Levensverhalen (pagina 1161)

Zo dat is er dan uit.
De meesten hier op deze pagina die verlangen naar de dood, Ik zal niet zeggen dat het nergens op slaat. Immers elk persoon heeft zijn eigen grens.
Wel vind ik nu een van de egoistischste dingen die je kaan doen, want je denkt alleen maar aan je zelf, voor jou zijn de problemen op gelost misschien. Ik geloof niet in dat hierna nog iets is, dus ik ga niet zeggen dat je er spijt van zal hebben etc. Maar voor de mensen in je omgeving is het wel erg pijnlijk, verdriet en radeloosheid zijn dan de woorden waar hun leven mee gepaard zal zijn. Buiten het feit dat ik zelf ook overwogen heb een eind te maken aan mijn leven, heb ik ook mensen verloren door zelfmoord, om de vreemdste redenen : Verbroken relatie, Ruzie met ouders, Pesten, N stoplicht dat op rood stond, n slecht cyfer. Maar heb ook gegronde redenen gezien. Zo had ik een vriendin die een ongeneeselijke ziekte kreeg waarvan met 100% zekerheid was dat ze hier niet van zou herstellen. Ook zei heeft terwijl het nog goed met haar ging een eind gemaakt aan haar leven. Niemand wist dat ze het zou gaan doen, Ze had alles in de puntjes verzorgd ze was slechts 17 jaar maar had een cd-rom met muziek en toespraak voor haar uitvaart klaar en een hele lange brief met haar motivatie. Ondanks het feit dat het in alle gevallen pijn deed om iemand op deze manier te moeten verliezen, heb ik het meeste vrede met de zelfmoord van mijn vriendin.

Mijn verhaal

Ik ben nu 25 bijna 26 jaar. de ellende begon op mijn 7e, vanaf mijn 7e tot mijn 14e ben ik misbruikt door mijn bloed eigen vader, mijn moeder had zgn niets in de gaten, vanaf mijn 6e tot mijn 14e heb ik zorg moeten dragen voor mijn zusje, en de huishouding ( niet alleen een afwasje of was in de wasmand doen, nee koken, ramenlappen, afwassen,dweilen, badkamer schrobben ga zo maar door ) Mijn moeder had hier niet zoveel zin in. Op de basis-school werd ik al gepest, Ik kon immers nooit buiten spelen omdat ik het huishouden moest doen, ik kon niet mee met schoolreisjes, zwemmen of wat voor extra activiteiten dan ook. Als het pesten nou alleen van mijn klasgenootjes kwam had het me niets kunnen schelen, maar het was een kleine gemeenschap (dorp bestond uit ongv 150 inwoners ons-kent-ons) Maar ook leraren en zelfs de schooldirecteur pesten er vrolijk in mee. en begrijp me goed, ik weet heel goed wat als grapje bedoeld is en wat als serieus. ook toen al. Zo kreeg ik standaard een 5 op al mijn toetsen die ik maakte, zodra ik mijn toets inleverde werd er al gelijk een 5 opgezet zonder hem ook maar in te kijken. en zo kan ik meer op noemen. op een gegeven ogenblik vond de directeur dat ik maar in het bijhokje mn lesjes moest maken, ik paste niet bij de rest van de klas. Ondertussen ging thuis de situatie onveranderd door. ik had geen vriendjes en vriendinnetjes, iedereen meed me of mocht niet met me omgaan van hun ouders. Waarom is me nog niet duidelijk. een andere school was geen optie, dat was te ver weg aldus mijn ouders en ach k moest er maar tegen kunnen. zij bezochten nooit klasse-avonden of iets dergelijks van school. Toen ik eindelijk mijn cito-toets mocht maken was ik opgelucht. want ondanks al die 5jes die ik standaard kreeg wist ik dat ik t goed kon. Nadat ik de toets gemaakt had ben ik na het toilet gegaan en heb stiekum een kopie gemaakt van de citotoets. Ik had een voorgevoel. En inderdaad, 2 weken later kregen we allen de uitslag van de cito iedereen uit mijn klas zat op minimaal mavo en de hoogste op havo /vwo en ik kreeg een ivbo verwijzing. Waarop ik een secondopnion heb aangevraagd met het doormij gekopieerde toets bij een andere basisschool. deze kende mij niet was ver weg, 3 dagen later kreeg ik hun uitslag, ik kon naar het vwo, maar hun advies was niet wets-geldig. Kortom ik moest ivbo gaan doen.
In iedergeval, heb mn opleiding gedaan, ben telkens hoger gegaan en uiteindelijk mijn hbo diploma gehaald.
In al die tijd misschien maar 2 "echte" vrienden gehad, dat genep prikte ik al snel door heen. het pesten ging door, immers oude school genoten gingen ook naar mijn nieuwe school.
Toen ik 14 was nam ik het radicale besluit dat het zo niet langer kon en stond op het punt mijn 1e zelfmoordpoging te doen, tot ik bekeek wat en waar het nou fout ging, ik was van mening dat het thuisfront mij tegen hield in mijn ontwikkeling en nam het radicale besluit thuis weg te gaan, mijn zusje 'smorgens nog netjes verzorgd, tasje had ik in de loop van de nacht al gemaakt met wat ik noodzakelijk vond, en de hond uit gelaten en zoals elke dag alleen met een stuk zwaardere tas de deur uit gegaan. dat was mijn laatste nacht thuis. Vervolgens kwam ik toen in aanraking met mijn ex, kort samen gevat werd dit ongv 10 jaar mishandeling, misbruik en nog wel meer, in die tijd meerdere pogingen ondernomen, helaas allen mislukt. mijn lichaam was te sterk. En ik kon niet bij mijn ex weg komen, was ik 5 minuten te laat thuis van het boodschappen doen sloeg hij me zo ongv half dood, waarop ik hoopte dat hij me helemaal dood zou slaan. aangiftes tegen hem stapelde op. de politie kon niets doen. Tot ongv bijna 2 jaar geleden. De parket politie kwam hem halen, hij had nogal wat boetes open staan. Ik was al op de hoogte van de komst van deze agenten, en had de pinpas een beetje gesaboteerd door m langs een magneet strip te halen. Contant geld was er haast nooit in huis omdat mijn ex bang was dat ik er dan vandoor zou gaan. Kortom nadat zijn pinactie mislukte moest hij mee naar het bureau. toen heb ik mijn kans schoon gezien en ben gevlucht, eerst heb ik bij mijn oma gezeten, maar wilde haar niet te lang belasten, mijn ex is geweldadig en dat wilde ik haar niet aan doen. Bij mijn ouders kon ik niet terrecht want die vonden mijn ex een schat, terwijl ze wisten wat hij met me deed. Vervolgens ben ik aan het oosten van het land geraakt op een kamer 2 bij 4 daar ben ik eerst zelf tot rust gaan komen, heb geprobeerd mezelf bij elkaar te rapen en een nieuw leven op te bouwen. in het begin was het erg moeilijk, je kent niemand eigenlijk sta je volledig alleen op de wereld. maar je weet dat het voor een goed doel is. uiteindelijk kon ik mijn draai toch niet echt vinden in het oosten als noorderling en ben ik verhuist naar het westen. Kort daarna leerde ik mijn huidige vriend kennen via internet, na veel gesprekken tot diep in de nacht besloten we elkaar eens te ontmoeten, niet met de intentie voor een relatie maar gewoon als vrienden. Toen ik hem eindelijk in het echt ontmoet had bleek hij een nog grotere schat te zijn dan dat ik dacht, hij was ontzettend lief. nadat ik het weekend daar op de logeerkamer had doorgebracht en weer naar huis keerde en daar op de bank zat miste ik hem. vervolgens heb ik hem toen gebeld of hij langs wilde komen. dit is toen ook gebeurd, mijn huisgenootte vond t niet zo strak plan en gooide me omdat zij zelf een relatie had maar uit, toen nog eventjes in amsterdam gewoond bij mijn oom en tante iets later zelf nog een appartementje gehad in zuid-holland, en elke dag moest ik mijn vriend gewoon ff zien, toen ben ik eigenlijk daarheen verhuist k had immers alleen maar een tasje met kleren. Nu ongv 1,5 jaar later hebben we samen een ontzettend lief baby'tje en ben ik blij dat ik uiteindelijk geen zelfmoord heb gepleegd.

ik ben willemijn 21 jaar en moeder van 2 kinderen mijn dood wens die ik altijd heb gehad is gelukkig eindelijk op gehouden.

ik kan me nog heel goed herinneren dat als ik naar de peuterspeelzaal moest toen ik ongv. 3 was ik wou dood ik wou neit leven hoe jong ik ook was, laatst had ik het er over met mijn moeder en die zij toen, vandaar dat je altijd met zwart en bruin tekende, voor mij een raar moment dat het eindelijk herkent werd door iemand heb er nooit met iemand over gepraat tot ik 16 was.


ik was 4 we verhuisden van de buitenweg naar het kleine boeren dorpje, achter ons huis een speeltuin, toen helemaal geweldig natuurlijk. maar toen. een buurjongen kwam elke keer als ik der ook kwam ik mocht niet spelen tot hij aan mij had gezeten of ik aan hem het ging steeds veder en veder, het stopte toen we weer verhuisden naar onse net geboude woning. ik vond het daar eng, ik had net 2 nieuwe zusjes gekregen en dat betekende dat we met 5 meiden thuis waren, ik vond het echt niet leuk veel te druk en begon me steeds raarder te gedragen. me ouders en school wisten niet wat ze met me aan moesten en omdat ik nooit iets los liet hebben ze het maar zo gelaten. (dom) ik had me ups en downs ik weet nog erg weinig van die tijd dat ik op de bassischool zat.

ik ging naar het voordgezet onderwijs en dacht nieuw begin komt goed.
mooi niet het begin van het jaar ging goed hoe het einde dichter bij kwam hoe slechter het met me ging werd gek van alles en iedereen om me heen.

vakantie eindelijk pfff rust dacht ik mooi niet zucht, ondertussen had ik er ook nog een broertje bij gekregen toen ik 11 jaar was dus nog drukker in huis. me moeder kon het niet meer aan en het huishouden dat werd niet meer gedaan der was weinig te eten geen fruit enzo en me ouders zaten altijd te zeuren dat ze ons niet meer konden betalen waar ik bij was. ik werd der steeds booser om ik dacht bij mezelf " hallo jullie hebben voor 6 kinderen gekozen ik niet" zij het ook vaak maar het hielp nooit. ik wensde dat ik geadopteerd was ik wilde het zo graag geloven dat ik opzoek ging naar van alles helaas kwam ik het niet tegen. ik werd steeds depresieveren ging steeds vakker pillen slikken en op het dak zitten tot het moment daar was dat ik naar beneden zou springen elke keer als ik op het dak zat hoe laat of hoe vroeg het ook was kwam de buurman der weer aan ga der eens af.

begin van de 2de ging alles goed, tot het einde naderde ik ging spijbelen was bezig bet drugs alcohol en sex vooral sex, ik zocht liefde warmte aan dacht dacht het te kunnen vinden in sex maar helaas was dat neit zo ik werd er steeds depriere van en de dood wens was er nu elke dag er was geen dag zonder meer. ik ging mezelf pijn doen mezelf van de trap gooien en tegen meuren aan lopen, met me hooofd bonken. me ouders hadden nog steeds niet door dat het steeds en steeds slecht met me ging, tot begin 3de toen kregen ze het door. ik vocht alleen nog maar op school was er maar 2 lesuren perdag dat viel erg op natuurlijk en me ouders werden ingelicht. ik moest naar maatschappelijk werk ( was er op mijn 13 ook al eens geweest niks voor mij) ging dus neit meer en dat vond school neit goed waar door ik met time out werd gestuur 4 dagen. best jo lekker vrij, kon doen en laten wat ik wou. toen moest ik weer naar school ik wou alleen nog maar dood deed de eregste dingen dingen die ik hier niet opschrijf om anderen niet op iedeen te brengen het was niet alleen op mij gericht maar op me hele gezin.

de herfs vakantie was geweest en ik moest weer naar school ik kwam niwet wel om te vechten met een etter die me altijd uit schold vrienden had ik niet was wel erg populer omdat ik het voor iedereen opnam tegen de leraren ik had me bekkie wel open kom me allemaal niks meer schelen. ik werd na een week van school gestuurd en moest bij de leerplichtamtenaar komen, zij zag dat eht echt heel erg slecht met mij ging en gaf me de rest van het jaar verplicht vrij. heerlijk jo haha ik klaarde weer een beetje op hqad er zin in om aan een nieuwe school te beginnen, helaas ging dat helemaal fout begon dingen van school te ontvremden, ging mezelf snijden was altijd dronken of stond in de klas, waarom ik me zo voelde weet ik nu eigenlijk nog niet waarom ik niet tegen al die mensen en stress kon, wat ik wel weet is als ik het woord moet hoor of hoorde dan slaatr er bij mij iets om en dan ben ik niet meer voor reden vatbaar gelukkig gaat dat nu beter. ik begon mezelf te snijden steeds dieper en erger en vaker school had eht door en die verbood het me wat mij er toe aan zette om het nog erger te gaan doen. ik ben toen zelf naar me moeder gegaan van mam ik heb hulp nodig al die jaren wou ik dat nooit en sloefg het keer op keer af nu wou ik het wel dacht ik, later bleek dat ik het wou om het huis uit te komen weg uit me leven weg van wie ik was. ik werd opgenomen toen ik net 17 was in ermelo op veldwijk de mooiste dag van mijn leven dacht ik toen. dat had ik goed fout het viel me zwaar heel zwaar, na 4 weken ben ik op time out gegaan en toen bleek wel weer dat ik niet thuis kon zijn ik hoorder er gewoon neit het was mijn huis neit ik ben anders dan al die anderen, mijn dood wens werd grooter en ging vaak bij de spoorweg overgang staan om te kijken waar en waneer ik het beste zou kunnen springen.

ik leerde in die periode mijn ex kennen en drugs mannetje met een hoop gezeik. hij gaf me aandacht en ik voelde me eem prinses ik dacht dat ik van hem hield en ik wilde een kindje van hem. het liep steeds meer uit de hand huiselijk geweld en verkrachting. we gingen verhuizen en ik dacht nu komt alles goed nieuwe omgeving nieuwe start straks een baby hij draaid wel bij. helaas werd eht steeds erger. ik was in middels wel opgehouden met mezelf te pijndigen, ik was ergens heel erg gelukkig met mijn zwangerschap, maar de andere kant was zo donker dat ik alleen nog maar het zonnige zag. ik ga niet veder op in wat er toen allemaal gebeurt is ben nu pas begonnen emt het te verwerken ervan me ex is nu in julie 2 jaar weg in juni word de jongste 2. toe me ex weg ging viel ik in een heel diep gat had het niet door alleen als de kids sliepen, me dood wens kwam terug dacht er alleen nog maar aan ik was weer begonnen met terapie en eindelijk heb ik wat gevonden wat me hielp en ben ik er ook achter gekomen wat ik heb ik heb bordeline een opluchting het ging beter met me ik was neit gek ik had wat. ik slik nu 1 keer daags 3 prozac 20 mg en ben sinds december neit meer depresief naar eigenlijk me hele leven het te hebben gehad ben eindelijk stabiel ken nog wel hoogtepunten en dalen maar lang zo heftig en diep neit meer. ik geniet van me leven met de kdis ik zie nu wat ik het leven kan brengen en niet het leven mij dat is een verkeerde inkijk geweest voor mij ik moet leven het leven kan mij niet leven en nu ik dat zie en voel gaat het steeds beter met me.

ik heb sinds oktober een nieuwe vriend en ben erg blij met hem hoewel ik het soms heel erg moeilijk en eng vind door alles wat ik al heb mee gemaakt. ik ben op mijn 17 afgekeurd en nu nog steeds ik moet dit jaar weer op keuring komen en dan gaan we eens kijken wat er voor mij te halen valt. de toekomst is ineens niet meer zo zwart en benauwend, wel dood eng maar das positief ik heb der zin in wil verder voor me kindjes en mij ik geniet van het leven.


ik ben zo zo zo blij dta ik dit nog mag mee maken dat ik toch elke keer op wat voor manier dan ook gered werd door de artsen me buurman of strijtlust

voor iedereen emt een doodwens ken wel gaan zeggen zoek hulp maar wij weten allemaal dat dat het niet is of we doen het niet of het helpt niet

kijk veder en leef je leven

willemijn

Ik ben 19 jaar en ongelukkig van sinds ik me kan herrineren.
Ik vind mezelf lelijk vanwege 15 moedervlekken in mijn gezicht ,
waar ik pas ene van heb laten verwijderen !
Wat me een zeer groot en nog lelijker liteken heeft achtergelaten.
Dit was eigenlijk de druppel.
(niet dat het der veel toe gemaakt zou hebben, want vroeg of laat...)

Ik heb bijna geen kennisen , nooit ware liefde gekend..
en in mijn vrije tijd verveel ik me meestal , en dat is al jaren het geval.
Voor mij is het genoeg geweest !!
Ik heb geprobeerd mijn look EN mijn gedrag MEERMAALS aan te passen ENZOVOORT..
En niets heeft een positieve invloed gehad op mijn leven !

Ik heb op zijn minst geprobeerd mijn leven te veranderen en ik heb gefaald.
Vandaar dat ik er een eind aan ga maken !
En de mensen die vinden dat dit egoistisch is, zijn zelf de grootste egoisten !
Want ik ben niet vanplan mij heel mijn leven opgesloten te voelen in mijn eigen lichaam,
gewooon omdat sommige geen verdriet kunnen verwerken Maar ondertussen wel hun plezier maken terwijl ik altijd achterblijf !

En hoeveel ik ook probeer , niets zal mijn leven verbeteren & geloof me .. ik heb iedere suggestie aangenomen !

het is gewoon beter zo :)


VAARWEL

Mooi verhaal, nicky, knap van je, dat je het nu zo ver bereikt hebt, respect, en geniet ervan, tis het waard/

eeh ff serieus wat zijn jullie allemaal aanstellers. mischien is het dan wel hard voor jullie maar je moet gewoon ff doorbikkelen denk aan een nieuw leven. ook al heb je geen geld trek een rondreis door de wereld zonder geld en je zult de nopg slechtere dingen van het leven zien. dus niet allemaal zo snel janken om een hondje dat dood is of voor een schuld van 500 euro ik kom self ook van de straat maar als je een beetje bikkelt kom je er wel heb nu een mooi appartementje en een leuke vrouw.

nou ik had met een turksejongen gehad en het was daar uit mee , maar ik ging er nog wel redelijk mee om , maar een maand later had ik met iemand die ik al 2 jaar ken en vond hij niet goed . en hij zit hele tijd te zegge nu da ik een kk hoer enzo ben en dat hij hem in het ziekenhuis ga slagen en mij ook
zit me hele dagen te bedreigen ,
op school gaat het ook niet goed en krijg alsmar op me kop voorniks thuis ook en weet niet meer wat ik moet doen .
ik snij me zelf ook soms als ik er echt nie meer tegen kan maar zit steeds met zelfmoord in me hoofd
wat moet ik doen ?
x

ik ben een meisje van 14 jaar... ik ben nogal dik en daar word ik erg mee gepest. ik vind dat nu echt niet meer leuk want, overal waar ik eigenlijk ben gebeurt het, op school op straat in winkels. maar niemand kan er wat aan doen. alleen ik maar bij mij is afvallen nogal lastig want mijn ouders en zus zijn oowk dik... maar dii steunen me niet als ik wil afvallen en daar heb ik het moeilijk mee... ik kan oowk bij niemand echt mijn gevoelens kwijt en dat wi ik wel graag kunnen want, tegen over mijn beste vriendin probeer ik me groot te houden. en ieder avond huil ik mezelf weer in slaap.. heeft iemand tips voor mij?

tienerjaren in kinderhuis
daar misbruikt door verzorger
pleeggezin bij oud en gefrustreerd echtbaar
met aversie tegen staat (ex NSBers en
para normale belevingen
2 echtscheidingen 3e huwelijk
alcoholist
bijreorganisatie achmea op straat
herseninfarct waardoor invalide
woning onbruikbaar verkopen
thuis w onen onhaalbaar
echtgenote diabeet en 1 oog blind
nu in verpleeghuis tussen
licht dementerenden

Ik snap veel van de emoties die ik op deze site lees. Zelf heb ik ook een zelfmoordpoging ondernomen, inmiddels al bijna 10 jaar geleden. In bad heb ik mijn pols doorgesneden en aanvaard dat ik zou sterven. Geen brief, geen aandacht trekken, gewoon dood willen. Ik ben er nog iedere dag blij mee dat ik destijds op tijd "wakker" schrok en het bloeden gestopt heb. Ik wil ook jullie behoeden om zelfmoord te plegen, en dan met name iedereen die nog in de puberteit zit. Geloof me, dingen gaan de komende jaren compleet veranderen. De meeste problemen van nu stellen dan niets meer voor en je kunt er wellicht zelfs om lachen. Bedenk maar eens hoeveel problemen je in je leven al gehad hebt, en je zal tot de conclusie komen dat de meeste problemen nu geen rol meer spelen. Precies hetzelfde geldt voor je huidige problemen.

Zeker als het gaat om financiele problemen, als je wat ouder wordt is een paar honderd euro heel makkelijk te overzien. Ook school, dat je enorme stress kan geven, til er niet te zwaar aan. Als je merkt dat leren echt totaal niets voor je is, en het ook niet lukt, dan zijn er genoeg andere alternatieven. Ja, je verdient wat minder, maar nog steeds genoeg om die paar honderd af te betalen.

Ook als je ouders je mishandelen, reken er maar op dat je over een paar jaar veel en veel sterker in je schoenen zult staan. Je zal sterker zijn dan hen, ze worden sneller oud dan je denkt. Ook dat probleem zal zich oplossen.

Zit je in over een liefde of kun je helemaal niemand vinden, ook dat lost zich vanzelf op. Naarmate je ouder wordt zal uiterlijk minder belangrijk worden en karakter een grotere rol spelen. De wereld is totaal anders dan het schoolplein.

Gun het jezelf in elk geval om oud genoeg te worden om als volwassene in het leven te staan, en je zult zien dat het werkt. Ben je onzeker? Ga op een vechtsport, en het krikt je vanzelf op.

Echt waar, als je eenmaal wat ouder bent wordt het leven een stuk leuker. Er zullen altijd problemen blijven bestaan, maar je zult ze beter kunnen relativeren en er makkelijker mee om kunnen gaan.

Succes in ieder geval.

Als je mijn leeftijd ziet zul je misschien denken, wat doet die hier.
Ik ben hier om jullie een gedeelte van mijn dagboek te laten lezen.
Ook ik heb vaak op het punt gestaan om uit het leven te stappen, vooral na mijn straatleven.
Ik ben heel veel verloren lichamelijk, geestelijk , ben vaak verhuist en heb zelfs uiteindelijk typhus opgelopen.
Ik schrijf vanuit mijn eenzaamheid, mijn doodsstrijd maar vooral vanuit mijn hart zoals ik nu leef.
Het leven is wat jij het wilt schenken.
En dit kan uit eenvoudige dingen bestaan.
Daarom mijn dagboek fragment.....

Straat-eten.

Nu mijn mannetje in het zuiden werkt moet ik het huishouden alleen draaien en met drie meiden is dat niet altijd even makkelijk.
Afspraak is, buitenspelen tot zes uur, dan naar binnen.
Aangezien ik ze niet altijd in zicht heb komen zij ook later binnen.
Geen probleem maar zij weten dat ik dan niet meer een hele maaltijd ga staan koken.
Gisterenavond was het weer zover.
En dus overleg wat wij eten wat snel gemaakt is.
Tosti's roepen de dames, uit de pan.
En terwijl de meiden elkaar bezighouden begin ik aan het smeren van de boterhammen.
Tweezijdig, kaas, pan op het vuur en beginnen maar.
Terwijl ik de boterham in de pan leg gaat mijn gedachte naar vroeger.
Zij moesten eens weten waarom ik dit zo doe.
Toen ik straat leefde had ik vrijwel geen eten, elke dag was vechten voor wat eten en een slaapplaats.
De politie Utrecht kwam uiteindelijk met een slooppand waar ik tijdelijk in kon wonen.
Tevens mocht ik een groepje mensen in huis halen.
De keuze was snel gemaakt, op straat liep ik altijd met een aantal jongens die net als ik geen harddrugs gebruikten.
En dus trokken wij met een groep van vijf man in het huis en konden wij eindelijk na twee jaar een eigen huis betreden.
Dit betekende ook dat wij een uitkering konden aanvragen.
Dit was bar weinig en wij moesten wel gewoon huur, gas en licht, belastingen betalen.
Wij leefde van ongeveer 25 gulden per week.
En hoewel wij dan een dak boven ons hoofd hadden was de honger nog niet voorbij.
Eten konden wij krijgen van de politie.
En dus liepen wij elke week naar het buro voor een plastic zak vol voorverpakt brood.
Twee sneetjes brood met een plakje kaas.
Niet bepaald smakelijk maar als je honger hebt......
De enige manier waarop wij nog echt redelijk een smaak konden krijgen was door het brood in een pan te bakken.
Ee pot pindakaas, een pakje boter, aardappels, uien, mayo en drinken, het wekkelijkse boodschappenlijstje.
Want van een brood haalde wij de kaas af en deden die op een andere boterham zodat er dubbele kaas opzat.
Beetje mayo en eten maar.
Een ander vast gegeven was aardappels met uien.
Schillen, snijden en in de oven.
Mayo erbij en eten maar.
Nog steeds heb ik van die kleine dingetjes die ik door mijn straatleven heb overgehouden.

Langzaam hoor ik de meiden binnen weer in mijn hoofd terugkeren.
De geluiden klinken zo vertrouw maar tevens zo beangstigend.
Wat staat hun nog te wachten ?
Ik kan hun niet beschermen tegen wat het leven gaat geven, ik heb ze op een wereld gezet waar ik hun gelijk in los moet laten.
Als ik Laura de fles geef en zij kijkt mij aan met haar prachtige babyoogjes dan huilt mijn hart nu al om haar verdriet, om wat ik niet kan voorkomen, over het verdriet wat ik niet kan weghalen.
En hoewel ik niet in God geloof bid ik bijna dat het verdriet uit kleine dingen zal bestaan.
Mijn drie meiden zijn een groot wonder, een onbegrijpelijk liefde die ik niet kan plaatsen, waar ik elke dag weer door overweldigd word.
En wat zij ook doen, mijn liefde kan nooit groot genoeg zijn.
Die eenzame dagen, de honger, de koude, het verdriet, de angst, laat het hun bespaard blijven.
Maar er is nog een angst die mij bekruipt, dat ik hun zal verliezen, dat ik een van mijn meiden zal verliezen door ziekte en dood.
Want wat heb ik gedaan om hun te verdienen, wie ben ik dat ik drie prachtige meiden mag bezitten.
Dat ik onvoorwaardelijke liefde mag ontvangen nadat ikzelf heb gezien hoe het leven kan zijn.
Steeds denk ik aan de dagen dat ik bijna uit het leven ben gestapt, dat ik bijna deze liefde niet had kunnen voelen.

Het straatleven is niet slecht voor mij geweest, tuurlijk ben ondervoed geweest, heb typhus opgelopen en heb veel dingen gezien die nooit meer van mijn netvlies afgaan.
Maar tevens heeft het mij nog sterker gemaakt in wat ik geloof, in wat ik zou willen voor de mensheid, wat ik niet kan begrijpen als ik naar de mensen onderling kijk.

Een lach van mijn dochter vervuld mij met het gevoel van nederigheid.
Hoe is het mogelijk dat ik achter mijn fornuis sta en pantosti's maak voor mijn meiden, mijn kinderen, mijn gezin.
Wie had dat toen kunnen denken, ik niet.
En wat kan ik als moeder bieden, een verleden die bestaat uit praktijkervaringen die je niemand toewenst.
Mijn angst, dat zij mijn levensweg zullen nadoen, dat zij in mijn voetstappen zullen volgen en de wereld zullen zien zoals zij is, stervende en vaak liefdeloos.
Nemen mensen kinderen om een verkeerde reden ?
Want wees eerlijk, de oerreden is niet meer van toepassing, wij zijn allang vervreemd van onze oorsprong, van onze oerouders.

Ik hoor mijn meiden ruzie maken om een balloon, hoor Laura de boel bij elkaar gillen omdat zij een fles wil en ik glimlach, de wereld dringt weer tot mij door, de geluiden van mijn gezin, van mijn meiden, van mijn toekomst, van mijn redding.
En terwijl ik roep, wie wil mayo, denk ik aan die tijd van toen, toen ik tegen de jongens riep, wie wil er mayo en naar mijn warme huiskamer liep, in plaats van buiten in de kou te lopen, en wij ons straat-eten samen opaten.
Als ik de tosti's aan mijn meiden geef en ik zie hoe zij deze aanvallen denk ik, het ging dus niet om de honger, ik kan gewoon lekkere tosti's maken

Nicky