Levensverhalen (pagina 1160)

Ik ben 17 jaar, mijn afkomst is suri/hindoestaans. Ik ben enigskind. Ik ben Nederlands opgevoed. Maar mijn ouders waren wel altijd streng en ik mocht nooit wat. Ik was vroeger een rustig meisje. Ik ben sinds ik op school zat bijna altijd gepest. In groep 2 ben ik bijna vermoord door een Nederlandse jongen uit mijn klas. Hij greep me bij mijn keel en ik kon bijna geen adem halen. Toen ik in groep 3 zat duwde een meisje uit groep 5 mijn gezicht in het zandbbak zodat ik bijna stikte. Ik weet nog steeds niet waarom ze dat deden. Mijn hele basisschooltijd ben ik bijna altijd gepest. En ook vaak gediscrimineert. Ik was dik, droeg vaak jongenskleding( ik was geen standaard meisje, gedroeg me meer als een jongen) en werd vroeger volwassener dan de rest van mijn klasgenoten. In groep 7 kreeg ik ook heel veel puisten. Er was altijd wel een rede om me te pesten. Ik was heel onzeker. Omdat ik altijd werd gepest begon ik het zat te worden en aggressief gedrag te vertonen. Na schooltijd wachtten de jongens uit de klas me altijd op met een groep en stonden ze met een hele groep om me heen. Ze spuugten op me, maakte grapjes over me, vernederde me, lachte me uit en ze wouden me niet laten gaan. Vaak gooide ze ook over met spullen van me. Aan het gepest op de basisschool is nooit wat gedaan, thuis praatte ik er nooit over. Als school mijn ouders opbelde over dat ik iemand had geslagen, kreeg ik klappen thuis. En niet zo´n beetje ook.
Mijn vader is heel aggessief en ik haat hem. Ik hou ook wel van hem maar ik haat hem meer dan dat ik van hem hou. Hij heeft me zo vaak in elkaar geslagen zonder reden, mijn vader is er nooit voor me geweest, mijn moeder was mijn vader en moeder. Volgens mij is mijn vader ook een pedofiel. Als ik alleen met hem ben voel ik me vaak niet op mijn gemak. Dat komt omdat 2 nichten van me mij verhalen hadden vertelt over mijn vader wat me totaal niet beviel. Ik heb nooit een band gehad met mijn vader. Ik kreeg ook nooit aandacht van jongens, dat mij ook heel onzeker maakte. Op de middelbare school, op mijn 13de leeftijd begonnen de grote problemen. Ik zat op een Vmbo school met merendeels allochtonen.(criminelen). Er liepen echt tuig rond op die school. Op die school werd ik weer gepest. Er was een populaire meisje uit een andere klas die de hele school tegen me opstookte. Ik ben altijd een lief, aardig meisje geweest met een goede hart en karakther, toch begrijp ik niet waarom de mensen altijd mij moesten hebben. Ik wou gewoon rustig naar school gaan en mijn diploma behalen. Toch ging er van alles mis. In de eerste klas ben ik 3 keer geschorst. Wegens vechtpartijen, ik heb een meisje in elkaar geslagen die tegen mij zei: Je kankermoeder. Ze kende mij niet eens. Toen flipte ik hem. Ik ben altijd al gepest, en ik praat er dan ook met niemand over, ik kropte al mijn gevoelens altijd op, tot ik uiteindelijk uitbarste. Ik ben zo vernedert op die school, ik ben zelf ook geslagen door jongeren daar uit het niets. Ik durfde ook nooit naar school, ik was bang voor de pestkoppen en ook bang voor mezelf dat ik ze zou vermoorden als ze tever gingen. Op mijn 13de leeftijd begon ik te spijbelen van school. Ik durfde niet meer naar school, en ging het criminele pad op. Ik sloot me aan bij allerlei gangs, een van de gangs heette: Bloods. Ik begon eerst als kleine crimineel. Ik steelde in winkels kleding en siraden en verkocht dat door. Toen begon ik met drugs dealen, en later begon ik na te denken waar het grote geld lag. Ik werd verslaafd aan geld en macht. En liep ook weg van huis. Ik ben zo vaak gezocht door de politie. Over heel Nederland kennen politie´s mij wel, dat is niet echt iets om trots op te zijn. Ik leerde van mijn nicht chatten op een chatbox. En ik werd ook verslaafd aan chatten. Want daar kreeg ik aandacht van jongens. Ik was zoveel aandacht niet gewend. Ik was 13 en wist de negatieve gevolgen er niet van in. Ik dacht: Ja, hij vind me leuk dit dat.
Nou dus niet, die jongens dachten alleen maar aan seks. Ik leerde een marokkaanse jongen kennen op de chat waar ik verliefd op was. Ik zag hem een keer op cam en was helemaal weg van hem. Later bleek het een loverboy te zijn. Ik ben door hem en zijn vrienden seksueel misbruikt in het huis van zijn ouders. Hij had het huis alleen omdat zijn ouders op vakantie naar Marokko waren. Ik weet nog precies wat er die dag is gebeurd. Ik was 13, de jongen waar ik verliefd op was heette Simo. Dat was zijn bijnaam. Hij was 18/19 jaar. En zijn vrienden waren ook van die leeftijd. Ik zag er op mijn 13 jarige leeftijd ook veel ouder uit en ik gedroeg me ook wel wat volwassener dan mijn leeftijdsgenoten. Ik ging dan ook met mensen van 18 jaar en ouder om. Soms ook ver boven leeftijd. Op een dag spijbelde ik van school en ging ik naar Simo toe. Ik was weggelopen van huis. Als het altijd na 5 uur in de middag was durfde ik niet meer naar huis. Want dat was voor mijn ouders al laat. En als ik thuis zou komen zou ik klappen krijgen en/of gezeik!! Onderweg naar Simo ben ik beroofd door een marokkaanse jongen, Ik ging naar Simo toe en vroeg of ik bij hem kon blijven slapen. Hij zei dat dat wel kon op bepaalde voorwaarden en dat hij wist wie me had beroofd, en dat ik mijn spullen zou terugkrijgen op bepaalde voorwaarden......(.......)!!
Om 3 uur snacht ben ik op straat gegooit nadat ik was misbruikt door een groep marokkaanse jongens in de gevaarlijkste buurt van Rotterdam. Ik zwierf rond op straat en liep richting een andere wijk waar een goede vriend van me woonde.
Ik stond voor die huis en een paar stappen verder van mij stonden een groep turkse/marokkaanse mannen.
Ik ben door 2 mannen van 22 (1 turk, 1 marokkaan)verkracht/misbruikt in de auto in een donkere bos, ze dreigde me te vermoorden, en het waren grote drugsdealers. De daders zijn nooit opgepakt. In de derde klas van middelbare school ging het wat beter.
Ik had veel vrienden maar ook veel vijanden. Ik werd alsnog soms gepest maar minder, omdat ze wisten dat ik meer en meer macht kreeg door criminele activiteiten. Ik deed op mijn 14de leeftijd al zaken met grote mensen van de leeftijd 30 en ouder. Ik zat echt in een andere wereld. Voor mij was het gewoon normaal. Mijn ouders konden me niet meer aan. IK was echt een probleemjongere. Niemand begreep me.Ik had altijd zoveel problemen. Ik haatte mijn leven. En ik wilde gewoon dood. Ik ben wel 1000 keer beroofd en misbruikt. Op het gebied van jongens was ik zo beinvloedbaar, omdat ik zo onzeker was. Ik kon toendertijd geen nee zeggen. Ik begon met roken en blowen. En die nacht dat ik werd verkracht werd ik weer afgezet met de auto precies dezelfde plek waar ik was ingestapt. Het was ook mijn eigen schuld. Ik was zo dom om zo laat nog rond te hangen in zo een gevaarlijke buurt en bij vreemde mannen in de auto te stappen.
Ik was wel nooit bang om zo laat op straat rond te hangen. Voor mij was het een kick. Terug op de straten van Rotterdam werd ik de hele nacht achtervolgd door een vieze, ouwe donkere pedofiel. De hele nacht vluchtte ik voor hem. Toen het licht begon te worden ben ik uiteindelijk naar een politiebureau gegaan en heb aangifte gedaan. Mijn ouders kwamen me ophalen en geloofde me niet dat ik was verkracht.
Dat deed me echt pijn.
Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste serieuze relatie met een afghaanse jongen. Ik deed nog steeds zaken. Waaronder drugszaken, en ik handelde gewoon in spullen en deed zaken met loverboys en pooiers. Ik heb slechte dingen gedaan waar ik spijt van heb. Ik regelde meisjes die wilden werken voor pooiers. En ik kreeg daar geld voor. Mijn werk was ook spioneren, pakketjes brengen, en acteren. Ik hield veel van mijn afghaanse vriend toendertijd en stopte merendeels met mijn criminele activiteiten. Ik deed nog wel drugszaken met een irakeze man van ong. 50 jaar.
Dit is ook weer een heel verhaal even ingekort: Die man was dronken, ik was bij zijn huis(flat) ik keek naar beneden en zag mijn vader opeens, hij was mij aan het zoeken. Ik kreeg een paniekaanval want ik was natuurlijk bang voor mijn vader. Ik belde mijn vriend en mijn moeder op dat ze mij moesten ophalen. Mijn moeder was er eerder. Mijn fiets liet ik voor die flat. Mijn vader zou dan die fiets ophalen met zijn busje. De dronken irakeze man stond ook beneden bij mijn fiets. Mijn moeder en ik reden richting mijn vriend die had een auto geregeld en kwam richting mij omdat ik hem opbelde dat ik problemen had. Even later belde mijn vriend mij en zei dat hij was opgpakt en dat ik naar het politiebureau moest komen. Mijn moeder en ik gingen naar het politiebureau. Ik mocht mijn vriend niet spreken, ik moest met een agent meelopen. Het eerste wat de agent vroeg was: Heb jij een oude man in elkaar geslagen. Toen kwam ik erachter dat mijn vader die irakeze man in elkaar had geslagen met een biljartkeu. Ik zei dat ik van niks wist en ik zei ook niet dat mijn vader dat had gedaan. Ik moest een dag overnachten in een cel. En mijn vriend ook. Ik werd beschuldigd van mishandeling en heb ook vaker poltieagenten bedreigd. De volgende dag heb ik mijn vriend niet meer gezien die was allang naar huis en ik ging ook naar huis en las later een verslag van de politie. Daarin stond dat ik die irakeze man dwong om sex met mij te hebben voor 30 euro. Dat klopte absoluut niet en dat had die man gewoon verzonnen omdat hij wist dat mijn vader hem in elkaar had geslagen. Paar dagen later werd ik gebracht naar een jeugdgevangenis. Mijn gezinsvoogd had gesloten dat het voor mijn eigen veiligheid was blablabka. Daar heb ik 3 maanden en 2 weken gezeten. Daarna ben ik overgeplaatst naar een besloten inrichting(jeugdgevangenis)het poortje in groningen. In totaal heb ik 14 maanden vastgezeten OTS. Onschuldig gewoon wegens thuisproblemen, ben nooit strafrechtelijk opgepakt. Ik belde mijn vriend vanuit de gevangenis en hij zei dat hij niks meer aan mij had omdat ik vast zat en maakte het op gruwelijke wijze na 7 maanden relatie uit. Hij liet me vallen en al mijn zogenaamde vrienden ook. Als je vast zit weet je wie je echte vrienden zijn.
Mijn ouders hebben me alleen al die tijd gesteund en zijn dan ook elke bezoekuur gekomen in de tijden dat ik onschuldig vast zat. Ik ben sinds kort vrijgekomen en heb nu een lieve, irakeze vriend. We hebben nu 7 maanden een relatie. Ik ben nu 17 jaar. Over 6 maanden ben ik 18. En ik heb nog steeds problemen. Ik heb nooit zelfmoordneigingen gehad maar sinds ik 17 ben krijg ik steeds meer van die gedachtes. Ik vind het raar dat ik zulke gedachtes krijg want ik ben eigenlijk bang voor de dood en wegens mijn geloof mag ik ook geen zelfmoord plegen. Dat is hoe wij dat zeggen haram. Dat mag gewoon niet. Want God heeft me geen leven gegeven om mezelf af te maken. Als je zelfmoord pleegt krijgt je geest/ziel geen rust. Wij hindoestanen geloven dan ook in reincarnatie(leven na de dood). Maar toch heb ik zulke gedachtes, dan denk ik ik wil dood maar niet op een pijnlijke manier. Maar het is niet goed dat ik zo denk. Nog steeds loopt alles niet zo lekker. En ik ben geobserdeerd door mijn vriend. Ik kan nog steeds niet veilig door mijn stad lopen, er zijn veel mensen die haten.
En die jaloers zijn op de relatie met mijn vriend. Mijn vriend is 2 weken spoorloos en heeft niks van zich laten horen. Ik maak me zorgen. Op mijn nieuwe school MBo zorg en welzijn gaat het redelijk. En thuis gaat het redelijk. Ik voel me wel eenzaam, en mijn echte vrienden zitten zelf vast, dus moet ik me alleen redden. Ik ben mijn hele jeugd al deppri en ongelukkig sinds ik kon praten, en eenzaam geweest sinds ik erachter kwam dat ik geen broers en zussen had, en anders was dan mijn ouders en familie. Ik dacht altijd ook dat ik was geadopteert. Ik gedroeg me nooit als een hindoestaan. Ik gedroeg me altijd als een marokkaan of een neger. Ik ben altijd een apart geval geweest. Ik probeer positief te blijven denken. En door te vechten na alles wat ik heb meegemaakt, wat ik heb geschreven is nog maar een kwart van wat ik heb meegemaakt. En ik snap wel dat mensen zelfmoord willen plegen omdat ze zich ongelukkig voelen maar je doet er andere mensen heel veel pijn mee. God heeft je geen leven gegeven om jezelf te vermoorden. Denk goed na voordat je wat doet. Ik heb zoveel ellende meegemaakt en nog steeds maak ik die problemen mee en ik blijf doorvechten voor een gelukkig bestaan en ik blijf vertrouwen en hoop hebben dat mijn vriend wat van zich laat horen, dat ik uit het criminele circuit kom, dat ik mijn verleden kan vergeten en gelukkig word, dat ik mezelf accepteer hoe ik ben. Het leven is hard maar je leert van je fouten en het levensproces. Jij bent de verteller van je eigen verhaal. Als je iets wilt ga er dan voor en geef het niet zo snel op.
Uit je gevoelens door middel van schrijven, rappen, zingen, muziek, dansen of toneel. Dat doe ik ook.
Ik hou van de mensen die van mij houden. En ik geef geen fuck om de mensen die mijn leven willen verzieken en die mij en mijn vriend uit elkaar willen drijven. God is Love. Love is PaiN. Life is hard bud just a dream. One Love..

Ben het helemaal zat, mijn ouders zijn helemaal tegen mij, ik mag niks meer, mijn ouders hebben me zelfs verboden om met mijn vrienden om te gaan, ik rook, blow en drink om geen zorgen meer te hebben, maar dat houdt ook al snel op als ik thuis kom, thuis, ik kan het niet eens thuis noemen, ik voel me niet meer fijn in mijn huis, wil hier het liefst weg, wil zelfmoord plegen, maar heb het lef niet, heb al zovaak eraan gedacht om gewoon hier van het dak af te springen maarja, uiteindelijk doe ik het dan niet omdat ik niet durf, aan de mensen op de voetbal heb ik ook geen reet, die zeggen alleen maar van ja spring lekker joh, je bent toch nergens goed voor, ze hebben gelijk, ben een nietsnut, kan helemaal niks, mijn ouders zien mij als een mislukkeling, mijn broertje is een tyfuskind en mijn ouders blijven hem maar veranderen, het gaat klote op school, haal alleen maar onvoldoendes, als ik dit jaar weer blijf zitten is het de derde keer, ik voel me echt niet thuis hier en ook niet in deze familie, heb me al 1000 keer afgevraagd of ik niet geadopteerd ben omdat ik anders ben dan de rest van de familie, heb andere style, luister andere muziek en doe andere dingen dan de rest van mijn familie, wil hier echt weg, zie het echt niet meer zitten, vraag af en toe om hulp bij vriendinnen maar vind het moeilijk om erover te praten en zij kunnen mij ook niet echt helpen, waarom is mijn leven niet aan iemand gegeven die er wel blij mee zou zijn, waarom moet ik dit leven vernaggelen....

IK heb levenslang, pijn ondragelijke pijn eeuwig durende pijn ...weet je ik ben een moeder heb een lieve zoontje van 8 jaar. nog 10 jaar dan mag ik gaan. Ik wil zo graag maar ik kan nog niet weg ik moet mijn straf uit zitten ...ik weet niet waarvoor waarschijnlijk was ik zo'n slecht mens in mijn vorige leven dat ik dit verdien. nu probeer ik alles maar ik kan het niet goed maken ....ik ben waardeloos en nutteloos ik ben niet intellegent, ik ben niet mooi ben niet interessant, niet aardig , ik ben niets ...maar andere zien dat niet ze zien wat ik wil dat ze zien ..... mensen vinden mij aardig hahaha weet je wanneer ik aardig ben als ik aan een touw bungel.... of genoeg pillen heb geslikt en mijn lijf koud is ....ik wil dood maar ik ben zo waardeloos dat zelfs de dood mij niet wilt ... ja ik heb 't vaker geprobeerd maar ....'t lukt maar niet . ik heb levenslang nog 10 jaar dan is hij 18 jaar dan kan ik weg heb ik mijn verantwoord gedragen en is hij volwasse hij raakt dan niet beschadigd want tegen die tijd weet hij dat ik waardeloos ben en is die onvoorwaardelijke liefde van een kind weg.....ik kom bij de dokter ze hebben weer een vergroeiing in mij ontdekt, alstublief laat het dit keer eidelijk kanker zijn ....ik ben te laf om voor een trein te springen of iets dat daarop lijkt ....als kind wist mijn moeder al dat ik waardeloos was ...als puber de rest van de wereld en als volwasse .... mannen vinden het leuk om mij te neuken en dan zeggen ze dat ze toch niet van me houden ... ik ze jullie zijn intellegent ik zou ook niet bij mij blijven ....waarom neukt er niet een keer een man met aids me ......... of word ik niet verkracht en dood gemaakt achter gelaten als oud vuil wat ik ben ... ik keek naar peter r de vries en wilde Natalie's plaats maar altegraag in nemen. niemand zou om mij huilen alleen m'n zoontje misschien omdat ik 'zijn moeder ben en hij moet huilen. ik HAAT mezelf Ik HAAT mezelf IK HAAT mezelf ik ben laf dom en ik wil niet dat iemand van me gaat houden alsof iemand ooit van me zou gaan houden niet eens mijn moeder houdt van me waar om moet ik nog 10 jaar wachten het is niet eerlijk ik kan geen kinderen meer krijgen ...ik ben een slappe excuus voor een vrouw ..ik heb pillen nodig veel en alcohol puur ik durf niets de dood is zo mooi maar ik moet wachten ik heb weer wat testen gedaan ik hoop dat het positief is mocht ik baarmoederhalskanker hebben dan laat ik niets doen dat mag ik het is mijn lijf en mijn waardeloze leven ......ik kan niet eens voor mijn kind zorgen .......ik wil niet uit bed ik wil graag aan de drugs maar ik wil niet dat mijn kindje een verslaafde moeder heeft ...soms denk ik even dat ik wil leven maar ik ben als mijn hele leven ongelukkig .....ik wil niet meer ...maar ik met mijn straf uit zitten levenslang

ik lig elke avond huilen in bed ik voel me dan ellendig en in de steek gelaten. er is niemand die ik kan vertrouwen en vaak wil wil dan dood.

Al 15 jaar ben ik in leven, maar niemand heeft me ooit gevraagd of ik dat zelf wel wou. Moesten ze het mij ooit vragen, dan antwoord ik nee. Tot mijn 12 jaar, had ik ongeveer een gelukkig leven, geen ruzie's, geen problemen.. maar toen kwam het middelbaar. Ik moest en zou naar een 'goeie' school gaan. Maar of er ooit iemand gedacht heeft aan het feit of ik wel zelf naar die school wilde gaan? Nee...
Het leek allemaal heel spannend, iedereen vond het fantastisch om mensen te leren kennen, om plezier te hebben, om te studeren. Ik deed mee, voor de schein. De mensen moesten niet weten dat ik in werkelijkheid een stil en onzeker meisje was. De jaren vlogen voorbij, ik had enkele vriendinnen, maar niemand deed wat ik verlangde : luisteren. Ik wilde een luisterend oor. Iemand die ik kon vertrouwen, maar die person kwam maar niet. Nooit zal die persoon komen. In één iemand dacht ik dat ik hem gevonden had. Mijn jongen, een jongen aan wie ik mezelf gegeven had. Iemand die naar me luisterde, iemand die ik vertrouwde, iemand die achteraf mijn hart zou breken. Gelijk een oud stuk speelgoed heeft hij me laten vallen. En nooit heb ik nog iets van hem gehoord.
Sinds die dag, ben ik een wrak. Een wrak waar niets mee aan te vangen valt. Ik leef voor niemand. De ruzie's komen mijn oren uit. De vernederingen maken mij kapot, en de tranen... die blijven uit mijn ogen komen
De dag dat ik er niet meer zal zijn.. die komt steeds dichter bij!

Hoe moet ik begginen!
Ik ben 16 jaar en de laatste tijd ben ik niet meer blij zoals ik vroeger was ik ben steeds meer verdrietig en zit nog altijd te wachten op de tijd dat ik weer vrolijk word.vrienden ECHTE vrienden heb ik niet als ik de verhalen van andere mensen in mijn buurt hoor ben ik diep triest over hoe leuk ze het wel niet hebben.
mezelf snijden helpt de laatste tijd ook niet meer.
ik gebruik humor om mensen mij niet te laten kwetsen hoe triest is dat!ik zit hier op een focking vrijdag avond helemaal alleen afspraken maken doe ik en dan toch op het laatste moment afzeggen vrienden noemen ze dat.
ach weet je ik voel me ook vaak een aansteller er zijn mensen hier die echte redenen hebben hier.ik koop wiet om mijn problemen te proberenvergeten maar de laatste tijd lukt dat ook niet.

ik ben charlotte dus meisje van 13 en denk momenteel vaak aan zelfmoord. ik woon bij mijn vader en daar heb ik niet zo goed contact meer mee hij zegt dat ik later niks ga worden in mijn leven dat ik een slet ben enz. alle woorden di me vanbinnen kunne pijn doen. Hij slaag me ook af en toe! en niet zomaar een klets! De woensdag was hij op mij en begon me te slagen we waren toen in de keuken toen zei hij dat hij me wou doodsteken! dat was dan ook de angst van mijn leven! mijn moeder is me dan komen ophalen woensdag namiddag. Nu ja ik mag bij mijn moeder wonen maar mijn vader wil niet dat ik daar ga wonen en wil dat ik thuis blijf. maar als ik bij hem moet blijven wonen ga ik echt zelfmoordplegen! Ik wil nooit meer bij hem wonen ik wil bij mijn moeder blijven. natuurlijk is dat geen makkelijke zaak want dan moeten wij langs een rechter ofzo enja tis niet altijd dat ze accepteren om mij ineens trug bij mijn moeder laten wonen! Maar de enige oplossing dat ik geen zelfmoord pleeg is bij mijn moeder blijven wonen! maar spijtig genoeg denk ik dat het niet ga lukken! Ik wil echt niet trug keren naar mij vader ik ben bang en ben mijn zelfvertrouwe helemaal kwijt door hem! ik wil dood! ik wil niet bij hem! als ik er naar toe moet ga ik me zo zelfmoorden ik weet het zeker!

ik denk elke dag aan zelfmoord
en ben al honderden keren van plan geweest het te doen
mijn ouders maken altyd ruzie en slagen elkaar, op school is het kei stom en ik mag nooit weg
mijn moeder schelt me ook altijd uit
tis echt genoeg

Het is gewoon elke dag hetzelfde gevoel. Ik ken mezelf heel goed en denk goed na over gevoelens die ik heb. Ik kan er gewoon niks aan doen dat het gevoel mij elke dag weer bekruipt. Gisteravond heb ik liggen huilen in mijn bed als een baby. Normaal huil ik niet, niet bij andere mensen in ieder geval. Soms huil ik wel in mijn eentje maar dat ziet of hoort niemand. Ik heb absoluut geen medelijden nodig dat is het niet en mijn gevoels veranderen ook vaak. Gisteravond moest het er gewoon uit en heb ik ook hardop gehuild tot ik in slaap viel. Nu ik dit schrijf voel ik mezelf een beetje belachelijk omdat ik mijn gevoelns zo toon. Overdag ben ik gewoon normaal en zie je niks aan mij. Nadat ik mezelf in slaap had gehuild heb ik gedroomd dat ik constant zo een pijn van binnen had en dat ik met een groepje mensen buiten was, die ik ook in het echt ken. Ik kon het niet meer binnenhouden en heb toen gehuild bij andere mensen. Zij hebben mij toen wel geholpen. Maar dat is ook het enige wat ik wil. Ik wil gewoon dat iemand mij helpt mijn gedachten en gevoelns op een rij te zetten en onzekerheden wegneemt. Het klinkt misschien wel kinderachtig maar vaker spelen de negatieve kanten van mijn leven door mijn hoofd, dan de positieve. Ik probeer dan wel 'powerful thinking', alles op een zo positief mogelijke manier te zien en wanneer dat niet lukt te denken aan moment wat jou gelukkig maakte, maar soms lijkt dat zo ver weg.
Ik weet deels wel wat hetgeen is wat mij dwarszit. Het probleem is dat ik te veel mensen in mijn leven verlies. Op mijn 14e kreeg ik mijn eerste relatie, overigens niet de eerste waarmee ik intiem was geweest. Deze relatie heeft een jaar geduurd, vast dan. Ik vertelde hem dat ik misschien niet zo verliefd meer op hem was en hij kreeg daardoor contact met een ander meisje. Dat kon ik niet aan en probeerder hem terug te winnen, vooral omdat wij een onvolwassen relatie hadden en wel vaker zeiden dat het uit was. Ook zag ik hem nog elke dag en kusten wij gewoon. Hij wilde mij niet meer en toen leerde ik ook iemand kennen waar ik echt verliefd op was (achteraf kwam ik erachter dat deze jongen gewoon werd gebruikt door mij) en toen wilde mij ex mij wel terug. Laten we hem voor het gemak maar even Jordan noemen. Op dat moment wilde ik weer niet en hij belde me huilend op dat hij het niet aan kon. Hierna begon de stroom van vriendjes en ik werd heel depressief toen ik erachter kwam dat ik die jongen helemaal niet leuk vond en terug wilde naar Jordan omdat wij gewoon maatjes waren. Jordan was intussen al met dat nieuwe meisje maar sprak nog regelmatig met mij af. Domme ik, dat ik niet door had dat hij gewoon vies bezig was. Aan de andere kant had ik ook een macht op hem, het was heel raar. Hij kon er niet tegen als ik hem haatte of uitscheldde dat hij niks waard was, dan veranderde hij in een kleine jongen maar ondertussen zat hij wel van 2 walletjes te eten. Dit bleef maar doorgaan en ik raakte hem steeds meer kwijt. Hij trok steeds meer naar dat andere meisje toe maar ik had nog regelmatig seks met hem, meer omdat ik wist dat het gevoel niet zo snel wegging. Hij zei altijd nog dat hij van me hield enzo maar dat hij nu met haar is. Dat klinkt alsof ik heel dom was, maar op het moment dat wij met elkaar gingen waren we behalve verliefd ook echte maatjes. Ik begrijp dat mensen denken, dat zeggen ze allemaal, maar goed dit valt ook niet goed uit te leggen'. Op een gegeven moment had ik weer ene nieuw vriendje, maar ik gebruikte ze alleen maar omdat ik een rot gevoel in mijn hart kreeg als ik wist dat Jordan bij haar was. Het werd zo erg dat ik hem begon te smeken. Ik begon te janken ,te schreeuwen, te slaan, te schoppen. Niets hielp. Ik ging vaker hem achtervolgen en ik heb een keer 3 uur lang op hem gewacht omdat ik wist dat hij met haar was in een huis. Ik was echt van plan hem te vermoorden. Ik verandere helemaal en werd helemaal gek in mijn hoofd. Ik kon helemaal niet goed nadenken en was mezelf niet meer. Ik wist dondersgoed dat hij een spelletje speelde en dat ik mezelf erin verloor. Ik begon in 2006 een dagboek die ik nog steeds bezit. Elke nacht huilde ik. Ik dacht dit gaat wel over, ik ben nog een jong naief meisje. In 2007 verwaterde het contact tussen ons een beetje en ik kreeg een hele leuke vriend. Toch nam hij altijd nog contact met me op. In de tussentijd was hij ook samen gaan wonen met haar maar dat was al in 2006. Dat kon ik niet verdragen. Alle gevoelens kwamen weer naar boven en het heeft echt een tijd geduurd voordat ik dat kon accepteren. In juni van 2007 is het uitgegaan met mijn nieuwe vriend. Ik dacht bij mezelf: hoe kan dit nou, elke relatie die ik aanga, ik eis veel van ze en ik raak snel uitgekeken op iemand. Ik weet dat dat aan mij ligt. Ik maak impulsieve beslissingen en pas later zie ik dat ik er beter over had kunnen nadenken. Nog steeds zag ik Jordan maar wel minder. Ik had niet het gevoel dat ik nog verliefd op hem was, maar hij kende me zo goed. Ik had al heel lang ook geen seks meer met hem gehad. In augustus begon ik te smsen met een jongen die ik vanaf maart kende. Het begon vriendschappelijk. Hij was qua uiterlijk absoluut niet mijn type dus ik wist niet z goed wat ik ermee moest. Heel af en toe zagen we elkaar wel, hij woont wel in Amsterdam. We deden altijd wel leuke dingen, we hebben gezamenlijke vrienden, en na een tijd begon hij meer met mij te flirten. Ik durfde er niet op in te gaan want na verloop van tijd begon ik hem wel leuk te vinden, hij heeft echt een leuk innerlijk. Ik was bang, bang dat ik weer een relatie zou aangaan en dat ik niet kieskeurig genoeg ben. Ik ben heel kieskeurig maar dat doe ik tijdens de relatie. Er gingen maanden voorbij en ik dacht dat ik het misschien toch een kans moest geven. Ik had veel minder contact met Jordan en wanneer ik wel contact had, zei ik dat ik een vriend had en dat wij allerlei plannen hadden en dat het goed ging. Het was zo oneerlijk snap je, hij heeft het mij allemaal aangedaan maar hij heeft wel een leuke vriendin en een goede relatie en hij woont samen. Ik heb niks, kan geen relatie aangaan omdat ik niet baas ben over mijn eigen gevoelens, omdatik vaker mijzelf voor de gek hou. Maar op een gegeven moment ben ik dus wat vaster met die jongen gegaan. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik niet zo snel een vaste relatie wil omdat ik impulsief met beslissingen ben en snel op iemand raak uitgekeken. Toch werden onze gevoelens sterker voor elkaar. Ik dacht weer bij mezelf :'Dit gaat eindelijk eens een keer wat worden'. Voorheen was ik oppervlakkig en keek ik alleen naar uiterlijk om er vervolgens achter te komen dat qua innerlijk wij helemaal niet matchen. Maar bij deze jongen (Jason), voelde het dan toch wel goed, vooral omdat we hebben gewacht en omdat de gevoelens moesten groeien. Om deze redenen dacht ik dat het deze keer oprechter was. Op een dag , ik denk nu 2 weken geleden, kwam Jordan weer online. Hij zei tegen me:'Ik moet je wat vertellen'. Ik voelde een raar gevoel in mijn lichaam en ik wist wat hij ging zeggen. Hij zei het ook. Precies de woorden die op dat moment door me hoofd gingen. Ík word vader'.Ik was kapot. Ik kon het niet geloven en ik kan het nog niet accepteren. Waarom kan ik het niet accepteren? Ik moest erom huilen en nog steeds moet ik erom huilen. Per dag denk ik er wel tien keer aan. Ik zie hun samen en dat doet mij pijn. Dus okee, ik kan best met dat verdriet omgaan dat doe ik al de hele tijd. Maar dan denk ik aan Jason, ik ben zo erg! Ik kan hem dit niet aandoen. Ik realiseerde me gister, van alle jongens die ik na Jordan heb gehad ben ik van geeneen gaan houden. Ik kan dat niet. Omdat ik alleen aan Jordan denk. Ik word er gek van. Ik kan het niet meer aan, ik kan niemand vertrouwen niet eens mezelf. Dit is oneerlijk tegenover Jason. Als ik er nu al aan denk dat ik Jordan met zijn meisje tegenkom en hun kleine , ik kan dat niet zien. Ik moet hier weg. Ik kan dat niet meer aan. Het doet mij gewoon pijn. Elke dag ga ik toch door? Ik zeg elke keer het gaat wel over maar het duurt nu al zo lang!! Wanneer houdt het op? Niemand weet dat ik nog aan hem denk en dat ik er niet mee kan omgaan. Ik heb overwogen om naar een psycholoog te gaan maar dat kan ik helaas niet betalen. Ik doe mijn best echt waar maar zoveel dingen gaan mis. Ik wil gelukkig zijn maar ik kan dat hier niet zijn. Ik moet hem vergeten en niet met de kans dat ik hem elke moment kan tegenkomen. Dat ik hun vrienden zie. Nog 2 jaar nadat het uit was tussen ons kwamen naar me toe: hoe gaat het tussen jou en jordan?. Ik wil hem niet terug, we zijn veranderd. We passen niet meer bij elkaar. De Jordan waar ik van hou is dood, maar de persoon die van die Jordan houdt niet. Ik ben er nog en ik sta met lege handen. Ik doe zo mijn best om ook gelukkig te zijn. Ik werk veel, en ik doe een studie die veel tijd in beslag neemt en ondertussen neem ik rijlessen. Ik kan het niet meer aan. Ik heb ook ene schuld van 5000 euro waar ik mee zit. Ik kan het makkelijk af betalen want ik werk veel. Instead maak ik gewoon me geld op en laat ik de schuld staan. Ik zou graag iemand willen hebben die me geld zou kunnen beheren totdat de schuld afbetaald is, maar ik schaam me. Ik schaam me voor mijn gevoelens, ik schaam me voor mijn schuld, ik schaam me voor de persoon dat ik ben en wie ik ben geweest. Doordat ik veel werk (veel zitten) en studeer ben ik 10 kilo aangekomen. Elke dag ben ik erg bezig met mijn uiterlijk en mijn gewicht. Een maatje 36 zal ik nooit krijgen maar mijn normale maat is 38 terwijl ik nu op 40/42 zit. Ik voel me gewoon niet goed. Elke dag probeer ik dingen te doen die het beter voor me maken. Ik ben bijvoorbeeld lid geworden van een online fitnessschool. Ik zat op kickboksen en vind dat nog steeds een leuke sport maar ik heb er gewoon geen tijd voor.
Na gisteravond en de droom en het besef dat ik niet weet of ik van een man kan houden zonder kind, heb ik Jason een sms gestuurd: Misschien is het beter als wij elkaar niet meer zien, zoek er niet te veel achter.
Het is onduidelijk en voor hem een raadsel waar het opeens vandaan kont maar ik kan het niet uitleggen! Moet ik zeggen dat ik pijn heb omdat mijn ex van 5 jaar geleden een kind krijgt.
Ik hou van kinderen en ik wil er later 7. Financieel moet ik eerst wat sterker staan. Maar als ik er zo over nadenk dan zou ik nooit bij een man kunnen blijven die mij geen kinderen kan/wil geven. Ik zou dan niet een reden hebben om bij hem te zijn. Zo voel ik dat. Ik ben niet met liefde opgevoed of huilen omdat je verdrietig bent. Daarom kan ik het niet. Ik heb geen gevoelens als ik eenmaal gekwetst bent. Ik hoop niet dat u dit verhaal leest als van een naief jong meisje. Ik heb in de loop der jaren altijd zelf mijn problemen moeten oplossen van binnen. Ik ken mezelf heel goed en ik weet ook wat ik wil en kan. Alleen nu zit ik in de knoop en ik kan niet in deze stad meer blijven. Op kamers is geen optie. Dat is te duur. Er is geen oplossing voor mij. Niemand snap hoe het voelt dat is zo. Ik probeer er wel eens met mensen over te praten maar niemand interesseert zich ervoor. Ik kan geen zwakheden tonen en ik ben verdwaald. Ik heb hulp nodig maar ik kan dat niet krijgen. Ik durf niet eens zelfmoord te plegen, ik ben bang voor de dood. Ook ben ik gelovig, dus ik mag niet eens aan zelfmoord denken. Maar ik bid elke dag aan God of hij mij wilt helpen. Er gebeurd niks. Ik kan niet gewoon niet meer. Ik denk er met de dag meer aan. Anders was ik ook niet op deze site gekomen. Ik had altijd zoiets van: mensen die zelfmoord willen plegen die zijn dom. Maar nu snap ik het. Of ik depressief ben weet ik niet. Overdag kan ik wel normaal doen, maar soms onder de douche dan denk ik aan de manieren waarop en wanneer en steeds vaker het stemmetje dat dat de enige oplossing is en dat dat hetgeen is wat ik verdien. Later denk ik dan echt dat ik gek wordt. Zo ben ik absoluut niet, ik ben heel nuchter.
Dus ja, er zijn vele dingen die mij tegenhouden: geloof, hoop, sterkte, familie en nuchterheid. Maar ik weet niet hoe lang deze nog een belemmering blijven.

de reden waarom ik een eind aan mijn leven zou willen maken(al 15 jaar lang)is puur dat mijn goedheid zwaar misbruikt word.ik weinig reden zie waarom ik hier op dit wereldje zou moeten blijven.ik heb soms ook het idee dat ik tevroeg geboren ben.ik had geboren moeten worden in het tijdperk dat geld en geloof niet meer bestaan en iedereen er voor elkaar is.ik krijg nu voor de oveelste keer weer hulp wat ik zelf heb aan gegeven nodig te zijn aangezien ik nu weer diep weg zak.dit puur omdat ik door mijn vorige werk gever ook weer misbruik heeft gemaakt van mijn goedheid,en ik daar pas na een jaar ben achter gekomen omdat ik zo goed gelovig ben en vertrouwen heb in de mens.alsof ik het nooit leer.ik zit nu ook financieel aan de grond en weet niet hoe ik dingen moet gaan betalen,mijn schulden lopen nu toren hoog op.dit is niet echt bevordelijk maar mijn eigen schuld denk ik dan maar.je probeerd zo goed mogelijk te leven het iedereen naar zijn zin te maken en onder tussen word er gewoon misbruik gemaakt van je goedheid,en dat doet pijn.ik heb het 13 jaar lang verborgen weten te houden oor de buiten wereld maar dat trek ik nu niet meer.en of het verstandig was omdat te doen ......maar het is lastig om er met mensen over te praten die je na aan het hart staan.het is ook 1 van de redenen waarom relaties bij mij niet lang duren.ik ben erg gesloten en is moeilijk om tot mij door te komen.ook hier vertel ik lang niet alles wat mij bezig houd.maar het doet wel goed je verhaal iets wat kwijt te kunnen.in vergelijking met de verhalen die ik hier heb gelezen steld mijn probleem niks voor.maar tis voor mij erg genoeg om met de gedachten te spelen om maar te stoppen met leven.het liefst zou ik iedereen willen helpen maar dat gaat helaas niet.ik dank jullie voor het luisterend oor.ik hoop voor jullie voor mezelf dat het niet zover komt.

mijn dank Patje