Levensverhalen (pagina 1172)

Haaii, k ben 16 jaar en k zit in de derde. ik wil al vnaf groep 7/8 zelfmoord plegen. In gr. 6 heb k 3 familieleden verloren in 1 á 2 maand. En daar wasz k kapot van, k dacht het leven gaat door, dus k probeerde het te vergeten maar het bleef toch de hele tijd door myn hoofd rondspoken, uiteindelijk heb ik het jaar overleeft. En toen in groep 7. in het begin werd k al gelijk bedreigt door een paar jongens uit mijn klas van : ik maak je dood en ruk je darmen er uit en geef ze aan mijn hond. Ik was daar kapot van. Ik ging naar mijn lerares, en hun moesten de hele dag strafwerk maken, uit eindlijk ging het weer wat beter en dat jaar was ook voorbij, in groep 8 had k er echt geen zin meer in, iedereen ging zeggen van : de trein gaat zo en zo laat, zodat k voor de trein ging springen, en ze gingen allemaal roddels verzinnen, en toen begonnen de pesterijen, ze gingen me uitschelden met me achternaam. en toen was het eindelijk zomer vakantie, ik ging naar de middelbare school. Mijn ouders wisten dat ik het op de basisschool moeilijk vond, en k zei in de zomervakantie tegen mijn ouders van, yes eindelijk naar een nieuwe school, nieuw begin, nieuwe start. In het begin ging het heel goed. Maar uiteindelijk ging het weer slechter, ze zeiden allemaal vn : dat k me hond had gepijpt ofzo, en k weet echt niet hoe ze daar bij kwamen, want het was niet eens zo. Ik had gesprekken bij maatschappelijk werker, en die zei dat k gewoon er niet aan moet denken, na die gesprekken met maatschappelijk werker ging het weer beter. En toen had k ruzie met zo'n meisje vn mijn school en k werd helemaal gek, ik had een mes mee naar school genomen, want wou haar neersteken, ik werd betrapt met die mes, en ze vroegen wat k er mee wou doen. Ik zei van : Ik wil me er zelf iets mee aan doen, dus ze belden mijn moeder op, en toen haalden ze dat meisje op, ze moest huilen. Toen moest k met me moeder mee naar huisz, me moeder ging nog doorzeuren vn dit dat zus zo. Ik werd gewoon gek. En toen moest k weer een gesprek voeren met Maatschappelijk werker, en toen ging het alweer veel beter. En In de 2e klas ging het in het begin ook wel. Maar uiteindlijk gingen ze nog steeds door. Ik had wel veel vrienden, maar ook veel vijanden. Maar toch ik had er geen zin meer in. Mensen zeiden weer de zelfde roddels, en toen was mijn lievelings tante dood gegaan aan kanker. Toen ze in het zieknhuis lag wasz k niet by haar langs geweest. En k had al gedroomt toen het zieknhuis nog niet wist dat ze kanker had, toen had k gedroomt dat ze kanker had. Paar weken later hoorde ik dat ze kanker had , ik dacht van : dit kan niet, want k heb het gedroomt, en toen later droomde k weer vn dat als k by myn oma wasz dat ze toen isz overleden, k lag op myn oma's bed tv te kijken, me oma werd gebelt .. kwam myn oma naar boven en zei van : je tante is overleden. Ik werd gek, omdat k het gedroomt had .. k was helemaal overstuur. Ik kon het niet meer aan, ik mocht kiezen, daar blijven slapen of naar huisz, k zei vn : k blijf hier wel slapen .. maar nu moet k alsnog altijd huilen omdat k nooit by haar langs ben gegaan.. En toen later is mijn oom overleden aan hart aanval. En toen later, in december heb k een ernstig ongeluk gehad. Ik dacht, waarom wasz k niet dood gweest, wasz k eindlijk vn myn leven af .. het is nu al een jaar geleden dat k het ongeluk heb gehad, en k heb nog steeds letsel aan myn vinger, soms kijk k er naar en denk vn .. waarom myn vinger, en niet mijn leven.. En nu dit jaar zit k in de 3e en mensen zijn nog steeds bezig met de roddels van dat k mijn hond heb gepijpt enzo, echt .. en k ben dit jaar nog aangerand/verkracht .. echt k heb nu echt helemaal geen zin meer in het leven. Ik heb mezelf gesneden, Mijn hele leven bestaat dus uit Pijn,Verdriet,Dood, En weet k veel. Het word me gewoon te veel. Ik praat soms met vriendinnen over dat k zelfmoord wil plegen, zommige zeggen van: ja niet doen, je kan er nog heel wat moois van maken. Ik denk van: Ja dat is zo. Dan is het leven heel even mooi. en dan weer vet klote. En nu wil k echt niet meer leven, want mijn leven is een en al puinhoop.

leven is hard en vies kloote
ik heb zelfmoord gedaan op 6/11/07
en het was bijna geluk ze hebbe aan mij gewerkt een uur en toen pas kregen ze mij bij..
ik hoopte da ik niet wakker werd
ik wil gewoon niet meer
leven doet pijn liefde doet pijn...
alles gewoon....
kwil gewoon rusten......
en als het mij lukt.....................

Mensenn zien mij als een vrolijk meisje..
maar dat ben ik niet. ik heb pijnn.. ik heb mezelf ook in mijn polsen gesneden.. ik kan het niet meer aan. alles niet. het leven niet.. ik ben dik, lelijk, dom noem maar op. ik vind een jongen leuk hij heet royy. hij doet altijdd heel lief enzo maar de laatste tijd niet meerr. vanavond ws ik bij zijn zusje sharon en hij was een spelletje op de pc aan het doen en ik stond achter hem te kijken en hij zij ineens : waarom ga je kijken dikzak ? toen ben ik wegelopen en evenlater naar huis gegaan niemand wil mij tog dus waarom zou ik dan nog leven? ik weet zeker dat als ik zelfmoord pleeg dat alles beter zal zijn roy heeft geen last meer van me en niemand heeft verdriet ofsoo want se gaan me tog niet missen ik ben tog maar een lelijk meisjee.

een Paar weken geleden ging het nog helemaal goed met me. Ik was gelukkig en had vrienden waarmee ik echt heel goed kon opschieten, maar dat is weg, en nog wel door mijn eigen schuld. Mijn vriendin leerde een jongen kennen, ik kreeg zijn msn. Ik kende hem niet en ik wist dat mijn vriendin hem een klein beetje leuk vond. Ik had zijn foto gezien ik vond 't een leuke jongen. Ik begon met hem te flirten, natuurlijk vond mijn vriendin dit niet leuk. Ik ben hierna ook gestopt. Ik en mijn vriendin en nog een andere vriendin, hadden met die jongen afgesproken. Toen ik die jongen zag was ik meteen verliefd. Ik heb dat meteen tegen me vriendin gezegd. En ze was er ook niet echt blij mee. Dat kwam denk ik ook omdat die jongen had gezegd dat hij mij leuker vond dan haar.
Vorige week kreeg ik een briefje van haar, waarin stond dat ze het heel lullig van me vond dat ik met die jongen had geflirt terwijl ik wist dat zij hem leuk vond en ik hem niet kende. En ze wist niet of ze wel zo'n vriendin wilde. Ik ben daar erg van geschrokken en ben gelijk met allerlij mensen gaan praten. Heb naar hun mening gevraagd. En ze zeiden vaak dat ze het wel lullig voor me vriendin vonden, maar als die jongen mij toch leuker vind, dan kon ik daar toch niks aan doen...

We hebben het geprobeert uit te praten, maar omdat we allebij sago waren en allebij gelijk wilden hebben, liep me vriendin weg. Daarna hebben we er eigenlijk niet meer over gepraat. Ik kwam op msn en ze reageerde alsof alles koek en ei was. Dus ik reageerde ook goed. Zo is dat doorgegaan...
Ik kwam vrolijk op school, maar toen zag ik dat me vriendinnen steeds naast elkaar gingen zitten. Ze begonnen een boekje. En nu wil ik wat gaan vertellen wat me vorig jaar is over komen.

Vorig jaar begon het jaar leuk, ik zat met al mijn goede vriendinnen in een klas. Maar me vriendin en een andere vriendin gingen ook steeds naast elkaar zitten, super veel lol maken. En die andere vriendin begon steeds dingen over mij te zeggen, en me vriendin ging daar hard om meelachen. Ik ging huilend van school, en kwam huilend thuis. Elke dag opnieuw moest ik aanhoren hoe ze over me lachten en me voor gek zette. Ik durfe niet voor mezelf op te komen, en niemand kwam ook voor mij op. Ik werd depresief. Ik had zelfmoordnijgingen, maar ik was bang, bang om andere mensen pijn de toen, als ik zelfmoord zou plegen. Ik kreeg een superleuk vriendje. En hij begreep wat ik mee maakte. Hij was er altijd voor me en steunde me met alles.. Hij snapte niet waarom er niemand voor me opkwam. Daar heb je toch vriendinnen voor. Eigenlijk bleef ik in leven voor hem en me fam. Ik vond het moeilijk om op school te komen. Weer alles aan te horen en dan weer naar huis te gaan, en dan thuis proberen of er niks aan de hand is.. Het is heel erg moeilijk!! 'S avond lag ik in bed te huilen, als me vriend kwam, lag ik te huilen, soms vroeg ik me af waar al die tranen vandaan kwamen. Ik ben met me vriendin gaan praten, en ze begreep me wel en zei dat ze er mee zou stoppen, maar ze is gewoon door gegaan, met mij voor schud te zetten.. Toen werd het nog iets anders want me vriendin en die andere vriendin begonnen samen een boekje. Ze schreven al hun verhalen die ze samen hadden mee gemaakt op. En dat maakte alles voor mij nog erger. Ik begon me helemaal niet meer lekker te voelen. Ik voelde me echt heel erg buitengesloten. En elke keer als ik het boekje zag, ging er een schok door me heen. Ik wilde weg, weg uit de klas, weg van school, zo naar de hemel/hel het maakte niets uit, alles was beter dan daarzo te zitten en depri zijn... Maar toch ben ik gebleven.. en ik had hoop want ik zat ik de Mavo/havo klas, dat wou zeggen dat als ik goed mijn best zou doen, ik naar de havo zou mogen op Emmaus!! Dan was ik van al mijn problemen af! Het ging zo het jaar door. Tot ik te horen kreeg dat ik naar de havo mocht!! ik was super blij, en vertelde het aan iedereen. Ik kon weg van die meiden, weg van die school!! Maar een week later werd ik opgebeld. Emmaus nam me niet aan, mijn cijfers waren te laag, terwijl mijn school al had gezegd dat ik naar Emmaus mocht. Het ging weer slechter met me. Ik kwam thuis en had enorme vreet buien en bereikte op een gegeven moment een gewicht van 80KG!! ik schrok daar heel erg van en ging gelijk veel minder eten. Maar alles ging door, met me vriendinnen en het boekje. In het einde van het schooljaar, ging alles langzaam steeds beter. Ik voelde me beter en probeerde het gevoel te negeren. De zomervakantie heb ik amper wat met me vriendinnen gedaan. Ik was 3 weken in Spanje en moest veel werken. In de 3e hoorde ik dat ik bij het meisje in de klas zat dat mij heel erg had gepest het vorige schooljaar. Ik was gelijk mijn goede humeur van de zomer kwijt. Maar dat kwam goed, ik vertelde wat er was gebeurd in de 2e aan me mentrix en ik mocht naar een andere klas, bij me vriendinnen. Maar daar zat wel me vriendin die er in de 2e ook aan het meegewerkt om me depri te maken.

Met dat meisje heb ik nu ook ruzie over die jongen. Ik heb haar vergeven voor wat ze mij toen heeft aangedaan. En we zijn verder gegaan. Maar nu spreek ik dus nog steeds met die jongen af, heb met een gezoend. En ik voel me er wel schuldig over, maar ik voel me echt goed bij hem. En ik snap wel waarom me vriendin het lullig van me vind. Maar ze kan ook blij voor me zijn. Maar ze stommelt haar vriendinnen op(die ook mijn vriendinnen zijn) en kwamen vandaag voor me neus staan. Ze zeiden dat ze het lullig van mij vonden, voor me vriendin. Ik was stil. Maar ik stond met nog een meisje, en die kwam heel goed voor me op. Want ik kan niet echt voor mezelf opkomen. Vandaag was echt de eerste keer dat er zo iemand voor me is opgekomen. Ik geloofde niet wat ik hoorde. Ik ga goed met haar om, ze zei ook dat ze het lullig van die meiden vond omdat ze met ze allen op mij af kwamen enz. Alsof ze het niet alleen af kon handelen. Maar ik zit nu weer een beetje in de zelfde bui als vorig jaar. Ik wil niet meer verder. Ik heb geen zin om elke dag dat gezeik aan te horen van hun, over dat ze het lullig van me vinden. Ik heb ook niet tegen hun gezegd dat ik met die jongen af spreek, of dat ik met hem heb gezoend. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Veel vrienden van mij vinden dat dat meisje die die jongen ook leuk vind dat ze maar egoïstisch is. Omdat ze niet weet of ze wel met hem zou nemen. En ze vind hem op een schaal van 1 of 10, 7 leuk. Terwijl ik echt verliefd op hem ben!
Ik wil niet meer verder. Ik wil van alles af. Ik wil of hierzo weg, maar dat zal wel niet lukken. Ik wil gewoon weg, weg van hier, weg van hun, weg van het verdriet...
Als iemand mij goed advies kan geven, wil ik het graag horen.. zet hier een reactie bij!! Ik wil van dit gevoel af. Help me!!

ik voel me soms heel erg alleen. het is raar, maar de vriendinnen die ik heb zijn niet altijd aardig tegen mij. Ze doen irritant en als ik zeg dat ik het niet leuk vind gaan ze door. Thuis voel ik me niet echt thuis. Ik maak wel eens ruzie met mijn ouders terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. En later heb ik er spijt van maar als ik denk, ik ga even sorry zeggen, doe ik het niet, want dan krijg ik een hele preek. Op school gaat het steeds minder. Ik kan mijn concentratie niet meer behouden, huil vaak als ik alleen ben, heb geen zin met anderen te praten en ben de hele dag chagarijnig. Nu zit ik er over te denken zelfmoord te plegen omdat ik me zo alleen voel. Ik was eens aan praten met een vriendin, en ik zou naar een bepaald evenement gaan. En toen zei ze als je straks dood bent, denk ik niet meer aan je. Dus zij wil liever dat ik dood ga. Ik zelf eigenlijk ook. Maar ik weet dat mijn familie het daar niet zo mee eens is. Mijn ene oom heeft kort geleden een herseninfarct gehad en een andere oom werd 1 dag later in het ziekenhuis opgenomen omdat hij waarschijnlijk kanker heeft. Ik heb het idee dat ik nergens goed voor ben. Enige wat nog een beetje mee zit is een jongen. Die ik 1 uur per week zie. Ik ken hem niet echt goed, maar hij is aardig. Ik betwijfel of hij het erg zou vinden als ik er niet meer was. Ik praat er verder ook niet over met hem, ik ken alleen zijn voornaam maar. Maar het geeft een goed gevoel als ik hem tegenkom en hij zwaait. Soms denk ik, ik moet het gewoon doen, maar als ik dan mijn ouders zie denk ik, nee dat kan ik niet maken. Ze doen al 15 jaar hun best mijn leven oké te maken en ik wil er een einde aan maken. Maar toch blijf ik er de hele tijd maar aan denken. Ik denk dat ik maar rustig af ga wachten. Kijken wat er verder gebeurd. Misschien is er over een paar weken niets meer aan de hand.

ik ben sonja
en ik ben mijn leven beuh omdat

de laatste tijd wordt ik hard gepest door vrienden ze zaten te zegge waarom bent ge zo lelijk en zo dik en zo stom en nog veel meer

en ik kan er niet meer tegen
en gisteren was ik verdrietig thuis gekomen en was ik naar men kamer gegaan ik was maar aan het wenen en was aan het trille en had het koud en ik wou een touw pakken om me op te hangen maar ik heb het nog niet gedaan
ik heb met een goede vriend en vriendin gepraat zij helpen me en ze zeggen dat ik geen zelfmoord mag plegen dat zijn pas trouwe vrienden voor me

Hoi..
ik wil hier graag mijn verhaal vertellen.
ik ben iemand ik wil graag mijn gegevens niet zeggen want er zijn mensen die me achterna zoeken vandaar.
sinds ik jong was ong. 13, 14 jaar woonde ik thuis ik had 3 oudere broers en 2 zussen ze waren allemaal tgen me niemand die me aandacht of dergelijks.
Ik voelde me buiten gesloten, ik veranderde in me puberteit. Ik vond iemand leuk al een hele tijd maar ik was nog jong voor die persoon. Maar in die tijd gaf ik geen aandacht aan me broers zussen en me ouders als hun gingen praten deed ik alsof ze niet voor mij bestonden. toen ik zulke dingen deed kreeg ik klappen en werd uitgescholden het ging slecht op school deed niet mee aan de lessen want ik had toch over al schijt aan. Want sinds jongs af aan werd ik met agressievie tijd opgegroeid. ik had maar 1 aller beste vriendin die me steunde in moeilijk tijden. de rest van me vienden ging ik niet echt goed om want ik wist precies wie het beste voor me had en wie niet. maar na me middelbaar school. had ik me Mavo diploma gekregen. Ik was 17 jr.
Ik moet gaan werken voor me eigen geld dus ik kon niet verder studeren. toen ik 18 werd ging ik van huis op me zelf wonen. maar me ouyders vonden dat niet goed dus ze gingen mij STALKEN. ik belde de politie. Me broers wouden me vermoorden omdat ik de politie belde voor me ouders. Het nu nog steeds zo. Maar wil het niet zeggen want anders word ik vermoord.
Hopelijk begrijpen jullie hoe het in elkaar zit.
AFZ:ONBEKEND

Heb er geen zin meer in, altijd kreeg ik overal de schuld van thuis, voelde me altijd het 3de wiel aan het wagen thuis, dacht dat ik de liefde van me leven had gevonden, heb 2 prachtige kinderen, was dat allemaal voor niets? blijkbaar wel altijd vocht ik voor mijn vriendin, liet alles staan om haar gelukkig te krijgen, zmaar helaas ze is alleen gelukkig als ze iets krijgt, gaf mijn therapie op, zodat ik nog meer kon kopen, verkocht alles me hobby, me eigenwaarde, maar de pijp is leeg de schoorsteen rookt niet meer, en weg wil ze, ik weet zeker dat ze een ander heeft, het liefst wil ik dood de zoveelste tegenslag de zoveelste die misbruik maakt van mijn goed geefigheid, maar hoop dat ik me er doorheen sla al is het maar voor me kids, maar zou o zo graag voor de makelijkste weg willen kiezen, nou ja makelijk, hoop dat ik alle kracht die in me zit nog kan aanspreken.

Hebben jullie er nooit aan gedacht de naam te veranderen van 'zelfMOORD' naar 'zelfdoding'? Deze term wordt in de media meer en meer gebruikt maar spijtig genoeg niet door iedereen. Het woord '...moord' is erg beladen, naar mijn mening niet op zijn plaats, en getuigt van weinig respect.

Ik ben dus 14 jaar en ik loop al met zelfmoordgedachte rond omdat ik amper vrienden heb. Toen ik jonger was werd ik héél fel gepest omdat ik héél véél puisten had, ik was ook anders dan de andere en ik had geen vrienden ik werd altijd uitgesloten. Ik dacht in het middelbaar ga ik héél véél vrienden krijgen zoals mijn broer maar dat gebeurde ook niet. Toen zat ik in het 1ste middelbaar werd ik ook uitgesloten mijn ouders wisten van al mijn problemen op school dus gingen mijn ouders naar een leerkracht die pesten probeert te voorkomen. Ze hebben met elkaar gepraat en ook met mij en de kinderen van mijn klas maar dat hielpt helemaal niet. Dus ik ging nog steeds om met de kinderen die mij uitsloten omdat ik niemand anders had. Daarna leerde ik meisje kennen zij zijn nu mijn beste vriendinnen. Maar in de vakantie word ik heel depri omdat ik héél af en toe weg ging voor de rest zat ik altijd thuis en nu nog steeds . Ik wil zoals mijn broers zijn zij hebbe héél véél zelfzekerheid en ook vrienden en gaan vaak uit en dat wil ik ook doen. Ok zij zijn 20 en 23 maar toen zij in de middelbare school zaten (dit herinner ik me nog)hadden zij veel vrienden. Nu ben ik heel vaak vooruit aan het denken zoals: ga ik wel ooit veel vrienden of goeie vrienden hebben, zal ik ooit een vriend hebben omdat ik goed gebouwd ben. Nu ik heb nog een meisje ontmoet wij vinden elkaar zo fijn en wij zijn nu ook beste vriendinnen maar zij zit in een andere wetenschappen klas en 1 meisje neemt mijn beste vriendin van mij af en daar kan ik echt niet meer tegen. Maar ik ga toch geen zelfmoord plegen ik hoop gewoon altijd dat ik een ongeluk krijg want zelfmoord plegen is voor mij iets te pijnlijk en een ongeluk ben je op slag dood. Dus ik hoop af en toe dat ik een ongeluk krijg. Voor de rest ben ik blij dat mijn broers om mij geven en soms met mij weg willen gaan maar dat kan ik onmogelijk altijd doen.