Het begon een aantal jaar geleden. Vroeger voor het allemaal gebeurde voelde ik me al vaak verdrietig. Ik huilde veel op de lagere school. Later (rond groep 7 of 8) begon ik met knippen in mijn huid vlak bij mijn pols, hier heb ik nu een litteken door. Mijn moeder betrapte me hierop. Ze werd erg boos op me uit bezorgdheid, ze wilde dat ik hiermee stopte. Ik vond het niet leuk dat ze zo boos deed. Ik stopte daardoor een tijdje met knippen. Een paar maanden later begon ik met snijden. Niet veel mensen wisten dat ik dit deed, slechts een paar vrienden en waar ik hulp kreeg. De meeste vrienden van me deden dit ook namelijk. Ik vond het niet leuk dat ze dat deden, daarom maakte ik met 1 van hun een afspraak. We zouden beiden niet gaan snijden. Hier hielden we ons regelmatig aan (nu niet meer omdat ik bijna geen contact meer met hem heb). Ook vertelde ik eerder dat ik ook hulp kreeg. Hulp om me beter te voelen. Maar door de vele ruzies thuis en een aantal pesterijen op mijn oude school en de school waar ik nu op zit voelde ik me juist steeds slechter. Dit zorgde ervoor dat ik mijn leven begon te haten. Ik vroeg me af waarom ik nog leef. Ik begon met enkele zelfmoord pogingen zoals: proberen te stikken, snijden bij mijn slagader in de hoop deze open te snijden. Maar ook plannen om op een bepaalde tijd voor de trein te springen. Of te vluchten van huis en dan ergens sterven. Tot nu toe is nog niks gelukt, ik gaf meestal snel op. Meestal door een van de volgende redenen: Ik dacht aan mijn vrienden/familie en werd dan erg verdrietig want wil hun niet verdrietig maken of de pijn was te groot (meestal het eerste). Zo zit ik al een paar jaar met zelfmoordneigingen-/pogingen. Ik voel me vaak alleen. Ik heb op dit moment een vriendje waar ik erg blij mee ben. Hij weet niet dat ik deze gedachtes heb, en dit wil ik hem ook niet vertellen. Maar als ik bij hem ben.. dicht bij hem als ik hem een knuffel geef of als hij mij een knuffel geeft.. voel ik me altijd iets beter. Maar zo niet voel ik me al gauw alleen en verdrietig. De laatste tijd lijkt het erger te worden. Soms ben ik blij maar dat is steeds minder. Nu denken veel mensen dat ik een erg vrolijk kind ben omdat ik nu vaak lach. Maar diep van binnen heb ik al jaren veel pijn (lichaamspijn en geestelijke pijn) en wil ik dood en voel ik me dus vreselijk en erg verdrietig.
Groetjes Een anoniem meisje
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.