Levensverhalen (pagina 1171)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Snijden, Pijn, Verdriet

Al 3 jaar lang heb ik zelfmoord gedachten, het begon allemaal toen ik op de middelbare school kwam. ik werd veel gepest. Ik heb toen hulp gezocht. Maar ik zei altijd van Ja het gaat goed ik denk er niet meer aan. Maar het was het tegen deel.. Nu nu ben ik depresief.. Ik word gek van alles om me heen en ik wil nog maar 1 ding een eind maken aan mijn leven... Pogingen zijn vergeefs voorbij gegaan. Mijn arm .. Helemaal kapot door al dat snijden.. Me ouders zijn er kapot van.. maar zij laten mij in de steek en laten niet zien/merken dat ze van me houden. En dat doen ze niet... Mijn leven is zo moeilijk.. * zo zo wat een gezeur allemaal laat ik nu eerst eens mijn verhaal vertellen*

Het begon allemaal zo.
Ik kwam om een nieuwe school in een nieuwe plaats waar ik nog niemand kende. Ik dacht van ach ja komt allemaal wel weer goed. ! Niet dus, ik kwam in een rot klas.. en werd heel erg veel gepest. Ik kreeg zelfmoord neigingen.. Me zelf laten stikken.. (soort van allergische reactie).. Daarna heb ik uuren lang langs het trein spoor gelopen.. En toen stond ik een mes in me hand.. Toch maar niet.. Het was september '06.. Ik was op kamp en werd aangerand.. het was oktober '06 ik werd door de zelfde persoon nog een keer aangerand.. Ik was er kapot van en iedereen zag het aan me. IK heb me verhaal nog nooit aan iemand verteld. Meeste mensen weten wel dat het iets gebeurt is maar wat.. dat is een vraag voor hun een weet voor mij.. juni '07 Mijn moeder komt naar mij toe en zegt papa en ik gaan scheiden.. Me hele leven naar de kloten.. Me moeder laat me in de steek (ookal woon ik nu wel bij haar). Me vader krijgt even later ook een vriendin.. Hij laat me nu ook in de steek.. Wat heb ik nu nog ? Een vriendin die eerst zwanger is.. Een abortus heeft laten plegen.. en daarna halen ze een knobbeltje van haar eierstok van... en wat is het ? Kanker. Alles word me te veel. met me leven heeft geen zin meer. Er ist te veel verdriet en te veel pijn. Mijn arm is naar de kloten. en mijn benen ook.. Ik haat mezelf en mijn leven. ik ga er snel een eind aan maken..

xx ABC..
Datum:
12-02-2008
Naam:
ABC..
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

het leven

Mijn leven lijkt mooi
Maar ik was sinds ongeveer groep 4 gepest. Ik weet niet waarom maar het bleef maar doorgaan. Ik hield het stil tot mijn 11e toen had ik mijn eerste zelfmoorpoging gedaan en me ouders kwamen erachter dus moest ik naar een therapeut enzo. ik heb er in totaal 37 gehad en ben niks verder. Ik heb mijn vader verloren op 30-1-06 en mijn moeder heeft kanker en is geopereerd. Toen ik haar daar zacht liggen aan alle slangen in dr lichaam dacht ik dat ze dood ging. Dezelfde ochtend hoorde ik dat mijn oom aan kanker was overleden. Ik zit er al heel lang aan te denken om zelfmoord te plegen. Ik heb me pistool al geladen klaar liggen en kan hem ieder moment gebruiken maar ik kan het gewoon niet maken omdat me moeder het dan al helemaal niet meer aankan. Ik denk dat jullie wel snappen dat ik geen zin heb in een nieuwe therapeut. Ik hoop dat ik mensen met mijn verhaal kan overhalen om het toch niet te doen. Het is je eigen keus om zelfmoord te plegen. maar als je het doet denk dan wel aan je huilende familie aan de mensen die al overleden zijn die je kent en waar je bijkomt wat die dan zeggen. ik denk dat die ook niet echt blij zijn dat je nu bij hun bent op deze manier. Ik vind dat ik zo wel genoeg gelult hebt je moet zelf weten wat je doet maar denk wel na

Laterss EvErT
Datum:
12-02-2008
Naam:
Evert
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

ik wel dood

ik ben nu een jaar bezig met me zel het is nu 2,15 uur en de morgen niet kunnen slaapen en veel pijn ik zie elk moment iemand in de kamer ik kreeg kipevel ik ben bang en emotioneel ik barst elke uur bijna en trannen ik kan het niet meer ze bedrijgen me dat zijn geen mensen maar geesten die me bang maken en ik heb dwang gedagten ik kom amper buiten aleen als ik naar terapieen ga en dat helpt ook niet ik hou er mee po
Datum:
12-02-2008
Naam:
.....
Leeftijd:
38
Provincie:
Friesland

Niemand echt Niemand kent me

Ik heb een fijn gezin, Ouders die voor me zorgen. Ik word niet gepest ofsow (alleen afentoe word ik buitengesloten), Dus nu denk je natuurlijk wat doet zo'n meisje dan op deze site?

Ik ben iemamand wie nooit haar ziel blood geeft aan iemand. Mijn 'vriendinnen'denken dat ze me kennen, dus niet. Mijn ouders 'denken'dat ze me kennen. Het komt erop neer dat niemadn me kent zoals ik werkelijk ben. Niemand weet dat ik zelfmoord neigingen heb. Iedereen denkt dat ik gelukkig ben. Mijn vader is ongeneeslijk ziek en gaat binnekort dood. Maar weer denkt iedereen dat ik nogsteeds happy ben. Ik sluit me eigenlijk van iedereen af en ik ken alleen mezelf. Ik vraag me soms dan af hoe kom ik dan zo ongelukkig? Ik heb geen idee. Misschien ben ik gewoon raar en anders. Ik hoop dat ik niet deeenigste ben die zich zo voelt :(
XXXX my
Datum:
11-02-2008
Naam:
Jacky
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Waarom? Ik heb geen idee

Hallo allemaal,
Mijn probleem is dat ik te vaak denk aan het feit dat ik dood wil, ik ben zeer depresief. Dat komt denk ik omdat ik nergens voor de ruimte heb. Iedereen verwacht maar dat ik zo aardig en gellukig ben. Lach altijd op school. Doe altijd vrolijk, maar ik voel me zo helemaal niet. Mijn Pa is ongeneeselijk ziek en is binnen 3 jaar dood. Iedereen denkt maar dat ik er niet onder lijd. Het is het tegendeel. Iedereen denkt dat ze me kennen maar ik ben niet wie ze denken dat ik ben. Zelfs mijn ouders denken dat ik een vrolijk kind ben waar niks mee mankeert. Waarom ik? Waarom niet iemand anders?
Waarom speel ik iemand anders behalve mezelf? OP al deze vragen weet ik geen antwoord. Ik heb echt geen idee. Daarom heb ik besloten om met het leven te gaan stoppen. Niemand houd van de echt ik. Daardorr voel ik me zo alleen

xxx-anoniemus
Datum:
11-02-2008
Naam:
anoniemus
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

zelfemoord

ik denk dat ik zelfemoorde ga pelgen nimaand wil mij heb geen vrindine heb geen vrindine als ik dood ben moet ik nooit over na denken het heeft geen zine meer ik weet niet wat done help
Datum:
11-02-2008
Naam:
david
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Geestelijk en Fysiek compleet op

Ik ben compleet op. Nadat ik ruim een half jaar geleden wat vage fysieke klachten begon te krijgen is de ellende begonnen. Na een uitgebreid onderzoek waren er geen directe aanleidingen voor mijn klachten te vinden. Echter ging ik fysiek wel steeds verder achteruit en verloor in een korte tijd vele kilo's. Uiteindelijk ben ik maar weer naar de huisarts gegaan, want er moest dan toch iets zijn. Daar ben ik dus volledig ingestort. "overspannen" was de conclusie. Fysiek en geestelijk zit ik er helemaal doorheen en zie dan ook totaal geen uitweg meer. Ik loop continu te piekeren, mijn kop is een groot gekkenhuis door alle prikkels die echt van alle kanten op mij afkomen. Door deze toestand en natuurlijk de inmiddels nodige medicijnen ben ik thuis nu niet bepaald een zonnetje in huis en voel mij tegenover mijn gezin erg schuldig over. Dus nog meer somberheid en piekeren en dus weer meer onrust in mijn hoofd. Heb ook echt geprobeerd om de lichtpuntjes in mijn leven die mij juist zouden moeten sterken met beide handen te pakken. Maar het doet me niets meer, ik heb er gewoon geen plezier meer in. Inmiddels zit ik wel in een hulpverleningscircuit, maar heb hier geen prettig gevoel bij. Heb het gevoel niet begrepen te worden. Alleen al het feit dat in even 10 minuten tijd je als "depressief" wordt bestempeld en het even laten voorschrijven van een paardenmiddel van een medicijn voor depressiviteit geeft mij nog meer redenen tot somberheid en heel veel piekeren. Dit zijn namelijk niet echt de fijnste pilletjes om te moeten gaan gebruiken. IK blijk wel inderdaad vele symptomen van een zware depressie te hebben. Ik wil het liefst alleen maar slapen en niet meer wakker worden. Maar het slapen is een ramp en na toch even je ogen gesloten te hebben, ervaar ik het als teleurstellend weer wakker te zijn geworden. Ik krijg gewoon niet de rust in mijn kop die ik zoek. Afzondering, stilte, de behoefte om te willen vluchten alles achter me laten en eruit stappen om er vanaf te zijn blijven door mijn hoofd spoken. Nee, het gaat dus niet goed. En de energie om er zelf uit te komen heb ik echt niet meer. En het kan me ook niets meer schelen. Ik wil weg, denk echt zonder dit leven beter af te zijn. Door de gedachte mijn naasten hiermee in de steek te laten en pijn te doen, zak ik nog verder weg in een voor mij inmiddels toch al bodemloze put. Ik ben/was verdomme een sterke vent, ik begrijp er echt helemaal niets meer van, maar wil gewoon niet meer. Ben inmiddels al wel begonnen om eea aan zaken netjes en goed geregeld te hebben, alles op orde voor als het moment komt dat ik er een punt achter zet.
Datum:
11-02-2008
Naam:
Man
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

life: worthless

Al mijn hele leven lang zit ik met mezelf opgeschept, en ik geraak er maar niet vanaf. Ik ben nu 18 jaar, en sinds mijn 10e levensjaar sukkel ik met bijna alles wat aan mijn lijf hangt: enkels, knieën, rug en nek. Nog steeds kan ik bijna niet sporten omdat ik achterna veel te veel pijn heb... Een gevolg hiervan is dat ik zit met overgewicht, en het blijft maar komen... Ik ben er zo1 die nog geen gram chips of snoep mag eten of ik kom al bij; als je dan die ziet die dagen lang voor de tv zákken chips en cola liggen te eten en drinken... ik wordt er zot van... Nóg een gevolg hiervan is dat er niemand is die "me graag ziet". Even dacht ik dat dit wel zo was, en toen was ik ook in de wolken. Maar, ik dácht dat het zo was. Als je iets denkt, dan is het nog niet zo... :-( Ik heb enkele dagen in spanning zitten afwachten.... tot vandaag: ze zei "ik was verliefd op je, maar het is gepasseerd...". Leuk om te horen is anders :'-( Daarom... ik zie het niet meer zitten... ik wil eruit... life: worthless!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Bert
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Veel Pijn

Het begon in de eerste van de middelbare school
ik werd erg gepest met me handicap dat vond ik egt erg en ik ben ik gesprek gegaan met me leerar door een vriend van ben ik er aan gekomen om in me self te snijden maar ik heb het nie gedaan Maar sinds ik naar de 2de moest zat ik er vreslijk tegen op maar het meost tot aan de herft vakantie ging het nie goed mert me zelf de onderbouw cordinator viel het op daarna ben ik gaan praten met hem maar egt beter ging het nie 2 weken na die vakantie heb ik em nogal erg verwond bij gym ik von ut erg om ssn te zien maar ik kon me nie beherzen zegg maar ik heb beloof aan me vrienden dat ik het nie meer zou gaan doen maar ik heb het weer gefikt nu minder erg
eerste klasser hebben gezien dat ik me kost er af haalde en ik ben nu egt bang dat het nu door de hele school door gaat
ik volg nu gesprekken met me meester die is me vertrouwings persoon klasgenotten van me helpen me als iemand zegt ja manouk heeft in zichzelf gesneden en die jongens gaan dan zeggen dat is onzin off das nie waar vraag haar zelf en de rest van de klas steunen me egt goed en nog 3 meesters van me egtee schatten zijn ze hoowr

dit was so beekje me verhaal
Datum:
10-02-2008
Naam:
Manouk
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Het leven heeft geen zin meer

Ik ben opgegroeid met mijn ouders en 2 zusjes. Altijd werden mijn zusjes voorgetrokken terwijl ik door mijn ouders uitgescholden werd en een enkele keer zelfs vastgebonden en opgesloten.
Ook op school werd ik hevig gepest. Daarom had ik ook geen vrienden en had ik na school niets anders te doen dan thuis te zitten. Ik probeerde mijn ouders meestal te ontwijken maar als er iets gebeurt was, maakt niet uit wat het hoefde ook niet mijn schuld te zijn dan kwam mijn moeder naar boven, schold me uit, zei dat ik een autist was en zei soms ook dat ik een lichte vorm van schizofrenie had, terwijl er al die jaren niets mis met mij was. Ik ging ze toch geloven.
Op mijn 15e ben ik begonnen met drugs te gebruiken, hier heb ik nooit zo goed tegen gekunt. Ik ging vaak out of kreeg paniekaanvallen. Toch bleef ik dingen gebruiken omdat ik bleef denken dat de drugs mijn wereld iets beter zouden kunnen maken...
Ik herinner het nog goed, het was vorig jaar zomervakantie. Ik was 17 en ik kreeg 2 kleine zegeltjes aangeboden door een vriend. Hij zei dat het mijn stress zou verlichten.
Dit bleek dus LSD te zijn. Mede vanwege mijn jeugd was ik erg gevoelig aangelegd voor een pyschose en dit heeft de drugs dus ook veroorzaakt...
Het is alsof ik vast zit in een nachtmerrie en ik zie hier geen weg meer uit, ik weet echt niet wat ik moet!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Maxime
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.