Als je mijn leeftijd ziet zul je misschien denken, wat doet die hier.
Ik ben hier om jullie een gedeelte van mijn dagboek te laten lezen.
Ook ik heb vaak op het punt gestaan om uit het leven te stappen, vooral na mijn straatleven.
Ik ben heel veel verloren lichamelijk, geestelijk , ben vaak verhuist en heb zelfs uiteindelijk typhus opgelopen.
Ik schrijf vanuit mijn eenzaamheid, mijn doodsstrijd maar vooral vanuit mijn hart zoals ik nu leef.
Het leven is wat jij het wilt schenken.
En dit kan uit eenvoudige dingen bestaan.
Daarom mijn dagboek fragment.....
Straat-eten.
Nu mijn mannetje in het zuiden werkt moet ik het huishouden alleen draaien en met drie meiden is dat niet altijd even makkelijk.
Afspraak is, buitenspelen tot zes uur, dan naar binnen.
Aangezien ik ze niet altijd in zicht heb komen zij ook later binnen.
Geen probleem maar zij weten dat ik dan niet meer een hele maaltijd ga staan koken.
Gisterenavond was het weer zover.
En dus overleg wat wij eten wat snel gemaakt is.
Tosti's roepen de dames, uit de pan.
En terwijl de meiden elkaar bezighouden begin ik aan het smeren van de boterhammen.
Tweezijdig, kaas, pan op het vuur en beginnen maar.
Terwijl ik de boterham in de pan leg gaat mijn gedachte naar vroeger.
Zij moesten eens weten waarom ik dit zo doe.
Toen ik straat leefde had ik vrijwel geen eten, elke dag was vechten voor wat eten en een slaapplaats.
De politie Utrecht kwam uiteindelijk met een slooppand waar ik tijdelijk in kon wonen.
Tevens mocht ik een groepje mensen in huis halen.
De keuze was snel gemaakt, op straat liep ik altijd met een aantal jongens die net als ik geen harddrugs gebruikten.
En dus trokken wij met een groep van vijf man in het huis en konden wij eindelijk na twee jaar een eigen huis betreden.
Dit betekende ook dat wij een uitkering konden aanvragen.
Dit was bar weinig en wij moesten wel gewoon huur, gas en licht, belastingen betalen.
Wij leefde van ongeveer 25 gulden per week.
En hoewel wij dan een dak boven ons hoofd hadden was de honger nog niet voorbij.
Eten konden wij krijgen van de politie.
En dus liepen wij elke week naar het buro voor een plastic zak vol voorverpakt brood.
Twee sneetjes brood met een plakje kaas.
Niet bepaald smakelijk maar als je honger hebt......
De enige manier waarop wij nog echt redelijk een smaak konden krijgen was door het brood in een pan te bakken.
Ee pot pindakaas, een pakje boter, aardappels, uien, mayo en drinken, het wekkelijkse boodschappenlijstje.
Want van een brood haalde wij de kaas af en deden die op een andere boterham zodat er dubbele kaas opzat.
Beetje mayo en eten maar.
Een ander vast gegeven was aardappels met uien.
Schillen, snijden en in de oven.
Mayo erbij en eten maar.
Nog steeds heb ik van die kleine dingetjes die ik door mijn straatleven heb overgehouden.
Langzaam hoor ik de meiden binnen weer in mijn hoofd terugkeren.
De geluiden klinken zo vertrouw maar tevens zo beangstigend.
Wat staat hun nog te wachten ?
Ik kan hun niet beschermen tegen wat het leven gaat geven, ik heb ze op een wereld gezet waar ik hun gelijk in los moet laten.
Als ik Laura de fles geef en zij kijkt mij aan met haar prachtige babyoogjes dan huilt mijn hart nu al om haar verdriet, om wat ik niet kan voorkomen, over het verdriet wat ik niet kan weghalen.
En hoewel ik niet in God geloof bid ik bijna dat het verdriet uit kleine dingen zal bestaan.
Mijn drie meiden zijn een groot wonder, een onbegrijpelijk liefde die ik niet kan plaatsen, waar ik elke dag weer door overweldigd word.
En wat zij ook doen, mijn liefde kan nooit groot genoeg zijn.
Die eenzame dagen, de honger, de koude, het verdriet, de angst, laat het hun bespaard blijven.
Maar er is nog een angst die mij bekruipt, dat ik hun zal verliezen, dat ik een van mijn meiden zal verliezen door ziekte en dood.
Want wat heb ik gedaan om hun te verdienen, wie ben ik dat ik drie prachtige meiden mag bezitten.
Dat ik onvoorwaardelijke liefde mag ontvangen nadat ikzelf heb gezien hoe het leven kan zijn.
Steeds denk ik aan de dagen dat ik bijna uit het leven ben gestapt, dat ik bijna deze liefde niet had kunnen voelen.
Het straatleven is niet slecht voor mij geweest, tuurlijk ben ondervoed geweest, heb typhus opgelopen en heb veel dingen gezien die nooit meer van mijn netvlies afgaan.
Maar tevens heeft het mij nog sterker gemaakt in wat ik geloof, in wat ik zou willen voor de mensheid, wat ik niet kan begrijpen als ik naar de mensen onderling kijk.
Een lach van mijn dochter vervuld mij met het gevoel van nederigheid.
Hoe is het mogelijk dat ik achter mijn fornuis sta en pantosti's maak voor mijn meiden, mijn kinderen, mijn gezin.
Wie had dat toen kunnen denken, ik niet.
En wat kan ik als moeder bieden, een verleden die bestaat uit praktijkervaringen die je niemand toewenst.
Mijn angst, dat zij mijn levensweg zullen nadoen, dat zij in mijn voetstappen zullen volgen en de wereld zullen zien zoals zij is, stervende en vaak liefdeloos.
Nemen mensen kinderen om een verkeerde reden ?
Want wees eerlijk, de oerreden is niet meer van toepassing, wij zijn allang vervreemd van onze oorsprong, van onze oerouders.
Ik hoor mijn meiden ruzie maken om een balloon, hoor Laura de boel bij elkaar gillen omdat zij een fles wil en ik glimlach, de wereld dringt weer tot mij door, de geluiden van mijn gezin, van mijn meiden, van mijn toekomst, van mijn redding.
En terwijl ik roep, wie wil mayo, denk ik aan die tijd van toen, toen ik tegen de jongens riep, wie wil er mayo en naar mijn warme huiskamer liep, in plaats van buiten in de kou te lopen, en wij ons straat-eten samen opaten.
Als ik de tosti's aan mijn meiden geef en ik zie hoe zij deze aanvallen denk ik, het ging dus niet om de honger, ik kan gewoon lekkere tosti's maken
Nicky
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.