Levensverhalen (pagina 1066)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mis

Ik zou een verzorgpony krijgen (voor 3 dagen in de week). Ik ben er al iets van 30 keer naartoe geweest. Maar het gaat niet door. Ik zit al twee weken te huilen, ik wil zelfmoord plegen maar ik weet niet hoe en ik durf het niet. Ik ga denk ik de sport van mijn hart (paardrijden) opgeven omdat ik haar zo mis!
Datum:
24-07-2008
Naam:
Anna
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

zelfmoord pogingen

hallo ik ben een vrouw van 22 jaar ik ben getrouwd voor ons gelooof maar nog niet officieel. Ik ben nu morgen 17 weken zwanger. Maar het gaat helemaal niet goed met mij en mijn man. Hij is heel erg agressief, hij slaat mij als we ruzie hebben, hij begrijpt mij niet. Als hij me pijn doet komt hij niet naar me om sorry te zeggen. Hij ziet zijn fouten nooit in. Hij denkt niet aan mij en aan mijn emoties. Ik heb zo'n pijn mijn hart huilt. Ik wil niet meer leven. Ik heb veel zelfmoordpogingen gedaan: Ik heb mijn polsen gesneden waarvan ik nu littekens heb ik heb medicijnen ingenomen en nu sla ik mezelf in mijn gezicht waarvan ik nu blauwe plekken heb en een opgezette lip. Help mij Ik hou zoveel van hem. Wat moet ik doen. Ik ben radeloos.
Datum:
24-07-2008
Naam:
pijn
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord het antwoord ?

Ik zit erg met mijn situatie en iedere keer als ik denk aan de titel dan denk ik: ja.
Mijn leven is niks meer en zal ook nooit meer wat zijn, sociaal is het een puinhoop en lichaamlijk heb ik veel en nog steeds te verduren. Het enige war me op de been houdt om het niet te doen is het verdriet wat ik mijn ouders er mee zou doen, al is dit denk ik niet te vergelijken met de pijn die ik dagelijks voel. Het leven is al zo zinloos en mijn bestaan is net zo erg. One day i will make that step, fuck leven !
Datum:
24-07-2008
Naam:
~blah
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Draaiend om de fantasie

Het roken van een joint, slecht functioneren, afgewezen worden en voelen en dus weer het roken van een joint. In dit circeltje zit ik nu al mijn hele leven. Inmiddels heb ik de hoop op een vriendschap opgegeven; zelfs als student is er niemand die mij in zijn buurt wil hebben. De beginnende vriendschappen die er wel ontstaan, eindiggen altijd op dezelfde manier: abrubt, zonder reden, geen uitleg verschuldigd. Een kwartaal van nachtenlang piekeren en afvragen waarom zonder ooit een antwoord te vinden is het gevolg. De keuze naar een joint is allang niet meer vrijwillig; niet alleen de afkickverschijnselen zijn niet om uit te houden, maar het gat dat volgt is te groot om er over heen te springen. Geen vrienden, wel de eenzaamheid zonder de zachte deken van de roes.

IK mis sociale vaardigheden; maar welke? Ik moet stoppen, maar waarom?
Ik moet een arm om me heen, maar van wie?

Moet ik dan dood?
Datum:
24-07-2008
Naam:
Basje
Leeftijd:
99
Provincie:
Anders

Helpende hand

Beste mensen,
Ik zou willen dat ik voor iedereen persoonlijk wat zou kunnen zeggen, maar dat kan ik niet.
Ik kan wel wat dingen vertellen over mezelf.
Ik ben 4 jaar geleden door omstandigheden op zelfmoordgedachte gekomen, en 1 poging ondernomen waar ik letterlijk gered ben door mijn beste vriend.
Ik weet dus hoe het is om dit te willen, hoe het is je zo te voelen, alles negatief en het positieve is er niet, maar dat is er wel.
Een waas voor je ogen dwingt je te geloven datje niets meer bent, maar je bent wel wat.
Persoonlijk ben ik wat dingen tegengekomen die misschien zouden kunnen helpen bij sommige van jullie of misschien allemaal.

1. Ga naar buiten, voornamelijk naar water en kijk rsutig naar de golven, gewoon nergens aan denken, an je rustig van worden.
2. vertrouw op anderen, er is ALTIJD wel iemand die er voor je is of wil zijn, zelfs als je denkt datje niemand heb, heb je nog mensen van deze site die je willen helpen zoals ik en paar anderen diek al heb gezien.
3. Manier waarop ik compleet genezen ben van het doomdenken om het zo maar te zeggen, is vreemd genoeg door te gaan geloven, geloven in god, in jezus, klinkt misschien raar, maar je voelt je er geheid beter door.
4. the best for last, praat er met mensen over, niet therapeuten ofzo, maar met degene waarvan je denkt dat die je niet willen, morgen of zelfs haten.
Straks doe je jezelf pijn om watje denkt dat anderen vinden, en als mensen jou pijn doen voor de lol of omdat ze zo zijn ofzo...ze krijgen hun verdiende loon ooit wel, mensen die vreemd gaan zijn het nieens waard om verdriet over te hebben, ik kannet begrijpen been there done that, maar denk na, waarom verdriet over iemand die het niet verdient, zie de wereld, hij is rot, maar overal zitten lichtpuntjes, overal lieve meisjes/jongens, tussen ja de rest.
Ook als je denkt dat je familie je niet meer wilt, praat er met hun over, waarschijnlijk zul je versteld staan van wat ze vinden, ze houden immers van je, zelfs al laten ze het niet blijken.

Ik hoop dat ik hiemee in ieder geval iemand kan helpen.

Succes en heb hoop.

HIJ komt spoedig.
Datum:
24-07-2008
Naam:
Remy
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

ik kan niet meer

ik denk al jaren aan zelfmoordt heb ook een keer in het ziekenhuis gelegen omdat ik pillen had genomen maar mijn moeder kwam onverwacht thuis en belde 112 en shite shite maag leeg gepompt zwaren behandelingen ik was ook een snijder krasser dat werd ook door de dokter gezien natuurlijk wandt ja mij halfe lichaam zat zit er onder ik was toen 13 jaar nu 19 mijn kindertijd is erg slecht geweest zo als je vast wel hebt begrepen ik kan het niet vergeten mijn kindertijd en hoe vrij en goed ik mij voelde op die avond de hel daar na daar voor nu ,, ik laar mensen niet weten hoe kut ik mij voel altijd blijven lachen tog waarom ik er nog ben voor mijn fam ik heb mijn vader leren kenen en 1 van mijn broertje en ben bekeert tot de islam en als je zelfmoord pleegt ga je naar de hel en ik gloof echt in god en ben bang dat ik dan echt naar de hel ga maar ik kan niet meer doe als of ik blij en gelukkig ben elke dag huilen drank druk wanhoop heb echt geen hoop meer werk zo hard om gelukkig te worden maar het lukt niet ookal stop ik mijn verleden weg ben zelfs naar het buitenland verhuisd.
kan iemand mij helpen waar mee i dont no i wanna feel good van het leven genieten vrienden hebben echte vrienden mijn verleden vergeten de mensen die mij en mijn broer zo kut hebben behandeld vergeven ik wil rust ik wil mij net zo good voelen als op die avond die dag voor de ambulance er was
Datum:
23-07-2008
Naam:
linda
Leeftijd:
19
Provincie:
Groningen

a

Ik ben in een stad gaan wonen waar ik niet wil wonen want mijn vrouw wou daar wonen we hebben daar een huis gekocht
ik heb ruzie met mijn moeder en zusje mede doormijn vrouw bijna geen contact meer met mijn vader want mijn vrouw mag zijn nieuwe vriendin niet
We hebbendrie kinderen met autisme die slecht tegen verandering kunnen en de jongste is ook nog geestelijk gehandicapt en hij kan helemaal niet praten vier jaar oud,

Het is voor hem anderhalf jaar lang verschrikkelijk geweest omdat we verhuist waren hij kon er niets mee hij praat niet dus er kon hem niets uitgelegd worden ik heb nu een baan die ik niet echt leuk vind maar het verdiende wat beter dan kon mijn vrouw bij de kinderen blijven want die zijn extra aandacht nodig
mijn vrouw had niks vna zichzelf dus die is aan een hele dure opleiding begonnen daar is al ons extra geld aanopgegaan
nu wil ze bij me weg omdat we nooit meer leuke dingen doen die we dus niet doen omdat het geld op is kleine leuke dingen wil ze niet doen dan heeft ze geen zin of weet ik veel
nu wil ze steeds weg dan houdt ze weer van me dan dit dan dat
nu ben ik haar denk ik echt kwijt
de enige manier voor mijn jongste zoon om in dit h uis te blijven wonen is als mij wat overkomt ik heb verder toch niks meer we hebben ook bijna geen contact meer met mijn oude vrienden dus ja ik weet het allemaal niet meer
er zijn een h oop mensen die mijn vrouw vragen hoe het gaat enzo
Dat heeft nog niemand mij gevraagd ik probeer soms
Datum:
23-07-2008
Naam:
johnny
Leeftijd:
32
Provincie:
Overijssel

Geen vrienden geen leven

Hallo mensen.

Ik heb er geen zin meer in.
Mijn laatste vriend heeft mij mijn rug toegekeerd.

Datum:
23-07-2008
Naam:
Jerommeke
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

door liefde verbitterd

Ze zeggen dat ieder mens geboren is met een speciale gave. Met iets waarover niemand anders bezit. Iets unieks. Maar waar ligt mijn gave dan? Wat is mijn unieke eigenschap? Ik geloof niet dat ik over iets dergelijks bezit. Ik ben niet zo slim. Dat vind ik niet zo erg. Maar daarbij ben ik ook geïsoleerd en vervreemd van de wereld om mij heen. Niemand kan me helpen daarbij. Niet instanties en ook geen familie. Het gevoel van werkelijkheid en helder denken heeft nooit bestaan bij mij. Dit leidt bij mij tot steeds terugkerende depressies.
Als ik mezelf bekijk in de spiegel dan zie ik iemand met een minderwaardigheidscomplex door deze problemen, maar ook door de manier waarop ik opgevoed ben. Of beter gezegd niet opgevoed ben.

Ik ben geen slachtoffer maar mijn omgeving lijkt gewend te zijn geraakt aan mijn nieuwe manier van leven. Er wordt niets verwacht van me. Het lijkt niemand wat uit te maken wat ik wel doe of niet doe. Hierdoor voel ik mij nog minderwaardiger. Dit geeft mij een waardeloze gevoel. Wat moet ik met mijn leven doen. ?
Datum:
23-07-2008
Naam:
vin
Leeftijd:
20
Provincie:
Flevoland

It Just Goes On

Het is al jaren aan de gang. Soms zijn er momenten waarvan ik denk dat het weer goed is gekomen of dat het goed zal komen. Maar dan.. dan gebeurt er iets, altijd onverwachts: alles werd afgepakt. Ik had niks meer, geen liefde, geen mensen om me heen, kortom: geen leven. Ik kon het niet aan. Jaren geleden begon ik met snijden, want ik dacht dat ik er dood aan zou gaan, maar nee. Het liep over op een verslaving. Snee soms weleens 2x per dag. Ik was hopeloos, wanhopig, ik wist niet wat ik moest doen. Ik dacht alleen aan de dood. De dood, dat was DE oplossing voor mij. Paar jaar terug heb ik boulimia gekregen wat ik nog steeds heb. Vorig jaar heb ik mijn eerste overdosis genomen. Was bijna gelukt, maar omdat ik met spoed naar ziekenhuis moest, kreeg ik medicijnen. Ik werd jammer genoeg beter. Ik wou dat het toen was gelukt, dan hoefte ik al die pijn niet te voelen die ik tot nu toe heb gevoeld. Na die overdosis ging het wel goed. Maar tot novemver 2007, toen begon het opeens. Alles werd zwart, het snijden begon. Zelfmoord werd steeds verleidelijker, zonder reden. Waarom werd alles zwart? Mocht ik niet blij zijn? Of was ik al lang genoeg blij geweest (de tijd van overdosis tot november)? Ik werd gek. December was een zm-poging, januari een zm-poging en februari zelfs 4 zm-pogingen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik schreeuwde maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Niemand wilde me helpen. Ik was alleen, niemand kende me, ik kende mezelf niet eens. Was moest ik doen? Waarom zag niemand het? Was ik zo goed in het verbergen van mijn gevoel? Mijn masker, mijn redding en mijn dood. Het was tegenstrijdig, het had zo zijn voordelen als nadelen. Ik zag de voordelen, nadelen niet. Ik was ze vergeten. Owkee in maart was ik opeens zo slim om mijn verhaal te doen. Ben eind maart begonnen met psycholoog. Zag nog geen verschil, maar dat moest nog komen. Het ging steeds beter met me. Al hield ik me nog wel bezig met eten, maar het snijden werd steeds minder. Het kwam zelfs voor dat ik tijden niet sneed.
Maar nu?? Wat moet ik nu? Al die donkere tijden zijn terug en weer zonder reden. Ze willen me weer gek maken. Ik heb me door die donkere tijd gezet, heb hard gevochten. Waar is het resultaat heen? Waarom zie ik er niks meer van? Het is weer afgepakt. Ik ben moe van alles. Moet ik er weer zoveel energie insteken zodat het weer afgepakt kan worden? Iets opbouwen zonder resultaat? Leven zonder liefde? Leven zonder mensen? Ik wil niet meer. Ik heb de pillen weer in me tas gevonden. De verleiding is echt zo groot. Wat houd me tegen? Waarom doe ik het niet? Wil ik toch wel leven? Kan ik nog wat bereiken hier? Gaat mijn toekomst eruit zien zoals ik het wil? Zonder snijden, kotsen en seksuele intimiteiten? Dat bestaat niet. Dit is mijn leven.. Lang genoeg geleefd. Moet er op één of ander manier een eind aan maken, want zo kan ik niet verder. Doet veel te pijn, overal. Liefde heb ik al in geen jaren gevoeld. Armen om me heen heb ik in geen jaren gehad. Ik leef niet meer.. Ik ben aan het overleven. Mijn energie is op. Waar moet ik het vandaan halen? Zal mijn vakantie mij die energie geven? Energie om na de vakantie weer naar school te gaan, weer gesprekken te voeren met de psycholoog, weer de hele familie negeren, weer alle opmerkingen pikken? Of zal ik na mijn vakantie opeens weer beginnen met snijden? Zullen de zm-gedachtes stijgen dat het toch mijn dood wordt? Waarom zoveel vragen en geen antwoorden? Waarom moet ik door al die pijn om het antwoord te vinden. Misschien is het dan al te laat. Waarom dan vechten als het toch kapot gaat. Kortom: ben ten dode geschreven.

Xx
Broken Girl
Datum:
22-07-2008
Naam:
Broken Girl
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.