nadat ik besloten had om maar te gaan stoppen met leven trok ik mij terug in de badkamer en nam een helehoop pillen in met de hoop dat dit dan mijn einde zou zijn. gelukkig voor de een helaas voor mij kwam mijn vrouw erachter (hoe weet ik nog steeds niet) dat ik die pillen had genomen en belde 112 nou je weet wel ambulance ,ziekenhuis opgenomen bij ggz maar als je mij nu vraagt is het nu beter als eerst ? nee eerder slechter en net zoals vandaag zit ik met een deskundige te praten waarvan ik denk dat het ze geen ene biet kan schelen hoe ik me voel.
en daar moet ik me beter bij gaan voelen nou ik denk het niet, ik slik pillen om rustig te blijven in mijn hoofd en had slaappillen die niet werkte ,kreeg andere en die hielpen eindelijk denk je dan kan ik weer slapen maar de pillen zijn op (had er 10) en krijg nu gewoon niet meer erbij en moet maar bellen als het niet gaat jaja zeker bedelen voor een pil nou mooi niet dus.
en pas over 3 weken terug komen??????
maar nu even hoe het allemaal zo gekomen is:
vroeger had ik een klote jeugd en was en ben volgens mij de enig normale van het gezin de rest blowt snuft drink
mijn vader en moeder gingen scheiden toen ik ongeveer een jaar of 6 was en daarna heb ik op vele scholen gezeten en ben veel verhuisd dus echt rustig was het niet. mijn vader dronk en sloeg alles kapot (nee niet ons gelukkig) als er wat gebeurde wat meneer niet aanstond dan kreeg ie een waas en als kind maakte dat een hele angstige indruk waar ik nu nog last van heb.
maar na de scheiding ging ik met mijn moeder mee en dat ging redelijk goed maar omdat ik spijbelde van school ,waar mijn vader dus achter kwam moest ik bij hem gaan wonen en was weer al mijn vrienden kwijt plus mijn sport
ga nu even een sprong maken naar mijn 19e jaar want anders wordt het zo lang allemaal.
toen ik dus een jaar of 19 was kreeg ik mijn eerste meisje en dat ging uit omdat ze een keer naar mijn moeder wilde en ik aan mijn moeder vroeg of ze een keer niet wilde blowen waar zij bij was, nou dat was oke (haar vader was politie en toen was het nog niet zoals nu) maar uiteraard ging ze toch zitten blowen en moest ze het uit maken van haar vader en dat gaf toen veel verdriet.
na een paar losse relatie's gehad te hebben leerde ik dus mijn toekomstige vrouw kennen wat ik dus toen nog niet wist en weer flikte mijn moeder dat van dat blowen alleen vertelde haar ouders dat ik daar niets aan kon doen en zijn wij later dan ook getrouwd
toen mijn vader erachter kwam dat ik een vast meisje had heeft ie al mijn spullen op mijn bed geflikkerd en de bar die ik zelf gemaakt had in mijn kamer aan diggelen geslagen ik ben toen ik dat zag naar beneden gelopen en verteld dat ie met zijn poten van mijn spullen moest blijven want anders zou ik hem vermoorden ,dit was meer een reaktie die ik op dat moment had vanwegen mijn kwaadheid maar afgelopen kerst kreeg ik toch even een e-mail met daarin dat ik hem wilde vermoorden.
ik ben toen uit huis gegaan en heb weken bij mijn schoonouders ingewoond en daarna in onze eigen flat maar had wel gebroken met mijn ouders en ik kan je zeggen dat heeft veel pijn gedaan al die jaren ...
na 17 jaar heb ik ze geschreven en mijn bij mijn vader was ik welkom maar mijn moeder wilde liever niet?????
ik zie mijn vader nu een paar jaar weer maar een echte goede band is er nog steeds niet ben erg nerveus als ie komt
vaak probeert ie mij over te halen dat ik naar mijn moeder moet gaan en heb dat 2 x getracht te doen maar stote steeds mijn neus en nog steeds begint ie erover
maar dit is niet alles
ik heb een zoon en een dochter mijn zoon is gewoon een stoere jongen die erg lief is maar mijn dochter van 15 is erg tegen de draad om het zomaar te zeggen ze heeft het halve huis inmiddels gesloopt en is nu bij jeugdzorg en dat vreet ook aan je en denk je steeds maar weer waarom moet ons dit gebeuren
er is ondankst dat ze uit huis is heel veel spanning elke dag omdat veel dingen nog via ons lopen ook komt ze af en toe thuis en dan is de spanning helemaal te snijden
dan is er ook nog mijn werk wat niet lekker loopt en noem maar op ik stop ermee want ik zit nu echt te denken dat ik maar weer ermee gaat kappen want ik wil RUST in mijn leven en die heb ik dus niet op deze klote aarde
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.