Al een jaar lang ben ik gevoel loos. Ze zeggen dat depressief ben. Eigenlijk zou ik hulp moeten zoeken. Ik zou het tegen mijn ouders moeten vertellen. Maar ik wil niet dat mijn ouders daar geld aan verspillen. Ik wil niet dat mijn ouders zich zorgen maken. Ik huil echt bijna nooit meer omdat ik gwn niks voel en heb veel minder lol dan vroeger. Op school verstop ik me onder mijn capuchon en zorg dat ik zo min mogelijk op val. Ik zorg dat ik zo min mogelijk vrienden heb zodat als ik dood zou gaan er minder mensen dat jammer zouden vinden. Elke nacht als ik in bed lig heb ik het gevoel dat er een mes door mijn rug word gestoken, en dat gevoel is heerlijk. ik droom er snachts van om te vechten met mensen met messen, een 1 op 1 gevecht en dan elkaar een uur lang proberen af te maken en dat dan elke week. Het lijkt me heerlijk als dat echt is. Een half jaar terug droomde ik ervan hoe het zou zijn om dood te gaan. Ik droomde ervan om dood te gaan. keek wie er huilde, wie me miste. Ik weet ook niet meer wie ik ben, ben ik een jongen of een meisje. van wie houdt ik. Wie houdt er echt van mij. laatst stond ik op het dak van de school. ik keek naar beneden. En ik bedacht me hoe het was als ik zou springen. Maar ik kon het niet, ik kon het gewoon niet. Ik kon mijn broertje geen kut leven bezorgen. Want als ik zou springen zouden mijn ouders mijn broertje daarvoor willen behoeden. Misschien zouden ze denken dat het hun schuld was. Dus eerst wil ik een afscheidsbrief schrijven en als het zover is licht ik eerst mijn beste vriend in. Ik geef hem de brief en ren weg naar boven en spring. Dan zal ik vallen. En heel misschien zal ik het overleven. Misschien zou ik alleen iets breken. Maar de kans is groot dat ik terpletter val. En misschien zijn ze allemaal eerst verdrietig ofzo. omdat hun huishulpje dood is. Of gwn omdat ze iemand hebben zien dood gaan. Of omdat ze toch echt om me geven. Maar ze zullen verder gaan met hun leven. Ze geven het leven niet op. want ik weet hoe sterk ze zijn. En ze hebben lol in het leven. Ze houden van het leven. Ik niet. Het is saai en altijd het zelfde. Er gebeurt nooit wat en het wachten op de dood duurt veel te lang. En op een gegeven moment zullen zij toch ook dood gaan en is iedereen me al vergeten.
Maar waar ik het meest bang voor ben is de schade die ik zal aanrichten. Er zullen mensen zijn die me zien vallen. Zij zullen er een trauma aan overhouden. En een hele goede vriend is depressief, het gaat nu wel beter met hem maar ik ben bang dat als ik spring ik zijn familie ook kapot zal maken. Omdat zijn misschien wel hun zoon zullen verliezen. Maar het kan ook dat hij nadenkt en ziet wat ik heb aan gericht en dat hij dat absoluut niet wil doen. Maar uiteindelijk gaan ze toch allemaal dood. Dus wat boeit het mij. Ik ga zelfmoord plegen. Maar ik weet nog niet wanneer. Het zal niet lang meer duren dat weet ik wel.
Groetjes van iemand die misschien straks niet meer leeft
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.