Levensverhalen (pagina 1129)

ik snap niet dat ik zelfmoordgedachten heb. word er moedeloos van. ik wil deze gedachten niet, maar ze overheersen. ik ben zo bang om dood te gaan dat het bjna een opluchting lijkt als het maar zo ver is. ik wil echt niet dood. maar waarom denk ik er zo vaak over na?

mijn ouders hebben altijd ruzie en als ik 1x wat vraag worden ze boos en beginnen te schreeuwen op school ging het goed.
maar op een dag was mijn plezier weg
elke dag ga ik met tegen zin na school ik voel me kut ik heb al vaak bij het medicijn klastje gestaan maar ik durfde het gewoon niet ik wil zo graag dood ik ben alleen bang dat als ik voor de trein spring het pijn doet en ik wil de mensen geen kut gevoel geven .
ik wil gewoon prongeluk overreden worden of expres ehtmaakt me niet meer uit het liefste wil ik hier weg ik heb niemand ik blijf alleen nog voor mijn vriendin omdat ik niet zonder haar kan als ik haar niet had had ik het alang gedaan ik voel me gewoon zo kut mijn ouders haten me .....
ik wil er echt zo graag een einde aanmaken!

Het begon allemaal toen ik 8 jaar was, ik was kwaad op mijn oom! Ik wenste hem de dood toe dat had ik nooit mogen doen en daar kreeg ik al snel spijt van. Een dag later was mijn oom gaan fietsen ik hoorde dat hij is verongelukt en hij later is overleden in het ziekenhuis. Ik dacht dat het mijn schuld was en ik was een jaar heel ongelukkig. Op 9 jarige leeftijd werd ik gepest op school, ik werd er ziek door en moest bij een psyhiater gaan. Ik was eindelijk 11 jaar en er waren 2 nieuwe jongens op onze school ze bleken allebij in mijn klas te zitten. Ik vertrouwde hen en we werden beste maatjes, tot op een dag ik kennis maakte met een pedofiel ik wist helemaal niet dat ik met een pedofiel te maken had op internet. Ik nam de twee jongens in vertrouwen en vertelde hen heel mijn verhaal. Een week later kreeg mijn moeder een telefoontje van de politie ze hadden die man aangegeven om mij te beschermen! Maar daar leek het niet op ze roddelde allemaal roddels over mij dat ik een hoer was en ik voor de webcam stripte voor oude mannen. Dat was helemaal NIET waar! Gelukkig geloofde mijn ouders dat en waren ze helemaal niet kwaad maar wel teleurgesteld. Ik wou hier gewoon even mijn verhaal kwijt ik word nu nog steeds gepest want het is weer opnieuw begonnen op mijn nieuwe school.

omdat ik heel veel wordt gepest
als 3 jaar lang, en dan denk je ook van waarom leef ik nog?!

sinds de zomervakantie van 2007 ben ik een stuk losser en minder verlegen en ga ik met een leuke groep jongens om. toen ik een keer uit was ws ik nogal aangeschoten en kon niet meer echt op me benen. een van die jongens zei kom maar even bij mij zitten. deze jongen vond/vind ik toen heel erg leuk, en nu nog steeds. na die ene keer spraken we stiekem af en zoenden we en vreeen we... ik was helemaal gelukkig totdat ik er achter kwam dat hij dat ook deed bij een vriendin van mij. ik was kwaad op hem, maar ik wilde hem ook niet kwijt.. dus ik zei niks. niks tegen hem, niks tegen me vriendin, tegen niemand.. maar ik moest toch elke keer weer aan horen hoe geweldig hij was bij haar en dat soort dingen. dit maakte me helemaal kapot van binnen.. ik wist niet wat ik moest doen totdat ik per ongeluk een keer in me vinger snee.. dit voelde zo fijn dat ik het vaker ging doen.. ik sneed maar waar ik kon snijden.. maar het liefst me armen.. de mensen om me heen hadden wel iets door maar ik deed alsof er niks aan de hand was.. en ik ging nog steeds met die jongen om.. in de vakantie was hij alleen thuis en ik bleef bij hem slapen.. toen hebben we het gedaan. en ik vond het geweldig al wist ik wel dat hij niks voor mij voelde, maar mijn gevoelens voor hem waren zo heftig.. we spraken af dat we het tegen niemand zouden zeggen.. en 2 weken later had hij een vriendinnetje nu nog steeds en zij is een vriendin van mij.. dit doet me heel erg pijn en als ik hun samen zie word ik verdrietig en wil ik het liefst zo snel mogelijk weg.. het is 1 keer zo ver gekomen dat ik heb geprobeerd om zelfmoord te plegen door voor een auto te springen maar de auto moest afslaan dus hij remde af waardoor ik alleen wat gebroken maar wel nog steeds leefde.. niemand weet nog wat er aan de hand en dat wil ik zo houden.. want als ze het weten worden ze gek en dat kan ik niet verdragen.. jammer genoeg moet ik nu leven met de vele littekens en woorden op me armen en me rug..

Ik ga het proberen kort te schetsen.
Mijn ouders hadden 2 zonen voor ik kwam, toen ik werd geboren was ik niet gewenst door mijn vader. Hij heeft dat altijd laten merken en heeft me psychisch gekraakt. Ik kon nooit iets goed doen en voelde me écht alleen op de wereld. Ik was 14 jaar toen mijn ouders gingen scheiden en dacht dat mijn leven wel kon beginnen. Maar niets was minder waar, ik begon mezelf te pijnigen. Er heerste een enorme chaos in mijn hoofd, de ravage was al aangericht.
Ik ben nu 28j en ben een complete mislukking. Ik ben volledig op! Er heerst zo'n enorme chaos in mijn hoofd en kan het écht niet meer houden. Ik zit al 6j in therapie en dit helpt wel voor even...
Ik heb me ooit al eens laten opnemen, dacht dat ik er toen sterker uitgekomen was... Blijkbaar niet dus!!!
Ik wil er écht uitstappen, het is genoeg geweest!!!

Even kort mijn verhaal doen:

Ik ben altijd al een probleemkind geweest. Toen ik geboren werd was men moeder dolblij maar in de kleuterklas ging het al fout. Toen vechtte ik al voor de eerste keer met een of andere kerel. In de lagere school werd het er niet beter op, men moeder moest zelfs naar de school komen omdat ik een blauw oog had. Ik zat vol frustratie. Waarom? Ik weet het niet. Ik was koppig, ik heb op de zwemles gezeten maar dat stond me niet aan dus deed ik alsof ik ziek was. Ik heb veel hobby's gehad maar nooit naar de training of zo geweest.

Omdat men uitspraak niet helemaal goed was moest ik naar de logopedie, na een paar jaar daar naartoe te gaan had men moeder het fantastische idee om dictie te volgen. Daar ook gevochten met een of andere blonde kerel die nu acteur is. Ik was nog geen 12. In het middelbaar ging alles beter. Ik interesseerde me meer en meer in computers and dat doe ik tot op de dag van vandaag nog. In het eerste middelbaar verloor ik men beste vriend aan de drugs, hij is nu een junk en ik weet niet of hij nog leeft. Men andere beste vriend werd thuis geslagen en werd heel dik omdat hij teveel at. Ik denk dat hij zen verdriet gewoon opat of zo. Hij ging nog mee naar het 2e middelbaar maar werd daar gepest en viel af. Na het eerste jaar latijn wou ik niet meer leren. Het was stom om te leren vond ik dus ging ik naar moderne wetenschappen.

Het 2e rustig uitgezeten en naar het 3e gegaan. Economie met 4 uur wiskunde. De richting waar je het minst moest doen en dat geen kut was als humane wetenschappen. Voor het eerst verliefd geworden, maar werd gewoon belachelijk gemaakt door het meisje in kwestie. Iedereen lachte me uit. Iemand spuwde zelfs op me. Ik begon naar metal te luisteren. Het maakte me blij ook al verstond ik er geen bal van. Ik had geen echte vrienden meer. Enkel mensen waarmee ik buiten op de speelplaats stond en dat was het. In het 4e werd het niet echt leuker. Ik had weer een hormonenopstoot maar had geleerd uit men fout en vertelde het niemand. Ik had het meisje haar gsm nr geregeld via via en begon met haar te smsen. Omdat ik zo'n trauma had van het 3e heb ik na een jaar smsen met haar, haar nooit gesproken. Ik weet niet wat zij er van vond maar ik vond het belachelijk en haatte mezelf. Ik vond mezelf zo'n nul, maar ik durfte gewoon niet. Ik heb toen heel veel gehuild en "gebroken" (het klinkt zo lullig) met het meisje. Ik ben toen heel verdrietig geweest dat ik half depressief was. Ik toonde het niet en lachte altijd, maar diep vanbinnen was ik kapot.

In het 5e en het 6e is niet zo veel gebeurd. Ik had geen echte vrienden meer en ging niet uit. Ik speelde altijd op de computer. Niets anders interesseerde me nog.

Het 1e jaar hoger onderwijs was een nieuwe start voor me. Ik ging alleen naar een hoge school ICT studeren en kon dus van 0 beginnen. Heb toen een nieuwe goede vriend gemaakt en we gingen veel uit. Té veel want niet veel later belande ik in het ziekenhuis met alcoholvergiftiging. Ik stopte met hem uit te gaan en sindsdien is hij aan de drank. Ben toen op zoek gegaan naar andere vrienden in men klas en had er 2 gemaakt. 1 is nu men beste vriend en we doen veel samen, de andere vertrouwde ik eerst maar hij heeft me verraden.

Omdat ik zo vol aggressie zat van het middelbaar en de lagere school sloeg ik vaak op de muur. Op een keer had ik een ader overgeslagen en had ik een grote bubbel bloed op en knokel staan, niet echt leuk zicht maar ja. Ik moest men aggressie kwijt en had wraak genomen op de mensen die me uitlachtte in het middelbaar en de lagere school. Mentaal iemand kappot gemaakt door zijn hart te breken en op mensen hun koten graffiti gaan spuiten. Het luchtte zo hard op dat ik gewoon moest lachen omdat ik wist dat ik ze klootte of pijn deed. Het gaf me een goed gevoel.

Ik leerde een meisje kennen dat ik doodgraag zag. Ik gaf alles aan haar. Ze woonde in Brussel dus moest ik steeds met de trein naar haar toe. Maar al snel bedroog ze mij en ik ging eronder door. Ik verdronk mijn verdriet en maakte veel ruzie. Ik vechtte zelfs met men beste vriend en werd wakker in men eigen kots. Het kon me geen fuck meer schelen en toen heb ik voor het eerst aan zelfmoord gedacht. Want wat is er in het leven? Liefde. Maar die had ik nooit gehad, en als ik ze had verloor ik ze al heel snel. Sindsdien heb ik meisjes gehad, maar nooit voor lang. Ik kan niet meer liefhebben. Ik durf niet meer liefhebben. Ik wil niet meer die pijn voelen die ik toen voelde. Ik ben toen doodgegaan.

Vandaag heb ik enkel mijn religie (christendom) die mij tegenhoudt van zelfmoord. Ik heb niets anders. Mijn ouders kijken amper naar me om en zijn aan het scheiden. Familie zie ik niet. Mijn beste vriend is er nog, maar ik durf niet tegen hem zeggen dat ik niet meer wil leven. Ik weet niet meer wat te doen. Het nut van het leven is weg voor mij. Waarom zou ik nog doorgaan? Om gelukkig te worden? Door wat? Niets maakt me nog gelukkig. Maar echt niets. Enkel adrenaline geeft me nog een kick maar ik kan moeilijk een roetsjbaan in men tuin zetten.

Fuck dit en fuck dit leven. Ik hoop dat iemand mij neersteekt of dat ik in het verkeer omkom want zelfmoord leidt me naar de hel. Fuck waarom voel ik me zo kut? Waarom maakt niets me nog gelukkig? Waarom doet leven zo'n pijn?

Wil mijn verhaal proberen in het zo kort mogelijk te vertellen.
Het begon 11 jaar geleden dat we moesten vernemen dat mijn zus overleden zou zijn niet op die dag zelf maar een half jaar later.
Mijn echte vader heeft ons 30 jaar geleden verlaten voor een andere vrouw.
Na 30 jaar ben ik mijn vader gaan opzoeken niet voor mij maar voor mijn kinderendie wisten dat ze nog een opa hadden.
Na een tijdje zoeken heb ik deze man gevonden waarik het gevoel bij had dat dit niet mijn vader was maar een vreemde.
Na enkele weken is mijn vader overleden.
Vorig jaar februari is mijn moeder overleden na een kort ziektebed ze had alvleesklier kanker.
Vorig jaar 31 maart mijn jongste zoon overleden na een noodlottig ongeval 17 jaar was hij.
In het afgelopen jaar heb ik heel veel momenten gehad om niet meer te willen leven.
Nu een jaar later denk ik dat nog steeds ik wil mijn pijn niet met andere delen niemand kan mij eigenlijk helpen het is de machteloosheid waar ik iedere keer tegen aan bots.
Mischien is het niet de beste keuze om aan zelf doding te denken, maar zo zo graag niet meer willen leven bij me zoon zijn.
Erwin

Ik heb er echt geen zin meer in, ik kan net zo goed meteen dood vallen.
Ik zie er wel leuk uit maar het intesseerd mij niks.
Wat heb je daarnaan, dat er mannen kijken. Die zijn allemaal getrouwd en willen wel een keer met mij vreemd gaan.
Ik ben nu op de leeftijd dat echt IDEREEN wel iemand heeft, en ik kan overal alleen naartoe, nou gezellig!
Alleen de pasen en de pinksteren en de Kerst vieren.
Ik werk op een kantoor, dat is best leuk, maar ook zo saai op een gegeven moment. Vriendinnen heb ik niet, ja 1 en die denkt alleen aan haarzelf een superegocentrische vrouw is het.
Ik luister altijd naar haar en gaaf haar advies, en als ik eens in de put zit, dan is ze keihard en zef; ja, daar hbe ik geen zin in hoor.
Ik heb een leuke flat, maar de gedachte dat ik hier de rest van m`n leven alleen moet zitten, dat trekt me ook niet.
Dat je alleen doodgaat en niemand die het een fuck kan schelen.
Om me heen heeft echt iedereen wel iemand en ik heb niemand.
Ik heb ook geen zin in 1 of andere lelijkerd.
En alle leuke mannen die ik zie die zijn al bezet, ze wonen allemaal samen of ze zijn getrouwd.
Ik baal ontzettend van m`n leven, ik heb er helemaal geen zin in. Ik was nog liever vandaag dood dan morgen. Ik ben echt superdepressief en ik weet niet wat ik eraan moet doen.
De zomer komt er weer aan, en kan ik weer alleen alles doen. Ik weet niet met wie ik op vakantie moet, ik wil liever niet alleen maar het alternatief is helemaal niet op vakantie.
Eerder ging ik met m`n broer, maar die heeft nu ook een vriendin waar ie mee gaat samenwonen.
Mijn leven heeft gewoon geen zin, beetje werken en beetje wassen en booschappen doen en tv kijken.
Het gaat echt nergens over.
Ik zou de lotto wel willen winnen maar die win iki natuurlijk niet.
Alleen het idee da tik nog 40 jaar zo moet leven, dat lijkt me niks.
De lelijkste mensen die hebben een vriend of vriendin en kinderen en ik heb niks. Helemaal niks.
Ik jank bijna elke dag omda tik zo eenzaam ben en me zo kut voel.
Ik heb er gewoon helemaal geen zin meer in.
Ik wil gewoon niet meer.
Niks interesseerd me en ik vind niks leuk.
Ik weet ik niet wat ik met m`n leven aan moet..ik wou dat er eens iemand was die het me kon zeggen en die van me kon houden en die bij me bleef en die me oppepte.
Maar er is niemand, iedereen leeft maar langs elkaar heen en je krijgt met niemand contact.
IK ben echt zo verdrietig elke dag.

Ik denk er wel eens aan om een mix van pillen in te nemen... De antidepressiva die ik heb in combinatie met paracetamol. Of zo. Als ‘k op mijn leven terug kijk heb ik niet erg veel positiefs om naar terug te kijken. ‘k heb een levensloop moeten schrijven. Eigenlijk gewoon bijna twintig jaar ellende op papier... Nu spreken ze in termen als emotionele verwaarlozing. Het zal wel denk ik dan... Een broertje die verstandelijk iets achter is en daardoor meer aandacht nodig had. Daarnaast een periode (vanaf +- m’n zesde) een zus die anorexia had. Dus altijd spanningen thuis... Daarbij ook nog eens een nicht die manisch depressief is en rond die periode werd opgenomen in Raalte. Toen ik inmiddels dertien was, begon er voor mij naast thuis ook een rotperiode op de nieuwe school. ‘k zat in de brugklas, en was het mikpunt van de klas. ‘k kon dus voor mijn gevoel nergens meer naar toe, en huilde me toen als vaak ‘s avonds in slaap. (ook tijdens andere opleidingen heb ik momenten gehad dat ik weer in het patroon van gepest worden viel)... Tijdens die jaren (en erna) ben ik een aantal dierbaren verloren. En wat betreft mijn zus... Toen ze na jaren eindelijk van de anorexia af was, bleek dat ze schizofreen was. Dus opnieuw perioden van opnames e.d. En dit is eigenlijk nog maar een (klein)deel van mijn verhaal...
Vandaag de dag voelt het nog steeds als overleven... ‘k heb voor mijn gevoel ook nooit anders gedaan. ’k weet me vaak geen raad meer... ’k heb voor mijn gevoel niets om naar uit te kijken... ’k zie geen toekomst. Alle opleidingen die ik heb gedaan, zijn voor niks geweest... Of ik had er geen aanleg voor, of ik moest weer eens stoppen omdat ik weer eens tegen mezelf aanliep. Dat wat ik heb afgemaakt, vond ik zelf eigenlijk helemaal niet leuk om te doen. En dat wat ik graag wou, wou me meerdere malen niet lukken.

‘k loop bij het RIAGG, ben erg gesloten en durf vaak niet te vertellen wat me dwars zit. Nu willen ze graag dat ik in een groepstherapie (deeltijd) ga deelnemen, maar ‘k wordt bij die gedachte alleen al steeds wanhopiger. ‘t voelt alsof ik weer voor de zoveelste keer in de steek wordt gelaten. Zo van sorry, maar ik kan jou niet verder helpen. ‘k was eigenlijk al lang blij dat ik sinds een aantal maanden eindelijk naar het RIAGG durfde te gaan.( op dringend verzoek van een schoolpsychologe naar de huisarts gegaan om me door te laten verwijzen...)
Ik durfde eindelijk wat meer te vertellen, en me eerlijk/ opener op te stellen. (dus wanneer de psycholoog vroeg of ik kwaad op hem was, dit ook eerlijk toegegeven. Ik heb ook hier heel veel moeite mee, en weet vaak niet wat ik voel. Of ik ontken juist mijn gevoelens...wil ze dus niet waar hebben/voelen..) Ik weet wel dat ik al maanden lang somber ben en zelfs een keer een overdosis heb genomen. Maar eigenlijk niet echt om me van kant te maken. ‘k wou stom genoeg weten hoe het zou zijn, maar ‘k voelde er niet zoveel van. ‘k kreeg alleen maar een zwaarder gevoel in m’n hoofd en kon eindelijk weer eens slapen. ,maar eigenlijk wou ik me gewoon beroerd voelen, zodat ik eens een andere vorm van pijn zou ervaren of zo. Maar vond het op dat moment ook niet erg als het wel verkeerd zou aflopen. ‘k voel me eigenlijk constant eenzaam... Het maakt niet veel uit of er nu wel of geen mensen om me heen zijn.. ‘k weet dat ik depressief ben, maar ik kan het niet accepteren...

‘k heb nu constant de neiging om het bijltje er bij neer te leggen. Aan de buitenkant lijkt het vaak alsof er niets aan de hand is. Maar ik voel me gewoon doodongelukkig... ‘k heb veel last van huilbuien en gedachten aan zelfdoding. ‘k schaam me hier heel erg voor. Met moeite geef ik aan mijn leidinggevende (wanneer ze aan me vraagt hoe het met me gaat) aan dat ik me eigenlijk niet zo goed voel. ‘k werk dus nog wel, maar ‘k heb te kennen gegeven dat ik liever niet meer ‘s avonds werk. (werk was eigenlijk een bijbaantje van mij, maar kan er nu met het zelfde contract weliswaar, wat meer uren draaien...) ’k kan dus niet in de ziektewet omdat ik geen vast werk heb, ’k moet dus wel werken anders heb ik geen inkomen... ‘k ben gewoon vrijwel altijd vermoeid. Ondanks de dingen die ik nog probeer te doen. Zoals fitness, want ik wou afvallen maar ook vooral omdat het me iets afleiding geeft/ soms is het een manier van afreageren. Ik ga trouw na de wekelijkse gesprekken die ik met een psycholoog/psychotherapeut heb. Ik had me zelfs voor een korte cursus modeltekenen opgegeven, (wat maar een paar avonden is). Ondanks dat ik nog probeer dingen te ondernemen, om er niet teveel aan toe te geven. Voel ik me weer steeds meer afglijden. En worden de suïcide gedachten steeds sterker. Ook de neiging om mezelf weer te snijden wordt sterker... ‘k heb littekens aan de binnenkant van m’n arm omdat ik me tot een aantal maanden terug (+- 6 tot 12 mnd.) mezelf in de arm/pols sneed. Ik heb toen een schoolpsychologe moeten beloven om er mee op te houden. Maar ‘k heb dus nog steeds die drang. In mijn behandelplan staat de diagnose depressie met vitale kenmerken... Dat dus nu inmiddels al meer dan een jaar... Het lijkt alsof de tijd stil staat. Alsof ik niet meer echt meedoe in het leven. ‘k vlucht vaak weg in m’n eigen wereldje, daar voel ik me tenminste veilig. Ook al weet ik wel dat ik daar uit moet. ‘k ben een meisje van 26, ‘k heb voor mijn gevoel niets bereikt... ‘k leef nog steeds bij m’n ouders.. ‘k durf niet goed contacten te leggen, en al helemaal niet een intieme relatie.
‘k zit nog steeds met m’n verleden in m’n maag... ‘k ben waarschijnlijk mede hierdoor heel erg bang geworden om ruzie te krijgen met anderen/ bang dat anderen kwaad op mij worden. Angst om weer het mikpunt te worden. Mede daardoor erg geremd/verlegen. ‘k weet niet wat mijn grenzen zijn. Ik weet eigenlijk niet wie ik ben.
En ‘k weet soms niet meer wat te doen... ‘k zie het soms allemaal niet meer zo zitten. ik weet niet hoelang ik het nog volhou. Ik probeer het, maar ik vind het moeilijk... ik geef het toe, het is een beetje een uit de hand gelopen lang verhaal geworden.

meisje van 26,