Ik weet niet waar het begon of onder welke omstandigheden. Ik weet wel dat ik al heel mijn leven lieg.
Bij elke persoon die ik ken, heb ik een ander persoonlijk verhaal verteld. Het meest lieg ik tegen mijn moeder. Vaak gaat het over het achterhouden van informatie waarvan ik weet dat het de persoon zal kwetsen of waardoor de persoon kwaad op me zal worden.
Niemand die ik ken, kent mijn echte 'ik' behalve mijn toenmalige penvriendin. Ik heb onze correspondentie laten doodbloeden door niet meer te antwoorden. Ik wist dat als ik toen niet gestopt was met schrijven naar haar er later weer leugens zou geschreven hebben.
Heel wat gebeurtenissen in mijn leven zijn allemaal gelogen. Er zijn vijf drama's "gebeurd", waarvan er maar twee effectief gebeurd zijn.
Nu ben ik op een punt aanbeland waarbij ik compleet verstrikt ben geraakt in mijn eigen web. Het is mijn eigen schuld. Alleen in m'n schrijfboek kan men de waarheid vinden.
Ik durf het niet meer te zeggen. De gevolgen zullen te meedogenloos zijn als ik de waarheid verklap. Bij elk nieuw persoon die ik leer kennen, zeg ik bij mezelf dat ik niet mag liegen. Dat ik gewoon eerlijk moet zijn, want de ander is het immers ook. Toch komt er vaak een moment dat ik weer een leugen vertel, al gaat maar over de reden waarom ik ergens te laat ben.
Ik kan niet meer leven samen met mijn moeder. Ik ben veel te bang voor te gevolgen als ze de waarheid zal ontdekken. Zij is juist iemand die eerlijkheid heel belangrijk vindt en er dus op afknapt als er iemand tegen haar liegt. Ik wil haar geen pijn doen, omdat ik veel van haar hou, maar door te liegen kwets ik haar immers wel.
En ik lieg veel, veel te veel. Over alles. Omdat ik mijn leven niet interessant genoeg vind als ik het niet doe. Eigenlijk ben ik een saai mens.
Tegen niemand kan ik eens eerlijk zijn. Het onderscheiden van feiten die waar gebeurd zijn en niet waar gebeurd zijn, is moeilijk geworden.
Ik raad het niemand aan om een dubbel - of tripleleven te gaan leiden. Je moet er een gigantische draagkracht voor hebben.
En dat heb ik niet. Zelfmoord lijkt me de enige oplossing die er is. Ze mogen de waarheid gerust weten, maar NIET waar ik bij ben.
Mijn vader zit ook verstrikt. Maar hij lost het op door alles te vergeten en alle vragen te ontwijken. Daardoor komt hij nogal 'leeg' over. Het gekke is dat hij er geen schuldgevoelens over heeft en ik juist wel heel erg.
Ik kan niet vergeten. Ik weet dat ik weg moet. Alle voorbereidingen zijn al getroffen: testament, "waarheidsboek", begrafeniskaartjes. Veilig in een bankkluis.
Of die kluis ooit nog geopend zal worden, is nog de vraag.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.