Levensverhalen (pagina 1111)

Hallo,

Ik ben Jeffrey L. Kom uit gelderland.
Mijn leven ligt compleet overhoop en denk daardoor steeds vaker aan zelfmoord.
Me ouders liggen momenteel in een scheiding. Me ma is alcoholist en me pa suikerpatient. Alles komt op mij neer. Me ouders scheiding, me ma's alcohol probleem en me pa's ziekte. Zelf zit ik ook met een aantal problemen. Veel gezeur op me werk ze verwachten veel van me! En dat kan ik niet waar maken! Ik heb al aangegeven dat ik het niet aan kan en bezwijk onder de druk. Ze weten dan ook van mijn zelfmoord gedachtes. Dat is nog lang niet alles. Ik ben momenteel 21 jaar en heb een zoontje Delano van 2 maanden. Mijn enigste lichtpunt in deze tijd. Hij weer houdt me ook van zelfmoord. Maar de moeder van mijn zoon dat is inmiddels me ex. Daarvoor voel ik ook nog steeds zeer veel. Ze stoot me alleen af. Daardoor heb ik nu zelfmoord neigingen. Ik heb al een aantal keer langs het spoor gestaan en zelf me polsen proberen door te snijden. Maar dit wil ik eigenlijk allemaal niet. Ik hoop door van me af te schrijve een opluchting te krijgen.

Mvg Jeffrey L.

In feb heb ik in het ziekenhuis gelegen na teveel medicijnen. Ik ben er gelukkig goed uitgekomen. Lichamenlijk dan. Ook mocht ik na me ziekenhuis opname naar huis.Maar moest heel erg veel uitleggen. Ik ben drie weken geleden weg gelopen van huis. Houd wel contact ondertussen met mijn ouders. Maar als ik kijk naar me ouders zijn ze ondzettend verdrietig maar niet boos! Ze willen me helpen. Maar ik wil door niemand meer geholpen worden.
Niemand!! Hoe vaak heb ik om hulp geroepen... Er zijn dingen gebeurt die ik met niemand anders meer wil delen. Wat ik wil vergeten. Ik ben al drie jaar aan het vechten tegen een eetstoornis. Toen ik op me 16e bij jeugdzorg aanklopte aandacht vragen. Voor je zelf opkomen op school.
Ja tuurlijk!! Na ziekenhuis bij ggz geweest. Eten komt goed wel weer goed! Aan je zelf vertrouwen werken. Ik heb een verwijzing naar een anderen insteling gevraagd e uiteindenlijk gekregen. Nu loopt de hulp. Maar ik ben het vechten zo zat. Nu is iedereen verdrietig. IK had eerder moeten praten. Allemaal achteraf praten. Tuurlijk is het rot voor me. En vooral voor alle anderen!!! Ja het zou je dochter maar zijn. Als je er achter komt als ze 19 is voor het eerst met iemand van 13 in bed lag. Ja schoot eruit. Nee ik kom me afspraken niet meer na. Simpel weg omdat ik niet meer verder durf te kijken. Ik ben niet zielig!! Maar praten had ik eerder moeten doen!!
Ik heb de keuzes gemaakt. Twee jaar lang geprobeerd gelukkig te zijn. Ja tuurlijk is negentien erg jong!! Best wel veel te jong. En een God die geneest in de kerk zeggen. Ja die kan gewoon even helemaal oprotten!!! Een ding vraag ik aan jullie!! Verwacht van mij niet meer dat ik me groot hou!!
Tuurlijk wil opgeven. Jullie houden allemaal van me. Maar weet je hoe het voelt. Als mensen je liefde misbruikt hebbem. Nee dat heb ik ze dus nooit verteld. Hoe ze het zullen vinden? IK weet het niet meer. Wie zou me na 5 jaat nog geloven!!
Het makkenlijkste is opgeven. Maar dan..
Dat zal wel zwak zijn nu toch. Als ik het nu probeer. Bovendien wat als ik het zou overleven. Die angst wil nooit meer mee maken!! Die ik in het ziekenhuis had!!
Als ik nu opgeef ben ik laf!!
Want ik wil niet dood!! Alleen maar niet ZO leven. En ik ben er achter alleen ik kan dat veranderen. Ik hoop dat het heeft geholpen het even van me af te hebben geschreven.

Ik wil zo graag van dit akelige plek weg, ik heb alleen maar in mn leven ellende gekend, ik moet toegeven misschien ook veel soms een heel klein beetje hoop en geluk, maar dat gevoel verdwijnt gauw als de sneeuw voor de zon.
Ik loop al een tijd met zelfmoord gedachtes, ik wil het zo graag doen, ik heb alleen de moed niet, ik ben bang voor wat er gaat komen, is er wel iets?
Of zal ik gewoon weer een tragish zelfmoord geval zijn, dat na een tijdje word vergeten.
Ik heb een soort dubbel leven, op school ben ik het lacherige huppelende melige meisje dat zich altijd in vrolijke kleuren kleed, maar thuis weet ik wel beter.
Mn moeder was overleden toen ik 1.5 was, ikheb haar zelfs nooit gemist, omdat ik gewoon niet weet hoe een moeder moet voelen.Toen ik 9 was ben ik sexueel misbruikt door een pedofiel die computer les gaf aan kinderen in azc(asielzoekerscentrum) toen begonnen echt de zelfmoord neigingen, alleen ik durfde het telkens niet. In plaats daarvan werd ik ochten vroeg wakker van vrustratie begon ik aan mn haren te trekken en op mn hoofd te slaan, ik voelde me meestal heel erg eenzaam, mn vader was heel vaak vroeg weg om te werken, en dan was ik helemaal alleen.Maar dat was zelfs nog beter als wanneer ik in gezelschap met hem was, meestal is die gemeen en knorrig en als ik een klein foutje maakte zoals een bord laten vallen was het meteen raak, minder dan 5 min later zat ik onder de blauwe plekken , en bulten op mn hoofd doordat hij me bij mn haren vast pakte en mn hoofd tegen de muur sloeg, bijna tot ik bewusteloos was. Ik was toen al 6 wanneer het begon, mijn smeekgebeden hielpen nooit, telkens als ik smeekde dat hij moest ophouden ging die harder slaan dan ooit te voren.
Ik weet echt niet wat ik moet doen met mn leven ik heb niemand naast mn vader in de wereld, dus kan ik net zo goed dood zijn, niemand zal me missen, ze zullen zelfs na een tijdje mn naam vergeten, en zal niemand ooit weten dat ik bestaan heb, dat ik geleden heb , en dat ik geleefd heb.

Lieve Lieve mensen, Ook al heb je zoveel problemen, zelfmoord is niet de oplossing.. ik lees hier verhalen van meisjes die zelfmoord willen plegen omdat ze ruzie hebben met ouders/vrienden enz.. en waarbij andere mensen zijn overleden maar dat is geen reden om zelf ook dood te gaan. Als jij dood bent dan heeft een ander weer verdriet dus dat lost niets op! Leef en maak er iets goeds van! Laat je helpen en hou je gevoelens niet in je.. je moet ze delen zodat ze je kunnen helpen! Je moet er zelf niet mee blijven zitten ook al is dit heel moeilijk.. zelfmoord is niet de optie! Je kunt wel allemaal redenen zoeken waarom je zelfmoord moet plegen maar dat lost ook niets op! je moet je problemen aanpakken en er iets mee doen voordat het verkeerd gaat! En als je zelfmoord pleegt dan laat je je familie en vrienden in de steek en dan is iedereen verdrietig want der zijn genoeg mensen die wel om je geven! Vergeet de mensen die je pijn doen en leef je eigen leven met de mensen die je lief hebben! En zelfmoord maakt heel veel kapot! Je eigen leven, & het leven van de mensen die je lief hebben! Dus denk goed na, voordat je zelfmoord gaat plegen! En besef wat je allemaal voor moois hebt in dit leven, en welke mensen je allemaal hebt die je lief vinden en van je houden en denk niet te vaak na over de nare dingen, maar los je problemen op! Jullie kunnen het! LEEF!(A) X

Elke Dag weer
Begint het weer
Als ik Wakker Wordt Denk ik
Daar ga ik weer de hel in ...
Elke Avond Zit ik te Huillen bij De Comp ..
Het is te zwaar geworden ik kan het niet meer .
ik loop al een heletijd met zelfmoord
maar 2 van mijn vrienden willen zelfmoord pegen en die storten alles bij me uit en ik help hun maar zelf weten ze niet dat ik zelf probeer dood te gaan dat het te zwaar voor me wordt
als ik een x praat tegen m'n ouders begint mijn moeder direct te schreeuwen tegen me en als zei er niet iss wordt me vader helemaal gek hij kijkt me dan met van die ogen aan van ik wurg je ... dan probeer ik weg te rennen naar boven en probeert hij me te slaan met z'n slipper ik wil het gewOon niet meer het is te zwaar ik heb nog maar 1 iemand waar ik echt ziels veel van houw en dat is mijn vriendien
Ik Heb nog niemand vertelt dat ik Dood wil alleen ik ben aan het bedenken hoe ik het haar Ga Vertellen ..
Hoe ik haar Vertel dat mijn Leven een hel Iss
Wat er Achter Mijn O Zo Lieve Ouders Echt schuild Wat ze echt doen als niemand het ziet dat weet niemand ...
ik Gun Niemand Zo'n Levenn
Hoe Vertel Je Je Meisjee Dat je DOod wil ..
Het Moeilijkste wat Ik Ooit iemand wil vertellenn ...

Anoniemm ...

Ik was altijd gedeprimeerd, mijn leven ging naar de knoppen, (dacht ik)

Maar nu denk ik er anders over. Namelijk de bijbel. Het was bijna een miracle dat ik maar op het idee kwam dat boek te gaan lezen.

...Maar door de bijbel vind ik me leven dus toch niet zo somber. (het is geen overtuiging, meer helder denken)

Je leven is veeeel beter dan jij kan denken. Al wordt je ontslagen en kun je nog net magnetron meal kopen met je uitkering... Nee dit is het beste wat er is vergelijkbaar met "Hel"

DIT was de finnishing touch van mijn totale verandering.
Ik kan beter geen doem praat en het te hebben over zinloos geweld, maar geloof me. Hell is geen straf omdat je slecht geleefd hebt, Hell is een plek waar je terecht komt omdat jesus je niet kan helpen de hell te voorkomen.

Zoek gerust iets op over de hell. Koop het boek "23 Minutes in Hell - Met Bill Wiese".

Nu je het woord "bijbel" leest heb je misschien al zin om door te bladeren naar andere reacties.

Maar probeer het ff... Ik zag het ook niet zitten, ik was zowat een atheist, en nu al zelfs opweg een christian te worden...

(Als jij nu voelt wat ik nu voel, is je leven toch niet zo bad. (trust me) )

"Dit is mijn geloof, ik respect andermans geloof. Think what you want"

ja kijk ik ben verkracht dat heeft 3 jaar geduurd en nu gelooft de politie met niet en men zus heeft een vriend waar k steun aan heb en nu denken ze dat hij de sguldigen is maar dat is niet zo en niemand gelooft met help meeee

Laat ik het kort houden. Ik hield mij hele leven al van muziek. ben er altijd al mee bezig geweest in mijn vrije tijd. Op m'n 7e luisterde ik al de hele dag radio na school, en probeerde het na te doen met een eigen tape-recorder. Ik heb altijd bewondering gehad voor DJ's, ben er zelf ook een, maar aleen voor prive en familie.
Voor de rest heb ik mijn hele leven nooit egt grote problemen gehad, wel eens wat kleins - bijvoorbeeld dat ik me op school 'niet helemaal voorbeeldig' gedroeg, of wel eens een beetje geplaagd werd - maar daar kon ik me altijd vrij goed overheen zetten, onder andere doordat ik na school meteen weer met muziek bezig was. Ik ben een vrij vrolijk persoon, ben normaal niet gauw kwaad en ik sta (ook volgens anderen) altijd vrij positief in het leven en dat heb ik ook altijd geprobeerd.
Over de situatie op school kan ik nog wel even verder vertellen, want er is wel in de loop van de jaren een hoop gebeurd. Maar het komt er op neer: ik had vroeger ook wel wat schoolvreindjes, zoals kleine kinderen dat hebben. Hetgeen wat aleen het probleem is geweest, is dat ik toch in bepaalde mate iets anders was dan de meesten. Ik houd absoluut niet van voetbal en al helemaal niet van spelletjes of ''games''!! Het enigste waar ik altijd echt van weg ben geweest was muziek (en dan met name de trancemuziek). Dit heeft me dus ook altijd bezig gehouden en niet die andere jongetjes. Ik heb mijn schoolvrienden dus verloren. Wel belangrijk: in de laatste groepen van de basisschool ontstond er een vriendschap tussen mij en een jongen die niet erg populair was, maar wel aardig tegen me. ik dacht ook alttijd dat dit blijvende vriendschap was, maar op een gegeven moment is deze vriendschap in de 2e van de middelbare school verbroken om een soort van ruzie (ik leerde toen een andere jongen kennen, die het niet met die vriend van mij kon vinden en zo doende). De vriend had sowieso ook wel andere interesses, zoals het eerder genoemde GAMEN! Ik ben altijd mijzelf gebleven en heb ook gezegd dat ik er niks aan vondt, in mijn oen is dat niet verkeerd... maar de andere interesses hebben mischien wel gezorgd dat ik nooit echte vrienden kon maken. Op de middelbare school werd ik in het verdere verloop van mijn VMBO weleens geplaagd, wat bij mij ook wel eens tot frustraties leidde, maar waar ik wel weer overheen kwam. Als ik mijzelf dan vergelijk met mensen op deze aardbol die het veel minder hebben kon ik daar mede door die tactiek over heen komen. Ik heb het ook wel eens tegen mijn ouders of leraren verteld, maar zoals gewoonlijk kun je daar otch niet echt iets aan doen. Het waren ook soms alleen groepspesterijen waarvan ik de pineut was, en als sommige van die personen aleen met mij waren kon ik er altijd goed mee omgaan, zou je zelfs zeggen dat het vrienden waren. maar ik kon niet vrienden worden met mensen die mij met anderen belachelijk probeerden te maken, logisch.
Mijn situatie is zo: ik trek me er weinig van aan wat anderen zeggen en heb altijd over die personen heen gekeken, maar daar heb ik toch niks aan gehad.

Ik kreeg in de derde klas een soort nieuwe periode omdat ik met een schone lei begon , wat bereft vrienden. Ik maakte in t begin van t jaar een paar nieuwe. Een daarvan hield er van om mij ook te plagen en daar kon ik niks tegen terug doen zeg maar. Hem nam ik dus ook niet egt serieus als vriend. De anderen waren niet erg goed met elkaar bevriend, aleen een beetje met mij. Een van die twee ging ik het meest mee om. Als ze er allebei waren werd ik ook wel eens bezeikt of genaaid. Dat trok ik niet altijd, maar ja.. het gebeurde toch steeds. Leuk was dat niet, maar ja ik was er op dat moment wel happy mee. Ik dacht: je komt er wel nog meer tussen, en dan worden het egt vrienden. Aleen is dit nooit gebuerd. In t laatste jaar zat ik aleen nog met die beste'' vriend'' in de klas. Hij ging soms ook met veel anderen om, en dan ging het vaak over dingen die mij niet interesseren, en praatte ik dus niet mee. op een gegeven moment ging hij er zeg maar gewoon vandoor met iemand anders, zoals dat -jawel- ook gebeurt bij ''liefde'', wat voor mij sowieso altijd een ''fairytale'' was.
Toen was ik zeg maar A L L E E N...
aleen moest ik nog tot het einde van t schooljaar, als ik aan die periode nu terugdenk walg ik ervan wat ik doormaakte en wat andere mensen op die leeftijd mogen meemaken..
Niet dat ik snel jaloers ben. maar ik zat pauzes verstopt zodat ik niet '' ergens bij hoefde te hangen'', waar ze me tog weg wilden hebben. uiteindelijk klapte ik best dicht in de groep waar die ''vriend'' dan bij was, omdat ik niet wist hoe ik me moest verhouden tegen hem. De anderen namen me ook niet egt serieus denk ik. Zo ben ik dan uiteindelijk toch het schooljaar doorgekomen, en het rare was dat ik nooit echt meer gepest ben. Ook in dit eerste mbo-jaar ben ik niet gepest, kon het met de klas zelfs goed vinden. Om bepaalde prive-redenen kon ik geen echte vrienden krijgen, komt niet door mezelf. Dit wil ik er even over kwijt.

Nu ben ik als persoon zelf eigenlijk een beetje veranderd. Ik neem opmerkingen die iemand mischien niet direct gemeen bedoelt veel te serieus, maar daar kan ik niks aan doen. het is als en soort instinct dat ik dan dichtklap. Ik maak op die manier niet gauw vrienden, nee. Ik heb wel in de klas nu geen problemen meer, maar dat is ook niet waar het huidige probleem ligt.

Het probleem is; ik ben 17, ik wil wat, maar ik kan niks.
Ik ben aleen.
Verder heb ik wel veel aan familie, maar aleen omdat die eigenlijk vrienden vervangen. Dit kan niet mijn hele leven blijven werken, en werkt ook zeker niet. Ik heb er nog nooit echt met iemand van mn familie over gepraat op deze manier (omdat ze het totaal niet weten en ik doe alsof ik gelukkig ben), aleen tegen een van mijn ouders gezegd dat ik me niet meer zo gelukkig voel. Dit speelt nu een jaar, en heeft er ook mee te maken dat ik niet makkelijk een vriendin kan krijgen, maar ik weet zeker datr als ik meer vrienden en dergelijke contacten had gehad had ik er al lang een gehad. Ik heb aleen nog niemand gevonden die mij leuk vind EN iK ook haar. Een van de twee is wel tot 7 keer voor gekomen, altijd wisselend. De types waar ik zwak van word, zien me nu wel ''staan''. Ik heb iemand op het oog ook... maar meer dan mij zien staan en gewoon praten doet ze niet. Ik ben mijn vertrouwen kwijt dat ik de liefde kan winnen van dit meisje. Waarmee maak ik indruk op haar. Zoveel wilde ik even kwijt.

Met mijn karakter en dergelijke is eigenlijk niks mis. Mijn uiterlijk ben ik zelf ook blij mee, ondanks dat ik vaak van een jongen heb gehoord je ziet er iet uit - hier heb ik me niks van aangetrokken - heb ik op dit gebied wel zelfvertrouwen. Ook omdat wel meisjes mij leuk vinden, het probleem is dat ik moeilijk in contact kom met een ware liefde.

Mijn ongelukkigheid speelt nu pas een klein jaar denk ik. Het heeft aleen met de dag meer invloed, en ik zie geen manier om het roer nu om te gooien. Ik heb geen neigingen maar stuitte toch op deze site.

Leuk geschreven te hebben...
Aan iedereen die dit leest:
Ik hoop dat jij mijn situatie snapt. In ieder geval ben ik aleen. Ik vind aleen heel veel geluk in muziek. maar das nou echt niet alles op deze leeftijd....

Ik heb er genoeg van, en dan heb ik het over het leven en over mezelf. Ik ben een moeder van 21 jaar en mijn zoontje is de enige reden waarom ik nu nog niks met mezelf gedaan heb. En toch denk ik er elke dag over. Ik praat er met niemand over, ik lieg tegen de mensen om me heen, ik vertel ze niet de gehele waarheid. Mijn leven is vol. Ik heb een huis, werk, school, vriend, kind, voetballen, huiswerk. Ik word er helemaal gek van. Ik kan geen van alle goed doen. Altijd als ik ergens mijn best voor doe dan gaat het toch weer mis. en niemand begrijpt hoe ik me voel. ik begrijp niet eens hoe ik me voel. mijn oom heeft nog niet zo lang geleden zelfmoord gepleegd, en iedereen was zo verdrietig en boos op hem, maar ik was blij voor hem ik was eigenlijk jaloers op hem. ik dacht bij mezelf was ik hem maar. ik heb nu twee maanden geen rekeningen betaald, ik doe ook geen moeite om ze te betalen. ik ben het zat om elke keer weer te moeten denken en om dingen te moeten doen. ik heb er gewoon genoeg van. ik wil gaan slapen. slapen en niet meer wakker worden. ik heb er genoeg van.

Ik lees zo al jullie verhalen en ik weet soms zit het leven je tegen ik zelf heb het ook wel eens geprobeert om zelfmoord te plegen maar toen ik zeg maar bij op het punt kwam om het doen schoot de gedachte van verdriet van me ouders door me hoofd en iets in mij verranderde ik ben opgeven moment naar me ouders toegestapt en heb ze opgebiecht wat me dwars zit ben vroeger ook veel gepest en teveel meegemaakt wat je als kind niet hoort mee hoeft te maken maar wat ik wil zeggen tegen jullie allemaal stuk voor stuk!
het leven is soms kut leven is soms klote!
maar denk aan de mensen die je pijn doet als je doodt ben je zit nu op een moeilijk punt in je leven maar geloof me het wordt beter!
ok al duurt het 1 week 1 maand 1jaar het zal goed komen met de goeie instelling !
keep your head up!