Levensverhalen (pagina 1162)

wel jullie zullen denken denkt die nu aan zelfmoord ? er zijn ergere dingen drama queen!
maar toch wou ik eens vertellen waar ik de laatste jaren mee zit.

vanaf ik in het middelbaar zit heb ik altijd al het gevoel gehad dat ik geen vrienden heb ik heb altijd wel een vriendin die ik dan beschouw als beste vriendin maar zij beschouwd dan iemand anders als beste vriendin. ik heb me altijd al een meeloper gevoeld ik kan niet opkome voor mezelf tegen diegene want zonder diegene heb ik dan nooit iemand.
nu ik 1 jaar geleden nieuwe vrienden heb gemaakt ging alles goed, maar de laatste maanden gaat het slecht, zij kijkt namelijk altijd bij mij af en voor dank krijg ik altijd verwijten naar mijn hoofd gesmeten van seut en kiek en dergelijke dingen ipv een beetje respect te tonen want zonder mij zou ze helemaal nergens geraken ! ook word ik beschuldigd van dingen die ik helemaal niet doe. haar vrienden doen natuurlijk mee. maar als we dan een samen kunnen lachen is het echt wel fijn!
eigenlijk vind ik haar een slet want zij is altijd bezig met honderden jongens terwijl ze al iemand heeft en ik niet ze zegt ook dat ik lelijk ben en dat ik niemand kan vastkrijgen en als ik sms dat ze haar afvraagt naar wie ik stuur want ik heb toch geen vrienden, ik ben eigenlijk totaal niet lelijk en dat weet ik anders zou ik niet voor verscheidene merken model zijn.
ik wil wel van school veranderen, maar dan ben ik daar weer een eenzaad. maar op mijn school wil ik nu ook weer niet blijven ofwel zijn het de vrienden waar ik nu mee omga ofwel zijn het zo van die domme kinderachtige sukkels. wat ik écht haat.
ik voel me echt super ongelukkig de laatste tijd maar dan ook echt ongelukkig ik zie niet hoe ik nog gelukkig zal zijn in mijn verdere middelbare jaren... ik ben een slim meisje dat het ver kan brengen maar mijn ''vrienden'' duwen me altijd de put in. ik kan niet voor mezelf opkomen anders kan ik het wel vergete.
soms denk ik als ik nu gwn korte pijn me zou ophange dan is alles voorbij en dan kunne zij maar goed weten dat het hun schuld is.
is er iemand die hetzelfde verhaal deelt of mij advies kan geven ofzo ? ik voel me echt ongelukkig met mijn leven zo.

We waren 18j bij elkaar, (geen kinderen)ze had 12 heupoperaties ondergaan en 2 hartinfarcten gehad. Zelf zit ik ook in de wao. Je denkt dan elkaar te kennen en te kunnen vertrouwen. Mooi niet dus, ze kwam haar jeugdvriendje uit het kindertehuis tegen en is daar mee vreemd gegaan. Okee denk je dan, kan de beste gebeuren maar het bleef niet bij die ene keer. En ze wil scheiden van me. Het huurhuis werd aan haar toegewezen en ik kon op de blaren gaan zitten van een ander. Dat gevoel had ik. 10 maart 2005 is vonnis uitgesproken dat ik vandaag de woning moet verlaten, dit is ook de dag dat ik haar 18j geleden heb leren kennen. Ben naar een goede vriend gegaan die me zou opvangen. Was amper daar of kreeg te horen dat me vader op sterven lag, is die nacht ook gestorven.
Ben een half jaar van het ene adres na het ander gegaan tot ik in het kader van antikraak een woning kreeg aangeboden voor 2,5j van de woningbouwvereniging. Na een half jaar werd me auto door een pyromaan in brand gestoken, deze auto was 11j oud dus kreeg haast niks terug.
Heb in sept 2007 me nier afgestaan aan de partner van me nicht, zijn ongeveer 34j oud hebben een dochtertje van bijna 3. Helaas is de nier na 20uur afgestoten en het leven van hem hing aan een zijden draadje. Nu is het febr 2008 en mei moet ik deze woning verlaten ook al heb ik niks anders. Dus sta ik weer op straat, urgentie krijg ik niet en weet op het moment ook geen raad met me zelf. De artsen en de pshy kunnen me ook niet helpen. Slaap slecht, veel hoofdpijn en gefluit in me oren. Ben de moed aan het verliezen, kan niet echt met andere hier over praten. Zie eigenlijk geen uitweg meer, ja eentje dan en dat is een eind aan maken.

mijn vrienden laten me de laatste tijd in de steek. dan zijn het goede vrienden en dan weer niet. ze fietsen soms naar schooltijd hard weg als ik iets verkeerd doe. ik heb thuis ook soms problemen en dan kan ik het niet meer aan :(.

ik ga zelfmoord plegen omdat iedereen scheld tegen me iedereen pest me en iedereen zegt dat ik lelijk ben
ik heb ook met een opdringerige ex vriend ruzie en ook met me moeder en ik weet geen oplossing

hallo ik ben zeer ongelukkig
op school weet ik niet wat ik verkeerd doe
iedereen wijst mij af , zei voelen hun groot tegenover mij ..
ze pesten mij en kwetsen mij heel hard
thuis gaat het ook niet zo goed
ouders hebben veel ruzie met elkaar voor de onozelste dingen en heb altijd ruzie met mijn vrienden ..
ik wil echt niet meer leven ik wil dood zijn

Mag ik heel eerlijk zijn? Ik denk dat zelfmoord onstaat aan beperkingen aan vrijheid en eenzaamheid. Ik neem aan dat het tijdelijk is. Het is kwestie van tijd hoop ik. Ik hoop ook dat het opgelost kan worden naar mate van tijd. Ik denk en hoop dat het leven geeft wat het afneemt in ieder geval grote deel daarvan. Na ja, leven in een hoop moet alles veranderen.

Zo dat is er dan uit.
De meesten hier op deze pagina die verlangen naar de dood, Ik zal niet zeggen dat het nergens op slaat. Immers elk persoon heeft zijn eigen grens.
Wel vind ik nu een van de egoistischste dingen die je kaan doen, want je denkt alleen maar aan je zelf, voor jou zijn de problemen op gelost misschien. Ik geloof niet in dat hierna nog iets is, dus ik ga niet zeggen dat je er spijt van zal hebben etc. Maar voor de mensen in je omgeving is het wel erg pijnlijk, verdriet en radeloosheid zijn dan de woorden waar hun leven mee gepaard zal zijn. Buiten het feit dat ik zelf ook overwogen heb een eind te maken aan mijn leven, heb ik ook mensen verloren door zelfmoord, om de vreemdste redenen : Verbroken relatie, Ruzie met ouders, Pesten, N stoplicht dat op rood stond, n slecht cyfer. Maar heb ook gegronde redenen gezien. Zo had ik een vriendin die een ongeneeselijke ziekte kreeg waarvan met 100% zekerheid was dat ze hier niet van zou herstellen. Ook zei heeft terwijl het nog goed met haar ging een eind gemaakt aan haar leven. Niemand wist dat ze het zou gaan doen, Ze had alles in de puntjes verzorgd ze was slechts 17 jaar maar had een cd-rom met muziek en toespraak voor haar uitvaart klaar en een hele lange brief met haar motivatie. Ondanks het feit dat het in alle gevallen pijn deed om iemand op deze manier te moeten verliezen, heb ik het meeste vrede met de zelfmoord van mijn vriendin.

Mijn verhaal

Ik ben nu 25 bijna 26 jaar. de ellende begon op mijn 7e, vanaf mijn 7e tot mijn 14e ben ik misbruikt door mijn bloed eigen vader, mijn moeder had zgn niets in de gaten, vanaf mijn 6e tot mijn 14e heb ik zorg moeten dragen voor mijn zusje, en de huishouding ( niet alleen een afwasje of was in de wasmand doen, nee koken, ramenlappen, afwassen,dweilen, badkamer schrobben ga zo maar door ) Mijn moeder had hier niet zoveel zin in. Op de basis-school werd ik al gepest, Ik kon immers nooit buiten spelen omdat ik het huishouden moest doen, ik kon niet mee met schoolreisjes, zwemmen of wat voor extra activiteiten dan ook. Als het pesten nou alleen van mijn klasgenootjes kwam had het me niets kunnen schelen, maar het was een kleine gemeenschap (dorp bestond uit ongv 150 inwoners ons-kent-ons) Maar ook leraren en zelfs de schooldirecteur pesten er vrolijk in mee. en begrijp me goed, ik weet heel goed wat als grapje bedoeld is en wat als serieus. ook toen al. Zo kreeg ik standaard een 5 op al mijn toetsen die ik maakte, zodra ik mijn toets inleverde werd er al gelijk een 5 opgezet zonder hem ook maar in te kijken. en zo kan ik meer op noemen. op een gegeven ogenblik vond de directeur dat ik maar in het bijhokje mn lesjes moest maken, ik paste niet bij de rest van de klas. Ondertussen ging thuis de situatie onveranderd door. ik had geen vriendjes en vriendinnetjes, iedereen meed me of mocht niet met me omgaan van hun ouders. Waarom is me nog niet duidelijk. een andere school was geen optie, dat was te ver weg aldus mijn ouders en ach k moest er maar tegen kunnen. zij bezochten nooit klasse-avonden of iets dergelijks van school. Toen ik eindelijk mijn cito-toets mocht maken was ik opgelucht. want ondanks al die 5jes die ik standaard kreeg wist ik dat ik t goed kon. Nadat ik de toets gemaakt had ben ik na het toilet gegaan en heb stiekum een kopie gemaakt van de citotoets. Ik had een voorgevoel. En inderdaad, 2 weken later kregen we allen de uitslag van de cito iedereen uit mijn klas zat op minimaal mavo en de hoogste op havo /vwo en ik kreeg een ivbo verwijzing. Waarop ik een secondopnion heb aangevraagd met het doormij gekopieerde toets bij een andere basisschool. deze kende mij niet was ver weg, 3 dagen later kreeg ik hun uitslag, ik kon naar het vwo, maar hun advies was niet wets-geldig. Kortom ik moest ivbo gaan doen.
In iedergeval, heb mn opleiding gedaan, ben telkens hoger gegaan en uiteindelijk mijn hbo diploma gehaald.
In al die tijd misschien maar 2 "echte" vrienden gehad, dat genep prikte ik al snel door heen. het pesten ging door, immers oude school genoten gingen ook naar mijn nieuwe school.
Toen ik 14 was nam ik het radicale besluit dat het zo niet langer kon en stond op het punt mijn 1e zelfmoordpoging te doen, tot ik bekeek wat en waar het nou fout ging, ik was van mening dat het thuisfront mij tegen hield in mijn ontwikkeling en nam het radicale besluit thuis weg te gaan, mijn zusje 'smorgens nog netjes verzorgd, tasje had ik in de loop van de nacht al gemaakt met wat ik noodzakelijk vond, en de hond uit gelaten en zoals elke dag alleen met een stuk zwaardere tas de deur uit gegaan. dat was mijn laatste nacht thuis. Vervolgens kwam ik toen in aanraking met mijn ex, kort samen gevat werd dit ongv 10 jaar mishandeling, misbruik en nog wel meer, in die tijd meerdere pogingen ondernomen, helaas allen mislukt. mijn lichaam was te sterk. En ik kon niet bij mijn ex weg komen, was ik 5 minuten te laat thuis van het boodschappen doen sloeg hij me zo ongv half dood, waarop ik hoopte dat hij me helemaal dood zou slaan. aangiftes tegen hem stapelde op. de politie kon niets doen. Tot ongv bijna 2 jaar geleden. De parket politie kwam hem halen, hij had nogal wat boetes open staan. Ik was al op de hoogte van de komst van deze agenten, en had de pinpas een beetje gesaboteerd door m langs een magneet strip te halen. Contant geld was er haast nooit in huis omdat mijn ex bang was dat ik er dan vandoor zou gaan. Kortom nadat zijn pinactie mislukte moest hij mee naar het bureau. toen heb ik mijn kans schoon gezien en ben gevlucht, eerst heb ik bij mijn oma gezeten, maar wilde haar niet te lang belasten, mijn ex is geweldadig en dat wilde ik haar niet aan doen. Bij mijn ouders kon ik niet terrecht want die vonden mijn ex een schat, terwijl ze wisten wat hij met me deed. Vervolgens ben ik aan het oosten van het land geraakt op een kamer 2 bij 4 daar ben ik eerst zelf tot rust gaan komen, heb geprobeerd mezelf bij elkaar te rapen en een nieuw leven op te bouwen. in het begin was het erg moeilijk, je kent niemand eigenlijk sta je volledig alleen op de wereld. maar je weet dat het voor een goed doel is. uiteindelijk kon ik mijn draai toch niet echt vinden in het oosten als noorderling en ben ik verhuist naar het westen. Kort daarna leerde ik mijn huidige vriend kennen via internet, na veel gesprekken tot diep in de nacht besloten we elkaar eens te ontmoeten, niet met de intentie voor een relatie maar gewoon als vrienden. Toen ik hem eindelijk in het echt ontmoet had bleek hij een nog grotere schat te zijn dan dat ik dacht, hij was ontzettend lief. nadat ik het weekend daar op de logeerkamer had doorgebracht en weer naar huis keerde en daar op de bank zat miste ik hem. vervolgens heb ik hem toen gebeld of hij langs wilde komen. dit is toen ook gebeurd, mijn huisgenootte vond t niet zo strak plan en gooide me omdat zij zelf een relatie had maar uit, toen nog eventjes in amsterdam gewoond bij mijn oom en tante iets later zelf nog een appartementje gehad in zuid-holland, en elke dag moest ik mijn vriend gewoon ff zien, toen ben ik eigenlijk daarheen verhuist k had immers alleen maar een tasje met kleren. Nu ongv 1,5 jaar later hebben we samen een ontzettend lief baby'tje en ben ik blij dat ik uiteindelijk geen zelfmoord heb gepleegd.

ik ben willemijn 21 jaar en moeder van 2 kinderen mijn dood wens die ik altijd heb gehad is gelukkig eindelijk op gehouden.

ik kan me nog heel goed herinneren dat als ik naar de peuterspeelzaal moest toen ik ongv. 3 was ik wou dood ik wou neit leven hoe jong ik ook was, laatst had ik het er over met mijn moeder en die zij toen, vandaar dat je altijd met zwart en bruin tekende, voor mij een raar moment dat het eindelijk herkent werd door iemand heb er nooit met iemand over gepraat tot ik 16 was.


ik was 4 we verhuisden van de buitenweg naar het kleine boeren dorpje, achter ons huis een speeltuin, toen helemaal geweldig natuurlijk. maar toen. een buurjongen kwam elke keer als ik der ook kwam ik mocht niet spelen tot hij aan mij had gezeten of ik aan hem het ging steeds veder en veder, het stopte toen we weer verhuisden naar onse net geboude woning. ik vond het daar eng, ik had net 2 nieuwe zusjes gekregen en dat betekende dat we met 5 meiden thuis waren, ik vond het echt niet leuk veel te druk en begon me steeds raarder te gedragen. me ouders en school wisten niet wat ze met me aan moesten en omdat ik nooit iets los liet hebben ze het maar zo gelaten. (dom) ik had me ups en downs ik weet nog erg weinig van die tijd dat ik op de bassischool zat.

ik ging naar het voordgezet onderwijs en dacht nieuw begin komt goed.
mooi niet het begin van het jaar ging goed hoe het einde dichter bij kwam hoe slechter het met me ging werd gek van alles en iedereen om me heen.

vakantie eindelijk pfff rust dacht ik mooi niet zucht, ondertussen had ik er ook nog een broertje bij gekregen toen ik 11 jaar was dus nog drukker in huis. me moeder kon het niet meer aan en het huishouden dat werd niet meer gedaan der was weinig te eten geen fruit enzo en me ouders zaten altijd te zeuren dat ze ons niet meer konden betalen waar ik bij was. ik werd der steeds booser om ik dacht bij mezelf " hallo jullie hebben voor 6 kinderen gekozen ik niet" zij het ook vaak maar het hielp nooit. ik wensde dat ik geadopteerd was ik wilde het zo graag geloven dat ik opzoek ging naar van alles helaas kwam ik het niet tegen. ik werd steeds depresieveren ging steeds vakker pillen slikken en op het dak zitten tot het moment daar was dat ik naar beneden zou springen elke keer als ik op het dak zat hoe laat of hoe vroeg het ook was kwam de buurman der weer aan ga der eens af.

begin van de 2de ging alles goed, tot het einde naderde ik ging spijbelen was bezig bet drugs alcohol en sex vooral sex, ik zocht liefde warmte aan dacht dacht het te kunnen vinden in sex maar helaas was dat neit zo ik werd er steeds depriere van en de dood wens was er nu elke dag er was geen dag zonder meer. ik ging mezelf pijn doen mezelf van de trap gooien en tegen meuren aan lopen, met me hooofd bonken. me ouders hadden nog steeds niet door dat het steeds en steeds slecht met me ging, tot begin 3de toen kregen ze het door. ik vocht alleen nog maar op school was er maar 2 lesuren perdag dat viel erg op natuurlijk en me ouders werden ingelicht. ik moest naar maatschappelijk werk ( was er op mijn 13 ook al eens geweest niks voor mij) ging dus neit meer en dat vond school neit goed waar door ik met time out werd gestuur 4 dagen. best jo lekker vrij, kon doen en laten wat ik wou. toen moest ik weer naar school ik wou alleen nog maar dood deed de eregste dingen dingen die ik hier niet opschrijf om anderen niet op iedeen te brengen het was niet alleen op mij gericht maar op me hele gezin.

de herfs vakantie was geweest en ik moest weer naar school ik kwam niwet wel om te vechten met een etter die me altijd uit schold vrienden had ik niet was wel erg populer omdat ik het voor iedereen opnam tegen de leraren ik had me bekkie wel open kom me allemaal niks meer schelen. ik werd na een week van school gestuurd en moest bij de leerplichtamtenaar komen, zij zag dat eht echt heel erg slecht met mij ging en gaf me de rest van het jaar verplicht vrij. heerlijk jo haha ik klaarde weer een beetje op hqad er zin in om aan een nieuwe school te beginnen, helaas ging dat helemaal fout begon dingen van school te ontvremden, ging mezelf snijden was altijd dronken of stond in de klas, waarom ik me zo voelde weet ik nu eigenlijk nog niet waarom ik niet tegen al die mensen en stress kon, wat ik wel weet is als ik het woord moet hoor of hoorde dan slaatr er bij mij iets om en dan ben ik niet meer voor reden vatbaar gelukkig gaat dat nu beter. ik begon mezelf te snijden steeds dieper en erger en vaker school had eht door en die verbood het me wat mij er toe aan zette om het nog erger te gaan doen. ik ben toen zelf naar me moeder gegaan van mam ik heb hulp nodig al die jaren wou ik dat nooit en sloefg het keer op keer af nu wou ik het wel dacht ik, later bleek dat ik het wou om het huis uit te komen weg uit me leven weg van wie ik was. ik werd opgenomen toen ik net 17 was in ermelo op veldwijk de mooiste dag van mijn leven dacht ik toen. dat had ik goed fout het viel me zwaar heel zwaar, na 4 weken ben ik op time out gegaan en toen bleek wel weer dat ik niet thuis kon zijn ik hoorder er gewoon neit het was mijn huis neit ik ben anders dan al die anderen, mijn dood wens werd grooter en ging vaak bij de spoorweg overgang staan om te kijken waar en waneer ik het beste zou kunnen springen.

ik leerde in die periode mijn ex kennen en drugs mannetje met een hoop gezeik. hij gaf me aandacht en ik voelde me eem prinses ik dacht dat ik van hem hield en ik wilde een kindje van hem. het liep steeds meer uit de hand huiselijk geweld en verkrachting. we gingen verhuizen en ik dacht nu komt alles goed nieuwe omgeving nieuwe start straks een baby hij draaid wel bij. helaas werd eht steeds erger. ik was in middels wel opgehouden met mezelf te pijndigen, ik was ergens heel erg gelukkig met mijn zwangerschap, maar de andere kant was zo donker dat ik alleen nog maar het zonnige zag. ik ga niet veder op in wat er toen allemaal gebeurt is ben nu pas begonnen emt het te verwerken ervan me ex is nu in julie 2 jaar weg in juni word de jongste 2. toe me ex weg ging viel ik in een heel diep gat had het niet door alleen als de kids sliepen, me dood wens kwam terug dacht er alleen nog maar aan ik was weer begonnen met terapie en eindelijk heb ik wat gevonden wat me hielp en ben ik er ook achter gekomen wat ik heb ik heb bordeline een opluchting het ging beter met me ik was neit gek ik had wat. ik slik nu 1 keer daags 3 prozac 20 mg en ben sinds december neit meer depresief naar eigenlijk me hele leven het te hebben gehad ben eindelijk stabiel ken nog wel hoogtepunten en dalen maar lang zo heftig en diep neit meer. ik geniet van me leven met de kdis ik zie nu wat ik het leven kan brengen en niet het leven mij dat is een verkeerde inkijk geweest voor mij ik moet leven het leven kan mij niet leven en nu ik dat zie en voel gaat het steeds beter met me.

ik heb sinds oktober een nieuwe vriend en ben erg blij met hem hoewel ik het soms heel erg moeilijk en eng vind door alles wat ik al heb mee gemaakt. ik ben op mijn 17 afgekeurd en nu nog steeds ik moet dit jaar weer op keuring komen en dan gaan we eens kijken wat er voor mij te halen valt. de toekomst is ineens niet meer zo zwart en benauwend, wel dood eng maar das positief ik heb der zin in wil verder voor me kindjes en mij ik geniet van het leven.


ik ben zo zo zo blij dta ik dit nog mag mee maken dat ik toch elke keer op wat voor manier dan ook gered werd door de artsen me buurman of strijtlust

voor iedereen emt een doodwens ken wel gaan zeggen zoek hulp maar wij weten allemaal dat dat het niet is of we doen het niet of het helpt niet

kijk veder en leef je leven

willemijn

Ik ben 19 jaar en ongelukkig van sinds ik me kan herrineren.
Ik vind mezelf lelijk vanwege 15 moedervlekken in mijn gezicht ,
waar ik pas ene van heb laten verwijderen !
Wat me een zeer groot en nog lelijker liteken heeft achtergelaten.
Dit was eigenlijk de druppel.
(niet dat het der veel toe gemaakt zou hebben, want vroeg of laat...)

Ik heb bijna geen kennisen , nooit ware liefde gekend..
en in mijn vrije tijd verveel ik me meestal , en dat is al jaren het geval.
Voor mij is het genoeg geweest !!
Ik heb geprobeerd mijn look EN mijn gedrag MEERMAALS aan te passen ENZOVOORT..
En niets heeft een positieve invloed gehad op mijn leven !

Ik heb op zijn minst geprobeerd mijn leven te veranderen en ik heb gefaald.
Vandaar dat ik er een eind aan ga maken !
En de mensen die vinden dat dit egoistisch is, zijn zelf de grootste egoisten !
Want ik ben niet vanplan mij heel mijn leven opgesloten te voelen in mijn eigen lichaam,
gewooon omdat sommige geen verdriet kunnen verwerken Maar ondertussen wel hun plezier maken terwijl ik altijd achterblijf !

En hoeveel ik ook probeer , niets zal mijn leven verbeteren & geloof me .. ik heb iedere suggestie aangenomen !

het is gewoon beter zo :)


VAARWEL

Mooi verhaal, nicky, knap van je, dat je het nu zo ver bereikt hebt, respect, en geniet ervan, tis het waard/