Levensverhalen (pagina 1110)

Ik ben 20 en woon nog steeds met mijn ouders en mijn 3 jaar jongere zusje thuis. Mijn ouders doen alles samen met mijn zusje. het enige wat ze met mij doen is ruzie maken. Mijn zusje mag alles: Ik wil al een jaar op kamers maar dat mag niet, als zij volgend jaar geslaagd is mag ze wel ( haar kamer is al geregeld ), mijn vriendje mocht tot kort geleden ( ik heb nu 3 jaar een relatie ) niet blijven slapen, die van haar wel, ik mag op zondag niet uit en al helemaal niet 2 keer in een weekend, zij wel, ik mag niet alleen op vakantie, zij wel. In groep 8 begonnen de ruzies al en dat is nooit gestopt. Mijn moeder en ik liggen niet en mijn vader is eigelijk altijd wel boos of moe en reageerd dat af op, jawel, mij. mijn vader is volgens mijn zusje ook niet meer haar vader, maar die van haar. 'mijn vader' zegt ze dan. met de boodschap: hij houd toch meer van mij. Als mijn zusje en ik ruzie hebben staan mijn ouders dan ook achter haar. Ik heb alles gedaan om geen ruzie te maken en de perfecte dochter te zijn, maar zoiets bestaat niet. Het maakt niet uit of ik het huis schoon maak, het gras maai, de vaatwasser in en uit ruim, kook of what so ever, ze zien alleen de dingen die niet gebeurt zijn.
Ik denk al heel lang over ertussenuit knijpen, gewoon helemaal weg. Ik was dat ook echt van plan tot ik mijn huidige vriend ontdekte. Hij woont in Brabant en door de weekendjes daar hou ik het hier vol. Hij heeft me laten zien dat het ook echt leuk kan zijn in het leven en dat je af en toe dingen moet laten gaan. Ik ben dan ook verandert naar mijn ouders toe in de laatste jaren. Ik ben eigewijs en ging dan ook altijd tegen mijn ouders in met een ruzie. Nu hou ik gewoon mijn mond en hoor het aan, loop dan naar mijn kamer en ga dan pas huilen. Het lukt maar soms dat ik mijn kamer haal maar de ruzies duren nu niet meer zo lang als vroeger.
Ik dacht dat ik best zeker was van mezelf maar heb met mijn nieuwe studie gemerkt dat dat eigelijk helemaal niet zo is. Ik denk heel snel dat ik niet goed genoeg ben of dat ik te dik ben of dat ik niet aardig genoeg ben. Ik pas voor mijn gevoel nergens in en ben nergens goed in. Volgens mijn vrienden in Brabant ben ik ook veranderd. Ik ben stiller geworden en niet meer die bijdehante van vroeger. ik weet niet waarom dat is. Ik durf gewoon geen opmerking of grapje meer te maken. Ik ben gewoon bang dat ze me dom vinden en dat ze me laten vallen. Dat komt door mijn ouders. Mijn vriend heeft ook mijn vertrouwen moeten winnen aangezien ik geen mensen kan vertrouwen omdat mijn ouders me ook vaak laten vallen. Ik heb ermee leren leven dat ik niet goed genoeg ben voor mijn ouders. Ik zit dat ook nu weer op mijn kamer na een ruzie en heb een week geleden deze site ontdekt omdat ik aan zelfmoord dacht. Ik word gek van het gevoel dat mij familie niet van me houd en dat ik er voor mijn gevoel hier thuis alleen voor sta. vroeger leefde ik me uit op mijn armen en benen met een schaar maar dat kan niet meer omdat ik nu een studie doe waar je veel moet sporten. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik voel me miezerig en alleen.
Liefs

sommige mensen kunnen makkelijk praten door te zeggen dat zelfmoord hypocriet is, ik vind er niks hypocriets aan. er is niemand die gekozen heeft om te leven ineens was je er. dus het is ook niet hypociet als je ineens 'gaat' en je weet niet hoe kapot van binnen iemand is. In sommige opzichten is zelfmoord juist beter

jah, hoi...
ik heb geen zin meer... ik bedoel, ik haat me ouders!
mijn ouders zijn erg omdat ik weet dat ze me op verschillende manieren mishandelen, en ik kan er niets aan doen... en ik wil ze niet aan geven want dan ben ik wel mooi mijn ouders kwijt...
ik hoef tog nog maar 2 jaar bij ze te wonen, dan ga ik wel bij een anonime vriend wonen...
mijn ouders noemen we dom, of slet... ze slaan me als ik ergens fel tegen ben, en hun ergen fel voor...
ik denk dat ik zelfmoord ga plegen!
ik blijf waarschijnijk zitten... in de 3e.
ik ga dus van 3 VMBO TL naar 3 kader...
dat is niet alleen blijven zitten, maar ook een niveau lager...
ik wil ook niet over mijn leven praten, omdat ik nooit iets goeds kan vinden over mijn leven...

ik heb ook niet het gevoel dat mensen mij kunnen helpen, wat willen ze doen?
mijn ouders terug slaan? of uitschelden?
dat helpt niets...
mijn vriendje vind ik niet leuk meer.. en ik durf het niet uit te maken... omdat ik hem dan meshien kwets...
hij wil altijd weten hoe het met me is, en hoe het thuis gaat. terwijl ik heb gezecht dat ik daar niet over wil praten, hij maakt me gek! hij dramt er zo hard op door!
hij wil alles weten wat ik doe... het verbaast me nog dat hij niet opschrijft hoevaak ik ademhaal op een dag!

nou..
dit was het wel z'n beetje...
maar geen zorgen ik wil wel dood, maar ik ben ook bang voor de dood!
maar als ik een kans kreeg om me voor een vrachtwagen te duwen... GEEN PROBLEEM!

bedankt voor het lezen, en hopelijk ook mijn problemen te begreipen...
ben blij dat ik dit ff op een mail kwijt kan...

doeii doeii

Lees dit niet, als je er niet tegen kunt. Ik wil hier overigens niemand mee kwetsen. Ik ben geboren en getogen in Nederland, maar heb me helaas nooit nederlands gevoeld. Ik spreek Nederlands gewoon met een echte Hollands accent en ben geïntergreerd. Van jongs af aan ben ik gediscrimineerd, omdat ik een oosterling ben. Vanaf mijn 9e sloot ik me af van de buitenwereld. Tot ongeveer mijn 18e heb ik heel veel thuis gezeten. Mijn sociale contacten zijn hierdoor beperkt. Ik heb strenge ouders die niet van elkaar houden en altijd maar schreeuwen, schelden en hun kinderen kleineren. Ik voel me dus zowel thuis als op straat niet op me gemak. Ik heb altijd het gevoel dat ik tussen twee vuren in zit. De media is ook zo fucked up. Mensen bekijken alles maar van 1 kant. Mensen praten slecht over mijn land. Als ik ze uitleg hoe het in elkaar zit, doen mensen niet eens de moeite om te luisteren, omdat ze zelf er zo heilig van overtuigd zijn dat het anders is en dat zij gelijk hebben. Mensen blijven ook altijd zeggen van: Oh gelukkig woon je in Nederland en je hebt het maar beter hier, maar mensen zouden eens moeten weten. In de toekomst zal racisme en discriminatie alleen maar toenemen. Mensen spreken continue over islamofobie, terwijl ze de religie nauwelijks kennen. De media maakt continue van de olympische spelen een politieke issue. Altijd wordt er over Tibet gesproken. Mensen luisteren alleen maar naar de westerse propaganda en de ontevreden Tibetanen. Word er ook nog naar de Chinezen geluisterd? Zij kennen hun land immers het beste. And remember: There are always 2 sides to every story. In the future there will be no place to go and no place to hide for us.

Laat zelfmoord geen ondergeschoven kindje zijn.. geef ruimte, spreek gevoelens uit en zor voor een open dialooog...samen kan er werk gemaakt worden van het verlies en einde aan veel verdriet... laten we daar eens een vuist voor maken... met zijn allen.. hoor U graag

ik weet niet waarom ik dit op deze site zet maar goed ik zal toch maar eens beginnen.... eigenlijk zal niemand die mij gewoon kent denken dat ik zulke gedachten heb (buiten mijn vrienden) ik zit zo vaak slecht in mijn vel terwijl ik voor de buitenkant van de wereld doe alsof ik een vrolijk, spontaan en positief meisje ben... en iedereen trapt erin..... mijn leven is misschien voor veel mensen te leuk om dood te willen... maar voor mij is het vooral omdat het leven zo nutteloos is dat ik dood wil... waarom moet ik pijn meemaken als ik dit kan ontlopen door gewoon niet meer te leven?

ik weet het niet... ik ben goed in veel dingen sporten, creatief, goed op school, veel vrienden, leuk werk, nooit geld te kort... maar 1 ding heb ik wel... en mocht iemand mijn verhaal een beetje herkennen in sommige oppervlakken zoek eens op of je hoogsensitief bent.... want dat ben ik namelijk en dit draagt volgens mij een steentje bij aan hoe ik mij voel...maar waarschijnlijk ook mijn verleden (veel gepest) draagt hieraan bij (dat pesten is waarschijnlijk ook omdat ik hoogsensitief ben gebeurd)

het zijn bepaalde momenten dat ik dood wil vooral als vrienden ofzo bepaalde opmerkingen maken omdat ze denken dat ik iets anders bedoelde... of als iemand die ik het vertrouwen gegeven heb (voornamelijk in de liefde) mijn vertrouwen beschaamd.... ik weet dat ik dit niet meer wil hebben en daarom ben ik naar een psychotherapeut gegaan en heb ik net een intake gehad om te kijken waar ik het beste terecht kan...

ik hoop dat ik misschien iemand heb kunnen helpen omdat het vaak al een stuk beter gaat als mensen weten wat ze hebben of wat er mis is.. en misschien herkennen mensen nu ook wel dat ze hoogsensitief zijn..... in ieder geval succes iedereen en ik weet hoe het voelt om dood te willen want ik wil het zelf ook......

ik zie het leven niet meer zitten zie het nut er niet van in, heb geen familie of vrienden en heb steeds ruzie met mijn vriedin, en haar dochter is al weg, snap niet waar ik nog voor leef , heb geprobeerd om alles voor ze te doen maar het lukt me niet dus kan ik beter uit het leven stappen heb al een keer voor een spoorweg overgang gestaan en aan de zijkant van de rijksweg , moet nu het echt gaan doen

Sommige verhalen op deze site vind ik zelf een beetje triest. Dat komt ook vooral omdat ik zelf vind dat ze nog niks hebben meegemaakt. Maar ja zo gaat ieder met zijn eigen gedachtes om.

Hier mijn levens verhaal:

Ik ben mijn vader al op vroege leeftijd kwijt geraakt, ik was 1 jaar.
Ik ken hem eigenlijk helemaal niet en dat doet best veel pijn vooral als je in de pubertijd zit en dan jezelf moet leren kennen. Ik heb 3 broers en 1 zus. 1 broer en men zus heb ik 17 jaar lang niet gezien pas sinds kort heb ik daar weer contact mee. Maar men andere 2 broers hebben men hele leven bij men moeder en mij gewoond dat waren soms verschikkelijke tijden.
Mijn broers maakten veel ruzie met elkaar ze staken elkaar neer voor mijn ogen en hebben men moeder mishandeld.
Ik was toen nog maar 5 jaar.
Men moeder en ik vluchten elke dag uit huis om zo minmogelijk ruzie te zien.
Mijn moeder was ook niet goed voor me want mijn broers waren verslaafd aan drugs en elke x ging het llaste geld naar hun toe. En hadden wij een dag of 2 geen eten in huis. gelukkig had men moeder een vriendin waar we konden eten, soms aten we er wel een maand lang.
Mijn moeder had ook zoveel schulden gemaakt dat we het huis uit werden gezet, en niet alleen daarom maar ook de buurt belde altijd de politie voor men broers elke dag kwam er wel weer een paar agenten langs om de rust te bekwamen.
Dat was natuurlijk altijd voor korte duur.
Wij moesten naar een opvang centrum en daar hebben we wel een half jaar gewoond. Mijn broers gingen in die tijd naar een pleeggezin.
Na dat we uit het opvang gingen, gingen we bij een vriendin van men moeder wonen. En toen ging ze aan de drank. Samen dronken ze wel een kratje per dag!
Het was verschikkelijk om mijn moeder te moeten helpen van de wc tekomen als ze weer eens zoveel had gedronken dat ze moest overgeven.
NA een tijd had ik mijn moeder zwart gemaakt tegen over de vriendin waar wij woonden ik was toen nog maar 8 maar dat was wel de beste beslissing wat ik kon maken. Want wij werden daar uit huis gezet en konden bij een andere vriendin van men moeder wonen. Daar kon ze niet drinken en had ze eindelijk tijd voor mij!
WE kregen na een half jaar weer een huisje en toen kwam 1 broer weer bij ons wonen de andere zat in een speciale inrichting (om het zo maar te noemen)
het leip allemaal hartstikke goed. Tot ook weer men andere broer thuis kwam wonen. weer ruzie dag in dag uit gelukkig waren ze niet zo erg dat er gestoken werd. maar wel met spullen naar elkaar toe smijten en elkaar zo hard slaan etc etc...
men moeder kreeg een nieuwe vriendin (ze is lesbisch) en toen gingen we ook wat ruimer wonen. we hebben besloten dat maar een van de 2 broers bij ons kon wonen. de andere ging in frankrijk voor een half jaar wonen.
Weer ging alles prima alleen was ik het slaafje in huis mijn moeder deed niks en haar vriendin al helemaal niet! Ik was toen nog maar 10 jaar. Gelukkig sloeg ze mij waardoor ze weg moest gaan van mijn moeder. toen was alles weer even prima.
Na een ahfl jaar kwam mijn broer weer uit frankrijk en het was een soort afwisseling want toen ging men andere broer naar frankrijk. maar nog steeds waren ze aan de drugs en nog steeds ging ons laatste geld daarnaartoe.
Men broers hadden altijd veel problemen met andere mensen en die kwamen dan ook bij ons voor de deur of zelfs in huis gestampd om herrie te schoppen!

Mijn broer kwam terug uit frankrijk maar van men moeder mocht hij niet meer bij ons wonen, hij ging bij zen vader wonen (een andere vader dan mijn vader) ik kwam ondertussenin de pubertijd en begreep maar niet waarom ik zoveel shit me mmoest maken.
Ik probeerde me te bekeren tot god maar dat geloof is niet voor mij weggelegd.
Toen ging ik maar elke dag bidden niet naar god gericht maar gewoon naar men vader (dat is mijn god)
Ik was 15 jaar en alles ging echt goed met me, ik had vriendjes op vriendjes maar dat was maar voor korte tijd. op Men 16 leerde ik een hele lieve jongen kennen. Hij had alleen nog wat problemen met zijn ex. Hij had een eigen huis en was 21 jaar. Ik mocht bij hem komen wonen en dat kwam goed uit want tussen mij en men moeder ging het toen minder.
Na 2 maand zette hij me weer op straat.
Ik was er kapot van sneed in men polsen en was echt depressief ik kreeg er medicijnen voor want zo wou ik niet leven!
Na een maand ging hetr weer aan. Maar hij wist hoe hij me kon manipuleren en zo doende ben ik in de prositutie gekomen. Ik was nog maar 16 jaar en ik wekrte in een club in groningen (clubeuro) ik ben na 3 maand opgepakt gelukkig maar. maar ja hoe moet je het je ouders vertellen?
Eerst heb ik een hafl jaar gezwegen en allemaal leugens verteld. OOk mijn vriend was opgepakt en ik heb er alles aan gedaan om hem eruit te krijgen ik heb zelfs gelogen tegen de rechter dat hij er niks mee te maken had en dat ik alles heb geregeld.
Was ntuurlijk niet zo mja.
Ondertussen ging ik nog met hem maar hij wou zen ex terug en eht ging weer uit.....
En ondertussen al 5 x
We hebben nu samen een hondje hebben smane het huis opgeknapt en gisteren heeft hij me er weer uit gezet.
Mijn hond krijg ik niet meer te zien terwijl hij er geen aandacht aan schenkte....
Ik deed er alles voor!!!
Ik ben het zat om kwijt te raken waar ik hard voor heb moeten vechten. Maar nu ga ik vechten voor mijn lieve hondje!
En wat die eikel van een ex ook nog deed! De zlefde dag dat het uit ging, liep hij met zen ex in de stad wat een mongool!!!!!
Mja tis niet anders.
Ik probeer gewoon men leven weer op te pakken. Zo snel mogelijk uit dit huis. en ik zie we waar ik stand maar het enige wat ik nog wel wil is MIJN HOND!

Ik zet hier mijn verhaal, omdat ik toe ben aan rust. Ik ben net 18 en het leven vind ik nu al niks meer dan één grote ergenis. Ik heb een vriendin, lieve ouders die nooit gescheiden zijn of ernstige ruzies hebben gehad, broer en een zus die allemaal kerngezond zijn. Toch zie ik niks aan positiviteit in mijn leven. Ik durf er geen einde aan te maken, omdat ik mijn vriendin en mijn familie niet verdrietig wil maken. Ik pleeg het dus ook niet. Maar ik zie niks meer in het leven, ik vind het saai, onnuttig en onnodig. Je MOET altijd vanalles doen. Ik wil rust niet al die chaotiek waartoe iedereen mij wel wilt brengen. Je moet vanalles doen, ga naar school, haal je diploma, ga werken, haal je rijbewijs, betaal je zorgverzekering, hou je vrienden te vriend, bevredig je vriendin, verzorg je dierbare, etc. Ik kan er niet meer tegen, het enigste dat ik ooit heb gewilt in mijn leven is vrijheid. Vrijheid om te doen wat ik wil, wanneer ik het wil. En dan bedoel ik niet dat ik alles kan doen, maar wel dat ik gewoon eens wat kan doen wat ik leuk vindt, aan mijn hobby werken, zelfs daar is de tijd te klein voor. Ik wil wel eens een goeie nachtrust en niet elke avond maar 4 uur slaap omdat ik nog weer vanalles MOET doen. Dit leven.. wat stelt het nou voor.. iedereen moet vanalles doen.. ik persoonlijk vindt het helemaal niks, als je niet kan doen waar je altijd al om heb gevraagt en gedroomt. Je zou zeggen, jij hebt het allemaal, een vriendin een gezonde familie, hoe kom jij nou toch zo depressief? Dat komt doordat ik het leven niks aan vind, niet meer dan een verspilling en één grote irritatie. Want wat heeft het leven nou voor zin, wat doen we hier, wat doe ik hier, waarvoor bestaat dit alles, ik zie het nut er gewoon niet meer van in.

hej
ik bn 15 (bijna al 16) k wee neij of k mee blij moet zijn ofso want ik voel me eggt naa de klotee gaan met ouderss gaat neij goet me moeder wilt me niej meer op sgool haal ik aleen onvoldoendes thuis snij ik me pols aleeen ik ben echt te mager miss wel anorexia k snap niej dat ik dat heb k vind gwn raar vind me self niej eens dik ofso maark bn soo k weeg 40kilo kom echt noooit aan ik durf neij ens op straat te lope want dan heb ik het gevoel dat iedreen naar me kijkt omdat ik so lelijk en dun ben ik zit aleen thuis in me kamertjeee me pols door te snijde en denk steeds aan zelfmoord ik heb het al een keertje met pille geprobeert maar dat lukte neij eggt kotse het uit omdat het verkeer pille waren ofsoo ik ws wel blij dat ik nog leefde maar aan de andre kant was het echt klote ik wil het nog steeds proberen maar dan met goede pille en veel sodat ik me self neij tege kan houde en gewooon dood ga maar aan de ene kant denk ik ik wil nog so veel doen maar oowk dnek ik ik genees tog nooit ik kan nooit meer gelukkig worden niemand helptt me iemand mischien advies want dit is egt noodgevall k ehb geen sin meer in ut lefe:(