelfs al haar nummers opgeschreven die ze graag op haar begrafenis wilde horen. Dít was voor mij de doorslag, ik hield me niet stil maar ben er gelijk mee met m'n vader gegaan, die avond hebben m'n vader en m'n moeder voor het eerst goed gepraat. M'n vader
heeft het m'n moeder uit haar kop gestampt dat ze dit niet kon maken tegenover ons, en dat ze hartstikke ziek in haar hoofd was. Ze zijn toen ook samen in therapie gegaan, maar dat bleef bij 1x. Niet veel later is m'n moeder toen weer uit huis gegaan en is ze op zichzelf gaan wonen iets verderop. Nog steeds heeft ze contact met de jongen van 20 waar m'n broer en ik hartstikke tegen zijn, maar m'n moeder heeft haar eigen wil en laat het zo. Hierdoor is ze haar eigen zoon kwijtgeraakt maar blijkbaar heeft ze dat er voor over? De tijden werden wel beter toen ze weg was, ik voelde me ook beter en wat meer opgelucht, het snijden was over. Op school ging het in de 3e ook goed, het werd allemaal wat rustiger in m'n hoofd en ik kon me wat beter concentreren op alles. Maar blijkbaar was dit niet genoeg, m'n vader werd ziek, overspannen en we hadden dagelijks ruzie. Hierdoor voelde ik me machteloos en bij m'n moeder kon ik nog steeds niet echt terecht, omdat ik nog steeds zoiets had dat ik voor haar moest zorgen. Hierdoor zag ik geen uitweg en begon ik weer met snijden, of m'n agressie uiten door keihard op een muur te slaan ofzo met gevolg dat m'n hele knokkels kapot waren (heel pijnlijk) maar het hielp.
En toen, ja het is nog steeds niet helemaal afgelopen.. kreeg ik een ongeluk. Onderweg naar school, een auto had me niet gezien en schepte me, met gevolg dat ik gehecht moest worden en thuis terecht kwam. Dit was de druppel voor m'n vader, hij heeft een maand thuisgezeten om alles te kunnen verwerken en kon het niet meer aan. Ik vond het niet eens erg dat ik dat ongeluk gehad had, en schrok er zelf van dat ik het aan de ene kant jammer vond dat ik er nog goed van af was gekomen, het kom me gewoon niet schelen. Gelukkig heb ik toen een jongen leren kennen, met wie ik ontzettend goed kan prate, hij weet alles en bovendien heb ik een vriendin die me met alles geholpen heeft en blijft helpen. Zonder hen had ik misschien meer gedaan, ik weet niet wat maar dan had ik het niet volgehouden. Het is nu nog maar 3 weken dat ik zo hecht met die jongen geworden ben maar het lijkt al wel maanden. Wat er verder met mij gebeurt en wat me nog te wachten staat weet ik niet, alleen God weet dit en hopelijk zal ook hij mij helpen. Wat ik hiermee duidelijk probeer te maken, is dat hoeveel er ook gebeurd, het wordt ooit wel beter, alleen is het zo ontzettend moeilijk om dit te kunnen overbruggen, om die problemen wat lichter op te vatten. Het lijkt soms alsof je voor het ongeluk gemaakt bent maar als je er zo naar gaat leven dan gebeurt dat ook ja. Je moet ook open staan voor het geluk, en je niet teveel afvragen waarom dingen gebeuren, ze gebeuren nou eenmaal, hoe mensen een steun voor jou zijn, zo kun jij ook een steun voor hen zijn. Meer weet ik er niet over te zeggen, maar ik geloof dat het altijd wel weer licht zal worden, als je er maar in gelooft en je je er aan wil toegeven!