ik voel me al sinds dat ik heel klein ben al doodongelukkig. ik kom uit een gezin met een nederlandse vader en een buitenlandse moeder, heb 1 broer en 1 broertje ik ben dus de middelste.
ik werd als kind door mijn vader en door mijn broer lichamelijk mishandeld en door mijn broer heel erg gepest. op school ging het ook altijd slecht want ik werd altijd door iedereen gepest klas na klas. thuis hadden mijn ouders altijd ruzie en de politie was al verscheidende keren bij mn huis geweest. ik was altijd alleen en werd op school, thuis, en buiten altijd gepest, ik had nergens rust. toen ik een jaar of 8 was braken mijn ouders het contact met de familie van mijn vader, ze probeerden onse levens kapot te maken en mochten mijn moeder niet omdat ze buitenlandse is en zeiden door het hele dorp door dat ze een hoer was. later dat ik 12 werd stopten de mishandelingen van mn broer en van mn vader omdat ik mezelf begon te verdedigen tegen de klappen. dus begon mijn vader me geestelijk te mishandelen. ik voelde me altijd zo ongelukkig en zo eenzaam.... ik had geen familie geen vrienden helemaal niks. de woorden die mn vader tegen me zei en wat anderen tegen me zeiden buiten of op school waren zo vernederend en zo pijnlijk dat ik zelfmoord wou plegen. hun woorden herhaalden zich eindeloos in mn hoofd. ik denk dat mijn jeugd de ergste jaren van mijn leven zijn geweest. ik werd ook altrijd door iedereen uitgelachen, ik kon ook niet goed opschieten met mensen van mijn leeftijd. in het land waar mn moeder vandaan komt had ik wel leuke familie en daar had ik het wel goed maar had nooit vrienden. totdat ik daar mensen leerden kennen buiten op de straat, het waren mensen van in de 30 en in de 40 en ze gebruikten allemaal drugs. ze hadden ook veel verdriet en voor het eerst had ik eindelijk vrienden, mensen die mijn gevoelens begrepen en ik die van hun en die ook dingen hadden meegegmaakt zoals ik. maar het foute was dat ik ook drugs begon te gebruiken ik wilde alles vergeten wat er was gebeurd al mijn pijn, eenzaamheid en verdriet en zelfmoordgedachtes die ik voelde vergeten, ik kraste weleens op mn polsen en heb een litteken. ik begon crack te gebruiken en te snuiven, dat ik weer terug kwam in nederland leerde ik ook weer mensen kennen ook mensen van in de 30 en 40, ik kan nou eenmaal alleen maar goed opschieten met oudere mensen en niet met mensen van mijn leeftijd. door mijn vrienden begon ik dus drugs te gebruiken en daarna voelde ik me nog depressiever,ik vond mezelf zo minderwaardig, als ik terugdacht aan alles wat er met me was gebeurd dacht ik echt dat ik geen moer waard was, als ik andere jongens zag van mijn leeftijd dacht ik altijd: waarom hebben hun vrienden en een vriendin en gaan ze uit en doen ze leuke dingen en lachen ze altijd? ik ben altijd eenzaam en gebruik troep en verkoop mn eigen lichaam.. (door de minderwaardige gevoelens was ik de prostitutie ingegaan) een aantal van mijn vriendinnen en vrienden deden het ook. dus ik begon in het dorp hier in nederland waar ik woon te tippelen snachts en dan werd ik door alle jongeren uitegscholden voor hoer en gingen ze me uitlachen en vervelende opmerkingen maken, ook was ik in een huis waar de klanten dan kwamen en dan ging ik met hun naar bed voor geld. thuis was het ook zo vreselijk, ik woon onder hetzelfde dak met mn vader en mn broer en het is afschuwelijk om zo te leven. tot nu toe gebruik ik nog steeds en bied ik mezelf nog steeds aan en is het thuis niet leuk, door dit en alles wat er vroeger met me is gebeurd wil ik zelfmoord plegen ik voel me doodongelukkig ik heb nog nooit een dag in mn leven gehad dat ik me gelukkig voelde. ik schaam me ook voor mn moeder want welke vrouw wilt er nou zo een mislukte zoon als ik??? dit is maar een klein stukje wat ik vertelt heb het is heel erg lang als ik echt alle vreselijke dingen moet vertellen wat er met me gebeurd is, kortom ik voel me mn hele leven al zo minderwaardig, mislukt en ongelukkig dat ik zelfmoord wil plegen.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.