EEN NORMAAL MENS:
Normale mensen ‘bestaan’. Ze worden opgemerkt door andere mensen, worden aangesproken door andere mensen, krijgen liefde van andere mensen enz.
Normale mensen hebben ouders, vrienden enz. Mensen die om ze geven en waar ze mee kunnen lachen/huilen/praten whatever.
Normale mensen hebben een persoonlijkheid, een EIGEN persoonlijkheid.
IK:
Ik besta gewoon simpelweg niet. Daarom heb ik dat persoon in me (voorzover ik mezelf nog een persoon kan noemen) dan ook ‘de onzichtbare’ genoemd.
Soms vraag ik me serieus af of ik niet gewoon echt onzichtbaar ben.
Niemand schijnt mij te zien.
Als ik samen met iemand door bijvoorbeeld de school loop, en we komen bijvoorbeeld een leraar tegen, dan zeggen we alle twee (ik en die persoon waarmee ik liep) heel vrolijk (ik natuurlijk nepvrolijk) HOI. En we krijgen een groet terug.
‘we’ , wat als ik de blik van die (in dit voorbeeld) leraar volg, zie ik dat hij/zij gegroet werd door twee personen, en er maar 1 teruggroette.
Mensen kijken gewoon dwarst door me heen.
Er is echt niks zo erg dan dat onzichtbare gevoel.
Ik zie de wereld om mij heen als een buitenstander, alsof ik er zelf niet middenin leef.
Het lijkt wel of mijn eigen leven niet mijn leven is.
Iemand die niet bestaat kan dan ook geen leven hebben,
Ik besta gewoon niet
Als ik bestond, hadden de mensen me wel gezien.
Dan hadden ze wel gezien hoe ************** ik me nu voel,
Ik heb geen ouders, vrienden of wat dan ook zoals alle andere mensen.
Ik ga dood VAN de eenzaamheid, en ik zal ook dood gaan IN eenzaamheid.
Mijn ouders noem ik ‘vertrouwde vreemden’ want dat is gewoon wat ze van mij zijn, geen ouders, maar vertrouwde vreemden!
Net zoals mijn ‘vrienden’ .
Allemaal vreemden die ik niet ken,
Vreemden die mij niet kennen,
Vreemden die geen idee hebben wat er nu in mij speelt en waaraan ik nu aan het denken, en ik denk dat dat maar beter is ook. Anders zouden ze me ‘helpen’ , want die vreemden weten niet dat ik verloren hoop ben.
En dan hadden normale mensen nog een persoonlijkheid, ik niet.
= trouwens nog meer bevestiging van dat ik niet besta.
Van mezelf ben ik heel anders dan ik nu ben. Ik loop met een persoonlijkheid dat niet van mij is. De eigenschappen waarmee ik geboren ben zijn helaas al dood. Mijn eigen moeder heeft ze vermoord, zij heeft mijn ziel vermoord. Dankzij haar heb ik nu geen sociaal leven, terwijl ik van mezelf juist zo makkelijk in de omgang ben, maar dus ondertussen dankzij haar niet meer ben. Dankzij haar… achhh ik begin maar geen lijstje van wat er allemaal aan mij veranderd is want dat wordt eindeloos lang. Als ik straks mezelf ophang, moet er niet gezegd worden ‘die heeft ZELFmoord gepleegd’ want dat is niet zo. Ik ben al dood, heb geen persoonlijkheid meer na jarenlang niet geaccepteerd te zijn zoals ik was, en door jarenlang gekleineerd te zijn door mijn eigen moeder, ZIJ is degene die mijn persoonlijke eigenschappen,en daarmee mijzelf als persoon, heeft vermoord.
Wat is er nu over?
Een onzichtbare meid, die leeft in een wereld van vertrouwde vreemden, waarvan er 1 vreemde niet vertrouwd is, namelijk de vreemde die zijzelf is.
Ik ben al onzichtbaar,
Waardoor het net lijkt of ik al dood ben
Zou er wat veranderen als ik écht dood zou gaan?
Ik denk het niet,
Wat ik ook doe, niemand ziet het
Dus ook dat zou onopgemerkt blijven voor de wereld.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.