Levensverhalen (pagina 1066)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Father of a friend

De vader van mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegd. Ik was op vakantie, in het buitenland, ze belde me op, in tranen. Ik schrok heel erg toen ze het mij vertelde. Mijn ouders schrokken ook. Ik vind het zo erg voor mijn vriendin. Ergens ben ik boos op haar vader, dat hij haar, en ook haar broertje en moeder, zomaar in de steek heeft gelaten.

Zelf heb ik een tijd geleden ook zelfmoordgedachten gehad. Ik vroeg me af hoe alles zou zijn zonder mij. Ik dacht dat mijn ouders en mijn broertje het fijner zouden hebben zonder mij. Ik begon mezelf te snijden, en ook met mijn hoofd tegen de kast te bonken als ik mezelf weer haatte.
Nu gaat het beter. Ik heb bijna 2 maanden mezelf geen pijn gedaan. Ik had mijn vriendinnen (ook die van hierboven) verteld dat ik mezelf sneed, en zij hielpen mij hiermee te stoppen. Ik voel me gelukkiger. In mijn donkere periode wilde ik niet gelukkig zijn, ik was er bang voor, dacht dat het een leugen was van perfecte mensen. Ik weet niet hoe, maar ik ben er bovenop gekomen. Al is er nog steeds één ding dat mij steeds weer verdrietig maakt. Misschien heelt de tijd inderdaad je wonden. Of misschien is het omdat mijn leven nu wat rustiger is, nu ik vakantie heb.
Ik geloof niet in God, maar toch bid ik soms. Als ik op de radio iets hoor over een ongeluk waarbij iemand om het leven is gekomen, vraag ik God over de nabestaanden te waken. In het buitenland heb ik voor de vader van mijn vriendin een kaarsje gebrand bij een Mariabeeld. Ik vroeg Maria om hem veilig naar de hemel te brengen en om over mijn vriendin en haar familie te waken.
Ik geloof niet in God, maar toch lijkt het zo alsof je iets voor iemand kunt doen (ookal ken je diegene misschien niet,) en dat voelt fijn.
Datum:
25-07-2008
Naam:
J.
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Onbegrijpelijk

Ik ben een kind met Asperger, een kind die niemand begrijpt. Ik heb jaren van training doorgestaan, tevergeefs. Ik begrijp niemand, niemand begrijpt mij. Voor mij is het hier allemaal een gesloten boek. Ik probeer dingen goed te doen, mensen vatten dat verkeerd op en gaan op me schelden. Als ik mijn mening uit, vinden ze het brutaal, ik vind het een kreet om hulp...
Ik heb er lang over nagedacht. Als ik zelfmoord pleeg "zou ik mensen pijn doen". Dat, is klinklare onzin... Mensen begrijpen mij niet. Moeten overbodige energie aan mij uileveren. Allemaal nutteloos. Ik ben en blijf een ander kind. Iemand die niemand zou herkennen. Mensen ben ik tot last, als ik ze wil helpen. En als ik uit hun buurt blijf, ben ik ondankbaar... Ik weet het, mensen geven om mij. Ik weet dat het hun pijn zal doen. Maar de mensen moeten weten dat er geen andere gruweldaad bestaat als onbegrepen te zijn. Je denkt dat je er alleen voor staat. En in een kreet om hulp zeg je dat. Mensen zeggen dat dat niet waar is. Dat veel mensen achter je staan, en dat je het nooit op moet geven. Maar als ik om me heen kijk, ziet niemand hoeveel pijn ik lijd. Mensen zullen dit soort pijn nooit voelen. Ik gun het daarom ook niemand. Maar die pijn, die onvergeeflijke pijn, ik weet dat die nooit verdwijnt. En ik kan er ook niet mee leven. Ik weet het, er zijn mensen met een grotere handicap dan ik. Maar daar zijn meerdere van. Asperger, ADHD, PDDNos, Authisme, dát zijn de handicaps. Mensen die dat hebben, weten van binnen allemaal, dat ze nooit iemand zullen begrepen, en meestal altijd tot last zullen zijn. Deze site, probeert mensen van hun zelfmoord af te houden. Dat is niet eerlijk. Mensen hebben het recht het lot in eigen handen te nemen, en hun eigen leven te beeindigen wanneer ze dat willen. Mensen bepalen hun eigen levenstijl, en levensduur. Ik zal dan ook niet lang meer wachten, tot ik het proces uitvoer. Na mijn achttiende verjaardag, zal ik mij vergeven aan de dood, en verlost zijn van de gruwelijke pijn.
Datum:
25-07-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

ik kan echt niet meer ben zo moei

heeie ik kan echt niet meer net doen of alles goed gaat lachen van buiten en kapot van binnen ik wil niet meer en er is niemand om mee te praten heb zon klote kindertijd gehad
ik kan het niet vergeten en dingen blijven herhalen doe zo mijn best voel mij zo kloten van binnen gebroken, eenzaam , zo alleen , gek een buiten staander en er is niemand om mee te praten of die mij begrijpt ,,,, en elke dag die masker opzetten ik kan het niet meer ogen dik en rood van de tranen ik wordt gek help help help ik kan echt niet meer
Datum:
24-07-2008
Naam:
linda
Leeftijd:
19
Provincie:
Groningen

Ik wil niet meer leven

Ik kan er van alles en nog wat over zeggen. Maar binnen in mij is alles dood en levensloos. Ik heb geen vrienden. Mijn ouders zijn dood. Mijn broer is maar mijn half broer. Ik heb geen kinderen... Ik zal dus niemand achter mij laten. Dus ik hoef mij niet schuldig te voelen. Ik beschadig eigenlijk niemand. Mijn lichaam is nu al dood, mijn gevoel is nu al dood... Waarom zou ik het niet doen ?

Als ik het doe doe ik het rustig en kalm met een goede voorbereiding.
Datum:
24-07-2008
Naam:
Ikke
Leeftijd:
38
Provincie:
Overijssel

vriendin

kheb onbewust een meid gezoend terwijl ik een vriendin heb...en als ze het uitmaakt ben ik gwoon nie meer waard dan de dood!!!!!!
Datum:
24-07-2008
Naam:
Danny
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Mis

Ik zou een verzorgpony krijgen (voor 3 dagen in de week). Ik ben er al iets van 30 keer naartoe geweest. Maar het gaat niet door. Ik zit al twee weken te huilen, ik wil zelfmoord plegen maar ik weet niet hoe en ik durf het niet. Ik ga denk ik de sport van mijn hart (paardrijden) opgeven omdat ik haar zo mis!
Datum:
24-07-2008
Naam:
Anna
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

zelfmoord pogingen

hallo ik ben een vrouw van 22 jaar ik ben getrouwd voor ons gelooof maar nog niet officieel. Ik ben nu morgen 17 weken zwanger. Maar het gaat helemaal niet goed met mij en mijn man. Hij is heel erg agressief, hij slaat mij als we ruzie hebben, hij begrijpt mij niet. Als hij me pijn doet komt hij niet naar me om sorry te zeggen. Hij ziet zijn fouten nooit in. Hij denkt niet aan mij en aan mijn emoties. Ik heb zo'n pijn mijn hart huilt. Ik wil niet meer leven. Ik heb veel zelfmoordpogingen gedaan: Ik heb mijn polsen gesneden waarvan ik nu littekens heb ik heb medicijnen ingenomen en nu sla ik mezelf in mijn gezicht waarvan ik nu blauwe plekken heb en een opgezette lip. Help mij Ik hou zoveel van hem. Wat moet ik doen. Ik ben radeloos.
Datum:
24-07-2008
Naam:
pijn
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord het antwoord ?

Ik zit erg met mijn situatie en iedere keer als ik denk aan de titel dan denk ik: ja.
Mijn leven is niks meer en zal ook nooit meer wat zijn, sociaal is het een puinhoop en lichaamlijk heb ik veel en nog steeds te verduren. Het enige war me op de been houdt om het niet te doen is het verdriet wat ik mijn ouders er mee zou doen, al is dit denk ik niet te vergelijken met de pijn die ik dagelijks voel. Het leven is al zo zinloos en mijn bestaan is net zo erg. One day i will make that step, fuck leven !
Datum:
24-07-2008
Naam:
~blah
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Draaiend om de fantasie

Het roken van een joint, slecht functioneren, afgewezen worden en voelen en dus weer het roken van een joint. In dit circeltje zit ik nu al mijn hele leven. Inmiddels heb ik de hoop op een vriendschap opgegeven; zelfs als student is er niemand die mij in zijn buurt wil hebben. De beginnende vriendschappen die er wel ontstaan, eindiggen altijd op dezelfde manier: abrubt, zonder reden, geen uitleg verschuldigd. Een kwartaal van nachtenlang piekeren en afvragen waarom zonder ooit een antwoord te vinden is het gevolg. De keuze naar een joint is allang niet meer vrijwillig; niet alleen de afkickverschijnselen zijn niet om uit te houden, maar het gat dat volgt is te groot om er over heen te springen. Geen vrienden, wel de eenzaamheid zonder de zachte deken van de roes.

IK mis sociale vaardigheden; maar welke? Ik moet stoppen, maar waarom?
Ik moet een arm om me heen, maar van wie?

Moet ik dan dood?
Datum:
24-07-2008
Naam:
Basje
Leeftijd:
99
Provincie:
Anders

Helpende hand

Beste mensen,
Ik zou willen dat ik voor iedereen persoonlijk wat zou kunnen zeggen, maar dat kan ik niet.
Ik kan wel wat dingen vertellen over mezelf.
Ik ben 4 jaar geleden door omstandigheden op zelfmoordgedachte gekomen, en 1 poging ondernomen waar ik letterlijk gered ben door mijn beste vriend.
Ik weet dus hoe het is om dit te willen, hoe het is je zo te voelen, alles negatief en het positieve is er niet, maar dat is er wel.
Een waas voor je ogen dwingt je te geloven datje niets meer bent, maar je bent wel wat.
Persoonlijk ben ik wat dingen tegengekomen die misschien zouden kunnen helpen bij sommige van jullie of misschien allemaal.

1. Ga naar buiten, voornamelijk naar water en kijk rsutig naar de golven, gewoon nergens aan denken, an je rustig van worden.
2. vertrouw op anderen, er is ALTIJD wel iemand die er voor je is of wil zijn, zelfs als je denkt datje niemand heb, heb je nog mensen van deze site die je willen helpen zoals ik en paar anderen diek al heb gezien.
3. Manier waarop ik compleet genezen ben van het doomdenken om het zo maar te zeggen, is vreemd genoeg door te gaan geloven, geloven in god, in jezus, klinkt misschien raar, maar je voelt je er geheid beter door.
4. the best for last, praat er met mensen over, niet therapeuten ofzo, maar met degene waarvan je denkt dat die je niet willen, morgen of zelfs haten.
Straks doe je jezelf pijn om watje denkt dat anderen vinden, en als mensen jou pijn doen voor de lol of omdat ze zo zijn ofzo...ze krijgen hun verdiende loon ooit wel, mensen die vreemd gaan zijn het nieens waard om verdriet over te hebben, ik kannet begrijpen been there done that, maar denk na, waarom verdriet over iemand die het niet verdient, zie de wereld, hij is rot, maar overal zitten lichtpuntjes, overal lieve meisjes/jongens, tussen ja de rest.
Ook als je denkt dat je familie je niet meer wilt, praat er met hun over, waarschijnlijk zul je versteld staan van wat ze vinden, ze houden immers van je, zelfs al laten ze het niet blijken.

Ik hoop dat ik hiemee in ieder geval iemand kan helpen.

Succes en heb hoop.

HIJ komt spoedig.
Datum:
24-07-2008
Naam:
Remy
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.