Levensverhalen (pagina 1228)

Hoi ik ben een meisje van 13.
dit is myn verhaal ;

thuis ging ht al slecht en telkens as ik in de spiegel keek Begon ik te janke.
Toen liep ik eens overstraat er zat ene groepje jonges op een bankje ik keek naar ze een van hen riep ; heey Lekkerding.
Ik wist neit wat ik moest done ik wist ook niet of het geloge was of niet toen ik terug kwam gelope zate ze er nog.
ik liep langs maartoen riepe ze iets heel anders Ze riepe ; IEW JY BENT LELYK.
Ik vroeg toen waaromz e eerst zyde Wrm ik mooi was en nu Lelyk ze zyde dat ht maar ene grapje was het eerste en toen da ik echt heel lelyk was en dak hier niet hoorde want hier leefde allemaal mooie mense en ik was Dus te Lelyk.
ik Rende huilend naar huis myn moeder vroeg wat er was maar ik gaf geen antwoord ik was het echt zat en rende na de badkamor ik had op de spiegel geschreve ; te Lelyk vor deze wereld!
Ik had het bad vol late Lope.
En had myn hoofd er in geduuwd.
Maar tone kwam myn moeder net aan en heeft me er uit gehaald .
Sins dien zit ik op een Terapie.
Maar ik verlang nog altd om hier weg te gaan.

Ik zie het leven echt niet meer zitten!!
HEt liefst maak ik er nu een einde aan! ik heb al wel eens een poging gedaan met pillen maar dat is niet gelukt!
MAar ik heb geen idee hoe ik weer gelukkig kan worden! Thuis voel ik me vreselijk op school voel ik me vreselijk Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader en ik hebben vreselijke ruzie! Mijn moeder slaat me en op school vinden ze me niet meer aardig nou ja wel aardig maar ze doen wel kut tegen me

je vader verliezen je moeder verliezen je familie die je niet meer aankijkt omdat je in een opvang zit.vrienden die je laten stikken en iemand waar je heel veel van houd.raak je kwijt.door iets doms.en dan vinde ze gek dat ik niet meer verder wil.

Toen ik 10 jaar was is het slecht beginnen gaan. Om een lang verhaal kort te maken, sinds mijn 12de zat ik in therapie, en sinds een jaar ben ik ermee gestopt. Heb veel bijgeleerd en weet wie ik ben.
Het enige dat overblijft is die drang naar de dood. Ik weet niet waarom, maar ik denk dat die nooit weg zal gaan. Ik heb het te graag gewild, en ik heb er veel te dichtbij gestaan.
Ik zou het voor de moment niet meer kunnen, maar soms komt dat dichter, en wordt het makkelijker.. Ik wil het niet, maar het blijft knagen.. Ik weet dat dit nooit over zal gaan, maar het soms zo ondraaglijk. Altijd die strijd...

Ik zie het echt niet meer zitten op dit moment.
Ben nu 5 jaar depressief. 5 jaar geleden verloor ik mijn lievelingspaard, wat toen mijn alles was in me leven.
Vanaf toen werd ik depressief.
Maar sinds dit jaar zie ik het echt niet meer zitten en zit ik elke dag aan zelfmoord te denken.
Ik heb wel goede vrienden om me heen, die ik wil vertrouwen maar ik kan het niet meer. Ik heb nu twee keer een goede vriendin verloren, niet door de dood, maar omdat ze me pijn hebben gedaan. Ze hebben me vernederd en zwart gemaakt, terwijl ik van hun nooit had gedacht dat ze mij pijn zouden doen.
Het voelt alsof het een dolk door mijn hart is gestoken en het doet zo'n fucking pijn.
Ik heb nu 4 vriendjes in 2 maanden gehad en ik voel me zo'n slet. Als er maar 1 jongen is die met me wil zoenen, dan doe ik dat. Ik voel me dan na afloop zo'n slet, die met iedereen zoent.
De vriendjes die ik heb gehad, vielen allemaal voor me uiterlijk, maar toen ze mijn innerlijk leerden kennen, lieten ze me vallen.
Dat doet mijn zo'n pijn. Dat mijn innerlijk niet geaccepteerd wordt.
Ik heb nu al zoveel teleurstellingen gehad in mensen in me leven.
Ik zie het echt niet meer zitten. Ik voel me ook zo alleen... Ik weet niet meer wie ik echt kan vertrouwen. Ik weet niet meer of mensen die ik vertrouw en me ze laten vertrouwen, of het allemaal leugens zijn of dat het waarheid is. Ik weet het niet meer. Ik heb ook elke dag ruzie met mijn ouders. Ik heb ze verteld wat me dwarszit, maar het lijkt of het hun niet interesseert. Altijd als ik weer wat wil vertellen, loopt het uit op ruzie. Altijd maar die ruzie tussen mij en mijn ouders, ik kan het echt niet meer aan.
En nu heeft mijn beste vriendin me ook al verlaten. En me vader is overspannen en dat komt door mij. Ik maak altijd ruzie thuis en zij met mij en daardoor maak ik iedereen verdrietig. Het is ook beter voor hun als ik dood ben. Dan hebben ze geen problemen meer door mij en kunnen ze een perfect gezinnetje vormen met mijn zusjes en broertje. Zij hebben nooit ruzie met mijn ouders en krijgen vaak hun zin.
Houden er nog wel mensen van mij?
Mijn andere beste vriendin, mijn nichtje en me beste vriend zeggen dat ze heel erg veel van mij houden en dat ze me niet kwijt willen. Hun geloof ik wel, maar mijn ouders en de rest van mijn vriendengroep, ik geloof niet dat zij me zouden missen als ik dood zou zijn.
Vaak zit ik alleen op me kamer muziek te luisteren en dan voel ik me zo alleen.
Op vrijdagavond is er Tex, een muziekcafe voor mensen zoals ik, Emo's. Maar er komen ook Rockers, Punkers en Gothics. Met hun kan ik goed praten over mijn problemen. Maar van mijn ouders mag ik daar niet meer heen. Dat vind ik zo gemeen. In Tex is de enige plek waar ik me geaccepteerd voel als Emo. Op school wordt ik alleen maar uitgescholden omdat ik Emo ben. De enigen die me wel begrijpen dat ik Emo ben is me beste vriend en een meisje dat ik ken van internet. Zij zijn ook Emo.
Ik snijd ook sinds een tijdje in mezelf.
De pijn is er maar even en het lucht op. Maar een paar uur later voel ik me zo kut, dat ik mezelf gesneden heb.
Ik heb een paar keer op het metrostation gestaan en gedacht: zal ik ervoor springen? Dan is alles afgelopen.. alle ellende in me leven en dan wordt alles misschien beter.
Maar toch deed ik het niet. En ik heb ook een paar keer op het dak van me huis gestaan, maar toch deed ik het niet.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik voel me zo kut, elke dag stromen er miljoenen tranen over mijn wangen. Wanneer ben ik een keer uitgehuild? Volgens mij nooit.
Ik weet niet meer of ik beter zelfmoord kan plegen of wel... Ik wil het wel , maar toch doe ik het niet.
Mijn leven is een puinhoop en ik weet zeker dat het nooit meer op orde komt.
Er is te veel gebeurd wat mij depressief heeft gemaakt.
Mijn ouders zeggen wel dat ze van me houden, maar volgens mij is dat niet zo.
Ze krijgen alleen maar problemen door mij.
De buren praten over mij, omdat ze me maar vreemd en vervelend vinden.
Ik was ook lid van een club van de kerk, maar daar ben ik afgegaan, omdat ze me daar niet mochten en me pesten omdat ik zwarte nagellak draag, alleen maar zwart draag en Emo ben. Ze vinden me een enge gothic daar en me te emotioneel.
Eén keer is er tegen mij gezegd dat god me daar niet wilde hebben en toen ben ik opgestapt. Ik ben weggerend en ben uren blijven rennen en lopen in de regen.
Kletsnat kwam ik thuis, om 1 uur, waar ik gelijk straf kreeg.
Het doet zo'n pijn, me hele fucking kutleven.
Ik wil echt niet meer leven.

Ik heb er ook een gedicht over geschreven, ik schrijf ongeveer 2 gedichten per dag:

Eén stap op weg naar geluk

Dan sta ik hier, hier hoog boven de grond
Ik weet dat ik niet meer wil leven en het moet doen
Ik weet dat ik nooit meer gelukkig zal zijn
Maar toch kan ik het niet

Maar één stap naar voren,
nog één stap op weg naar geluk
Te veel pijn, te veel woede, te veel tranen
Te veel om te blijven leven
Nog maar één stap
maar ik kan het niet

Ik kijk naar beneden, een traan rolt over mijn wang
Niemand die er van weet, misschien een paar
Ik wil dood, nog maar één stap op weg naar geluk
maar ik kan het niet

Te veel teleurstelling, te veel gebeurd, de pijn is ondraagbaar
Ik kan niet verder leven
Ik wil niet verder leven

Er zijn een paar mensen die mij tegenhouden op dit moment
Op dit moment, het moment tussen leven en dood
Mensen waarvan ik veel houd, die veel van mij houden
Die mij niet kunnen missen
Voor hun wil ik blijven leven, ik wil hun niet kwijt

Maar er is te veel pijn, te veel tranen, te veel angst, te veel woede
Er is te veel teleurstelling, te veel gebeurd
Ik weet dat er maar één oplossing is
Die ene stap, op weg naar geluk

Ik neem een besluit
Het is beter als ik het doe
Als ik weg ga uit deze wereld

Die ene stap, op weg naar geluk
Ik neem die ene stap en ik spring…

ik ben een meisje van 15 jaar en ik woon in arnhem , ik krijg echt alles wat ik wil , de nieuwste kleren , schoenen , telefoon en altijd wel geld in me zak , op school gaat het goed ik zit in het derde van het vmbo-t , ik haal makkelijk goeie cijfers, en ga ook makkelijk over .. maar ik stress me laatste tijd echt veel .. ! en niet zo een klein beetj ook als me moeder boos op me word ga ikhelemaal schreeuwen in huis me handen jeuken en me benen dan moet k ergens tegen aan trappen k kan me zelf niet beheersen ik snap niet hoezo dit mij moet overkomen,k ben niet egt een mooi meisje ofzo maar ook niet lelijk ik kan wel makkelijk jongens krijgen maar gewoon .. Ik snap het niet!!!!!!!!! wrm moet ik dit hebben .. Ik sterss me escht dood soms wil k egt zelfmoord plegen zoals vndaag .. Alsjeblieftt mensen wt moet k doen!

Ben een vrouw van 56 en zit vol met verdriet,ben van mn 6 jaar tot mn 12 jaar sexueel misbruikt,Dit tot mijn 49 jaar vezwegen en toen ging alles fout in mn leven ,jan moeder kwam te over lijden en ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen ,In tussen scheide onze zoon en kwamen de kids bij ons wonen .eEN HALF JAAR LAER kreeg ik een erntig ziekte en ben gelukkig goed door heen gekomen .
E

ik ben 13 maar heb voor mijn doen al veel meegemaakt .. me oma is in 2002 overleden maar ik kan het niet loslaten .. ook ga ik daarom 3x op de week haar bezoeken op het kerkhof .. me oom is pas ook overleden .. 3 zelfs .. 1 heeft zelfmoord gepleegd de ander hardstilstand en de ander kanker .. ik heb best een goede band met mijn famillie en vind het daarom erg moeilijk .. ook had ik een vaste vriend al 9 maanden .. maar het ging steeds slechter met hem en slechter openduur ging zijn vader ermee naar emergis .. emergis kon hem ook niet helpen .. en ik dus ook niet .. daarna moest hij naar een inrichting in goes.. het gaat nog steeds niet beter met hem .. ik heb het los moeten laten nu na 3 maanden is dat gelukt .. ik kreeg een nieuwe vriend wel iets ouder dan de eerste maar hield net zoveel van hem .. hij is vreemdgegaan en heeft me laten zitten .. ik zit echt zow in de knoop hierdoor met mezelf.. en dan ook nog is dat me moeder erg zwaar ziek is .. ze heeft waarschijnlijk kanker .. en komt waarschijnlijk verlamd in een rolstoel als de operatie niet lukt .. en dit alemaal vlak 8ter mekaar .. pasgeleden heeft een vriendin van me overdosis genomen .. en het is maar net goedgegaan .. gelukkig ik weet namelijk niet wat ik zonder haar zou moeten .. gelukkig heb ik nog een goede vriendin .. K. maar zonder P. zou ik het ook niet kunnen .. en dit alles op een korte tijd .. ik kon het niet meer af en wou pas geleden er een eind aan maken maar me vriendinnen K. en P. zeiden als je dat doet pleeg ik ook zelfmoord.. dus ik deed het niet maar ik loop nog steeds met het iedee rond dat ik er een eind aan wil maken wat moet ik doen .. ?

Ik kan niet leven met mensen, ze irriteren me mateloos. Als ze lief tegen me doen vind ik ze te inhalig, als ze niet lief doen word ik boos en voel me alleen gelaten. Dit wordt exrtreem de 2 weken voor mijn regels. Dan is het alsof ik een gedaanteverandering onderga. Ik ben ondertussen gescheiden en heb een nieuwe vriend. Door mijn manier van doen jaag ik hem het huis uit
...ik versta mezelf niet ..ik ben hypergevoelig en ik heb vastgesteld dat ik ADD heb.
Ik heb 5 kinderen, de jongste is 14. Ik zou het hen nooit kunne aandoen, maar soms denk ik dat ze beter zonder mij af zijn. Heel mijn leven is chaos, ik laat me dicteren en ben er daarna ongelukkig over. Ik heb vanavond bv. uren zitten wachten op mijn zoon, die te laat van zijn schoolreis terugkwam, en dan nog eens op mijn vriend, die niet is gekomen, en ook m'n telefoons of mails niet meer beantwoordde, door mijn afschuwelijk gedrag gisteravond.
ja, ik wil gewoon verdwijnen, met niemand nog iets te maken hebbn.

Ik ben nooit van plan geweest erg oud te worden. Ik heb geen enkele reden zelfmoord te plegen, maar heb ook geen enkele reden mijn onvermijdelijke dood nog verder uit te stellen. Dat ik zo nu en dan de stekker eruit wil trekken is louter en alleen mij eigen schuld. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn gevoel. Ben niet verdrietig, ben niet blij. Ben onverschillig. Ik verwijt mezelf de lafheid niets aan mijn gevoel te doen. Verwijt mezelf het egoisme: Ik heb alles, en zou officieel gelukkig moeten zijn. Ondankbare hond voor dit mooie leven, en alles wat mijn familie voor me gedaan heeft. Gun mezelf de dood, ik ben een slecht mens en verdien het om te sterven. Verlies soms het geduld mijn tijd uit te zitten op dit bolletje aarde. Ik, ik, ik, ik; egoisme dus. Ik heb een pesthekel aan het kwetsen van mijn \"nabestaanden\", dus zoek een manier om uit te stappen zonder dat het op zelfmoord lijkt. Ik wil niet dat iemand zich ooit verwijten kan maken. Als ik in een neerstortend vliegtuig zou zitten, zou ik genieten; de verlossing is dan nabij. Of als de dokter zou zeggen dat ik terminaal ben, mmm...heerlijk. Dan is het het lot wat beslist; ik ben zelfs te laf om zelfmoord te plegen. Slappe zak, hahahaha. Fuck me.