Levensverhalen (pagina 1170)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geestelijk en Fysiek compleet op

Ik ben compleet op. Nadat ik ruim een half jaar geleden wat vage fysieke klachten begon te krijgen is de ellende begonnen. Na een uitgebreid onderzoek waren er geen directe aanleidingen voor mijn klachten te vinden. Echter ging ik fysiek wel steeds verder achteruit en verloor in een korte tijd vele kilo's. Uiteindelijk ben ik maar weer naar de huisarts gegaan, want er moest dan toch iets zijn. Daar ben ik dus volledig ingestort. "overspannen" was de conclusie. Fysiek en geestelijk zit ik er helemaal doorheen en zie dan ook totaal geen uitweg meer. Ik loop continu te piekeren, mijn kop is een groot gekkenhuis door alle prikkels die echt van alle kanten op mij afkomen. Door deze toestand en natuurlijk de inmiddels nodige medicijnen ben ik thuis nu niet bepaald een zonnetje in huis en voel mij tegenover mijn gezin erg schuldig over. Dus nog meer somberheid en piekeren en dus weer meer onrust in mijn hoofd. Heb ook echt geprobeerd om de lichtpuntjes in mijn leven die mij juist zouden moeten sterken met beide handen te pakken. Maar het doet me niets meer, ik heb er gewoon geen plezier meer in. Inmiddels zit ik wel in een hulpverleningscircuit, maar heb hier geen prettig gevoel bij. Heb het gevoel niet begrepen te worden. Alleen al het feit dat in even 10 minuten tijd je als "depressief" wordt bestempeld en het even laten voorschrijven van een paardenmiddel van een medicijn voor depressiviteit geeft mij nog meer redenen tot somberheid en heel veel piekeren. Dit zijn namelijk niet echt de fijnste pilletjes om te moeten gaan gebruiken. IK blijk wel inderdaad vele symptomen van een zware depressie te hebben. Ik wil het liefst alleen maar slapen en niet meer wakker worden. Maar het slapen is een ramp en na toch even je ogen gesloten te hebben, ervaar ik het als teleurstellend weer wakker te zijn geworden. Ik krijg gewoon niet de rust in mijn kop die ik zoek. Afzondering, stilte, de behoefte om te willen vluchten alles achter me laten en eruit stappen om er vanaf te zijn blijven door mijn hoofd spoken. Nee, het gaat dus niet goed. En de energie om er zelf uit te komen heb ik echt niet meer. En het kan me ook niets meer schelen. Ik wil weg, denk echt zonder dit leven beter af te zijn. Door de gedachte mijn naasten hiermee in de steek te laten en pijn te doen, zak ik nog verder weg in een voor mij inmiddels toch al bodemloze put. Ik ben/was verdomme een sterke vent, ik begrijp er echt helemaal niets meer van, maar wil gewoon niet meer. Ben inmiddels al wel begonnen om eea aan zaken netjes en goed geregeld te hebben, alles op orde voor als het moment komt dat ik er een punt achter zet.
Datum:
11-02-2008
Naam:
Man
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

life: worthless

Al mijn hele leven lang zit ik met mezelf opgeschept, en ik geraak er maar niet vanaf. Ik ben nu 18 jaar, en sinds mijn 10e levensjaar sukkel ik met bijna alles wat aan mijn lijf hangt: enkels, knieën, rug en nek. Nog steeds kan ik bijna niet sporten omdat ik achterna veel te veel pijn heb... Een gevolg hiervan is dat ik zit met overgewicht, en het blijft maar komen... Ik ben er zo1 die nog geen gram chips of snoep mag eten of ik kom al bij; als je dan die ziet die dagen lang voor de tv zákken chips en cola liggen te eten en drinken... ik wordt er zot van... Nóg een gevolg hiervan is dat er niemand is die "me graag ziet". Even dacht ik dat dit wel zo was, en toen was ik ook in de wolken. Maar, ik dácht dat het zo was. Als je iets denkt, dan is het nog niet zo... :-( Ik heb enkele dagen in spanning zitten afwachten.... tot vandaag: ze zei "ik was verliefd op je, maar het is gepasseerd...". Leuk om te horen is anders :'-( Daarom... ik zie het niet meer zitten... ik wil eruit... life: worthless!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Bert
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Veel Pijn

Het begon in de eerste van de middelbare school
ik werd erg gepest met me handicap dat vond ik egt erg en ik ben ik gesprek gegaan met me leerar door een vriend van ben ik er aan gekomen om in me self te snijden maar ik heb het nie gedaan Maar sinds ik naar de 2de moest zat ik er vreslijk tegen op maar het meost tot aan de herft vakantie ging het nie goed mert me zelf de onderbouw cordinator viel het op daarna ben ik gaan praten met hem maar egt beter ging het nie 2 weken na die vakantie heb ik em nogal erg verwond bij gym ik von ut erg om ssn te zien maar ik kon me nie beherzen zegg maar ik heb beloof aan me vrienden dat ik het nie meer zou gaan doen maar ik heb het weer gefikt nu minder erg
eerste klasser hebben gezien dat ik me kost er af haalde en ik ben nu egt bang dat het nu door de hele school door gaat
ik volg nu gesprekken met me meester die is me vertrouwings persoon klasgenotten van me helpen me als iemand zegt ja manouk heeft in zichzelf gesneden en die jongens gaan dan zeggen dat is onzin off das nie waar vraag haar zelf en de rest van de klas steunen me egt goed en nog 3 meesters van me egtee schatten zijn ze hoowr

dit was so beekje me verhaal
Datum:
10-02-2008
Naam:
Manouk
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Het leven heeft geen zin meer

Ik ben opgegroeid met mijn ouders en 2 zusjes. Altijd werden mijn zusjes voorgetrokken terwijl ik door mijn ouders uitgescholden werd en een enkele keer zelfs vastgebonden en opgesloten.
Ook op school werd ik hevig gepest. Daarom had ik ook geen vrienden en had ik na school niets anders te doen dan thuis te zitten. Ik probeerde mijn ouders meestal te ontwijken maar als er iets gebeurt was, maakt niet uit wat het hoefde ook niet mijn schuld te zijn dan kwam mijn moeder naar boven, schold me uit, zei dat ik een autist was en zei soms ook dat ik een lichte vorm van schizofrenie had, terwijl er al die jaren niets mis met mij was. Ik ging ze toch geloven.
Op mijn 15e ben ik begonnen met drugs te gebruiken, hier heb ik nooit zo goed tegen gekunt. Ik ging vaak out of kreeg paniekaanvallen. Toch bleef ik dingen gebruiken omdat ik bleef denken dat de drugs mijn wereld iets beter zouden kunnen maken...
Ik herinner het nog goed, het was vorig jaar zomervakantie. Ik was 17 en ik kreeg 2 kleine zegeltjes aangeboden door een vriend. Hij zei dat het mijn stress zou verlichten.
Dit bleek dus LSD te zijn. Mede vanwege mijn jeugd was ik erg gevoelig aangelegd voor een pyschose en dit heeft de drugs dus ook veroorzaakt...
Het is alsof ik vast zit in een nachtmerrie en ik zie hier geen weg meer uit, ik weet echt niet wat ik moet!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Maxime
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Wat heeft het leven nog voor zin?

Kun jij mij vertellen wat het leven inhoudt? Ik dacht dat ik op de wereld ben gezet om gelukkig te zijn, goed om te kunnen gaan met tegenslagen en een mooie toekomst te hebben. Toch blijkt deze droom niet waar te zijn. Het is afschuwelijk. Mijn leven is donkergrijs/zwart, ik kan er niets beters van maken. Als ik in de ochtend opsta ben ik blij als ik savonds weer kan slapen, en als ik savonds in bed lig denk ik: val toch in slaap en word niet meer wakker. ik ben bang, bang voor morgen bang voor de toekomst. en ik voel me ontzettend eenzaam. maar wanneer is dit begonnen? een aantal jaar terug, mijn oom heeft toen zelfmoord gepleegd (hij was alcohol en drugs verslaafd) ik heb het hier ontzettend moeilijk mee gehad en heb het er nog steeds moeilijk mee. nadat mijn oom stierf is mijn moeder gaan drinken, flink gaan drinken, ik kan haar wel een alcoholist noemen. Nu mijn oom 6 jaar dood is drinkt mijn moeder nog steeds. ze is al een keer opgenomen. het doet zoveel pijn om haar zo te zien. haar te zien waggelen als ze loopt, haar zien drinken haar horen praten en de alcohol ruiken. het doet zoveel pijn, wetend dat IK hier niks aan kan doen. 3 jaar terug ontmoette ik de dromen van mijn dromen, dacht ik. ik ging 2.5 jaar met hem toen hij met iemand anders een one night stand had gehad, ofja een one night stand was het niet te noemen want het is vaker gebeurd. nadat ik dit wist was het absoluur over tussen ons. ik feestte erop los en zorgde dat ik altijd bezig was, hopend op dat mijn gevoelens weggingen en ik verder kon met mijnn leven. in die 2.5 trouwen sis ook veel gebeurd, ik heb met iemand anders gekust en hij is op iemand verliefd geweest, ik ben uitgescholden voor hoer en kutwijf en de ergste dingen die je je kunt bedenken. ik ben vaak zo overstuur geweest dat ik mezelf opsloot in de badkamer urenlang, heel veel aspirine slikte en met mijn hoofd dwangmatig tegen de muur bonkte. serviesgoed kapot gooien, andere spullen kapot maken. allemaal dwangmatig en het werd er niet beter op. 1 maand nadat het uit was dacht ik dat het goed zo was, ik ''dacht'' gelukkig te zijn. met mama ging het ook beter, nou niet dus want ik kwam er weer achter dat ze teveel dronk. mijn vader lijdt aan een syndroom , dat syndroom zorgt ervoor dat hij best gevoelloos is en zich niet zo aantrekt van andere verhalen. en aangezien ik enigskind ben zag ik de problemen van mama wel, en papa niet. hier kan hij niks aan doen maar des te zwaarder voor mij. paar weken terug kregen mijn ex en ikweer contact. en toen ik hem zag werd ik plots weer verliefd. alles om me heen verdween en nu zie ik WEER alleen maar hem staan. ik heb goed contact met hem en zie hem nu al de hele week, heerlijk. maar als hij weg is voel ik me ontzettend eenzaam en bekruipt me een vervelend gevoel. ik weet niet hoe dit komt.. ik wil hem heel graag terug, ONDANKS alles wat er is gebeurd hou ik van HEM en van niemand anders maar ik durf dit niet aan mijn ''vrienden'' te vertellen. bang voor hun reactie,bang om hun kwijt te raken. want de meeste hebben gezegd dat hij een eikel is en een stommeling enzo. ik ben zo bang. en ik voel me ontzettend eenzaam. mijn ''beste vriendin'' heeft nu ook een nieuwe vriendin en ze trekken alleen nog maar samen op, ik sta erbuiten. ik weet niet wat ik moet doen :( ik voel me zo eenzaam en ik huil elke avond als ik in bed lig, kon ik maar altijd slapen, had ik maar geen pijn meer.. dat zijn de gedachtes die ik vaak heb..
Datum:
10-02-2008
Naam:
D.
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

In de steek gelaten

Mijn ouders zijn gescheiden, om het weekend is het van me vader. Me vader gaat dan elke avond weg. Had veel ruzie met hem en ik zei tegen hem dat ik het niet leuk vond. Hij ging huilend weg, ik werd het zat. En ik dacht ook nog eens dat ik met al me vriendinnen ruzie heb/had weet nou nog steeds niet of het goed is of niet. IK VOEL ME IN DE STEEK GELATEN DOOR MYN FAMILIE
Datum:
09-02-2008
Naam:
indesteekgelatenmeisjeeee
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord om liefde..

Hallo,

Ik ben een meisje van 15 jaar en ben verliefd op een meisje. Maar ik weet niet zeker of ze op mij is en of ze zoals mij bi is. Maar zelf is zei verliefd op iemand anders en ik heb zo'n verdriet om haar dat ik het niet meer aankan. Elke minuut van de dag denk ik aan haar, maar bijna niemand weet dat ik bi ben of verliefd op een van me beste vriendinnen.
Ik kan het gewoon niet meer aan,
Hoe zei verdriet heeft of hoe ze in der msn naam heeft staan dat ze verliefd is, dat doet mij gewoon heel erg veel pijn.

groetjes anoniem
Datum:
09-02-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

11/02

Mensen, het is zover...
ik zie het leven écht niet meer zitten een maandagavond zal ik het doen.
Al mijn vrienden... het spijt me echt waar maar dit was het enige wat ik kan doen.
Ik heb mentaal teveel pijn, ik heb het geprobeert te negeren sinds mijn 14 maar nu kan ik het niet meer.
Sorry
Datum:
09-02-2008
Naam:
Enrique
Leeftijd:
15
Provincie:
België

waarom??????

ik ben een jongen van 17 jaar en ik heet jan G
ik had een hoop vrienen maar t ging een x mis met mn authistishe buien en mn schildklier en mn ongelooflijk stinkende scheten de jongens pikten t niet meer en nu ben ik hier alleen kheb allen nog mn moeder, tith, alleen zij is nog goed voor me mn vader is een slome klootzak
mn vrienden laten me voor altijd in de steek ze noemen mn scooter stofzuiger en schelden mij uit om mn zieke schildklier en als ik op mn scooter thuis kom van mn saaie kutwerk laggen ze me uit en roepen ga zelfmoord plegen joh

ik wil dit egt ik heb me al een x geprobeerd maar mn moeder was net op tijd egt jammer:S:S nu wil ik me gaan snijden ik zie het egt niet meer zitten
ik wil hier weg!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Datum:
09-02-2008
Naam:
jan
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

uit

Ineens maakte ze het uit , een tijdje ging het wat slechter maar juist ging het nu goed egt beter kon niet , net de perfecte kerstvakantie gehad met der en alle kerstdagen bij elkaars famillie gevierd en oud en nieuw natuurlijk ook en paar dagen erna ook haar verjaardag, maar toen ik weer voor het eerst haar wou bellen nadat de vakkantie voorbij was belde ze op of ik even ergens alleen wou gaan zitten. Ik dacht al dat dat natuurlijk nooit iets goeds kan betekenen en toen zei ze het uit der volle mond "het is uit !"
ze zei we hbbn nou al meer dan 2 jaar en 3 maanden gehad en dat is toch egt te lang ik kreeg met je toen ik 12 werd en dan tot je 15e is toch heel erg lang is eigenlijk ook niet zo gezond.
Ze misde haar vrijheid en misde om heel erg veel met vrienddinnen te kunnen omgaan en veel logeren enzo. Natuurlijk snap ik dit allemaal en ik dacht dat ik er ook wel weer overheen zou komen maar nu na bijna 1 maand ben ik er nog helemala niet overheen en het word aleen maar erger en zij werkt ook niet egt mee . Ik probeer zoveel mogelijk aan andere dingen te denken en zoveel mogelijk te doen dat ik er ni de tijd voor heb. Maar zelfs als ik niet aan haar denk voel ik pijn in mijn hart. Ik weet gewoon niet meer hoe ik ermee moet leven. Ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen maar het lukt me egt gewoon niet en zie ook maar 1 oplossing die voor me eigen het beste zou zijn. Met nadruk voor me eigen! Want ik heb nog een heleboel familie en vrienden , collega's die me nodig hebben en die ik pijn zou doen.
Dat maakt het juist zo moeilijk want je kiest niet alleen voor je eigen je kiest voor alle mensen om je heen. Zijn die mensen het dan waard om die pijn nog een hele lange tijd te verdragen of zou het die mensen allemaal niet waard zijn en zouden hun er wel makkelijk bovenop kunnen komen zoals ik het hiermee dus duidelijk niet kan.
Het is zo'n moeilijke keuze. Op dit moment ben ik egt bang dat ik er nooit meer boven op kom , ver diep in mijn hard zegt me dat er nog ergens hoop is dat ik er bovenop kom.
Maar die is nu te ver weg.
Ik weet het niet meer
Datum:
08-02-2008
Naam:
Ruben
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.