Waarom zm? Hmm...goede vraag soms ben ik ook verbaasd dat het zo ver heeft kunnen komen. Toen ik een klein meisje was mishandelde mn vader mn zus al (niet heel ernstig achteraf bekeken) Maar voor een klein kind zijn dingen al snel groot..en erg. Ik zag het altijd als hij haar sloeg en schopte. Ik uitte mijn gevoelens nooit, zei nooit mijn mening want daar was geen ruimte voor bij ons thuis, niet tenzij je de prijs: emotionele of fysieke mishandeling ervoor wilde betalen. Wat ik niet wilde, dus heb ik jaren weinig gezegd soms zelfs vrijwel niets en heb ik het zeker nooit uitgesproken als ik het met mensen oneens was. Op de basisschool ben ik 4jaar gepest. Op mn veertiende kwam alle pijn er in een keer uit. Het was veel meer pijn dan ik aankan. Ik zakte weg in een zware depressie. Huilbuien en allemaal maar willen slapen&dan nog moe zijn. Nooit gespijbeld, desondanks, want dat zou ongehoorzaam zijn. Een half jaar zo doorgelopen, maar het werd maar niet minder. Toen voor het eerst in mezelf gesneden. Vanaf daar ging het steeds verder mis: steeds meer snijden, steeds dieper. Ik kon niet meer. Mn mentor kwam erachter wat ik mezelf aandeed en dwong me min of meer door er mee te dreigen dat hij anders mn ouders zou inlichten om hulp te zoeken. Toen kwam ik bij de GGZ terecht, die vrouw daar vertelde alsnog alles aan mijn ouders, omdat ik toen net 15 was en ze daar dus toe verplicht was zei ze. Tussen haar en mij klikte het niet, dus om een andere behandelaar gevraagd. Toen een hele lieve vrouw als therapeute gekregen, anderhalf jaar echt heel veel steun aan haar gehad. Toen ik haar een maand als therapeute had deed ik mn eerste zm-poging, die jamerlijk mislukte. Zij besloot toen dat opname het beste was, ook omdat ik zo diep sneed. Na veel gedoe (mijn ouders waren tegen) opgenomen. Daar zoveel steun van de groepsleiding gehad. Te veel achteraf gezien want ze zijn nu weg uit mijn leven en ik kom er nu dus achter dat ik het zonder hen (alleen) niet trek. Dat ik het niet trek als ik niet opgenomen ben, want na een opname van 1 jaar en twee maanden ben ik doorverwezen naar een deeltijdgroep. Daar zit ik nu nog en het is kut hier. Mijn behandelaar houdt helemaal geen rekening met mijn gevoelens, ik heb het ene conflict na het andere met haar en ze wil me eind september sowieso de deur uit hebben terwijl het helemaal niet goed gaat en de behandeling helemaal niet helpt. Ik bedoel maar ik heb meer zm-gedachten dan ooit&wbt snijden: als ik er nog heen zou durven zou ik min. 3x per week bij de huisartsenpost zitten om gehecht te worden. Maar zij wil me eind september op straat zetten en dan zou ik dus nog maar een gesprek per week krijgen...en daar zou ik het dan mee moeten redden. Ik trek het niet meer. Ik ben op. Ik heb zo hard mijn best gedaan en ik heb zo hard gewerkt...alleen zodat ik nu kan merken dat het allemaal geen zin heeft gehad, dat het geen enkel verschil maakt. Ik wil stoppen met voelen. Ik wil deze pijn niet meer voelen-dat kan ik niet meer aan.
Linkin Park-In the End
I tried so hard and got so far
But in the end it doesn't even matter
I had to fall....too loose it all
But in the end it doesn't even matter.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.