Levensverhalen (pagina 1162)

Lieve Allemaal,

Nog nooit heb ik het gevoel gehad ergens bij te horen. En als ik dat gevoel leek te krijgen van iemand, bleek die persoon mij alleen maar te gebruiken om er zelf beter van te worden. Ik heb altijd geprobeerd iedereen die me lief is te steunen, maar ze willen altijd geld van me. Zelf heb ik daardoor enorme schulden opgelopen. Iedere maand hik ik weer tegen alle kostten op. Mijn salaris word gestort en het is de volgende dag weer op. Ik was vroeger een mooie meid, ging elke dag naar de sportschool en elke donderdag avond was het mijn koop avond. Nu loop ik haast iedere dag in de zelfde kleding, omdat ik gewoon niks anders heb. Ik heb al eeuwen de kapper niet gezien. Maar ik troost me dat ik wel iedere dag te eten heb en mijn zoontje kan onderhouden. Hij heeft alles en dat doet me goed. Ik heb een eigen huisje, maar heb geen meubels omdat ik die gewoon niet betalen kan. Ik heb al zo vaak medicijnen gebruikt tegen depressie en zoveel psychologen gezien...Maar niets helpt! Ik voel mij altijd verdrietig, alleen en eenzaam. Ik voel mij minder dan een hoop str... en kijk altijd naar andere mensen op. Ik probeer nooit te huilen waar mijn kleintje bij is. Helaas vanavond kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ik ben zwanger op dit moment en mag dus ook geen anti depressieva slikken. Had ik maar het lef om mijzelf wat aan te doen. Maar zelfs daar ben ik te laf voor. Ik blijf maar gaan en gaan voor mijn kindjes. Maar ik ben al zo moe....Ik blijf leven, voor het moment dat mijn kindjes straks de deur uit zijn. Misschien dat ik dan eindelijk mijzelf rust durf te gunnen....Maar of ik dat vol kan houden??? Ik ben niet gek in mijn hoofd, ik ga alleen kapot van verdriet.....

ik ben niet voor dit leven gemaakt, en kan misschien beter dood zijn. wie zal mij nou missen. mensen kunnen alleen maar zeiken en niks is goed. waar leef je dan voor, om dood te gaan presies. en als het is versnelt kon gaan heb ik rust. geef mij maar een spuitje dan heb ik teminste rust. en geen gezeik, en dan kan je niks fout doen. lekker rustig. dit is een verkeerde tijd voor mij. ik wil eruit stappen maar weet niet hoe. ik wil niet verder. 40 uur per werken de rest van de tijd thuis zitten bij een zeikende rotvent waarbij ik niet weg durf of kan. want als het eenmaal zover is zet meneer het op het janken en dan pak ik weer me spullen uit. echt ziek zijn bestaan voor werkgevers niet meer zij denken dat het nep. ik word hier gek van en er komt een keer dat ik het licht gaat zien...

waar zal ik beginnen ,
ik ben geboren met astma.. bijna met me moeder samen het loodje gelegd. ik was 8 maands en me moeder bloede half dood .. zo kwam ik terwereld.

me jeugd was alleen maar ziekenhuis en ziek zijn en tegen de verpleegsters zij ik mama..hoe erg is dit geweest voor me moeder..
in me baby tijd heb ik in coma gelegen .omdat ik geen lucht had door me astma dus ik moest toen al strijden voor een bestaan..

je word ouder en je gaat op 4 jarige leeftijd al naar een astma centrum .tot je 6 de jaar..ik was een blonde jongen met fel blauwe ogen...in me school tijd werd ik alleen maar gepest en getreiterd ..omdat je niet me kon komen met de rest want jij had het benauwd en was soms dagjes thuis omdat je het dan te benauwd had..

thuis werd ik door me vader geeestlijk mis handeld en fysiek met de woorden je bent niks je kan niks ..je bent een knuppel en een rot joch.. een stoet haspel.

hoe oud was ik tussen me 6 de en 10 jaar.
in die tijd ben ik ook sexueel aangeraakt door een oudere groeps leider want ik was zo behulp zaam en zo lief.. ja voor hem schijnbaar ook ..ik had een hekel aan me zelf .. ik ben op weg naar de fysio in de bosjes getroken door een jongen en bedreigd met een mes .vanwege wat snoep en 5 gulden.. ik was 10 jaar.

toen moest ik naar zwitserland en daar me gezondheid opgekrikt daar werd ik ook gepest maar niet zo erg..ik werd een jongen die kon vechten en voor zich zelf kon opkomen.. maar ik wou niet naar huis vanwege mijn papa..daar was ik bang voor ..met veel begeleiding ging ik terug naar nederland..

na 3 weken thuis te zijn gekomen begon me vader weer en me ma is toen van hem gescheiden ..ik was bang voor mannen al een hekel aan me vader ..in de vorige stad waar ik woonde toen ik 9 was toen zag ik dat hij me moeder sloeg..een keer maar ..ik wou een mes in zijn ribben zetten in der tijd zo bang en kwaad was ik.
en nu ik terug was had ik helemaal zoiets van ik ben bang en vooal voor autorieteiten zoals politie en leraren .

ik kreeg in mijn stad waar ik tegenwoordig woon een paar vrienden en op school begon het treiteren weer van voor af aan..maar dan ben je 14 jaar jeugd is zo erg ik stotterde ook nog ..heel erg..
hoe makelijk was je als prooi.
tot me laast school jaar in 1990 aan toe was ik gepest..
ik heb wat aan me stotteren gedaan via del ferro(amsterdam) en heb wat vrouwen gehad ..ik was wel en aardige gast..maar bleef bang voor mannen .

ik ben toen op me werk ook vernederd ..ik ben geen mietje ik ben een vent die dood goed is..en dat voor een ander altijd is..

nu was ik getrouwd met een buitenlandse vrouw.. ik was in het begin zo gelukkig.. ik had werk ander werk ..en en vaste baan.ik werd zieker en me huwlijk ging ook niet van je van het we kregen een moie zoon mijn oog appel..me huwliojk werd iets beter..ik kreeg vaak bonje met de chef van me nieuwe werk gever want ik had een buitelandse vrouw..werd gediscrimeneerd door me eigen volk ja de nederlanders..
me werk ging slechter en me huwlijk was klote toen wilde ik op me werk zelfmoord plegen..alles werd stil zelf rustig ik voelde me vrij.ik zat alles goed te praten zo van me zoon begrijpt het wel later.., ik werkte op de 4 de verdieping en was alleen op die afdeling onder mij waren betonnen platen het interseerde me niet niemand wist het, de zon scheen ik huilde licht en ik wou net de stap zetten toen ik wakker werd in de realitijd ik dacht dat ik me zoon hoorde roepen ..(papa ,papa
) ik nam een stap terug en heb 10 minuten gehuild ben de volgende dag naar me huis arts gestapt en heb alles verteld en heb me ziek gemeld ..

die heeft me naar een psycoloog gestuurd en aan de efexor gezet ik was ver heen..
later in me leven is me astma zo slecht geworden dat ik weer in 2005 naar zwitserland moest voor 3 maanden maar
ik heb het 14 jaar uitgehouden.wel met medicatie .maar toch..

toen ik terug kwam dacht ik weer aan het werk te kunnen ik was en werd afgekeurd ..ik werd weer ziek en moest in 2006 eind weer naar zwitserland . me huwlijk was toen al meer klote ..aan de buiten kand zag je niks zo mooie gezin maar ik kwam geestelijk te kort daar zeg je u tegen ..
ik heb toen in zwiterland ook een poging gedaan voor zelf moord. ze betrapte me me pillen en al..ik kreeg een waarschuwing.
beetje lachertje want als ze later kwamen dan was het gewoon gebeurt..
toen ikm later in nederland terug kwam .ben ik gescheiden .. ik ga niet te veel op details in.want dat doet zeer.
maar ik loop bij het ggz en me kinderen missem me heel erg .ik ben me werk kwijt ik ben 37 en 80 tot 100 % afgekeurt .
ik heb 3 maanden geen huis gehad .leer dan de maatschapij kennen .je bent afgekeurd ziek en je bent gescheiden ..de enne instantie gooit het op de scheiding en de ander op je ziek zijn maar wie trekt er aan het korste eind ..juist ik? heb het de laaste tijd jaar niet makelijk gehad..doe altijd me best in me relatie en ben niet lui maar als ik kijk wat mijn leven is geweest dan vraag ik me af wat doe ik hier ..ik wil graag mensen helpen met problemen en een luisterd oor zijn en ik moet er nu zijn voor me kids die hebben mij nodig maar ik loop nog steeds bij het ggz..ik heb borderlijn pas gehoord ..raar he? wat ik hier vertel is in grote lijnen anders kom ik space te kort.

nu heb ik en huisje en moet totaal op me 37 ste opnieuw beginnen ...
me gezondheid is klote hou vocht vast en ben benauwd.. ik ben een sport mens maar dat gaat nu niet . zoveel pijn en kortademing. ik word ziek van me eigen.
nu 2008 hoop ik met me nieuwe vriendin een beetje op een goede start maar dat is ook in prille schoenen.. me kinderen mis ik zo erg dat doet pijn .

waarneer stopt de pijn ik zoek het niet op maar ben zo geestelijk moe en verot.wat een klote werld ik vertrouw weinig mensen maar dat zie je niet aan me af..
altijd een masker opzetten en lachen voor tien.. als ik het zou door zetten dan snappen veel mensen het wel maar echt snappen doen ze het niet.


ze moesten is weten ???

wel jullie zullen denken denkt die nu aan zelfmoord ? er zijn ergere dingen drama queen!
maar toch wou ik eens vertellen waar ik de laatste jaren mee zit.

vanaf ik in het middelbaar zit heb ik altijd al het gevoel gehad dat ik geen vrienden heb ik heb altijd wel een vriendin die ik dan beschouw als beste vriendin maar zij beschouwd dan iemand anders als beste vriendin. ik heb me altijd al een meeloper gevoeld ik kan niet opkome voor mezelf tegen diegene want zonder diegene heb ik dan nooit iemand.
nu ik 1 jaar geleden nieuwe vrienden heb gemaakt ging alles goed, maar de laatste maanden gaat het slecht, zij kijkt namelijk altijd bij mij af en voor dank krijg ik altijd verwijten naar mijn hoofd gesmeten van seut en kiek en dergelijke dingen ipv een beetje respect te tonen want zonder mij zou ze helemaal nergens geraken ! ook word ik beschuldigd van dingen die ik helemaal niet doe. haar vrienden doen natuurlijk mee. maar als we dan een samen kunnen lachen is het echt wel fijn!
eigenlijk vind ik haar een slet want zij is altijd bezig met honderden jongens terwijl ze al iemand heeft en ik niet ze zegt ook dat ik lelijk ben en dat ik niemand kan vastkrijgen en als ik sms dat ze haar afvraagt naar wie ik stuur want ik heb toch geen vrienden, ik ben eigenlijk totaal niet lelijk en dat weet ik anders zou ik niet voor verscheidene merken model zijn.
ik wil wel van school veranderen, maar dan ben ik daar weer een eenzaad. maar op mijn school wil ik nu ook weer niet blijven ofwel zijn het de vrienden waar ik nu mee omga ofwel zijn het zo van die domme kinderachtige sukkels. wat ik écht haat.
ik voel me echt super ongelukkig de laatste tijd maar dan ook echt ongelukkig ik zie niet hoe ik nog gelukkig zal zijn in mijn verdere middelbare jaren... ik ben een slim meisje dat het ver kan brengen maar mijn ''vrienden'' duwen me altijd de put in. ik kan niet voor mezelf opkomen anders kan ik het wel vergete.
soms denk ik als ik nu gwn korte pijn me zou ophange dan is alles voorbij en dan kunne zij maar goed weten dat het hun schuld is.
is er iemand die hetzelfde verhaal deelt of mij advies kan geven ofzo ? ik voel me echt ongelukkig met mijn leven zo.

We waren 18j bij elkaar, (geen kinderen)ze had 12 heupoperaties ondergaan en 2 hartinfarcten gehad. Zelf zit ik ook in de wao. Je denkt dan elkaar te kennen en te kunnen vertrouwen. Mooi niet dus, ze kwam haar jeugdvriendje uit het kindertehuis tegen en is daar mee vreemd gegaan. Okee denk je dan, kan de beste gebeuren maar het bleef niet bij die ene keer. En ze wil scheiden van me. Het huurhuis werd aan haar toegewezen en ik kon op de blaren gaan zitten van een ander. Dat gevoel had ik. 10 maart 2005 is vonnis uitgesproken dat ik vandaag de woning moet verlaten, dit is ook de dag dat ik haar 18j geleden heb leren kennen. Ben naar een goede vriend gegaan die me zou opvangen. Was amper daar of kreeg te horen dat me vader op sterven lag, is die nacht ook gestorven.
Ben een half jaar van het ene adres na het ander gegaan tot ik in het kader van antikraak een woning kreeg aangeboden voor 2,5j van de woningbouwvereniging. Na een half jaar werd me auto door een pyromaan in brand gestoken, deze auto was 11j oud dus kreeg haast niks terug.
Heb in sept 2007 me nier afgestaan aan de partner van me nicht, zijn ongeveer 34j oud hebben een dochtertje van bijna 3. Helaas is de nier na 20uur afgestoten en het leven van hem hing aan een zijden draadje. Nu is het febr 2008 en mei moet ik deze woning verlaten ook al heb ik niks anders. Dus sta ik weer op straat, urgentie krijg ik niet en weet op het moment ook geen raad met me zelf. De artsen en de pshy kunnen me ook niet helpen. Slaap slecht, veel hoofdpijn en gefluit in me oren. Ben de moed aan het verliezen, kan niet echt met andere hier over praten. Zie eigenlijk geen uitweg meer, ja eentje dan en dat is een eind aan maken.

mijn vrienden laten me de laatste tijd in de steek. dan zijn het goede vrienden en dan weer niet. ze fietsen soms naar schooltijd hard weg als ik iets verkeerd doe. ik heb thuis ook soms problemen en dan kan ik het niet meer aan :(.

ik ga zelfmoord plegen omdat iedereen scheld tegen me iedereen pest me en iedereen zegt dat ik lelijk ben
ik heb ook met een opdringerige ex vriend ruzie en ook met me moeder en ik weet geen oplossing

hallo ik ben zeer ongelukkig
op school weet ik niet wat ik verkeerd doe
iedereen wijst mij af , zei voelen hun groot tegenover mij ..
ze pesten mij en kwetsen mij heel hard
thuis gaat het ook niet zo goed
ouders hebben veel ruzie met elkaar voor de onozelste dingen en heb altijd ruzie met mijn vrienden ..
ik wil echt niet meer leven ik wil dood zijn

Mag ik heel eerlijk zijn? Ik denk dat zelfmoord onstaat aan beperkingen aan vrijheid en eenzaamheid. Ik neem aan dat het tijdelijk is. Het is kwestie van tijd hoop ik. Ik hoop ook dat het opgelost kan worden naar mate van tijd. Ik denk en hoop dat het leven geeft wat het afneemt in ieder geval grote deel daarvan. Na ja, leven in een hoop moet alles veranderen.

Zo dat is er dan uit.
De meesten hier op deze pagina die verlangen naar de dood, Ik zal niet zeggen dat het nergens op slaat. Immers elk persoon heeft zijn eigen grens.
Wel vind ik nu een van de egoistischste dingen die je kaan doen, want je denkt alleen maar aan je zelf, voor jou zijn de problemen op gelost misschien. Ik geloof niet in dat hierna nog iets is, dus ik ga niet zeggen dat je er spijt van zal hebben etc. Maar voor de mensen in je omgeving is het wel erg pijnlijk, verdriet en radeloosheid zijn dan de woorden waar hun leven mee gepaard zal zijn. Buiten het feit dat ik zelf ook overwogen heb een eind te maken aan mijn leven, heb ik ook mensen verloren door zelfmoord, om de vreemdste redenen : Verbroken relatie, Ruzie met ouders, Pesten, N stoplicht dat op rood stond, n slecht cyfer. Maar heb ook gegronde redenen gezien. Zo had ik een vriendin die een ongeneeselijke ziekte kreeg waarvan met 100% zekerheid was dat ze hier niet van zou herstellen. Ook zei heeft terwijl het nog goed met haar ging een eind gemaakt aan haar leven. Niemand wist dat ze het zou gaan doen, Ze had alles in de puntjes verzorgd ze was slechts 17 jaar maar had een cd-rom met muziek en toespraak voor haar uitvaart klaar en een hele lange brief met haar motivatie. Ondanks het feit dat het in alle gevallen pijn deed om iemand op deze manier te moeten verliezen, heb ik het meeste vrede met de zelfmoord van mijn vriendin.

Mijn verhaal

Ik ben nu 25 bijna 26 jaar. de ellende begon op mijn 7e, vanaf mijn 7e tot mijn 14e ben ik misbruikt door mijn bloed eigen vader, mijn moeder had zgn niets in de gaten, vanaf mijn 6e tot mijn 14e heb ik zorg moeten dragen voor mijn zusje, en de huishouding ( niet alleen een afwasje of was in de wasmand doen, nee koken, ramenlappen, afwassen,dweilen, badkamer schrobben ga zo maar door ) Mijn moeder had hier niet zoveel zin in. Op de basis-school werd ik al gepest, Ik kon immers nooit buiten spelen omdat ik het huishouden moest doen, ik kon niet mee met schoolreisjes, zwemmen of wat voor extra activiteiten dan ook. Als het pesten nou alleen van mijn klasgenootjes kwam had het me niets kunnen schelen, maar het was een kleine gemeenschap (dorp bestond uit ongv 150 inwoners ons-kent-ons) Maar ook leraren en zelfs de schooldirecteur pesten er vrolijk in mee. en begrijp me goed, ik weet heel goed wat als grapje bedoeld is en wat als serieus. ook toen al. Zo kreeg ik standaard een 5 op al mijn toetsen die ik maakte, zodra ik mijn toets inleverde werd er al gelijk een 5 opgezet zonder hem ook maar in te kijken. en zo kan ik meer op noemen. op een gegeven ogenblik vond de directeur dat ik maar in het bijhokje mn lesjes moest maken, ik paste niet bij de rest van de klas. Ondertussen ging thuis de situatie onveranderd door. ik had geen vriendjes en vriendinnetjes, iedereen meed me of mocht niet met me omgaan van hun ouders. Waarom is me nog niet duidelijk. een andere school was geen optie, dat was te ver weg aldus mijn ouders en ach k moest er maar tegen kunnen. zij bezochten nooit klasse-avonden of iets dergelijks van school. Toen ik eindelijk mijn cito-toets mocht maken was ik opgelucht. want ondanks al die 5jes die ik standaard kreeg wist ik dat ik t goed kon. Nadat ik de toets gemaakt had ben ik na het toilet gegaan en heb stiekum een kopie gemaakt van de citotoets. Ik had een voorgevoel. En inderdaad, 2 weken later kregen we allen de uitslag van de cito iedereen uit mijn klas zat op minimaal mavo en de hoogste op havo /vwo en ik kreeg een ivbo verwijzing. Waarop ik een secondopnion heb aangevraagd met het doormij gekopieerde toets bij een andere basisschool. deze kende mij niet was ver weg, 3 dagen later kreeg ik hun uitslag, ik kon naar het vwo, maar hun advies was niet wets-geldig. Kortom ik moest ivbo gaan doen.
In iedergeval, heb mn opleiding gedaan, ben telkens hoger gegaan en uiteindelijk mijn hbo diploma gehaald.
In al die tijd misschien maar 2 "echte" vrienden gehad, dat genep prikte ik al snel door heen. het pesten ging door, immers oude school genoten gingen ook naar mijn nieuwe school.
Toen ik 14 was nam ik het radicale besluit dat het zo niet langer kon en stond op het punt mijn 1e zelfmoordpoging te doen, tot ik bekeek wat en waar het nou fout ging, ik was van mening dat het thuisfront mij tegen hield in mijn ontwikkeling en nam het radicale besluit thuis weg te gaan, mijn zusje 'smorgens nog netjes verzorgd, tasje had ik in de loop van de nacht al gemaakt met wat ik noodzakelijk vond, en de hond uit gelaten en zoals elke dag alleen met een stuk zwaardere tas de deur uit gegaan. dat was mijn laatste nacht thuis. Vervolgens kwam ik toen in aanraking met mijn ex, kort samen gevat werd dit ongv 10 jaar mishandeling, misbruik en nog wel meer, in die tijd meerdere pogingen ondernomen, helaas allen mislukt. mijn lichaam was te sterk. En ik kon niet bij mijn ex weg komen, was ik 5 minuten te laat thuis van het boodschappen doen sloeg hij me zo ongv half dood, waarop ik hoopte dat hij me helemaal dood zou slaan. aangiftes tegen hem stapelde op. de politie kon niets doen. Tot ongv bijna 2 jaar geleden. De parket politie kwam hem halen, hij had nogal wat boetes open staan. Ik was al op de hoogte van de komst van deze agenten, en had de pinpas een beetje gesaboteerd door m langs een magneet strip te halen. Contant geld was er haast nooit in huis omdat mijn ex bang was dat ik er dan vandoor zou gaan. Kortom nadat zijn pinactie mislukte moest hij mee naar het bureau. toen heb ik mijn kans schoon gezien en ben gevlucht, eerst heb ik bij mijn oma gezeten, maar wilde haar niet te lang belasten, mijn ex is geweldadig en dat wilde ik haar niet aan doen. Bij mijn ouders kon ik niet terrecht want die vonden mijn ex een schat, terwijl ze wisten wat hij met me deed. Vervolgens ben ik aan het oosten van het land geraakt op een kamer 2 bij 4 daar ben ik eerst zelf tot rust gaan komen, heb geprobeerd mezelf bij elkaar te rapen en een nieuw leven op te bouwen. in het begin was het erg moeilijk, je kent niemand eigenlijk sta je volledig alleen op de wereld. maar je weet dat het voor een goed doel is. uiteindelijk kon ik mijn draai toch niet echt vinden in het oosten als noorderling en ben ik verhuist naar het westen. Kort daarna leerde ik mijn huidige vriend kennen via internet, na veel gesprekken tot diep in de nacht besloten we elkaar eens te ontmoeten, niet met de intentie voor een relatie maar gewoon als vrienden. Toen ik hem eindelijk in het echt ontmoet had bleek hij een nog grotere schat te zijn dan dat ik dacht, hij was ontzettend lief. nadat ik het weekend daar op de logeerkamer had doorgebracht en weer naar huis keerde en daar op de bank zat miste ik hem. vervolgens heb ik hem toen gebeld of hij langs wilde komen. dit is toen ook gebeurd, mijn huisgenootte vond t niet zo strak plan en gooide me omdat zij zelf een relatie had maar uit, toen nog eventjes in amsterdam gewoond bij mijn oom en tante iets later zelf nog een appartementje gehad in zuid-holland, en elke dag moest ik mijn vriend gewoon ff zien, toen ben ik eigenlijk daarheen verhuist k had immers alleen maar een tasje met kleren. Nu ongv 1,5 jaar later hebben we samen een ontzettend lief baby'tje en ben ik blij dat ik uiteindelijk geen zelfmoord heb gepleegd.