Levensverhalen (pagina 1245)

Heey, ik ben een meisje van 16 jaar en eigenlijk nog nooit iets losgelaten over mijn leven tegenover anderen, omdat ik niet wil dat mensen mij zielig vinden. Daarom doe ik me altijd voor als een gelukkig meisje, maar mensen die me echt goed kennen weten wel hoe het echt met me gaat. Ik zal het proberen uit te leggen, misschien dat het me helpt omdat ik af en toe geen uitweg meer weet. Okee, toen ik in de 2e klas van havo zat, kwamen m'n ouders met het bericht dat ze gingen scheiden, (dit had ik grotendeels wel verwacht omdat het echt niet goed ging tussen hun) maar goed m'n moeder verhuisde naar een andere plaats zo'n 12km verderop. Omdat ik nog net geen 14 was mocht ik nog niet helemaal zelf beslissen waar ik nou wou wonen. Ik wou thuis bij mijn vader en m'n broer blijven omdat ik hier in dit dorp gewoon alles had. Dat was goed, maar ieder weekend moest ik naar m'n moeder, en geloof me iedere keer als ik daar h een gebracht werd moest ik huilen. Dit kwam omdat ik m'n eigen moeder niet meer herkende, ze was zo anders, ze gedroeg zich anders, kleedde zich anders, ging met andere mensen om enz. Ik voelde me totaal niet op m'n gemak en m'n moeder zat geestelijk vol omdat ze de kinderen zo miste. Bovendien wist ik dat ze contact had met een jonge jongen van rond de 20, terwijl m'n moeder zelf al 45 was. Dit speelde al toen mijn moeder nog bij mijn vader was maar ik heb me er altijd stil over gehouden. Nou goed, m'n moeder maakte stilletjes plannetjes om me in huis te nemen, dit liet ze me op bepaalde manieren merken, dan zei ze dat ze mijn kamer wel wou inrichten, en dat ze een bed voor mij klaar had, ze huilde ontzettend veel, en eigenlijk was ik boos op haar, om alles wat ze ons aangedaan had, hoe had ze het in haar hoofd kunnen halen om met een jongen van rond de 20 iets te beginnen terwijl ze nog een relatie had met mijn vader ?! Zoiets doe je toch niet, maar het bleef m'n moeder, en ik kon er niet tegen als ze huilde, ik voelde me verantwoordelijk voor haar, maar wilde niet toegeven aan haar verdriet en haar haar zin geven. En dus zaten we iedere zondagavond als m'n moeder me weer thuis bracht zwijgend in de auto, en telkens als we dan bijna thuis waren huilde ze en vroeg ze waarom ik toch niet bij haar kwam wonen? In die tijd moet ze wel heel erg in de knoop met haarzelf gezeten hebben.. M'n broer kwam nooit bij haar, hij zag haar alleen als mn moeder me afzette bij m'n vader. M'n broer kon het haar niet vergeven en wilde verder geen contact meer. Dit alles is ongeveer 8/9 maanden zo doorgegaan, toen ze op een avond, het was al na twaalven bij ons voor de deur stond. In tranen, totaal overstuur. M'n broer en ik lagen al op bed en m'n vader heeft toen m'n moeder binnen gehaald. Ik heb stiekum aan de overloop van de trap het hele verhaal afgeluisterd. M'n moeder had spijt van alles en wilde terug bij ons wonen, m'n vader geloofde haar en vergaf haar omdat m'n moeder zo de weg kwijt was had hij ook geen andere keus. En zo kwam het dat m'n moeder toen weer bij ons woonde, maar al gauw werd duidelijk dat ze niet voor m'n vader terug kwam maar voor ons. Één nacht heeft ze bij m'n vader in bed gelegen daarna is ze naar de logeerkamer vertrokken. De logeerkamer zit naast mijn kamer, en heel vaak heb ik haar 's nachts horen huilen en ben ik naar haar toe gegaan omdat er verder niemand was die haar troosten kon. Het was niet meer moeder-dochter maar dochter-moeder, weer voelde ik me verantwoordelijk voor m'n eigen moeder, ik zorgde voor haar in plaats van zij voor mij. Ik kon er niet tegen en had het er ontzettend moeilijk mee, om m'n moeder zo te zien lijden onder haar verdriet. Ik deed mezelf pijn als ik haar hoorde, ik probeerde van alles en meestal sneed ik dan met scheermesjes in mn polsen. Nooit met verdere bedoelingen maar het hielp me gewoon. Dan had ik even meer pijn als dat m'n moeder op zo'n moment had dacht ik. Toen op een keer vond ik onder haar kussen een brief, het was door m'n moeder geschreven, er stond in dat ze wilde dat m'n broer en ik gelukkig verder konden leefden en dat zij daarbij niet kon helpen en ons het alleen maar moeilijker maakte. Daarom wilde ze er een einde aan maken, ze had zelfs al haar nummers opgeschreven die ze graag op haar begrafenis wilde horen. Dít was voor mij de doorslag, ik hield me niet stil maar ben er gelijk mee met m'n vader gegaan, die avond hebben m'n vader en m'n moeder voor het eerst goed gepraat. M'n vader
heeft het m'n moeder uit haar kop gestampt dat ze dit niet kon maken tegenover ons, en dat ze hartstikke ziek in haar hoofd was. Ze zijn toen ook samen in therapie gegaan, maar dat bleef bij 1x. Niet veel later is m'n moeder toen weer uit huis gegaan en is ze op zichzelf gaan wonen iets verderop. Nog steeds heeft ze contact met de jongen van 20 waar m'n broer en ik hartstikke tegen zijn, maar m'n moeder heeft haar eigen wil en laat het zo. Hierdoor is ze haar eigen zoon kwijtgeraakt maar blijkbaar heeft ze dat er voor over? De tijden werden wel beter toen ze weg was, ik voelde me ook beter en wat meer opgelucht, het snijden was over. Op school ging het in de 3e ook goed, het werd allemaal wat rustiger in m'n hoofd en ik kon me wat beter concentreren op alles. Maar blijkbaar was dit niet genoeg, m'n vader werd ziek, overspannen en we hadden dagelijks ruzie. Hierdoor voelde ik me machteloos en bij m'n moeder kon ik nog steeds niet echt terecht, omdat ik nog steeds zoiets had dat ik voor haar moest zorgen. Hierdoor zag ik geen uitweg en begon ik weer met snijden, of m'n agressie uiten door keihard op een muur te slaan ofzo met gevolg dat m'n hele knokkels kapot waren (heel pijnlijk) maar het hielp.
En toen, ja het is nog steeds niet helemaal afgelopen.. kreeg ik een ongeluk. Onderweg naar school, een auto had me niet gezien en schepte me, met gevolg dat ik gehecht moest worden en thuis terecht kwam. Dit was de druppel voor m'n vader, hij heeft een maand thuisgezeten om alles te kunnen verwerken en kon het niet meer aan. Ik vond het niet eens erg dat ik dat ongeluk gehad had, en schrok er zelf van dat ik het aan de ene kant jammer vond dat ik er nog goed van af was gekomen, het kom me gewoon niet schelen. Gelukkig heb ik toen een jongen leren kennen, met wie ik ontzettend goed kan prate, hij weet alles en bovendien heb ik een vriendin die me met alles geholpen heeft en blijft helpen. Zonder hen had ik misschien meer gedaan, ik weet niet wat maar dan had ik het niet volgehouden. Het is nu nog maar 3 weken dat ik zo hecht met die jongen geworden ben maar het lijkt al wel maanden. Wat er verder met mij gebeurt en wat me nog te wachten staat weet ik niet, alleen God weet dit en hopelijk zal ook hij mij helpen. Wat ik hiermee duidelijk probeer te maken, is dat hoeveel er ook gebeurd, het wordt ooit wel beter, alleen is het zo ontzettend moeilijk om dit te kunnen overbruggen, om die problemen wat lichter op te vatten. Het lijkt soms alsof je voor het ongeluk gemaakt bent maar als je er zo naar gaat leven dan gebeurt dat ook ja. Je moet ook open staan voor het geluk, en je niet teveel afvragen waarom dingen gebeuren, ze gebeuren nou eenmaal, hoe mensen een steun voor jou zijn, zo kun jij ook een steun voor hen zijn. Meer weet ik er niet over te zeggen, maar ik geloof dat het altijd wel weer licht zal worden, als je er maar in gelooft en je je er aan wil toegeven!

Ik voel mij alleen, er is niemand die mij begrijpt, en was op jonge leeftijd al erg depressief. Niemand die kon begrijpen hoe het was om zo'n buitenbeentje te zijn, en zo vroeg al met vragen bezig te zijn, die andere kinderen nog niet konden boeien.
Vroeger als klein kind uitte zich dat bij mij in driftbuien. Tegenwoordig heb ik hier soms last van, maar als de emmer vol is.dan barst de bom uit.
Ik ben heel onzeker Dit is mijn grootste probleem. Ik heb een enorm minderwaardigheidscomplex wat zich op verschillende manieren uit. Uiteraard in relatie´s en vriendschappen, want wie kan er nu van MIJ houden. Ook is er een nimmer aflatende angst voor de toekomst en de vraag doe ik alles als je dit wel goed?
En last van een leeg gevoel Dit is niet uit te leggen gevoel niet kent. Je voelt op zo´n moment gewoon helemaal niks. Ik kan dan tijden voor mij uit zitten staren zonder achteraf te weten waar ik aan zat te denken. Je voelt ook echt geen emotie, geen woede, angst verdriet of blijdschap. Echt niets. Daar is gewoon op dat moment geen ruimte voor.

idk of ik dood wil! ik wil wel want ik heb alleeen maar problemen:( ik kan nooit iets goed doen en mijn ouders houden niet van mij! ik heb veel vriendin en vriendinnen maarja.. de enige dat me nog in leven houdt is mijn liefje! ik hou er teveel van om zelfmoord te plegen! ik kan gwn niet zonder haar!:(

Hallo beste mensen !!

ik heb een aantal maanden geleden hier ook een verhaal neer gezet en daarna "leek " het allemaal weer goed te gaan in mijn leven !!

maar zoals ik toen ook al zei ...
na een tijdje komen er weer dingen op je pad waardoor je je weer enorm eenzaam en depressief gaat voelen !!
Een ex vriendin die overleid door een auto ongeluk enz enz , maar het ergste van alles is dat je je schaamd voor wie je bent . Mijn jeugd was niet echt een pretje en heb daardoor geen contackt meer met mijn vader , en tussen mijn moeder gaat het ook niet bepaald rooskleurig !!
Ik moet binnen kort 6 mnd zitten voor een daad wat zich 4 en half jaar geleden heeft afgespeeld en ik nog geen spijt van heb !!
de politie kan elk moment binnen vallen en ik zie dit als een aanval OP mij !!

ik snap de wereld niet ... en mezelf al helemaal niet waarom wil een jonge vent als ik in hemels naam DOOD ? dit zou niet mogen en al helemaal niet kunnen !!

als ik naar buiten kijk zie ik vogels vrolijke mensen en autos en rust , allemaal dingen waar IK normaal alleen van droom ( de vogels daar gelaten !! ) maar nu vraag ik me af hoe ga ik dit aan pakken !! mijn overleden ex heeft me een keer gestopt voor een aankomende trein weg gesleurd en sinds dien denk ik er iederedag aan !!

wat is DE manier en wat is pijnloos en KAN NIET mis gaan !!

Groeten

een verslagen kreeft !!

ik had op de basisschool een kut klas ze moesten altijd mij hebben en 1 keer hebben ze me opgewacht en geslagen en nu ik op de middelbare school zit heb ik 2 nieuwe vriendinnen maar die moet ik nie zo want die laten me toch altijd maar kut voelen en dat vind ik ook niet en dan hoor ik ook nog dat mijn ouders gaan scheiden dat was echt heel erg voor me mijn hart brook helemaal toen ik zag hoe mijn broer reageerde dat was helemaal erg

ik denk nu vaak aan zelfmoord want ik heb het moeilijk met het verliezen van men broer op men 10 jaar heeft men broer zelfmoordgepleegt en voor welke reden dat zijn we ni achtergekomen en we weten ook niet hoe dat het kwam dat hij dit gedaan had nu is het bijna 5jaar dat het gebeurt is maar heb het nog moeilijk om het aanvaren van zijn afwezigheid in de familie en denk vaak om zelfmoord te plegen om mijn problemen op te lossen over laatst heb ik het heel moeilijk gehad en was van plan om van een brug af te springen want ik wist echt niet waar ik naartoe moest met mijn verdiet nu ben ik terecht gekomen in een jongeren advies centrum(het jac)en ze hebben mij serieus geholpen maar in sommige tijden heb ikhet nog moeilijk om het aan te varen ik heb me zelf als vrijwilliger ingeschreven in het jac en wat we ook doen is jongeren helpen omgaan met hun vragen en organisen animaties voor hun en lijk me wel tof om verder te helpen in het jac dit was men verhaal

Ik heb het wel gehad. Mijn vriend noemde me een kankerwijf. Hij heeft me negen maanden geweldig behandeld, van romantisch etentje tot ontbijt op bed. En nu dit. Nu ben ik een kankerwijf. Ik luister naar puistjesrock. Mijn ouders zijn er niet. Mijn vader werkt elke avond over (die heeft een vriendin, I just know it). Mijn moeder is zwaar depressief. Ik ook, dus ik ging naar de maatschappelijk werkster en daarna naar de huisarts. Nu zit ik al 2 maanden in een molen van ziekenhuizen en doorverwijzen. Nou dan niet, als niemand me wil helpen dan hoeft het van mij niet meer. Heb al drie keer mijn armen zwaar ondergekrast. Ben een jaar en een niveau gezakt op school. Soms denk ik... de toekomst wordt beter. Maar dat wordt het niet. Ik denk nu al vijf jaar: over een jaar gaat het wel beter. Maar het gaat niet beter. Het gaat alleen maar slechter. Niemand zou me missen. Iedereen wordt boos op me. Ik doe nooit wat, ik ben lui, ik ben lelijk, ik ben verwend... Ik heb het allemaal gehoord. Ik voel mezelf ook zo ontzettend zinloos. Ik weet dat mijn ouders van me houden, maar ik voel het niet. Ik ben gewoon op. Ik kan niet meer. Het enigste wat me tegenhoud is dat ik niet weet hoe ik het moet doen. Wat nou als ik een overdosis overleef en als een kasplantje eindig en nooit meer kan lopen of praten of weet ik wat? Dat is nog veel erger en dan kan ik nooit meer dood. Ik weet het, het is cru. Iedereen zegt dat ik me aanstel. Maar ik trek het niet meer. Hoogstens nog een paar dagen.

hey allemaal,
ik ben... dat maakt ook niet uit wie ik ben, maar ik will maar iets naar jullie ote zeggen, kijk, ik was bezig over te lezen veel boeken , over moorden zelf moorden, en inz. een keer was ik lang over na te denken, om dat was geen opties voor mij geen opties om anders of better te leven, en toen heb ik dat gedan, maar niet helemaal, eerst 6 kwartjes steeeerke pilletjes, toen dacht ik dat is afhelopen,,,ik was liggen op mijn bed, rest von de pillen heb ik achter mijn bed gegooid, en toen naar 1 uurtje tijd dacht ik hej.... dat werkt niet, ik moet meer hebben, maar in die uurtje tijd was ik helemaal verandert, ik wou niet dood gaan, ook als was geen andre oplosing, en mischen was toch wel, maar ik wist dat nog niet, ik was blij dat heb ik te weing ingenomen, de laste gedacht is altijd de zelfde nee, ik will leven. daaroem is better maaken zich zelf dood in stukjes als met een keer dan kan jij elke dag de keuze maaken ik bedoel hier rooken cigareten, met dat ga jij ook dood, op better maneer, maar zoek altijd contact.. niemand weit wat zit in jouw hoofd. en ergens is wel een person

hoi ik ben een jongen van 13 en k haat me leve.
ik wil niks liever dan gwoon aangereden worden ofzow.
het begon in groep 8, in de vakantie kwam k erachter dat me vader helemaal smoor is op een of ander mens uit griekeland. me ouders krege steeds vaker ruzie maar zijn(helaas) nog niet gescheiden.
nu zit ik in de 1e en me leve is alleen maar erger geworden... kben afgewezen door een meisje waar ik egt van hield en me ouders hebbe nog steeds vet vaak ruzie. ik heb bijna geen vriende en iedereen vind me raar. ik snij mezelf(zo, dat is er uit) en denk alleen nog maar aan zelfmoord plege.
ik heb egt geenidee wat ik moet doen!

Hallo allemaal, ik ben een meisje van twaalf. Ik ben bíjna al mijn vrienden kwijt geraakt & heb de laatste tijd veel ruzie met mijn ouders. Financeel gaat het thuis ook niet zo goed. We hebben steeds minder geld. Op school gaat het wel goed. Maar dat is dan ook het enige dat goed gaat. Mensen denken dat ik anorexia heb. Omdat ik zo mager ben. Maar dat heb ik niet. Ik kan er niets aandoen dat ik zo mager ben.. Muziek is het enige wat me nog een beetje vrolijk maakt & met nog een beetje hoop geeft. Muziek & mijn beste vriendin, I. [Wegens privacy redenen geef ik haar & mijn naam niet prijs.] Ik heb gister zelfs al met een mes aan mijn polsen gestaan! Het gaat écht niet goed met me. Ik weet dat ik hulp nodig heb. Maar wíl het niet.

Anno.