Levensverhalen (pagina 1131)

Ik denk er wel eens aan om een mix van pillen in te nemen... De antidepressiva die ik heb in combinatie met paracetamol. Of zo. Als ‘k op mijn leven terug kijk heb ik niet erg veel positiefs om naar terug te kijken. ‘k heb een levensloop moeten schrijven. Eigenlijk gewoon bijna twintig jaar ellende op papier... Nu spreken ze in termen als emotionele verwaarlozing. Het zal wel denk ik dan... Een broertje die verstandelijk iets achter is en daardoor meer aandacht nodig had. Daarnaast een periode (vanaf +- m’n zesde) een zus die anorexia had. Dus altijd spanningen thuis... Daarbij ook nog eens een nicht die manisch depressief is en rond die periode werd opgenomen in Raalte. Toen ik inmiddels dertien was, begon er voor mij naast thuis ook een rotperiode op de nieuwe school. ‘k zat in de brugklas, en was het mikpunt van de klas. ‘k kon dus voor mijn gevoel nergens meer naar toe, en huilde me toen als vaak ‘s avonds in slaap. (ook tijdens andere opleidingen heb ik momenten gehad dat ik weer in het patroon van gepest worden viel)... Tijdens die jaren (en erna) ben ik een aantal dierbaren verloren. En wat betreft mijn zus... Toen ze na jaren eindelijk van de anorexia af was, bleek dat ze schizofreen was. Dus opnieuw perioden van opnames e.d. En dit is eigenlijk nog maar een (klein)deel van mijn verhaal...
Vandaag de dag voelt het nog steeds als overleven... ‘k heb voor mijn gevoel ook nooit anders gedaan. ’k weet me vaak geen raad meer... ’k heb voor mijn gevoel niets om naar uit te kijken... ’k zie geen toekomst. Alle opleidingen die ik heb gedaan, zijn voor niks geweest... Of ik had er geen aanleg voor, of ik moest weer eens stoppen omdat ik weer eens tegen mezelf aanliep. Dat wat ik heb afgemaakt, vond ik zelf eigenlijk helemaal niet leuk om te doen. En dat wat ik graag wou, wou me meerdere malen niet lukken.

‘k loop bij het RIAGG, ben erg gesloten en durf vaak niet te vertellen wat me dwars zit. Nu willen ze graag dat ik in een groepstherapie (deeltijd) ga deelnemen, maar ‘k wordt bij die gedachte alleen al steeds wanhopiger. ‘t voelt alsof ik weer voor de zoveelste keer in de steek wordt gelaten. Zo van sorry, maar ik kan jou niet verder helpen. ‘k was eigenlijk al lang blij dat ik sinds een aantal maanden eindelijk naar het RIAGG durfde te gaan.( op dringend verzoek van een schoolpsychologe naar de huisarts gegaan om me door te laten verwijzen...)
Ik durfde eindelijk wat meer te vertellen, en me eerlijk/ opener op te stellen. (dus wanneer de psycholoog vroeg of ik kwaad op hem was, dit ook eerlijk toegegeven. Ik heb ook hier heel veel moeite mee, en weet vaak niet wat ik voel. Of ik ontken juist mijn gevoelens...wil ze dus niet waar hebben/voelen..) Ik weet wel dat ik al maanden lang somber ben en zelfs een keer een overdosis heb genomen. Maar eigenlijk niet echt om me van kant te maken. ‘k wou stom genoeg weten hoe het zou zijn, maar ‘k voelde er niet zoveel van. ‘k kreeg alleen maar een zwaarder gevoel in m’n hoofd en kon eindelijk weer eens slapen. ,maar eigenlijk wou ik me gewoon beroerd voelen, zodat ik eens een andere vorm van pijn zou ervaren of zo. Maar vond het op dat moment ook niet erg als het wel verkeerd zou aflopen. ‘k voel me eigenlijk constant eenzaam... Het maakt niet veel uit of er nu wel of geen mensen om me heen zijn.. ‘k weet dat ik depressief ben, maar ik kan het niet accepteren...

‘k heb nu constant de neiging om het bijltje er bij neer te leggen. Aan de buitenkant lijkt het vaak alsof er niets aan de hand is. Maar ik voel me gewoon doodongelukkig... ‘k heb veel last van huilbuien en gedachten aan zelfdoding. ‘k schaam me hier heel erg voor. Met moeite geef ik aan mijn leidinggevende (wanneer ze aan me vraagt hoe het met me gaat) aan dat ik me eigenlijk niet zo goed voel. ‘k werk dus nog wel, maar ‘k heb te kennen gegeven dat ik liever niet meer ‘s avonds werk. (werk was eigenlijk een bijbaantje van mij, maar kan er nu met het zelfde contract weliswaar, wat meer uren draaien...) ’k kan dus niet in de ziektewet omdat ik geen vast werk heb, ’k moet dus wel werken anders heb ik geen inkomen... ‘k ben gewoon vrijwel altijd vermoeid. Ondanks de dingen die ik nog probeer te doen. Zoals fitness, want ik wou afvallen maar ook vooral omdat het me iets afleiding geeft/ soms is het een manier van afreageren. Ik ga trouw na de wekelijkse gesprekken die ik met een psycholoog/psychotherapeut heb. Ik had me zelfs voor een korte cursus modeltekenen opgegeven, (wat maar een paar avonden is). Ondanks dat ik nog probeer dingen te ondernemen, om er niet teveel aan toe te geven. Voel ik me weer steeds meer afglijden. En worden de suïcide gedachten steeds sterker. Ook de neiging om mezelf weer te snijden wordt sterker... ‘k heb littekens aan de binnenkant van m’n arm omdat ik me tot een aantal maanden terug (+- 6 tot 12 mnd.) mezelf in de arm/pols sneed. Ik heb toen een schoolpsychologe moeten beloven om er mee op te houden. Maar ‘k heb dus nog steeds die drang. In mijn behandelplan staat de diagnose depressie met vitale kenmerken... Dat dus nu inmiddels al meer dan een jaar... Het lijkt alsof de tijd stil staat. Alsof ik niet meer echt meedoe in het leven. ‘k vlucht vaak weg in m’n eigen wereldje, daar voel ik me tenminste veilig. Ook al weet ik wel dat ik daar uit moet. ‘k ben een meisje van 26, ‘k heb voor mijn gevoel niets bereikt... ‘k leef nog steeds bij m’n ouders.. ‘k durf niet goed contacten te leggen, en al helemaal niet een intieme relatie.
‘k zit nog steeds met m’n verleden in m’n maag... ‘k ben waarschijnlijk mede hierdoor heel erg bang geworden om ruzie te krijgen met anderen/ bang dat anderen kwaad op mij worden. Angst om weer het mikpunt te worden. Mede daardoor erg geremd/verlegen. ‘k weet niet wat mijn grenzen zijn. Ik weet eigenlijk niet wie ik ben.
En ‘k weet soms niet meer wat te doen... ‘k zie het soms allemaal niet meer zo zitten. ik weet niet hoelang ik het nog volhou. Ik probeer het, maar ik vind het moeilijk... ik geef het toe, het is een beetje een uit de hand gelopen lang verhaal geworden.

meisje van 26,

Mijn grote liefde maakte het opeens uit omdat hij zei dat hij met zichzelf in de knoop zat en wat tijd wilde om na te denken. Hij zei de hele tijd dingen als, voorlopig is het uit. Ik wil nu wat tijd voormezelf, daarna kijken we verder. Ik zag jouw als de ware, als we echt elkaar ware zijn dan komen we wel weer bij elkaar. En meer van dat soort dingen.
Nu 2,5 maand later heeft hij opeens opnieuw iets met zijn ex waarmee het al 3 jaar uit was. Hij had 4 jaar iets met haar gehad en deed alsof ze goede vrienden waren. Hij zegt dat ze nu sinds 2 weken opeens nieuwe interesse in elkaar hebben en erover praten om opnieuw een relatie aan te gaan. En tegen mij zegt hij dat hij ook twijfelt om dat te doen, omdat hij ook van mij houdt.
Hij zei vervolgens dat hij woensdag langs gaat komen. Maar ik wilde niet zolang wachten omdat ik wist dat hij haar morgen weer zou zien. En ik niet wil dat het in de tussentijd inderdaad aan gaat.
Dus ik naar zijn huis, om met hem te praten. Kom ik daaraan, denk ik stemmen te horen in dat huis. Dus ik denk nou ik bel wel naar z'n mobiel, kijken wat er gebeurd. Nou er waren dus inderdaad andere mensen in dat huis, onderandere die meid. En lachen dat ze deden, zo van kijk nou ze belt, weet ze van geen ophouden. Hahahaha. Ik weet niet zeker of ze me voor de deur hebben gezien, maar de kans is best groot.
Ik kan me dus totaal niet meer in mijn die vriendenkring vertonen, we hebben namelijk een aantal gemeenschappelijke vrienden. Als ze me hebben gezien dan zullen ze me daar nog minstens een jaar om uitlachen.
Ik hou zo veel van hem, ik kan dit gewoon niet aan. Ik heb eerder last gehad van liefdesverdriet, maar dit is echt extreem. Hij spiegelde me altijd voor dat we een toekomst samen zouden opbouwen. En opeens zet hij me aan dat kant, omdat hij geen relatie aankan en dan is hij opeens met haar.
Ik heb nog nooit zoveel van een man gehouden. Ik slaap niet meer, ik kan nauwelijks eten. Ik probeer het niet al te veel om mijn werk enzo te laten merken. Maar ik sta echt op instorten. Ik heb er gewoon totaal geen zin meer in om te leven. Wat is leven zonder liefde? Ik geloof niet eens meer in liefde.
Ik ga proberen een week ofzo vrij te krijgen van mijn werk en leuke dingen te gaan doen ofzo. Maar als dat niet werkt, dan weet ik het echt niet meer.
Ik voel me zo in de maling genomen, zo voorgelogen en ik schaam me zo erg omdat ze me zo uitlachen. Ik lijk vast een of andere gek, dat ik daar aan de deur kwam. Door al dat slaapgebrek heb ik ook het idee dat ik nauwelijks kan nadenken. Ik vraag me af of ik ook zou zijn gegaan als ik niet zo moe was.

waarom is het leven zoo kut ?
ik voel me hier gwn niet welkom,
en wil weg van dit kut geval hiero.
ma ik weet dat ik een jongen van wie ik heel veel houw, niet in de steek kan laten.
ik weet gwn niet wat ik moet doen

ik trek het gewoon niet meer,er is teveel gebeurd,mijn vriend komt pas over 3 weken terug,hij zit in portugal,hij doet heel raar. de vader van mijn zoontje wil niks met mn zoontje te maken hebben. er is teveel gebeurt. hoe doe ik het? heeft er iemand tips? slaappillen?polsen doorsnijden? help alsjeblieft. want ik wil z.s.m. dood.

om alles te vertellen duurd wel heel lang.
maar soms heb ik geen zin meer.
ik ben getrouwt 4 kinderen.
onze relatie is goed maar naar 20 jaar huwelijk voel ik me nog steedts eenzaam.
ik heb niet echt iemand om te praten.
help me

Waarom zelfmoord plegen?
Er zijn enorm veel mensen die van jullie houden... zelfs besef je het niet.
Ik kan het weten...
Ik heb een gestoordheid maar toch zijn er mensen die met je inzitten...
Als je zelfmoord pleegt laat je die mensen in die steek... Diegene die van je houden...
Wees sterk, en wanneer je het minst verwacht zul je beseffen dat het leven up en downs heeft...

hallo i ben een meisje ik word bijna 12 overmorgen op 7 april maar ik wil er mee stopen het gaat niet meer ik voel me niet meer happy

alleen maar nog ruzie ik kan niet meer bij men verjaardag niemand intereseert het
ik voel me in de steek gelaten en op msn zegt men sus altijd ik kan niet meer leven zonder jou het zijn sreukjes ik ken ze seggen heel veel eens een keer val je tog in het diepste gat bij hun het is niet meer leuk om zo te leven ik heb een daboek van een half jaar bijgehouden er staat elkedag in ik heb ruzie gehad ,ben uitgescholden worden enz enz.
denk je dat dat leuk is ik kan niet meer ik ben nog maar net 12(twee dagen pas)
ik wil me niet zielig voelen maar niemand geeft meer iets om me ik vier niks met me verjaardag niets word mee geregeld nou heb ik misschien mijn voet zwargekneust en niemand intereseert het ik moet wel altyd thuisblijven omdat ik het met de in de sgool met de pyn niet uithou miss en dan ja ik heb er geen woorden voor je kunt je gevoel niet uitleggen dit is alles wat ik je kan zeggen je voelt je kut en dat is niet alles ik heb er al heel lang over naged8t om zelfmoord te plegen maar ik weet niet oe anders was ik er niet meer ik heb bang dat ik pyn heb maar nu heb ik ja ook al pyn nee ik weet niet ik heb gewoon bang om het te doen ik ga dan misschien iedereen missen ik kan het niet ik w8 nog een half jaar en misschien horen jullie het dan een meisje van 12 heeft zelfmoord gepleegt ik weet niet het nog niet maar ik w8t het nog een half jaar en als iedereen me dan nog afkraakt doe ik het !!!!!

doei
groetjes nicki .s

gulle zijt allemaal muug sgraal,,
voze kinderen de ene heeft er gwn geen zin in of den andere heeft een klein probleem..

ik zen pas gepakt met xtc,,
dus heel de buurt kijkt scheef nr mij
mijn moate moge nimeer afkome van hun ouders,,
kmoest nr een nieuw sgool waar dak me alles gebuisd ben vr de exaam :s
en kmag nimeer buite enzu,, terwijl iedereen rustig kan gaan fuiven:(

nu staan mijn koffers klaar mr m'n ouders weten het nog niet,,
ma als ik nog iet fix
wees gerust tis ineens een overdosis..

hallo, ik ben een jongen van 23 die het allemaal niet meer weet.
ma als ik al deze verhalen van jullie lees, dan denk ik bij mezelf, stel je niet zo aan jonge!!

ik ben al sinds mijn 16de verslaafd aan blowen,sinds een half jaar is mijn grote liefde weg. we waren 5 jaar bijelkaar.
we waren samen verhuisd, best ver weg van onze eigen vrienden, zo'n 60km.want we komen uit de zelfde vriendengroep.

nu het uit is, vereenzaam ik hier helemaal.
niemand kijkt nog na me om, (op m'n ouders en m'n zus na).
ik heb het gevoel alsof ik nergens meer bij hoor,alsof niemand iets voor mij intterees wat ik doe. namelijk helemaal niks, ik blow en comp.alleen nog ma.
in het weekend als ik dan bij mijn vrienden ben, is mi'n ex er ook altijd. die ontloop ik nooit.
ik weet het allemaal niet meer wat ik moet doen, het liefst wil ik er een einde aan maken, ik vind het leven helemaal niet mooi zoals zoveel mensen beweren.
er is niks dan ellende op de wereld, zet het nieuws ma aan,lees ma iets in de krant. alleen ma ellende!!
net zoals mijn leven op dit moment..

ik wil slapen voo altijd, ik wil dit doen doormiddel van slaappillen, ma ik weet niet hoeveel en welke??
na een psycoloog ben ik ook al 2 x een half jaar geweest, dit kost ten eerste veel geld en ten tweede heb ik er voor mijn gevoel niet veel aan gehad,
in het begin wel, daarna val ik toch weer tr in mijn oude patroon.

ik wil mijn lieve meisje terug, ma dat zal nooit meer gaan.
ze zeggen, ook voor jou komen weer leuke,en mooie tijden. ma ik weet niet of ik daar nog wel op kan wachten..
ik wil zo niet meer!!

Hallo. Ik ben 13 jaar oud.
ik heb bdd, dat is een ziekte.
die ziekte houd in dat je jezelf heel lelijk vind, en dat je jezelf niet goed kan zien in de spiegel zonder dat je moet huilen ofzo. dat is geen aanstellerij, dat is gewoon zo. dat hoort ook bij die ziekte. bdd lijkt wel heel iets op onzeker zijn, alleen is onzeker zijn normaal, en bdd is zegmaar het extreme van onzeker zijn.
ik heb ook bijna anorexia, ik eet bijna niks in de week. ik leef op avondeten en water. ik heb geen gevoel meer, ik voel niet of ik honger heb, of ik vol zit, of wanneer ik moet eten. ook wil ik graag zelfmoord plegen. ik heb mezelf ook een lange tijd gesneden, ik deed dat omdat ik mijn problemen kwijt wou, maar ikw ist niet hoe. dus dan ga je jezelf snijden. ik ben blij dat ik daar mee gestopt ben, want je raakt er aan verslaafd en je krijgt later veel spijt, ookal voel je je eerst goed als je weer een snee er bij hebt. het klinkt misschien raar voor een 13 jarige, maar ikw il egwoon een eind aan mn leven maken omdat ik iedereens leven verpest en omdat ik het niet verdien. ik zou graag willen ruilen met iemand die misschien ergens in de 70 is, en een ziekte heeft zodat hij/zij niet lang meer te leven zal hebben. dan ben ik ook van mn leven af op deze aarde. ik zie ook geesten, ik zie vaak mensen die er niet zijn, ik hoor ze ook. dat is heel eng. maarja, ik denk dat ik nog van alles vergeten ben te vertellen. maar dat maakt nu niet uit. dood zijn lijkt me heerlijk, lekker!