Levensverhalen (pagina 1122)

Ik Kan Me Niet Meer Beheersen Ik Sla Een Spiegel Stuk ,, Ik Sloeg Mijn LaveLamp Kapot Ik Sloeg ALLES kapot ,, ik moet nu naar een Zieknhuis voor onderzoek !!

nu ja als ze me niet normaal vinden , maar abnormaal nu ja .. Pech Dan

ik wil gewoon dood maar ik wil mijn familie en vrienden er niet mee belasten!!!!!!!!!!!!!

De laatste paar dagen kan ik maar aan 1 ding denken. Dat ik dood wil, het liefst zo snel mogelijk. Ik kan niet meer, ik ben op. Heb zo langzamerhand geen leven meer. Voel me niet alsof ik leef, eerder alsof ik wordt geleefd. Ik voel me niet alsof ik er ben, maar dat wordt wel van mij verwacht.

Nauwelijks slapen, me op school niet kunnen/willen concentreren. En dan bedeol ik niet 'Niet willen' Van geen zin hebben, maar niet willen van "Mijn gedachtes zijn met andere dingen bezig."

Mezelf in de wc opsluiten en daar een beetje huilen, mezelf snijden als ik thuis zit. Op een pro ana site zitten, om alles te verwerken (werkt niet ...) Kortom; Alles wat mis had kunnen gaan, gaat ook mis.

Bang zijn voor iedere toets, omdat je weet dat je gigantisch labiel bent en 1 misstap in je leven de dood kan betekenen.

Het leven gaat door en niemand lijkt mij te zien. Niemand lijkt te weten dat het slecht met mij gaat. Anderen in de klas zijn voor leerlingen en leraren veel zieliger, omdat ze misschien meer problemen hebben en er hun mond niet over dicht houden. Zoiets van: "kijk mij, ik heb een probleem en iedereen mag het weten en daarna ga ik heel zielig huilen!" Kom op! Krijg een leven! Daar kan ik zo boos om worden, niemand ziet dat het slecht met mij gaat. Dat ik door een hel ga. Ik heb misschien niet(s) (iets) heftigs meegemaakt, maar zo voelt het wel.

Ik kan zelf niet eens beschrijven waarop ik zo depressief ben. Waarom ik dood wil... Ik weet het niet. Vorig jaar ook al depressief, begin dit jaar opnieuw geprobeerd te leven, ging goed. Tot aan nu.

Hoe kan ik ooit geluk worden als mijn leven nu al een hel is? Als alles nu al verloren lijkt? School gaat goed, pro ana fout (ik eet gewoon:S) En ik ben nogal een perfectionist, dus niks is goed genoeg.

Doe gymnasium, en haal (meestal)voldoendes. Daar heb ik hard voor moeten vechten na vorig jaar om dat weer terug te krijgen, maar gelukt is gelukt. Nu ben ik onzeker, ben ik ontzettend gestresst voor een toets en alle cijfers (behalve wiskunde, want dat snap ik nooit) moeten boven de 7. Niet lager, dan ben ik boos, chagrijnig, teeurgesteld.
Ik weet. Ik ben veeleisend aan mezelf. Aan anderen daarentegen totaal niet. Als zij datgene wat ze doen goed vinden, is het mooi! Dan zal het wel god zijn ^^

Ik nu ook een persoon in de klas. Ze lopt de hele week al iedere keer jankend de klas uit. Krijgt van iedereen natuurlijk aandacht, want ze is ook zo zielig (niet) Ze zal ongetwijfeld problemen hebben, maar wat is voor iemand eenr eden om problemen te zeggen die er niet zijn. Zeggen dat je jezelf snijdt tegen iedereen die het maar horen wil en de rest.
Als je op die manier zegt dat je je snijdt, geloof ik er neit veel van. je hoeft het niet te doen als je het zegt want als je het zegt dan krijg je de aandacht er al voor.
En meestal ook andersom . Mensen die wel doen zouden niet snel zeggen..

Ik snijd me zo af en toe ook, maar als iemand uit mijn klas me zou vragen zou ik glashard ontkennen. Zo ben ik, en de meerderheid. Dat meisje is zo raar, zo moeilijk. Ik begrijp haar neit en ik erger me er dood aan?

Ik snap gewoon niet dat ik misschien ooit wel weer gelukkig kan worden. Hoe dan? En hoelang moet ik daar nog op wachten?

Vannacht 4 uur geslapen. Half 3 in slaap, half 7 er weer uit. ik kan u allen vertellen: Dat is neit prettig. Ik heb de hele week al slecht gesdlapen, maar dit breekt het echt! Jeetje.. Ik ben moe. Maar ik durf t wedden dat als ik vannacht (vanavond) in bed lig, ik weer neit kan slapen... Zucht, word al moe als ik aan denk.

Mijn ouders en gezin en familie en school weten van niks, ik doe/ben thuis heel vrolijk. Dat moet ook zo blijven. Als ze erachter komen dat ik mezelf snijd, dood wil en eetziekte heb ontwikkeld is het geen gezellig huishouden meer. Is het nu ook niet echt, maar dat is bijzaak...

Op school weet alleen de vertrouwenspersoon met wie ik laatst een gesprek aan heb gevraagd dat ik soms wel eens aan de dood denk. Maar toen was het ook nog soms. Nu is het dagelijks. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik hierna (na gesprek met vertrouwenspersoon) wel weer blijer zou worden, maar dat is dus niet gebeurd. Leraren (mentor en godsdienstleraar) spreken me aan. Dat is fijn, de aandacht die ikn zolang wilde, maar tegelijkertijd probeer ik me ervoor te verstoppen...
Ik voel me zo dom, leeg, waardeloos enzo..

Ik ~

wat moet ik nog hier gek ik heb alles opgeveven voor um meisje dat boven alles stond mun school mun vrienden mun werk alles is weg en dat alleen voor haar nu laat ze mij weer ziteen en ik wordt gek ik heb hier niks meer te zoeken zij is en blijft mun leven en zonder haar heb ik hier niks meer te zoeken... ik heb er helemaal genoeg van deze kutwereld hier en al zegt iedereen fuck haar ik msi haar en voor mij heeft het ;even geen zin zonder haar

Je weet je geen raad meer , komt door omstandig heden in een diep dal terecht, kind verloren aan kanker hij was niet verzekerd door een onoplettende fout ooit vergeten om de polis aan te laten aanpassen en dan begint de ellende. Lenen ging niet meer want de auto was stuk gegaan en er was een andere nodig om iedere dag bij ons kind te kunnen zijn want 70 km iedere dag op en neer leg je niet even met het openbaar vervoer af wat inmiddels ook onbetaalbaar is geworden. Kapot van verdriet moet je dan binnen enkele dagen zoeken om geld bij elkaar te krijgen zodat je je kind een waardig afscheid kan geven.Instantie's gemeente overal geweest O WAT VRESELIJK VOOR U krijg je dan te horen maar niemand die iets kan doen voor je. Dus radeloos met je ziel onder je armen verder zoeken naar iemand die je wil helpen. Eindelijk een bron gevonden om alle kosten te betalen, je schrikt je letterlijk dood als je ziet hoeveel dat een crematie of begrafenis kost als je dan alles zelf moet betalen maar ons kind had dit verdiend dit was het laatste wat we nog voor hem konden doen hij heeft tenminste een waardig afscheid gehad. Dan moet eigenlijk de tijd komen om te rouwen maar die tijd krijg je niet want je moet nog geld terugbetalen van niemand krijg je iets cadeau, er word alleen maar gezegt met iets andere woorden maar het komt hier op neer EIGEN SCHULD DIKKE BULT alsof je die polis met opzet niet hebt aangepast . Meer dan werken met z'n tweeen kun je niet want ook de gewone lasten gaan door en het word zwaar om alles te kunnen opbrengen met die exstra last erbij .De ene dreigbrief na de andere vliegt je om de oren en je weet je geen raad meer. Dan komt iemand met DE OPLOSSING ga naar de SCHULDHULPVERLENING wat een geweldig idee na 3 jaar ben je dan SCHULDENVRIJ. Nou even gaan informeren en ja hoor SCHULDENVRIJ EN ALLES WAT JE ZO DIERBAAR IS JE HUIS EN GA ZO MAAR DOOR INDERDAAD ALLES VRIJ EN KWIJT. Dan maar solliciteren proberen nog een baan te vinden, ook dat loopt niet wie wil er nou iemand van 54 jaar je bent dan gewoon te oud en te duur ook al worden hier in Nederland veel verhalen verteld dat er niet aan leeftijds discriminatie word gedaan laat me niet lachen dat zijn er maar weinig die dat niet doen.Dan laat je gezondheid je in de steek en heb je van de nek tot aan in de tenen fibromilagie , daardoor heb je dagen dat je verrekt van de pijn, nachten niet kan slapen omdat je niet fatsoendelijk kan blijven liggen gewoon door de pijn en omdat je hoofd geen rust krijgt door alle zorgen. Ja gek word je er van zo gek dat je eerst hoopt dat hierboven echt een god is en dat hij je alstublief komt halen zodat jou polis die er wel is aan de andere gezins leden die je achterlaat kan worden uitbetaald zodat zij dan wel tenminste rust krijgen . Want de hoop dat er een god bestaat heb ik allang opgegeven .Want ik ben al zoveel mensen die me dierbaar waren kwijt .En dan is voor iedereen de beste oplossing als ik zelfmoord pleeg, ik heb geen zin meer om mee te maken dat ze je alles komen afpakken. Vele zullen me wel een lafaard vinden door zelfmoord te plegen maar dat zijn meestal de mensen die het zelf voor de wind gaat.
Nee weldoeners bestaan niet. Ik heb gebedeld heb zelfs ons staatshoofd een brief geschreven , ze vond het verschrikkelijk en daar hield het ook mee op. Eigen boontjes doppen mentaliteit telt hier buigen of barsten of alletwee. We hadden het niet breed maar waren niet ontevreden ook met weinig kun je heel erg gelukkig zijn, bij deze categorie hoorde ons gezin ook en we waren echt gelukkig en tevreden met wat we hadden totdat er iemand doodging .

Het begon allemaal eigelijk toen ik in groep 8 zat. Ik was namelijk anders als de rest en ik hield van andere dingen. Ik had kort haar en een beugel en bij mij was er nog helemaal geen sprake van vrouwelijke ontwikkelingen. Dus ik werd al snel een man-vrouw genoemd. Daarbij had ik ook veel ruzie met mijn ouders. Ik kon kennelijk niks goed doen en elke keer maakte ik ze toch weer boos hoe goed ik het af en toe ook bedoelde. De woorden JE BENT WAARDELOOS en IK WOU DAT JE EEN ANDERE DOCHTER WAS heb ik toen al vaak gehoord.
Toen mocht ik eindelijk naar de middelbare school, dat was echt heerlijk! Weg van die basisschool waar al die pestkoppen op zaten en weg van het verleden. Een hele nieuwe start zou ik maken. Ik was alleen even vergeten dat het populairste meisje uit groep 8 ook mee ging naar dezelfde middelbare school. En ja hoor, halverwege de eerste klas had ze tegen een aantal mensen verteld dat ze me in groep 8 een manvrouw noemde. Oftewel mijn naam ging van Stephanie naar Stefan. Voor dat dit gebeurde had ik een leuk vriendengroepje opgebouwd en had ik het eigelijk wel naar m'n zin. Ik deed alles wat je in die tijd doet. Ik was begonnen met roken ( stoer is dat dan he.. ) en vond mijn grensen uit met alcohol. Toen C en M begonnen met de pesterijen hadden ze al snel de hele groep waar ik mee om ging achter zich staan. Als ik naar leraren toe ging dan zeiden ze dat het wel mee zou vallen en dat ik is voor mezelf op moest komen. Ik had eigelijk maar 1 vriendinnetje en die zat gelukkig niet bij me op school. Met haar kon in praatten. Toen heb ik het op een gegeven moment maar genegeerd. In de tweede klas ging mijn beugel eruit, had lang haar en kreeg vrouwelijke vormen. Raar, wat die veranderingen met je kunnen doen. Oppeens vond de jongen die ik al heel lang speciaal vond mij ook interessant. Maar mijn beste vriendinnetje zei dat ik moest uitkijken want hij vond me eerst niet leuk en nu ik qua uiterlijk verandert was oppeens wel. Dat was niet goed en dat snapte ik. ( ze was ook 2 jaar ouder ) Toen ging eigelijk alles een tijdje goed. Ja thuis rommelde het altijd en af en toe was er ook een bliksemschicht maar het was te overzien. tot ik in 4 havo kwam en ik dreigde te blijven zitten. Mijn ouders deden er alles aan om mij maar over te krijgen. Maar niet helemaal op de juiste manier. Ze verboden me dingen, dwongen me tot studie begeleiding en sloten me soms op tot ik mn huiswerk had gedaan. Uiteindelijk bleef ik nog zitten. De tweede keer vierde was niet leuk. Mijn ouders zaten steeds op mn lip en eigelijk deed ik niks leuks meer. Mijn beste vriendin liet me vallen omdat ze een vast vriendje kreeg en ik moest weer naar studiebegeleiding. Doordat ik was blijven zitten ontmoette ik B. Met haar kon ik het heel goed vinden en bij haar kon ik mijn hart uitstorten. Het heeft me heel lang geduurt voordat ik haar kon vertrouwen. Het jaar daarvoor had ik een vriend gekregen maar die bleek achteraf net zo te zijn en over mij te denken als mijn ouders: IK BEN WAARDELOOS. Ik had het daar erg moeilijk mee en ik bleef ook nog een hele tijd bij hem, ookal wist ik dat hij met andere meiden ging en dat hij mij toch niks meer aan vond. Tot HIJ het op een dag uitmaakte. Ik was er echt kapot van. Ik heb gedurende die tijd veel ruzie met mijn ouders gehad en ben toen ook begonnen met zelfbesnijdingen en mezelf branden met een aansteker.
Ik had in dat jaar met Pasen een opleiding gedaan tot zeilinstructrice. Daar had ik dan ook een hele lieve jonge ontmoet. Maar ik was nog zo met mijn ex bezig dat ik het maar liet varen.
Dit keer ging ik wel over en goed ook. Mijn ouders waren blij en ik mocht daarom 4 weken lesgeven op de zeilschool. ( wat echt abnormaal lang was voor mijn ouders doen ) Na 2 weken kwam ik die leuke jongen weer tegen en na een week om elkaar heen gedraaid te hebben, hebben we toch met elkaar gezoend. De week daarna is hij met mij mee naar huis gegaan en toen hebben we echt wat gekregen. Tegen hem kan ik echt alles zeggen en hij is dan ook tot vandaag de dag mijn maatje, vriend en vertrouwingspersoon.
In 5 HAVO ging het weer fout. Mijn ouders gingen heel ver met het pushen van mij om goede cijfers te halen en om mij mijn examenjaar te laten halen. Dat werkte verkeerd om en daardoor kwam er alleen maar meer ruzie. Ik haatte mezelf. Mijn ouders vertelde me constand dat ik niks waard was en dat ik toch wel zou eindigen in de goot. Een nietsnut, trut, stom kind, rot kind, ik wou dat ik je nooit gehad had, je bent niks waard, ik schaam me voor je, ik heb echt alles gehoord. en je wild het niet maar je gaat er toch op een gegeven moment in geloven. Ik voelde me ook alsof ik niks meer waard was, nutteloos. Gelukkig had ik P en B die me er elke keer weer bovenop hielpen. Ik had al een tijdje geen ruzie meer gehad en ik weet niet meer wat ik deed maar bij mijn ouders knapte er iets. En ze gingen maar tekeer tegen me. Toen heb ik op het punt gestaan om er een einde aan te maken. ik had de strip met ibuproven al leeg gemaakt in mn hand en toen belde P. Ik kon het niet meer.
Sinds hij dat weet heeft hij gezegt dat ik echt hulp moet gaan zoeken omdat hij verdriet heeft om mij. Toen hij dat zei ben ik ook hulp gaan zoeken. De vrouw waar ik nu nogsteeds op maandelijkse basis mee praat heeft me toen geleerd hoe ik met gevoelens om kan gaan. Bijvoorbeeld door te schrijven.
Sinds dien gaat alles eigelijk wel beter. Ik doe nu een leuke studie, een ECHTE nieuwe start. Ik heb nog steeds ruzie met mijn ouders, mag niet op kamers van ze en ze zijn eigelijk alleen maar geinteresseert in hoe het met me op school gaat. Ik heb daar mee leren leven. Ik heb nog altijd een echt rotgevoel, een gevoel dat ik dood ga van binnen als mn ouders weer tegen me tekeer gaan. Maar ik heb geleerd dat als ik mijn mond houd, luister en voor de rest gewoon op mijn kamer blijf dat het dan wel te doen is en dat de ruzies dan verminderen. Op een dag zullen ze me moeten laten gaan en op een dag zal ik van ze af zijn. Tot die tijd hou ik me gedeisd en laat ik hun denken dat ze kunnen beheersen wat ik voel, denk en zeg.

Naar iedereen die erover nadenkt een einde aan zijn leven te maken: Misschien is het makkelijk praten maar er komen betere tijden. Praat er met iemand over want praten lucht al een heel stuk op. Ik weet niet hoe het is om op latere leeftijd nog dit soort gevoelens te hebben en ik hoop dat ik ze dan ook niet meer heb. Ik wil diegene alleen veel geluk toewensen en ik hoop dat ook jij kan zien dat er achter die wolken echt zonneschijn is..

pijn,verdriet,leegte...niks meer...

dat ben ik... dat was ik voorheen... dat zal ik altijd blijven... waarom ben ik nog hier? Voor wie doe ik het? Ik hield vol, voor mijn broertje en zusjes... zelfs die boeien me niet meer... Voor mijn ouders hoef ik het ook niet te doen... missen doen ze me toch niet...

Automutilatie, zelfmoordgedachten... steeds maar weer... ze denken dat ik er mee ben opgehouden... mezelf snijden... wat een vergissing van hun zeg... het wordt juist alleen maar erger... mijn pijn, verdriet, leegte wordt alleen maar erger... Ik MOET voelen dat ik nog leef... voor mijn gevoel ben ik al dood... ik adem...mijn hart klopt... maar leven... nee dat doe ik al heel lang niet meer...

Mijn vrienden zijn lief... ik hou van ze... mijn vriend is lief, ik hou van hem met heel mijn hart.... maar ook zij kunnen echt wel verder leven zonder mij....

Kapot, bebroken, verscheurd... nog meer wat ik ben... niks is positief aan mij... ik haat mezelf... ik heb er genoeg van.... voor mij hoeft het allemaal niet meer....
De dood... dat is voor mij de uitweg.... niet zozeer omdat ik dood wil... dat wil ik niet... de dood is voor mij de uitweg... omdat ik geen pijn,verdriet,leegte...niks meer... wil voelen...

sorry....

MM egoistisch?? dat vind ik niet.. al jaren leven voor anderen.. om hun het naar hun zin te maken is dat wel normaal?? dat is een vreselijke straf!! anderen gelukkig maken door op deze aardbol te blijven is niet goed voor je.. als je het leven echt niet meer ziet zitten en dat kan om wat voor reden dan ook moet je zelf die beslissing maken! en het is natuurlijk niet leuk voor de nabestaande maar iemand in je omgeving zien die altijd maar pijn, verdriet en super ongelukkig is van binnen is net zo vreselijk.. als ouder, vriendin of partner wil je zien dat jij gelukkig bent.. ben je dat niet dan zijn zij dat ook niet. ik vraag me af wat je op deze site zoekt? mensen volgen hun gevoel, hart en dat hou jij echt niet tegen.. mensen een schuldgevoel aan praten of uitmaken voor egoist.. dat doet ze nog minder..
respecteer de keuzes van wie dan ook. het zijn jou zaken niet en al was het jou pakkie an dan kun je het waarschijnlijk toch niet tegenhoude.
Linda

soms denkik aan zelfmoord omdak e zwart gat zie, tis e raar gevoel en dan verlang ik naar de dood keb al e poging achter de rug ma mn ouders moge daar niks van wete ksnij mezelf soms ook ma dasom andere pijne te vergete diepere pijne die tot in mn geest doordringe onlangs gingt echt megaslecht me mij omda iedereen tege mij was, ze hadn me vernedert tot op de grond kdacht dat ni erger kon ma die zwarte periode is nu gelukkig voorbij nu voelk me gelukkig en benk eel blij dat die poging is mislukt...
denk dus 2 mss 3 ke na voordaj zoiets doet

Ik denk al van mijn 12 jaar aan zelfmoord.
het is gekomen vanaf dat ze me op school begonnen te pesten van je bent veel te dun. En door nog veel andere redenen. ik denk elke dag van " pff, weer een dag dat ik langer leef"