Levensverhalen (pagina 110)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Alleen maar ellende

De titel zegt het al, mijn leven is een en al ellende vanaf de dag dat ik geboren werd..
Zal in grote lijnen vertellen want anders word het teveel voor mezelf als ik in details moet treden.
Al zo lang als ik mij kan herinneren lijd ik aan depressies, begon al toen ik heel jong was en heb er nooit mee om kunnen gaan.. zette me ertegen af en kon/kan nog steeds niet accepteren dat ik dit heb.
Op jonge leeftijd werd ik aangerand, mijn ouders deden er niks mee, geen aangifte nada.. zeiden alleen dat ik die plek voortaan maar moest vermijden ?! Even serieus ?! Toen begreep ik dat al niet, nu al helemaal niet... als dit mijn kind was geweest had ik het wel geweten..
Ik kreeg nachtmerries en ontwikkelde een serieuze angst stoornis en ptss, werd onhandelbaar, koppig en eigenwijs en weigerde te luisteren naar mijn ouders omdat ik hen de schuld gaf en geef van mijn psychische problemen.
Toen ik wat ouder was (12-13 jaar) leerde ik een hele leuke, lieve en aardige jongen kennen, dit was echter van korte duur. al gauw bleek hij heel anders te zijn dan hij zich voordeed en dwong mij sex te hebben met mannen voor geld, dit heeft drie jaar geduurd en mijn ouders durfde ik niks te vertellen... Want.. ze zouden toch niks doen, net als vroeger..
Ik werd nog lastiger in de omgang en was echt echt onhandelbaar geworden, ouders konden het niet meer aan dus lieten me tot mijn 18e wegrotten in een internaat.. nu ben ik dankzij dat internaat van mijn loverboy af gekomen maar verder heb ik er niks goeds beleefd.
De jongeren werden als strond behandeld en werden in hokjes geplaatst en moesten therapie volgen en dat soort dingen. Kortom ik werd behandeld als crimineel in plaats van als slachtoffer.
Toen ik mijn ouders vertelde over mijn loverboy zeiden zei simpelweg: wij geloven jou niet. Dat brak mij hart.. zelfs na mijn aagifte met bevestiging van de politie dat deze jongens gezocht worden voor zulke zaken kon mijn ouders niet overtuigen dat het echt gebeurd is... tot de dag van vandaag...
Toen ik op mijn 18e thuis kwam wonen werd ik op straat gezet en was ruim anderhalf jaar dakloos..
Een huisje gevonden en lieve zorgzame jongen leerde kennen, het vertrouwen op gebouwd en opnieuw geleerd ongedwongen sex te hebben met een man zonder herbeleving of aanval van me ptss.
Tot ik zwanger van hem bleek tr zijn, door de pil heen.
Ik wilde het kindje houden, hij absoluut niet.. Ik bleef volhouden maar werd psychisch zo kort en klein gemaakt dat ik uiteindelijk met bijna 3 maanden (moest nog 3 dagen tot de veilige 3 maanden grens) de abortus liet doen.
De grootste fout van mij leven gemaakt in begin 2015 zorgt er tot oo vandaag voor dat ik dagelijks met een mes op mijm polsen sta, al meerdere keren met een overdosid drugs en medicatie in het ziekenhuis heb gelegen en het dagelijkse leven niet meer aankan.
Ik ben gebroken, verscheurd en dood van binnen. Het is normaal om de halve dag en hele nachten ye huilen, niet eens zelfmedelijden eerder minachting en haat naar de wereld waarin ik gedwongen word te leven...
Ik wil niet meer! Mijn energie is op naar voor euthanasie kom ik niet in aanmerking.. zo zou ik tenminste met nog een beetje waardigheid kunnen sterven, maar zelfs dat word me afgenomen...ik zal het nooit volhouden tot ik sterf van ouderdom, vroeg of laat gaat het mes door mijn polsen en is het eindelijk klaar.
Datum:
14-12-2016
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Zou ik gaan?

Hoe zou je dit moeten beginnen? Ik zou het niet weten... ik zal wel gewoon beginnen en kijken waar het eindigt.
Het begon rond mijn 10e/11e, ik begon vaker dingen verkeerd te doen volgens mensen en werd in de steek gelaten. Ik keek in de spiegel en bedacht me dat ze eigenlijk wel gelijk hadden. Ik begon ongeveer elke dag boos op mezelf te worden en begon mezelf te knijpen en slaan. Dit elke dag door en door, god wat had ik een leuk leven.... zo ging het nog een jaar door. Ik heb nooit met iemand gepraat, nooit iets tegen mijn moeder gezegd erover. Ik voelde me kut, heel kut. Mijn oom en tante stierven en ik wist niet wat ik moest doen... niet dat ze heeeel veel voor me betekende, maar ik voelde wel een sterke band. Een jaar later (dus toen ik 12 was) werd het erger. Ik werd al boos als er bijvoorbeeld een klit in mijn haat zat. Ik kreeg ruzie met mijn beste vriendin, en zij liet me ook in de steek. Toen wou ik al zelfmoord plegen. Week later ging ik op een spel op de computer en ik vond internetvrienden. We werden closer en gaven onze contacten. Heel lang ging het goed tussen ons, maar een dag zei ik iets verkeerds volgens hun, dus we kregen ruzie. Ik begon mezelf te snijden met een spiegelscherf en dat ging elke dag door. Een week later heb ik sorry gezegd, maar een dag erna kregen we weer ruzie, ik begon me weer te snijden en zij werden boos. Zo ging dat elke dag door en door. Totdat iemand van dag vriendengroepje zichzelf ook begon te snijden. Met een vleesmes, ik wist niet wat ik moest doen... toen heb ik onze contact met het vrienden groepje gebroken. Ik wou niet meer met hun door. En zij niet met mij. Prima. Toen ik al een halfjaar in de eerste zat heb ik nieuwe "beste" vrienden gevonden en ben vaak met hun omgegaan. Ik kon hun vertrouwen en begon het verleden te vertellen. Ze leefden met me mee en we werden veel closer. Toen we naar de tweede klas gingen moesten we uit elkaar. Een van mijn allerbeste vriendin ging naar een andere klas en ik moest doorgaan met andere vrienden. We werden toen veel closer dan eerst en deden veel meer samen. Nog steeds betekent ze veel voor me, écht veel! Ik kreeg ergere gedachtes over zelfmoord en keek er meer naar uit om het te doen. Ik kreeg gedachtes of mensen me zouden en wie er op mijn begrafenis zou komen. Noem het allemaal maar op. Ik tekende wat en schreef wat op een blaadje en maakte een foto, stuurde het naar A. (Beste vriendin) en naar een jongen(wat perongeluk ging). Hij vroeg allemaal dingen waarom ik dood wou. Ik vertrouwde hem, en vertelde hem meer. Later op de avond vertelde hij alles aan een vriendin van hem. Toen vroeg ze aan mij of ik echt zelfmoord wou plegen. Ik wist toen niet wat ik dacht... ik kon het me niet realiseren. Álles wat ik heb heb verteld heeft hij aan iemand anders gezegd. Mijn leven stortte in. Wáarom, wáarom doet hij dat nou verdomme. Ik wou boos op hem worden, maar het lukte niet.
De volgende dag was ik gewoon bang om naar school te gaan. Bang dat iédereen het wist. Ik vertelde het tegen A. Over wat hij heeft gedaan. Zij was boos op hem en ik ergens ook wel. Toen hadden we een tussenuur op school en gingen we naar de vmbo-kant(wij zitten op havo-kant). Ik hoopte maar dat we hem niet tegen kwamen, maar net toen we weg wouden gaan, kwam ik hem tegen. Shit, wat nu? Wat moet ik tegen hem zeggen? Zou ik überhaupt wel wat zeggen tegen hem? Ik besloot maar gewoon "hoi" te zeggen en voor de rest te negeren...
Een week later zag ik een puntenslijper liggen. En zag het mesje dat erin zat. Bij mezelf dacht ik dat dat wel een goed middel zou zijn om mezelf te snijden. Dus ik liep naar beneden en pakte een schroevendraaier. Ik haalde de schroef eruit en legde het mesje in een la. Vandaag (13-12-16) heb ik mezelf gesneden met het mesje. God wat voelde dat goed!

Dit alles is een samenvatting over de "zelfmoord neigingen". Mijn vriendin wilt me echt heel graag helpen maar ze weet niet hoe. Er gaat téveel om in mijn hoofd, dus ik kan niet alles opschrijven...

Misschien dat als je dit leest, dat ik dan dood ben. Maar onthoud: je bent niet de enige die zelfmoord wil plegen. Het eerste wat je moet doen: GA NAAR EEN PSYGOLOOG!
Datum:
13-12-2016
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Laf

Hey,
Ik ga elke dag met een "lach" naar school, zodat niemand ziet hoe ik me voel. Ik ben vreselijk moe en weet eigenlijk niet of dit allemaal zin heeft.. Als ik een keer iets fout doe worden mijn ouders gelijk helemaal boos. Ik voel me eigenlijk gewoon elke dag vreselijk moe en alsof ik hier helemaal niet hoor te zitten.
Ik denk al best lang na over zelfmoord maar ben te laf om het echt te doen. Hierover voel ik me alleen maar k*tter..

Doei
Datum:
13-12-2016
Naam:
N.
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Alles gaat mis

Het lijr alsof alles me niet mee zit alles gaat de laatste tijd fout, en dan heb ik dat niet in de gaten maar dan achteraf ... gaat het alleen maar mis!!! Ik lig bijna elke dag te huilen in mijn bed omdat ik niet meer weet wat ik goed doe het lijkt alsof alles wat ik doe niet goed is . En ik heb hele lieve vriendinnen bij hun voel ik me weer goed enzo en het is niet dat ik geen lol meer kan hebben, ik kan nog wel gewoon blij zijn gelukkig. Maar ik heb sinds 1 jaar geleden gedacht aan zelfmoord omdat het gewoon allemaal fout gaat ik word niet gepest ofzoiets maar het is ook niet om me aan te stellen maar... alles is verkeerd wat ik doe, daar lijkt het dan op! Ik heb al verteld tegen mijn moeder dat het lijkt alsof alles verkeerd gaat en mijn moeder zegt (mijn ouders zijn gescheiden ik zie mijn vader nooit hij woont in het buitenland) natuurlijk dat dat niet zo is. Ik heb ook alles wat ik nodig heb en toch voelt het alsof het allemaal niet meer goed is . En ik voel me er niet goed bij als ik denk dat ik alles heb terwijl er mensen zijn die juist niet zoveel hebben maar ja alsnog. Vandaag kwam ik op deze site omdat ik zlefmoord nog nooit zo ver heb geforceerd dat ik het heb geprobeerd ik ben bang voor de pijn die ik achterlaat aan de andere. En dat kan ik ze niet aandoen maar toch ben ik soms zo een egoistisch kind die er dan toch aan denkt. Maar ik dacht er vandaag ECHT aan dus zoals ik al zei ik kwam op deze site, want het werd me vandaag allemaal teveel... gisteren maakte ik het uit met mijn boyfriend ik vond hem op het begin zoo zoo zoo leuk we hadden ook echt leuke momenten samen enzo maar later werd dat minder en ik heb echt 2 weken gewacht om het zeker te weten ... ik was niet meer verliefd op hem en ik vertelde het mijn vriendinnen en zij zeiden 'geef het gewoon de tijd' en ik was zo eigenwijs alweer om het gelijk uit te maken maar toen ik thuis kwam kreeg ik er spijt van echt heel erg veel spijt ik was dus nog wel verliefd op hem. Uiteindelijk ben Ik ben blij dat ik het toch heb gedaan ( het uitmaken)want later vertelde een vriendin dat ze mijn bf (boyfriend) had ge dmd (via instagram 'appen') mijn vriendin heeft een 'stalk' account (natuurlijk niet om echt te stalken maar meer om gewoon mensen te volgen waar je geinteresseerd bent enzo) maar in iedergeval ze had dus een stalk acc en ze had via internet fotos gescreenshot van meisjes die dan heel erg perfect Zijn met erg veel make up maar goed ze blijven perfect (ik ben zelf erg onzeker over mezelf ) in ieder geval, mijn vriendin had 3 fotos erop gezet van een knap meisje en ze heeft mijn boyfriend ge dmd (gij geloofde echt dat dat meisje op die fotos echt dat meisje was die hem dmde) maar ze had hem ge dmd en toen zei ze 'like fot like lekkerding' en hij zei 'je bnet echt fucking hot' en toen gingen ze door met dat nasty 'sexting' en toen ging mij vriendin vragen over hem ze zei 'wie tag je in je oog?' (Hij had mij toen we nog hadden getagd in zijn oog) en hij zei 'mijn ex' ze zei 'oh hoe is het uit gegaan' (ik wist tot vandaag niet dat zij ondertussen aan het dmen waren) hij zei 'IK heb het uitgemaakt omdat IK haar niet meer leuk vond' ( EN IK WORD ER ZO BOOS OM EN ECHT ALLE WOEDE KOMT IN ME OP ALS IK ERAAN DENK!) ugh ... maar dat was niet eens het ergste hij ging door met 'Vgm wil je het hele verhaal niet weten' mijn vriendin zei 'jawel vertel' hij zei (hier komt het ergste ) 'ik heb haar nooit zo leuk gevonden en ik nam verkering met haar uit MEDELIJDEN en toen begon ik haar uiteindelijk wel echt leuk te vinden' ( en daar word ik zo ... ik weet niet eens wat ik daarbij voel ik ben erg gevoelig voor dat soort dingen en dat kwetst mij heel erg) maar goed ze gingen verder praten en tien werd het nasty want hij vroeg om fotos en hij zei allemaal zo van' lekker ding je bent echt fk heet' enzo... en dit weet ik omdat mijn vriendin me net belde om het te vertellen ze zei dat ze het deed om hem te testen ookal was het uit ... maar ik geloof haar ook wel en ik ben blij dat ze dit heeft gedaan want nu weet ik dus dat ik hem moet vergeten... (ik was ba het uit maken nog verkiefd op hem echt dom iknow) maar dankzij mijn vriendin kan ik hem nu vergeten maar ook dankzij haar heb ik nu nog meer pijn en ben ik NOG onzekerder ... ( ik wil haar niet beschuldigen maar ja) het voelt alsof ik niet goed genoeg ben en alsof ik alles zoals ik al zei verkeerd doe .. dus soms geef ik de hoop op maar... ik ben nogsteeds niet zo ver gegaan om het leven oo te geven maar ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet doen
Datum:
13-12-2016
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Leven voor een ander

Elke dag dezelfde gedachte, ik wil niet meer leven maar kan mijn dochter en mijn ouders het verdriet niet aandoen.
Iedere spoorwegovergang hoop ik eigenlijk op een trein die alles eindigt.
Vaak bedenk ik welke manier ik zou gebruiken.
Pillen en drank in een hotelkamer denk ik.

Ik ben bipolair maar het lijkt alsof ik de laatste jaren alleen de downside ervaar. Alles is negatief of heeft een donkere kant. Ik kan weleens jaloers zijn op die mensen die bruisen van energie en zich ogenschijnlijk geen zorgen maken. Ik wil helemaal geen zeikerd zijn.

Ik wil gewoon niet meer verder in deze strijd waarin ik bijna alles moet faken om sociaal geaccepteerd te worden. Elke dag het gevoel hebben dat je op je knieën valt van ellende terwijl er niks aan de hand is.

Dat wou ik even kwijt, bedankt voor het lezen.

Kody
Datum:
12-12-2016
Naam:
Kody
Leeftijd:
43
Provincie:
Utrecht

Ik ben niet egoistisch.

Ik ben mn hele leven al aan het strijden tegen mcdd, tegen angsten, tegen psychoses, waanbeelden et cetera. Ik ben daarnaast ook in transitie. Mn ouders vangen me nu op, hun grootste angst is altijd al zelfdoding geweest zei mn moeder huilend, dus ik kan geen zelfmoord plegen.. het doet me teveel om haar en mn vader en broertje en vrienden achter te laten. Ik ben niet egoistisch. Mijn opa heeft alvleesklier kanker en mijn vader heeft net een hart infarct gehad en mijn moeder heeft ernstige pijnklachten. En toch, namen ze me.in huis toen ik op straat zwerfde. Ik heb ongelofelijk veel verdriet omdat ik niet met mijn grote liefde oud kan worden, omdat zij lesbisch is. Mijn beste vriend heeft me verlaten door mn psychoses. En ik heb een relatie verbroken met een meisje die wel hetero was.

Ik werd 5 juli 2016 op gruwelijke wijze verteld dat ik mijn huis uit moest omdat er een kind op sterven lag. Achteraf bleek dit helemaal niet waar te zijn. Ik werd door verhuisd door die instantie naar een andere huis en daar hebben ze al mn spullen op de eerste etage geflikkerd. Dit komt omdat ik contacten had met het wijkteam en inspecties. Want de baas van die vorige instantie vroeg naast zorg in natura.ook nog eens extra pgb aan op een andere rekening en ik werd uitgemelkt om het geld. De instantie daarna kon geen indicatie krijgen, dus moest ik naar de volgende instantie.. ik ben in totaal 7 keer verhuisd in 2 maand tijd omdat die instantie al die tijd nog steeds over mijn geld beheerde. Dit is nu bewezen en de politie gaat eerst meerdere clienten bijlangs (want die zijn er) die ook bedonderd werden of worden, zodat hij er het ergste van langs krijgt. Politie zegt beter alles in 1.keer. maar wat mij dat mentaal heeft gedaan is onmenselijk, 7 keer nieuwe woonplek maakt je gek. Dus op een dag schreef ik.een brief naar al mijn familie leden en mijn oude liefdes en mijn ex vrienden en.vrienden die er nog wel voor mij zijn. Ik heb mijn hondje afgestaan met veel verdriet en op die dag wist ik het zeker, ik spring voor de trein.

Ik liep langs de bossen en langs de rails en voordat ik het wist zat de politie achter mij aan, want ik was ontsnapt uit de gesloten high care afdeling, dus ze zochten mij al.. de trein was in de verte en de politie heeft mij met geweld daar weg moeten halen.

Toen heb ik mn verhaal gedaan bij de ggd meester, ik zei tegen hem, geen zorgen ik wil juist leven en verder met mijn transitie, muziek maken, met mn vrienden afspreken enz... dus hij gaf mij gelukkig geen IBS.

Toen heb ik.wekenlang in de kliniek in het donker gelegen, ik.at niet, dronk niets, dus ik moest een tijdje aan de sondevoeding. En op een dag was mn opa jarig. 70 jaar. Toen ben ik opgehaald door mn oom en toen.ik daar was heb ik genoten van dat hij nog de 70 heeft gehaald. Maar toen ik bij mijn ouders bleef slapen storte ik in, ik kreeg spastische bewegingen, werd slap en het licht ging uit. Ik raakte in een coma van 3 dagen. Toen ik weer wakker werd wilden mijn ouders niets liever dan mij dichtbij.hun hebben en geen verhuizingen.meer! Dus hebben mn ouders besloten mij op te vangen.

Dus nu ben ik hier.. ik mis mijn hondje nog het ergst. Die stomme.vrienden die mij niet accepteren om mijn stoornis die mis ik niet meer, en dat ze denken dat ik een narcist ben omdat ik moeite heb met inlevingsvermogen, dat heet autisme. Dat ik.wordt uitgescholden voor leugenaar, dat heet geen grip hebben op de realiteit. Ik heb misschien mensen pijn gedaan maar nooit met opzet..

Ik ga nu verder met mijn leven. Hoe ernstig het ook is. Hoe onzeker ik ook ben over mezelf. Hoe weinig vrienden ik nog over heb (gelukkig wel een paar echte die bij me gebleven zijn en super lief zijn!) Heb donderdag groen licht van mijn traject op uitzondering basis, heb vorige week een date gehad en voel me weer een beetje verliefd, en ga weer met muziek bezig, en lees heel veel boeken en mediteer..

Maar alsnog de pijn is vreselijk, maar hoe zuur het leven mij ook komt te staan, ik blijf hier op aarde..

Maar eenvoudig is het niet..

But i stay for my parents who are fighting hard..

God please guide me..

Thank you.
Datum:
10-12-2016
Naam:
S
Leeftijd:
24
Provincie:
Overijssel

..

Alles gaat slecht school mijn leven ik ben het zat maar ben te laf om het echt te doen
Datum:
08-12-2016
Naam:
ja laat ook maar
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Waarom

Waarom moet je voor depressie altijd meteen naar je ouders gaan? Ik ben gewoon bang voor mijn ouders en wil ze niet vertellen dat ik denk dat ik biseksueel ben, dat ik mezelf nog steeds snijd terwijl ik ze heb verteld dat ik het nooit meer zou doen, dat ik bijna elke dag de neiging heb om van een gebouw te springen, mezelf te verdrinken, op te hangen, een overdosis in te slikken, mijn slagaderen door te snijden. Ik wil het gewoon niet, en elke persoon met wie ik online praat zegt dat ik naar mijn ouders of naar de huisarts moet gaan. Begrijpt dat niemand dat ik dat niet wil!?
Datum:
08-12-2016
Naam:
A.
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Mishandeld

Ik wordt mishandeld door mijn moeder, omdat ik soms blow en add heb. ze mag mij niet, ze wordt om alles boos. ik wil zelfmoord plegen waarschijnlijk boeit het ze niet als ik het doe.
Ik voel me niet fijn in me familie. maar ik ben te laf om echt zelfmoord te plegen
Datum:
08-12-2016
Naam:
Kees koning
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Warrom nog leven

Ik ga niet naar school ik doe niks de hele week de hele maand de hele jaar ik doe niks wat moet ik nog hier op deze wereld nog zoeken niemand gaat het aan als ik leef of als ik dood ben behalve mijn lief ik leef nog voor haar maar als het uit is wat moet ik doen ik denk dat ik beter zelfmoord ga plegen maar nu kan ik nog niet hoelang kan ik op mijn tanden bijten ? Pls help mij .
Datum:
08-12-2016
Naam:
sim
Leeftijd:
15
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.