In de 2e ging het mis met me, ik ging op allerlei rare manieren proberen om af te vallen. Toen dit niet lukte kwam ik in een soort gat. Thuis had ik veel ruzie en ik bedacht dat alles door mij moest komen. Op een gegeven moment liep ik met een masker op. Ik lachte gewoon zoals altijd, maar elk moment dat ik alleen was barste ik in huilen uit. Op een gegeven moment kon ik dit niet meer volhouden en moest ik zelfs soms even weglopen om te kunnen huilen. Ik ging ook met scharen en messen wonden maken (sneden), het bloed maakte me rustig. Met hulp van vriendinnen ben ik er weer (redelijk) bovenop gekomen.
Ik ging eigenlijk gewoon verder zoals altijd, zonder erover gepraat te hebben. In de 4e sloeg me dit keihard terug. Ik voelde me op een gegeven moment vreselijk. Het enige dat me nog weerhield van zelfmoord was de manier waarop. Ik kon geen manier verzinnen die niet vreselijk voor iemand anders zou zijn (om te vinden enzo). Een week lang huilde ik de hele dag door. Toch kon ik weer opkrabbelen.
De laatste tijd gaat het weer mis. In het begin kon ik nog omgaan met alles omdat ik begon met roken. Daarna ging ik gewoon elk weekend uit (maar mn geld blijft ook niet op mn rekening vliegen). Ik kan niet echt dingen noemen die mis gaan, maar niets lijk ik goed aan te kunnen. M'n ouders lopen me enorm te pushen met school (hoewel ik er goed voor sta) en school loopt ook de hele tijd te pushen. Dit omdat ik veel afwezig ben, maar dat is weer toe te schrijven aan hoe ik me voel. M'n moeder weet dat ik me niet helemaal lekker voel, en toch voel ik dat ik me steeds slechter ga voelen. Nu denk ik niet aan zelfmoord. Ik heb gezien bij een vroegere vriendin wat het met een gezin doet. Het gaat erdoor kapot. Toen ik weg wou heb ik ook bedacht dat het egoistisch is, en dat is het denk ik ook. Begrijp me niet verkeerd, ik snap het waarom mensen het willen doen. Maar please, ik ga binnenkort echt met iemand praten, doen jullie dat ook voor je er een eind aan maakt! Het is lastig om aan je ouders/vrienden/geliefde te vertellen dat je depressief bent/jezelf verwondt/iets anders. Vooral als je kinderen hebt, denk niet 3x na maar 10.000x, het doet zo'n pijn iemand te verliezen. Ik heb het ook bijna gedaan, nog geen 2 jaar geleden, maar nu ga ik hulp zoeken. Doen jullie dat ook? Misschien zelfs WEER?
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.